Zacząć od nieba - ebook

niebny walc

księżyc objął ramionami

nieba pół

i na drzewa

spadły gwiazdy głową w dół

powiew huśta je astralny

z liści strąca blask nawalny

w ową noc rozkołysaną walcem noc

w sieci ulic się zaplątał

późny ktoś

sen bezdomny

zawirował w srebrze wstęg

domom cudnie jest i zwiewnie

światła płyną w krąg rozlewnie

drżą w powietrzu grzeszne szepty w taką noc

wyłączony jest z orbity

ziemski świat

namiętnością

w nim już tyka gwiezdny kwiat

i tak niebnie jest dokoła

srebrne liście srebrne słowa

w ową noc rozkołysaną walcem nocCzucie niebanalne

1

Niesłusznie zwie się teraz chwilką;

daremne słońca są, księżyce.

Ono trwa wiecznie, zmienia tylko

barwami pogód swe oblicze.

2

Dawniej bogowie – dla legendy,

a potem pędził bieg historii.

Szukałam nowych bogów wszędy,

spotkałam dzisiaj w całej glorii.

3

Nasienie, krew, walka i Eros –

oto co rozpowiększa życie.

Krocie nas pod kopułą niebios

formują jego bezgranice.

4

Przemiana mieści się w sposobie

ujęcia tej rzeczywistości,

którą ten człowiek nosi w sobie,

co zaczął się od ciekawości.

5

Myśleć – to znaczy żyć w przyszłości;

nadawać kształt swemu pragnieniu.

Ono prowadzi ku wieczności,

gdy więcej światła jest w spojrzeniu.

6

To, co prześwietla błysk rozumu,

z miejsca nazwane jest twórczością.

Nie zniweczy jej wiew monsunów,

bo jest jak duch samą wiecznością.Nawoływania wczesne

Już mnie świt nawołuje długimi

promieniami kosmicznych płomieni.

Nawołują hultajskie świergoty

ptaków drobnych, dalekie przestrzenie

tchem wilgotnym nierówno dyszące,

staw mieniący się czernią opali,

dwa łabędzie, niebo wzwyż rosnące.

Wabią zewsząd liliowych bzów wonie,

widne ścieżki wśród pól zapłodnionych

i zielony mrok rozdarty lasem,

gąszcz paproci chłodem odymionych,

dzięcioł w drzewach, kukułki zuchwałe,

brzozy wiotkim listowiem szumiące,

w trawach brzęki rozgłośne, stokrocie,

w krąg do życia się życie budzące

w sokach drzew i w pędach nagłej łąki.

Nawołują mnie obłok i rzeka,

nić wszystkiego, co wokół się przędzie.

Jakże być mi w tym wszystkim miłośnie,

słuchać wołań i nie móc być wszędzie?Spacer w deszczu z marzeniami

Z okna widać miasto deszczem zlane

w sieci ulic splątanych ulicznie.

Krople świateł kapią fosforycznie

na powietrze majem kołysane.

Czyjeś kroki stąpają bezsennie

z parasolem marzeniami wzdętym,

z mokrym wiatrem ledwie rozpoczętym,

co się w drzewach bałagani zmiennie,

ciągnąc sny aż po czarny widnokrąg

z drzew wyrosłych na leśnym kobiercu…

Czujesz naraz ciepły wiew po sercu

i tęsknotę za tym, co dalekie,

że chce się iść z nieznanym człowiekiem –

z parasolem w deszczu Bóg wie dokąd.