Zamiana - ebook

1

Kolejka do kontroli bezpieczeństwa wiła się bez końca, tworząc zygzaki wzięte w ramy rozciągliwych barierek lotniskowych i ich słupków. Labirynt dla szczurów.

Michael Tanner bardzo się spieszył, ale port lotniczy LAX nie chciał w tym względzie współpracować. Biznesmen korzystał zwykle z usługi zwanej „kontrolą przedwstępną agencji TSA”, a także z programu Global Entry, umożliwiającego zdecydowanie szybszą odprawę, oraz z wszelkich innych tego typu ułatwień, byle tylko ominąć dokuczliwe kolejki na lotnisku. Ale nie wiedzieć czemu, jego karta pokładowa wydrukowała się bez słowa „kontrola przedwstępna”. Wyglądało to złowieszczo.

Może był to zwykły przypadek, a może tylko brak personelu – w sumie nigdy tego nie wyjaśniono. Za chwilę pasażerowie mieli wchodzić na pokład samolotu Tannera, a on wciąż tkwił na samym końcu pełzającej wolno kolejki znękanych podróżnych, którzy ciągnęli za sobą torby na kółkach albo nieśli plecaki.

– Zdejmować buty, paski, marynarki, kurtki, proszę wyjmować laptopy z toreb – skandowała agentka lotniskowej służby bezpieczeństwa TSA, duża czarna kobieta, stojąca na przedzie kolejki. – Żadnych płynów. Zdejmować buty, paski…

Tanner nieustannie podróżował w sprawach służbowych i radził sobie z tym całkiem nieźle. Zwykle omijał kolejki niczym wędrowny ninja. A tym razem? Zdejmować buty! I pasek! Zdał sobie sprawę, że dawno tego nie robił; po prostu wyszedł z wprawy. Kiedy ostatnio doświadczył tej niedogodności? Wyszarpnął pasek ze spodni, zzuł mokasyny, włożył je do szarego plastikowego pojemnika, a potem przesunął go po taśmie. Dalej podreptał boso. Z torby na ramię wyjął laptopa, umieścił go w osobnym szarym pojemniku i obserwował, jak znika w paszczy aparatu rentgenowskiego. Jeszcze marynarka, przypomniał sobie nagle. Zdjął ją i upchnął w następnym pojemniku. Starał się żadną miarą nie opóźniać kolejki.

Zerknął na zegarek. Bez wątpienia zaczęło się już wpuszczanie pasażerów do jego samolotu do Bostonu. Jeśli zdoła szybko włożyć buty, pasek i pozbierać swoje rzeczy, a następnie od razu popędzi na miejsce, być może zdąży przed zamknięciem bramki.

Tanner poklepał się po kieszeniach, znalazł w nich kilka zapomnianych monet, wyjął je, a następnie włożył do plastikowego pojemnika na pasie transmisyjnym – wszystko ku wyraźnej irytacji dobrze ubranej kobiety w średnim wieku, która stała tuż za nim.

Bez problemu przeszedł przez wykrywacz metalu. Drogę miał teraz wolną.

A właściwie miałby, gdyby jeden z pracowników obsługujących aparat rentgenowski nie podniósł nagle należącej do Tannera torby na ramię.

– To pański bagaż? – zapytał mężczyzna.

– Tak – potwierdził Tanner. – Mój. Coś nie tak?

– Proszę wziąć swoje rzeczy i podejść do mnie, o tam.

Cholera. Jakiś przedmiot znajdujący się w torbie musiał wydać się rentgenowi podejrzany. Tannera nie było już stać na kolejne dwie–trzy minuty straty, nie mógł jednak zakwestionować polecenia. Zebrał swoje rzeczy – pasek, laptop, buty, monety, marynarkę i torbę na ramię – i podszedł do agenta TSA, czekającego przy metalowym stole. Ten przesunął wzdłuż krawędzi podejrzanego bagażu jakiś podłużnym przedmiotem podobnym do czarodziejskiej różdżki. Różdżka była połączona z maszyną, na której widniał napis SMITHS DETECTION. Niewątpliwie miała wykrywać śladowe ilości materiałów wybuchowych. Tanner czekał cierpliwie kolejną minutę, tłumiąc w sobie chęć uczynienia jakiejś kąśliwej uwagi. Wreszcie agent powiedział: „W porządku” – i oddał torbę właścicielowi.

Michael rozpiął ją, wsunął do środka swój laptop MacBook Air, zapiął z powrotem, a następnie wsunął pasek w szlufki spodni, jednocześnie wkładając stopy w buty. Z trudem powstrzymywał się od ciągłego patrzenia na zegarek.

Gdy dotarł do właściwej bramki, nikogo z pasażerów już nie było. Zobaczył jedynie dwie osoby z personelu, mężczyznę i kobietę, którzy czekali za kontuarem.

– Lot numer trzysta sześćdziesiąt dziewięć? – zapytała kobieta.

– Zgadza się.

– W porządku, proszę pana, zdążył pan w ostatniej chwili – oświadczyła z taką naganą, jakby przyłapała Tannera na paleniu w ubikacji.

Wreszcie mógł zająć swoje miejsce w samolocie, oprzeć się wygodnie i wypuścić z płuc powietrze.

Udało się, wszystko będzie dobrze. Do Bostonu dotrze około dziewiątej trzydzieści wieczorem, a nazajutrz wróci do pracy.

Ogarnęły go wątpliwości, czy podróż do Los Angeles była warta zachodu. Odbył ważne spotkanie handlowe z kucharzem celebrytą Alessandrem Battaglią, gwiazdą Food Network, zwycięzcą Kuchennych Potyczek i współwłaścicielem sześciu restauracji. Mistrz Battaglia oświadczył, że przywiązuje ogromną wagę do jakości kawy serwowanej w jego zakładach gastronomicznych. W większości restauracji mają to gdzieś, ponieważ najbardziej liczą się dla nich koszty, marże i zyski, nie wyłączając nawet najelegantszych lokali. Tam parzy się zwykłą lurę z najtańszych mieszanek, głównie brazylijskich i kostarykańskich, a klienci owych przybytków, obżarci kolacją, nie zwracają uwagi na smak naparu i nie są świadomi różnicy. Natomiast mistrz Battaglia świetnie wie, jak powinna smakować wyborna kawa.

Tanner przywiózł ze sobą kilka próbek ziaren, tak zwaną kawę jednorodną: kenijską, etiopską i gwatemalską, które poddano osobnemu prażeniu trzy dni wcześniej. Wszystkie świeżo zmielono w młynku marki Baratza, na oczach mistrza kucharskiego, a następnie zaparzono je i podano. Każda smakowała wyraźnie inaczej i każda była znakomita. Tanner – założyciel i prezes firmy Tanner Roast – przybył do Los Angeles osobiście. Postanowił nie wysyłać Karen, swojej dyrektorki do spraw handlowych. Battaglia wydawał się zbyt ważnym klientem.

Alessandro, w zielonych crocsach, stał i czekał, aż kawa ostygnie, wiedząc, że należy jej kosztować dopiero, gdy osiągnie temperaturę pokojową. Jako profesjonalista każdą próbkę przyjmował z głośnym siorbnięciem. Najbardziej odpowiadała mu odmiana kenijska. Tanner zgodził się, że odznacza się ona najżywszym smakiem, najlepszą strukturą i optymalnym wyważeniem.

Największe zainteresowanie Battaglii wywołał jednak koncentrat kawowy o nazwie Tanner Cold Brew, przedmiot dumy Michaela, który sam go wymyślił. Można go było stosować do robienia kawy z lodem, kawy z kija, tej z dodatkiem azotu, a także normalnego napoju na gorąco, tyle że bez typowej goryczki. Produkt ów sprzedawano w beczułkach.

Wiele osób „parzyło” sobie kawę na zimno, ale niewiele umiało to robić właściwie. Dolewanie gorącej wody do mieszanki zupełnie jej nie służyło. I dopiero Tanner zmienił tę procedurę. Opracował od początku do końca nowy, oryginalny proces, w wyniku którego otrzymano czysty, mocny smak kawy, lekko owocowy, czekoladowy, a nawet kwiatowy. W dodatku pozbawiony ciężkości i zapachu palonych ziaren, jak u wszystkich pozostałych „naparów” na zimno. Receptura była o wiele lepsza niż ta od Stumptowna – bez porównania lepsza, szczerze mówiąc.

Battaglia też był nią zainteresowany. Wszystko przebiegało dobrze. Zawarcie umowy wydawało się w zasięgu ręki.

Tylko że kucharz chciał jeszcze trochę porozmawiać ze swoimi wspólnikami, a to w istocie rzeczy oznaczało dalsze wykłócanie się o cenę. W gruncie rzeczy facet nie różnił się od pierwszego lepszego menedżera dowolnej restauracji sieci Applebee’s. Kawy z gatunku Tanner Roast kosztują więcej niż te zwykłe, pijane przez ogół konsumentów, co jest normalne w wypadku artykułów z górnej półki. Mistrz Battaglia zdawał sobie sprawę, że będzie płacić za selekcjonowane indywidualnie, wyprodukowane bez najmniejszej wady i bardzo starannie transportowane ziarna, które następnie wypraży się w małych partiach… i tyle. Kubek kawy z Big Green Chain smakował zwykle spalenizną. Jeśli Tanner Roast można porównać do filmu w technikolorze, tamten płyn wypadał przy nim jak czarno-biała fotografia. Warto więc było wydać trochę więcej na barwny obraz.

Oczywiście łatwo się mówi.

Tanner przespał wcześniej tylko kilka godzin, które musiały wystarczyć mu do funkcjonowania. Czuł się tak wyczerpany i zmęczony, że aby zasnąć, wcale nie potrzebował zażywać zolpidemu.

Kiedy dotarł do swojego domu na South End, oczy miał czerwone, bolała go głowa, był skołowany.

Dom – pięć kondygnacji włącznie z piwnicą – po odejściu Sarah zdawał się rozbrzmiewać tylko echem. Tanner włączył światło w kuchni i stojąc przy wyspie, otworzył laptopa. Wcześniej porobił w nim parę notatek, które teraz zamierzał wysłać do siebie mejlem. Komputer był wyłączony, co go zdziwiło, ponieważ rzadko rezygnował z zasilania. Czyżby zgasił urządzenie w taksówce, jadąc na lotnisko? Możliwe. Pewnie laptop sam się zawiesił, nic strasznego. Tanner wcisnął przycisk startu i po chwili zobaczył zupełnie nieznaną sobie tapetę ekranu: kulę ziemską, nazwisko „S. Robbins” oraz pusty pasek do wpisania hasła.

Przez mniej więcej minutę gapił się w monitor, nim wreszcie zdał sobie sprawę z oczywistości: to nie był jego laptop. Podczas przechodzenia przez kontrolę bezpieczeństwa musiał w pośpiechu złapać identyczny macbook air, tyle że należący do kogoś innego. Do niejakiego S. Robbinsa.

A ów S. Robbins pewnie ma teraz komputera Tannera.

Cudowne, wręcz idealne zakończenie pełnego frustracji dnia.

Laptop otaczał ulotny zapach kobiecych perfum, przyjemna, znajoma woń białych kwiatów; Tanner czuł ją kiedyś. S. Robbins musiała być kobietą.

Zamknął komputer nieco zbyt gwałtownie, wstał i podszedł do barku w salonie, aby nalać sobie szkockiej. Potem, zerkając na zegarek, coś sobie przypomniał. To czwartek, czyli wieczór przy piwku w Albionie z paroma przyjaciółmi. Wcześniej Tanner zamierzał się z tego wymigać, przypuszczając, że po powrocie będzie zbyt zmęczony na imprezowanie.

Czuł się padnięty, owszem, ale jeszcze bardziej pragnął drinka. Wyjął iPhone’a i wcisnął klawisz szybkiego wybierania, pod którym miał zapisanego Lanny’ego Rotha.

Gdy Lanny odebrał, z tła buchnęła głośna muzyka.

– Tanner! Nadal jesteś w Los Angeles? – Z jakiegoś powodu najbliżsi przyjaciele biznesmena, nie wyłączając jego żony, zwracali się doń po nazwisku i jedynie ludzie obcy bądź pracownicy mówili „Michael” albo „Mike”.

– Właśnie wróciłem – odparł. – Domyślam się, że jesteś w Albionie.

– Wpadniesz? Niedawno przyszedłem. Brian już się nawalił, jak próbował poderwać jakąś studentkę, ale noc jeszcze młoda.

– Zajmij mi miejsce – poprosił Tanner.

Nagle coś mu się skojarzyło. Poszedł po macbooka air, aby to sprawdzić. Istotnie, nie mylił się: w obudowę wciśnięty był mały różowy kwadrat, karteczka samoprzylepna. Wcześniej Michael zauważył ją, ale dopiero teraz wyłuskał kartkę z metalowego obramowania i ujrzał na niej mieszaninę liter i cyfr: 342Hart342.

Ciekawe, czy…

Ponownie otworzył laptopa, po czym wpisał wszystkie znaki w pasek hasła. No jasne. Ekran zajaśniał standardową tapetą Apple’a, przedstawiającą górski szczyt.

– Mam cię – powiedział Tanner głośno.

Zamknął komputer i chwycił kluczyki od samochodu.2

Dziecko właśnie zasnęło, przytulone do sutka matki.

Will Abbott powoli oderwał małego Travisa od piersi Jen i ostrożnie, delikatnie – jakby transportował odbezpieczony ręczny granat – zaniósł go przez ciemny pokój do łóżeczka. Mógł wybuchnąć w każdej chwili.

Sześciotygodniowy Travis prawie nie sypiał. Może czasami po kilka godzin, nigdy dłużej. A kiedy nie spał, jego rodzice również nie mogli paść w objęcia Morfeusza.

Dziecko zostało właśnie nakarmione, po raz ostatni tego dnia, a przynajmniej do chwili, gdy o drugiej w nocy obudzi się głodne, desperacko domagając się jedzenia. Jednak w tej chwili wyglądało niczym mały aniołek unoszący się na obłokach; tylko od czasu do czasu cicho pojękiwało przez sen. Obudzi się o drugiej albo trzeciej nad ranem, żarłoczne, ryczące i niedające się ukoić.

To zawsze Jen wstawała, aby nakarmić synka, ponieważ chciał tylko ją, nie Willa. A poza tym Will musiał iść rano do pracy. W takich momentach przewracał się więc na drugi bok, chował głowę pod poduszkę i ponownie zasypiał, podczas gdy Jen uspokajała malca. Potworna niesprawiedliwość. Will, który był zatrudniony na Kapitolu jako szef personelu pani senator, miał o wiele łatwiejsze zadanie. Ale to właśnie dzięki jego pracy stać ich było na czynsz za mieszkanie w Stanton Park.

Od czasu przyjścia na świat dziecka Abbott był nieustannie zmęczony i złakniony snu. Wykorzystał miesięczny urlop tacierzyński – chociaż większość szefów personelu nie decydowała się na to – podczas którego starał się zajmować małym możliwie najintensywniej, aby Jen zdołała co nieco odespać. Ale Travis zawsze wolał mamę. Will próbował sadzać go w foteliku samochodowym i wozić, niestety, bez rezultatów. Dziecko ciągle płakało.

Matka Jen podejrzewała u Travisa kolkę, ale pediatra poinformował ich, że jest to stare pojęcie, używane wobec dzieci niespokojnych, którym nie dolega nic widocznego gołym okiem. Małego zapewne bolał brzuszek, choć i co do tego nie można było mieć pewności. Po prostu zwykłe, marudne niemowlę, często bardzo głodne, a przy tym nietolerujące butelki, dlatego rodzice nie mogli mu zapewnić więcej pokarmu.

Dziecięcy pokój wypełniał biały szum z generatora umiejscowionego w rogu, tuż obok łóżeczka. To Jen wpadła na ten pomysł. Uznała, że maszyna zagłuszy hałas dobiegający z ulicy.

Wszystko, byle tylko mały spał trochę więcej.

Will wrócił do łóżka, unikając skrzypiących klepek parkietu. Już miał się położyć, gdy nagle zadzwonił jego blackberry. Telefon służbowy. Trzymał go na nocnym stoliku, zawsze w ładowarce, ponieważ po dwudziestej pierwszej odzywał się bardzo rzadko. A jeśli już, to dzwoniła tylko szefowa, co znaczyło, że sprawa jest naprawdę ważna.

Już po pierwszym sygnale – Will zapomniał przełączyć komórkę na wibracje – Travis się obudził i zaczął głośno płakać. Na wyświetlaczu ukazał się numer pani senator. Rzecz musiała nie cierpieć zwłoki. W przeciwnym razie przyszedłby tylko esemes.

– Witam, Susan – powiedział Abbott.

– Will, słuchaj, dałam ciała.

Zły znak. Szefowa nigdy nie pozwalała sobie na samokrytykę, nie była skora do obwiniania samej siebie. Miała ogromne ego i wykazywała denerwującą, niezmąconą pewność siebie.

– Tak? – odezwał się tonem znamionującym przejście w tryb „Ja to wszystko potrafię naprawić”.

– Pomyliłam laptopy.

– Chyba nie…

– Na lotnisku. Wzięłam komputer kogoś innego. Podczas kontroli bezpieczeństwa. A ten ktoś ma mój.

– Okej. Leciała pani liniami American, tak? Zadzwonię do działu rzeczy zgubionych i znalezionych na lotnisku National. Pewnie zamiana została już zgłoszona i ta osoba odniosła…

– To się stało w Los Angeles.

Dziecko już wyło na dobre, więc Will wyszedł do przedpokoju, zasłaniając ręką wolne ucho.

– Nie ma problemu, w takim razie zadzwonię…

– Czy ty śpisz? Masz chyba zaćmienie umysłu. Kontrola bezpieczeństwa na lotnisku w Los Angeles, Will. To znaczy, że mój komputer mogła wziąć jedna z miliona osób lecących jednym z tysięcy samolotów. Tysięcy. Poza tym – westchnęła ciężko – poza tym cholernie dobrze wiesz, że nie możemy zgłosić tego na policję.

Przez krótką chwilę Abbott nie bardzo rozumiał, o czym szefowa mówi, aż wreszcie do niego dotarło.

– Rany.– Poczuł lodowate macki zaciskające się na żołądku. – O Boże. Ale… ale jest chyba chroniony hasłem, prawda? To znaczy, że nikt nieuprawniony się tam nie dostanie. Tak?

Nastąpiła długa cisza. Gdzieś w tle Will słyszał odległy pogłos komunikatu wydobywającego się z lotniskowych głośników. Już miał powtórzyć pytanie, ale kobieta odpowiedziała ponuro:

– Tak, jest zabezpieczony hasłem.

– Świetnie. Czyli nie musimy się tym martwić. – Lodowate macki zaczęły ustępować. W telefonie dał się słyszeć głośniejszy szum, jakby rozmowy, która zbliżała się do szefowej.

– Owszem, musimy – zaprzeczyła Susan. – Trzeba zakładać najgorsze. Dopóki ten komputer gdzieś tam jest.

– Cóż, być może ten, kto go wziął, zdał sobie już sprawę, że nie należy do niego, i dostarczył go do działu rzeczy zgubionych/znalezionych na lotnisku w Los Angeles.

– Może – rzuciła szefowa bez przekonania. – Jak szybko przyjdziesz jutro do pracy?

– A jak szybko mam być?

Mały Travis wydał z siebie rozdzierający wrzask, od którego przewracało się w żołądku i pękały bębenki. Will spojrzał na zegarek. Dziesięć po dziesiątej. Uspokojenie dziecka zajmie jakieś trzydzieści minut, a wiedział, że to jego obowiązek, nie Jen. Jeśli będzie mieć szczęście, zdoła przespać trzy i pół godziny, nim nadejdzie nieuniknione: pobudka o drugiej nad ranem, a potem następne dwie–trzy niespokojne godziny. Pięć, może sześć godzin przerywanego snu, obliczał, nim nastanie długi i prawdopodobnie wyczerpujący dzień.

– Will, skończyłeś gadać przez telefon? – zawołała Jen. W jej głosie słychać było napięcie i irytację. Czyli należało zmienić pieluchę.

– Do jutra – rzucił do słuchawki, a potem wcisnął czerwoną ikonkę, przerywając połączenie. – Tak, już lecę.3

Albion był to usytuowany w podziemiach pub przy Beacon Street, na samym skraju kampusu Uniwersytetu Bostońskiego. Słabo oświetlony, jeśli nie liczyć stroboskopowego migotania telewizorów, które zamontowano na jego ścianach. Wszystkie pokazywały na tym samym kanale mecz drużyny Red Soksów. Lokal miał przypominać typowy angielski pub, lecz jego wystrój – kilka wiszących szyldów i mosiężnych wieszaków – dość wątpliwie do niego nawiązywał. Bar sprawiał raczej wrażenie spelunki dla studentów, którą w istocie był.

Kumple siedzieli w tym samym boksie co zwykle, czyli pierwszym po lewej. Carl Unsworth i Landon Roth, z którymi Tanner studiował kiedyś na Uniwersytecie Bostońskim, i Brian Orsolino, kierownik sprzedaży w firmie informatycznej, dziesięć lat od nich młodszy, grywający niegdyś z Carlem w lidze bejsbolowej. Coczwartkowe wieczorne spotkania w Albionie, trwające od wielu lat, stały się ich rytuałem. Tanner przyłączał się od czasu do czasu, właściwie dość sporadycznie, chociaż ostatnio robił to częściej. To znaczy od czasu, kiedy odeszła Sarah.

– Cieszę się, że wpadłeś – powiedział Carl. – Skróciłeś swój wyjazd służbowy? – Carl był instruktorem mieszanych sztuk walki i prowadził w Newton małe studio, gdzie uczył krav magi. Wysoki i oczywiście wysportowany, zaczynał łysieć, a pozostałe jeszcze włosy farbował na nieszczęsny pomarańczowobrązowy kolor. Ponadto biedak przechodził przez niekończący się proces rozwodowy, bataański marsz śmierci w kategorii rozplątywania węzłów małżeńskich.

Tanner pokręcił głową.

– Przyleciałem punktualnie i tak sobie pomyślałem, że czemu by nie wpaść.

– I nie masz żony, która by ci zabroniła chwili dobrej zabawy – skomentował Carl.

Tanner tylko westchnął ciężko. Kumple wiedzieli o Sarah, znali ją i lubili. Nawet on nie potrafił jej znienawidzić.

Mimo to, kiedy jego żona się wyprowadziła, zareagowali w sposób przewidywalny. Carl pogratulował mu, zadowolony z nowego kolegi w towarzystwie samotnych facetów. Teraz wszyscy byli singlami, cała czwórka. Natomiast Lanny złożył Michaelowi szczere kondolencje. Był reporterem działu miejskiego gazety „Boston Globe”, człowiekiem zgorzkniałym od samotności, przedwcześnie pomarszczonym na twarzy, który umawiał się na randki bez żadnego ładu i składu, jak popadło. Zwykle kobiety orientowały się dość szybko, że gość jest towarem wybrakowanym. Z bycia singlem uczynił profesję, czego prawdopodobnie nic już nie mogło zmienić. Z kolei Brian usiłował Tannera pocieszać, opowiadając o różnych niesamowitych aplikacjach randkowych oraz o setkach kobiet dostępnych po jednym przesunięciu palca po wyświetlaczu iPhone’a.

– Chyba zerwę dziś z tradycją i zamówię kieliszek pinot noir – obwieścił Brian.

– Ale to noc piwna – zaprotestował Carl.

– Podobno po winie sperma jest zdrowsza – zareplikował Brian.

– Ha, nie ma co wierzyć we wszystko, co mówią… – wtrącił się Lanny. Bardzo często używał tego zdania. Wystarczyło na przykład wspomnieć, że powinno się jadać jak najwięcej jarmużu, a Lanny natychmiast reagował: „Nie ma co wierzyć we wszystko, co gadają”. Była to replika, którą posługiwał się niemal odruchowo, idealnie pasująca do anturażu zblazowanego, cynicznego dziennikarza. Facet prezentował się jako nieuleczalny sceptyk, nie ufał nikomu, niczego nie brał za dobrą monetę. – Sprzedałeś trochę kawy?

– Tak mi się wydaje.

– Mówię ci, trzeba było odstąpić firmę Starbucksowi. Byłbyś dzisiaj bogatym człowiekiem i nie musiałbyś latać w jakieś dziwne miejsca w pogoni za forsą.

Tanner wzruszył ramionami.

– To samo powtarzała mi Sarah.

– Widziałem produkty marki Tanner Roast w supermarkecie Whole Foods – powiedział Brian. – Obok Fresh Pond.

– Tak, to mój klient.

– W alejce przeznaczonej na kawę. Ale na dolnej półce. Dlaczego?

– Hej, zamawiają cztery skrzynie tygodniowo. Nic więcej na ten temat nie wiem – odrzekł Michael.

– No cóż, i tak twoja kawa jest najlepsza, stary – ustąpił Brian.

– Dzięki.

– I to mówi facet, który połowę życia spędza w lokalach Dunkin’ Donuts – odezwał się Carl.

– Lubię je – powiedział Brian. – Po prostu.

– Czemu tu jeszcze siedzisz? – Carl nie ustępował. – Nie powinieneś teraz rżnąć jakiejś laski?

– Facet musi czasem zrobić sobie przerwę. Doładować akumulator. Uzupełnić poziom płynów w organizmie. – Brian chwalił się im kiedyś, że przez kilka tygodni co wieczór umawiał się z inną kobietą. Ten napakowany blondyn nie był szczególnie przystojny, ale niewiele mu brakowało. Z babkami radził sobie lepiej niż ze sprzedażą oprogramowania baz danych.

– Powinieneś wypróbować Tindera, stary – rzucił Brian w kierunku Michaela.

– No. Na razie nie. Minął dopiero miesiąc.

– Więc na co czekasz? – Brian nie ustępował.

Tanner potrząsnął głową i westchnął. Dziwne, pomyślał. Opowiedział kumplom wszystko o odejściu Sarah, ale słowem nie wspomniał o kłopotach w firmie, o tym, jak bardzo jego interes jest zagrożony. Problemy biznesowe wolał zachowywać dla siebie. To on jako jedyny w tej grupie był zawsze człowiekiem sukcesu, facetem, który założył przedsiębiorstwo handlujące kawą, atrakcyjne nawet dla Starbucksa. Kiedyś Starbucks chciał kupić jego firmę. Tanner pragnął utrzymać ten wizerunek w oczach kolegów.

Należało zatem zmienić temat, który stał się niezbyt wygodny. Michael opowiedział o swojej przygodzie z laptotem.

– Masz jakiś pomysł, gdzie może być twój komp? – spytał Carl. – Nikt do ciebie nie dzwonił?

– Nie da się go uruchomić bez hasła.

– A ty nie zostawiłeś go na karteczce samoprzylepnej jak jakiś idiota – rzucił Brian.

– Cholera, i co teraz zrobisz? – znów odezwał się Carl.

– Właściwie nic takiego się nie stało – odparł Tanner. – Spoko. Mam kopie zapasowe. I tak rzadko używam laptopa, chyba że jestem w podróży. W pracy korzystam głównie z iPada, telefonu i komputera stacjonarnego.

– Jest coś takiego jak program Find My iPhone. Słyszałeś o nim? – zapytał Lanny. – Wydaje mi się, że ma zastosowanie również do laptopów. Find My Mac czy jakoś tak.

Tanner pokręcił głową.

– Działa tylko wtedy, kiedy komputer jest zalogowany do sieci, a przecież mój ma hasło. Więc nie połączy się z netem.

– Zacznij grzebać w laptopie tego kogoś. Zorientujesz się, kto zacz.

– Jasne – odrzekł Michael bez entuzjazmu. – Jak znajdę chwilę czasu.4

Słabiutki zapach perfum L’Air du Temps w sekretariacie biura podpowiedział Willowi, że szefowa już dotarła na miejsce.

Bardzo wcześnie.

Normalnie przychodziła do pracy dopiero o dziewiątej albo o wpół do dziesiątej, umożliwiając mu godzinę spokojnej, niczym niezakłóconej pracy za biurkiem i przygotowanie się na resztę dnia. A każdy dzień stanowił batalię, kolejną bitwę w długotrwałej wojennej kampanii. Will zaczynał się do niej sposobić natychmiast po obudzeniu, z kubkiem mocnej, czarnej kawy w ręku. Jak generał w sztabie armijnym.

Wcześniej w swym maleńkim domowym gabinecie przejrzał informacje prasowe i zajawki, które przyszły mejlem z różnych serwisów, pobieżnie zlustrował wiadomości pocztowe (codziennie było ich ponad trzysta, nie licząc spamu – wiedział, bo kiedyś je policzył), zajrzał do „Washington Post”, „The Hill”, do „RealClearPolitics”, „Politico” oraz „Drudge’a”. Zapoznał się też z projektami ustaw, które wkrótce miały być głosowane. Potem rozesłał notki do członków swojego personelu, aby stawili się w jego biurze. Do pracy pojechał o ósmej trzydzieści, gotowy do walki. Dowódca musi zdecydować o przebiegu bitwy, zanim do niej dojdzie. Przeczytał kiedyś to zdanie i zapamiętał je dokładnie. Jeśli nie zdołasz się odpowiednio przygotować, to przygotowujesz się do porażki.

W ciągu dnia działo się zawsze bardzo dużo, co Will potrafił docenić. Lubił swoją pracę, lubił tam być, w tym dorosłym świecie, z dala od wrzasków małego Travisa. Dzisiaj jednak kalendarz zdawał się znacznie bardziej zapchany niż zwykle. Dyrektor do spraw legislacyjnych chciał zwolnić jedną z asystentek, która stale się spóźniała. Ale przecież nie można ot tak sobie wyrzucić pracownika. Politycy nie życzą sobie niezadowolonych byłych członków personelu, którzy – wywaleni na bruk – psioczą na nich, grożą i obmawiają. Dlatego Will musiał się najpierw spotkać w cztery oczy z asystentką, wyjaśnić sytuację, pomóc jej znaleźć nową pracę. Potrzebna była również jego reakcja na niektóre doniesienia prasowe. O godzinie dziesiątej miała się odbyć wideokonferencja z dyrektorem stanowym i jego personelem. Potem lunch połączony ze zbieraniem środków pieniężnych w Bistro Bis.

No i do tego jeszcze zamieszanie z laptopem szefowej, które mogło okazać się sprawą całkiem banalną.

Albo absolutnym koszmarem.

W pewnym sensie to, że Will był szefem personelu prominentnej pani senator, należałoby uznać za dziwne. Oprócz tej najważniejszej relacji służbowej łączącej go z szefową Abbott nie miał już nad sobą nikogo, pod sobą zaś – czterdziestu pięciu ludzi, licząc także osoby w biurze terenowym w Chicago. Wszyscy mu podlegali. Musiał sobie radzić z całą gamą zróżnicowanych osobowości, chociaż sam zawsze należał do mężczyzn, którzy nie pasowali do żadnego środowiska.

Kiedyś był po prostu nieprzystosowanym kujonem, nerdem z hipsterskiego college’u. Studiował na Uniwersytecie Miami w Ohio – nie w tym Miami na Florydzie. Miał już serdecznie dość tłumaczenia wszystkim wokół, że poszedł tam ze względu na świetny poziom nauk politycznych. W sobotnie wieczory, kiedy inni lecieli na lodowisko Goggin Ice Center, aby obejrzeć mecz hokejowej drużyny RedHawks, albo popijali z puszek piwo Natty Light podczas jakiejś studenckiej imprezy na przedmieściach, on uczył się w bibliotece King Library. Lunche i kolacje jadał w Harris Dining Hall, najczęściej samotnie, natomiast wszyscy pozostali tłoczyli się przy stolikach i hałaśliwie rozmawiali, śmiejąc się, wygłupiając i świetnie bawiąc. Tak naprawdę Will był dla nich zwykłym kujonem.

Gdy Will skończył czternaście lat, zmarł mu ojciec, a matka – recepcjonistka w gabinecie stomatologicznym – nie zarabiała zbyt wiele. Po śmierci męża sprzedała dom, co jednak nie wystarczyło na pokrycie potrzeb finansowych. Dlatego podczas studiów Will imał się wszelkich robót: pracował w uczelnianym dziale rekrutacji, za pieniądze pisywał kolegom prace semestralne.

Będąc jeszcze na pierwszym roku, w przypływie szaleństwa wystartował w wyborach na skarbnika, lecz został zdecydowanie pokonany przez jakiegoś tępego palanta, uczelnianego sportowca. Przykre, publiczne upokorzenie. Po ogłoszeniu wyników głosowania Will poszedł do swojego jednoosobowego pokoju w akademiku i zamknął się na cztery spusty, ignorując dobijających się do drzwi kolegów z roku.

Upokorzenie było bardzo bolesne, jednak z czasem doszedł do wniosku, że przyniosło mu pewną korzyść. Kochał politykę, lecz tamtego wieczoru zrozumiał, że niektórzy ludzie zupełnie nie nadają się do kandydowania. Jedni ustawiają się do zdjęć w świetle reflektorów, a inni stoją z boku, niewidoczni. Tacy jak on. Żył polityką, był od niej uzależniony, aczkolwiek jego rola polegała na doradzaniu komuś mniej skomplikowanemu, głupszemu i bardziej popularnemu niż on, aby wystartował i wygrał wybory. I ci charyzmatyczni, lubiani i atrakcyjni, obdarzeni darem okazywania wylewnej serdeczności i towarzyskim usposobieniem, którego Willowi tak bardzo brakowało, zaczynali zdawać sobie sprawę, że mógłby być dla nich użyteczny.

W college’u Will otrzymał od kolegów ksywkę, lecz nie taką, jaką wybrałby sobie sam. Jeden ze studentów pierwszego roku, typowy nienawistnik, zauważywszy lekko kołyszący się krok Abbotta, zaczął wołać na niego Pingwin. Na przykład: „Gdzie jest Pingwin?” albo „Dajmy to Pingwinowi do załatwienia”. Will przede wszystkim chciał, by go lubiano, a jedyne, co mógł osiągnąć, to pozycja człowieka, wobec którego należało być miłym.

Nigdy nikogo nie namawiał do udziału w polityce; dobrze wiedział, że byłby to błąd. Na trzecim roku studiów, jesienią, jeden z popularnych facetów mieszkających na tym samym piętrze akademika w Dorsey co Will postanowił wystartować w wyborach na przewodniczącego samorządu studentów. Miał stanąć w szranki z innym lubianym młodzieńcem. Wówczas Will podszedł do niego i zaproponował swoje usługi „poprowadzenia” kampanii. Ów chłopak, niejaki Peter Green, w pierwszej chwili uznał, że Will sobie żartuje, ale potem sprawę przemyślał i wyraził zgodę. Peter wybory wygrał, a przemawiając jako zwycięzca – w istocie był to chaotyczny, improwizowany bełkot na haju – oświadczył: „Hej, Pingwin, jestem twoim wielkim dłużnikiem. Znaczy – Will”. Peter po prostu się przejęzyczył, tłumaczył sobie Abbott, udając, że śmieje się wraz z resztą audytorium.

Na ostatnim roku studiów Will został przewodniczącym klubu dyskusyjnego pod nazwą Towarzystwo Technik Śledczych, ponieważ nikt inny nie chciał się podjąć tej ciężkiej pracy, właściwie harówki. Fakt ten umieścił w swoim CV, aplikując o staż na Kapitolu. Dołączył również listę dziekańską, czyli oceny z wszystkich ośmiu semestrów.

Abbott delikatnie zapukał w otwarte drzwi gabinetu szefowej. Senator Susan Robbins siedziała za drewnianym biurkiem ze szklanym blatem, rozmawiając przez telefon. Podniosła palec wskazujący, obrzuciła Willa pustym wzrokiem i powiedziała:

– Tak, Chuck. Da się zrobić. Załatwione.

Will czekał w progu. Robbins była imponującą kobietą o kasztanowych włosach i kobaltowoniebieskich oczach. Jako dwudziesto-, trzydziestolatka musiała zwalać z nóg. Nawet w wieku sześćdziesięciu dwóch lat wciąż wyglądała pięknie.

Miała na sobie modry żakiet, który wkładała, będąc w nastroju bojowym. Z reguły nosiła kostiumy bądź spódnice barwy perłowej. Turkus oznaczał, że senator wybrała postawę koncyliacyjną, natomiast kolor szmaragdowy przeznaczony był na posiedzenia o dużej oglądalności, przed kamerami telewizyjnymi. Na zajęcia wieczorne i zbiórki pieniędzy rezerwowała barwy rubinowe. Will był prawdopodobnie jedyną osobą na świecie, która wiedziała, co oznacza dany kolor ubioru Susan Robbins. I chyba jedyną, którą to obchodziło.

Senator bawiła się zwiniętym przewodem telefonicznym, owijając go wokół palca niczym małe lasso.

– Rozumiem – powiedziała. – Hm, hm. Pa.

Odłożyła słuchawkę.

– Wejdź – poleciła.

Abbott wszedł do gabinetu i usiadł na krześle obok biurka. Szefową i jego dzieliła różnica dwudziestu pięciu lat, dlatego czasami czuł się jak jeden z jej synów: dobry syn. Ze starszym potomkiem miała napięte relacje, natomiast z młodszym – praktycznie żadne. Will zastanawiał się, jak to jest mieć taką matkę jak Susan Robbins. Z pewnością niełatwo. Jako szefowa potrafiła, no cóż, dać się we znaki, ale mimo to odczuwał gorące pragnienie jej chronienia, niezachwianą lojalność, gęstą i lepką niczym żywica epoksydowa.

– Jest jakiś sprytny sposób, żeby odnaleźć mojego laptopa? – spytała. – To znaczy przez internet?

Abbott przypuszczał, że szefowa miała na myśli oprogramowanie w rodzaju Find My Mac, instalowane w niektórych komputerach tej marki, które pozwalało skorzystać z usług iCloud w celu zlokalizowania zgubionego bądź ukradzionego sprzętu, także iPhone’a. Z umiarkowanym zdziwieniem przyjął, że senator słyszała o czymś takim. Niestety, ich informatyk dezaktywował program na macbooku należącym do Susan, zresztą na jej usilne żądanie, ze względów bezpieczeństwa.

– Teoretycznie tak, ale przecież laptop jest wyłączony.

– Więc nie ma możliwości namierzyć go w sieci?

– Nie ma. Jedyne, co możemy zrobić, to skontaktować się z osobą, która wzięła pani komputer, i doprowadzić do wymiany.

– Ale ja nie mam pojęcia, do kogo ten sprzęt należy. – Wskazała na płaski, połyskujący, srebrny prostokąt, który leżał przed nią na biurku. – Jest zabezpieczony hasłem. Jak się dowiemy, kto jest jego właścicielem?

Will wyciągnął rękę po laptopa. Szefowa podniosła komputer i mu go podała.

– Zajmę się tym – powiedział.

– Chyba nie zdajesz sobie sprawy z powagi sytuacji. – I spokojniejszym głosem dodała: – Jeśli ktoś się dowie… To może zostać uznane za poważne przestępstwo. Właściwie żadne tam „uznane”. To jest poważne przestępstwo.

Will poczuł mdłości.

– Przecież nikt nie postawi pani zarzutów.

– Nie bądź taki pewny. W dzisiejszych czasach, w tej atmosferze, to byłby z pewnością koniec mojej kariery. Musi być jakiś sposób, żeby się do niego włamać i ustalić, do kogo należy, prawda?

Will uniósł rękę jak policjant drogówki.

– Proszę się o to nie martwić – powiedział. – Sprawa już jest załatwiona.6

Dwanaście niewielkich szklanek stało w dwóch rzędach. Po dwa naczynka przeznaczono na jeden z sześciu gatunków gwatemalskiej kawy, które – po selekcji – firma zamierzała kupić. Był to cały skomplikowany rytuał zwany „degustowaniem w dłoniach”. Z naukową precyzją. Tanner zanurzył łyżeczkę w gęstym osadzie powstałym ze zmielonych ziaren, do których dodano wody, przyłożył nos na dwa centymetry od jego powierzchni i wciągnął powietrze. Poczuł przelotny aromat kwiatów niesiony przez lekkie, lotne cząsteczki. Czynność tę powtórzył przy sześciu pozostałych kieliszkach. W tym czasie Sal wąchał drugi kieliszek z każdej pary. Ktoś niemający pojęcia o sprawdzaniu jakości kawy uznałby tę scenę za zabawną. A jednak nie wolno jej było opuścić, stanowiła pierwszy etap rytualnej degustacji.

Michael skinął Salowi głową, a ten zaczął usuwać z naczynek zmielony miał za pomocą dwóch łyżek. Nagle rozdzwoniła się komórka. Michael wyjął ją z kieszeni. Sarah.

– Przepraszam na chwilę – powiedział do Sala.

– I tak musimy poczekać, aż ostygnie o kilka stopni – odparł Sal zajęty operowaniem dwiema łyżkami.

Tanner odebrał, oddalając się od długiego stołu. Skierował się w stronę swojego gabinetu.

– Sarah. – Stał na samym końcu magazynu, pośród pudełek z młynkami i zaparzaczami, sprzętem, który pożyczali nowym klientom dla zachęty.

– Słuchaj, Tanner. Wybacz, że przeszkadzam ci w pracy.

– Nie szkodzi. Fajnie, że się odzywasz. Gdzie jesteś?

– Pokazuję klientom dom na sprzedaż. – Sarah pracowała w agencji nieruchomości, oferowała domy i mieszkania. Zdecydowała się na tę branżę w czasach, gdy klepali biedę, to znaczy zaraz po rozpoczęciu działalności firmy Tanner Roast, pozbawieni jakichkolwiek dochodów i obciążeni zobowiązaniami finansowymi. I tak już zostało. Sarah lubiła tę pracę. – Nie mogę zbyt długo rozmawiać.

– Nadal mieszkasz u Margaret?

– Właśnie w tej sprawie dzwonię. – Siostra Sarah, Margaret, miała małe, dwupokojowe mieszkanie przy Central Square w Cambridge. Sarah musiała sypiać na kanapie, co z pewnością drażniło jej siostrę. Nawet w najlepszych okresach ich relacje bywały napięte. – Dzisiaj zadzwoni do ciebie pewna firma, agencja handlu nieruchomościami. Poproszą cię, żebyś przesłał im parę moich ostatnich zeznań podatkowych. Chodzi o udokumentowanie dochodów. – Sarah była jedną z dwójki założycieli ich firmy, a jednocześnie jej pracownikiem. Otrzymywała pensję, aczkolwiek dość skromną.

– Dlaczego?

– Nie mogę już mieszkać u Margaret. Doprowadzamy się do szaleństwa.

– Więc wróć do domu, kochanie.

Michael obejrzał się na Sala, który zgięty nad kieliszkami usuwał z nich osad. Ciekawe, jak daleko niesie się mój głos, pomyślał. Nikomu ze współpracowników nie powiedział, że Sarah się wyprowadziła. To nie była ich sprawa; Michael nie chciał łączyć pracy z życiem prywatnym.

– Zamierzam wynająć mieszkanie w Cambridge.

– Daj spokój, Sarah, przecież to śmieszne. Przyjedź do domu, porozmawiajmy. Możemy sypiać w osobnych pokojach, jeśli zechcesz.

– Już podpisałam umowę. Wpłaciłam kaucję.

– Anuluj czek. Przecież jesteś agentką od nieruchomości. Wiesz, jak się to załatwia.

– Muszę kończyć, Tanner – powiedziała Sarah i już jej nie było.

Pewnego wieczoru, mniej więcej przed miesiącem, Michael otworzył frontowe drzwi swojego domu. Pociągnąwszy nosem, nie poczuł nic szczególnego z wyjątkiem słabej woni cytrynowego olejku do pielęgnacji mebli i preparatu Murphy’s Oil, którego Sarah używała do mycia parkietów. Zwykły, nieco stęchły zapach starego domu. Dziwne było tylko to, czego w nim nie czuł. Jedzenia. Aromatu kolacji. We wnętrzu panowały cisza i spokój. Światło w kuchni było zgaszone. Może żona zamówiła coś na mieście, a dostawca jeszcze się nie pojawił.

– Sarah? – zawołał.

Brak odpowiedzi.

– Sarah, jesteś w domu?

Nic. Nie było jej w domu. Dziwne. Rozejrzał się ponownie, tym razem nieco uważniej, skonsternowany, i nabrał pewności, że Sarah istotnie zniknęła.

Wiedział dlaczego.

Poprzedniego wieczoru chyba się pokłócili. „Chyba”, ponieważ tak naprawdę Michael nigdy nie wdawał się w spory; nie był do tego zdolny. Jego rodziców łączył burzliwy związek, walczyli ze sobą nieustannie i głośno. Jako dziecko Michael uciekał do swojego pokoju na piętrze i chował głowę pod poduszką, żeby nic nie słyszeć. Przysiągł sobie w duchu, że nigdy nie będzie taki jak oni. Nie kłócił się z ludźmi, nie wdawał w konflikty – nigdy. Zwyczajnie nie wiedział, jak to się robi. Upust nagromadzonej agresji umożliwiał mu sport, który całkowicie do tego wystarczał. Michael unikał waśni za wszelką cenę.

Natomiast Sarah często miewała dość zmienne nastroje, potrafiła zmienić się w substancję wysoce łatwopalną. Nieustannie kłóciła się ze swoją siostrą, od czasu do czasu usiłowała też wciągnąć Michaela w jakiś spór, lecz równało się to próbie zapalenia wilgotnej zapałki. Nie iskrzyło, Michael nie chciał się zająć płomieniem. Zawsze miał na podorędziu kilkanaście gotowych odpowiedzi, których celem było rozładowanie napięcia: No cóż, w takim razie po prostu się ze sobą nie zgadzamy. Ale możliwe, że to ty masz rację. I rozumiem, dlaczego tak się czujesz. Jest mi naprawdę przykro.

Zatem minionego wieczoru wdali się w coś w rodzaju sporu, jakby półkłótnię. Ona chciała mieć dzieci, on nie był na to gotowy. Tego rodzaju dysputy odbywały się zapewne w dziesięciu milionach innych domów na całym świecie w tej samej chwili. Sarah lubiła używać pewnego kodu, eufemizmu oznaczającego posiadanie dziecka. „Powiększenie rodziny”. Na przykład: „Kiedy porozmawiamy o powiększeniu rodziny?”. Tanner tłumaczył, że najpierw musi ustabilizować sytuację rynkową Tanner Roast, a następnie wprowadzić przedsiębiorstwo na spokojną ścieżkę rozwoju – dopiero wtedy będzie mógł zaangażować się w pełni w zakładanie rodziny.

Jednak zegar biologiczny Sarah tykał. Miała już trzydzieści trzy lata, pragnęła urodzić kilkoro dzieci i jeśli nie stanie się to w miarę szybko, nie stanie się chyba nigdy. Michael nieustannie argumentował, że najpierw firma powinna stać się w pełni wypłacalna, ponieważ on nie chce żadnych zwolnień personelu. Sarah odpowiadała, że w ten sposób robi tylko uniki przed całkowitym wzięciem odpowiedzialności za ich małżeństwo, za nią. I tak dalej.

Położyła się spać pełna złości.

Tej nocy, gdy nie wróciła do domu, zatelefonował do żony.

– Michael… – powiedziała, odebrawszy. Owa degradacja z „Tannera” do „Michaela” sama w sobie była czymś niepokojącym.

– Co się dzieje? – zapytał. – Nic nie rozumiem.

– Zostaję u Margaret.

– Dlaczego?

Długie westchnienie.

– Kim ty się stałeś? Czy ta firma to twoje dziecko? O to chodzi? I dlatego nie chcesz mieć dzieci ze mną?

– Nigdy nie mówiłem, że nie chcę. Sarah…

– Nie, mówiłeś, że nie jesteś gotowy. Nigdy nie będziesz gotowy.

– Po prostu chcę postawić firmę na nogi. Wyciągnąć z długów. Bo teraz wszystko wali się na głowę. – Dlaczego ona tego nie rozumiała? – Pragnę mieć dzieci. Wróć, spróbujemy.

Czy ta firma to twoje dziecko? Rzeczywiście, Tanner Roast była dla Michaela niczym córka. A on był jej rodzicem.

Podszedł z powrotem do długiego stołu i szklaneczek z kawą.

– Wszystko w porządku? – zapytał Sal.

– W absolutnym – odrzekł Michael. – No więc, co my tu mamy?7

Dopiero po zakończeniu porannej wideokonferencji Will mógł powrócić do sprawy zaginionego laptopa. Musiał jeszcze odpowiedzieć na całe mnóstwo telefonów, z których najważniejszy dotyczył głównego sponsora pragnącego porozmawiać na temat ustawy o lotnictwie. Był to ktoś, do kogo należało zadzwonić jak najszybciej.

Wstał i zamknął drzwi gabinetu. Na blacie biurka, w rogu, tkwił laptop MacBook Air – błyszczący i oczekujący, przynaglający do działania. Will przysunął go do siebie i otworzył pokrywę. Pośrodku ekranu znajdował się niewielki owal ze zdjęciem głowy jakiegoś faceta, zapewne właściciela maszyny, oraz imieniem i nazwiskiem: „Michael Tanner.” Poniżej pusty pasek zapraszał „Wprowadź hasło”.

Wpisał więc wyraz „hasło” i wcisnął enter – niektórzy, nie chcąc zadawać sobie trudu zapamiętywania jakichś kodów, uważając, że są sprytni, jako hasło traktowali samo to słowo. W reakcji ikonka podskoczyła przecząco. Hm.

Will wpisał „1234”, po czym znów stuknął w enter; ekran raz jeszcze zamigotał odmownie. „12345678” – wciąż nic.

Następnie „99999”. Niechętne migotanie.

Spróbował jeszcze dwóch najpowszechniej używanych difoltowych haseł – „987654” oraz „1111111” – i za każdym razem spotkał się z odmową.

Musiał istnieć jakiś sposób, żeby włamać się do laptopa bez hasła, tylko że Will go nie znał. Niewykluczone, że okaże się zbyteczny. Komputer należał do niejakiego Michaela Tannera. Ciekawe, ilu Michaelów Tannerów mieszka w Stanach Zjednoczonych?

Obrócił się z fotelem w kierunku wysuwanego podajnika z klawiaturą swojego peceta i otworzył okno wyszukiwarki. Na stronie WhitePages.com wpisał „Michael Tanner”, po czym stuknął w enter. Na terenie całego kraju pojawiło się siedemset dziesięć odnośników.

To tyle, jeśli chodzi o wykonanie paru telefonów, aby odnaleźć właściciela laptopa. Niewykonalne w najmniejszym stopniu.

Nie było więc wyboru: ktoś musiał się włamać do tego macbooka. Należało ustalić, do kogo należy, a następnie poprosić o zwrot komputera Susan. Sytuacja wymagała specjalisty, którego wiedza informatyczna znacznie przekraczała wiedzę Willa. Razem z biurami kilku innych senatorów korzystali z usług jednego specjalisty od IT. Facet był całkiem dobry, o ile Will mógł stwierdzić, ale nie zamierzał prosić go o włamanie się do czyjegoś laptopa. W końcu ten sprzęt nie należał ani do senator, ani do jej pracowników. A gdyby w jakiś sposób gość dostał się zdalnie do zawartości komputera Susan, oznaczałoby to katastrofę. Ci faceci nie byli przecież księżmi czy psychiatrami: nie obowiązywała ich tajemnica spowiedzi ani przysięga o dochowaniu poufności.

Nie, Will potrzebował komputerowca, któremu mógł zaufać, czyli kogoś – kogokolwiek – kto nie miał pojęcia o kontekście całej sytuacji, którego ignorancja byłaby atutem. Z drugiej strony, jeśli powie temu komuś, co się stało, w jaki sposób laptop trafił w ręce pani senator, facet może poczuć się zaintrygowany i zacząć paplać.

Ale gdyby Will Abbott po prostu dostarczył informatykowi tego macbooka air i z zakłopotaniem oświadczył, że zapomniał hasła… No cóż, wydawało się to całkiem niegroźne. Samodzielne zresetowanie komputera może okazać się potwornie skomplikowane. Wygooglował w sieci punkty naprawy sprzętu informatycznego i znalazł jedno miejsce, które wydawało się solidne: zakład mieścił się przy C Street na Wzgórzu Kapitolińskim. Will wybrał numer, wysłuchał wszystkich komunikatów i instrukcji, a następnie wcisnął „pięć”: rozmowa ze „specjalistą”.

– Więc tak – powiedział, gdy telefon odebrał facet o młodym, nosowym głosie. – Mam macbooka air i zapomniałem hasła. Możecie się do niego dostać?

– Hm… Czy to nowy sprzęt?

Z całą pewnością wyglądał na nowy, ale może był po prostu zadbany. Will nie mógł się przyznać, że nie zna odpowiedzi na to pytanie.

– No, dość nowy. To ma jakieś znaczenie?

– Jaki posiada system operacyjny?

– Chyba najnowszy.

– Jeśli to nowy system operacyjny Apple’a, to nie można się do niego włamać. Tak jak do iPhone’a. Niewykonalne. Kiedyś tak. Wystarczyło zrobić reset hasła, ale w nowym systemie to nie przejdzie.

– Och. – Ktoś gwałtownie zapukał do drzwi, a po chwili je otworzył. Szefowa. Nikt inny nie wparowałby do środka ot tak. Senator weszła, zamknęła za sobą drzwi i stanęła ze skrzyżowanymi rękami. Zebranie komisji parlamentarnej do spraw wydatków rządowych musiało się już skończyć.

– Robił pan kopie? Backup? – zapytał specjalista w telefonie. – Możemy wyczyścić całego kompa i wrócić do ustawień fabrycznych.

– Nie, nie mam żadnych kopii.

– W takim razie nie umiem panu pomóc. Niewykonalne. Przykro mi.

– Dzięki – powiedział Will i się rozłączył.

– Laptop? – rzuciła pytająco Susan.

Will kiwnął głową.

– Myślałem, że złamanie hasła będzie łatwe, ale tak nie jest.

– Chyba nie rozmawiałeś z Carlosem, czy jak mu tam na imię, tym naszym informatykiem? Co?

– Nie, to zewnętrzny punkt naprawy komputerów. Mieści się na Wzgórzu.

– Dobrze. Nie chcę korzystać z usług faceta zatrudnianego przez nas. Ludzie lubią gadać.

– Jakbym o tym nie wiedział.

– Ta firemka potrafi to zrobić?

Will pokręcił głową.

– Musi być jakiś sposób. Tylko że ja go nie znam. Może powinniśmy poinformować senackie biuro bezpieczeństwa o tym, co się stało?

– Żartujesz sobie, Will? Żeby uruchomić całe dochodzenie? Nie, dziękuję.

– Ma pani rację.

– Morty zna jednego faceta, o którym mówi, że jest naprawdę dobry. To jakiś Rosjanin czy ktoś taki. Niby geniusz. Wydaje mi się, że mieszka w Dystrykcie Kolumbii.

Morton Nathanson był potentatem rynku nieruchomości, miliarderem i największym sponsorem Susan.

– No nie wiem, czy powinniśmy wciągać w to kogoś jeszcze. Jeśli się wyda, że…

– Morty to największy konspirator, jakiego znam. Jeśli on korzysta z usług tamtego gościa, to znaczy, że dyskrecja gwarantowana.

Will się wahał. Odnosił wrażenie, że cały ten pomysł jest po prostu zły.

– Cóż, oczywiście, możemy pójść tą drogą. Absolutnie tak. Ale…

– I pójdziemy – zgasiła go Susan. – Masz z tym jakiś problem?

– Przecież chcemy utrzymywać tę sprawę w jak największej tajemnicy, a…

Susan rzuciła Willowi swoje słynne przeszywające i śmiertelnie groźne spojrzenie znad okularów.

– Masz z tym jakiś problem?

– Już działam – odrzekł Will.