Zawód: tłumacz. Minibook - ebook

Prawa autorskie do tekstów zamieszczonych w minibooku przysługują ich autorom lub spadkobiercom.

Dołożyliśmy wszelkich starań, by odszukać i skontaktować się ze wszystkimi właścicielami praw autorskich wykorzystanych tekstów. W przypadku ewentualnych niejasności zapewniamy, że prawa wszystkich właścicieli będą respektowane. Jednocześnie informujemy, że projekt minibooków „Znaku” nie jest komercyjny. Wykorzystane przychody przeznaczymy na dalszą działalność miesięcznika „Znak”.

Wstęp: Redakcja miesięcznika „Znak”

Projekt okładki: Piotr Cebo

Opracowanie techniczne i konwersja: WoblinkPRZEKŁAD CZY TŁUMACZENIE?

José Ortega y Gasset pisał, że „tłumaczenie nie jest kopią, lecz aktem twórczym”. Od niedawna w polskiej debacie publicznej dyskusja o roli i znaczenia tłumaczy i tłumaczek w kształtowaniu jakości kultury, ich wpływu na rozwój naszych relacji z innymi kulturami, cywilizacjami, ludźmi zamieszkującymi inne obszary językowe. Tłumacze i tłumaczki pozwalają znaleźć nam wspólny język w coraz wyżej Wieży Babel. Czy jednak tłumacz / tłumaczka to już zawód? Kiedy zaczyna się dobry przekład? Dlaczego twórcy / twórczynie przekładów pozostają jeszcze w cieniu autora lub tłumaczonego tekstu? W jaki sposób stać się twórcą równorzędnym z autorem? Czy to w ogóle możliwe?

W niniejszym minibooku zamieściliśmy trzy teksty autorów, którzy w różny (a jednak zbieżny) sposób patrzą na przekłady, tłumaczenia, wykonywaną pracę. Przypominamy niezwykłą postać – Teresę Chłapowską, zapomnianą tłumaczkę literatury szwedzkojęzycznej, (nie)znanej z przekładów m.in. kilku części Muminków. Prezentujemy także rozmowę z Billem Johnstonem, tłumaczem współczesnej literatury polskiej na język angielski, który opowiada o swojej roli jako pośrednika między naszą rodzimą literaturą a rynkiem amerykańskim. Chcieliśmy także zwrócić uwagę na rolę tłumacza w kształtowaniu się tzw. tożsamości europejskiej – Magdalena Czech w tekście _Do you speak European_? zwraca przede wszystkim uwagę na dialogiczną funkcję tłumaczy i tłumaczek, którzy pogłębiają integrację europejską na bardzo wysokim poziomie.

Życzymy przyjemnej lektury!

Redakcja miesięcznika „Znak”

Ps. Wszystkim autorom i spadkobiercom praw autorskich serdecznie dziękujemy za udostępnienie tekstów do minibooków. Jednocześnie informujemy, że dołożyliśmy wszelkich starań, by odnaleźć ich spadkobierców i właścicieli. Przychody ze sprzedaży minibooków nieposiadających ambicji komercyjnych, zostaną przeznaczone na kontynuowanie działalności miesięcznika „Znak”.POŚRODKU ATLANTYKU

Z Billem Johnstonem rozmawia Agnieszka Rzonca

Stosunkowo łatwo można napisać piękny akapit, opowiedzieć ciekawą historię, ale niezwykle rzadko się zdarza, żeby była w tym prawdziwa mądrość. Myślę, że także dlatego czytelnicy w Ameryce czy w Anglii tak żywo przyjęli _Kamień na kamieniu_. To powieść niezwykle bogata w metafory, bardzo konkretne obrazy wzięte z prostego, wiejskiego życia. Jest w niej jakaś niesamowita jedność

Przyjmując ważną nagrodę słuchaczy Programu Drugiego Polskiego Radia, Wiesław Myśliwski powiedział, że wersji książki jest tyle, ilu jej czytelników. Jacy są jego czytelnicy w Stanach?

Początkowo nie wiedziałem, jak twórczość Myśliwskiego zostanie w Stanach przyjęta, nie miałem nawet pewności, czy znajdę wydawcę. _Kamień na kamieniu_ to długa, przeszło pięciusetstronicowa powieść, akcja toczy się na polskiej wsi… Na szczęście Jill Schoolman, szefowa Archipelago Books – wydawnictwa, z którym od dawna współpracuję – bardzo się zainteresowała twórczością Myśliwskiego. Reakcja czytelników była entuzjastyczna, ukazało się wiele recenzji (m.in. w „The Times Literary Supplement” czy „Publishers Weekly” – przyp. red.), a każda z nich naświetlała inny aspekt książki.

Ta powieść jest tak niezwykle bogata, że bardzo wielu czytelników znajdzie w niej coś dla siebie. Moja 23-letnia znajoma uważa _Kamień na kamieniu_ za jedną z najważniejszych książek, jakie w swoim życiu przeczytała. Największe zaskoczenie spotkało mnie w Marfa, małym miasteczku w Teksasie, pośrodku pustyni. Przebywałem tam przez dwa miesiące na stypendium Fundacji Lannan, i nigdzie indziej nie spotkałem tylu miłośników tej powieści. Zatrzymywali mnie na ulicy i dzielili się swoimi wrażeniami z lektury. Znam wiele osób, które czytały _Kamień na kamieniu_ jednym tchem. Myślę, że w dużej mierze to zasługa języka tej książki – co w zasadzie jest równoznaczne z głosem narratora – to dlatego tak bardzo wciąga do swojego świata.

_Dalsza część dostępna w wersji pełnej_