Złap zająca - ebook

2.

We­szłam do miesz­ka­nia z pu­stymi rę­kami. Mia­łam ku­pić nową za­słonę. I jesz­cze coś, o czym za­po­mnia­łam. W drzwiach przy­wi­tały mnie jego szare kap­cie. Je­den miał ode­rwaną po­de­szwę. Otwie­rała się i za­my­kała przy każ­dym kroku, jakby miała coś na końcu ję­zyka, ale nie mo­gła so­bie przy­po­mnieć co. To były trzy­dzie­ste piąte uro­dziny Mi­cha­ela, te kap­cie. Po­da­ro­wa­łam mu też wtedy płytę, nie pa­mię­tam już jaką. Ku­pi­li­śmy tort Red Ve­lvet i żar­to­wa­li­śmy, że na pewno wy­pad­nie nam z rąk w dro­dze do miesz­ka­nia. Za­trzy­ma­li­śmy się przed ap­teką, która była znana tylko z tego, że ja­kaś po­stać li­te­racka przed po­nad stu laty ku­piła tam my­dło.

– A może się po­bie­rzemy? – spy­tał Mi­chael.

– Nie bądź śmieszny – od­par­łam.

Otwo­rzy­łam pu­dełko i wbi­łam palce w zimne, gąb­cza­ste ciało czer­wo­nego tortu. Był smaczny.

– Wszyst­kiego naj­lep­szego z oka­zji uro­dzin – po­wie­dzia­łam do Mi­cha­ela.

I na tym sta­nęło, idea mał­żeń­stwa zo­stała od­rzu­cona pod tą ap­teką jak nie­sku­teczna pi­gułka. Mama po kilku la­tach prze­stała się do­py­ty­wać. Od­wie­dziła nas tylko raz. Spała ze mną w wiel­kim łóżku, pod­czas gdy Mi­chael wier­cił się na ka­na­pie. Wstała o siód­mej i za­częła wa­lić garn­kami w kuchni. Wie­dzia­łam, co my­śli: że przy­no­szę jej wstyd na cały świat. Cała Ir­lan­dia bę­dzie wie­dzieć, że matka nie na­uczyła mnie sprzą­tać. Wie­dzia­łam też, co my­śli Mi­chael: wpa­try­wał się w jej wiel­kie ciało i za­sta­na­wiał się, czy to jest za­pi­sane w ge­nach. Za­wsze była pulchna, ale po śmierci taty udało jej się cał­ko­wi­cie prze­po­czwa­rzyć. My­śla­łam o jej ja­snych wło­sach spa­da­ją­cych na moją twarz, kiedy usy­piała mnie wie­czo­rem. Te­raz zo­stało kilka cien­kich ko­smy­ków wo­kół tłu­stej twa­rzy, która zlała się z szyją. Pa­mię­tam, co po­wie­dział Mi­chael: „Twoja mama ma na­prawdę ładne oczy”. Tylko tyle zo­stało mu do po­chwa­le­nia. A ja go za to nie­na­wi­dzi­łam. Chcia­łam przy­tu­lić moją wielką mamę i osło­nić przed jego spoj­rze­niem.

Ulżyło mi, kiedy wró­ciła do domu. Ku­piła so­bie ogromny ku­fel, na któ­rym była na­ma­lo­wana ko­ni­czyna, choć ni­gdy nie piła piwa, i pa­pie­ro­śnicę z ir­landzką flagą, choć ni­gdy nie pa­liła. Wsia­dła do sa­mo­lotu i wró­ciła do Bo­śni. Po ja­kimś cza­sie prze­stała się od­zy­wać. Mi­chael i ja wró­ci­li­śmy do nor­mal­nego ży­cia. On do pi­sa­nia swo­ich ko­dów, ja do tłu­ma­cze­nia. Nikt już nie wspo­mi­nał ani o ślu­bie, ani o mo­jej ma­mie.

Nasz pierw­szy seks trwał pięć mi­nut. On był pi­jany, ja pa­da­łam ze zmę­cze­nia, a jego pies skam­lał w przed­po­koju. Na dwo­rze darli się roz­wy­drzeni du­bliń­czycy. Mi­chael za­snął w tej sa­mej chwili, w któ­rej ci­snął w kąt pre­zer­wa­tywę. Ja po­szłam się umyć do ła­zienki. Pierw­szy raz by­łam w jego miesz­ka­niu. Po­tem sta­nie się ono na­szym miesz­ka­niem, a więc i moim, choć tak na­prawdę ni­gdy nie było ani jed­nym, ani dru­gim – na­le­żało do przy­sa­dzi­stej, ma­ją­cej już sześć­dzie­siąt lat Ir­landki, która flir­to­wała z Mi­cha­elem, a mnie igno­ro­wała. Ale tej nocy, po pię­ciu mi­nu­tach seksu, to na­dal było tylko miesz­ka­nie Mi­cha­ela. Nie zna­łam jego za­kąt­ków, ude­rzy­łam się w pa­lec u nogi. W ła­zience otwo­rzy­łam szafkę nad lu­strem i zna­la­złam wy­star­cza­jąco dużo anal­ge­ty­ków, żeby uśpić ko­nia. Te mi­greny Mi­cha­ela. Póź­niej za­po­znam się z nimi. Le­karz mu po­wie, żeby mniej wpa­try­wał się w kom­pu­ter. Wy­buch­niemy śmie­chem. Ale tam­tej nocy to była tylko sterta nie­zna­nych mi pi­gu­łek w ła­zience ja­kie­goś fa­ceta, któ­rego po­zna­łam noc wcze­śniej. Prze­spa­łam się z nar­ko­ma­nem, po­my­śla­łam. Wy­znam mu to po­tem, przy czwar­tym albo pią­tym wspól­nym wyj­ściu. To bę­dzie dla niego naj­za­baw­niej­sza rzecz na świe­cie.

Jak długo sie­dzia­łam w tej ła­zience? Na jed­nym z ka­fel­ków przy­kle­jona była si­li­ko­nowa ka­czuszka. W umy­walce za­le­gały rude włosy. Czu­łam ból mię­dzy udami. Wzię­łam dwie pi­gułki Mi­cha­ela i po­ży­czy­łam so­bie ręcz­nik. My­śla­łam, że ta noc bę­dzie lep­sza, wszystko na to wska­zy­wało. Mą­dry fa­cet. Oczy­tany. Dow­cipny. Tro­chę zwa­rio­wany. Lubi Co­hena. A póź­niej wszystko trwało pięć mi­nut, po czym mą­dry fa­cet za­snął. Sie­dzia­łam w ob­cej ła­zience, nie wie­dząc, że pew­nego dnia bę­dzie moja, i my­śla­łam o wszyst­kich du­bliń­czy­kach, z któ­rymi spa­łam, od kiedy spro­wa­dzi­łam się do tego mia­sta. Przez głowę prze­le­ciały mi wszyst­kie zu­żyte pre­zer­wa­tywy. Nie­zbyt duży ba­sen zmar­no­wa­nej ir­landz­kiej ge­ne­tyki. Jak z nimi koń­czy­łam? Te­raz też tak bę­dzie, po­my­śla­łam. Wyjdę z ła­zienki i za­mó­wię tak­sówkę. Nie da­łam mu nu­meru te­le­fonu, nie bę­dzie mnie na­ga­by­wał.

Na pralce sterta jego brud­nych ubrań. Wy­cią­gnę­łam ze stosu ko­szulkę z po­do­bi­zną Dar­tha Va­dera i przy­ło­ży­łam do sie­bie. Była wielka i śmier­działa ha­szy­szem. Odło­ży­łam ją i wy­szłam z ła­zienki, zde­cy­do­wana ubrać się i we­zwać tak­sówkę. Zna­la­złam dżinsy i tylko jedną skar­petkę. Jego pies pil­nie mi to­wa­rzy­szył, jak­bym nie była pierw­szą, która kręci się po tym miesz­ka­niu w po­szu­ki­wa­niu wyj­ścia. Chcia­łam zna­leźć bluzkę w ja­dalni, w któ­rej wtedy był ja­kiś inny stół, nie ten, który zło­żymy ra­zem kilka lat póź­niej. W tym mo­men­cie chcia­łam tylko od­szu­kać swoją bluzkę, wyjść i uda­wać, że nic się nie stało. On chra­pie w dru­gim po­koju, na­wet nie za­uważy, że wy­szłam. Drugą skar­petkę może so­bie za­cho­wać na pa­miątkę.

Zna­la­złam bluzkę koło te­le­wi­zora i wło­ży­łam ją przez głowę, za­sta­na­wia­jąc się, jaką tak­sówkę we­zwać, wście­kła, że znowu będę mu­siała wy­dać eks­tra pie­nią­dze. Po­tem spoj­rza­łam w górę, w stronę pó­łek na ścia­nie, i na­gle się za­trzy­ma­łam. Ze sterty pod­ręcz­ni­ków kom­pu­te­ro­wych wy­sta­wała czarna ksią­żeczka. Grzbiet zdo­biły srebrne li­tery. Prze­czy­ta­łam: „Wy­spa skar­bów, R.L. Ste­ven­son”. Sta­łam i pa­trzy­łam, jak słowa roz­bły­skują w ulicz­nym świe­tle, które wpa­dało przez bal­kon do sa­lonu. Prze­su­nę­łam pal­cami po li­te­rach, były wy­brzu­szone jak za­ro­śnięta rana. Nic mnie już nie bo­lało – anal­ge­tyk zro­bił swoje. Pies li­zał moją bosą stopę. Pa­trzy­łam na książkę i my­śla­łam o Ji­mie Haw­kin­sie, któ­remu po­wie­dziano, że musi wszystko za­pi­sać, jak było, ni­czego nie może po­mi­nąć. Po ja­kimś cza­sie ro­ze­bra­łam się i wró­ci­łam do łóżka Mi­cha­ela.

Ile lat mi­nęło od tam­tej pory? Od na­szego pierw­szego seksu do te­le­fonu Lejli? Lu­dzie umie­rali każ­dego dnia. Ilu ich prze­stało ist­nieć, od­kąd po­cho­wa­ły­śmy Za­jąca? Ży­cie wielu się za­trzy­mało, pod­czas gdy my dwie na­wet się nie sły­sza­ły­śmy. Kiedy ja po­zna­wa­łam Mi­cha­ela, spa­łam z Mi­cha­elem, ja­dłam torty z Mi­cha­elem, kłó­ci­łam się z Mi­cha­elem – gdzie ona była? Dla­czego nie za­dzwo­niła do mnie tam­tego dnia albo na­stęp­nego, albo wtedy przed ap­teką, albo ja­kie­go­kol­wiek in­nego dnia, poza tym jed­nym? Dla­czego nie za­dzwo­niła przed tamtą chwilą, w któ­rej zo­ba­czy­łam tę wła­śnie książkę na półce Mi­cha­ela? Jakby wie­działa wszystko o moim ży­ciu, o tym, co mi się przy­da­rzy, wcze­śniej, niż ja się do­wiem.

W uszach wciąż wi­bro­wał mi jej ochry­pły głos. Była star­sza, pew­nie grub­sza, ale wciąż miała ten ro­ze­dr­gany, chro­pawy głos. Ode­tchnę­łam głę­boko i po­woli otwo­rzy­łam drzwi, jak­bym się spo­dzie­wała, że za­stanę Mi­cha­ela przy ja­kimś nie­wy­ba­czal­nym za­ję­ciu. Wtedy by­łoby ła­twiej.

Nie zdję­łam bu­tów. Sie­dział w sa­lo­nie i wy­my­ślał ja­kieś kody, któ­rych ni­gdy nie ro­zu­mia­łam. Sta­łam w drzwiach za jego ple­cami i wi­dzia­łam po­rządne zda­nia, utkane z cyfr, li­ter i zna­ków, jak ukła­dają się jedne za dru­gimi, białe na ciem­nym mo­ni­to­rze. Mi­chael za­wsze mó­wił, że cały świat jest za­ko­do­wany, a ja nie je­stem świa­doma, że za pro­gra­mem, któ­rego uży­wam w tłu­ma­cze­niu, za mo­imi ulu­bio­nymi cza­so­pi­smami i play­li­stami, już w cza­sach, kiedy jego pro­fe­sja jesz­cze nie ist­niała, krył się ję­zyk, który jest dla mnie nie­uchwytny. Sta­łam i wpa­try­wa­łam się w ten na­tłok sym­boli, my­śląc, komu tego dnia stwo­rzą świat. Czy nie­świa­do­mie po­mogą ko­muś skoń­czyć dok­to­rat albo za­bić ja­kie­goś po­twora w grze wi­deo, albo – kto wie? – zo­sta­wić list sa­mo­bójcy w no­wym pro­gra­mie? Ten przy­gar­biony czło­wiek w za du­żym nie­fo­rem­nym swe­trze – czyim on jest bo­giem?

Rękę wciąż trzy­ma­łam w kie­szeni płasz­cza; ści­ska­łam te­le­fon, z któ­rego pół go­dziny wcze­śniej wy­pły­nęło to zda­nie: „Ar­min jest w Wied­niu”. My­śla­łam, że nie będę się mo­gła spa­ko­wać i po­je­chać na lot­ni­sko, je­śli moje palce wy­pusz­czą ko­mórkę. Wraz z nią zgu­bię i Lejlę, i Ar­mina, i Wie­deń. A co bę­dzie z przy­gar­bio­nym bo­giem w za du­żym nie­fo­rem­nym swe­trze? Nic strasz­nego: Za­grzeb, Mo­star, Wie­deń. Parę ty­go­dni, może mie­siąc, je­śli po­sta­no­wię zo­stać dłu­żej. Te­le­fon co­raz bar­dziej pa­rzył mnie w za­ci­śnię­tej ręce. Bo­śnia, Lejla. To nie są dwu­ty­go­dniowe wa­ka­cje, po któ­rych wra­cam do domu i kładę się do łóżka z Mi­cha­elem. To jak­bym wcze­śniej wró­ciła do he­ro­iny. Zdą­ży­łam się już ska­lać oj­czy­stym ję­zy­kiem.

Po­de­szłam do niego od tyłu i zdję­łam mu słu­chawki z uszu. Prze­stra­szył się. Po­ło­ży­łam mu dło­nie na ra­mio­nach. Czu­łam jed­no­cze­śnie i na­tu­ral­ność tego do­brze zna­nego ge­stu, i prze­ko­na­nie, że tym ra­zem bę­dzie ina­czej.

– To tylko ja – po­wie­dzia­łam.

– Zna­la­złaś za­słonę? – spy­tał, wciąż pa­trząc w ekran.

– Nie – od­par­łam. An­giel­ski za­le­gał we mnie, ce­gła za ce­głą.

– To ja pójdę ju­tro – po­wie­dział – je­śli ci nie prze­szka­dza oglą­da­nie na­szego go­łego są­siada jesz­cze przez je­den dzień.

Usia­dłam na ka­na­pie przy biurku i omio­tłam spoj­rze­niem nasz sa­lon. Na­gle zro­bił się nowy, wi­dzia­łam go jej oczami. Za­pro­sze­nie od Lejli zmie­niło moje ży­cie w mu­zeum. Pa­trzy­łam na ścianę za kom­pu­te­rem Mi­cha­ela, na półki z lu­dzi­kami Lego, ma­łymi kak­tu­sami i książ­kami o ję­zy­kach pro­gra­mo­wa­nia. Po prze­ciw­nej stro­nie cią­gnęła się inna ściana, pełna mo­ich słow­ni­ków i en­cy­klo­pe­dii, z czarno-białą fo­to­gra­fią za­sko­czo­nego si­wego Sa­lin­gera i jego za­ci­śnię­tej pię­ści, która szy­kuje się do roz­bi­cia pry­mi­tyw­nego obiek­tywu. Mię­dzy na­szymi nie­prze­tłu­ma­czal­nymi świa­tami stoi okrą­gły stół, który ra­zem zło­ży­li­śmy któ­re­goś wie­czoru, kłó­cąc się o in­struk­cję. Obok wiel­kiego te­le­wi­zora – zdję­cie jego psa. Cu­krzyca, mu­sie­li­śmy go uśpić. Mi­chael trzy­mał dużą czarną łapę New­tona, ja trzy­ma­łam rękę Mi­cha­ela, pod­czas gdy pies za­pa­dał w sen. Mi­chael pła­kał, wy­cie­rał nos w ra­mię, bo nie chciał nas wy­pu­ścić – New­tona i mnie, łapy i ręki. A da­lej jesz­cze to prze­klęte drzewko awo­kado mię­dzy te­le­wi­zo­rem a biur­kiem, uparta ro­ślina, która prze­żyła wbrew wszel­kim pro­gno­zom, ma­lutka i nie­roz­wi­nięta, bez żad­nego owocu na ho­ry­zon­cie, a jed­nak wciąż żywa, se­zon po se­zo­nie. Roz­pacz­liwe wą­tłe drzewko. Ja, wła­ści­wie dla żartu, po­sa­dzi­łam je zu­peł­nie nie tak, jak na­le­żało. Mi­chael zna­lazł póź­niej in­for­ma­cję na Fa­ce­bo­oku, że trzeba było pestkę po­prze­bi­jać wy­ka­łacz­kami i wło­żyć do szklanki z wodą. A ja wy­ję­łam ją z owocu, oczy­ści­łam sko­rupkę i wsa­dzi­łam głę­boko do ziemi ni­czym ma­giczne ziarnko gro­chu. Przy­po­mi­nało mi to po­grzeb – gład­kie, grube na­sie­nie głę­boko w do­niczce. Jed­nak wkrótce się oka­zało, że ten grób w isto­cie stał się spryt­nie zmaj­stro­waną ko­ły­ską. Mi­chael pod­le­wał ro­ślinkę, od­wra­cał ku słońcu, usu­wał pa­so­żyty z li­ści. Zombi awo­kado. Sie­dzia­łam na ka­na­pie i pa­trzy­łam na nie, jak­bym je wi­działa po raz pierw­szy. Lejla wy­bu­chłaby pod­łym śmie­chem, gdyby zo­ba­czyła to moje drzewko, przy­po­mnia­łaby, że na­leżę do osób, któ­rych ro­śliny zmie­rzają ku śmierci, nie ku ży­ciu.

Mo­głam ją zo­ba­czyć tam, na pod­ło­dze u Mi­cha­ela, jak rzuca bez­wstydne spoj­rze­nie na mój d u b l i ń s k i e p i z o d. Na­wet nie mu­sia­łaby nic mó­wić, oczami zdar­łaby ze mnie Eu­ropę ni­czym fu­tro ze zu­bo­ża­łej snobki i ob­na­żyła moje bał­kań­skie bli­zny bez cie­nia wstydu.

Kiedy już prze­stał stu­kać w kla­wi­sze, Mi­chael od­wró­cił się i spoj­rzał przez okno za mo­imi ple­cami. Dwa ty­go­dnie wcze­śniej do bu­dynku obok wpro­wa­dził się nu­dy­sta. Wi­dzie­li­śmy jego ja­dal­nię z na­szego sa­lonu. Był to czło­wiek w śred­nim wieku, ni­czym się nie wy­róż­niał, miał czer­wone garnki w kropki i czarną ak­tówkę na krze­śle. Na­le­żał do męż­czyzn, któ­rzy prze­ro­śniętą brodą strzegą swo­jego do­sto­jeń­stwa po utra­cie wło­sów. Na ścia­nie w jego ja­dalni wi­siał ka­len­darz z dzie­więć­dzie­sią­tego któ­re­goś roku. Jadł raz dzien­nie, pro­sto z garnka. Słu­chał Szo­sta­ko­wi­cza. Mi­chael się de­ner­wo­wał – a to z po­wodu mu­zyki, a to z po­wodu roz­bu­cha­nego kro­cza fa­ceta, które wi­tało go każ­dego ranka.

– Jest w domu? – spy­ta­łam.

– Nie. Chwała Bogu.

Na­dal pa­trzył w okno. Okruszki chip­sów za­le­gały w jego bro­dzie. Gdyby to był inny Mi­chael, ten, który ist­niał przed te­le­fo­nem Lejli, Mi­chael, który pła­cze, kiedy ja­kiś obcy czło­wiek za­bija mu psa, Mi­chael, który je tort Red Ve­lvet pal­cami, Mi­chael, który w pa­nice szuka więk­szych śrub do nogi od stołu... Może bym mu usu­nęła chipsa z brody w tak na­tu­ralny spo­sób, że na­wet by tego nie za­uwa­żył. Ale te­raz to nie miało sensu. To by było tak, jak­bym do­tknęła po­sągu w mu­zeum. Dla­tego sie­dzia­łam na ka­na­pie, na n a s z e j ka­na­pie, która rap­tem znowu stała się j e g o ka­napą, a wkrótce po­tem j a k ą ś ka­napą, i wpa­try­wa­łam się w tego wiel­kiego ru­do­wło­sego boga i w ślad po ka­wie na jego dżin­sach. Czy bę­dzie umiał zna­leźć śro­dek na ciężko usu­walne plamy? Jego stopy, ską­d­inąd ogromne, wy­dały mi się ma­lut­kie w po­rów­na­niu z prze­strze­nią znisz­czo­nej pod­łogi, która je ota­czała. Kto mu kupi nowe kap­cie? On ni­gdy o tym nie po­my­śli. Bę­dzie cho­dził boso po tym kiep­skim par­kie­cie. Pa­trzy­łam na jego stopy, jakby to były dzieci, które po­rzu­cam.

– Mu­szę je­chać do domu – po­wie­dzia­łam wresz­cie.

Home. By­li­śmy ra­zem już sześć lat, nie po­win­nam była tego mó­wić. Home to było na­sze miesz­ka­nie, na­sze książki, na­sze łóżko z wy­pro­fi­lo­wa­nymi po­dusz­kami, nasz ze­psuty prysz­nic, ka­czuszka na ka­felku w ła­zience, rysy na par­kie­cie. Na­wet ten goły fa­cet za na­szym oknem. Home to nie Bo­śnia. Bo­śnia to co in­nego. Za­rdze­wiała ko­twica w ja­kimś za­pa­sku­dzo­nym mo­rzu. Apli­ku­jesz so­bie so­lidną dawkę tężca, cho­ciaż mi­nęło już tyle lat.

– Dla­czego mu­sisz je­chać do domu?

Home.

Mia­łam go­towe od­po­wie­dzi. Za­ser­wo­wa­łam mu prze­ko­nu­jącą hi­sto­rię, że to ś w i e t n a o k a z j a, by od­wie­dzić mamę, upo­rząd­ko­wać pa­piery, za­brać resztę płyt; do tego jesz­cze coś o przy­ja­ciółce ze szkoły i jej bra­cie, który po­dobno aku­rat znaj­duje się w Wied­niu, opo­wieść o Wied­niu – jest w s p a n i a ł y, n a p r a w d ę w s p a n i a ł y, bo wła­śnie w tym cza­sie od­bywa się tam kon­fe­ren­cja o dys­kur­sie i prze­mocy, na którą w prze­ciw­nym ra­zie nie mo­gła­bym się udać – opo­wieść o ta­nich bi­le­tach i o tym, że za­wsze chcia­łam zo­ba­czyć Mo­star, że to na­prawdę świetny mo­ment; opo­wieść o wszyst­kim i o ni­czym. Przez chwilę my­śla­łam, że zro­zu­mie, o co cho­dzi, że zo­ba­czy pu­ste miej­sca w moim nie­zbor­nym ko­dzie, po­wie mi, że to nie wcho­dzi w ra­chubę. Jak­bym chciała, żeby to się stało. Za­dzwo­ni­ła­bym wtedy do Lejli i po­wie­działa, że po pro­stu nie mogę przy­je­chać. Mi­chael ma ra­cję. Tak jak wtedy, gdy wcze­śniej wra­cam z pracy i po­woli otwie­ram drzwi, świa­doma, że Mi­chael może być na na­szej ka­na­pie z inną ko­bietą. Może na­wet nie z ko­bietą, my­ślę so­bie, ci­cho pusz­cza­jąc klamkę, może po pro­stu ogląda ja­kiś film porno z su­per fe­ty­szem w roli głów­nej – ja­kaś przy­sa­dzi­sta nie­wia­sta wy­żywa się na skrę­po­wa­nym męż­czyź­nie, coś w tym ro­dzaju – a ja go na tym przy­ła­pię. Za­wsze ist­nieje taka szansa, że jed­nak uda mu się mnie zra­nić, a ja będę miała ra­cję, i to bę­dzie dla mnie po­cie­sze­nie. Po­tem wcho­dzę do domu, rok za ro­kiem, i za­staję go, jak wkle­puje te swoje kody w kla­wia­turę kom­pu­tera za­sy­paną okrusz­kami. Moż­li­wo­ści ob­umie­rają. Co te­raz? Pew­nie coś po­wie. Pa­trzył przez okno, tam gdzie mieszka goły męż­czy­zna. Zmarsz­czył czoło. Długo będę pa­mię­tać tę chwilę, po­my­śla­łam. A póź­niej któ­re­goś dnia po pro­stu ją za­po­mnę. Chwilę, w któ­rej na­dal była taka szansa, jak­kol­wiek mi­ni­malna, że Mi­chael jed­nak cze­goś mi za­broni. Tym­cza­sem on tylko kiw­nął głową, wciąż pa­trząc przez okno, i po­wie­dział: „Oczy­wi­ście, je­śli wła­śnie tego po­trze­bu­jesz”.

Ja nie po­trze­buję Lejli, to ona po­trze­buje mnie. Za­wsze tak było. Chcia­łam mu to po­wie­dzieć. I o Ar­mi­rze. I o tam­tych psach. Za­miast tego oznaj­mi­łam: „Trzeba ci ku­pić nowe kap­cie”, a on się ro­ze­śmiał: „Naj­pierw za­słony”, i wró­cił do pro­gra­mo­wa­nia. Awo­kado da­lej ro­sło, ci­cho, nie­wzru­sze­nie. Jego pełne uporu ży­cie za­wsty­dzało mnie.

.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------