Zorganizowana Zola - ebook

Poranne zwlekanie się z łóżka, pakowanie do tornistra ciężkich książek, wielogodzinna nauka w szkolnej ławie, popołudniowe i wieczorne zajęcia dodatkowe, odrabianie lekcji i w końcu obowiązki domowe – opieka nad młodszym rodzeństwem, odkurzanie pokoju, porządkowanie szafy z ubraniami bądź spacer z psem. Czy to nie za dużo jak na młodego człowieka? A gdzie czas na kino, serial, taniec, rysowanie, czytanie…

No cóż, tak to wygląda u większości z nas – obowiązki, obowiązki, obowiązki. Jednak jest coś, co możemy zrobić, by było nam łatwiej, abyśmy mieli poczucie, że wszechświat nie pędzi jak oszalały, abyśmy zdążali na czas z wszystkim, co mamy do zrealizowania każdego dnia, i jeszcze znaleźli chwilę na przyjemności.– Mamo, czy piętnaście minut to dużo czy mało? – spytała Zola z zaciekawieniem na twarzy. Jej zamyślona i skupiona mina świadczyła o tym, że sprawa jest poważna.

Było piątkowe, pochmurne popołudnie, gdy dwunastoletnia Zola ze swoją mamą Adą – jak to miały w zwyczaju właśnie w piątki – usiadły na kolorowych, wygodnych pufach z kubkami gorącej czekolady w dłoniach i rozpoczęły ich ulubione „rozmowy dorosłych”.

– Hmmm... – zamyśliła się mama. – Świetne pytanie, córeczko. Pozwól, że zanim ci na nie odpowiem, chętnie poznam twoje zdanie.

Mama Zoli zawsze była bardzo ciekawa opinii swojej córki, zachęcała ją wręcz do tego, aby wyrażała swoje myśli, wiedziała, że taka umiejętność będzie jej pomocna w budowaniu pewności siebie.

– A dla ciebie, Zolu, piętnaście minut to dużo czy mało? – powtórzyła pytanie mama.

– Mamuś, to bardzo sprytne, że unikasz odpowiedzi jako pierwsza, ale okej, zgadzam się na taki układ. Najpierw ja odpowiem na to pytanie. Według mnie – zaczęła swoją zwariowaną opowieść Zola – to bardzo mało. Wczoraj na przykład, gdy pakowałam do szkoły wszystkie zeszyty, książki, piórnik, farby i buty na wuef, miałam wrażenie, że trwało to wieczność – stwierdziła Zola z wielkim zdziwieniem. – Chciałam zrobić to szybko, wiesz, tak w pięć minut, i zająć się czymś przyjemniejszym, ale nie dałam rady – dopowiedziała szczerze. – Zastanawiasz się, dlaczego? To już ci mówię. Kilka razy przeglądałam wszystkie zeszyty, aby znaleźć ten, którego potrzebowałam, do polaka. Przekopałam całe biurko, ale tam go nie było.