Zrękowiny - ebook

ZRĘKOWINY

– Kyra zniknęła.

Na zamkowym podwórcu zrobiło się nagle cicho. Zsiadający z konia gubernator zawisł jedną nogą w strzemieniu. Krew nabiegła mu do twarzy. Morgan przytrzymał niespokojnie drepczącego wierzchowca, odgonił chudego psa plączącego się pomiędzy przyjezdnymi.

– Rankiem pojechała na przejażdżkę. Sama – podkreślił ponuro pan Abayell. – Ja i moi ludzie właśnie ruszamy na poszukiwania.

Rhodes skinął głową, wyjął nogę ze strzemienia i spojrzał na Morgana.

– Pojedziemy, panie. Znajdziemy panienkę Kyrę.

Dał znak i gwardziści zawrócili ku bramie, którą dopiero co przekroczyli. Morgan ruszył za nimi, słysząc za plecami wysoki głos pani Tekelji, małżonki gubernatora:

– To twoja wina, że samowolna jest i krnąbrna...

* * *

Mrok czaił się pomiędzy drzewami, mamił wzrok, wyolbrzymiając cienie, zamazując kontury. Powietrze było wilgotne, pachniało pleśnią i grzybami. Ptaki układały się do snu, wtórowały szeptom liści i poskrzypywaniu konarów, wyśpiewując ostatnie kołysanki.

Morgan jechał ledwie widoczną dróżką. Uchylał się przed gałęziami, odganiał od natrętnych owadów. Poprowadził swych ludzi w las, podczas kiedy gwardziści Abayella przetrząsali okoliczne wioski i gościńce. Noc była tuż, niebo ponad koronami drzew ciemniało coraz bardziej, a oni nie trafili na najmniejszą choćby wskazówkę, żaden ślad, który zaprowadziłby ich do Kyry. Morgan dawno przestał słyszeć swoich towarzyszy, wiedział, że wkrótce zrobi się za ciemno na poszukiwania, ale zawrócić nie pozwalała mu myśl, że dziewczyna może leżeć za najbliższym krzakiem, w byle którym wykrocie, ranna, nieprzytomna, bezradnie czekająca na pomoc. Dlatego nie zważał na brzęczące roje komarów, bezlitośnie kąsających spocone ciało ani na chlaszczące go po twarzy gałęzie, i brnął dalej w las. Zatrzymał się na chwilę, by spojrzeć w niebo, na którym błyszczały już pierwsze gwiazdy i wtedy usłyszał głosy, dalekie echo wypowiadanych słów. Ogarnął go nagle bezrozumny lęk. Zsiadł z konia, omotał wodze wokół drzewa i ściskając w dłoni miecz ruszył w ciemność. Głosy to cichły, to wibrowały krzykiem. Były ochrypłe, wrzaskliwe, pełne pijackiej buty i zawziętości. Najpierw słyszał pojedyncze słowa, potem fragmenty zdań.

– Okup weźmiem!

– ...będzie większy...

– Tknąć spróbuj, a flaki wypruję!

– ...wiesz, kiedy wracać będzie?!

Morgan widział już słaby blask pomiędzy drzewami. Szedł teraz rozważniej, trzymając się cienia, choć czuł, że powinien się spieszyć.

– Nie boję ciebie, Breg! Takiś ważny, bo z panami w komitywę wchodzisz! Tę dziewkę ja złapałem i mnie się należy, a co z nią zrobię, to nie twój zasrany interes!

Zatrzeszczały miażdżone gałązki, plasnęły zderzające się ciała. Morgan widział splecione cienie, słyszał charkot i zduszone przekleństwa. Podszedł jeszcze bliżej i wyjrzał, rozchylając kłujące gałęzie jałowca.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.