Zwerbowana miłość. Ucieczka. Tom 2 - ebook

Rozdział pierwszy

Anna przycisnęła pedał gazu, widząc zmieniające się światła. Skręciła w Avenida Achiras. Była dumna z zielonego bmw, które kupiły z Elwirą miesiąc wcześniej. Co prawda po dwóch tygodniach siadła klimatyzacja, ale nie umniejszało to faktu, że czuła się tak, jakby odzyskała cząstkę tego, co zostawiła za sobą w Polsce. W kraju też miała bmw, ale tam bryka zwracała uwagę wszystkich, tu zaś... Nieważne, teraz nie chodziło o szpan!

Kiedy w ubiegłym miesiącu weszły do salonu, od razu zobaczyła ten samochód między innymi autami. Zielony kolor, niemal taka sama tapicerka. Sprzedawca zobaczył jej spojrzenie i wyczuł udawaną obojętność, gdy minęła auto, rozglądając się po mijanych modelach. Dealer był dobrym kupcem, a ona musiała mieć ten wózek. Skończyło się więc na tym, że przepłaciła o pięć tysięcy peso.

– Inwestujesz w sentymentalne graty? – Elwira trzasnęła za sobą drzwiczkami. Chwilę potem wyjechały na ulicę.

– Ty też – roześmiała się, dotykając małego palca lewej dłoni siedzącej obok przyjaciółki. Jak wchodziły do salonu, Anna dostrzegła na nim niewielki złoty sygnet z błękitnym szafirem zatopionym w czarnej lace.

– Zobaczyłam dziś na wystawie ze starociami – skłamała Elwira – i jakoś nie mogłam się oprzeć. Ładny?

Uniosła dłoń do szyby, żeby Anna lepiej mogła go obejrzeć. Nie zdążyła kiwnąć głową, gdyż gwałtownie wdepnęła pedał hamulca. Zatrzymały się kilka centymetrów przed tyłem zwalniającego przed nimi volkswagena.

– Przynajmniej wiemy, że ma dobre hamulce. – Elwira ściszyła radio, z którego płynęła smętna melodia.

Nie powiedziała Annie prawdy. Sygnet kupiła jej Jimena.

Kiedy przyleciała do Montevideo, sądziła, że wszystko potoczy się inaczej. Wynajęły dom. Wspólnie go urządziły. Anna jednak unikała jej spojrzeń. Tak przynajmniej sądziła do niedawna. Teraz była pewna, że Anna ich nie dostrzegała, bo Elwira zapatrzona w córeczkę, oddała się jej bez reszty. Była w tym desperacka próba wyrwania z siebie dawnych wspomnień i zagrzebania ich w najciemniejszym zakątku pamięci. Kiedy jednak nadchodziła noc... Kiedyś, przechodząc obok sypialni Anny, usłyszała jej zduszony szloch.

Kilka tygodni później już nie spędzały każdego wieczora razem. Anna jeździła z małą na lekcje muzyki i tańca, a Elwira... Najpierw włóczyła się po okolicy. Udawała turystkę i syciła oczy wystawami sklepów, na których, w przeciwieństwie do Polski, było wszystko. Wystarczyło tylko mieć pieniądze, pchnąć drzwi i wskazać palcem rzecz, która właśnie wpadła w oko. Kiedyś rzeczywiście tak zrobiła. Wróciła do domu obładowaną torbami z bluzkami, sukienkami, swetrami i...

Wyciągnęła z folii majteczki i pokazała je Annie.

– Jesteś pewną, że to dla kobiet? – w głosie stojącej na wprost przyjaciółki Elwirą wyczuła lekkie zażenowanie.

– Mówią na nie stringi.

– Jak?

– Majtki bez pupy.

– Ze sznurkiem?

– Muszą wyglądać seksownie.

Elwira ściągnęła spodnie, potem majtki. Założyła stringi. Chwilę potem okręciła się przed Anną, zerkając w stronę szafy, w której drzwi wprawiono duże lustro.

– Śliczne, Gdybym w takich pokazała się dziewczynom w Warszawie, to chyba by nie uwierzyły, że coś takiego można nosić. Chryste, ale z nas kołtunki. Dobrze chociaż, że w Peweksie, prócz barchanowych majtek, sprzedawano jeszcze figi z milanezu... Cholera! – Uderzyła się dłońmi po gołych udach. – Zupełnie wyleciało mi z głowy.

Elwira wybiegła z pokoju. Z sypialni doleciał jej spanikowany głos: – Gdzieś to zapisałam. Niech to.... – Sekundę później rozległ się okrzyk radości. – Jest!

Wróciła do pokoju i pokazała kartkę.

– Helena i Olga są w Paryżu. Mieszkają przy Avenue Monique 7 – roześmiała się. – Tylko sobie wyobraź: z imieniem Moniki w nazwie ulicy i numerem takim samym jak jej wiek. Czy to nie dziwny zbieg okoliczności? Tu masz ich paryski numer telefonu. Kiedy powiedziałam Helenie, gdzie jesteśmy, nie chciała uwierzyć.

– Przecież miałyśmy nigdzie nie dzwonić.

– Ty miałaś nie dzwonić do matki, żeby cię nie namierzyli. – Elwira otworzyła jedną z toreb. – Te błękitne kupiłam dla ciebie. Przymierzysz?

Anna zdawała się nie słuchać tego, co mówi przyjaciółka, patrząc na rozrzuconą na kanapie bieliznę.

Piętnaście minut później Elwira wyszła z domu, trzaskając za sobą z impetem drzwiami. Może i powinny żyć oszczędniej, ale przecież jeszcze nie zamknęły się w klasztorze.

Właśnie tamtego dnia Elwira zrozumiała, że ona i Anna... że przez cały czas się okłamywała. Wmawiała sobie, że wystarczy, gdy będą blisko siebie... że może kiedyś, z czasem ją pokocha... Że...

Przeszła przez ulicę na czerwonym świetle. Za jej plecami przejechał różowy pontiac.

– Fuck! – krzyknęła wściekła, pokazując odjeżdżającemu palec.

Musiała minąć chwila, nim ochłonęła z gniewu. Dzięki temu wydarzeniu wreszcie wyrzuciła z siebie całą złość. Pieprzyć to! Właściwie to nic ją tu nie trzymało. Mogłaby wsiąść w pierwszy lepszy samolot i wrócić do kraju. Nie była tu nikomu potrzebna.

Zrobiło jej się żal wszystkiego, co ją otaczało: gorącego słońca, błękitnego morza, sklepów z zapełnionymi pólkami i... stringów. Choć czuła, że sznurek wrzyna jej się między pośladki, za nic by ich z siebie już nie zdjęła.

Przecznicę dalej pchnęła drzwi kawiarni. Podeszła do barku i zamówiła podwójną whisky. Kiedy barman postawił przed nią szklankę, wypiła zawartość jednym haustem. Na twarzy stojącego za kontuarem najpierw zobaczyła niedowierzanie, a po chwili niekłamany podziw. Kazała powtórzyć miarkę trunku i ruszyła w głąb sali. Pół godziny później wypijała trzecią szklaneczkę i zaczynała mieć już dobrze w czubie. Może dlatego nie zwróciła uwagi, kiedy tamta dziewczyna weszła do środka. Gapiąc się przez okno, usłyszała za plecami czyjś głos.

– Sorry.

Nieznajoma spoglądała na jej wysunięte w przejściu nogi. Elwira podniosła niechętne spojrzenie na stojącą obok. O mało się nie zadławiła trzymaną między zębami kostką lodu. To była druga Anna. Dziewczyna również zatrzymała się w pół kroku. Te same migdałowe wielkie oczy, zakłopotany uśmiech, falująca burza włosów, spadająca na nieosłonięte opalone ramiona. Nieznajoma wskazała wolne miejsce obok Elwiry.

– Można?

Głos miała ciepło-aksamitny, niczym kot, który przeciągnął się, lecz nie zamierza ruszyć się z wygrzanego miejsca. Tego wieczoru Elwira nie wróciła na noc do domu. Drugiego dnia Jimena musiała iść do pracy. Była sierżantem w Policia Turistica. Tak przynajmniej mówiła o swojej pracy. Kiedy dwanaście godzin później ponownie się spotkały, rzuciły się na siebie głodne niczym pierwszego dnia. Tydzień później postanowiły zamieszkać razem. Właśnie wtedy Jimena wsunęła jej na palec złoty sygnet z błękitnym szafirem zatopionym w czarnej lace.

Andrzej siedział w zaparkowanym samochodzie, oddalony kilkaset metrów od willi, wokół której kręcili się policjanci.

Forda wynajął zaraz po przylocie do Móntevideo. Kiedy tu przyjechał, uliczka była jeszcze pusta. Okna willi pod numerem 18 B były zamknięte, a leżący na trawniku zraszacz włączony. Najwidoczniej Anna i Elwira nie wróciły z miasta. Postanowił poczekać.

Zaraz po przylocie do Montevideo zarezerwował na lotnisku trzy bilety powrotne – na niedzielę. Dziś była środa, więc miał kilka dni. Nie spodziewał się, że Anna już w trakcie pierwszego spotkania weźmie go pod rękę i wezwie taksówkę, która zawiezie ich na lotnisko.

Pół godziny po jego przyjeździe na ulicy Charakas pojawiły się radiowozy policyjne. Najpierw dwa, potem dojechało jeszcze kilka. Część zatrzymała się na podjeździe przed domem, kilka wjechało na trawnik, nie przejmując się tym, że zostanie zniszczony.

Andrzej przezornie włączył silnik i odjechał dwieście metrów dalej. Wystarczająco daleko, żeby nie rzucać się w oczy, a jednocześnie na tyle blisko, żeby móc obserwować ulicę i podjazd przed domem.

Za radiowozami nadjechała karetka pogotowia. Nie usłyszał jej sygnału, z czego należało wnioskować, że nie był to pilny przypadek. Prawdopodobnie lekarz został wezwany, żeby stwierdzić zgon.

Zimny dreszcz przebiegł mu po plecach. A może pomylił adres?

Sięgając do kieszeni marynarki po notatnik, dostrzegł w lusterku wstecznym, jak do karetki wsuwane jest ciało. Było w czarnym plastikowym worku.