#Wawskie14 - ebook

Rozdział I

Śród­mie­ście |22 czerw­ca 2014, go­dzi­na 15:39

Prze­glą­dał wła­śnie wy­kaz naj­now­szej do­sta­wy, kie­dy usły­szał syk­nię­cie roz­su­wa­nych drzwi. Pod­niósł wzrok, jed­no­cze­śnie przyj­mu­jąc usłuż­ny, sztucz­ny uśmiech. Dziew­czy­na, któ­ra we­szła do sa­lo­nu, płyn­nym, wy­uczo­nym ru­chem ścią­gnę­ła oku­la­ry prze­ciw­sło­necz­ne i prze­krzy­wi­ła gło­wę, po­zwa­la­jąc gę­stym blond lo­kom roz­lać się po ra­mio­nach.

− Dzień do­bry, pani Ka­ta­rzy­no – po­wie­dział Da­mian i ski­nął w jej stro­nę. – Za­mó­wie­nie jest go­to­we do od­bio­ru.

Ka­ta­rzy­na Raj­ska prze­szła kil­ka kro­ków, nie za­szczy­ca­jąc chło­pa­ka na­wet prze­lot­nym spoj­rze­niem. Za­trzy­ma­ła się przy szkla­nej ga­blo­cie i od­ru­cho­wo po­pra­wi­ła charm­sy z ró­żo­we­go zło­ta, któ­re zsu­nę­ły się po­ni­żej nad­garst­ka. Uśmiech­nę­ła się na wi­dok le­żą­ce­go za szkla­ną ścia­ną naj­now­sze­go mo­de­lu ame­ry­kań­skie­go smart­fo­na.

− Otto! – za­wo­ła­ła dziew­czy­na w stro­nę drzwi i po­na­gli­ła ko­goś ru­chem dło­ni. – Chodź! Już jest! Jaki on pięk­ny!

Męż­czy­zna, któ­ry wszedł do sa­lo­nu, wy­wo­łał w Da­mia­nie dreszcz nie­po­ko­ju. Wy­so­ki bru­net o pew­nym spoj­rze­niu prze­śli­zgnął się wzro­kiem po wnę­trzu po­miesz­cze­nia. Chło­pak znał puł­kow­ni­ka. Ra­zem z Ka­ta­rzy­ną dość czę­sto przy­cho­dzi­li do skle­pu, w któ­rym pra­co­wał. Nie­miec głów­nie mil­czał. To zwy­kle wy­star­cza­ło, by czuć do nie­go re­spekt.

− Dzień do­bry, pa­nie puł­kow­ni­ku. Czu­ję się za­szczy­co­ny, że ze­chciał pan zaj­rzeć do na­sze­go sa­lo­nu – po­wie­dział Da­mian szkol­ną niem­czy­zną.

− Dzień do­bry – od­parł po pol­sku Otto Schultz. – Co tam zna­la­złaś, kru­szy­no? – Ofi­cer płyn­nie prze­szedł na niem­czy­znę. Pod­szedł do dziew­czy­ny i bez­na­mięt­nym wzro­kiem otak­so­wał ga­blo­tę.

− Wi­dzisz te słu­chaw­ki? Każ­da sza­nu­ją­ca się dziew­czy­na po­win­na je mieć. – Ka­ta­rzy­na stuk­nę­ła pal­cem w szy­bę ga­blo­ty. – Je­śli mi je ofia­ru­jesz, ja dam ci dzi­siaj coś rów­nie cen­ne­go.

Puł­kow­nik uśmiech­nął się ką­ci­kiem ust. Ofer­ta, któ­rą zło­ży­ła mu Ka­ta­rzy­na, nie zro­bi­ła na nim szcze­gól­ne­go wra­że­nia. Da­mian stwier­dził, że dość le­ci­wy żart dziew­czy­ny mu­siał prze­stać śmie­szyć puł­kow­ni­ka gdzieś w oko­li­cach set­ne­go razu.

− Pro­szę do­rzu­cić do za­mó­wie­nia te słu­chaw­ki. Wie pan, nie spo­sób jej od­mó­wić – po­wie­dział Nie­miec.

− Na­tu­ral­nie, pa­nie puł­kow­ni­ku. – Da­mian mi­nął ladę, się­gnął do kie­sze­ni po klu­czyk i pod­szedł do ga­blo­ty. Wy­jął słu­chaw­ki i po­dał dziew­czy­nie. – Bar­dzo pro­szę. Chce pani spraw­dzić, jak dzia­ła­ją?

− Tak! – fuk­nę­ła po nie­miec­ku. Da­mian za­ci­snął szczę­ki, uśmiech­nął się i od­wró­cił. – Nie ro­zu­miem, dla­cze­go zwra­casz się do nie­go po pol­sku. Jesz­cze chwi­la, a po­my­śli, że roz­ma­wia z rów­nym so­bie!

− Zna­łem pew­ne­go ma­jo­ra z alei Szu­cha – za­czął Otto, od­pro­wa­dza­jąc Da­mia­na wzro­kiem. – Ma­jor Schneck bar­dzo lu­bił się wy­wyż­szać wśród lu­dzi z pod­bi­tych na­ro­dów. Trzy­mał ich że­la­zną pię­ścią. Naj­pierw w Ho­lan­dii, po­tem we Fran­cji, aż wresz­cie prze­nie­sio­no go tu­taj, do War­sza­wy.

− Chy­ba się panu ma­jo­ro­wi nie­co zmię­kło. Poza na­szą dziel­ni­cą to mia­sto bez­pra­wia – od­par­ła dziew­czy­na, krzy­żu­jąc ra­mio­na na pier­siach.

− Ma­jor Schneck nie po­tra­fił zro­zu­mieć, że ter­ror nie dzia­ła na wszyst­kich, na Po­la­ków zwłasz­cza. Nie zro­zu­miał tego na­wet wte­dy, gdy na jego oczach mor­do­wa­no żonę i dzie­ci, a jego sa­me­go wie­sza­no na la­tar­ni przed do­mem – za­koń­czył Schultz i po­gła­dził Ka­ta­rzy­nę po po­licz­ku. – Ja na szczę­ście ro­zu­miem Po­la­ków i nie mu­szę ni­cze­go udo­wad­niać ani im, ani so­bie.

Ofi­cer pod­szedł do lady, zo­sta­wia­jąc po­bla­dłą dziew­czy­nę kil­ka kro­ków za sobą. Ka­ta­rzy­na ode­tchnę­ła głę­bo­ko i ro­zej­rza­ła się po sa­lo­nie. Byli cał­kiem sami. Otto stał przy kon­tu­arze i po­chy­lo­ny bęb­nił pal­ca­mi o blat. Chło­pak z ob­słu­gi znik­nął gdzieś na za­ple­czu. Dziew­czy­na chrząk­nę­ła dla do­da­nia so­bie ani­mu­szu i po­de­szła do puł­kow­ni­ka.

− Coś dłu­go go nie ma… − stwier­dzi­ła, wy­chy­la­jąc się ku za­ple­czu.

− Za­raz przyj­dzie, nie de­ner­wuj się. – Uspo­ko­ił ją ru­chem dło­ni.

Da­mian po­ja­wił się nie­speł­na mi­nu­tę póź­niej. Uśmiech­nię­ty, z ozdob­nym, kar­to­no­wym opa­ko­wa­niem prze­wią­za­nym zło­tą wstąż­ką. Chło­pak po­ło­żył pu­deł­ko przed Ka­ta­rzy­ną. Dziew­czy­na prze­ję­ła pa­ku­nek, roz­wią­za­ła wstąż­kę i zdję­ła so­lid­ne wiecz­ko. We­wnątrz, w mięk­kiej wy­tłocz­ce spo­czy­wał ró­żo­wo-zło­ty te­le­fon w ja­snej, przy­le­ga­ją­cej do ekra­nu fo­lii. Ka­ta­rzy­na ze wszyst­kich sił pró­bo­wa­ła za­cho­wać zim­ną krew. Pi­snę­ła coś pod no­sem i po­wa­chlo­wa­ła się otwar­ty­mi dłoń­mi, z tru­dem pa­nu­jąc nad głu­pa­wym uśmie­chem, któ­ry przy­kle­ił się do jej twa­rzy.

− Pięk­ny! – Wy­ję­ła iPho­ne’a z pu­deł­ka i ob­ra­ca­ła go w dło­niach. Pod pal­ca­mi wy­raź­nie wy­czu­wa­ła tło­czo­ne na obu­do­wie nad­gry­zio­ne jabł­ko. – Do­sko­na­ły.

− Pro­szę wy­ba­czyć. – Da­mian scho­wał się za ladą i otwo­rzył za­mek szy­fro­wy. Wy­jął z sej­fu ksią­żecz­kę i wy­pro­sto­wał się z uśmie­chem. Prze­ska­no­wa­na, na­tych­miast zo­sta­ła za­re­je­stro­wa­na w sys­te­mie wraz z da­ny­mi wła­ści­cie­la. – Ha­sła do lo­go­wa­nia i sie­ci.

− No, ja my­ślę… − Dziew­czy­na wy­rwa­ła ksią­żecz­kę i wpi­sa­ła od­po­wied­nie kom­bi­na­cje.

Kciuk raz po raz prze­su­wał się po ekra­nie, wtycz­ka słu­cha­wek znik­nę­ła we­wnątrz zło­co­ne­go gniaz­da. Ka­ta­rzy­na kiw­nę­ła ryt­micz­nie gło­wą, po­tem dru­gi raz, by roz­bu­jać się z te­le­fo­nem w dło­ni. Da­mian ob­ser­wo­wał spode łba, jak ko­bie­ta uno­si w górę iPho­ne’a i niby od nie­chce­nia strze­la se­rię zdjęć. Schultz przy­glą­dał się sce­nie z po­ke­ro­wą twa­rzą. Miał w gło­wie bar­dzo wie­le ko­men­ta­rzy, ale osta­tecz­nie nie zde­cy­do­wał się na ża­den. Spoj­rzał na Da­mia­na, któ­ry usil­nie uda­wał, że wkle­pu­je w kom­pu­ter dane trans­ak­cji.

− Ile je­stem wi­nien? – za­py­tał po pol­sku.

− Dwa ty­sią­ce ma­rek, pa­nie puł­kow­ni­ku – od­po­wie­dział Da­mian. – Nie­ste­ty, ceny to­wa­rów im­por­to­wa­nych ro­sną bar­dzo szyb­ko…

− Spo­koj­nie. – Schultz uniósł dłoń w po­jed­naw­czym ge­ście. – Wiem, woj­na cel­na, sank­cje, im­port nie jest już taki pro­sty jak kie­dyś. Dzi­wi mnie fakt, że Ame­ry­ka­nie w ogó­le nie za­wie­si­li han­dlu z zie­mia­mi pod­bi­ty­mi. To tro­chę… trą­ci hi­po­kry­zją, praw­da?

Da­mian nie od­po­wie­dział. Po­cze­kał, aż męż­czy­zna po­ło­ży od­li­czo­ną kwo­tę na la­dzie. Bez sło­wa się­gnął po plik bank­no­tów i wsu­nął go do od­po­wied­niej prze­dział­ki w ka­sie fi­skal­nej. Nie miał od­wa­gi, żeby prze­li­czyć go­tów­kę przy puł­kow­ni­ku. Za­twier­dził tyl­ko fi­na­li­za­cję sprze­da­ży i po­now­nie uśmiech­nął się do Niem­ca.

− To wszyst­ko, pa­nie puł­kow­ni­ku.

− Dzię­ku­ję – od­po­wie­dział po pol­sku Schultz. – Ka­sia, chodź­my już.

Dziew­czy­na była jak w tran­sie. Jej pal­ce bie­ga­ły po ekra­nie jak wy­strze­li­wa­ne z ka­ra­bi­nu po­ci­ski. Roz­sze­rzo­ne, po­zba­wio­ne wy­ra­zu oczy wy­da­wa­ły się pa­trzeć we wszyst­kie stro­ny. Ka­ta­rzy­na za­pa­dła się sama w so­bie, co chwi­la uśmie­cha­jąc się głup­ko­wa­to do te­le­fo­nu.

− Kaś­ka! – Otto krzyk­nął z taką mocą, że Da­mian mi­mo­wol­nie pod­sko­czył, a na ple­cach po­czuł po­wo­li ciek­ną­cą w dół struż­kę potu.

Pal­ce dziew­czy­ny za­trzy­ma­ły się jak po­ra­żo­ne, a jej usta na­tych­miast uło­ży­ły się w pro­stą kre­skę. Nie pró­bo­wa­ła pod­nieść wzro­ku, cze­ka­ła po­tul­nie na dal­szy roz­wój wy­da­rzeń. Da­mian oparł mo­kre od potu dło­nie o ja­sny blat.

− Za­pła­ci­łem, mo­że­my już iść – po­wie­dział po nie­miec­ku puł­kow­nik. Bar­dzo po­wo­li i bar­dzo prze­ko­nu­ją­co.

− Do­brze – wy­szep­ta­ła Ka­ta­rzy­na. Po­słusz­nie ru­szy­ła ku wyj­ściu, cho­wa­jąc te­le­fon do kie­sze­ni bia­łych, ob­ci­słych dżin­sów. Otto Schultz ski­nął Da­mia­no­wi na po­że­gna­nie, ale na­pię­te jak po­stron­ki mię­śnie chło­pa­ka unie­moż­li­wi­ły od­wza­jem­nie­nie ge­stu.

Do­pie­ro gdy za tą dwój­ką za­mknę­ły się drzwi, sprze­daw­ca wy­pu­ścił wstrzy­my­wa­ne w płu­cach po­wie­trze. Dło­nie miał tak mo­kre, jak­by wła­śnie wy­nu­rzył się z ba­se­nu. Po­czuł, jak ko­szu­la lepi mu się do ple­ców. Na­wet nie za­uwa­żył, kie­dy od stro­ny za­ple­cza do sa­lo­nu wszedł To­mek, dru­gi z pra­cow­ni­ków, któ­ry aku­rat zaj­mo­wał się fak­tu­ra­mi.

– Coś taki mo­kry? Kli­ma wy­sia­dła?

− Co? – Da­mian pod­niósł wzrok znad ekra­nu kom­pu­te­ra. – Nie, Nie­miec tu był.

− Jak by nie pa­trzeć, ten sklep otwar­to dla Niem­ców – skwi­to­wał To­mek.

− To był ten ofi­cer, przy­szedł ra­zem z Raj­ską. Te­le­fon so­bie za­mó­wi­ła.

− Aha… − mruk­nął To­mek. – No to nie za­zdrosz­czę, gość jest tro­chę cre­epy. Po­noć ta jego dupa to tak śred­nio za­do­wo­lo­na, ale jak już raz zła­pał… Tacy jak on nie wy­pusz­cza­ją zdo­by­czy.

− Mhm, za­uwa­ży­łem. – Da­mian przy­po­mniał so­bie za­sty­głą ze stra­chu Ka­ta­rzy­nę. – Cho­ciaż z dru­giej stro­ny, cho­le­ra wie, kto tam jest zdo­by­czą.

Śród­mie­ście |27 czerw­ca 2014, go­dzi­na 21:44

Knaj­pa była dusz­na i siwa od pa­pie­ro­so­we­go dymu. Nie­miec cią­gnął ko­bie­tę ku scho­dom. Dziew­czy­na zręcz­nie la­wi­ro­wa­ła mię­dzy sto­li­ka­mi i krze­sła­mi, na któ­rych bu­ja­li się pod­pi­ci ofi­ce­ro­wie. Mi­nę­li kon­tu­ar, wpa­dli na stro­me, spi­ral­ne scho­dy. Ju­lia Sztajn­berg nie opie­ra­ła się, po­lo­wa­ła na nie­go od dłuż­sze­go cza­su. Na gó­rze szyb­ko zna­la­zła wła­ści­wy po­kój. Uśmiech­nę­ła się, kie­dy prze­krę­co­ny za­mek szczęk­nął me­ta­licz­nie. Nie­miec, pe­wien ule­gło­ści dziew­czy­ny, na­parł na nią, ale ta bły­ska­wicz­nie unio­sła dło­nie i za­trzy­ma­ła ofi­ce­ra.

− Nie tak szyb­ko – po­wie­dzia­ła z twar­dym ak­cen­tem. – Wi­dzisz to łóż­ko? Usiądź wy­god­nie. Sia­daj!

Ofi­cer aż jęk­nął, gdy Ju­lia pchnę­ła go w tył. Nie­miec opadł na wy­ście­ła­ny ak­sa­mit­ną po­ście­lą wy­so­ki ma­te­rac. Dziew­czy­na się­gnę­ła za gło­wę i po krót­kiej chwi­li ide­al­nie rów­ne pu­kle roz­la­ły się wo­kół jej twa­rzy, się­ga­jąc ra­mion. Ju­lia zro­bi­ła krok do przo­du i roz­pię­ła pierw­szy gu­zik opi­na­ją­cej cia­ło, śnież­no­bia­łej ko­szu­li. Ofi­cer ner­wo­wo zrzu­cił z sie­bie blu­zę mun­du­ro­wą i za­czął mo­co­wać się z ko­szul­ką i pa­skiem do spodni. Dziew­czy­na po­wo­li roz­pi­na­ła gu­zi­ki, a im ni­żej scho­dzi­ły jej smu­kłe dło­nie, tym moc­niej fa­lo­wa­ła bio­dra­mi. Nie­miec dy­szał jak go­to­wy do szar­ży tur. Ko­bie­ta od­wró­ci­ła się do klien­ta ple­ca­mi i od­rzu­ci­ła ko­szu­lę na bok. Wpraw­nym ru­chem roz­pię­ła za­trzask sta­ni­ka, a chwi­lę póź­niej sta­ła tuż przed czer­wo­nym z pod­nie­ce­nia ofi­ce­rem i ma­so­wa­ła swo­je krą­głe pier­si, co chwi­la ści­ska­jąc się za na­brzmia­łe sut­ki.

Tym ra­zem był szyb­szy, zła­pał ją w ta­lii i usa­dził na ko­la­nach. Ju­lia, przy­wy­kła do tego typu za­baw, pod­da­ła się, wy­cze­ku­jąc wła­ści­we­go mo­men­tu. Ofi­cer li­zał, ssał, przy­gry­zał jej pier­si, scho­dząc dłoń­mi co­raz ni­żej. Dziew­czy­na wie­dzia­ła, cze­go Nie­miec po­trze­bu­je. Przy­ci­ska­ła jego gło­wę do swo­ich pier­si, ryt­micz­nie się po­ru­sza­jąc. Igrasz­ki znu­dzi­ły mu się dość szyb­ko. Wstał i rzu­cił Ju­lię na łóż­ko. Ze­rwał z sie­bie reszt­ki odzie­ży, wspiął się na dziew­czy­nę i wsu­nął na­brzmia­łą mę­skość mię­dzy jej wil­got­ne uda. Dziew­czy­na oplo­tła go no­ga­mi i spię­ła je. Nie­miec po­ru­szał się ryt­micz­nie, zde­rza­ją­ce się cia­ła mla­ska­ły od potu. Po chwi­li ofi­cer uniósł się, a jego dło­nie na­tych­miast po­wę­dro­wa­ły do pier­si ko­bie­ty, ryt­micz­nie pod­ska­ku­ją­cych w takt ko­lej­nych pchnięć. Ju­lia wy­gię­ła się w łuk, umoż­li­wia­jąc mu jesz­cze głęb­szą pe­ne­tra­cję. Nie­miec ję­czał z roz­ko­szy, nie miał jed­nak za­mia­ru koń­czyć tak szyb­ko. Wy­szedł z niej i sta­nął, dy­sząc cięż­ko. Ju­lia na­tych­miast od­ga­dła jego pra­gnie­nia. Usia­dła na brze­gu łóż­ka i za­czę­ła za­chłan­nie pie­ścić ję­zy­kiem wil­got­ne­go od ślu­zu pe­ni­sa. Ofi­cer mu­siał przy­trzy­mać się sto­ją­ce­go nie­opo­dal krze­sła, usta Ju­lii ma­so­wa­ły go co­raz moc­niej i szyb­ciej. Od­su­nął jej gło­wę i ka­zał się od­wró­cić. Ju­lia po­słusz­nie uklę­kła na łóż­ku i lu­bież­nie ob­li­za­ła war­gi. Wy­pię­ła po­ślad­ki, od­kry­wa­jąc swo­ją ko­bie­cość. Wszedł w nią bru­tal­nie, aż do sa­me­go koń­ca. Zła­pał ją za bio­dra i przy­ci­skał do sie­bie. Dziew­czy­na krzyk­nę­ła, na­bi­ja­ła się na pe­ni­sa i ję­cza­ła z roz­le­wa­ją­cej się po cie­le roz­ko­szy. Ofi­cer nie był w sta­nie dłu­żej wy­trzy­mać. Or­gazm sku­mu­lo­wał się w jego pod­brzu­szu i eks­plo­do­wał we­wnątrz Ju­lii. Odrę­twia­ły Nie­miec zsu­nął się z dziew­czy­ny i opadł na łóż­ko. Ko­bie­ta czu­ła, jak go­rą­ca sper­ma wy­pły­wa z niej na po­ślad­ki i ak­sa­mit­ną po­ściel. Ob­ró­ci­ła się do nie­go i przy­war­ła usta­mi do jego ucha.

− Jak ty to ro­bisz? – za­py­ta­ła.

− Przy to­bie ro­bię się sprin­te­rem. Za go­rą­ca je­steś na dłu­gie dy­stan­se – od­parł, od­dy­cha­jąc głę­bo­ko.

− Może po­cze­kasz chwi­lę? – Ju­lia pod­nio­sła się i niby przy­pad­kiem przy­su­nę­ła pierś do jego ust. – Noc jesz­cze dłu­ga.

Ofi­cer za­śmiał się, ob­jął po­chy­lo­ną nad nim Ju­lię w ta­lii i klep­nął w ty­łek. Dziew­czy­na od­po­wie­dzia­ła za­dzior­nym jęk­nię­ciem. Nie­miec spo­waż­niał w ułam­ku se­kun­dy.

− To może nie być ta­kie pro­ste, moja dziew­czyn­ko – po­wie­dział. – Praw­do­po­dob­nie będę mu­siał wy­je­chać na ja­kiś czas.

− Wy­je­chać? Jak to? Gdzie? – za­py­ta­ła Ju­lia, pod­no­sząc się i sia­da­jąc w po­ście­li.

− Za War­sza­wę, nie wiem jesz­cze, gdzie do­kład­nie. – Po­krę­cił gło­wą. – Może gdzieś na pół­noc, albo na po­łu­dnie. Ro­sja­nie ru­szy­li, wszy­scy wie­dzie­li­śmy, że prę­dzej czy póź­niej do tego doj­dzie.

− Ro­sja­nie? – za­py­ta­ła niby od nie­chce­nia. – Kie­dy?

− Kil­ka dni temu, za­czę­ło się na Bia­ło­ru­si. – Nie­miec le­żał na łóż­ku, pod­pie­ra­jąc tył gło­wy zło­żo­ny­mi rę­ka­mi. – Po­noć strasz­nie przy­wa­li­li. Na pół­no­cy… Uch, cięż­ko. Tu­taj pój­dzie im naj­trud­niej. Spo­dzie­wa­li­śmy się, że będą na­cie­rać wła­śnie na War­sza­wę. Nim doj­dą do mia­sta, wró­cę, a ty bę­dziesz go­to­wa do wy­jaz­du. Nie bój się. – Usiadł i po­gła­dził ją dło­nią po od­kry­tym ra­mie­niu. – Nie po­zwo­lę, że­byś tu zo­sta­ła. – Uśmiech­nął się.

− Na pew­no? – Swo­ją rolę opa­no­wa­ła do per­fek­cji.

− Na pew­no. – Ofi­cer ski­nął gło­wą. Po­czuł, jak mię­dzy no­ga­mi bu­dzi się do ży­cia nowa ener­gia. – Ale za­nim wyj­dę, chy­ba sku­szę się na jesz­cze je­den wy­ścig.

Ju­lia uśmiech­nę­ła się fi­lu­ter­nie i po­chy­li­ła nad męż­czy­zną. Mu­śnię­ty ję­zy­kiem czło­nek od­po­wie­dział na za­czep­ki spa­zma­tycz­nym drgnię­ciem. Nie­miec jęk­nął prze­cią­gle i po­now­nie klep­nął dziew­czy­nę w krą­gły po­śla­dek. Ta od­po­wie­dzia­ła te­atral­nym ję­kiem i zer­k­nę­ła ukrad­kiem na te­le­fon.

Wy­szła na Chmiel­ną kil­ka go­dzin póź­niej. Ogró­dek przed lo­ka­lem pe­łen był sta­lo­wo­sza­rych nie­miec­kich mun­du­rów i krót­kich spód­ni­czek pol­skich dziew­czyn. Cie­pła noc sprzy­ja­ła dłu­gie­mu bie­sia­do­wa­niu. Dud­nią­ce basy gra­ją­ce­go w środ­ku DJ-a wpra­wia­ły wnętrz­no­ści w przy­jem­ne drże­nie. Ju­lia na­rzu­ci­ła kap­tur na spię­te w ku­cyk wło­sy i skrę­ci­ła ku No­we­mu Świa­tu. Na przej­ściu przy Brac­kiej mi­nę­ła nie­miec­ki pa­trol. Znu­dzo­na grup­ka żoł­nie­rzy prze­cha­dza­ła się wzdłuż imi­tu­ją­cej drew­no fa­sa­dy domu to­wa­ro­we­go. Na­wet nie zwró­ci­li na nią uwa­gi. Na wszel­ki wy­pa­dek spu­ści­ła za­kap­tu­rzo­ną gło­wę i wbi­ła wzrok w czub­ki bu­tów.

Po­now­nie we­szła na Chmiel­ną. Do celu zo­sta­ło jej le­d­wie kil­ka mi­nut pie­cho­tą. Zna­ła cen­trum jak wła­sną kie­szeń. Le­gal­ną pra­cę w Przy­stan­ku do­sta­ła kil­ka mie­się­cy temu, więc zdą­ży­ła już po­znać więk­szość sta­łych klien­tów. Pa­tro­lu­ją­cy oko­li­cę żoł­nie­rze też nie zmie­nia­li się zbyt czę­sto. Cho­dzi­ła tą dro­gą każ­de­go dnia, już po kil­ku ty­go­dniach dali jej spo­kój.

Ju­lia prze­szła na pra­wą stro­nę dro­gi i zwró­ci­ła się ku bra­mie pro­wa­dzą­cej mię­dzy ka­mie­ni­ce. Dla pew­no­ści za­trzy­ma­ła się przy re­kla­mie wy­świe­tla­nej na sze­ro­kim ekra­nie za­in­sta­lo­wa­nym wzdłuż fa­sa­dy. Cie­kło­kry­sta­licz­na ma­try­ca mie­ni­ła się ty­sią­ca­mi pik­se­li, ukła­da­ją­cych się w syl­wet­kę nie­miec­kie­go żoł­nie­rza chro­nią­ce­go wła­sną pier­sią prze­ra­żo­ną ko­bie­tę. Ani­mo­wa­ny męż­czy­zna uno­sił broń i skła­dał się do strza­łu w stro­nę na­cie­ra­ją­ce­go czer­wo­ne­go mon­strum.

Ju­lia uśmiech­nę­ła się pod no­sem i spoj­rza­ła w bok. Poza kil­ko­ma nie­miec­ki­mi żoł­nie­rza­mi i wo­zem ewa­ku­acji me­dycz­nej, któ­ry stał przy jed­nej z ka­mie­nic, dep­tak świe­cił pust­ka­mi. Go­dzi­na po­li­cyj­na obej­mo­wa­ła wszyst­kich, je­dy­ny­mi upraw­nio­ny­mi do po­ru­sza­nia się po dwu­dzie­stej pierw­szej byli pra­cow­ni­cy nie­miec­kich lo­ka­li. Ukon­ten­to­wa­na wy­ni­ka­mi szyb­kiej ob­ser­wa­cji, się­gnę­ła do kie­sze­ni blu­zy po pacz­kę pa­pie­ro­sów. Za­cią­gnę­ła się głę­bo­ko, po czym znik­nę­ła w mro­ku bra­my.

Dzie­dzi­niec po dru­giej stro­nie zaj­mo­wa­ło kil­ka­na­ście aut, wszyst­kie mia­ły nie­miec­kie nu­me­ry re­je­stra­cyj­ne. Więk­szość wyż­szych ran­gą ofi­ce­rów lo­ko­wa­no w cen­trum War­sza­wy wraz z ro­dzi­na­mi. Po­li­ty­ka wy­na­ra­da­wia­nia przez kil­ka lat po­zba­wi­ła war­sza­wia­ków ca­łych prze­cznic.

Dziew­czy­na we­szła w wą­ską alej­kę mię­dzy drze­wa­mi. Po­śród sze­ro­kich ko­ron wierzb czer­ni­ła się ru­ina szko­ły pod­sta­wo­wej. Zbom­bar­do­wa­na jesz­cze pod­czas kam­pa­nii wrze­śnio­wej, stra­szy­ła osma­lo­ny­mi ki­ku­ta­mi ko­mi­nów. Niem­cy nie kwa­pi­li się z od­bu­do­wą, po­dob­nie jak z edu­ka­cją pol­skiej mło­dzie­ży.

Ju­lia opar­ła się o po­dziu­ra­wio­ną odłam­ka­mi ścia­nę i do­pa­li­ła pa­pie­ro­sa, ob­ser­wu­jąc jed­no­cze­śnie dro­gę, któ­rą przy­szła. Nikt jej nie śle­dził, przy­naj­mniej nie na pie­cho­tę. Wy­cią­gnę­ła te­le­fon i od­blo­ko­wa­ła ekran. Prze­su­nę­ła kciu­kiem ko­lej­ny ze­staw apli­ka­cji i wy­bra­ła wła­ści­wą. Stuk­nę­ła iko­nę ozna­czo­ną logo pro­du­cen­ta apa­ra­tu i od­cze­ka­ła kil­ka chwil. Ekran wy­peł­ni­ła mapa naj­bliż­szej oko­li­cy; poza li­nia­mi ulic i siat­ką bu­dyn­ków ma­try­ca nie wy­świe­tli­ła żad­ne­go do­dat­ko­we­go sym­bo­lu. Sy­gnał wy­sła­ny przez apa­rat nie zo­stał ode­bra­ny i zwró­co­ny przez żad­ne po­ten­cjal­nie nie­bez­piecz­ne urzą­dze­nie. Nie­bo nad Ju­lią było bez­piecz­ne.

Dziew­czy­na wy­ję­ła mi­nia­tu­ro­wą kar­tę z gniazd­ka w te­le­fo­nie i za­mknę­ła ją w prze­źro­czy­stym pu­de­łecz­ku. Obe­szła ru­iny od dru­giej stro­ny i skie­ro­wa­ła się tam, gdzie jesz­cze kil­ka lat wcze­śniej było tyl­ne wyj­ście pro­wa­dzą­ce na nie­wiel­ki plac za­baw. Ju­lia wspię­ła się na hał­dę ce­gieł i sta­nę­ła przy wy­so­kim mu­rze. Bez­gło­śnie prze­li­czy­ła ce­gły, wy­ję­ła tę wła­ści­wą, a na­stęp­nie scho­wa­ła kar­tę w skrzyn­ce kon­tak­to­wej i wło­ży­ła ce­głę na miej­sce. Po­sta­no­wi­ła nie wra­cać tą samą dro­gą. Po raz ko­lej­ny prze­ska­no­wa­ła nie­bo w po­szu­ki­wa­niu dro­nów i ru­szy­ła ku ka­mie­ni­com. Kil­ka chwil póź­niej prze­ci­snę­ła się przez opusz­czo­ną piw­ni­cę i we­szła na klat­kę scho­do­wą. O tej go­dzi­nie nikt nie de­cy­do­wał się na­wet na wyj­ście na pa­pie­ro­sa. Szyb­kim kro­kiem prze­szła przez hol i otwo­rzy­ła drzwi. Zwy­kle pu­ste o tej po­rze Ale­je Je­ro­zo­lim­skie peł­ne były zmie­rza­ją­cych na za­chód woj­sko­wych cię­ża­ró­wek i trans­por­te­rów. Ju­lia po­cze­ka­ła, aż ko­lum­na prze­to­czy się przez uli­cę. Po­tem po­bie­gła, ile sił w no­gach, pro­sto w mrok.

Po­wi­śle |27 czerw­ca 2014, go­dzi­na 16:19

Da­mian ziew­nął prze­cią­gle, prze­cze­sał dło­nią nie­co przy­dłu­ga­we wło­sy i po­pra­wił pa­łąk słu­cha­wek, któ­ry zsu­nął mu się na kark. Choć był ko­niec czerw­ca, z nie­ba lał się wy­raź­nie już let­ni żar. Chło­pak ni­g­dy nie prze­pa­dał za upa­ła­mi w mie­ście. Bu­dyn­ki na­grze­wa­ły się jak pie­ce hut­ni­cze; tramp­ki, któ­re no­sił na sto­pach, za­pa­da­ły się w ciem­nych plac­kach as­fal­tu. Na­wet li­ście na drze­wach, zwy­kle zie­lo­ne i so­czy­ste, te­raz przy­po­mi­na­ły wy­ję­ty z pie­kar­ni­ka pa­pi­rus.

Gdy­by nie krót­ka prze­rwa mię­dzy ko­lej­ny­mi utwo­ra­mi, na­wet by ich nie usły­szał. Stłu­mio­ny krzyk za­trzy­mał go w pół kro­ku. Chło­pak ro­zej­rzał się ner­wo­wo na boki i zsu­nął słu­chaw­ki na szy­ję. Lu­dzie, któ­rzy do tej pory to­wa­rzy­szy­li mu na uli­cach i chod­ni­kach, po­śpiesz­nie wcho­dzi­li do mi­ja­nych lo­ka­li, bram i kla­tek scho­do­wych. Da­mian pod­szedł do skrzy­żo­wa­nia Do­brej i Lesz­czyń­skiej, po czym wy­chy­lił się nie­znacz­nie zza rogu ka­mie­ni­cy. Bo­isko szko­ły pod­sta­wo­wej peł­ne było woj­sko­wych cię­ża­ró­wek i krzą­ta­ją­cych się wo­kół nie­miec­kich żoł­nie­rzy. Bra­mę wjaz­do­wą ta­ra­so­wał ko­ło­wy trans­por­ter opan­ce­rzo­ny. Sto­ją­cy w wie­życz­ce Nie­miec znu­dzo­nym wzro­kiem lu­stro­wał naj­bliż­szą oko­li­cę.

Drzwi szko­ły otwo­rzy­ły się z gło­śnym hu­kiem. Żoł­nie­rze, któ­rzy do tej pory sta­li przy wej­ściu, wy­raź­nie się oży­wi­li; lufy ka­ra­bi­nów unio­sły się w górę. Da­mian prze­łknął śli­nę. Pierw­sza wy­szła jed­na z na­uczy­cie­lek. Dzie­ci ucze­pio­ne jej spód­ni­cy szlo­cha­ły i krzy­cza­ły, cho­wa­jąc twa­rze w fał­dach ma­te­ria­łu. Za pierw­szą grup­ką po­ja­wi­ły się ko­lej­ne; bia­łe jak per­ga­min twa­rze ob­ra­ca­ły się na wszyst­kie stro­ny. Dzie­ci nie od­stę­po­wa­ły opie­ku­nów na krok, ko­lo­ro­we su­kien­ki mie­sza­ły się z chło­pię­cy­mi ko­szul­ka­mi. Pro­wa­dzą­cy ich żoł­nie­rze wska­zy­wa­li na opusz­czo­ne kla­py cię­ża­ró­wek i po­py­cha­li bar­dziej opor­nych. Je­den z na­uczy­cie­li pró­bo­wał per­trak­to­wać, bła­ga­jąc nie­miec­kie­go ofi­ce­ra o zmi­ło­wa­nie. Znu­dzo­ny skom­le­niem męż­czy­zny ofi­cer skrzy­wił się i wy­mie­rzył mu so­lid­ny po­li­czek. Na­uczy­ciel cof­nął się o krok i zdą­żył tyl­ko unieść pięść, a ka­ra­bi­no­wa kula prze­szy­ła jego cia­ło, rzu­ca­jąc nim na wy­sy­pa­ną szu­trem bież­nię. Po­tem za­czę­ło się nie­unik­nio­ne.

Kil­ko­ro do­ro­słych zde­cy­do­wa­ło się na pa­nicz­ną uciecz­kę, dzie­ci za­czę­ły krzy­czeć jesz­cze gło­śniej, sia­da­ły na zie­mi i ku­li­ły twa­rze do ko­lan. Ofi­cer bie­gał mię­dzy swo­imi ludź­mi i wy­krzy­ki­wał ko­lej­ne roz­ka­zy. Oży­wił się też żoł­nierz w wie­życz­ce trans­por­te­ra− przy­ci­snął kol­bę ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go do bar­ku i zgrał przy­rzą­dy ce­low­ni­cze. Niem­cy byli zdez­o­rien­to­wa­ni. Na­uczy­cie­le i dzie­ci roz­bie­gli się na wszyst­kie stro­ny jak mrów­ki ucie­ka­ją­ce z pło­ną­cej ko­lo­nii. Kie­dy je­den z wy­cho­waw­ców pró­bo­wał wspiąć się na siat­kę, nie­miec­ki żoł­nierz nie wy­trzy­mał pre­sji. Wi­dział, że nie do­go­ni ucie­ki­nie­ra, więc za­miast tego wy­pa­lił pro­sto w jego ple­cy. Śnież­no­bia­ła ko­szu­la za­bar­wi­ła się ja­skra­wym, czer­wo­nym klek­sem.

− Skur­wy­sy­ny… − Usły­szał tuż za uchem Da­mian. Kil­ko­ro war­sza­wia­ków przy­sta­nę­ło obok. Za­sła­nia­li usta lub za­ci­ska­li opusz­czo­ne wzdłuż cia­ła pię­ści.

− Mój Boże, tam są dzie­ci! – Głos ko­bie­ty zła­mał się jak za­pał­ka.

− No i gdzie się po­dzia­li bo­ha­te­ro­wie z pod­zie­mia? – par­sk­nął ktoś z tyłu.

Tra­fio­ny w ple­cy na­uczy­ciel zsu­nął się z siat­ki na tra­wę, tu­mult rósł z każ­dą se­kun­dą. Ofi­cer nie miał już szans, by za­pa­no­wać nad swo­imi ludź­mi. Ko­lej­ni żoł­nie­rze skła­da­li się do strza­łów, ogni­ki wy­ra­sta­ły u wy­lo­tów luf je­den po dru­gim. Kule ko­si­ły jed­na­ko­wo, bez wzglę­du na wiek i płeć. Ka­no­na­da trwa­ła kil­ka­na­ście se­kund, a po­tem po pro­stu się urwa­ła. Oca­le­li sku­li­li się w ocze­ki­wa­niu na śmier­tel­ne cio­sy. Nie­miec­ki ofi­cer od­dy­chał głę­bo­ko, jego ude­ko­ro­wa­na od­zna­cze­nia­mi pierś uno­si­ła się w rytm nie­rów­nych od­de­chów. Cho­dził mię­dzy tru­pa­mi, wy­da­wał ko­lej­ne roz­ka­zy, ale tym ra­zem pod­wład­ni po­słu­cha­li.

− Dzie­ci, za­strze­li­li na­wet dzie­ci! – Ko­bie­ta, któ­ra sta­ła obok Da­mia­na, le­d­wie trzy­ma­ła się na no­gach.

− Skur­wy­sy­ny, dla­cze­go nikt ich te­raz nie wy­sa­dzi? – dał się sły­szeć z tyłu mę­ski głos. – Jak trze­ba roz­wa­lić au­to­bus, to AK-owcy pierw­si, ale jak ar­mia, to sra­ją po ga­ciach!

− Wpier­dol daw­noś pan nie do­stał? To wina Ar­mii Kra­jo­wej? No, po­wiedz pan?! – Do kłót­ni do­łą­czył się jesz­cze je­den głos. Da­mian nie mu­siał od­wra­cać gło­wy, żeby przy­pi­sać go do ja­kie­goś wy­ryw­ne­go mło­dzień­ca.

− Gdzieś był, jak pięć lat temu Niem­cy bom­bar­do­wa­li War­sza­wę?!

− Lu­dzie! Sza­cun­ku nie ma­cie? Tam dzie­ci leżą! – krzyk­nę­ła ko­bie­ta.

Da­mian wo­lał nie ku­sić losu. Nie­miec­cy żoł­nie­rze co­raz chęt­niej od­wra­ca­li wzrok w stro­nę zbie­go­wi­ska. Chło­pak od­szedł kil­ka kro­ków i wró­cił do po­przed­nie­go skrzy­żo­wa­nia. Prze­szedł na dru­gą stro­nę uli­cy i na­ło­żył słu­chaw­ki na uszy. Na­stęp­ny ka­wa­łek, któ­ry miał zgra­ny na swo­je­go smart­fo­na, pu­ścił tak gło­śno, jak po­zwa­la­ły usta­wie­nia apa­ra­tu.

Prze­szedł na Wy­brze­że i skrę­cił na po­łu­dnie. Tuż przy brze­gu Wi­sły stra­szył nie­do­koń­czo­ny gmach Cen­trum Na­uki imie­nia Ko­per­ni­ka. Be­to­no­wy ko­los po­zba­wio­ny był wszyst­kich szyb, rdza­we pły­ty, któ­re po­kry­wa­ły fa­sa­dę, sczer­nia­ły, część od­pa­dła lub zo­sta­ła ode­rwa­na siłą wy­bu­chów. Da­mian pa­mię­tał, że pod­czas kam­pa­nii wrze­śnio­wej w bu­dyn­ku bro­ni­ła się gru­pa pol­skich żoł­nie­rzy. Do­pie­ro rajd nie­miec­kich sa­mo­lo­tów zmiótł dach i po­grze­bał obroń­ców pod gru­za­mi. Nie­miec­ka ad­mi­ni­stra­cja nie spie­szy­ła się z od­bu­do­wą.

Chło­pak mi­nął ob­sta­wio­ny przez Niem­ców plac i nie­wiel­ki par­king, na któ­rym usta­wio­no wy­rzut­nię po­ci­sków prze­ciw­lot­ni­czych. Ra­dziec­kie sa­mo­lo­ty co­raz czę­ściej za­pusz­cza­ły się nad oku­po­wa­ną sto­li­cę. Da­wa­ło to pew­ne na­dzie­je, ale Da­mian nie miał złu­dzeń. To mia­sto było stra­co­ne dla wszyst­kich; już daw­no uto­pi­ło się we wła­snej krwi.

Skrę­cił w Tam­ka. Po dro­dze mi­nę­ło go kil­ka sa­mo­cho­dów na nie­miec­kich re­je­stra­cjach. Słoń­ce nie pra­ży­ło tu tak bar­dzo, scho­wa­ło się za da­cha­mi oko­licz­nych ka­mie­nic. Spoj­rzał na dru­gą stro­nę uli­cy, gdzie na pa­ra­pe­cie okien­nym jed­ne­go z bu­dyn­ków prę­żył się rudy ko­cur. Kot ob­ser­wo­wał oko­li­cę, wo­dząc na lewo i pra­wo po­zba­wio­nym wy­ra­zu wzro­kiem. Wy­da­wał się w ogó­le nie za­uwa­żać Da­mia­na, któ­ry za­pa­trzo­ny w zwie­rza­ka omal nie wpadł na szar­żu­ją­cą z na­prze­ciw­ka ba­bu­li­nę nio­są­cą fo­lio­we re­kla­mów­ki. Prze­pro­sił uprzej­mie sta­rusz­kę i za­trzy­mał się na przej­ściu dla pie­szych, od­ru­cho­wo roz­glą­da­jąc się na boki. Kil­ka­dzie­siąt me­trów da­lej, na skrzy­żo­wa­niu, wy­ra­stał elek­tro­nicz­ny ban­ner, na któ­rym wy­świe­tla­ła się re­kla­ma naj­now­sze­go fil­mu, wcho­dzą­ce­go na ekran nie­miec­kie­go kina w dziel­ni­cy rzą­do­wej. Ani­mo­wa­ny pla­kat przed­sta­wiał wy­nu­rza­ją­cy się z głę­bin nie­miec­ki okręt pod­wod­ny. Da­mian wes­tchnął i wła­śnie miał wcho­dzić na pasy, gdy ban­ner za­drżał. Re­kla­ma naj­pierw sta­ła się nie­co ciem­niej­sza, by za chwi­lę roz­ma­zać się i zga­snąć. Chło­pak zmarsz­czył brwi. Kil­ka se­kund póź­niej pro­sto­kąt­ny ekran wy­peł­nił ob­raz ce­gla­nej ścia­ny wy­ma­lo­wa­nej w bia­ło-czer­wo­ne bar­wy. Da­mian ro­zej­rzał się na boki; poza nim w oko­li­cy nie było ży­we­go du­cha. Na ekra­nie ani­mo­wał się po­ma­lo­wa­ny czar­nym spray­em nie­rów­ny znak Pol­ski Wal­czą­cej. Chwi­lę póź­niej ekran zgasł.

Da­mian prze­biegł przez przej­ście, nie zwra­ca­jąc uwa­gi na trą­bią­ce­go przed ze­brą Volks­wa­ge­na. Wpadł na uli­cę Smu­li­kow­skie­go i kil­ka chwil póź­niej wci­snął na do­mo­fo­nie jed­ne­go z bu­dyn­ków gu­zik ozna­czo­ny dwu­nast­ką. Za­po­mniał, że mat­ka za­wsze pod­no­si­ła słu­chaw­kę do­mo­fo­nu, nim otwo­rzy­ła drzwi. Wbiegł na trze­cie pię­tro i z roz­ma­chem wszedł do miesz­ka­nia.

− Mamo! Mamo, nie uwie­rzysz… − Sta­nął w pro­gu kuch­ni jak wry­ty.

Iza­be­la, mat­ka Da­mia­na, sie­dzia­ła na krze­śle, za­sła­nia­jąc usta dło­nią. Da­mian ostroż­nie prze­stą­pił próg po­miesz­cze­nia.

− Mamo, co się sta­ło? – za­py­tał. Przez dłuż­szą chwi­lę stał w ocze­ki­wa­niu na ja­ką­kol­wiek re­ak­cję. – Mamo!

Iza­be­la pod­nio­sła czer­wo­ne od łez oczy. Da­mian po­czuł su­chość w gar­dle, ser­ce biło mu co­raz szyb­ciej.

− Mamo! Co się dzie­je?!

− Ka­ro­lin­ka… Ka­ro­lin­ka nie żyje – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta. Spod za­ci­śnię­tych moc­no po­wiek po­pły­nę­ły rzę­si­ste łzy. – Po­wie­dzia­łam We­ro­ni­ce, że dzi­siaj nie mogę pójść po nią do szko­ły, bo mam wy­stęp. We­ro­ni­ka po­szła ją ode­brać, spe­cjal­nie wcze­śniej wy­szła z pra­cy... Po­wie­dzia­ła, że od­ro­bi, że zo­sta­nie dłu­żej. Tam, w szko­le… Mój Boże, to mo­głam być ja…

Da­mian skar­cił się w du­chu. Kie­dy pa­trzył na to, co dzia­ło się na szkol­nym bo­isku, na­wet przez se­kun­dę nie po­my­ślał o mat­ce. Do­brze wie­dział, że cza­sa­mi od­bie­ra po lek­cjach cór­kę są­siad­ki. Zu­peł­nie o tym za­po­mniał – skar­cił się w du­chu. Na samą myśl o tym, że mógł pa­trzeć na po­nie­wie­ra­ne­go przez Niem­ców tru­pa swo­jej mat­ki, po­czuł su­chość w gar­dle. Bez na­my­słu przy­kuc­nął i ob­jął ją ra­mio­na­mi.

− Nic się nie sta­ło, mamo. Nam się nic nie sta­ło. Nie bój się – po­wta­rzał. – Nam się nic nie sta­nie. Nie po­zwo­lę na to.

− To mo­głam być ja… − łka­ła Iza­be­la. – Boże, jak mi wstyd. Skąd mia­łam wie­dzieć?!

− Nie bój się – po­wtó­rzył jesz­cze raz Da­mian. – Nic nam nie bę­dzie. Stra­ci­li­śmy już zbyt wie­le.

Sta­re Mia­sto |28 czerw­ca 2014, go­dzi­na 19:22

Jan Zie­liń­ski sie­dział na krze­śle i ba­wił się kub­kiem z her­ba­tą. Na­par zdą­żył już wy­sty­gnąć, a wzdłuż ścia­nek kub­ka za­czy­nał się two­rzyć brą­zo­wy, nie­re­gu­lar­ny na­lot. Poza Zie­liń­skim w kuch­ni prze­by­wa­ła jesz­cze trój­ka mil­czą­cych po­sta­ci. Nie byli szcze­gól­nie roz­mow­ni; je­śli już wy­rzu­ca­li z sie­bie ja­kieś uwa­gi, od­no­si­ły się one do spóź­nial­skich ku­rie­rów i ry­zy­ka, ja­kie wią­za­ło się z ich wy­ko­rzy­sta­niem. Zie­liń­ski nie po­dzie­lał tego po­glą­du − tech­no­lo­gia, choć zde­cy­do­wa­nie szyb­sza, czę­sto by­wa­ła za­wod­na.

Męż­czy­zna spoj­rzał na elek­tro­nicz­ny ze­gar za­mon­to­wa­ny w obu­do­wie oka­pu. Ku­rier miał jesz­cze dwie mi­nu­ty – jak znał chło­pa­ka, po­wi­nien być punk­tu­al­nie. Zie­liń­ski nie miał po­wo­du, by na nie­go psio­czyć.

Dzwo­nek w drzwiach ode­zwał się cha­rak­te­ry­stycz­nym, me­ta­licz­nym ja­zgo­tem. Po­rucz­nik od­ru­cho­wo się­gnął dło­nią do prze­wie­szo­nej pod pa­chą ka­bu­ry. Ofi­ce­ro­wie w kuch­ni oży­wi­li się. Wy­star­czy­ło kil­ka se­kund, by śla­ma­zar­ne do tej pory po­sta­ci roz­lo­ko­wa­ły się w po­miesz­cze­niu z go­to­wą do strza­łu bro­nią.

Ja­zgot alar­mu ucichł po usta­lo­nej se­kwen­cji ko­lej­nych dzwon­ków. Zie­liń­ski wy­jął z ka­bu­ry wy­tłu­mio­ne­go Gloc­ka i ostroż­nie przy­su­nął go do drzwi. Za­mon­to­wa­na na klat­ce scho­do­wej ka­mer­ka po­zwa­la­ła na skon­tro­lo­wa­nie go­ścia. Gdy­by oka­zał się nim ktoś inny niż ku­rier, Zie­liń­ski nie miał­by pro­ble­mu, by po­zbyć się na­trę­ta przez pil­śnio­wą pły­tę.

Po­rucz­nik spraw­dził pod­gląd. Chło­pak w czap­ce z dasz­kiem stał cier­pli­wie na ko­ry­ta­rzu i wy­stu­ki­wał sto­pą rytm je­dy­nie so­bie zna­nej pio­sen­ki. Zie­liń­ski otwo­rzył za­mek i wpu­ścił ku­rie­ra do środ­ka.

− No sie­ma, mło­dy – po­wie­dział Zie­liń­ski. Glock po­wę­dro­wał do ka­bu­ry. – Ja­kieś pro­ble­my?

− Nie, co ja­kiś czas ro­bi­łem ska­ny, nikt mnie nie śle­dził, pa­nie po­rucz­ni­ku – od­po­wie­dział To­mek Sie­ka­no­wicz, ścią­ga­jąc z uszu słu­chaw­ki. Spod bejs­bo­lów­ki wy­sta­wa­ły ko­smy­ki ja­snych jak sło­ma wło­sów.

− Do­brze. – Ci­cho­ciem­ny ski­nął gło­wą. – Daj prze­sył­kę.

Chło­pak zrzu­cił nie­wiel­ki ple­cak z przy­tro­czo­ną do nie­go de­sko­rol­ką i otwo­rzył głów­ną kie­szeń. Wy­jął ter­mos i od­krę­cił dno. Nie­wiel­kie pu­de­łecz­ko z kar­tą pa­mię­ci po­wę­dro­wa­ło do Zie­liń­skie­go.

− Dzię­ki. − Jan obej­rzał pu­deł­ko i uśmiech­nął się do ku­rie­ra.

− Ża­den pro­blem, Tan­go – od­po­wie­dział Sie­ka­no­wicz i mru­gnął po­ro­zu­mie­waw­czo.

− No, to spa­daj. – Zie­liń­ski wska­zał drzwi. – Uwa­żaj na tej de­sce, że­byś so­bie nóg nie po­ła­mał.

− Laj­to­wo, pa­nie po­rucz­ni­ku. – Ku­rier za­sa­lu­to­wał nie­dba­le i znik­nął za drzwia­mi.

Prze­słu­cha­nie do­star­czo­ne­go ma­te­ria­łu za­ję­ło im nie­speł­na go­dzi­nę. Więk­szość cza­su spę­dzi­li na przy­słu­chi­wa­niu się dźwię­kom cie­le­snych roz­ko­szy. Pod­czas ca­łe­go na­gra­nia wy­mie­nio­no le­d­wie kil­ka­na­ście zdań, mimo to ma­te­riał oka­zał się znacz­nie cen­niej­szy niż po­cząt­ko­wo za­kła­da­no.

Tan­go stał opar­ty o ni­ską ko­mo­dę i bęb­nił pal­ca­mi po fron­cie szu­fla­dy. Po­zo­sta­li męż­czyź­ni przy­glą­da­li się sto­ją­ce­mu na sto­li­ku kom­pu­te­ro­wi; część z nich wy­mie­ni­ła po­ro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nia. Je­den z ofi­ce­rów Ar­mii Kra­jo­wej od­pa­lił pa­pie­ro­sa i wy­pu­ścił pod su­fit kłąb błę­kit­ne­go dymu. Zie­liń­ski prze­tarł nie­ogo­lo­ny od kil­ku dni za­rost i po­ma­so­wał wy­su­nię­ty pod­bró­dek. In­for­ma­cje były cen­ne. Plot­ki do­cie­ra­ły do nich od kil­ku dni, ale do tej pory nie usły­sze­li tych wia­do­mo­ści z ust nie­miec­kie­go ofi­ce­ra. Po­rucz­nik wie­dział, że Niem­cy już kil­ku­krot­nie pod­su­wa­li im spre­pa­ro­wa­ne in­for­ma­cje. Tym ra­zem mo­gło być po­dob­nie.

− Kto to do­star­czył? – za­py­tał ofi­cer pa­lą­cy pa­pie­ro­sa. – Sztajn­berg?

− Mhm… − mruk­nął Tan­go, ki­wa­jąc gło­wą.

− A je­śli to fake? Raz już nas pra­wie wy­bi­li. Nie mam za­mia­ru po­now­nie pa­ko­wać się Niem­com pod lufy – od­po­wie­dział AK-owiec. – Pa­mię­ta­cie, jak to się skoń­czy­ło ostat­nim ra­zem?

− Pa­mię­ta­my – od­burk­nął.

− No więc wła­śnie. – Orion wy­dął usta w gry­ma­sie nie­za­do­wo­le­nia. – Je­śli przez to na­gra­nie cze­ka nas po­wtór­ka z roz­ryw­ki, to sor­ry, ale nie dzię­ku­ję.

− Wiem, Orion – od­po­wie­dział Tan­go. – Ale tak czy siak, war­to się tym za­in­te­re­so­wać. Po­dob­ne po­gło­ski do­tar­ły do nas już kil­ka dni temu, z wie­lu źró­deł.

− Ko­men­da Głów­na może po­twier­dzić te in­for­ma­cje w Lon­dy­nie. Mają łącz­ność. – Orion prze­chy­lił się do przo­du i oparł łok­cie na ko­la­nach.

− Ro­sja­nie ru­szy­li z ofen­sy­wą na Bia­ło­ru­si, biją Niem­ców na ca­łej dłu­go­ści fron­tu. Je­śli ten szwab mó­wił praw­dę, mogą być nad Wi­słą za pół­to­ra mie­sią­ca – rzu­cił dru­gi z ofi­ce­rów. – Nie wy­da­je wam się to zbyt pięk­ne, żeby mo­gło być praw­dzi­we?

− No nie wiem, czy to rze­czy­wi­ście taka wspa­nia­ła wia­do­mość – mruk­nął Orion. – To jak­by wpaść z desz­czu pod ryn­nę. Se­rio my­śli­cie, że pod So­wie­ta­mi bę­dzie nam le­piej?

Py­ta­nie za­wi­sło w po­wie­trzu. Wszy­scy jak je­den mąż oba­wia­li się Ro­sjan. Choć ra­zem z nimi szła Pierw­sza Ar­mia, za­cho­wa­nie Mo­skwy było cał­ko­wi­cie nie­prze­wi­dy­wal­ne. Więk­szość pa­mię­ta­ła zdra­dziec­kie ude­rze­nie z wrze­śnia dwa ty­sią­ce dzie­wią­te­go roku. Od dwóch ty­go­dni opie­ra­li się nie­miec­kiej ofen­sy­wie, wal­czy­li o każ­de mia­sto, każ­dy metr zie­mi. Już wte­dy więk­szość zda­wa­ła so­bie spra­wę, że dal­szy opór to tyl­ko od­ra­cza­nie wy­ro­ku. Mimo to wal­czy­li da­lej, ro­bi­li to, co po­tra­fi­li naj­le­piej. Kie­dy ru­szy­li Ro­sja­nie, spra­wa była już prze­są­dzo­na. Wie­lu ucie­kło poza gra­ni­ce kra­ju, rów­nie licz­ni ze­szli do pod­zie­mia i kon­ty­nu­owa­li wal­kę. Te­raz hi­sto­ria za­to­czy­ła koło. Szy­ko­wa­li się do osta­tecz­nej roz­gryw­ki i po­now­nie li­czy­li na wąt­pli­we­go so­jusz­ni­ka. Zie­liń­ski miał na­dzie­ję, że tym ra­zem los nie oka­że się tak prze­wrot­ny.

− Orion. – Tan­go ski­nął na ofi­ce­ra ćmią­ce­go wła­śnie pa­pie­ro­sa. – Zrób ko­pię na­gra­nia, a naj­le­piej kil­ka, tak dla pew­no­ści. I prze­każ do Ko­men­dy Głów­nej, niech to spraw­dzą. Mu­si­my być przy­go­to­wa­ni.

− Ja­sne. – Orion mach­nął ręką i ob­ró­cił kom­pu­ter w swo­ją stro­nę.

− Przy­go­to­wa­ni na co? – za­py­tał mil­czą­cy do tej pory Ci­cho­ciem­ny.

− Na to, po co nas tu­taj zrzu­ci­li.

Po­wi­śle |29 czerw­ca 2014, go­dzi­na 07:24

Prze­spał może ze trzy go­dzi­ny i zwlókł się z łóż­ka jesz­cze bar­dziej zmę­czo­ny niż wie­czo­rem. Wcią­gnął spodnie i po­szedł do ła­zien­ki. Umył zęby, nie pa­trząc w lu­stro; czuł, że ra­zem z pa­stą wy­plu­wa do umy­wal­ki kil­ka kro­pel krwi. Prze­płu­kał usta wodą, żeby po­zbyć się me­ta­licz­ne­go za­pa­chu, i pod­niósł wzrok. Wory pod ocza­mi, nie­zdro­wa, sza­ra cera, po­zba­wio­na wy­ra­zu twarz. Od ja­kie­goś cza­su już się nie dzi­wił, że wciąż nie zna­lazł so­bie dziew­czy­ny. Gdy­by mat­ka na­zwa­ła go Edwar­dem, za­czął­by po­dej­rze­wać, że uro­dził się wam­pi­rem. Za­mknął za sobą drzwi i wszedł do dusz­ne­go przed­po­ko­ju. Iza­be­la krzą­ta­ła się po kuch­ni, przy­go­to­wu­jąc śnia­da­nie. Za­wsze kie­dy pró­bo­wa­ła o czymś za­po­mnieć, nu­ci­ła pod no­sem ja­kąś pio­sen­kę. Da­mian roz­po­znał me­lo­dię już po kil­ku tak­tach.

− Hej, mamo – po­wie­dział z uśmie­chem, sta­jąc w pro­gu nie­wiel­kiej kuch­ni.

− Póź­no wsta­łeś, śpio­chu – od­par­ła, od­wra­ca­jąc się w stro­nę syna. Zmę­cze­nie wi­docz­ne na jego twa­rzy było ni­czym w po­rów­na­niu z udrę­cze­niem ma­lu­ją­cym się w oczach Iza­be­li. Chło­pak prze­łknął śli­nę.

− Tak… Cięż­ko mi się było prze­móc. – Po­dra­pał się po zmierz­wio­nych wło­sach i ziew­nął prze­cią­gle.

− Na wie­sza­ku masz ko­szu­lę, upra­so­wa­łam. – Iza­be­la wska­za­ła na ko­ry­tarz. – Ubierz się i chodź na śnia­da­nie. Mu­sisz za­raz wy­cho­dzić.

− Mhm…

Ko­szu­la nie opi­na­ła już cia­ła tak szczel­nie jak kie­dyś. Gdy Niem­cy prze­ję­li wła­dzę w War­sza­wie, po­za­my­ka­li więk­szość obiek­tów spor­to­wych lub ogra­ni­czy­li moż­li­wość ko­rzy­sta­nia z nich do mi­ni­mum. Chło­pak ćwi­czył więc w domu, ale mo­zol­ne po­wta­rza­nie se­rii pom­pek, pod­cią­gnięć na drąż­ku i przy­sia­dów z pro­wi­zo­rycz­ną sztan­gą szyb­ko mu się znu­dzi­ło. Rów­nie pręd­ko za­czę­ła spa­dać for­ma, a po sil­nych, wy­raź­nie za­ry­so­wa­nych mię­śniach zo­sta­ło tyl­ko bla­de wspo­mnie­nie. Da­mian za­piął gu­zi­ki ko­szu­li i wró­cił do kuch­ni. Na sto­le pa­ro­wa­ła już ja­jecz­ni­ca i ku­bek go­rą­cej her­ba­ty. Wy­star­czy­ło jed­no po­cią­gnię­cie no­sem, by żo­łą­dek ode­zwał się ba­so­wym po­mru­ki­wa­niem. Chło­pak ob­li­zał war­gi i usiadł na lek­ko roz­chy­bo­ta­nym krze­śle.

− Smacz­ne­go – po­wie­dzia­ła Iza­be­la, sia­da­jąc po prze­ciw­nej stro­nie sto­łu i pod­no­sząc do ust fi­li­żan­kę kawy.

− A ty? Nie jesz? – za­py­tał.

− Nie je­stem głod­na. Kawa i pa­pie­ros to jest to, cze­go te­raz po­trze­bu­ję naj­bar­dziej.

− Nie mo­żesz nic nie jeść. Chud­niesz! Cza­sa­mi wy­stę­pu­jesz do póź­na w nocy, mar­twi mnie to – wtrą­cił Da­mian, po­chła­nia­jąc ko­lej­ne kęsy ja­jecz­ni­cy.

− Niem­cy wy­koń­czą nas szyb­ciej, syn­ku. – Iza­be­la wy­krzy­wi­ła twarz w sztucz­nym uśmie­chu. − Każ­de­go wie­czo­ru każą mi śpie­wać, tań­czyć, ro­bić z sie­bie idiot­kę! Tam nie mam żad­ne­go wy­bo­ru, tu­taj mogę przy­naj­mniej zde­cy­do­wać, czy mam ocho­tę ze­żreć czer­stwą ka­nap­kę te­raz, czy za pięć mi­nut.

− Mamo… − Da­mian wes­tchnął cięż­ko. – Mó­wi­łem ci wczo­raj…

− Wiem, Da­mian, wiem – prze­rwa­ła. – Jedz już. Le­piej, że­byś się nie spóź­nił.

Resz­tę śnia­da­nia do­jadł w mil­cze­niu. Iza­be­la nie za­re­ago­wa­ła, gdy wstał od sto­łu i odło­żył brud­ne na­czy­nia do zle­wu. Kie­dy wy­cho­dził z kuch­ni, mat­ka wciąż sie­dzia­ła przy nie­mal peł­nej fi­li­żan­ce kawy. Pa­pie­ros w jej dło­ni wy­pa­lił się pra­wie do po­ło­wy.

Chło­pak wró­cił do po­ko­ju, spa­ko­wał do ple­ca­ka bu­tel­kę wody, pod­ko­szu­lek, port­fel z do­ku­men­ta­mi i kil­ka in­nych dro­bia­zgów. Pod­łą­czył słu­chaw­ki do te­le­fo­nu i…

.

.

.

…(fragment)…

Całość dostępna w wersji pełnej