1941 Najkrótsza noc - ebook

Prolog

Nowy Jork, Stany Zjednoczone, 31 sierpnia 1940 roku.

Mężczyzna siedział za biurkiem i przeglądał kolejne raporty, które przyniósł dwie godziny wcześniej sekretarz. Za oknami miał widok z góry na prawie cały Manhattan. W pełnym skupieniu wyciszonego gabinetu robił swoje dopiski na dokumentach. Interesy mogłyby iść lepiej. Zyski globalne były tylko dwudziestoprocentowe, ale interesami zajmował się jego ojciec 30 lat wcześniej. Te, które mu zostawił, były tak ogromne, że pieniądze się same pomnażały, a on zaczął poświęcać uwagę całkiem innym sprawom. Raporty przeczytał uważnie. Znalazł błędy, naniósł odpowiednie uwagi. Ludzie się niczego nie nauczyli. Uważali, że mogą go bezkarnie oszukać, przeciwstawić się jego firmom, próbować ocalić swoją własność, kiedy do jego dyspozycji stały wszystkie instytucje państwa, każda gazeta i głos w radiu.

Kiedy skończył, odłożył raporty i sięgnął po dużą mapę świata zwiniętą w stojaku. Rozłożył ją na biurku, wygładził i przycisnął rogi przedmiotami z biurka. Jutro zaczynie się drugi rok wojny. Wojny odległej od Ameryki, która toczyła się gdzieś na końcu świata. Wojny pieczołowicie przygotowywanej od piętnastu lat. Pieniądze popłynęły z Ameryki tam, gdzie mogły najwięcej zdziałać. Co wywołało w kraju Wielki Kryzys, ale to nie było jego zmartwienie. On nic na tym nie stracił, a wręcz przeciwnie. Pokonani podnieśli się z kolan żądni zemsty, a zwycięzców upokorzono w Nadrenii i Monachium. Ambasadorzy docierali wszędzie i wszystkim obiecywali sojusze i wsparcie. Spisano obietnice dawane królom operetkowych krajów, które nigdy nie miały być dotrzymane. A ludzie byli tylko ludźmi, zawsze gotowymi walczyć o każdą bzdurę.

Świat miał się zmienić. Słabi mieli zostać zniszczeni przez silnych. Imperium Brytyjskie miało upaść, a Stany Zjednoczone będą rządzić światem. Z pieniędzmi, które już nie będą miały pokrycia w złocie i można je będzie drukować dzień i noc. Nie wszyscy w wewnętrznym kręgu o tym wiedzieli. Tylko Rothschildowie, ale oni zdążyli się już z tym pogodzić. Będą rządzić pieniędzmi świata z Londynu, ale słońce będzie w końcu zachodzić nad resztkami Imperium. Reszta myślała, że jak zwykle chodzi tylko o wielkie zyski z wojny. A kiedy się zorientują, przyznają mu rację, chociaż nie będą mieli ojczystych krajów, do których mogliby wrócić. Ale oni przecież nigdy nie mieli swojego kraju. Może dwa tysiące lat temu.

Siedział tak chwilę i patrzył na płaski świat, a potem wyjął z szuflady kredki i jak dziecko w przedszkolu zaczął kolorować mapę. Te miejsca, które były jeszcze białe. Bo mapa była już w większości pomalowana. Stany Zjednoczone? Od bieguna do Kanału Panamskiego, strategiczne wyspy na Atlantyku i Pacyfik współdzielony z Imperium Brytyjskim. Na południu Ameryk konfederacja mówiących po hiszpańsku dzikusów z dżungli i z południowych pampasów. Zjednoczona Afryka i Unia arabów na półwyspie. Wielkie Indie i wielkie Chiny. Ale ciągle miał wątpliwości. Kto miał dostać pokonane Niemcy? Czy ma je przyłączyć do Unii Europejskiej? Tylko że są za silne i natychmiast zdominują mizerną resztę. Czy je podzielić na pół, czy może oddać całe Rosji? Jeśli by to zobaczyli Warburgowie to chyba by natychmiast dostali zawału. Iran? Stalin stanowczo chciał mieć dostęp do Oceanu Indyjskiego. A Anglicy uważali, że to ich poletko i ich ropa. Tu musi być stanowczy. Rosja sama musi wybrać czy chce Turcję, czy Iran. Trzeba się jeszcze zastanowić... Pomalował jeszcze Włochy na brązowo, dodając je do Unii Europejskiej, a Finlandię na czerwono. I dopisał w nazwie republika radziecka. Podobne dopiski miała już Polska, Czechosłowacja, Rumunia i wiele innych krajów.

Podrapał się po haczykowatym nosie. No cóż, każe wydrukować tę nową mapę świata, żeby stała się oficjalna. Albo jeszcze zaczeka z pół roku...