47 roninów - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
47 roninów - ebook
Opowieść o honorze i zemście, która wydarzyła się naprawdę.
W 1701 roku młody daimyō, Asano Takumi-no Kami, zaatakował urzędnika szoguna, Kōzuke-no Suke, za co został skazany na śmierć. Wiedząc, że ich pan został sprowokowany przez chciwego i mściwego biurokratę, 47 samurajów – dawnych poddanych daimyō – przygotowuje zemstę. Jednak aby dało się ją przeprowadzić, muszą wpierw wyrzec się wszystkiego, co do tej pory stanowiło dla nich wartość i świętość.
Spisana w 1871 roku przez mieszkającego w Japonii Algernona Mitforda opowieść o zemście 47 rōninów przez lata była uważana za kanoniczną wersję wydarzeń.
Spis treści
Przedmowa
Rozdział I
Rozdział II
Rozdział III
Rozdział IV
Posłowie
| Kategoria: | Literatura piękna |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-62945-84-9 |
| Rozmiar pliku: | 583 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział I
Na początku XVIII wieku żył pewien daimyō imieniem Asano Takumi-no Kami, władca na zamku w Akō w prowincji Harima. Pewnego razu na dwór szoguna w Edo miał przybyć wysłannik dworu cesarskiego, a Takumi-no Kami wraz z innym szlachcicem, zwanym Kamei-sama, otrzymali polecenie, by przywitać i podjąć gościa. Wyznaczono także dostojnika wysokiej rangi, Kirę Kōtsuke-no Suke, by pouczył ich w kwestii odpowiedniego protokołu, którego należało na tę okazję przestrzegać, a obaj szlachcie mieli stawiać się codziennie na zamku, by słuchać jego instrukcji. Kōtsuke-no Suke był jednak człowiekiem chciwym i uznał, że prezenty, które otrzymał od obu daimyō (zgodnie z pradawnym zwyczajem) w ramach podziękowania za naukę, były zbyt skromne i mało kosztowne. Odnosił się więc do nich z jawną niechęcią, nie ucząc ich niczego, a zamiast tego nie przepuszczał żadnej okazji, by się z nich ponaigrywać. Takumi-no Kami, świadom powagi obowiązku, jaki na nim spoczął, znosił wszystkie zniewagi cierpliwie, lecz Kamei-sama, który nie potrafił równie dobrze okiełznać gniewu, wkrótce zapałał taką złością na Kōtsuke-no Suke, że postanowił go zgładzić.
Pewnej nocy, zakończywszy wypełnianie swych obowiązków na zamku, Kamei-sama udał się do swojej posiadłości, gdzie zwołał na potajemną naradę swoich doradców i zwrócił się do nich tymi słowami:
– Kōtsuke-no Suke obraził Takumi-no Kamiego i mnie w czasie naszej służby na rzecz cesarskich posłów. To karygodne i miałem zamiar zabić go na miejscu, ale zdałem sobie sprawę z tego, że gdybym dopuścił się podobnego czynu na dworze szoguna, oznaczałoby to nie tylko moją śmierć, lecz także unicestwienie całej mojej rodziny i wszystkich wasali, więc się powstrzymałem. A jednak pozostawienie przy życiu takiej gnidy przyniesie tylko straty dla wszystkich, zatem jutro udam się ponownie do zamku i tam go zasiekę. Moje postanowienie jest nieodwołalne, zatem nie będę słuchał żadnych protestów!
Kiedy skończył, jego twarz była aż sina od tłumionego gniewu. Jeden z doradców daimyō był bardzo roztropnym człowiekiem i widząc wzburzenie swego pana, uznał, iż faktycznie przemawianie mu do rozsądku mija się z celem. Zwrócił się więc do niego w ten sposób:
– Słowa mego pana są dla mnie prawem, zatem jako twój poddany niezwłocznie rozpocznę wszelkie stosowne przygotowania, a jeśli jutro, gdy mój pan uda się na zamek szoguna, ów Kōtsuke-no Suke ponownie go znieważy, niechaj zginie na miejscu.
Kamei-sama ucieszył się na tę mowę i z niecierpliwością wyczekiwał świtu, by móc powrócić na dwór szoguna i zabić wroga.
___
Daimyō – japoński pan feudalny (przyp. tłum.).
Obecnie część prefektury Hyōgo (przyp. tłum.).
Pełny tytuł szoguna w języku japońskim brzmiał sei-i tai shōgun, czyli „naczelny dowódca poskramiający barbarzyńców”. Na cele kontaktów z przedstawicielami Zachodu i podpisania z nimi traktatów międzynarodowych przyjęto inny tytuł, taikun (ang. tycoon), czyli „wielki książę”, aby w ten sposób uwiarygodnić jego władzę wykonawczą w państwie. Posłowie wysyłani przez dwór cesarza w Kioto do szoguna celem uprawomocnienia jego tytułu podejmowani byli z najwyższymi honorami, zaś obowiązek dbania o nich powierzano przedstawicielom szlachty. Pierwszym szogunem w znaczeniu władcy militarnego został Minamoto-no Yoritomo w 1192 roku.
Doradcy daimyō dzielili się na dwie klasy: karō („starszych”), co było tytułem dziedzicznym, zarezerwowanym dla członków rodu daimyō, oraz yōnin („ludzi do zadań”), których wybierano na podstawie ich zasług. Owi doradcy odgrywali niebanalną rolę w historii Japonii.
Drzeworyt Ogaty Gekkō w symboliczny sposób
upamiętniający historię 47 rōninów
Na początku XVIII wieku żył pewien daimyō imieniem Asano Takumi-no Kami, władca na zamku w Akō w prowincji Harima. Pewnego razu na dwór szoguna w Edo miał przybyć wysłannik dworu cesarskiego, a Takumi-no Kami wraz z innym szlachcicem, zwanym Kamei-sama, otrzymali polecenie, by przywitać i podjąć gościa. Wyznaczono także dostojnika wysokiej rangi, Kirę Kōtsuke-no Suke, by pouczył ich w kwestii odpowiedniego protokołu, którego należało na tę okazję przestrzegać, a obaj szlachcie mieli stawiać się codziennie na zamku, by słuchać jego instrukcji. Kōtsuke-no Suke był jednak człowiekiem chciwym i uznał, że prezenty, które otrzymał od obu daimyō (zgodnie z pradawnym zwyczajem) w ramach podziękowania za naukę, były zbyt skromne i mało kosztowne. Odnosił się więc do nich z jawną niechęcią, nie ucząc ich niczego, a zamiast tego nie przepuszczał żadnej okazji, by się z nich ponaigrywać. Takumi-no Kami, świadom powagi obowiązku, jaki na nim spoczął, znosił wszystkie zniewagi cierpliwie, lecz Kamei-sama, który nie potrafił równie dobrze okiełznać gniewu, wkrótce zapałał taką złością na Kōtsuke-no Suke, że postanowił go zgładzić.
Pewnej nocy, zakończywszy wypełnianie swych obowiązków na zamku, Kamei-sama udał się do swojej posiadłości, gdzie zwołał na potajemną naradę swoich doradców i zwrócił się do nich tymi słowami:
– Kōtsuke-no Suke obraził Takumi-no Kamiego i mnie w czasie naszej służby na rzecz cesarskich posłów. To karygodne i miałem zamiar zabić go na miejscu, ale zdałem sobie sprawę z tego, że gdybym dopuścił się podobnego czynu na dworze szoguna, oznaczałoby to nie tylko moją śmierć, lecz także unicestwienie całej mojej rodziny i wszystkich wasali, więc się powstrzymałem. A jednak pozostawienie przy życiu takiej gnidy przyniesie tylko straty dla wszystkich, zatem jutro udam się ponownie do zamku i tam go zasiekę. Moje postanowienie jest nieodwołalne, zatem nie będę słuchał żadnych protestów!
Kiedy skończył, jego twarz była aż sina od tłumionego gniewu. Jeden z doradców daimyō był bardzo roztropnym człowiekiem i widząc wzburzenie swego pana, uznał, iż faktycznie przemawianie mu do rozsądku mija się z celem. Zwrócił się więc do niego w ten sposób:
– Słowa mego pana są dla mnie prawem, zatem jako twój poddany niezwłocznie rozpocznę wszelkie stosowne przygotowania, a jeśli jutro, gdy mój pan uda się na zamek szoguna, ów Kōtsuke-no Suke ponownie go znieważy, niechaj zginie na miejscu.
Kamei-sama ucieszył się na tę mowę i z niecierpliwością wyczekiwał świtu, by móc powrócić na dwór szoguna i zabić wroga.
___
Daimyō – japoński pan feudalny (przyp. tłum.).
Obecnie część prefektury Hyōgo (przyp. tłum.).
Pełny tytuł szoguna w języku japońskim brzmiał sei-i tai shōgun, czyli „naczelny dowódca poskramiający barbarzyńców”. Na cele kontaktów z przedstawicielami Zachodu i podpisania z nimi traktatów międzynarodowych przyjęto inny tytuł, taikun (ang. tycoon), czyli „wielki książę”, aby w ten sposób uwiarygodnić jego władzę wykonawczą w państwie. Posłowie wysyłani przez dwór cesarza w Kioto do szoguna celem uprawomocnienia jego tytułu podejmowani byli z najwyższymi honorami, zaś obowiązek dbania o nich powierzano przedstawicielom szlachty. Pierwszym szogunem w znaczeniu władcy militarnego został Minamoto-no Yoritomo w 1192 roku.
Doradcy daimyō dzielili się na dwie klasy: karō („starszych”), co było tytułem dziedzicznym, zarezerwowanym dla członków rodu daimyō, oraz yōnin („ludzi do zadań”), których wybierano na podstawie ich zasług. Owi doradcy odgrywali niebanalną rolę w historii Japonii.
Drzeworyt Ogaty Gekkō w symboliczny sposób
upamiętniający historię 47 rōninów
więcej..
