A to feler ! - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
A to feler ! - ebook
A to feler! jest opowieścią o dzieciństwie Brzechwy. O tropieniu żab w błocie, fascynacji parowozami i o mrożącym krew w żyłach skarbie, znalezionym pod śniegiem. O teatrze z walizki, leniwym aeroplanie i sukcesie, jaki przyniosła Jankowi rola robaczka świętojańskiego. Oraz o innych szurkach i firkach. Słowem: o tym, jak Jan Brzechwa został bajkopisarzem.
| Kategoria: | Biografie |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8208-866-3 |
| Rozmiar pliku: | 12 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
PISANIE WIERSZY WYBIJ SOBIE Z GŁOWY¹!
– A to feler… – westchnął Janek.
Obserwował w osłupieniu, jak Bolesław Leśmian² z głośnym: plask! odkłada na sekretarzyk plik gęsto zapisanych kartek. Co gorsza, owo „plask!” poprzedziły słowa, które wciąż brzmiały Jankowi w uszach:
– Twoje teksty są nic niewarte. Weź się lepiej porządnie do studiowania, drogi chłopcze. A pisanie wierszy – ciągnął Leśmian z pobłażliwą życzliwością – wybij sobie z głowy.
Czegoś podobnego Janek nie spodziewał się nawet w najczarniejszych snach. „Chłopcze!” – przedrzeźniał kuzyna bezgłośnie. – Też mi coś! Przemawia, jakby był moim wujem. Albo stryjem! – zżymał się.
W rzeczywistości Bolesław Leśmian, wówczas już znany i uznany poeta, był stryjecznym bratem Brzechwy. Co prawda starszym od niego o całe pokolenie, ale jednak bratem. A tu takie traktowanie! Jak ten Bolek może? Jak on śmie!? Ważniak jeden! – złościł się Janek po cichu. Odezwać się nie odważył.
Kuzyni wyglądali razem dość osobliwie – postawny Jan, rozgorączkowany, z wypiekami na twarzy, i drobny, wątły Bolesław, niewzruszenie spokojny. Tak różni w postawie, a jednak na swój sposób podobni w rysach. Ze skromnej sylwetki Leśmiana znajomi często żartowali: „Podjechała pusta dorożka – mówiono na przykład – i wyskoczył z niej Leśmian”. Albo: „Bolesław na pewno nie przyjdzie, gdyż podeptał go jamnik”. Ale mimo tych niewinnych żartów, poetę powszechnie szanowano i lubiano.
Szanował i lubił Leśmiana również Janek. Dlatego właśnie do niego udał się z grubym plikiem kartek, wypełnionych młodzieńczymi wierszami. Oczekiwał zachwytów i zachęt do pisania. A może także kilku rad? Ale całkiem drobnych, Janek przecież i bez nich radził sobie świetnie.
_Daję słowo!_
_Zdolny jestem niesłychanie!_
_Fraszką dla mnie jest pisanie,_
_kaszką z mlekiem strofki, zwrotki,_
_wiersza rymowane schodki…_
_Starczy stół (czy choć kredensik),_
_a już macham piórem gęsim_
_i od razu brawa słyszę_
_(jeszcze zanim coś napiszę)._
_Na dodatek, daję słowo,_
_mam rodzinę wyjątkową:_
_tata – pociągami włada,_
_moja siostra – ciągle gada,_
_kuzyn – też po pióro sięga,_
_a ja jestem – Jan Potęga!_
Nic z tego. Nie doczekał się ani fachowych wskazówek, ani tym bardziej pochwał. Tego feralnego dnia kuzyn tylko w kółko powtarzał, że Janek powinien wrócić na uniwersytet, a wiersze – o zgrozo! – najlepiej spalił i o pisaniu zapomniał:
– Może kiedyś zostaniesz dobrym sędzią albo adwokatem. Bo dobrego poety to z ciebie raczej nie będzie – zawyrokował.
Jak to – nie będzie z niego poety? Przecież on już od dawna _czuł się_ poetą! Ba, nie tylko: _czuł się_, Janek BYŁ poetą! Miał poważny, jak sam oceniał, dorobek, co więcej: zaliczył debiut literacki. Już trzy lata wcześniej w dwóch (dwóch!) gazetach, w dwóch (dwóch!) różnych miastach, w Petersburgu i w Kijowie, ukazały się jego wiersze³. Więc jak to – nie będzie z niego poety?!
Rozgoryczony, podziękował jednak Leśmianowi bardzo grzecznie, na pożegnanie elegancko stuknął obcasami i już go nie było.
Błąkał się potem po warszawskich ulicach, taszcząc pod pachą teczkę z wierszami, i rozmyślał. Najpierw trochę użalał się sam nad sobą, potem długo i zawzięcie dyskutował z kuzynem. Przekonywał go w myślach do swoich racji, kłócił się z nim, a nawet, ku uciesze przechodniów, wygrażał mu, zapominając, że jest już przecież na ulicy, a nie w gabinecie Bolka.
Wreszcie zdecydował nic sobie ze słów Leśmiana nie robić. Jeszcze mu pokażę! – postanowił. I pokazał!
Idąc za radą kuzyna, skończył studia prawnicze, a kilka lat po pamiętnym spotkaniu podjął praktykę adwokacką. Poza studiami i pracą Jan miał w owym czasie jeszcze jeden, równie ważny (a może nawet ważniejszy?) powód do dumy i radości: otóż na półki księgarskie trafiły _Oblicza zmyślone_⁴, jego pierwszy zbiór wierszy. Jeden z egzemplarzy autor opatrzył elegancką dedykacją i, z niemałą satysfakcją, przesłał go pod adresem kuzyna. „Bolek oniemieje z zachwytu!” – cieszył się.
Ale na razie…
…na razie Jan Brzechwa jest malcem w wózku, mieszka w Żmerynce – miasteczku na Podolu – i nazywa się Jaś Wiktor Lesman.
------------------------------------------------------------------------
1 Wszystkie śródtytuły są cytatami, zaczerpniętymi z następujących źródeł: _Akademia pana Brzechwy_, 1984 (rozdz. 1, 2, 4, 6, 7, 10, 11, 12, 13), _Gdy owoc dojrzew_a, 1958 (rozdz. 3, 5, 8, 9, 15, 16, 17), _Teatr cudów_, 2016 (rozdz. 14), _Niebieski wycieruch_, 1966 (rozdz. 18) oraz z utworu bohatera tej książki, wiersza _Na straganie_ (rozdz. 19).
2 Właściwie: Lesman, nazwisko ‘Leśmian’ było pseudonimem poety.
3 Wiersze opublikowały petersburski „Sztandar” i kijowskie „Kłosy Ukraińskie”.
4 Warszawa 1926.W PAMIĘCI POZOSTAŁ MI MALEC W WÓZKU
Jaś przyszedł na świat pewnego letniego dnia 1898 roku.
– Jaki duży! – ucieszyli się rodzice.
– Jaki duży! – chwalili odwiedzający państwa Lesmanów krewni i znajomi.
– Jaki… mały – wzdychała rozczarowana Halinka.
Najdziwniejsze, że wszyscy mieli rację. Jaś był rzeczywiście całkiem duży jak na niemowlaka. I w dodatku rósł jak na drożdżach! Rodzice nawet czasem żartowali, że chłopiec, który rankami budził ich wesołym gaworzeniem, nie był tym samym, którego poprzedniego wieczoru ułożyli do snu. Bo czy mógł przez noc aż tak urosnąć…?
A jednak wciąż był zbyt maleńki, by towarzyszyć siostrze w zabawach. Trzyletnia Halinka nie potrafiła się z tym pogodzić. Niecierpliwie czekała na brata, bo wyobrażała sobie, że od rana do wieczora będą razem biegać, ścigać się, przekomarzać… A tu co? Figa!
– On się do niczego nie nadaje. Nie nadaje się i już! – skwitowała i straciła zainteresowanie bratem.
Wtedy do akcji wkroczył tata.
– Cierpliwości! – pocieszał. – Zobaczysz, ani się spostrzeżesz, a Jaś będzie biegał z tobą po podwórzu.
Halinka uwielbiała tatę i ufała mu bezgranicznie. Nic w tym zresztą dziwnego: pana Aleksandra – Olesia, jak mówiono o nim w rodzinie – za jego mądrość i dobroduszność lubili wszyscy. Skoro więc tata (tata!) obiecał, że Jaś wkrótce podrośnie na tyle, żeby móc się z nią bawić, to może warto temu malcowi dać jeszcze szansę?
Od tej pory dziewczynka codziennie z nową nadzieją gramoliła się na drewniany zydelek, a potem, stojąc niepewnie na chybotliwym meblu, zaglądała do wózka i sprawdzała, czy to już.
I codziennie na nowo markotniała:
– Nic z tego… Nadal nie urósł* jak trzeba. Może jutro…? Przecież tata obiecał!
Jasiowi z okresu spędzonego w Żmerynce nie pozostały niemal żadne wspomnienia⁵. Również jego siostra zapamiętała nie więcej niż kilka mglistych obrazów – skąpany w słońcu ogród przed domem, odległy gwizd lokomotywy i spacery na maleńką stacyjkę kolejową, gdzie pan Aleksander pełnił funkcję naczelnika Kolei Południowo-Zachodniej. Właściwie tylko jedno zapisało się jej w pamięci całkiem wyraźnie – malec w wózku, z niebywałym apetytem ssący palce u stóp.
Jaś, bo rzecz jasna o nim tu mowa, oddawał się temu zajęciu z wielką gorliwością. Wreszcie pani Michalina zaczęła wkładać synkowi trzewiki* – miała nadzieję, że obute stópki nie będą już Jasiowi tak smakowały. Ale gdzie tam! Ku rozpaczy mamy buty nic a nic mu nie przeszkadzały. Ba! Stanowiły dodatkową atrakcję. Najpierw uważnie im się przyglądał, potem z wdziękiem wkładał do buzi stopy razem z obuwiem, a w końcu nauczył się trzewiki zdejmować i z szerokim uśmiechem wyrzucał jeden po drugim z wózka. Bam, bam!
– Zmyślasz! – protestował Janek, kiedy kilka lat później Halina zabawiała gości anegdotkami z dzieciństwa brata. – Ssać palce? Ble! Dobrze wiesz, że ja bym czegoś podobnego nigdy nie zrobił! Nigdy! – protestował.
Ale po latach dorosłemu już Janowi wypsnęło się takie oto wyznanie:
_Wyznam wam szczerze – na nic wykręty –_
_ja też ssę palce jak pan Wincenty_
_i właśnie wiersz ten, co napisałem,_
_po prostu z palca sobie wyssałem._
(fragment wiersza _Wyssane z palca_)
------------------------------------------------------------------------
* Do swych dzieci mówią żółwie:
– Ja ci mółwię, włóż obułwie!
5 Nie zapamiętał też, rzecz jasna, dnia, w którym przyszedł na świat. Może dlatego dorosły już Jan będzie twierdził uparcie, że urodził się w roku 1900? Tę zmyśloną datę podaje do dzisiaj wiele źródeł, rok 1900 – zamiast 1898 – widnieje nawet na nagrobku Brzechwy.
– A to feler… – westchnął Janek.
Obserwował w osłupieniu, jak Bolesław Leśmian² z głośnym: plask! odkłada na sekretarzyk plik gęsto zapisanych kartek. Co gorsza, owo „plask!” poprzedziły słowa, które wciąż brzmiały Jankowi w uszach:
– Twoje teksty są nic niewarte. Weź się lepiej porządnie do studiowania, drogi chłopcze. A pisanie wierszy – ciągnął Leśmian z pobłażliwą życzliwością – wybij sobie z głowy.
Czegoś podobnego Janek nie spodziewał się nawet w najczarniejszych snach. „Chłopcze!” – przedrzeźniał kuzyna bezgłośnie. – Też mi coś! Przemawia, jakby był moim wujem. Albo stryjem! – zżymał się.
W rzeczywistości Bolesław Leśmian, wówczas już znany i uznany poeta, był stryjecznym bratem Brzechwy. Co prawda starszym od niego o całe pokolenie, ale jednak bratem. A tu takie traktowanie! Jak ten Bolek może? Jak on śmie!? Ważniak jeden! – złościł się Janek po cichu. Odezwać się nie odważył.
Kuzyni wyglądali razem dość osobliwie – postawny Jan, rozgorączkowany, z wypiekami na twarzy, i drobny, wątły Bolesław, niewzruszenie spokojny. Tak różni w postawie, a jednak na swój sposób podobni w rysach. Ze skromnej sylwetki Leśmiana znajomi często żartowali: „Podjechała pusta dorożka – mówiono na przykład – i wyskoczył z niej Leśmian”. Albo: „Bolesław na pewno nie przyjdzie, gdyż podeptał go jamnik”. Ale mimo tych niewinnych żartów, poetę powszechnie szanowano i lubiano.
Szanował i lubił Leśmiana również Janek. Dlatego właśnie do niego udał się z grubym plikiem kartek, wypełnionych młodzieńczymi wierszami. Oczekiwał zachwytów i zachęt do pisania. A może także kilku rad? Ale całkiem drobnych, Janek przecież i bez nich radził sobie świetnie.
_Daję słowo!_
_Zdolny jestem niesłychanie!_
_Fraszką dla mnie jest pisanie,_
_kaszką z mlekiem strofki, zwrotki,_
_wiersza rymowane schodki…_
_Starczy stół (czy choć kredensik),_
_a już macham piórem gęsim_
_i od razu brawa słyszę_
_(jeszcze zanim coś napiszę)._
_Na dodatek, daję słowo,_
_mam rodzinę wyjątkową:_
_tata – pociągami włada,_
_moja siostra – ciągle gada,_
_kuzyn – też po pióro sięga,_
_a ja jestem – Jan Potęga!_
Nic z tego. Nie doczekał się ani fachowych wskazówek, ani tym bardziej pochwał. Tego feralnego dnia kuzyn tylko w kółko powtarzał, że Janek powinien wrócić na uniwersytet, a wiersze – o zgrozo! – najlepiej spalił i o pisaniu zapomniał:
– Może kiedyś zostaniesz dobrym sędzią albo adwokatem. Bo dobrego poety to z ciebie raczej nie będzie – zawyrokował.
Jak to – nie będzie z niego poety? Przecież on już od dawna _czuł się_ poetą! Ba, nie tylko: _czuł się_, Janek BYŁ poetą! Miał poważny, jak sam oceniał, dorobek, co więcej: zaliczył debiut literacki. Już trzy lata wcześniej w dwóch (dwóch!) gazetach, w dwóch (dwóch!) różnych miastach, w Petersburgu i w Kijowie, ukazały się jego wiersze³. Więc jak to – nie będzie z niego poety?!
Rozgoryczony, podziękował jednak Leśmianowi bardzo grzecznie, na pożegnanie elegancko stuknął obcasami i już go nie było.
Błąkał się potem po warszawskich ulicach, taszcząc pod pachą teczkę z wierszami, i rozmyślał. Najpierw trochę użalał się sam nad sobą, potem długo i zawzięcie dyskutował z kuzynem. Przekonywał go w myślach do swoich racji, kłócił się z nim, a nawet, ku uciesze przechodniów, wygrażał mu, zapominając, że jest już przecież na ulicy, a nie w gabinecie Bolka.
Wreszcie zdecydował nic sobie ze słów Leśmiana nie robić. Jeszcze mu pokażę! – postanowił. I pokazał!
Idąc za radą kuzyna, skończył studia prawnicze, a kilka lat po pamiętnym spotkaniu podjął praktykę adwokacką. Poza studiami i pracą Jan miał w owym czasie jeszcze jeden, równie ważny (a może nawet ważniejszy?) powód do dumy i radości: otóż na półki księgarskie trafiły _Oblicza zmyślone_⁴, jego pierwszy zbiór wierszy. Jeden z egzemplarzy autor opatrzył elegancką dedykacją i, z niemałą satysfakcją, przesłał go pod adresem kuzyna. „Bolek oniemieje z zachwytu!” – cieszył się.
Ale na razie…
…na razie Jan Brzechwa jest malcem w wózku, mieszka w Żmerynce – miasteczku na Podolu – i nazywa się Jaś Wiktor Lesman.
------------------------------------------------------------------------
1 Wszystkie śródtytuły są cytatami, zaczerpniętymi z następujących źródeł: _Akademia pana Brzechwy_, 1984 (rozdz. 1, 2, 4, 6, 7, 10, 11, 12, 13), _Gdy owoc dojrzew_a, 1958 (rozdz. 3, 5, 8, 9, 15, 16, 17), _Teatr cudów_, 2016 (rozdz. 14), _Niebieski wycieruch_, 1966 (rozdz. 18) oraz z utworu bohatera tej książki, wiersza _Na straganie_ (rozdz. 19).
2 Właściwie: Lesman, nazwisko ‘Leśmian’ było pseudonimem poety.
3 Wiersze opublikowały petersburski „Sztandar” i kijowskie „Kłosy Ukraińskie”.
4 Warszawa 1926.W PAMIĘCI POZOSTAŁ MI MALEC W WÓZKU
Jaś przyszedł na świat pewnego letniego dnia 1898 roku.
– Jaki duży! – ucieszyli się rodzice.
– Jaki duży! – chwalili odwiedzający państwa Lesmanów krewni i znajomi.
– Jaki… mały – wzdychała rozczarowana Halinka.
Najdziwniejsze, że wszyscy mieli rację. Jaś był rzeczywiście całkiem duży jak na niemowlaka. I w dodatku rósł jak na drożdżach! Rodzice nawet czasem żartowali, że chłopiec, który rankami budził ich wesołym gaworzeniem, nie był tym samym, którego poprzedniego wieczoru ułożyli do snu. Bo czy mógł przez noc aż tak urosnąć…?
A jednak wciąż był zbyt maleńki, by towarzyszyć siostrze w zabawach. Trzyletnia Halinka nie potrafiła się z tym pogodzić. Niecierpliwie czekała na brata, bo wyobrażała sobie, że od rana do wieczora będą razem biegać, ścigać się, przekomarzać… A tu co? Figa!
– On się do niczego nie nadaje. Nie nadaje się i już! – skwitowała i straciła zainteresowanie bratem.
Wtedy do akcji wkroczył tata.
– Cierpliwości! – pocieszał. – Zobaczysz, ani się spostrzeżesz, a Jaś będzie biegał z tobą po podwórzu.
Halinka uwielbiała tatę i ufała mu bezgranicznie. Nic w tym zresztą dziwnego: pana Aleksandra – Olesia, jak mówiono o nim w rodzinie – za jego mądrość i dobroduszność lubili wszyscy. Skoro więc tata (tata!) obiecał, że Jaś wkrótce podrośnie na tyle, żeby móc się z nią bawić, to może warto temu malcowi dać jeszcze szansę?
Od tej pory dziewczynka codziennie z nową nadzieją gramoliła się na drewniany zydelek, a potem, stojąc niepewnie na chybotliwym meblu, zaglądała do wózka i sprawdzała, czy to już.
I codziennie na nowo markotniała:
– Nic z tego… Nadal nie urósł* jak trzeba. Może jutro…? Przecież tata obiecał!
Jasiowi z okresu spędzonego w Żmerynce nie pozostały niemal żadne wspomnienia⁵. Również jego siostra zapamiętała nie więcej niż kilka mglistych obrazów – skąpany w słońcu ogród przed domem, odległy gwizd lokomotywy i spacery na maleńką stacyjkę kolejową, gdzie pan Aleksander pełnił funkcję naczelnika Kolei Południowo-Zachodniej. Właściwie tylko jedno zapisało się jej w pamięci całkiem wyraźnie – malec w wózku, z niebywałym apetytem ssący palce u stóp.
Jaś, bo rzecz jasna o nim tu mowa, oddawał się temu zajęciu z wielką gorliwością. Wreszcie pani Michalina zaczęła wkładać synkowi trzewiki* – miała nadzieję, że obute stópki nie będą już Jasiowi tak smakowały. Ale gdzie tam! Ku rozpaczy mamy buty nic a nic mu nie przeszkadzały. Ba! Stanowiły dodatkową atrakcję. Najpierw uważnie im się przyglądał, potem z wdziękiem wkładał do buzi stopy razem z obuwiem, a w końcu nauczył się trzewiki zdejmować i z szerokim uśmiechem wyrzucał jeden po drugim z wózka. Bam, bam!
– Zmyślasz! – protestował Janek, kiedy kilka lat później Halina zabawiała gości anegdotkami z dzieciństwa brata. – Ssać palce? Ble! Dobrze wiesz, że ja bym czegoś podobnego nigdy nie zrobił! Nigdy! – protestował.
Ale po latach dorosłemu już Janowi wypsnęło się takie oto wyznanie:
_Wyznam wam szczerze – na nic wykręty –_
_ja też ssę palce jak pan Wincenty_
_i właśnie wiersz ten, co napisałem,_
_po prostu z palca sobie wyssałem._
(fragment wiersza _Wyssane z palca_)
------------------------------------------------------------------------
* Do swych dzieci mówią żółwie:
– Ja ci mółwię, włóż obułwie!
5 Nie zapamiętał też, rzecz jasna, dnia, w którym przyszedł na świat. Może dlatego dorosły już Jan będzie twierdził uparcie, że urodził się w roku 1900? Tę zmyśloną datę podaje do dzisiaj wiele źródeł, rok 1900 – zamiast 1898 – widnieje nawet na nagrobku Brzechwy.
więcej..
