Agentka - ebook

Prolog

Waszyngton, Stany Zjednoczone –
22 grudnia 1941 roku

Dwa tygodnie po japońskim ataku na Pearl Harbor pułkownik William „Wild Bill” Donovan, szef Biura Koordynatora Informacji (COI), nowo utworzonej centralnej agencji wywiadowczej, wkroczył do zachodniego skrzydła Białego Domu. Hall był ozdobiony wieńcami bożonarodzeniowymi, stała tu również rozrośnięta choinka, wprawdzie bez lampek, za to roztaczająca w pomieszczeniu świeży zapach sosnowych igieł. Najwyżsi rangą oficerowie armii amerykańskiej i brytyjskiej, a także Franklin Delano Roosevelt i Winston Churchill, mieli wkrótce zebrać się w Waszyngtonie na konferencji oznaczonej kryptonimem „Arcadia”, której celem było opracowanie strategii prowadzenia działań wojennych. Jednak Donovan – wysoki, szczupły, siwowłosy mężczyzna, weteran I wojny światowej, odznaczony Medalem Honoru, a do tego uznany prawnik z Wall Street, powołany do służby czynnej – nie został na nią zaproszony.

Był bardzo zdeterminowany, by osiągnąć swój cel. Ścisnął mocniej rączkę skórzanej teczki zawierającej ściśle tajne dokumenty. Chociaż podlegał bezpośrednio prezydentowi, który darzył go zaufaniem i przyjaźnią, nie zaliczał się do grona jego najbliższych współpracowników. Mimo to miał zamiar uzyskać wpływ na strategię wojenną Stanów Zjednoczonych oraz wsparcie dla planowanych tajnych operacji.

Podeszła do niego Grace Tully, sekretarka, kobieta w średnim wieku. Do granatowej sukienki miała przypiętą broszkę w kształcie kwiatu, wykonaną z oszlifowanego szkła.

– Dzień dobry, panie pułkowniku.

– Co słychać, Grace? – spytał Donovan.

– Dziękuję, w porządku. – Zabrała od niego płaszcz i powiesiła go na wieszaku.

– A co u Missy?

– Bez zmian. – W głosie Grace zabrzmiał smutek. – Skierowano ją na fizjoterapię w Warm Springs.

– Na pewno została otoczona doskonałą opieką. – Donovan próbował podnieść ją na duchu. – Jeśli będzie pani miała okazję z nią porozmawiać, proszę przekazać jej życzenia szybkiego powrotu do zdrowia.

– Dziękuję, panie pułkowniku.

Sześć miesięcy temu Marguerite „Missy” LeHand, osobista asystentka prezydenta, przeżyła udar, który doprowadził do częściowego paraliżu i ograniczenia zdolności mowy. Donovan był wstrząśnięty i głęboko zasmucony, gdy dotarła do niego wiadomość o tym zdarzeniu. Bardzo polubił pannę LeHand, która, podobnie jak on, urodziła się w stanie Nowy Jork i miała irlandzkie korzenie. Grace dała się poznać jako osoba serdeczna i kompetentna, jednak on bardzo sobie cenił zdrowy rozsądek Missy i jej umiejętność koordynowania kontaktów z Rooseveltem. Miał nadzieję, że uda jej się dojść do zdrowia i wrócić do dawnych obowiązków.

Grace odprowadziła go pod drzwi Gabinetu Owalnego. Gdy zapukała, rozległ się głos prezydenta:

– Proszę wejść!

– Udanego spotkania, panie pułkowniku – rzuciła na odchodnym.

– Dziękuję.

Donovan wszedł do pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi.

– Dzień dobry, panie prezydencie.

– Dzień dobry, Bill.

Roosevelt był ubrany w szary garnitur w prążki i koszulę z czarnym krawatem. Siedział za fornirowanym biurkiem z klonowego drewna. Na blacie piętrzyły się książki, dokumenty, pióra, stał tu też telefon i kilkanaście różnych figurek.

Pułkownik podszedł do prezydenta, który nie ruszył się z fotela, i uścisnął jego dłoń.

– Mam wrażenie, że specjalnie wybrałeś tę porę spotkania, żeby wpłynąć na postanowienia konferencji – powiedział Roosevelt.

– Rzeczywiście, panie prezydencie.

– Doceniam twoją szczerość i twoje porady. – Gospodarz wskazał wyściełane krzesło stojące obok biurka.

Donovan usiadł i położył teczkę na kolanach. Jego uwagę zwróciły dwie figurki znajdujące się na blacie – osioł, symbol demokratów, oraz republikański słoń, połączone metalowym łańcuchem.

– Nowe bibeloty?

Roosevelt skinął głową i uśmiechnął się.

– Pomyślałem, że dzięki kajdanom uda się zmusić ich do współdziałania.

Donovan podziwiał prezydenta za to, że nawet w najtrudniejszej sytuacji potrafił wykazać się poczuciem humoru, cenił także jego gotowość do współpracy z ludźmi o odmiennych poglądach. Pułkownik i Roosevelt mieli podobne charaktery, jednak reprezentowali przeciwstawne obozy polityczne. Przed dziesięcioma laty Donovan publicznie skrytykował dorobek Roosevelta jako gubernatora stanu Nowy Jork, jednak on nigdy nie żywił o to urazy. Kiedy w Europie wybuchła wojna, poprosił Donovana o wyjazd do Anglii i wystąpienie w roli nieoficjalnego wysłannika na spotkaniach z Churchillem i szefami brytyjskiego wywiadu. Szybko zaczął się kierować opiniami podwładnego, a przed pięcioma miesiącami podpisał rozporządzenie, w którym powierzył mu stanowisko koordynatora informacji.

– Z czym przychodzisz, Bill? – zapytał prezydent.

– Skoro przystąpiliśmy do wojny, musimy opracować metodę prowadzenia tajnych działań wojskowych przeciwko nieprzyjacielowi. – Donovan odblokował zamek teczki, wyjął z niej jednostronicową notatkę służbową i podał ją Rooseveltowi. – Przygotowałem krótką listę zaleceń.

Prezydent przeczytał dokument. Przetarł oczy i położył kartkę na biurku, zapisaną stroną do dołu, a potem z wysiłkiem poprawił stalowe opaski aparatu korekcyjnego ukryte w nogawkach spodni i obrócił fotel w kierunku Donovana. Cierpiał na chorobę Heinego-Medina, jednak poza gronem najbardziej zaufanych doradców i przyjaciół nie dawał po sobie poznać, że odczuwa jej skutki. – Agencja odpowiedzialna za działania dywersyjne?

– Tak jest.

– Niezależna od dowództwa wojsk lądowych i marynarki?

– Koordynacja działań szpiegowskich i wywiadowczych powinna zostać scentralizowana. – Pułkownik przypomniał sobie rozmowy z Winstonem Churchillem i szefami brytyjskich służb wywiadowczych. – Sugerowałbym stworzenie struktury wzorowanej na modelu brytyjskim.

– SOE. Zarząd Operacji Specjalnych.

– Tak, panie prezydencie.

Roosevelt odchylił się na fotelu i zamyślił na moment.

– Na pewno zdajesz sobie sprawę – powiedział – że mianowanie cię na stanowisko koordynatora zostało bardzo źle przyjęte przez armię i marynarkę. Nawet J. Edgar Hoover uważa twoje biuro za zagrożenie dla kompetencji FBI.

Donovan przytaknął.

– Każda instytucja do tej pory prowadziła własne działania wywiadowcze – ciągnął prezydent. – Wkroczyłeś na ich teren i nie za bardzo im się to spodobało. A teraz chcesz stworzyć oddziały dywersyjne, które będą ściągać wielu spośród najlepszych ludzi gotowych do służby w konkurencyjnych jednostkach.

– Zgadza się – potwierdził Donovan.

Roosevelt skrzyżował ramiona na piersi.

– Uważam, że to dobra propozycja, ale tak się składa, że mam na głowie inne pilne kwestie. Nasze siły zbrojne nie są gotowe do walki. Mamy szczęście, że od wrogów dzielą nas dwa ogromne oceany. Minie trochę czasu, zanim uda nam się zwiększyć liczbę żołnierzy, rozbudować przemysł zbrojeniowy i przeprowadzić szkolenia.

Pułkownik się wyprostował.

– Z całym szacunkiem, panie prezydencie, ale akurat czasu nie mamy. Ani my, ani nasi sojusznicy.

Roosevelt zrobił głęboki wdech.

– No dobrze, Bill. W trakcie rozmów wspomnę o twoich sugestiach, ale niczego obiecać nie mogę.

Donovan podziękował i w tym momencie rozległo się pukanie do drzwi. Do gabinetu zajrzała Grace.

– Przepraszam, panie prezydencie, ale premier Churchill przybył nieco wcześniej. Jedzie już do nas i pojawi się tutaj za pół godziny.

– Dziękuję, Grace – odparł Roosevelt.

Sekretarka cofnęła się i zamknęła drzwi.

– Przykro mi, że nie weźmiesz udziału w konferencji – powiedział prezydent. – Jednak wspólnie z Churchillem postanowiliśmy ograniczyć grono uczestników do dowódców sił zbrojnych. Nie będzie szefów służb wywiadowczych.

– Rozumiem, panie prezydencie. – Donovan starał się ukryć rozczarowanie.

– Churchill wspominał, że bardzo się cieszy z twojej wizyty w Anglii. Musiałeś zrobić na nim wrażenie, skoro dał ci pełny dostęp do poufnych informacji. Co go przekonało, czyżby twoje opowieści wojenne?

– Być może – rzucił Donovan. – Ale mogło chodzić o poezję.

Roosevelt, zdziwiony, zmarszczył czoło.

Pułkownik przywołał z pamięci tekst wiersza. Spojrzał na gospodarza i zadeklamował:

„Rumak, ach, rumak, mknący jak wiatr, i ostrza miecza błysk. Dla serca mężnego wielki skarb, wszystko inne to pył”.

Prezydent się uśmiechnął.

– Napisał to dziewiętnastowieczny autor, William Motherwell. To początek wiersza Pieśń rycerza – wyjaśnił Donovan. – Okazało się, obaj go znamy. Wspólnie wyrecytowaliśmy go od początku do końca.

– O czym jest ten wiersz?

– O odwadze. O honorze. I o posłannictwie wojownika.

Twarz Roosevelta przybrała posępny wyraz.

– Chyba się domyślam, dlaczego ta poezja budzi twoje emocje, Bill.

Donovan potarł kolano, w które trafił nieprzyjacielski pocisk podczas Wielkiej Wojny.

– Obywatele naszego kraju zostali wezwani do walki, panie prezydencie – powiedział. – Nie mam wątpliwości, że prędzej czy później wygramy tę wojnę i uwolnimy świat od faszystowskiej tyranii.

– To prawda – oznajmił Roosevelt.

Pułkownik przesunął teczkę leżącą na kolanach.

– Mam jeszcze jedną prośbę, panie prezydencie.

– Chętnie jej wysłucham, pod warunkiem że nie wiąże się z wyciąganiem ludzi z armii i marynarki.

– W żadnym razie.

– Świetnie. Słucham.

– Za pańską zgodą chciałbym zorganizować jednostkę, która zajmie się pozyskiwaniem na potrzeby amerykańskich instytucji wojskowych gazet, czasopism i książek wydawanych we wrogich krajach. Jak pan wie, COI w działaniach wywiadowczych korzysta z zasobów Biblioteki Kongresu, nie mamy jednak możliwości zdobycia dokumentów pochodzących z państw Osi.

– Jak miałaby się nazywać ta jednostka? – zapytał Roosevelt.

– Międzyresortowy Komitet do spraw Nabywania Zagranicznych Publikacji, w skrócie IDC.

– Już wiem, dlaczego skróciłeś tę nazwę – zauważył prezydent. – Kto wejdzie w skład tego specjalnego zespołu?

– Bibliotekarze. – Ponieważ Roosevelt otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, Donovan dodał: – Dokładniej rzecz ujmując, specjaliści w dziedzinie mikrofilmowania. Nasi agenci zostaną wysłani do Europy, do miast w neutralnych krajach, na przykład Lizbony i Sztokholmu. Będą występować jako amerykańscy urzędnicy, którym zlecono gromadzenie materiałów dla Biblioteki Kongresu pragnącej zachować książki i czasopisma z czasów ogólnoświatowego kryzysu. Ich zadaniem będzie jednak zamawianie publikacji z krajów Osi za pośrednictwem księgarń i nieoficjalnych kanałów. Po uzyskaniu takich źródeł nasi ludzie zapiszą je na mikrofilmach, które są lżejsze i zajmują mniej miejsca. Materiały zostaną przewiezione do Stanów Zjednoczonych lub Londynu, a eksperci COI rozpoczną ich analizę.

– Domyślam się, że upatrzyłeś już sobie kogoś, kto stanie na czele tego komitetu.

– Tak. Frederick G. Kilgour z biblioteki Uniwersytetu Harvarda. Myślę, że świetnie nadaje się na to stanowisko.

Donovan przez kilka minut tłumaczył prezydentowi, jak ma funkcjonować nowy komitet, odpowiadając przy tym na zadawane pytania.

– Bibliotekarze... – mruknął Roosevelt. Sięgnął po pióro i obrócił je w palcach. – Jesteś pewien, że to dobry pomysł?

– Właśnie takich ludzi potrzebujemy do zbierania informacji o działaniach wroga. – Donovan pochylił się na krześle. – Panie prezydencie, za wszelką cenę musimy wysłać do Europy ekspertów od mikrofilmowania.

Sięgnąwszy po kartkę, Roosevelt rozmyślał przez chwilę.

– Międzyresortowy Komitet... Jak to się miało nazywać? – zapytał.

– Międzyresortowy Komitet do spraw Nabywania Zagranicznych Publikacji. IDC.

Roosevelt zanotował nazwę na kartce.

– Przekaż Grace szczegóły swojej propozycji mniej więcej do południa, a do końca dnia podpiszę odpowiedni dekret. Mam nadzieję, że w przyszłości nazwy twoich jednostek będą na tyle krótkie, że wszystkim uda się je zapamiętać.

– Postaram się, panie prezydencie. Dziękuję bardzo. – Donovana rozpierało poczucie triumfu. Wyjął z teczki dokument i położył go na blacie biurka. – Pozwoliłem sobie sporządzić roboczą wersję dekretu.

– Zawsze jesteś o jeden krok przede mną – stwierdził Roosevelt, odkładając pióro i kartkę.

– Lubię być przygotowany – powiedział Donovan. – Sprawy załatwia się szybciej, jeśli wyeliminujemy zbędne formalności.

Prezydent uniósł głowę.

– Bill, chyba nie ma w Waszyngtonie osoby bardziej wrogiej wszelkiej biurokracji niż ty.

– Uznaję to za komplement, panie prezydencie. – Pułkownik podniósł się i uścisnął rękę przełożonego. – Życzę udanej konferencji.

– Powodzenia w realizacji planów. Mam nadzieję, że uda ci się wysłać do Europy specjalistów od mikrofilmowania.

Donovan opuścił Biały Dom i ruszył w kierunku pobliskiego biurowca, w którym znajdował się jego gabinet. Przechodząc obok Mauzoleum Lincolna, rzucił spojrzenie na ten budynek przypominający starożytną świątynię i upamiętniający szesnastego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Poczuł nagły przypływ patriotyzmu. Przyspieszywszy kroku, zaczął rozmyślać o szczegółach planu przekształcenia bibliotekarzy w dzielnych żołnierzy.Rozdział 1

Nowy Jork, Stany Zjednoczone –
19 maja 1942 roku

W dniu, w którym bibliotekarze przystąpili do wojny, Maria Alves z działu mikrofotografii Nowojorskiej Biblioteki Publicznej zajmowała się przenoszeniem na mikrofilmy historycznych wydań dzienników. Spojrzała przez wizjer aparatu fotograficznego Leica 35 mm, zakupionego z dotacji na prace badawcze, i wyostrzyła obraz. W polu widzenia pojawił się artykuł z maja 1933 roku ze zdjęciem przedstawiającym scenę palenia książek na berlińskim Opernplatz. Wielkie ognisko, w którym płonęło ponad dwadzieścia tysięcy tomów, otaczały tłumy studentów z ramionami wzniesionymi w hitlerowskim pozdrowieniu. Maria poczuła, że ogarnia ją obrzydzenie. Opanowała drżenie rąk i nacisnęła przycisk migawki. Rozległ się cichy metaliczny trzask.

– Dzięki naszym archiwom ludzie nigdy nie zapomną o strasznych niegodziwościach, których dopuścili się naziści – odezwała się do Roya, trzydziestoletniego okularnika, również specjalisty od mikrofilmowania, zajętego pracą przy sąsiednim biurku. Ściskał w zębach niezapaloną fajkę.

– Obyś miała rację – odpowiedział. Zachmurzył się, gdy spojrzał na gazetę. – Szkoda, że nie mogliśmy nic zrobić, żeby ocalić te książki. Nie chce mi się nawet myśleć, ile dzieł liberalnych i pacyfistycznych autorów spłonęło na tym stosie.

– Mnie również – odparła Maria. – Ale znacznie bardziej niepokoi mnie los Żydów w Europie.

W oczach jej kolegi pojawił się smutek. Roy skinął głową, a potem włożył nową rolkę mikrofilmu do swojego aparatu.

W dziale mikrofotografii, czyli w niewielkim, pozbawionym okien pomieszczeniu w piwnicy głównego budynku stojącego w środkowej części Manhattanu, znajdowały się dwa drewniane biurka, rzędy szafek z filmami, powiększalnik Valoy umożliwiający przygotowywanie odbitek oraz czytnik Recordak Library Film Reader, przypominający negatoskop używany przez lekarzy do przeglądania zdjęć rentgenowskich. Z powodu kiepskiej wentylacji powietrze było tu zastałe, a do tego unosiła się w nim delikatna, orzechowa woń tytoniu fajkowego, chociaż Roy nigdy nie palił we wnętrzu biblioteki. Mimo braku przepływu powietrza dzięki odpowiednio niskiej temperaturze i wilgotności dało się tu przechowywać materiały filmowe. Ponadto w odosobnionym pomieszczeniu dwójka specjalistów mogła wykonywać swoje obowiązki bez szczególnej kontroli ze strony przełożonych – o ile w ogóle ktoś się ich pracą interesował – czyli właśnie tak, jak im najbardziej odpowiadało.

Maria, dwudziestosiedmioletnia dziewczyna o falujących, złocistobrązowych włosach i orzechowych oczach, rozpoczęła pracę w bibliotece trzy lata temu na stanowisku archiwistki. Ukończyła studia licencjackie i magisterskie na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, na kierunku historia średniowiecza. Ponieważ miała za sobą letni kurs na Uniwersytecie w Chicago, jedno z pierwszych szkoleń dotyczących mikrofotografii prowadzonych w Stanach, powierzono jej nadzór nad tworzeniem mikrofilmów. Stała się również mentorką Roya, bibliotekarza i fotografa amatora, który miał jej pomóc w zorganizowaniu nowej jednostki.

Początkowy okres pracy w dziale mikrofotografii okazał się bardzo frustrujący. Instytucja dysponowała symbolicznym budżetem na mikrofilmowanie, dlatego większą część czasu Maria musiała poświęcać na przekonywanie pana Hoppera, dyrektora biblioteki, niezbyt skłonnego do porzucania tradycyjnych metod archiwizacji, o konieczności zakupu drogiego wyposażenia.

– Jeśli zapiszemy drukowane publikacje w postaci mikrofilmów, zaoszczędzimy pieniądze dzięki zmniejszeniu powierzchni magazynowej – mówiła Hopperowi. – To, co do tej pory zajmowało całe skrzydło budynku, zmieścimy w pokoju wielkości stróżówki.

Dyrektor jednak obstawał przy swoim, twierdząc, że mikrofotografia jest na wczesnym etapie rozwoju, dlatego dział Marii mógł liczyć tylko na tanie, przestarzałe aparaty i zapas rolek, który wystarczał na zarchiwizowanie jedynie treści kilku lokalnych gazet.

Niezrażona tym Maria odwiedzała co tydzień gabinet Hoppera, żeby opowiedzieć o swoich wątpliwościach związanych z brakiem odpowiednich rozwiązań technicznych w porównaniu z innymi czołowymi instytucjami, na przykład biblioteką Uniwersytetu Harvarda, w której wdrożono program mikrofilmowania zagranicznych gazet. Wspomniała także o nowej firmie działającej w Michigan i specjalizującej się w utrwalaniu kolekcji bibliotecznych. Dyrektor w końcu ustąpił i po pewnym czasie zaczęło docierać nowe wyposażenie. Maria nie wiedziała, czy stało się to dzięki jej uporowi, czy też dyrektor postanowił zainwestować w sprzęt w obawie, że członkowie zarządu uznają go za osobę nieidącą z duchem czasu. Nie miało to zresztą dla niej znaczenia – biblioteka zdobyła już wszystko, co było niezbędne do stworzenia nowoczesnego działu mikrofilmów.

Mijały kolejne dni. Maria przekazywała Royowi tajniki sztuki zapisywania materiałów na nowym nośniku. Jej współpracownik był niezwykle błyskotliwym, a mimo to skromnym człowiekiem, absolwentem Uniwersytetu Princeton. Bardzo się starał wyrazić swoją wdzięczność za okazywane wsparcie, co z kolei Maria niezmiernie doceniała. Po kilku miesiącach zajęli się rejestrowaniem stron najważniejszych dzienników amerykańskich, kanadyjskich i brytyjskich. Mimo zupełnie odmiennych zainteresowań i środowisk, w których się wychowywali, wytworzyła się między nimi bliska więź. Roy był oddanym mężem i ojcem, miał uroczą żonę o imieniu Judith oraz sześcioletnią córkę Carol, której rysunki przedstawiające różowe koty zapełniały górną szufladę jego biurka. Sam pochodził z dużej rodziny, miał sześcioro rodzeństwa. Urodził się i dorastał w Nowym Jorku, nigdy też nie wyjechał dalej niż sześćdziesiąt mil od Manhattanu, jeśli nie liczyć miesiąca miodowego spędzonego nad wodospadem Niagara.

W odróżnieniu od Roya Maria była osobą stanu wolnego i bardzo jej odpowiadało prowadzenie niezależnego życia. Jej rodzice byli imigrantami – Elise pochodziła z Monachium, a Gaspar z portugalskiej Coimbry. Oboje zarabiali na życie jako fotoreporterzy i zapewnili córce życie wypełnione podróżami i bogate w przygody. Maria, ich jedyne dziecko, przed ukończeniem szóstego roku życia niemal przez cały czas przenosiła się z miejsca na miejsce, towarzysząc matce i ojcu, którzy dostawali zlecenie pracy w jednym z europejskich miast. Londyn, Lizbona, Berlin, Madryt, Paryż, Rzym... W okresie nauki w szkole przebywała u przyjaciółki rodziny zamieszkałej w New Jersey, a w trakcie letnich wakacji jeździła do Europy, żeby spotkać się z rodzicami. Już jako nastolatka mówiła płynnie w sześciu językach. Elise i Gaspar dysponowali ograniczonymi środkami finansowymi, jednak jakimś cudem udało im się zaoszczędzić pieniądze niezbędne do wysłania Marii na studia. Rodzice rozbudzili w niej także zamiłowanie do podróży. Jednak pragnienie walki z faszyzmem, nawet jeśli miałaby ona polegać wyłącznie na mikrofilmowaniu narodowosocjalistycznej propagandy, wynikało przede wszystkim z okoliczności śmierci matki.

Elise zginęła w 1937 roku, gdy brała udział w relacjonowaniu przebiegu hiszpańskiej wojny domowej. Robiła zdjęcia podczas bitwy pod Brunete, mniej więcej piętnaście mil na zachód od Madrytu, i razem z Gasparem dostała się w krzyżowy ogień walk między republikanami i nacjonalistami. Trafiona w plecy, zmarła na rękach męża. Maria, która studiowała wtedy w Berkeley, o tragicznym zdarzeniu dowiedziała się z telegramu. Była zdruzgotana. Po pogrzebie ojciec podarował jej należący do mamy pierścionek zaręczynowy z szafirem, w stylu art déco. Założyła go na serdeczny palec prawej dłoni. Kiedy robiło jej się smutno, a zdarzało się to częściej, niż gotowa była się przed sobą przyznać, dotykała niebieskiego kamienia. Boże, jak mi ciebie brakuje! – powtarzała w myślach. Po chwili odzyskiwała panowanie, jeszcze bardziej przekonana o konieczności znalezienia jakiegoś sposobu, by godnie upamiętnić życie poświęcone przez mamę.

Maria właśnie wkładała nową rolkę mikrofilmu do aparatu, gdy ktoś zapukał do drzwi. Do pomieszczenia weszła ubrana w białą bluzkę i wełnianą spódnicę recepcjonistka. Zbliżyła się do Roya.

– Kurier Western Union zostawił to dla pana – powiedziała, podając mu kopertę, po czym odwróciła się na pięcie i wyszła.

Roy zacisnął zęby na ustniku fajki i wpatrywał się w list.

– Wszystko w porządku? – spytała Maria, zamknąwszy obudowę aparatu.

– Tak. – Mężczyzna rozerwał kopertę, a gdy przeczytał wiadomość, twarz rozjaśniła mu się w uśmiechu. Odłożył fajkę i przeczesał dłonią rzednące ciemne włosy. – Nie mogę w to uwierzyć!

– W co uwierzyć?

– Chyba mogę ci to zdradzić – odparł, zerkając na treść telegramu. – Nikt nie wspominał o konieczności zachowania tajemnicy. – Gdy jego koleżanka odwróciła z zaciekawieniem głowę, oznajmił: – Zostałem przyjęty do pracy na zagranicznym stanowisku.

– O mój Boże! To wspaniała wiadomość! – Maria odłożyła aparat i podeszła do kolegi. – Jak do tego doszło?

– Zwerbował mnie Frederick Kilgour – odrzekł Roy. – Jest z Harvardu, ale ostatnio stanął na czele IDC, czyli Międzyresortowego Komitetu do spraw Nabywania Zagranicznych Publikacji.

– Nigdy o nim nie słyszałam.

– To niedawno powstała jednostka podlegająca Biuru Koordynatora Informacji, nowej agencji wywiadowczej naszego rządu.

– Ojej! – Maria otworzyła oczy ze zdziwienia.

– Kilgour zaprosił mnie na rozmowę w zeszłym tygodniu. – Roy opuścił głowę. – Przepraszam, okłamałem cię. Mówiłem, że chcę wziąć parę dni urlopu i spędzić czas z Judith i Carol. Nie chciałem robić sobie nadmiernych nadziei. Bałem się, że IDC uzna mnie za nieprzydatnego do służby, podobnie jak armia.

– Nic się nie stało.

Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny, Roy zgłosił się do wojska na ochotnika, ale został odrzucony po badaniu lekarskim. Otrzymał kategorię 4-F z powodu odniesionego jeszcze w szkole średniej urazu kolana, który ograniczał swobodę ruchów i zdolność do biegania. Chociaż Roy nigdy nie protestował przeciwko tej decyzji, Maria przypuszczała, że jako szczery patriota musiał czuć się głęboko dotknięty faktem, że uniemożliwiono mu służbę dla ojczyzny.

– Powiedz coś więcej. Dokąd się wybierasz i co będziesz robił?

– Jeszcze mnie nie poinformowano, gdzie zostanę skierowany. Wiem tylko, że będę pracować jako specjalista w dziedzinie mikrofilmowania w jednym z neutralnych państw w Europie. Moim zadaniem będzie pozyskiwanie zagranicznych publikacji.

Maria splotła ręce.

– Czy wszyscy ludzie z IDC to specjaliści od mikrofilmów?

– Większość – przyznał Roy nieco przepraszającym tonem. – Ale podobno zamierzają zwerbować także bibliotekarzy i pracowników naukowych.

– Żałuję, że nie mogę pojechać z tobą.

– Ja również. – Mężczyzna poprawił okulary na nosie. – W trakcie rozmowy powiedziałem Kilgourowi, że to od ciebie nauczyłem się wszystkiego, co wiem o mikrofotografii. Zasugerowałem, żeby się z tobą skontaktował.

– To bardzo miłe z twojej strony – stwierdziła Maria. – Zapewne usłyszałeś od niego, że IDC nie przyjmuje do służby kobiet.

– Nie. Za to dał do zrozumienia, że szuka kandydatów, którzy ukończyli studia na jednej z uczelni Ivy League.

Maria zmarszczyła czoło.

– To prawie to samo – zauważyła.

Jej kolega opuścił ramiona.

– Jesteś na mnie zła? – spytał.

– Oczywiście, że nie! – odparła i uściskała go serdecznie. – Cieszę się, że ci się udało. Naprawdę!

Roy się odsunął.

– Gdyby nie ty, nie byłoby to możliwe.

Maria pokręciła głową.

– Zostałeś przyjęty, bo jesteś cholernie dobrym bibliotekarzem! – oświadczyła, a gdy Roy uśmiechnął się szeroko, dodała: – Chyba musisz poinformować o tym Hoppera.

– No tak.

– Kiedy już z nim pogadasz, idź do domu, przekaż wiadomość Judith i Carol. Zastąpię cię.

– Dzięki! I do zobaczenia. – Roy włożył fajkę w usta, szybko posprzątał na swoim biurku i wyszedł.

Maria nie była w stanie się skoncentrować. Odłożyła aparat i resztę popołudnia spędziła na porządkowaniu materiałów biurowych. O siedemnastej opuściła bibliotekę i minąwszy kilka przecznic, dotarła do dworca Penn Station, gdzie wsiadła w pociąg do Newark. Zwykle podczas podróży do pracy i z pracy czytała książki, ale tym razem odchyliła się na siedzeniu i zaczęła obserwować świat za oknem. Bardzo się cieszyła z sukcesu Roya, ale ogarniało ją też coraz większe rozżalenie. Chciałabym pracować dla IDC – pomyślała. Nie ma żadnego powodu, żeby wymagano od ludzi dyplomu uczelni Ivy League. Otrząsnęła się po chwili i zamknęła oczy.

Wysiadła na dworcu w Newark i ruszyła wzdłuż Ferry Street do oddalonego o milę dwupiętrowego budynku stojącego w Ironbound, robotniczej dzielnicy zamieszkanej przez Portugalczyków. Wspiąwszy się po schodach na pierwsze piętro, weszła do mieszkania zajmowanego wspólnie z ojcem.

– Dzień dobry! – zawołała, kładąc torebkę na kuchennym blacie.

– Jestem w ciemni – rozległ się przytłumiony głos. – Ale możesz wchodzić, już skończyłem.

Gdy Maria otworzyła drzwi pomieszczenia, jakiś czas temu będącego maleńkim pokojem gościnnym, powitał ją metaliczny zapach, który zdążyła już polubić. W przyćmionym świetle sufitowej lampy Gaspar, szczupły mężczyzna o gęstych szpakowatych włosach, z siwą szczeciną na brodzie, zdejmował właśnie z rozwieszonego między ścianami sznura czarno-białe fotografie przypięte klamerkami.

– Cześć, tato.

Mężczyzna odwrócił się i uściskał Marię.

– Jak było dziś w pracy? – zapytał.

– Dobrze – odparła nieszczerze. – Może wpuścimy tu trochę świeżego powietrza?

Wyzwoliła się z objęć ojca i otworzyła niewielkie okienko z szybami zamalowanymi czarną farbą. Do pokoiku razem ze słonecznym światłem wpadł ciepły podmuch wiatru.

Gaspar przyjrzał się córce i zapytał:

– Co się stało?

Zawsze się domyślisz, że coś mnie trapi – pomyślała.

– Nic takiego.

Gaspar potarł podbródek.

– Zrobię coś do jedzenia, a ty mi opowiesz, co w takim razie się nie stało.

– Dobrze, tato – odrzekła Maria bez przekonania.

Po paru minutach oboje zasiedli przy kuchennym stole nad miską czarnych oliwek z przyprawami. Gaspar nalał porto do dwóch niewielkich kieliszków.

– Saúde – powiedział, stukając się z córką.

Zaczęła sączyć słodkie wino z nutką jeżyny i czekolady. Ojciec przez chwilę spokojnie przeżuwał oliwkę. Odłożył pestkę na talerzyk.

Maria odczuwała coraz większe napięcie.

– Roy jedzie na placówkę zagraniczną jako specjalista od mikrofilmowania – wyznała w końcu.

– Aha... – Gaspar zacisnął palce na nóżce kieliszka, ale nie podniósł go do ust.

Maria zaczerpnęła tchu, a potem opowiedziała ojcu o wszystkim, także o tym, że IDC bierze pod uwagę wyłącznie kandydatów, którzy ukończyli uczelnie Ivy League.

Upił łyk wina i zapytał:

– Czy zazdrościsz Royowi?

Maria poruszyła się niespokojnie.

– Może trochę tak – wyznała. – Jest moim przyjacielem i cieszę się, że mu się udało. Stał się ekspertem w dziedzinie mikrofilmowania i zasługuje na to, by pracować dla IDC. Ale to nieuczciwe, że nie uwzględniają osób, które nie studiowały na elitarnych uniwersytetach.

– Masz rację. Nie jesteś gorsza niż absolwenci szkół z Ivy League.

Uśmiechnęła się, a ojciec dodał:

– Jako fotoreporterka twoja mama musiała mierzyć się z podobnymi przeciwnościami. Wiesz, kiedy redakcje gazet nie chciały jej zatrudniać, ponieważ była kobietą, opracowaliśmy pewien plan. Występowałem jako agent nieistniejącego fotografa nazwiskiem William Sullivan. Elise sprzedała sporo zdjęć, używając tego pseudonimu.

Maria wielokrotnie słyszała tę opowieść, ale nie zamierzała o tym teraz wspominać. Spojrzała za to na jedną z oprawionych fotografii wiszących na ścianie – czarno-biały kadr przedstawiał krótkowłosą kobietę w wojskowym mundurze i z karabinem przewieszonym przez ramię. Ciemne oczy zdecydowanie wpatrywały się w obiektyw.

– To jedno z moich ulubionych zdjęć.

– Moich również. To miliciana, czyli członkini republikańskiej milicji. Setki kobiet walczyło wspólnie z mężczyznami. Elise zrobiła tę fotografię w Madrycie na tydzień przed śmiercią. – Gaspar przetarł oczy i znów napił się wina.

– Tęsknisz za mamą – stwierdziła Maria.

– Nie ma dnia, żebym nie tęsknił.

Poczuła ukłucie w sercu.

– Czy zastanawiasz się nad powrotem do pracy za granicą? – zapytała.

– Może kiedyś... Na razie będę nadal wykonywać zlecenia dla krajowych dzienników. Miło pomieszkać w domu po tylu latach rozłąki z tobą. Lubię myśleć, że w ten sposób nadrabiam stracony czas.

Maria skinęła głową i ugryzła kolejną oliwkę. Gaspar dokończył porto.

– To egoizm z mojej strony, ale martwiłbym się o ciebie, gdybyś wyjechała za granicę w czasie wojny. Jeśli jednak czujesz, że powinnaś służyć ojczyźnie, w żadnym razie nie zamierzam ci tego utrudniać.

Wyprostowała się.

– Jak to się stało, że ty i mama postanowiliście zająć się dokumentowaniem przebiegu hiszpańskiej wojny domowej?

– Oboje opuściliśmy nasze kraje z powodu dojścia faszystów do władzy. Uznaliśmy, że Amerykanie, a także wszyscy inni, muszą się dowiedzieć, co się dzieje w Europie.

Maria zakręciła kieliszkiem, a jej ojciec zgarbił się na krześle.

– Żałuję, że w głębi serca jestem fatalistą – powiedział. – To typowe dla Portugalczyków: sądzimy, że ludzie nie są w stanie zmienić biegu wydarzeń. Mimo wszystko nie ma dnia, żebym się nie zastanawiał, czy nie mogłem czegoś zrobić, żeby uratować życie Elise.

– Och, tato! – Maria uścisnęła jego rękę.

– Twoja mama miała na te sprawy zupełnie inny pogląd. Była pewna siebie i wierzyła, że może pokierować swoją przyszłością mimo pojawiających się na drodze przeszkód nie do obejścia. – Gaspar spojrzał córce w oczy. – Masz w sobie wiele ze swojej matki.

Odetchnęła głęboko, próbując powstrzymać łzy. Ojciec po chwili zabrał dłoń i wstał.

– Czeka jeszcze trochę roboty. Nie masz nic przeciwko późnej kolacji?

– Nie, skąd.

Pocałowawszy córkę w czubek głowy, Gaspar udał się do ciemni i zamknął za sobą drzwi.

Maria z bólem serca odchyliła się na krześle. Przez myśl przemknęło jej wspomnienie mamy pakującej do walizki aparat fotograficzny. Przekręciła na palcu pierścionek z szafirem i zaczęła wpatrywać się w portret kobiety w mundurze, myśląc o tym, co należy teraz zrobić.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------