Ania, klechdy i wielomrok - ebook

I.
DOM DZIECKA W NYSIE

Cześć. Mam na imię Ania. Wy nie? Trudno. Czymś się z wami podzielę. Macie czasami takie dni, gdy wszystko, absolutnie wszystko, jest przeciwko wam? Że przypalacie nawet wodę na herbatę. Gdy lubiany do tej pory przedmiot w szkole nagle przestaje dobrze iść? Gdy najlepsza przyjaciółka robi wam świństwo, a najlepszy kolega kradnie piłkę? Wyobraźcie sobie, że całe moje życie, każda minuta, sekunda i wszystkie chwile właśnie tak wyglądały. Wszystko idzie pod prąd. I pomimo tego, że bardzo się staram. Korzystam z różnych rad. Słucham psychologa, opiekunów, starszych koleżanek… to i tak wszystko pozostaje bez zmian.

Niektórzy eksperci piszą, że to wina problemów w dzieciństwie. Tylko kiedy się ono kończy? Czy czternaście lat to jeszcze dzieciństwo, czy już dorosłość? Jak wam się wydaje? Te problemy to jakieś straszne rzeczy. Na przykład, że ktoś cię nie przytulał albo że nie bujał na huśtawce, lub wymuszał na tobie jedzenie marchewki z groszkiem. Cokolwiek by to nie było – ja w to nie wierzę. Jaki to może mieć wpływ na moje życie? Żaden. Zresztą, co za różnica. Wiecznie czuję się nie na miejscu.

Wszyscy teraz gadają o Nowym Roku. To dopiero za sześć miesięcy, albo i dłużej. Przecież to taka ważna data. Rok 2000. Faktycznie, nie zawsze się taki zdarza. Ale czym się on różni od chociażby 1999? Niczym… chyba. Każdy mój rok wygląda tak samo. Nic się w nim nie zmienia. Ani koleżanki, ani koledzy. Nawet wydaje mi się, że uczę się stale tego samego. I że mam te same oceny.

Nie myślałam jeszcze o tym. Czasami, ale tylko czasami, wyobrażam sobie, że dzieje się coś niezwykłego. Coś, nad czym nikt nie może zapanować i jest to zupełnie niespodziewane. Dlaczego? Bo stałoby się coś innego! Coś, co by dokonało jakichś zmian. A tak? Nadal wszystko zostaje takie samo.

Anna Kowalska

Dom Dziecka w Nysie

– Myślałaś kiedyś, żeby zjeść obiad z rodzicami? – zapytała Ania.

Idąca po jej lewej dziewczyna nawet na nią nie spojrzała.

– Przecież nie mam rodziców – odpowiedziała.

Gdy się jest wychowankiem domu dziecka, to temat rodziców na początku ciekawi, potem boli, a później jest neutralny. Jakby go nigdy nie było. Nie jest zły czy dobry. Nie rani ani nie cieszy. Równie dobrze można rozmawiać o sytuacji politycznej w Mozambiku.

– No tak, ale gdybyś miała, chciałabyś z nimi zjeść obiad? – nie ustępowała dziewczyna w blond włosach. Ręce miała schowane w kieszeniach. Mimo połowy czerwca wiał chłodny wiatr.

– Mmm… nie wiem. Na czym miałoby to polegać? – starała się pojąć tok rozumowania blondynki.

O co jej znowu chodzi? – pomyślała. Koleżanka Ani nie grzeszyła rozgarnięciem, a dodatkowo była marzycielką. Jednak nie sposób było jej zarzucić braku dobrego serca.

– No wiesz. Że mama przygotowuje obiad, a wy w tym czasie z ojcem gracie w chińczyka. A później wszyscy siadacie przy stole i jecie.

– I już?

– I już. – Ania pokręciła zniecierpliwiona głową. Była o rok starsza od koleżanki i widać było pomiędzy nimi różnicę w poziomie rozumowania. Ale nawet gdyby były w tym samym wieku, to i tak czuła, że rok temu miała więcej w głowie.

– Nie wiem. Nie zastanawiałam się. Wolałabym zjeść w pokoju. Swoim. Albo przy telewizji – odparła.

Ania zamyśliła się. Sama marzyła o tym, żeby czasami zjeść obiad z rodzicami. Wymyślała sobie matkę i ojca, z którymi siedzi w kuchni i pomaga im w przygotowaniach. Robi to automatycznie i z radością, inaczej niż w ośrodku. Ma przyjemność, że może z nimi przebywać. Jednak nie ma to teraz znaczenia, bo prawdopodobnie nie będzie już miała rodziców. Ma czternaście lat i zdecydowanie nie chciałaby już ich mieć. Po dziewczyny z ośrodka w jej wieku zgłaszają się tylko jacyś zboczeńcy. Bała się tego od dawna i nie chciałaby trafić do jakiejś podejrzanej rodziny

– A ty byś chciała? – zapytała młodsza z nich. Nie zrobiła tego z ciekawości, po prostu chciała być miła dla starszej koleżanki. Ta równie dobrze mogłaby nie odpowiedzieć.

– Nie wiem. Może.

Ania wiedziała, że to pytanie z litości. Nie chciała się uzewnętrzniać na ten temat.

Pomimo końca roku szkolnego, nadal było chłodno. Niektórzy śmiali się, że to pogoda tak wariuje z końcem milenium. Ania nie brała tego na poważnie. Jej wychowawca ze szkoły – wuefista Marek – stale jej zarzucał, że niczego nie bierze na poważnie. Starał się jej nie dołować, wiedział, jaką ma sytuację, ale mimo wszystko musiał wywierać jakąś presję, by zupełnie się nie rozpadła. Wszyscy wiedzieli, że jest roztrzepana.

W oddali, pomiędzy wysokimi brzozami, stał budynek. Dzieciaki w nim mieszkające nigdy nie nazywały go domem. To był ośrodek. Starsze dzieci wiedziały, że dom dopiero sobie założą, a to po prostu miejsce, gdzie będą przechowane do czasu osiągnięcia pełnoletniości. Wystarczyło wytrzymać osiemnaście lat i droga wolna. Gdy Ania czasami oglądała jakieś filmy dziejące się w ośrodkach, były to zawsze obdrapane rudery. Myślała wtedy, że to nieprawda. Ich budynek, choć nie pierwszej młodości, był już od dawna ocieplony. Miał wściekle żółtą barwę tynku i okna na parterze umieszczone tak wysoko, jakby tego parteru w ogóle nie było. Podobno kiedyś budynek faktycznie był obdrapany, ale Ania tego nie pamięta. Jak daleko sięgała jej pamięć, budynek był zawsze wściekle żółty. Na podwórku stała piaskownica i kilka huśtawek, wszystko bardzo zadbane. Wychowawcy przestrzegali dzieci, by niczego nie niszczyły, i weszło im to w krew. Upominanie nie było potrzebne, bo ośrodek dostawał duże dotacje rządowe, a pobliski kościół kilka razy w roku organizował zbiórki na rzecz dzieciaków. Ania nieraz myślała, że w ośrodku ma lepiej niż dzieci w domach z pełną rodziną. Dostawała komplety nowych ubrań, lalki, a starsze dzieciaki mogły wracać nawet po zmroku.

Na zjeżdżalni siedziało kilkoro dzieciaków, które były młodsze od Ani. Ta, podobnie jak jej starsze koleżanki, zlekceważyła je, pomimo tego że krzyczeli do nich w geście przyjaźni. Ania nie umiała sobie z tym poradzić i uśmiechnęła się do nich delikatnie, tak by starsze nie widziały.

W środku było chłodno, czysto i pachniało detergentem. Tylko w pokojach starszych dzieciaków unosiła się specyficzna woń. Nastolatkowie często wydzielali zupełnie inne zapachy niż pozostałe dzieci i dlatego (przynajmniej tak sobie wszyscy żartowali) mieszkali na górze. W ich pokojach przeplatały się zapachy potu, perfum, herbaty oraz słodyczy.

Ania mieszkała już w ostatnim pokoju w swoim „ośrodkowym” życiu. Ten ostatni był nazywany „odchodnym”. W ośrodku każdy pokój był nazywany inaczej. Pokoje, w których przebywały małe dzieci, nazywane były przez wszystkich „beksami”. Nawet niektórzy opiekunowie je tak nazywali, ale nie w obecności dzieci. Były też pokoje „glutów” i „śmierdzieli”.

„Odchodny” mieścił się na poddaszu ogromnego budynku, w którym jeszcze w czasach wojny był posterunek policji. Niektórzy uczniowie zarzekali się, że nieraz w nocy na parterze, między stołówką a pokojem dyrektora, można było zobaczyć ducha. Chodzącego starego Żyda. A gdy się do niego krzyknęło „Icku, Icku poka cycku”, to podobno odwracał się tyłem i pokazywał zadek zza piżamy. Ania już dawno w to nie wierzyła. Gdy była nieco młodsza, to spacerowała nocą po całym ośrodku w poszukiwaniu… sama nie wiedziała czego. Ubierała się wtedy na czarno i przechadzała korytarzami, unikając miejsc oświetlonych blaskiem księżyca, tak by jej nikt nie widział. Obserwowała, uwięziona w mroku, spokój tego miejsca. Czerpała dziwną satysfakcję z faktu, że nikt jej nie dostrzega, a ona widzi wszystko. Parę razy ją złapano, ale to nigdy nie stanęło jej na przeszkodzie, by kontynuować nocne spacery.

Niezauważona przemykała w cieniu i boso, była wszędzie. Cały budynek znała od podszewki. Wchodziła do gabinetu dyrektora i szukała imion swoich rodziców w aktach z dawnych lat. Szła do kotłowni, gdzie spał wysoki i ponury majster Zygmunt, którego wszystkie dzieciaki w ośrodku nazywały Zigi. Zajrzała do skrytek, pokoi i miejsc, o których nawet nie wiedział konserwator. To działo się jakiś rok temu. Od ciągłego chodzenia boso w nocy miała twarde stopy. Gdy poznała wszystkie zakamarki ośrodka, była bardzo zmęczona i przygnębiona.

I to już koniec? Nie ma nic więcej, myślała, wychodząc z sypialni pani Patrycji, wychowawczyni chłopców na pierwszym piętrze.

Weszła do „odchodnego” numer 37. W pokoju było duszno, bo dziwna i nielubiana przez Anię Iwona zabraniała otwierać okna. Stale twierdziła, że jej zimno. Natomiast Ania uwielbiała, kiedy bryza z pobliskiego jeziora wpadała do środka. Ponieważ była młodsza o dwa lata od Iwony i w hierarchii pokoju była niżej, to nie mogła otwierać i zamykać okien, kiedy tylko chciała. A panującej w ośrodku hierarchii dzieciaki uczą się na samym początku.

Ania rzuciła się na swoje łóżko – jedynkę wykonaną z sosnowego drewna. Na jego oparciach nadal miała naklejki z jakiegoś durnego pisemka, które nakleiła około dwa lata temu. Nie chciało jej się już rozpakowywać plecaka, bo za chwilę koniec roku szkolnego. Nikomu nic nie mówiła, ale i tak od kilku dni chodziła jedynie z zeszytem.

Po co brać coś więcej? Przecież to i tak już koniec, pomyślała.

Kolejny rok mijał, a ona czuła się, jakby to wszystko nie miało sensu.

Na co to wszystko? Ta cała nauka. To całe życie, wymamrotała w myślach.

Dziewczyny siedziały w kącie i rozmawiały z przejęciem o jakimś nowym chłopaku Klaudii. Ania się nie wtrącała, chłopaki to jeszcze nie jej problem. A nawet jeżeli, to z kim by miała o tym pogadać? W swoim roczniku była jedyna, koleżanek w szkole nie miała, a z tymi z pokoju nie chciała mieć nic wspólnego. Tak naprawdę uważała się za mądrzejszą od nich. Tylko co z tego? Równie dobrze mogłaby być mądrzejsza od ślimaka. Na jej życie i tak to nie ma wpływu.

Dziewczyny śmiały się w głos, coś czytając, a do kolacji było jeszcze sporo czasu. Ciekawość zwyciężyła.

– Co czytacie? – zapytała.

Dziewczyny odwróciły się do niej. W pokoju mieszkały w szóstkę: ona – Ania, Klaudia, Wiktoria, Basia, Zuza i jedyna młodsza od niej – Agata. Agaty nikt nie lubił, dlatego że na wszystkich skarżyła. A w ośrodku za każde słowo i czyn trzeba ponieść odpowiedzialność zbiorową. Jeśli w którymś pokoju czuć papierosy, to cały nie dostaje deseru. Proste. Agata trafiła tu niedawno i chyba nie rozumiała, jak działać w grupie.

– Horoskop na ten tydzień. Chcesz swój? – odpowiedziała.

– Pewnie – starała się udawać zainteresowaną, ale tak naprawdę miała w nosie je i ten cały horoskop. Liczyła, że to coś bardziej interesującego.

– „Twój los wkrótce się odmieni. Poznasz uczciwego nieboraka. Będziesz mu wdzięczna do końca życia”. Uuu! Aneczko! Czyżbyś kogoś poznała i się tym nie pochwaliła? – Wszystkie zaczęły się śmiać. Nie był to szyderczy śmiech, bardziej przypominał przekomarzanie między siostrami.

Ania popatrzyła na nie cała czerwona na twarzy, wściekła, że w ogóle zagadała.

– Nie. Nikogo nie poznałam – prychnęła. Niby gdzie miałabym go poznać?, dodała w myślach. Gdzie? W szkole? Tam wszyscy wiedzą, skąd pochodzę, dokończyła zdenerwowana.

– Bo wiesz… Możemy ci powiedzieć, co trzeba z takim robić, jak nie wiesz – zagadnęła najstarsza, Klaudia, która miała piękne kręcone włosy. Ania bardzo zazdrościła jej tych kosmyków.

– Wiem. Wszystko wiem – żachnęła się i odwróciła na łóżku.

A niby co powinnam wiedzieć? – zaczęła się zastanawiać. Trzymać się za ręce i się całować, to każdy głupi potrafi. Co prawda nigdy nie trzymała kogoś za rękę. Nigdy też się nie całowała.

Ale to na pewno nie jest trudne, powiedziała sobie w myślach, kończąc tę gonitwę. Aby się nieco zrelaksować, wyciągnęła pisemko psychologiczne i zaczęła czytać o „5 sposobach na radzenie sobie z samotnością”.

– Punkt czwarty: poznać kogoś. Też mi coś? Każdy może pisać takie bzdury – powiedziała sama do siebie.

* * *

– Ania! Chodź tutaj! – krzyknął wychowawca.

Dziewczynka przez chwilę jeszcze bacznie obserwowała boisko, a potem nadal patrzyła kątem oka na piłkę i inne dziewczyny, aż wreszcie zeszła z boiska.

Przy linii autu stał jej wychowawca, wysoki brunet o atletycznej budowie ciała. Wyglądał jak grecki bóg. Starsze dziewczyny opowiadały, że widziały go kiedyś bez koszulki i przypominał aktora z filmów sensacyjnych. Podeszła do niego. Spojrzał na nią pytająco:

– I co? – zagaił.

Ania wzięła oddech. Zawsze w jego obecności chciała pokazać się z jak najlepszej strony, ale nigdy jej to nie wychodziło. Za każdym razem robiła coś głupiego. Miała słabość do pana Łukasza. Wiedziała, że nie może być jego dziewczyną, ale czasami umysł płatał figla i wydawało się jej, że nauczyciel z nią flirtuje. Niestety, on się tak zachowywał w stosunku do każdego, już dawno to odkryła. Gdyby z nim była, to utarłaby nosa koleżankom z pokoju. A poza tym, zawsze był dla niej miły. Niemal czuła, że żywo interesuje się jej życiem.

– Z czym? – odparła przekornie Ania. Jednak od razu uznała, że to była zła odpowiedź. Głupia i nieokazująca szacunku.

Nauczyciel się wyprostował.

– Aniu, pani Borkowska wystawiła ci naganne zachowanie. Wszyscy nauczyciele dali ci bardzo dobre albo wzorowe. A tutaj, co się stało? – zapytał wuefista.

Stara rura, pomyślała Ania. Pani Borkowska była nauczycielką biologii. Taka mała, pyskata pani o krótkich włosach, która z twarzy wyglądała jak mysz.

– To nie moja wina. Ona się na mnie uwzięła! – odparła żywo dziewczyna.

– Pani nauczyciel, Aniu – poprawił ją zniecierpliwiony wuefista.

– No tak. Pani Borkowska się na mnie uwzięła – nieco spokojniej wyjaśniła Ania.

– Uwzięła się? Aniu, Aniu, wiesz, ile razy z ust uczniów słyszałem ten tekst. Twojej ocenie i tak to nie zagrozi, ale chciałbym wiedzieć, co się stało.

Ania była w kropce. Z jednej strony nie chciała tracić w oczach nauczyciela, z drugiej nie mogła wydać swojej koleżanki z pokoju, dla której ukradła dwa tygodnie temu zeszyt uwag. Co prawda, Ania nie została przyłapana, ale pani Borkowska wiedziała, że to ona. Pedagog z tak dużym doświadczeniem (a biologistka uczyła w tej szkole chyba od wojny) nie dała się nabrać. Dowodów brak, ale wystawienie oceny z zachowania to zawsze indywidualna decyzja nauczyciela. Pani Borkowska skorzystała z tej możliwości.

– Czyli nie powiesz? – zapytał wuefista. Zniżył głowę do poziomu jej oczu.

Ania poczuła, że się czerwieni.

– Nie.

– Nie? – zdziwił się.

– Znaczy… nie, że nie. Po prostu nie wiem… – Czuła, że rumieniec jest już na każdym centymetrze jej ciała. Nawet tam, gdzie go nie powinno być.

– Czyli nie wiesz? – dociskał ten temat, jak mógł.

Ania nienawidziła go w tym momencie.

– Nie, że nie wiem. Tylko, po prostu… – wyjąkała.

– Czyli wiesz? – dopytywał.

Pomyślała, że musi jakoś przerwać tę rozmowę, bo inaczej powie za dużo.

– Eee… – wzięła głęboki oddech – nie wiem, dlaczego pani Borkowska wystawiła mi taką ocenę.

Nauczyciel zmieszał się, ta odpowiedź nie była tym, czego oczekiwał. Miał większe problemy na głowie i dał sobie spokój z tą rozmową.

– Dobrze. Wracaj do gry.

Gdy tylko Ania weszła na boisko, dostała piłką w twarz. Na parę chwil zrobiło się jej ciemno przed oczami. Rozmasowała sobie bolące miejsce, wiedząc, że wszyscy to widzieli, i podziękowała sobie w duszy, że piłka nie była napompowana dostatecznie mocno.

Ha! A Michał zawsze powtarzał, że bardziej boli, jak piłka jest flakiem, pomyślała, wspominając rozmowę o grze w piłkę z jednym z kolegów z ośrodka.

* * *

– Daj spokój. To tylko jedna ocena – pocieszała ją Wiktoria.

Ania siedziała na łóżku ze skwaszoną miną. W nosie miała tę ocenę. Myślała tylko o tym, że pytania nauczyciela bardzo ją krępowały.

– Po co chodziłaś na tę ściankę?! – wykrzyczała Ania.

Pani Borkowska była wychowawczynią Wiktorii i zawsze w torebce nosiła zeszyt uwag całej klasy. Dziewczyna miała tam swoje poczesne miejsce za wybryki „na ściance”, czyli miejscu, gdzie starsi uczniowie palili papierosy. Nastolatka poprosiła, by Ania na ostatniej lekcji zabrała notatnik z torebki nauczycielki. Wszystko poszło zgodnie z planem, ale pani Borkowska widziała, jak dziewczyna wychodzi ostatnia z klasy i że jej zeszyt zniknął.

– Daj spokój, Aniu! I tak jest koniec roku. – Wiktoria rzuciła w Anię poduszką.

W amerykańskich komediach często od tego zaczyna się zabawa – dziewczęta rzucają się i biją poduszkami. Takie rzeczy dzieją się tylko w filmach, w normalnym życiu jest zupełnie inaczej.

W tych poduszkach jest antyalergiczny poliester, czy coś, pomyślała w tym momencie Ania i poszła do łazienki.

Po prysznicu stała jeszcze chwilę przed lustrem. Wytarła szybę z nadmiaru pary i spojrzała w swoje piękne błękitne oczy. Umyła włosy i nie zamierzała ich suszyć. Patrzyła na swoje oblicze i mogłaby przysiąc, że bardziej żałosnej postaci nigdy nie widziała. Ramiona miała oklapłe, włosy mokre, nos zadarty, usta małe. Zobaczyła niewielki siniak pod okiem.

Kochana piłka nożna. Najlepszy sport na świecie, pomyślała.

– I tak przegrywamy wszystkie mecze! – krzyknęła do siebie po drugiej stronie lustra. Druga wersja jednak nic nie odpowiedziała.

Gdy weszła do pokoju, dziewczyny już spały albo udawały, że śpią. Paliła się jedynie jej mała lampka na szafce nocnej. Wszystkie koleżanki były szczelnie przykryte kołdrami, tylko Iwona leżała odkryta.

– Ciągle jej zimno, a leży taka odkryta. Niech se termostat w mózgu naprawi – syknęła, mijając burzę rudych włosów na poduszce.

Przed pójściem spać usiadła jeszcze na chwilę na swoim łóżku.

I to już koniec tego dnia? Nie ma nic więcej? Czy coś się jeszcze wydarzy? Tylko tyle ten dzień mi przyniósł? Upokorzenie w oczach nauczyciela i głupie udawanie przyjaźni z Wiktorią. Nic się nie zmieni, myślała, patrząc tępo w drzwi wejściowe do pokoju.

Co to za różnica, czy położę się spać, czy nie? Do diabła! Nic się nie zmieni. Nigdy! – krzyczała na siebie w myślach. Nawet jak opuści ośrodek, to będzie tak samo. Ania bardzo pragnęła, żeby wszystko zniknęło lub się zmieniło. Marzyła o tym od samego początku, choć nie była w stanie powiedzieć, ile to już trwa. Pragnęła jak nigdy dotąd. I trwałaby w zamyśleniu, gdyby nie uczucie, że ktoś się jej przygląda.

Nie dalej jak metr od niej stał chłopiec ubrany w bokserki i biały podkoszulek. Trzymał w prawej dłoni kubek. Miał ciemne włosy, które opadały mu na uszy. Był odwrócony do niej plecami. Serce Ani zamarło. Zdała sobie sprawę, że nie widzi nic innego, ani mebli w pokoju, ani dziewczyn, jakby istniała tylko ona i ten chłopak. Tylko kto to taki?

– O matko. Odbija mi – powiedziała całkiem głośno do siebie, przerażona tym, co właśnie zobaczyła.

Chłopak natychmiast się poruszył i wyprostował głowę. Odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. Ta krótka chwila, gdy na siebie patrzyli, trwała całą wieczność – tak przynajmniej Ania to odczuła. Chłopiec musiał być od niej starszy, ale niedużo. Przyglądał się jej z mieszaniną zainteresowania i zdziwienia, jednak nie był wystraszony tak bardzo jak ona. Wiedziała jedno – że nigdy w życiu nie widziała go w ośrodku. Chłopiec odstawił kubek na niewidzialny stolik. W pewnej chwili w jego ręku znikąd pojawiła się kartka z długopisem. Pośpiesznie coś na niej napisał i jej pokazał. Na kawałku papieru widniał zapisany czarnym tuszem napis: „Cześć”.

– Nieee… – mruknęła, przeciągając sylaby – …odbija mi. To na pewno depresja – stwierdziła automatycznie.II.
NIE LUBIĘ LUDZI O IMIENIU NA M

Byliście kiedyś w Nysie? Nie? To całkiem ładne miasto. Ma wszystko, o czym można pomarzyć. No może poza dostępem do morza. Ale za to w pobliżu jest spore jezioro. Dzięki temu w ciepłe i wietrzne dni na górnych piętrach ośrodka czuć przyjemną bryzę. Znaczy, tak mi się wydaje, bo nad morzem nigdy nie byłam.

W mieście najbardziej lubię tory kolejowe. W centrum jest bocznica, a przy jednej z granic miasta tory przebiegają obok pól, gdzie rośnie pszenica. Jest tam również trochę drzew i ładna ścieżka z pagórkami, na których można się wygrzewać w ciepłe dni. Wszyscy młodzi tam chodzą. Ja też. Bardzo mi się tam podoba. No i pociągi. Najczęściej przejeżdżają te towarowe, ale czasami zdarzają się też osobowe. Jest w nich coś romantycznego. Staliście kiedyś na torach? Takich, które są proste i prowadzą daleko, daleko w dal, aż oczy nie są w stanie dojrzeć ich końca? W tym miejscu, o którym mówię, właśnie takie są. Czasami sobie wyobrażam, że wybieram się w daleką podróż tymi torami. Nie jako pasażerka, tylko jakbym to ja była pociągiem i jechała po szynach, ale dużo szybciej. A na koniec dojeżdżam na przykład do morza. Widzę to oczami wyobraźni. Wyjeżdżam zza zielonych drzew i już czuję tę morską bryzę. Tory się kończą, a tuż za nimi jest… plaża. Tak od razu. Jak w tych wszystkich reklamach i piosenkach Maryli Rodowicz. Że już jest na miejscu. Że nie trzeba nigdzie dalej iść czy szukać. Tylko od razu wiadomo, że to tu. Piękna trasa! Spod górki obok torów w Nysie aż do Bałtyku obok Kołobrzegu.

Tak, ta górka to zdecydowanie moje ulubione miejsce w Nysie. Gdybyście kiedyś mnie szukali, z pewnością będę tutaj. Albo gdzieś w pobliżu.

Anna Kowalska

Górka obok torów

Ania Kowalska cała się trzęsła, siedząc na łóżku. Wbijała paznokcie w materac i mocno zaciskała oczy. Wiedziała. Wiedziała to od zawsze. Wszyscy mieli co do niej racje. Jest nienormalna. Totalnie zbzikowała. Odbiła jej palma.

To pewnie pierwsze stadium, myślała.

Otworzyła oczy. Chłopak nadal stał w jej pokoju, a ona nie widziała niczego więcej poza nim. W rękach trzymał kartkę i tak stał w bieliźnie. Miał bladą cerę, ale ciągle przyglądał się Ani z uśmiechem.

Znowu zamknęła oczy.

Może jak nie będę na niego patrzeć, to sobie pójdzie? Pójdę jutro do pielęgniarki, poproszę o jakieś proszki i będzie już dobrze, zbierała gorączkowo myśli.

– Idź sobie! – krzyknęła.

Nadal nie otwierała oczu, ale bardzo wyraźnie czuła jego obecność. Spojrzała przez palce jednym okiem. Chłopiec ponownie wziął do ręki kubek i przyjaźnie pomachał do niej trzymaną kartką.

– Nie! Ciebie tu nie ma, ciebie tu nie ma! – powtarzała głośno, trzęsąc się coraz bardziej.

Strach dzielił ją na części niczym kucharz krojący ser na kanapki. Zaciskała powieki tak mocno, jak jeszcze nigdy w życiu. Bała się, że młodzieniec swoimi małymi rączkami rozedrze ten zacisk. Ale nic takiego nie nastąpiło. Usłyszała jedynie dźwięk kubka odkładanego na stolik i zapach jego ciała, gdy ją mijał. Tego było już za wiele. Zaczęła krzyczeć, tak głośno jakby ktoś ją właśnie dziurawił nożem i od natężenia krzyku miało zależeć jej życie.

Nie pamiętała, jak długo krzyczała, ale obudziła całe dwa piętra i kilkoro dzieci w „beksach” na parterze. Dziewczyny dobiegły do niej jako pierwsze i zaczęły pytać, co się stało. Gdy dostrzegła znajome twarze, szybko się uspokoiła i wytarła łzy. Po chwili w pokoju zjawili się również wychowawcy poszczególnych sekcji. Pierwsza była pani Ela, opiekunka dzieciaków z „odchodnych”. Usłyszała, że Ani się coś przyśniło, ale nie do końca w to uwierzyła.

– I tak krzyczałaś, bo przyśnił ci się koszmar? – pytała, lustrując wzrokiem pozostałe dziewczyny, które szybko wyczuły pismo nosem. Najbardziej prawdopodobnym wytłumaczeniem tego krzyku była jakaś forma znęcania się koleżanek z pokoju. Elżbieta miała ponad pięćdziesiąt lat, a w ośrodku zajmowała się dziewczynami już od dwudziestu i widziała wszystko. – Aniu, chcesz tu zostać na noc? To na pewno był koszmar? – dociekała dalej, widząc, że Ania cały czas rozgląda się po pokoju w poszukiwaniu czegoś.

– Tak, tak. Chcę zostać. To był tylko koszmar – broniła koleżanek Ania. Ona również zrozumiała, w jakie kłopoty mogła wplątać dziewczyny.

– A co ci się śniło?

– No wie pani, jak to często bywa w snach, nie pamiętam – powiedziała tak nienaturalnym głosem, że nawet gdyby ktoś jej nie znał, to stwierdziłby, że kłamie.

Elżbieta wyprostowała się w swoim pomarańczowym szlafroku. W tym momencie do pokoju dziewczyn weszła również pomocnica, Ewelina, która była na stażu, oraz dyrektor Maciej, gruby i wysoki mężczyzna. Mimo swojego służbowego podejścia do pełnionej funkcji bardzo mu zależało na dzieciakach w ośrodku. To dzięki jego pracy ponad siły dzieciakom nigdy niczego nie brakowało. Może z wyjątkiem rodziny, ale na to nie miał wpływu.

– Co się tu dzieje? – zapytał dyrektor.

Jego ogromna postura, tubalny głos i widoczne zdenerwowanie otrzeźwiło do reszty wszystkich w pokoju. Nawet pani Elżbieta stanęła wyprostowana.

– Nic, panie dyrektorze. Przyśnił mi się koszmar – powtórzyła swoją wersję Ania.

Zdała sobie sprawę, że od kilku minut siedzi w tym samym miejscu i nadal wbija paznokcie w materac. Puściła go wreszcie. Dyrektor zmrużył oczy. Ania od razu poczuła, że pan Maciej świetnie nadawałby się jako śledczy w policji.

– Koszmar? Przyśnił ci się koszmar? – powtórzył po niej i przez sekundę wydawało się, że naprawdę w to uwierzył. Być może w czyimś domu, gdyby dziecko krzyczało, a potem mówiło, że miało koszmar, wszyscy przyjęliby to ze zrozumieniem. Ale nie w ośrodku. Dyrektor Maciej musiał już nieraz radzić sobie z przemocą między dzieciakami. Nikt, łącznie z panią Elą, nie chciał go sprowokować do takiego myślenia.

– Która się pierwsza obudziła? – zapytał cicho dyrektor.

Dziewczęta wymieniły się spojrzeniami.

– No, która? – zażądał odpowiedzi.

Atmosfera w pokoju zrobiła się bardzo gęsta. Do tego stopnia, że Iwona postanowiła uchylić okno.

– Chyba ja jako pierwsza wstałam – odezwała się Baśka, korpulentna dziewczyna, niemal najstarsza w pokoju. Miało to sens, bo ze wszystkich była zdecydowanie najgrzeczniejsza, co dawało jej słowom dużą wiarygodność – przynajmniej w oczach dyrektora.

– Co widziałaś?

– Nooo… Ania siedziała tak jak teraz. Miała zamknięte oczy i krzyczała, jakby ktoś ją obdzierał ze skóry.

Ania niemal od razu stwierdziła, że może dużo lepiej by było, żeby to ona sama się odezwała. Na jaw wychodzą dziwne fakty, które wolała zatrzymać dla siebie. Zwłaszcza że po kilku minutach spędzonych na tym przesłuchaniu już w ogóle nie była pewna, co widziała.

To był chłopiec? Przecież to niemożliwe, to nie mogła być prawda, powtarzała sobie w głowie, karcąc się za tę całą awanturę.

– Siedziała? – dopytywał pan Maciej.

Stwierdzić, że dyrektor był podejrzliwy, to tak jakby powiedzieć, że monsun to taki spory deszczyk. Baśka zdała sobie sprawę, że trochę dziwnie brzmiała jej odpowiedź. Oczami szukała ratunku u pozostałych dziewczyn. Te jednak milczały, same nie wiedząc, co powiedzieć.

– No tak. I miała zamknięte oczy.

Dyrektor bardzo dokładnie rozejrzał się po pokoju.

– Chcesz przespać się dzisiaj u dziewczyn z piętra niżej, Aniu? – zapytał.

Wszystkie dziewczyny wiedziały, że odpowiedź choćby trochę zabarwiona niezdecydowaniem oznaczałaby wyrok dla całego pokoju. W najlepszym wypadku długie dochodzenie i wałkowanie tematu przez całe wakacje.

– Nie! Tu mi dobrze – zapewniła.

Dziewczyny odetchnęły z ulgą. Pani Elżbieta i dyrektor Maciej jeszcze chwilę przyglądali się całej piątce.

– W takim razie chyba nic się nie stało. Jutro może jeszcze pogadamy. Dobrej nocy, dziewczęta. Pani Elżbieto. – Dyrektor elegancko się ukłonił, poprawił spodnie od piżamy w paski i wyszedł na ciemny korytarz.

Dopiero teraz Ania dostrzegła, że przy drzwiach wisiały zaciekawione buzie innych dzieci. Zapewne też chciały wiedzieć, co się stało.

Jeszcze przez chwilę dało się słyszeć, jak dyrektor nawoływał wszystkich do spokoju i dalszego snu. Pani Elżbieta raz jeszcze zbadała cały pokój niczym radar przeszukujący przestrzeń dookoła lotniska.

– Dobranoc, dziewczęta. Jutro sobie na pewno porozmawiamy. – Poprawiła szlafrok i wyszła z wyjątkowo napiętą skórą na policzkach.

Kiedy drzwi się zamknęły, dziewczyny stały w swoich pozycjach jeszcze przez parę sekund, zanim zaczęły się ponownie kłaść.

– Co ci odbiło smarkulo? – rzuciła Iwona, zamykając wcześniej otworzone okno.

– Wariatka – dodała nielubiana przez wszystkie Agata, dzięki czemu pewnie zyskała parę punktów w ich oczach.

Gdy światło jeszcze się paliło, a dziewczyny wymieniały między sobą szepty, Ania starała się odwrócić od nich plecami, co nie było wcale łatwe, bo jej łóżko znajdowało się między posłaniem Agaty i Iwony. W którą stronę się nie obróci, zawsze kogoś będzie widzieć. Nie znosiła tego i marzyła od wielu lat o parawanie.

– Skąd masz ten kubek?

Blondynka podskoczyła, jak gdyby w jej łóżku były rozpalone węgle. Od razu przypomniała sobie, że słyszała dźwięk kubka odstawianego na jej komódkę. Nadal tam stał, wypełniony jakimś jeszcze ciepłym płynem. Ania siedziała z otwartą buzią i wpatrywała się w kubek, jakby ten miał zaraz coś do niej powiedzieć.

– Jejku, nie chcesz, to nie mów. Nie rób cyrku – warknęła zmęczona całą tą sytuacją Iwona.

Ania rozejrzała się po pokoju, dziewczyny już położyły się do łóżek i próbowały zasnąć. Wiedząc, że nikt się jej już nie przygląda postanowiła dotknąć kubka palcem. Był prawdziwy! To nie mógł być sen. Jej serce zaczęło mocniej bić. Powąchała zawartość – pachniało jak herbata. Gdy po chwili się uspokoiła, zaczęła oddychać normalnie i postanowiła się napić.

– Tfu! Gorzka – szepnęła do siebie, krzywiąc się. Resztę nocy spędziła, zastanawiając się, jak można to racjonalnie wytłumaczyć.

Nie mogła zasnąć. Długie godziny patrzyła w sufit, myśląc, czy to możliwe, żeby kogoś widziała w tym pokoju. A może to był ten Żyd Icek, o którym opowiadały dziewczyny? Ale jeżeli tak, to czemu nie miał brody? I czemu do licha był w bieliźnie? Nigdy wcześniej nie widziała, z tak bliska, chłopca w bokserkach.

No nie wiem. Po duchach oczekiwałabym jakiegoś większego… dostojeństwa, myślała, zanim odpłynęła we śnie.

Gdy rano otworzyła oczy, większość dziewczyn z pokoju była już ubrana. One nie miały problemu z zaśnięciem. Pokręciła się chwilę na łóżku, zastanawiając się, czemu jest taka zmęczona. Przekręciła się na lewy bok i kątem oka dostrzegła kubek. Jego zawartość była na wpół wypita. Wspomnienia poprzedniego wieczoru odżyły, chociaż myślała, że zdążyła o wszystkim zapomnieć. Zrobiło jej się na zmianę zimno i gorąco, ale nie mogła dać tego po sobie poznać. Nie chciała wyjść na wariatkę, a przecież i tak pewnie już ma taką łatkę.

– Hej, idziesz na śniadanie? – zapytała koleżanka wychodząca z pokoju jako ostatnia.

– Taaak. Zaraz zejdę – odpowiedziała tak, jakby w ogóle nie wiedziała, o co była zapytana. Usiadła na kancie łóżka, potargała blond grzywę, ciągle wpatrując się w kubek.

Na pewno nie był jej ani żadnej dziewczyny z pokoju. W ośrodku każda rzecz ma swojego właściciela. Nawet byle grzebień czy poduszka. Wychowawcy tłumaczą to dzieciakom od „beksy”. Ma to swój cel, w ośrodku jedna z najsroższych kar dotyczyła złodziejstwa. Wiele lat stałego pilnowania i przestrzegania regulaminu wpoiło dzieciakom baczne pilnowanie siebie nawzajem. Do tego stopnia, że dziewczyny mieszkające w jednym pokoju wiedzą, ile pozostałe mają skarpetek czy spinek do włosów.

I teraz, nagle, w pokoju „odchodnym” pod numerem 37 pojawił się kubek – zupełnie znikąd. Ania wiedziała, skąd go ma. Zostawił go chłopiec, który jej się chyba przyśnił. Wiedziała również, że to ostatnie z możliwych wytłumaczeń, które by komukolwiek przedstawiła. Wyszłaby na wariatkę, na czubka.

Przy śniadaniu w wielkiej sali było dokładnie tak, jak sobie wyobrażała. Choć usiadła przy tym samym miejscu co zawsze, to towarzyszyły jej spojrzenia innych dzieci. Starszych i młodszych. Bacznie ją obserwowała również pani Elżbieta. Ania czuła to, co wszyscy sobie myślą. Zbzikowała. To pewnie jakiś wewnętrzny stres, o którym nieraz czytała w książkach o psychologii. Jakiś uraz z dzieciństwa, o którym wcześniej nie myślała. Nieprzepracowane emocje, a może brak gotowości na kolejny życiowy krok, czy coś takiego.

– Ale przesrane – powiedziała, patrząc na kanapkę z szynką.

Ania wychodziła właśnie do szkoły. Pakowała plecak, a w zasadzie wkładała do niego notatnik i zeszyt „do wszystkiego” oraz bułkę z makiem, którą wzięła na drugie śniadanie. Niektóre z dziewczyn już w ogóle nie chodziły na lekcje albo udawały, że idą, a naprawdę szły na spotkanie z chłopakami.

Na tym właśnie polegała różnica w wychowaniu dziewczyn i chłopców, myślała Ania.

Chłopaki po prostu nie idą na lekcje, wszyscy o tym wiedzą i mają w nosie. A dziewczyny odstawiają cyrk, pakują się na zajęcia, biorą kanapki i udają, że są w szkole. Nawet wracają zgodnie z harmonogramem.

Chłopaki mają łatwiej, pomyślała schodząc schodami.

– Aniu, pozwól.

Zanim zdążyła dojść do dużych drzwi, usłyszała za sobą głos pana dyrektora Macieja. Przez tyle lat życia w ośrodku nauczyła się, że dyrektor nie używa głosu, gdy nie musi. Nie prosi o nic, póki nie wymaga, by było to zrobione. I najważniejsze – nie zagaduje dzieciaków, jeżeli nie jest to konieczne.

Odwróciła się powoli. Tuż przy gabinecie, który kiedyś odwiedziła nocą, stał dyrektor. Nie miał już na sobie piżamy w paski, lecz strój formalny – opiętą na brzuchu koszulę oraz czarne spodnie. Przybrał na twarzy zatroskaną minę, efekt udawany od wielu lat. Ania wiedziała, jak każde dziecko w ośrodku, że dyrektor ich wszystkich kocha i bardzo mu zależy, by wyszli na ludzi. Ale jest przede wszystkim urzędnikiem, który patrzy na nich jak na cyferki w arkuszu.

– Chciałbym zamienić z tobą słówko – powiedział w przestrzeń.

Te słowa nie były skierowane do niej, lecz do wszystkich dzieciaków w budynku. Każdy miał usłyszeć, że sam dyrektor bierze w pieczę biedną i szczupłą blondynkę, a kto choćby krzywo na nią teraz spojrzy, będzie miał z nim do czynienia. Ania widziała, że z taką opieką wiąże się duża odpowiedzialność za los koleżanek w pokoju. Przecież musi ukryć to, co widziała, żeby nie wyjść na wariatkę, i jednocześnie oczyścić ze wszelkich możliwych podejrzeń pozostałe dziewczyny. Nie znosiła takich sytuacji. Czasami sobie wyobrażała, że gdyby od jej życia zależał los całego świata, to świat miałby spory problem, bo nie wiedziałaby, co zrobić.

Po raz pierwszy oficjalnie weszła do gabinetu dyrektora. Już kiedyś odwiedziła ten pokój, po ciemku, a teraz było niewiele lepiej. Jedyne okno wychodziło na róg budynku i nie dawało wiele światła słonecznego. Pomimo czerwcowego poranka pomieszczenie gubiło się w mroku.

Po obu stronach podłużnego gabinetu stały półki z dziesiątkami segregatorów, pełne dokumentów na każdy temat. Były tam informacje o rodzicach (niezwykła wiedza dla dzieciaków, gdy są małe) i wiele zapisków o tym, kto kogo odwiedzał, kto co dostał, ile kosztuje doba za osobę w ośrodku albo co podano na obiad dwanaście lat temu. Pokój kończył się małym sosnowym biurkiem, na którego blacie sterczał ogromny komputer, stos różnych papierów oraz kubek z kawą.

Maciej rozsiadł się wygodnie w swoim wielkim fotelu, a Ania stwierdziła, że ten mebel był jedynym udogodnieniem, na jakie dyrektor pozwolił sobie przez te wszystkie lata. Obrotowy fotel służył mu już długo, zdążył utracić sporo ze swojego blasku i teraz był mocno powycierany. Na siedzisku leżała czerwona poduszka w kształcie serca, żeby przysłonić gąbkę wystającą z licznych pęknięć skóry.

– Aniu – powiedział, spoglądając w komputer, jakby były tam wyświetlone jej akta – co się wydarzyło nocą w waszym pokoju? – zapytał, świdrując ją wzrokiem, który pamiętała z wczoraj.

To nie było spojrzenie, jakim lustrował dzieciaki, przechadzając się korytarzem, ale raczej wzrok śledczego, który szuka mordercy.

– Nic się nie stało, naprawdę.

Gdy tylko to powiedziała, poczuła, że popełniła błąd. W dyrektorze włączył się wtedy demon podejrzliwości. Taka bardzo prosta odpowiedź niemal z pewnością oznaczała, że kłamie albo że chce coś ukryć. Dla doświadczonego pedagoga to było jak przyznanie się do winy. Maciej zwęził oczy.

– Posłuchaj mnie, Aniu. Jeżeli koleżanki z pokoju cokolwiek ci zrobiły, tutaj, w tych ścianach, możesz o tym powiedzieć. Zareaguję w taki sposób, że nie ucierpisz, a będziesz mieć spokój.

Zabrzmiało to jak groźba i Ania aż przełknęła głośniej ślinę.

– Ale nic się nie stało…

– Po prostu miałaś koszmar – dodał za nią dyrektor, wpatrując się w nią wnikliwie – i darłaś się przez jakieś dwadzieścia sekund, jakby cię obdzierali ze skóry.

Ania dostrzegła, że dyrektor spogląda na ekran monitora.

– Co nie zdarza ci się często. Ostatni raz takim zachowaniem mogłaś się poszczycić… – zrobił pauzę i spojrzał jej w oczy – …nigdy – dokończył.

Ani zrobiło się gorąco. Jeżeli dziewczyny będą mieć przechlapane, to za nic sobie nie wybaczy, a one z pewnością nie wybaczą jej. Nie potrzebowała tych emocji w ostatnich latach życia w ośrodku.

– No tak. Bo to był bardzo… – szukała słowa – …sugestywny koszmar.

Starała się wyglądać na naprawdę pewną, tego co mówi. Dyrektor ponownie zmierzył ją uważnym spojrzeniem. Czuła się jak winna i nawet zaczęła się zastanawiać, czy by czegoś nie powiedzieć, ale w ostatniej chwili nabrała powietrza w usta.

– Zapytam ostatni raz. Aniu, czy w pokoju stało się COŚ, o czym chciałabyś mi powiedzieć?

Ania ściskała dłonie, trzymając je na podołku i marząc jedynie o tym, by wyjść z tego dusznego pomieszczenia.

Po ułamku sekundy przyszła jej do głowy jeszcze jedna myśl. Czy to wszystko nie jest ukartowane.

Dlaczego on zadaje takie pytania? Może to nie przypadek, zaczęła się zastanawiać. Ale jej rozkojarzona mina wywołała jedynie zniecierpliwienie dyrektora.

– Dobrze. To wszystko, ale pamiętaj, gdybyś chciała kiedyś, cokolwiek mi powiedzieć, to się nie krępuj. – Wstał zza biurka i wyłączył ekran w komputerze, co oznaczało, że rozmowa jest zakończona.

Ona również podziękowała i już po chwili wybiegła z budynku. Wiedziała jedno – chyba nie przepada za panem Maciejem tak, jak kiedyś.

W szkole znowu towarzyszyły jej spojrzenia uczniów. Dziewczyny z pokoju i pozostałe dzieciaki szybko rozgadały, co się stało w ośrodku. W ten oto sposób Ania, najbardziej spokojna i normalna uczennica, stała się dziwolągiem. Niby to nic strasznego, ale w przeciągu paru godzin poczuła się, jakby była inna. Młodsze dzieciaki patrzyły na nią ze strachem, a starsze wyzywały od wariatek.

– Ach, wspaniałe koleżanki – westchnęła, gdy mijała kolejną grupkę uczniów.

Nie ma się co dziwić. Jest koniec roku, sezon ogórkowy. Każda pierdoła urasta do miana wielkiego wydarzenia. Pomimo swojej empatii i zrozumienia dla różnych reakcji ludzi Ani było bardzo przykro. Nigdy się z nikim nie przyjaźniła w szkole, ale wytykanie i wyzwiska to zupełnie coś innego niż być po prostu cichą myszką. Chyba wolała tę drugą opcję.

Gdy lekcje się skończyły, jak zawsze poszła do znajdującej się w ciemnej piwnicy szatni, żeby zmienić buty. Usiadła na drewnianej ławce.

– Wariatka!

Gdy wiązała lewą sznurówkę, dostała w twarz spoconymi spodenkami. Odrzuciła je natychmiast i wstała, by odwdzięczyć się za ten gest, ale widząc trzech starszych chłopaków, śmiejących się z wybornego ich zdaniem żartu, dała sobie spokój. Co mogła im zrobić?

– Tak ci do śmiechu? – usłyszała za sobą głos jakiegoś chłopaka.

Odwróciła się i zobaczyła znajomą twarz, ale nie wiedziała, skąd mogli się znać. Uczeń ze starszej klasy stał wyprostowany i gromił spojrzeniem trzech kolegów. Na początku wydawało jej się to nieco groteskowe, ale gdy przyjrzała się bliżej, zauważyła, że ten raczej niepozorny młodzieniec wystraszył tamtych. Trzech łobuzów szybko się spakowało i wybiegło z szatni, a jej wybawca odprowadził ich wzrokiem. Gdy zniknęli za rogiem ściany, spojrzał w końcu na Anię.

– Wszystko okej? – zapytał nieznajomy.

Tylko tyle? Naprawdę nie mógł powiedzieć czegoś więcej? – zastanawiała się, kiwając głową.

– Jesteś z domu dziecka? Odprowadzić cię?

Nie był to może najmilszy sposób nawiązania znajomości, ale nie miała nic przeciwko. W sumie nawet trochę zaczęła się bać, skoro zaczepki słowne zamieniły się w agresję. Wyszli z terenu szkoły i skierowali się pod górkę do ośrodka. Chłopiec nic nie mówił, tylko sunął żwawo obok niej. Nawet się nie przedstawił, co Ania uznała za zachowanie bardzo niekulturalne.

– Jestem Ania – wypaliła, nie wiedząc czemu.

– Wiem – odrzekł chłopak, nawet na nią nie spojrzawszy. –Czasami wymieniam się grami z Dawidem – dopowiedział, zanim wyraziła swoją dezaprobatę wobec takiego zachowania. Chodziło o chłopca z domu dziecka, który też jest w „odchodnym”.

Szli tak razem parę minut, aż doszli do rozwidlenia, przy którym na murku siedziało paru starszych uczniów palących papierosy.

– O proszę. Wariatka i szajbus. Ale żeście się dobrali! – powiedział najwyższy, gdy Ania wraz z chłopakiem mijali ich bez słowa.

Młodzieniec zatrzymał się na chwilę.

– Chcesz coś jeszcze powiedzieć?

Ania, co dziwne, nie bała się. Była wręcz ciekawa, co się stanie. Będą się bić, a może tylko zmierzą się wzrokiem? Ale nic takiego nie nastąpiło. Cisza.

Ruszyli dalej, jakby nigdy nic.

– Trafił swój na swego. Zobaczycie! – powiedział ten sam chłopak i splunął za nimi.

Przeszli jeszcze parę kroków. Nowy znajomy eskortował Anię niemal do samej bramy ośrodka. Nagle zapytał:

– Słuchaj, o co w ogóle chodzi z tą wariatką. Coś słyszałem, ale nic z tego nie rozumiem.

A więc o to chodzi, pomyślała szybko Ania. Był dla niej miły, bo chciał z niej wyciągnąć jakieś ciekawostki, które potem rozpowie.

– Nieważne – powiedziała ostro.

Chłopak wzruszył ramionami.

– Skoro tak twierdzisz. No nic. Miło było cię poznać. Trzymaj się!

Ruszył dalej, Ania stała przy bramie do ośrodka i patrzyła na jego plecy.

– Nawet nie wiem, jak masz na imię! – krzyknęła nieco zbyt melodramatycznie.

Może to się zaczyna z wiekiem? – zamyśliła się, ale zanim umysł przesłał jej odpowiedź, usłyszała:

– Michał.

Nawet się nie obejrzał. Nie uniósł ręki. Nic. Szedł sobie dalej.

– Jeżeli taki masz styl, patafianie, to wiedz jedno, strasznie nie lubię ludzi o imieniu na M – powiedziała do siebie, gdy skręcała do ośrodka.

Ciekawość. Ania miała wiele wad, ale dążenie do czegoś niezwykłego uznawała zawsze za swoją wielką zaletę. Leżała na łóżku i oglądała kubek, który znalazła wczoraj wieczorem na swojej komódce. Wyglądał zupełnie zwyczajnie.

– To nie mógł być sen – mówiła sama do siebie, siedząc na łóżku.

Dziewczyny, choć zajęte do tej pory rozmową, bacznie się jej przyglądały.

– Może… można „przywołać” tego ducha raz jeszcze?

Zaczęła się zastanawiać, co takiego robiła wczoraj inaczej niż zazwyczaj. Szukała jakiegoś klucza, który by jej pomógł zlokalizować dziwne COŚ, które sprowadziło do jej pokoju tamtego chłopca.

– Idę się umyć – powiedziała bardziej do siebie niż do dziewczyn.

Spojrzały na nią podejrzliwie.

– Przecież już się myłaś – rzuciła jedna z nich przytomnie.

– Nie wasz interes – odpowiedziała. Przez ostatnie parę minut w ogóle zapomniała, że ktoś poza nią jest w pokoju.

Myła się długo. Chciała mieć pewność, że po jej powrocie wszystkie koleżanki będą już spać.

Spojrzała po myciu w lustro, tak samo jak dzień wcześniej. Nadal spoglądała na zagubioną w życiu blondynkę. Nic się nie zmieniło w jej wyglądzie. Skrzywiła się nieco z tego powodu i ruszyła do pokoju. Przeszła przez korytarzyk, nie zapominając syknąć na Iwonę i jej histerię – dokładnie tak jak wczoraj. Usiadła na łóżku i…

– Nic. Nic się nie dzieje – powiedziała niemal na głos.

Na szczęście wszystkie dziewczyny już spały. Pokręciła się chwilę po łóżku, rozglądając się dookoła w półmroku. Nadal nic się nie działo.

– Kubek!

Wzięła do ręki naczynie z od dawna zimnym płynem. Pokręciła nim w rękach na różne sposoby i obejrzała ze wszystkich stron. Ot, prosty biały kubek. Bez żadnych napisów, logo czy jakichkolwiek znaczków. Spróbowała go potrzeć niczym lampę Aladyna, ale nadal nic. Żadnego chłopaka w bokserkach.

– Kurna – powiedziała po cichu zupełnie rozczarowana. Po całym dniu słuchania, że jest nienormalna, chciałaby w końcu się dowiedzieć, czy faktycznie traci zmysły, czy nie.

Pomimo najszczerszych chęci, pokój numer 37 w ogóle się nie zmieniał. Nie działo się nic, co by odbiegało od normy. Zrezygnowana, jak nigdy w życiu, położyła się do łóżka. Zanim zasnęła, przypomniała sobie jeszcze zachowanie nowego kolegi – Michała.

– Co za głupek – rzuciła w przestrzeń i zasnęła.