Anioł Stróż - ebook

Rozdział 3

Pół godziny później zapukałam do drzwi mojej drugiej szefowej. Adela odwróciła się w moją stronę i wskazała na słuchawkę, którą trzymała przy uchu. Kiwnęłam głową i usiadłam w fotelu przed jej biurkiem. Nie miała przede mną tajemnic, więc tylko uśmiechnęła się w moją stronę i pokazała na migi, żebym poczęstowała się ciastkiem. Chętnie sięgnęłam po jedno. Adela zawsze piekła je sama. Wprawdzie nie oznaczało to, że były zdrowsze, tylko że miały więcej cukru od tych, które można kupić w cukierni, ale tego właśnie w tej chwili potrzebowałam. Postanowiłam, że zacznę się odżywiać zdrowo od przyszłego tygodnia. Nigdy nie wierzyłam w metodę „od jutra”, a w tym miałam szansę na sukces. Dobrze, że dziś dopiero środa.

Obserwowałam Adelę, jak zmienia się jej wyraz twarzy podczas rozmowy. Marszczyła się i rozluźniała na zmianę. Odnosiłam wrażenie, że za każdym razem jej zmarszczki się pogłębiały. Wprawdzie ledwie przekroczyła pięćdziesiątkę, ale wyglądała na co najmniej dziesięć lat więcej. Nic dziwnego, miała ciężkie życie. Kierowała organizacją od ponad dziesięciu lat, a pracowała w niej od niemalże trzydziestu. Ja wpadałam tu najwyżej trzy razy w tygodniu, ale za każdym razem czułam się starsza o rok. Widziałam tu wiele nieszczęścia, czego można się spodziewać, jeśli pracuje się w organizacji pomagającej kobietom, które stały się ofiarami przemocy. Adela widziała już wszystko, ale zawsze powtarzała, że każda kolejna ofiara sprawiała, że traciła trochę wiary w ludzkość.

Ja trafiłam w to miejsce, kiedy zaczęłam szukać mojej siostry. Już wtedy byłam przekonana, że za jej zniknięciem stoją handlarze ludźmi. Adela nie wyśmiała mnie, mimo że nie miałam twardych dowodów, tak jak zrobiła to policja. Usiadła ze mną, zaparzyła herbatę i nakarmiła ciastkami, po czym spokojnie wysłuchała do końca mojej historii. Od tej pory pomagała mi w znalezieniu Nikoli, a ja zaczęłam pracę w organizacji jako psycholog.

— Cieszę się, że tak szybko odpowiedziałaś na moje wezwanie — powiedziała, kiedy już odłożyła słuchawkę. Nie wyglądała na zadowoloną z rozmowy. Zresztą rzadko kiedy wyglądała na zadowoloną.

— Nie ma problemu — odparłam. — Co się stało?

— Niestety wciąż nie mamy żadnych nowych informacji dotyczących twojej siostry. To wyjątkowo trudna sprawa — oznajmiła przepraszającym tonem.

Mówiła mi to co najmniej raz w miesiącu. Obdarzyłam ją uśmiechem, który oznaczał, że doskonale to rozumiem.

— Kacper wyszukał dla mnie informacje o ludziach, z którymi chodziła do szkoły. Wysłałam do nich wiadomości, ale jeszcze nikt nie odpisał — wyznałam.

— Nie oczekiwałabym zbyt wielu odpowiedzi — powiedziała łagodnie.

— Wystarczy jedna, ale właściwa — zauważyłam.

— To prawda — przyznała i spojrzała na mnie przenikliwie. — Przecież policja już to zrobiła, nie mylę się?

— Postanowiliśmy odtworzyć ich kroki, w razie jeśli coś przeoczyli — wyjaśniłam.

— Słusznie, nie należy im zbytnio ufać — stwierdziła, krzywiąc się.

Nie przepadała za policją i biorąc pod uwagę to, czym się zajmowała, trudno było jej się dziwić.

— Tak, jesteśmy do bani. — Przewróciłam oczami.

— Nie wy, tylko oni. Ty nie jesteś policjantką — poprawiła mnie i odchrząknęła. — Ale nie zadzwoniłam do ciebie, żebyś wpadła na pogaduchy. Dowiedzieliśmy się czegoś — oznajmiła. — Wyłapaliśmy kolejne Ukrainki z ulicy, ale na razie boją się cokolwiek powiedzieć.

— Myślisz, że to ta sama grupa? — spytałam. Od paru miesięcy śledziliśmy grupę oszustów, która obiecywała przez Internet pracę w hotelach.

— Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że tak — odparła i westchnęła głęboko. — Za chwilę będzie tu tłumacz. To moja stara znajoma, zna się na rzeczy. Pomoże ci się z nimi porozumieć.

— Ile z nich zdołaliście już uratować?

— Na razie tylko trzy. I mówiłam ci wiele razy, że na ratunek już za późno. One już są zniszczone. — Westchnęła przeciągle, po czym ciągnęła dalej: — Handlarze zaczęli się rozwijać. Już nie korzystają ze zwykłych stron z ofertami pracy. Zbyt wiele osób zrobiło się podejrzliwych. Cwaniaki przerzucili się na portale społecznościowe. Najpierw nawiązują z potencjalnymi ofiarami przyjaźń, a kiedy już zdobędą ich zaufanie, przedstawiają im ofertę pracy. W ten sposób osoba po drugiej stronie myśli, że to pewna robota po znajomości. Mało osób jest tego świadoma, bo o tym nie mówi się w telewizji ani w szkołach. Media i policja znajdują się lata świetlne za handlarzami.