Arka odkupienia - ebook

PROLOG

Mar­twy sta­tek miał w sobie jakieś obsce­niczne piękno.

Skade oble­ciała go po spi­ral­nej pseu­do­or­bi­cie. Sil­niki kor­wety szybko bęb­niły serią impul­sów korek­cyj­nych. Za stat­kiem wiro­wały gwiazdy; słońce układu ule­gało zaćmie­niu i odsła­niało się przy każ­dej pętli spi­rali. Skade odro­binę za długo przy­glą­dała się słońcu i teraz poczuła w krtani zło­wiesz­czy ucisk – nad­cią­gała cho­roba loko­mo­cyjna.

Skade było to zupeł­nie nie­po­trzebne.

Ziry­to­wana zwi­zu­ali­zo­wała swój mózg w całej prze­zro­czy­stej, trój­wy­mia­ro­wej zło­żo­no­ści. Jakby obie­rała owoc, zdej­mo­wała war­stwy nowej kory i odrzu­cała nie­in­te­re­su­jące ją aku­rat teraz czę­ści wła­snego mózgu. Sre­brzy­sta wiązka implan­to­wa­nej sieci – geo­me­trycz­nie iden­tyczna z orga­niczną sie­cią synap­tyczną Skade – migo­tała aktyw­no­ścią neu­ro­nową, gdy pakiety infor­ma­cji bie­gły z pręd­ko­ścią kilo­me­tra na sekundę, dzie­sięć razy więk­szą od peł­za­nia bio­lo­gicz­nych sygna­łów. W isto­cie Skade nie widziała ruchu sygna­łów – to by wyma­gało przy­śpie­szo­nej per­cep­cji, co z kolei wymu­si­łoby jesz­cze szyb­szą komu­ni­ka­cję mię­dzy neu­ro­nami – ale mimo to obraz poka­zy­wał, które frag­menty zmo­dy­fi­ko­wa­nego mózgu wyka­zują najwięk­szą aktyw­ność.

Skade powięk­szyła obraz pew­nej szcze­gól­nej czę­ści mózgu zwa­nej polet­kiem ostat­nim, pra­daw­nej plą­ta­niny obwo­dów neu­ro­nal­nych, odpo­wie­dzial­nych za roz­wią­zy­wa­nie kon­flik­tów mię­dzy widze­niem a rów­no­wagą. Ucho wewnętrzne czuło stały nacisk przy­śpie­sze­nia kor­wety, ale oczy postrze­gały cyklicz­nie zmie­nia­jący się widok wiru­ją­cego za stat­kiem tła. Sta­ro­dawna część mózgu potra­fiła pogo­dzić tę sprzecz­ność tylko w taki spo­sób, że uzna­wała dozna­nia za prze­jaw halu­cy­na­cji. Wysłała więc sygnał do innej czę­ści mózgu, wyspe­cja­li­zo­wa­nej w toku ewo­lu­cji w ochro­nie ciała przed przy­swa­ja­niem sub­stan­cji tru­ją­cych. Skade wie­działa, że nie ma sensu winić mózgu za mdło­ści. Sko­ja­rze­nie halu­cy­na­cje-tru­ci­zna dosko­nale słu­żyło przez miliony lat, pozwa­la­jąc ludziom bez­piecz­nie eks­pe­ry­men­to­wać z poży­wie­niem i roz­sze­rzać dietę. Teraz jed­nak, w tym zim­nym, nie­bez­piecz­nym rejo­nie innego układu sło­necz­nego, zupeł­nie się nie spraw­dzało. Pomy­ślała, że warto usu­nąć ten mecha­nizm, spryt­nie prze­trans­for­mo­wać geo­me­trię połą­czeń. Znacz­nie łatwiej to powie­dzieć niż zro­bić. Mózg był holo­gra­ficzny i zawiły jak bez­na­dziej­nie pogma­twany pro­gram kom­pu­te­rowy. Skade wie­działa, że wyłą­cza­jąc jedną część mózgu, odpo­wie­dzialną za mdło­ści, wpływa na funk­cjo­no­wa­nie innych jego obsza­rów, korzy­sta­ją­cych z tych samych połą­czeń neu­ro­no­wych. Nie przej­mo­wała się jed­nak – już z tysiąc razy przed­tem robiła podobne rze­czy i jej per­cep­cja rzadko dozna­wała poważ­niej­szych skut­ków ubocz­nych.

Jest. Obszar-wino­wajca zapul­so­wał na różowo i wypadł z sieci. Mdło­ści ustą­piły. Skade poczuła się znacz­nie lepiej.

Pozo­stała w niej złość na samą sie­bie, na wła­sną bez­tro­skę. Dzia­ła­jąc w tere­nie, robiąc czę­ste wypady na tery­to­rium wroga, nie pozwo­li­łaby sobie na cze­ka­nie do ostat­niej chwili z tak drobną korektą neu­ro­nalną. Sta­wała się nie­dbała, a to nie­wy­ba­czalne, zwłasz­cza teraz, gdy sta­tek wró­cił, co dla Mat­czy­nego Gniazda mogło się oka­zać nawet waż­niej­sze od ostat­nich kam­pa­nii wojen­nych.

Poczuła się żwa­wiej. Znów była dawną Skade. Po pro­stu potrze­bo­wała cza­sem odku­rze­nia i wyostrze­nia.

Głos, który sły­szała, był gło­sem kobiety, cichym, zamknię­tym tylko w jej czaszce. Odpo­wie­działa sub­wo­kal­nie:

_Wiem._

_Galiany._

Skade oble­ciała go cał­ko­wi­cie i teraz miała w oko­li­cach wzro­ko­wych kory mózgo­wej trój­wy­mia­rowy obraz statku, oto­czony ejde­tycz­nymi obja­śnie­niami, prze­su­wa­ją­cymi się, gdy z kadłuba statku wycią­gano coraz wię­cej infor­ma­cji.

_Tak. Ist­niały drobne róż­nice kon­struk­cyjne mię­dzy tymi trzema, które razem wyle­ciały. Cechy, które roz­po­zna­jemy, świad­czą, że to jej sta­tek._

Obec­ność, jak się to cza­sami zda­rzało, potrze­bo­wała chwili na udzie­le­nie odpo­wie­dzi.

_Moim zda­niem przy­da­rzyło mu się wiele._

Skade pokrę­ciła głową. Pamię­tała swoją ostat­nią podróż do Chasm City.

_Widzia­łam z bli­ska skutki par­cho­wej zarazy. To wygląda ina­czej._

Głos nie przy­po­mi­nał innych gło­sów, jakie sły­szała u Hybry­dow­ców; brzmiał teraz zde­cy­do­wa­nie, pouczał, jakby znał już odpo­wiedź na zada­wane pyta­nia.

Tu i tam widziała roz­miesz­czone przy­pad­kowo sku­pi­ska czar­nych sze­ścia­nów róż­nych roz­mia­rów i o róż­nej orien­ta­cji. Spra­wiały wra­że­nie wci­śnię­tych w kadłub jak w świeżą glinę, ich ściany były czę­ściowo ukryte pod zewnętrzną war­stwą kadłuba. Ema­no­wały z nich mniej­sze sze­ściany o ele­gancko wygię­tych frak­ta­lo­wych tra­jek­to­riach.

_Według mnie gdzieś usi­ło­wali je wyciąć i zabrać, ale nie zdą­żyli usu­nąć wszyst­kich._

_Nie jestem pewna. Dopiero gdy otwo­rzymy sta­tek, będę wie­działa. Ale nie wygląda mi to obie­cu­jąco. W środku nie wykry­wam żad­nego ruchu, żad­nych wyraź­nie cie­płych miejsc. Kadłub jest za zimny, by dzia­łały jakie­kol­wiek pro­cesy pod­trzy­my­wa­nia życia, chyba że napę­dzają je sil­niki krio­aryt­me­tyczne._

Skade mil­czała przez chwilę, uru­cho­miła w gło­wie, jako pro­cesy w tle, kilka dodat­ko­wych symu­la­cji.

_Być może jest tu kilku oca­la­łych, ale więk­szość załogi to naj­wy­żej zamro­żone trupy. W naj­lep­szym wypadku może uda się wyson­do­wać kilka pamięci._

_Nawet nie wiem, czy Galiana jest na statku. Ale nawet gdyby była i gdy­by­śmy zro­bili wszystko, by przy­wró­cić ją do życia… to może nam się nie powieść._

_Czy to prze­my­ślana opi­nia Rady Noc­nej?_

_Dokład­nie jak cał­ko­wi­tej?_

Skade powstrzy­mała wybuch śmie­chu.

_Nagi­na­nie prawdy? Dla mnie to brzmi jak jawne kłam­stwo. A jak zamie­rzasz zagwa­ran­to­wać, że Cla­vain pod­trzyma waszą wer­sję?_

Odpo­wie­działa pyta­niem na pyta­nie:

_Chyba nie zamie­rzasz ukryć fak­tów rów­nież przed nim?_

Głos zmie­nił się; ktoś wyczuł, że powi­nien zabrzmieć jesz­cze bar­dziej prze­ko­nu­jąco.

_Ale kła­mać mu na temat Galiany…_

Skade przy­znała rację.

_Tak byłoby chyba naj­le­piej? Wtedy wie­dzie­li­by­śmy, że pozo­stała gdzieś tam, w kosmo­sie._

Po dzie­więć­dzie­się­ciu pię­ciu latach od wybu­chu par­cho­wej zarazy Hybry­dowcy wiele wie­dzieli na temat postę­po­wa­nia ze ska­że­niami. Nale­żeli do jed­nego z ostat­nich odła­mów ludz­ko­ści, jakiemu udało się zacho­wać cenną tech­nikę sprzed zarazy, więc bar­dzo poważ­nie trak­to­wali kwa­ran­tannę. W okre­sie pokoju naj­bez­piecz­niej i naj­ła­twiej byłoby zba­dać sta­tek na miej­scu, tam gdzie dry­fo­wał w kosmo­sie na skraju układu. Ist­niało jed­nak zbyt duże ryzyko, że zauważą to Demar­chi­ści, i inspek­cję nale­żało prze­pro­wa­dzić po kry­jomu. Dosko­nale się do tego nada­wało Mat­czyne Gniazdo – było odpo­wied­nio wypo­sa­żone do przyj­mo­wa­nia ska­żo­nych stat­ków.

Przed­tem jed­nak nale­żało zacho­wać ostroż­ność, wyma­ga­jącą spo­rej pracy w otwar­tym kosmo­sie. Naj­pierw ser­wi­tory usu­nęły sil­niki, odci­na­jąc lase­rem dźwi­gary mocu­jące je po obu stro­nach zwę­ża­ją­cego się stoż­ko­wato kadłuba świa­tło­wca. Źle pra­cu­jący sil­nik mógł znisz­czyć Mat­czyne Gniazdo; nie można było do tego dopu­ścić, więc dopóki nie zosta­nie wyja­śniona przy­czyna kata­strofy statku, Skade nie chciała ryzy­ko­wać. Rów­no­cze­śnie Skade kazała rakie­tom-cią­gni­kom przy­ho­lo­wać kawał czar­nego, nie­sub­li­mo­wa­nego lodu kome­tar­nego, potem ser­wi­tory obło­żyły nim kadłub war­stwą metro­wej gru­bo­ści. Szybko się z tym upo­rały, a przy tym ani przez chwilę nie dotknęły bez­po­śred­nio kadłuba. Począt­kowo sta­tek był ciemny – teraz stał się nie­sa­mo­wi­cie czarny.

Skade wystrze­liła w lód zaczepy, zako­twi­cza­jąc w wielu miej­scach kadłuba rakiety-cią­gniki. Ponie­waż pod­czas holo­wa­nia statku lód miał wytrzy­mać wszyst­kie naprę­że­nia, Skade musiała przy­cze­pić tysiąc cią­gni­ków, by nie dopu­ścić do prze­dziu­ra­wie­nia lodo­wej war­stwy. Gdy wszyst­kie rakiety zostały odpa­lone, powstał zachwy­ca­jący widok – tysiąc zim­no­nie­bie­skich pło­my­ków wystrze­liło z czar­nego, skrę­co­nego w spi­ralę rdze­nia dry­fu­ją­cego statku. Skade utrzy­my­wała nie­wiel­kie przy­śpie­sze­nia, bar­dzo dokład­nie wyli­czone: potrzebna była tylko jedna wspólna korekta przed koń­co­wym przy­by­ciem do Mat­czy­nego Gniazda. Odpa­le­nie sil­ni­ków korek­cyj­nych zsyn­chro­ni­zo­wała ze śle­pymi plam­kami pokry­cia sen­so­rycz­nego Demar­chi­stów. Demar­chi­ści w ogóle nie podej­rze­wali, że Hybry­dowcy wie­dzą o tych śle­pych plam­kach.

W Mat­czy­nym Gnieź­dzie kadłub został odho­lo­wany do sze­ro­kiego na pięć kilo­me­trów doku wyło­żo­nego war­stwą cera­miczną. Przy­go­to­wany spe­cjal­nie na przy­ję­cie stat­ków opa­no­wa­nych zarazą, dok mógł aku­rat pomie­ścić świa­tło­wiec z usu­nię­tymi sil­ni­kami. Cera­miczne ściany miały trzy­dzie­ści metrów gru­bo­ści, a wszyst­kie urzą­dze­nia w doku uod­por­niono przed zarazą. Gdy sta­tek zna­lazł się w środku, dok szczel­nie zamknięto wraz z wyse­lek­cjo­no­wa­nym przez Skade zespo­łem inspek­cyj­nym. Dok miał skromne moż­li­wo­ści prze­sy­ła­nia danych do pozo­sta­łej czę­ści Gniazda, więc zespół przy­uczono do dzia­ła­nia w izo­la­cji od miliona Hybry­dow­ców w Gnieź­dzie. Te wyma­ga­nia sprzy­jały selek­cji ope­ra­to­rów, któ­rzy nie zawsze byli naj­bar­dziej sta­bilni, ale Skade nie mogła narze­kać. Nale­żała do naj­rzad­szego rodzaju Hybry­dow­ców, potra­fią­cych dzia­łać w zupeł­nej samot­no­ści w głębi tery­to­rium nie­przy­ja­ciela.

Sta­tek zabez­pie­czono, komorę wypeł­niono argo­nem pod ciśnie­niem dwóch atmos­fer. Deli­katną abla­cją usu­nięto pra­wie cały lód, zosta­wia­jąc tylko cienką war­stwę, którą sta­piano przez sześć dni. Sen­sory uno­siły się nad kadłu­bem jak stado mew, węsząc, czy w argo­nie nie ma obcej mate­rii, ale poza wió­rami mate­riału kadłuba nic szcze­gól­nego nie odkryły.

Skade nie śpie­szyła się. Dzia­łała z naj­więk­szą ostroż­no­ścią, nie doty­kała statku, chyba że było to abso­lut­nie nie­zbędne. Wzdłuż statku wiro­wały pier­ścienne gra­wi­to­me­try obra­zu­jące; bada­jąc jego wewnętrzną struk­turę, uka­zy­wały roz­myty widok wnę­trza. Skade widziała to, co już znała ze szki­ców kon­struk­cyj­nych statku. Dostrze­gła jed­nak rów­nież dziwne rze­czy, któ­rych nie powinno tam być: wydłu­żone czarne kształty wkrę­ca­jące się i roz­dwa­ja­jące w środku statku. Przy­po­mi­nało to tory kul na zdję­ciach z sek­cji zwłok lub wzorce czą­ste­czek sub­a­to­mo­wych prze­cho­dzą­cych przez komorę mgłową. W miej­scu, gdzie czarne kształty docie­rały do zewnętrz­nej powłoki, Skade zawsze odkry­wała na wpół zako­pane sze­ściany.

Na statku zostało jed­nak sporo miejsc, w któ­rych ludzie mogli prze­żyć, choć wszystko wska­zy­wało na to, że żywych tam nie ma. Radar neu­tri­nowy i ska­no­wa­nie pro­mie­niami gamma ujaw­niły wię­cej ele­men­tów kon­struk­cyj­nych, jed­nak Skade na­dal nie widziała istot­nych szcze­gó­łów. Nie­chęt­nie prze­szła do następ­nego etapu badań – kon­taktu fizycz­nego. Przy­cze­piła kil­ka­dzie­siąt mło­tów uda­ro­wych w róż­nych miej­scach kadłuba oraz przy­le­piła setki mikro­fo­nów. Gdy młoty waliły w kadłub, Skade sły­szała w swoim ska­fan­drze dud­nie­nie prze­no­szone przez argon. Brzmiało to tak, jakby w odle­głej kuźni tru­dziła się armia kowali. Fale aku­styczne mknęły przez sta­tek, a mikro­fony nasłu­chi­wały echa metalu. Jeden ze star­szych pro­gra­mów neu­ro­nal­nych Skade wyła­wiał infor­ma­cję zawartą w opóź­nie­niach echa i ukła­dał tomo­gra­ficzny pro­fil gęsto­ści obiektu.

Skade zoba­czyła to w wid­mo­wych sza­ro­zie­lo­nych bar­wach. Obraz nie dostar­czył danych sprzecz­nych z tym, co Skade już wcze­śniej wie­działa, choć dał jej dokład­niej­szy wgląd w pewne obszary. By dowie­dzieć się wię­cej, musiała wejść do środka, a to nie było łatwe. Wszyst­kie śluzy zostały od wewnątrz zamknięte plom­bami ze sto­pio­nego metalu. Skade ner­wowo i sys­te­ma­tycz­nie prze­ci­nała uszczel­nie­nia lase­rem i hiper­dia­men­to­wymi wier­tłami, czu­jąc strach i roz­pacz załogi. Otwo­rzyła pierw­szą śluzę i posłała na zwiady oddział zabez­pie­czo­nych ser­wi­to­rów-kra­bów o cera­micz­nych pan­cer­zach, wypo­sa­żo­nych aku­rat w tyle inte­li­gen­cji, by wyko­nać swe zada­nie. Prze­słały widoki wnę­trza do czaszki Skade.

Widoki prze­ra­ża­jące.

Załoga była zma­sa­kro­wana. Nie­któ­rzy zostali roze­rwani na strzępy, zgnie­ceni, pozba­wieni koń­czyn, spra­so­wani, pocięci na kawałki. Inni byli spa­leni, udu­szeni, zamro­żeni. Rzeź musiała trwać dość długo. Obser­wu­jąc pobo­jo­wi­sko, Skade odtwa­rzała sobie prze­bieg wyda­rzeń: sto­czono serię bitew i bro­niono redut w róż­nych miej­scach statku, gdzie załoga wzno­siła naprędce bary­kady prze­ciw agre­so­rom. Sam sta­tek roz­pacz­li­wie pró­bo­wał ochro­nić swój ludzki ładu­nek, prze­bu­do­wu­jąc wnę­trze tak, by powstrzy­mać wroga. Pewne obszary zalał pły­nem chło­dzą­cym lub wypeł­nił powie­trzem pod dużym ciśnie­niem i tam Skade dostrze­gła zwłoki dziw­nych, nie­zgrab­nych maszyn – kon­glo­me­ra­tów tysiąca czar­nych geo­me­trycz­nych kształ­tów.

Bez trudu sfor­mu­ło­wała hipo­tezę.

Sze­ściany przy­le­piły się do statku Galiany, zaczęły się roz­mna­żać, absor­bu­jąc i prze­twa­rza­jąc jego powłokę. W tym sen­sie zacho­wy­wały się jak zaraza. Ale par­chowa zaraza była mikro­sko­pijna, gołym okiem nikt ni­gdy nie widział jej poje­dyn­czego zarod­nika. W spo­so­bie repli­ka­cji ta cho­roba miała cechy bar­dziej bru­talne i mecha­ni­styczne, nie­mal faszy­stow­skie. Zaraza przy­naj­mniej prze­sy­cała strans­for­mo­waną mate­rię czymś z jej wcze­śniej­szych cech, pro­du­ku­jąc chi­me­ryczne fan­ta­zmy maszy­nowo-cie­le­sne.

Nie, powie­działa sobie Skade, na pewno nie mamy tu do czy­nie­nia z par­chową zarazą, co w obec­nej sytu­acji byłoby pocie­chą.

Sze­ściany wgry­zły się do statku i sfor­mo­wały oddziały żoł­nie­rzy-napast­ni­ków, któ­rzy mor­do­wali, sunąc powoli od miejsc infek­cji. Sądząc po ich szcząt­kach, mieli budowę guzo­watą i asy­me­tryczną, bar­dziej przy­po­mi­nali gęste roje szer­szeni niż indy­wi­du­alne jed­nostki. Potra­fili chyba prze­ci­snąć się przez naj­mniej­szą dziurkę, a potem zre­kom­bi­no­wać po dru­giej stro­nie. Bitwa zajęła im jed­nak wiele czasu. Skade oce­niała, że mogło upły­nąć wiele dni, a nawet tygo­dni, nim cały sta­tek uległ.

Ta wizja wywo­łała u Skade dreszcz.

Dzień po wkro­cze­niu na sta­tek ser­wi­tory Skade zna­la­zły kilka pra­wie nie­na­ru­szo­nych ludz­kich kor­pu­sów, choć głowy tkwiły w czar­nych heł­mach stwo­rzo­nych z sze­ścia­nów. Obce maszyny spra­wiały wra­że­nie bez­wład­nych. Ser­wi­tory usu­nęły część heł­mów i zoba­czyły, że wypustki maszy­no­wego odro­stu się­gają w głąb cza­szek przez oczo­doły, otwory uszne i nosowe. Dal­sze bada­nia wyka­zały, że wypustki wie­lo­krot­nie się roz­dwa­jały, aż osią­gnęły skalę mikro­sko­pową. Dotarły w głąb mózgów i stwo­rzyły połą­cze­nia z pier­wot­nymi implan­tami Hybry­dow­ców.

Teraz zarówno maszyny, jak i ciała-gospo­da­rze były mar­twe.

Skade usi­ło­wała zro­zu­mieć, co się stało. Zapisy statku zostały sta­ran­nie znisz­czone. Wyda­wało się jasne, że Galiana spo­tkała istoty wro­gie, ale dla­czego nie uni­ce­stwiły statku jed­nym ata­kiem? Sze­ściany wni­kały w niego powoli, skru­pu­lat­nie, co mia­łoby sens jedy­nie wów­czas, gdyby zamie­rzały jak naj­dłu­żej zacho­wać sta­tek w sta­nie nie­na­ru­szo­nym.

Był prze­cież jesz­cze inny sta­tek – prze­cież kon­ty­nu­owały wyprawę dwa – i co się z nim stało?

_Tak, ale to nic weso­łego._

_Tylko takie wyja­śnie­nie przy­cho­dzi mi do głowy. Zało­żyły pod­słuch w ich mózgach, odczy­ty­wały ich maszy­ne­rię neu­ralną. Sze­ściany to wywia­dowcy._

Skade nie dostrze­gała tej iskierki. Ludz­kość od wie­ków poszu­ki­wała obcej jed­no­znacz­nej inte­li­gen­cji i dotych­czas zna­la­zła tylko zwod­ni­cze przy­kłady: Żon­gle­rów Wzor­ców, Całun­ni­ków, arche­olo­giczne szczątki ośmiu czy dzie­wię­ciu wymar­łych cywi­li­za­cji. Ni­gdy nie napo­tkano inte­li­gen­cji uży­wa­ją­cej maszyn, porów­ny­wal­nej z ludźmi.

Aż do tej pory.

I co zro­biła ta uma­szy­no­wiona inte­li­gen­cja? Pod­kra­dła się, prze­nik­nęła i urzą­dziła rzeź, a potem doko­nała inwa­zji cza­szek.

To nie jest naj­bar­dziej owocne bli­skie spo­tka­nie pierw­szego stop­nia, doszła do wnio­sku Skade.

_Nadzieja? Mówi­cie poważ­nie?_

_Ale zary­zy­ko­wała…_

Głos Rady Noc­nej gwał­tow­nie prze­rwał jej roz­my­śla­nia.

_Ostrze­że­nie?_

_Brzmi to tak, jak­by­ście ocze­ki­wali ich przy­by­cia._

Ale Rada Nocna na to nie odpo­wie­działa.

* * *

Galianę zna­leźli dopiero po tygo­dniu, gdyż sta­tek był prze­pastny i wnę­trze ule­gło wielu zmia­nom utrud­nia­ją­cym poszu­ki­wa­nia. Skade weszła do środka oso­bi­ście w towa­rzy­stwie zespołu. Wszy­scy mieli na ska­fan­drach próż­nio­wych cięż­kie cera­miczne zbroje, impre­gno­wane pan­ce­rze ogra­ni­cza­jące swo­bodę ruchów, chyba że uprzed­nio ruchy te sta­ran­nie prze­my­ślano. Skade sporo czasu stra­ciła na zma­ga­niu ze ska­fan­drem – kilka razy utknęła w pozy­cji, z któ­rej mogło ją wydo­stać tylko mozolne powta­rza­nie wstecz sekwen­cji ruchów. Potem napi­sała naprędce łatę pro­gra­mową dla poru­sza­ją­cego się ciała w zbroi i umie­ściła ją na gru­pie bez­czyn­nych obwo­dów neu­ro­nal­nych. Tro­chę jej to uła­twiło życie, choć miała nie­przy­jemne wra­że­nie, że jest ste­ro­wana przez swą wła­sną wid­mową kopię. Skade zapa­mię­tała, żeby póź­niej zmo­dy­fi­ko­wać skrypt, tak by pro­ce­dury ruchu mogła odczu­wać jako cał­ko­wi­cie pod­le­głe jej woli, bez względu na to, jak ilu­zo­ryczne byłoby to wra­że­nie.

Do tego czasu ser­wi­tory zro­biły wszystko, co potra­fiły. Zabez­pie­czyły znaczne obszary statku, pokry­wa­jąc szczątki obcych maszyn masą epok­sy­dową z włók­nami dia­men­to­wymi, oraz pobrały próbki DNA z więk­szo­ści ciał w zba­da­nych rejo­nach. Wyniki ana­lizy mate­riału gene­tycz­nego porów­nano z listą załogi w Gnieź­dzie zacho­waną od wylotu statku; w spi­sie pozo­stało jed­nak wiele nazwisk, do któ­rych DNA na­dal trzeba będzie dopa­so­wać.

Dla pew­nych osób Skade ni­gdy nie znaj­dzie odpo­wied­ni­ków. Gdy do domu powró­cił pierw­szy sta­tek – ten z Cla­va­inem na pokła­dzie – Mat­czyne Gniazdo dowie­działo się, że w kosmo­sie, kil­ka­dzie­siąt lat świetl­nych stąd, pod­jęto decy­zję o roz­dzie­le­niu eks­pe­dy­cji: nie­któ­rzy ludzie chcieli wra­cać, usły­szaw­szy pogło­ski o woj­nie z Demar­chi­stami; uznali rów­nież, że należy już prze­ka­zać dane, któ­rych zebrano zbyt wiele, by można je było prze­słać do domu drogą radiową.

Podział odbył się bez gory­czy. Z żalem i smut­kiem, lecz bez poczu­cia praw­dzi­wego roz­dar­cia. Po nor­mal­nym okre­sie dys­ku­sji, typo­wej u Hybry­dow­ców we wszyst­kich pro­ce­sach podej­mo­wa­nia decy­zji, uznano roz­dzie­le­nie za rzecz naj­bar­dziej logiczną w danej sytu­acji. Eks­pe­dy­cja mogła kon­ty­nu­ować misję, a rów­no­cze­śnie dotych­czas zdo­byte infor­ma­cje miały bez­piecz­nie tra­fić do domu. Skade wie­działa wpraw­dzie, kto posta­no­wił zostać w kosmo­sie, ale zupeł­nie nie wie­działa, co wyda­rzyło się póź­niej, domy­ślała się tylko na pod­sta­wie komu­ni­ka­tów wymie­nia­nych mię­dzy pozo­sta­łymi dwoma stat­kami. Tym aku­rat stat­kiem dowo­dziła Galiana, ale prze­cież Galiana nie musiała nim lecieć, więc Skade przy­go­to­wała się na ewen­tu­alne roz­cza­ro­wa­nie.

Gorzej – byłoby to roz­cza­ro­wa­nie dla całego Mat­czy­nego Gniazda. To prze­cież Galiana, ich sym­bo­liczny przy­wódca, stwo­rzyła Hybry­dow­ców czte­ry­sta lat temu, jede­na­ście lat świetl­nych stąd, w gru­pie labo­ra­to­riów pod powierzch­nią Marsa. Opu­ściła Gniazdo pra­wie dwa wieki temu. W tym cza­sie jej postać nabrała cech mitycz­nych. Gdy Galiana prze­by­wała w Gnieź­dzie, zawsze się temu sprze­ci­wiała. A teraz wró­ciła – o ile rze­czy­wi­ście leciała tym stat­kiem – gdy Skade peł­niła wachtę. I nie miało zna­cze­nia to, że praw­do­po­dob­nie nie żyła, jak pozo­stali zało­ganci. Skade wystar­czy­łoby spro­wa­dze­nie jej szcząt­ków do domu.

Zna­la­zła nie tylko szczątki.

Miej­sce spo­czynku Galiany – jeśli tak można to nazwać – znaj­do­wało się daleko od cen­tral­nej czę­ści statku. Zabez­pie­czyła się opan­ce­rzoną bary­kadą, z dala od reszty załogi. Dokładne bada­nia kry­mi­na­li­styczne wyka­zały, że łącza danych mię­dzy Galianą a pozo­stałą czę­ścią statku zostały celowo uszko­dzone od wewnątrz – kobieta usi­ło­wała się odizo­lo­wać, odci­na­jąc swój umysł od umy­słów innych Hybry­dow­ców na statku.

Czy to samo­po­świę­ce­nie, czy samo­obrona? – zasta­na­wiała się Skade.

Galiana prze­by­wała w zim­nym śnie, ozię­biona do tem­pe­ra­tury, w któ­rej ustają wszyst­kie pro­cesy meta­bo­liczne. Mimo to czarne maszyny ją dopa­dły. Przedarły się przez pan­cerną powłokę kasety snu i wtło­czone w prze­strzeń mię­dzy cia­łem Galiany a wewnętrz­nymi ścian­kami kasety, utwo­rzyły wokół kobiety ide­al­nie czarną sko­rupę niby-mumii. Nie było wąt­pli­wo­ści, że to Galiana: ska­no­wa­nie przez kokon ujaw­niło struk­turę szkie­letu ide­al­nie pasu­jącą do jej układu kost­nego; w ciele nie wykryto żad­nych uszko­dzeń czy zepsu­cia, które mogłyby powstać pod­czas lotu, a czuj­niki prze­chwy­ciły wątłe sygnały z sieci implan­tów Galiany – sygnały zbyt słabe na usta­no­wie­nie łącza mię­dzy dwoma mózgami, ale w koko­nie wyraź­nie tkwiło coś, co było zdolne do myśle­nia, i sta­rało się prze­ka­zać jakieś infor­ma­cje na zewnątrz.

Teraz bada­nia skon­cen­tro­wały się na samym koko­nie. Ana­liza che­miczna sze­ścia­nów niczego nie wyka­zała – nie były zro­bione z cze­goś „kon­kret­nego”, nie posia­dały też żad­nej ato­mo­wej struk­tury. Ściany sze­ścia­nów były płasz­czy­znami czy­stej siły, prze­zro­czy­ste dla nie­któ­rych rodza­jów pro­mie­nio­wa­nia; bryły bar­dzo zimne, a jed­nak aktywne, jak żadne inne dotych­czas spo­tkane maszyny. Poszcze­gólne sze­ściany dawały się oddzie­lić od więk­szego sku­pi­ska, ale wtedy bły­ska­wicz­nie się kur­czyły do roz­mia­rów mikro­sko­pij­nych. Ratow­nicy z zespołu Skade pró­bo­wali skon­cen­tro­wać ska­no­wa­nie na samych sze­ścia­nach, usi­ło­wali zoba­czyć, co kryje się pod ich ścia­nami, ale zawsze się spóź­niali: w miej­scu, gdzie przed chwilą znaj­do­wał się sze­ścian, wykry­wali parę mikro­gra­mów dymią­cych popio­łów. Naj­praw­do­po­dob­niej w sze­ściany wbu­do­wano mecha­nizm samo­de­struk­cji, uru­cha­miany w pew­nych sytu­acjach.

Gdy ratow­nicy usu­nęli war­stwę zarazy, prze­nie­śli Galianę do spe­cjal­nego pomiesz­cze­nia zagnież­dżo­nego w ścia­nie han­garu. Pra­co­wali w wiel­kim zim­nie, by nie pogłę­biać już ist­nie­ją­cych szkód. Cier­pli­wie, z naj­więk­szą ostroż­no­ścią, zdej­mo­wali ostat­nią war­stwę maszyn.

Teraz, gdy zmniej­szono powłokę obcej destruk­cyj­nej mate­rii, wyraź­niej ryso­wał się obraz tego, co stało się z Galianą. Czarne maszyny rze­czy­wi­ście przedarły się do jej głowy, ale inwa­zja oka­zała się łagod­niej­sza niż u pozo­sta­łych człon­ków załogi. Implanty Galiany zostały czę­ściowo roz­mon­to­wane przez agre­so­rów, by uto­ro­wać drogę maszy­nom, nie było jed­nak oznak poważ­nych uszko­dzeń pod­sta­wo­wych struk­tur mózgu. Skade doszła do wnio­sku, że sze­ściany ćwi­czyły inwa­zję cza­szek na innych zało­gan­tach i dotarł­szy do Galiany, wie­działy już, jak to robić bez zabi­ja­nia gospo­da­rza.

Skade doznała przy­pływu opty­mi­zmu. Czarne struk­tury były skon­cen­tro­wane i bez­władne. Wyko­rzy­stu­jąc odpo­wied­nie med­ma­szyny, da się – to nawet banalne – roz­mon­to­wać sze­ścian po sze­ścianie.

_Zdo­łamy przy­wró­cić Galia­nie jej poprzed­nią postać._

Rada Nocna, jak się oka­zało, słusz­nie zacho­wy­wała ostroż­ność. Zespół Skade zdej­mo­wał ostat­nią war­stwę sze­ścia­nów, zaczy­na­jąc od stóp Galiany. Z rado­ścią stwier­dzili, że skóra pod spodem nie jest w zasa­dzie uszko­dzona. Kon­ty­nu­owali pracę w górę ciała, aż do karku. Doszli do wnio­sku, że zdo­łają ją ogrzać do nor­mal­nej tem­pe­ra­tury ciała, choć może się to oka­zać trud­niej­sze od zwy­kłego oży­wie­nia z zim­nego snu. Gdy jed­nak odsło­nili twarz Galiany, prze­ko­nali się, że to nie koniec pracy.

Sze­ściany nie­spo­dzie­wa­nie się prze­su­nęły. Śli­zgały się i prze­ska­ki­wały przez sie­bie, kur­czyły gwał­tow­nie i ostat­nia część kokonu wnik­nęła w ciało Galiany jak żywa plama oleju. Czarna fala wnik­nęła w jej usta, nos, uszy i oczo­doły, roz­pły­nęła się wokół gałek ocznych.

Skade ujrzała Galianę wła­śnie taką, jaką miała nadzieję zoba­czyć: pro­mienną kró­lową wra­ca­jącą do domu; nawet jej dłu­gie czarne włosy pozo­stały nie­tknięte, teraz wpraw­dzie zamro­żone i kru­che, ale dokład­nie takie, jakie Galiana miała, wyru­sza­jąc w podróż. W jej gło­wie jed­nak usa­do­wiły się czarne maszyny, dołą­cza­jąc do wcze­śniej roz­lo­ko­wa­nych tam for­ma­cji. Ska­no­wa­nie na­dal nie stwier­dzało poważ­niej­szych naru­szeń ory­gi­nal­nej tkanki mózgo­wej, choć dal­sze ele­menty jej implan­to­wa­nego mecha­ni­zmu zostały roze­brane, by uto­ro­wać drogę inwa­zji. Czarne paso­żyty wyglą­dały jak kraby roz­cią­ga­jące cze­pliwe odnóża do roz­ma­itych obsza­rów jej mózgu.

Powoli, przez wiele dni przy­wra­cano Galia­nie tem­pe­ra­turę ciała nieco poni­żej nor­mal­nej. Rów­no­cze­śnie zespół Skade moni­to­ro­wał agre­sora, ale ten nie wyka­zy­wał zmian, nawet gdy pozo­sta­wione jesz­cze implanty Galiany zaczęły się roz­grze­wać i pod­jęły współ­pracę z tającą tkanką mózgową.

Może jed­nak zwy­cię­żymy? – myślała Skade z nadzieją.

Jak się oka­zało, pra­wie się nie myliła.

* * *

Usły­szała głos. Głos czło­wieka, kobiety, pozba­wiony barwy – lub raczej mający boski brak barwy – takie głosy miały na ogół źró­dło w jej czaszce. Nato­miast ten głos powstał w ludz­kiej krtani i roz­szedł się w powie­trzu, na kilka metrów, po czym został zde­ko­do­wany przez ludzki układ słu­chu, gro­ma­dząc po dro­dze wszel­kiego rodzaju drobne usterki. Już bar­dzo dawno nie sły­szała takich gło­sów.

– Witaj, Galiano – powie­dział głos.

_Gdzie jestem?_

Nie dostała odpo­wie­dzi.

Po kilku chwi­lach głos dodał uprzej­mie:

– Jeśli możesz, rów­nież musisz mówić. Wystar­czy, że spró­bu­jesz ufor­mo­wać dźwięki, a trał zrobi resztę: odbie­rze inten­cję prze­sła­nia sygna­łów elek­trycz­nych do krtani. Ale samo pomy­śle­nie odpo­wie­dzi nie zała­twi sprawy, gdyż nie ma bez­po­śred­nich połą­czeń mię­dzy twoim umy­słem a moim.

Wyda­wało się, że słowa napły­wają przez całą wiecz­ność. Gdy ktoś przez kilka wie­ków posłu­gi­wał się lin­kami neu­ral­nymi, język mówiony wyda­wał mu się strasz­nie powolny i liniowy, choć skład­nia i gra­ma­tyka były zna­jome.

Wyge­ne­ro­wała inten­cję mowy i usły­szała roz­brzmie­wa­jący swój wła­sny głos, wzmoc­niony.

– Dla­czego?

– Póź­niej do tego przej­dziemy.

– Gdzie jestem? Kim ty jesteś?

– Jesteś bez­pieczna i zdrowa. W domu. Znów w Mat­czy­nym Gnieź­dzie. Odzy­ska­li­śmy twój sta­tek i oży­wi­li­śmy cię. Nazy­wam się Skade.

Galiana zda­wała sobie sprawę tylko z ist­nie­nia sto­ją­cych nad nią mgli­stych postaci, ale teraz pomiesz­cze­nie poja­śniało. Leżała na ple­cach, pod pew­nym kątem do poziomu. Znaj­do­wała się w kase­cie bar­dzo podob­nej do kasety zim­nego snu, ale pozba­wio­nej pokrywy, i twarz miała wysta­wioną na wolne powie­trze. W polu widze­nia postrze­gała pewne obiekty, ale nie mogła poru­szyć żadną czę­ścią ciała, nawet oczami. Roz­ma­zana postać poja­wiła się przed nią, pochy­liła nad otwartą pasz­czą kasety.

– Skade? Nie pamię­tam cię.

– Nie możesz mnie pamię­tać. Sta­łam się Hybry­dow­cem dopiero po twoim odlo­cie.

Galia­nie cisnęły się na usta tysiące pytań wyma­ga­ją­cych odpo­wie­dzi, ale nie mogła ich wszyst­kich zadać jed­no­cze­śnie, zwłasz­cza uży­wa­jąc tego nie­zgrab­nego, prze­sta­rza­łego sys­temu łącz­no­ści. Od cze­goś jed­nak nale­żało zacząć:

– Jak długo byłam nie­obecna?

– Sto dzie­więć­dzie­siąt lat, pra­wie co do mie­siąca. Wyru­szy­łaś…

– W dwa tysiące czte­ry­sta pięt­na­stym roku – odparła szybko Galiana.

– Tak, a teraz mamy dwa tysiące sześć­set piąty.

Było wiele rze­czy, któ­rych Galiana sobie natych­miast nie przy­po­mniała, oraz wiele takich, któ­rych nie chcia­łaby pamię­tać. Zasad­ni­cze sprawy były jed­nak jasne. Dowo­dziła wyprawą trzech stat­ków z Mat­czy­nego Gniazda. Miały się zapu­ścić poza gra­nice zma­po­wa­nego przez ludz­kość kosmosu, zba­dać nie­odwie­dzone pla­nety i poszu­kać zło­żo­nych form obcego życia. Gdy do stat­ków dotarła wia­do­mość o wybu­chu wojny, jeden z nich zawró­cił do domu, a pozo­stałe dwa kon­ty­nu­owały podróż, obla­tu­jąc wiele nowych ukła­dów sło­necz­nych.

Choć usil­nie pró­bo­wała, nie mogła sobie przy­po­mnieć, co się stało z dru­gim stat­kiem, który kon­ty­nu­ował podróż. Miała tylko prze­ra­ża­jące poczu­cie straty, a w gło­wie pustkę wyma­ga­jącą wypeł­nie­nia gło­sami.

– Moja załoga?

– Przej­dziemy do tego – odparła znowu Skade.

– A Cla­vain i Felka? Dotarli w końcu? Poże­gna­li­śmy się z nimi w głę­bo­kim kosmo­sie. Mieli wra­cać do Mat­czy­nego Gniazda.

Nastą­piła okropna, prze­ra­ża­jąca prze­rwa, zanim Skade odpo­wie­działa:

– Udało im się wró­cić.

Galiana ode­tchnę­łaby, gdyby mogła ode­tchnąć. Tak zaska­ku­jące było uczu­cie ulgi. Dopiero gdy usły­szała wia­do­mość, że uko­chane osoby są bez­pieczne, zdała sobie sprawę, jak strasz­nego dozna­wała napię­cia.

Nastą­piły chwile bło­giego spo­koju i Galiana przyj­rzała się Skade. Pod wie­loma wzglę­dami kobieta przy­po­mi­nała Hybry­dowca z epoki Galiany. Miała na sobie pro­ste spodnie, jak od piżamy, i luźno prze­pa­saną czarną bluzę z jedwab­no­po­dob­nej tka­niny, pozba­wioną wszel­kich ozdób i oznak. Była asce­tycz­nie chuda i blada, wyglą­dała pra­wie na nie­do­ży­wioną. Jej woskowe, gład­kie obli­cze, nie było nie­atrak­cyjne, lecz bra­ko­wało mu linii i zmarsz­czek odda­ją­cych zwy­kły wyraz twa­rzy. Nie miała rów­nież wło­sów ani na gło­wie, ani na twa­rzy, co nada­wało jej wygląd nie­do­koń­czo­nej lalki. Te atry­buty nie pozwa­lały wyróż­nić Skade z tysięcy innych Hybry­dow­ców. Bez linku umysł-do-umy­słu, bez zwy­kłej chmury rzu­to­wa­nych fan­ta­zmów, nada­ją­cych cechy indy­wi­du­alne, trudno ich było odróż­nić.

Galiana jed­nak ni­gdy nie widziała takiego Hybry­dowca. Skade miała grze­bień – sztywny, wąski czub, który wyła­niał się z czoła dwa cen­ty­me­try nad nosem i zakrzy­wiał do tyłu pośrodku czaszki. Wąska górna powierzch­nia wyrostka była twarda i kości­sta, ale boki miały piękne, deli­katne, pio­nowe prążki, które mie­niły się wzo­rami dyfrak­cyj­nymi – jaskra­wo­nie­bie­skimi i poma­rań­czo­wymi, kaskadą tęczo­wych odcieni, zmie­nia­ją­cych się przy naj­mniej­szym ruchu głowy Skade. Galiana zauwa­żyła rów­nież falo­wa­nie roz­ma­itych barw wzdłuż grze­bie­nia, nawet wtedy, gdy ów się nie prze­chy­lał.

– Zawsze taka byłaś? – spy­tała.

Skade deli­kat­nie dotknęła grze­bie­nia.

– Nie, to jest nasza hybry­dow­ska mody­fi­ka­cja. Od two­jego wyjazdu, Galiano, wiele się zmie­niło. Naj­lepsi z nas myślą tak szybko, że aż trudno to sobie wyobra­zić.

– Naj­lepsi z was?

– Może źle się wyra­zi­łam… cho­dzi o to, że nie­któ­rzy osią­gnęli gra­nice prze­cięt­nego ludz­kiego orga­ni­zmu. Implanty w naszych gło­wach umoż­li­wiają nam myśle­nie dzie­sięć do pięt­na­stu razy szyb­sze niż nor­mal­nie, przez cały czas, ale kosz­tem zwięk­szo­nego wydzie­la­nia cie­pła. Moja krew jest pom­po­wana przez grze­bień, a potem przez układ bruzd, gdzie oddaje cie­pło. Budowa bruzd jest zop­ty­ma­li­zo­wana ze względu na mak­sy­ma­li­za­cję powierzchni. Bruzdy marsz­czą się, by zapew­nić cyr­ku­la­cję powie­trza. Efekt jest przy­jemny wizu­al­nie, tak mi mówiono, ale to zupeł­nie przy­pad­kowe. Prze­ję­li­śmy ten trik od dino­zau­rów. Nie były aż tak głu­pie, jak się uważa. – Skade znów pogła­skała swój grze­bień. – Nie ma powo­dów do nie­po­koju, Galiano. Nie wszystko się zmie­niło.

– Sły­sze­li­śmy, że wybu­chła wojna – powie­działa Galiana. – Byli­śmy pięt­na­ście lat świetl­nych stąd, gdy prze­chwy­ci­li­śmy raporty. Naj­pierw o zara­zie, a potem o woj­nie. Raporty nie brzmiały sen­sow­nie, mówiły, że wsz­czy­namy wojnę z Demar­chi­stami, naszymi sta­rymi sprzy­mie­rzeń­cami.

– To prawda – potwier­dziła Skade z lek­kim smut­kiem.

– Na Boga, dla­czego?

– Z powodu zarazy. Znisz­czyła spo­łe­czeń­stwo Demar­chi­stów, stwo­rzyła próż­nię wła­dzy wokół Yel­low­stone. Na ich prośbę wpro­wa­dzi­li­śmy się tam, by usta­no­wić zarząd tym­cza­sowy w Chasm City i jego sate­li­tar­nych wspól­no­tach. Lepiej my niż inny odłam ludz­ko­ści, tak rozu­mo­wano. Możesz sobie wyobra­zić, jakiego bała­ganu naro­bi­liby tam Ultrasi czy Pory­wa­cze? Trwało to kilka lat, ale potem Demar­chi­ści zaczęli odzy­ski­wać dawną potęgę. Nie odpo­wia­dało im to, że prze­ję­li­śmy kon­trolę nad ukła­dem, i nie zamie­rzali nego­cjo­wać poko­jo­wych warun­ków przy­wró­ce­nia swo­ich rzą­dów, więc wybu­chła wojna. Oni ją zaczęli, wszy­scy zga­dzają się co do tego.

Galiana czuła, jak mija jej rado­sny nastrój. Miała wcze­śniej nadzieję, że pogło­ski o woj­nie są prze­sa­dzone.

– Jed­nak, jak widać, zwy­cię­ży­li­śmy – powie­działa.

– Nie. W zasa­dzie nie. Rozu­miesz… wojna na­dal trwa.

– Ale to już…

– Pięć­dzie­siąt cztery lata – stwier­dziła Skade. – No tak, oczy­wi­ście były wzloty i upadki, zawie­sze­nia broni i krót­kie okresy odprę­że­nia. Ale się nie utrzy­mały. Znów odro­dziły się stare kon­flikty ide­olo­giczne, otwarły się jak świeże rany. W isto­cie oni nam ni­gdy nie ufali, a my uwa­ża­li­śmy ich za reak­cyj­nych ludy­stów, któ­rzy nie chcą zaak­cep­to­wać nowej fazy ludz­kiego roz­woju.

Po raz pierw­szy po prze­bu­dze­niu Galiana poczuła migre­nowy ucisk za gał­kami ocznymi, a wraz z nim burzę pier­wot­nych emo­cji, wyjącą z naj­star­szej czę­ści ssa­czego mózgu. To prze­ra­ża­jący strach przed pości­giem, przed zbli­ża­jącą się watahą ciem­nych dra­pież­ni­ków.

_Maszyny,_ powie­działa pamięć. _Maszyny jak wilki, które przy­szły z prze­strzeni mię­dzy­gwiezd­nej i wcze­piły się w pło­mień wyrzu­cany przez twój sta­tek._

_Nazwa­łaś je wil­kami, Galiano._

_Ich._

_Nas._

Dziwne wra­że­nie ustą­piło.

– Prze­cież przez długi czas tak dobrze ze sobą współ­pra­co­wa­li­śmy – powie­działa Galiana. – Na pewno znów znaj­dziemy płasz­czy­znę poro­zu­mie­nia. Są waż­niej­sze rze­czy od małost­ko­wej walki o to, kto zarzą­dza poje­dyn­czym ukła­dem.

Skade pokrę­ciła głową.

– Nie­stety za późno. Za dużo ludzi zgi­nęło, za wiele obiet­nic zła­mano, zbyt wiele popeł­niono okru­cieństw. Kon­flikt roz­sze­rzył się na inne układy, wszę­dzie, gdzie znaj­do­wali się Hybry­dowcy i Demar­chi­ści. – Uśmiech­nęła się, lecz był to uśmiech wymu­szony, i jej twarz natych­miast przy­brała neu­tralny wyraz, gdy tylko mię­śnie się odprę­żyły. – Sytu­acja nie jest aż tak roz­pacz­liwa, jak sobie wyobra­żasz. Szala zwy­cię­stwa prze­chyla się na naszą stronę powoli, lecz zde­cy­do­wa­nie. Cla­vain wró­cił dwa­dzie­ścia trzy lata temu i natych­miast zmie­nił bieg spraw. Przed jego przy­by­ciem bro­ni­li­śmy się, zła­pani w pułapkę dzia­ła­nia jak praw­dziwy zbio­rowy umysł. Dla­tego nasze posu­nię­cia były dla wroga bar­dzo łatwe do prze­wi­dze­nia. Cla­vain wyrwał nas z tego wię­zie­nia.

Galiana usi­ło­wała wyrzu­cić wilki ze swego umy­słu, wra­ca­jąc pamię­cią do czasu, gdy spo­tkała Cla­va­ina. Było to na Mar­sie, gdy wal­czył prze­ciw niej jako żoł­nierz Koali­cji na rzecz Czy­sto­ści Neu­ral­nej. Koali­cja sprze­ciwiała się eks­pe­ry­men­tom wspo­ma­ga­nia umy­słów i uznała, że jedy­nym akcep­to­wal­nym rezul­ta­tem jest osta­teczna ani­hi­la­cja Hybry­dow­ców.

Cla­vain postrze­gał to sze­rzej. Po pierw­sze, jako wię­zień Galiany uświa­do­mił jej, jak prze­ra­ża­jące są jej eks­pe­ry­menty dla reszty układu. Przed­tem nie zda­wała sobie z tego sprawy, dopóki Cla­vain, pod­czas dłu­gich mie­sięcy uwię­zie­nia, cier­pli­wie jej wszyst­kiego nie wyja­śnił. Potem, gdy go uwol­niono i wyne­go­cjo­wano warunki zawie­sze­nia broni, to wła­śnie Cla­vain wpro­wa­dził Demar­chi­stów jako neu­tralną trze­cią stronę. Demar­chi­ści przy­go­to­wali układ o zawie­sze­niu broni i Cla­vain dotąd nama­wiał Galianę, aż go pod­pi­sała. To mistrzow­skie posu­nię­cie sce­men­to­wało sojusz Hybry­dow­ców z Demar­chi­stami, który miał prze­trwać wieki. Koali­cja na rzecz Czy­sto­ści Neu­ral­nej nato­miast zasłu­żyła naj­wy­żej na drobną wzmiankę w histo­rii. Hybry­dowcy na­dal pro­wa­dzili doświad­cze­nia neu­ralne; tole­ro­wano je, a nawet do nich zachę­cano, pod warun­kiem, że Hybry­dowcy nie podejmą prób wchło­nię­cia innych kul­tur. Póź­niej Demar­chi­ści zaczęli wyko­rzy­sty­wać tech­niki neu­ro­nowe i sprze­da­wać je róż­nym odła­mom ludz­ko­ści.

Wszy­scy byli zado­wo­leni.

Ale w isto­cie Skade miała rację: przy­mie­rze ni­gdy nie było łatwe. W jakimś momen­cie wojna stała się nie­unik­niona, zwłasz­cza gdy poja­wił się nowy ele­ment – par­chowa zaraza.

Ale żeby to trwało aż pięć­dzie­siąt cztery lata? Cla­vain ni­gdy by cze­goś takiego nie tole­ro­wał, pomy­ślała Galiana. Wojnę uwa­żał za straszne mar­no­traw­stwo ludz­kich sił. Szu­kałby spo­so­bów osta­tecz­nego zakoń­cze­nia kon­fliktu albo przy­naj­mniej trwa­łego zawie­sze­nia broni.

Migre­nowy ucisk w gło­wie na­dal ją drę­czył, choć nieco zelżał. Miała nie­po­ko­jące wra­że­nie, że coś z wnę­trza czaszki patrzy przez jej oczy, jakby nie była ich jedy­nym użyt­kow­ni­kiem.

_Zbli­ży­li­śmy się do two­ich dwóch stat­ków nie­śpiesz­nymi susami sta­ro­daw­nych zabój­ców, któ­rzy nie mają gatun­ko­wej pamięci porażki. Czu­łaś nasze umy­sły_ – _czy­ste inte­lekty balan­su­jące na gra­nicy inte­li­gen­cji, rów­nie stare i zimne jak pył mię­dzy­gwiaz­dowy._

_Czu­łaś nasz głód._

– Ale Cla­vain… – zaczęła.

– Co Cla­vain? – spy­tała Skade.

– Zna­la­złby jakiś spo­sób zakoń­cze­nia kon­fliktu. Dla­czego tego nie zro­bił?

Skade odwró­ciła się na chwilę i jej grze­bień wyglą­dał teraz jak wąski grzbiet usta­wiony kra­wę­dzią do Galiany. Gdy się znów odwró­ciła, miała dziwną minę.

_Widzia­łaś, jak prze­ję­li­śmy twój pierw­szy sta­tek, dła­wiąc go falą docie­kli­wych czar­nych maszyn. Maszyny roz­szar­pały sta­tek na strzępy. Widzia­łaś, jak wybuchł, a eks­plo­zja wygra­we­ro­wała różo­wego łabę­dzia na two­jej siat­kówce, i czu­łaś, jak pękała sieć połą­czo­nych umy­słów, ode­bra­łaś to jak utratę tysiąca dzieci._

_Pró­bo­wa­łaś się odsu­nąć, ale wtedy było już za późno._

_Gdy dotar­li­śmy na twój sta­tek, postę­po­wa­li­śmy nieco ostroż­niej._

– To nie jest łatwe, Galiano.

– Co takiego?

– Sprawa Cla­va­ina.

– Powie­dzia­łaś, że wró­cił.

– Tak. Felka też wró­ciła. Ale z przy­kro­ścią muszę cię poin­for­mo­wać, że oboje zmarli. – Słowa napły­wały jedno po dru­gim, powoli jak odde­chy. – Jede­na­ście lat temu. Demar­chi­ści sku­tecz­nie zaata­ko­wali Gniazdo. Cla­vain i Felka zgi­nęli.

Galiana mogła zare­ago­wać tylko w jeden racjo­nalny spo­sób.

– Nie!

– Bar­dzo ci współ­czuję – powie­działa Skade. Jej grze­bień bły­snął ultra­ma­ryną. – Bar­dzo żałuję, że to się stało. Byli dla nas war­to­ścio­wymi akty­wami.

– Akty­wami?

Skade musiała odczuć wście­kłość Galiany.

– Cho­dzi mi o to, że ich kochano. Wszy­scy roz­pa­cza­li­śmy po ich stra­cie.

– Więc mi to udo­wod­nij. Otwórz swój umysł. Znieś zapory. Chcę w to wnik­nąć.

Skade stała obok kasety.

– Dla­czego, Galiano?

– Ponie­waż dopóki w to nie wniknę, nie będę pewna, czy mówisz prawdę.

– Nie kła­mię – oznaj­miła Skade łagod­nie. – Ale nie mogę pozwo­lić, by nasze umy­sły roz­ma­wiały. W two­jej gło­wie coś jest. Nie rozu­miemy, co to takiego, ale wiemy, że jest to praw­do­po­dob­nie obce i praw­do­po­dob­nie wro­gie.

– Nie wie­rzę…

Teraz ciśnie­nie za oczami stało się bar­dzo dotkliwe. Galiana miała par­szywe wra­że­nie, że odsu­nięto ją, stłam­szono, upchano w mały, nie­sku­teczny zaką­tek jej wła­snej czaszki. Coś nie­wy­obra­żal­nie złego i pier­wot­nego prze­jęło gospo­dar­stwo, przy­cup­nąw­szy za jej oczami.

Usły­szała swoją mowę:

– Masz na myśli mnie?

Skade tylko nie­znacz­nie drgnęła. Galiana podzi­wiała u niej zimną krew Hybry­dowca.

– Może. A kim ty wła­ści­wie jesteś?

– Mam tylko takie imię, jakie mi ona nadała.

– Ona? – spy­tała Skade z roz­ba­wie­niem, ale jej grze­bień migo­tał jasno­zie­lono, świad­cząc o prze­ra­że­niu, choć głos miała spo­kojny.

– Galiana – odpo­wie­działa istota. – Nim ją prze­ją­łem. Nazwała nas… mój umysł… wil­kami. Opa­no­wa­li­śmy jej sta­tek po znisz­cze­niu tam­tego dru­giego statku. Z początku nie­zbyt poj­mo­wa­li­śmy, czym oni są, ale potem otwo­rzy­li­śmy ich czaszki i wchło­nę­li­śmy ich cen­tralny układ ner­wowy. Dzięki temu wiele zro­zu­mie­li­śmy: jak myślą, jak się komu­ni­kują, co zro­bili ze swo­imi mózgami.

Galiana pró­bo­wała się poru­szyć, choć Skade już przed­tem wpro­wa­dziła ją w stan para­liżu. Usi­ło­wała krzyk­nąć, ale wilk – bo tak go nazwała – prze­jął cał­ko­witą kon­trolę nad jej gło­sem.

Przy­po­mi­nała sobie wszyst­kie wyda­rze­nia.

– Dla­czego jej nie zabi­łeś? – spy­tała Skade.

– To było zupeł­nie ina­czej – odparł wilk. – Powin­naś zapy­tać, dla­czego ona sama się nie zabiła, nim do tego doszło. Prze­cież mogłaby. Gdyby tylko pomy­ślała takie życze­nie, mogłaby znisz­czyć sta­tek wraz z całą załogą.

– Więc dla­czego tego nie zro­biła?

– Zawarła z nami ugodę, gdy wszyst­kich zabi­li­śmy i tylko ona została. Miała zanie­chać samo­bój­stwa pod warun­kiem, że pozwo­limy jej wró­cić do domu. Wie­działa, że to ozna­cza, że ja wniknę do jej czaszki i pobu­szuję w jej pamięci.

– Dla­czego wła­śnie ją wybra­li­ście?

– Była waszą kró­lową, Skade. Gdy tylko odczy­ta­li­śmy umy­sły zało­gan­tów, wie­dzie­li­śmy, że to wła­śnie jej potrze­bu­jemy naprawdę.

Skade mil­czała. Akwa­ma­ry­nowe i zie­lone prążki goniły się powol­nymi falami od czoła do karku.

– Nie zary­zy­ko­wa­łaby dopro­wa­dze­nia was tutaj.

– Prze­ciw­nie, jeśli doszła do wnio­sku, że prze­wa­żają korzy­ści zwią­zane z tym, że wcze­śniej was ostrzeże. To była ugoda. Dała nam czas na zebra­nie infor­ma­cji i nadzieję, że dowiemy się wię­cej. I dowie­dzie­li­śmy się.

Skade dotknęła pal­cem gór­nej wargi, a potem unio­sła go pio­nowo przed sobą, jakby badała kie­ru­nek wia­tru.

– Jeśli naprawdę jeste­ście wyż­szą obcą inte­li­gen­cją i wie­dzie­li­ście, gdzie jeste­śmy, już byście do nas dotarli.

– Słusz­nie, Skade. W pew­nym sen­sie masz rację. Nie wiemy dokład­nie, dokąd Galiana nas przy­wio­zła. Ja wiem, ale nie mogę tego prze­ka­zać swoim towa­rzy­szom. To jed­nak nie ma zna­cze­nia. Jeste­ście cywi­li­za­cją podróży kosmicz­nych. I choć jeste­ście podzie­leni na odłamy, to róż­nice są bez zna­cze­nia. Na pod­sta­wie tego, co upi­li­śmy z waszych pamięci, i tego, co na­dal z nich czer­piemy, potra­fimy w przy­bli­że­niu okre­ślić rejon zamiesz­ki­wa­nego przez was kosmosu. Roz­prze­strze­nia­cie się i gra­niczna powierzch­nia waszego obszaru eks­pan­sji wzra­sta geo­me­trycz­nie, więc stale zwięk­sza się praw­do­po­do­bień­stwo spo­tka­nia z nami. Już raz się to wyda­rzyło i mogło nastą­pić gdzie­kol­wiek, w innych punk­tach gra­nicz­nej sfery.

– Dla­czego mi to mówisz? – spy­tała Skade.

– Jak to po co? Żeby cię prze­stra­szyć.

Skade była jed­nak na to za sprytna.

– Nie. Musi być inny powód. Chcesz dać mi do zro­zu­mie­nia, że możesz być uży­teczny.

– Co takiego? – pomru­ki­wał z roz­ba­wie­niem.

– Mogę cię natych­miast zabić. Prze­cież ostrze­że­nie już zostało prze­ka­zane.

Gdyby Galiana mogła się poru­szyć, czy choćby mru­gnąć, wysła­łaby znak, że się na to zga­dza. Chciała umrzeć. Jaki cel mia­łoby teraz jej życie? Cla­vain odszedł. Felka ode­szła. Teraz to pewne. I pewne jest rów­nież to, że żadne sztuczki Hybry­dow­ców nie zdo­łają uwol­nić jej od tego paskudz­twa w gło­wie.

Skade miała rację. Galiana wyko­nała swoje zada­nie, speł­niła ostatni obo­wią­zek wobec Mat­czy­nego Gniazda. Gniazdo wie­działo, że wilki czy­hają i naj­praw­do­po­dob­niej zbli­żają się, czu­jąc ludzką krew.

Nie miało sensu trzy­ma­nie jej dłu­żej przy życiu. Wilk przez cały czas będzie cze­kał na oka­zję ucieczki z jej głowy, choćby Skade wyka­zała nad­zwy­czajną czuj­ność. Mat­czyne Gniazdo mogło czer­pać z tego jakąś naukę, dostać drobną wska­zówkę co do ich moty­wów czy sła­bych miejsc, ale potworne skutki takiej ucieczki prze­wa­żały ewen­tu­alne korzy­ści.

Galiana o tym wie­działa. Tak jak wilk miał dostęp do jej wspo­mnień, tak ona, za pomocą nie­znacz­nego i może spe­cjal­nie zaini­cjo­wa­nego pro­cesu wstecz­nej kon­ta­mi­na­cji, wyczuła część jego wła­snej histo­rii. Nic kon­kret­nego, nie potra­fi­łaby tego nawet zwer­ba­li­zo­wać. Wyczuła jed­nak odwieczną lita­nię chi­rur­gicz­nych ludo­bójstw, strasz­nych pro­ce­sów czysz­cze­nia etnicz­nego, prze­pro­wa­dza­nych wśród kolej­nych gatun­ków rozum­nych. Pamięci były prze­cho­wy­wane z biu­ro­kra­tyczną skru­pu­lat­no­ścią przez miliony lat czasu galak­tycz­nego, a każda nowa znisz­czona cywi­li­za­cja sta­no­wiła jedy­nie zapis księ­gowy. Galiana wyśle­dziła oka­zjo­nalne, gorącz­kowe wyma­zy­wa­nie, selek­cję zapo­cząt­ko­waną z nie­po­żą­da­nym opóź­nie­niem. Wyśle­dziła nawet rzad­kie przy­padki bru­tal­nej inge­ren­cji, gdy wcze­śniej­szych selek­cji nie prze­pro­wa­dzono zado­wa­la­jąco.

W żad­nym jed­nak miej­scu, ni­gdy, nie wyczuła więk­szej porażki.

Nagle, gwał­tow­nie, wilk ustą­pił, pozwo­lił jej prze­mó­wić.

– Skade?

– Co takiego?

– Pro­szę, zabij mnie. Zabij mnie natych­miast.PIĘĆ

Kometa nie miała nazwy. Być może kie­dyś ska­ta­lo­go­wano ją i zakla­sy­fi­ko­wano, ale nikt tego nie pamię­tał i z pew­no­ścią infor­ma­cje o niej nie znaj­do­wały się w publicz­nych bazach danych. Żad­nego nadaj­nika ni­gdy nie zako­twi­czono na jej powierzchni; żadni Pory­wa­cze ni­gdy nie wcze­pili się w nią i nie wycią­gnęli pró­bek rdze­nia. Niczym się nie wyróż­niała – po pro­stu jesz­cze jeden obiekt w ogrom­nym roju zim­nych dry­fu­ją­cych ciał. Takich ciał były miliardy; powoli, nie nie­po­ko­jone, krą­żyły po sta­bil­nych orbi­tach wokół Epsi­lon Eri­dani. Z rzadka potęż­niej­sza per­tur­ba­cja któ­re­goś z więk­szych świa­tów układu wyry­wała kil­koro człon­ków roju i wysy­łała ich ku pla­ne­tom wewnętrz­nym, na orbity ocie­ra­jące się o słońce. Jed­nakże dla prze­wa­ża­ją­cej czę­ści komet przy­szłość to tylko dal­sze okrą­ża­nie Epsi­lon Eri­dani do chwili, gdy napęcz­nieje samo słońce. Do tego czasu ciała te pozo­staną uśpione, nie­zno­śnie zimne i spo­kojne. Kometa była spora, ale nic nad­zwy­czaj­nego – ist­niał milion więk­szych od niej. Zmro­żona kula nie­mal czar­nego, zanie­czysz­czo­nego lodu; luźna beza z metanu, tlenku węgla, azotu i tlenu, z żył­kami sili­ka­tów, węglo­wo­do­rów jak sadza i kilku rodza­jów orga­nicz­nych makro­mo­le­kuł poły­sku­ją­cych fio­le­tem i szma­rag­dem. Przed kil­koma miliar­dami lat, gdy galak­tyka była młod­sza i spo­koj­niej­sza, utwo­rzyły one piękne, zała­mu­jące świa­tło pokłady kry­sta­liczne. Więk­szość powierzchni komety była jed­nak smo­li­ście czarna. Z tej odle­gło­ści Epsi­lon Eri­dani wyda­wała się tylko trwa­łym bły­skiem na nie­bie, trzy­na­ście godzin świetl­nych stąd, nie­wiele bliż­sza od jaśniej­szych gwiazd.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki