Artemis - ebook

Pędziłam przez szarą pustynię w stronę ogromnej Bańki Conrada. Obramowane czerwonymi lampkami wejście do śluzy wydawało się przygnębiająco odległe.

Ciężko się biega z ekwipunkiem, który waży sto kilogramów, nawet przy księżycowej grawitacji. Ale to zadziwiające, jak szybko człowiek potrafi się poruszać, kiedy stawką jest życie.

W moich słuchawkach rozległ się głos Boba, który biegł obok mnie.

– Muszę podłączyć moje zbiorniki do twojego skafandra!

– Wtedy też zginiesz.

– Wyciek jest ogromny – odparł, sapiąc z wysiłku. – Tracisz powietrze, i to szybko.

– Dzięki za słowa otuchy.

– To ja tu jestem specjalistą – przekonywał mnie Bob. – W tej chwili się zatrzymaj i pozwól mi się podłączyć.

– Nie ma mowy – powiedziałam, nie przerywając biegu. – Słyszałam trzask, zanim włączył się alarm. Poszedł zespół zaworu. Zmęczenie materiału. Jeżeli się podepniesz, przedziurawisz swój przewód na wyszczerbionej złączce.

– Jestem gotów zaryzykować!

– A ja nie jestem gotowa na to pozwolić. Zaufaj mi, Bob. Znam się na metalach.

Zamiast biec, złączyłam nogi i zaczęłam posuwać się naprzód długimi równomiernymi skokami. Miałam wrażenie, że poruszam się w zwolnionym tempie, ale z takim obciążeniem był to najlepszy sposób. Wyświetlacz pod wizjerem mojego hełmu pokazywał, że do śluzy powietrznej zostały mi czterdzieści dwa metry. Spojrzałam na mierniki przymocowane do przedramienia. Poziom tlenu spadał z każdą chwilą, kiedy obserwowałam odczyt. Więc przestałam go obserwować.

Długie susy się opłaciły. Teraz naprawdę zapierniczałam. Zostawiłam w tyle nawet Boba, a on jest najbardziej doświadczonym ekspertem od spacerów księżycowych. Cała sztuka polega na tym, żeby przy każdym zetknięciu z podłożem rzucać się naprzód z powiększoną siłą rozpędu. Oczywiście takie ewolucje są ryzykowne. Jeśli coś schrzanisz, lecisz na łeb i dalej jedziesz na brzuchu. Nasze skafandry są solidne, ale lepiej nie szorować nimi o regolit.

– Posuwasz się zbyt szybko! Nie potknij się, bo rozbijesz sobie osłonę hełmu!

– Lepsze to niż zasysanie próżni – odparłam. – Zostało mi jeszcze dziesięć sekund.

– Jestem daleko za tobą. Nie czekaj na mnie.

Zdałam sobie sprawę, jak bardzo przyśpieszyłam, dopiero kiedy trójkątne panele Bańki Conrada wypełniły całe moje pole widzenia. Wręcz rosły mi w oczach.

Psiakrew, pomyślałam. Nie będę miała czasu wyhamować. Odbiłam się po raz ostatni i wykonałam przewrót. Okazał się tak idealnie wymierzony – bardziej to łut szczęścia niż technika – że walnęłam o ścianę nogami. No dobra, Bob miał rację. Za bardzo się rozpędziłam.

Niezdarnie podniosłam się po upadku i kurczowo zacisnęłam dłonie na korbie włazu. Rozsadzało mi uszy. Mój hełm wypełniał przenikliwy sygnał alarmu. Zbiornik był na wykończeniu i nie miał już czym równoważyć ubytku ciśnienia.

Szarpnęłam pokrywę i wpadłam do śluzy. Pociemniało mi przed oczami, kiedy wzięłam łapczywy wdech. Zatrzasnęłam za sobą właz, sięgnęłam do zbiornika ratunkowego i wyrwałam zawleczkę. Pokrywa odskoczyła i powietrze zaczęło wypełniać śluzę. Wydobywało się tak szybko, że otoczyła mnie mgła, gdy połowa cząsteczek skropliła się na skutek spadku temperatury, który towarzyszy nagłemu rozprężaniu. Na wpół przytomna osunęłam się na podłogę.

Ciężko dysząc, próbowałam zapanować nad odruchem wymiotnym. To był o wiele za duży wysiłek jak na moje możliwości. Zaczęłam odczuwać łupanie w głowie spowodowane niedoborem tlenu. Będzie mi towarzyszyło przynajmniej kilka godzin. Na Księżycu nie mogła mnie ominąć choroba wysokościowa. Syczenie zaworu cichło z każdą chwilą, aż w końcu ustało.

Bob dotarł wreszcie do śluzy i zobaczyłam, jak zagląda do środka przez małe okrągłe okienko.

– W jakim jesteś stanie? – zapytał przez radio.

– Przytomna – wysapałam w odpowiedzi.

– Utrzymasz się na nogach czy mam wezwać pomoc?

Bob nie mógł wejść do środka, nie zabijając mnie przy okazji – leżałam na podłodze w rozszczelnionym skafandrze. Jednak któryś z dwóch tysięcy mieszkańców księżycowego miasta mógł dostać się do śluzy od wewnątrz, żeby mnie stamtąd wyciągnąć.

– Nie trzeba.

Podźwignęłam się na kolana, a potem wróciłam do pionu i przytrzymując się panelu sterowniczego, żeby zachować równowagę, uruchomiłam procedurę oczyszczania. Strumienie sprężonego powietrza z rozmieszczonych dookoła dysz uderzyły we mnie pod wszystkimi kątami. Komorę wypełnił szary obłok księżycowego pyłu, który po chwili znikł wessany do otworów w ścianie. Kiedy czyszczenie dobiegło końca, wewnętrzny właz otworzył się automatycznie. Weszłam do przedsionka, zakręciłam korbę włazu i osunęłam się na ławkę.

Bob przeszedł przez śluzę w normalny sposób – nie korzystając ze zbiornika ratunkowego, który swoją drogą trzeba będzie teraz wymienić. Standardowy tryb, w którym pompy wytwarzają sztuczną atmosferę. Po czyszczeniu dołączył do mnie w przedsionku.

Bez słowa pomogłam mu się uwolnić od hełmu i rękawic. Nigdy nie należy pozwalać, żeby ktoś to robił samodzielnie. Owszem, jest to wykonalne, ale strasznie uciążliwe. Kwestia zasad. Bob odwdzięczył mi się tym samym.

– No to było krucho – odezwałam się, kiedy zdjął mi hełm.

– Omal nie zginęłaś. Trzeba było słuchać moich instrukcji.

Wygrzebałam się ze skafandra i obróciłam go tyłem do siebie.

– Rozsadziło złączkę – powiedziałam, wskazując na wyszczerbiony kawałek metalu. – Tak jak mówiłam. Zmęczenie materiału.

Bob zerknął na zepsuty zawór i pokiwał głową.

– No dobra, miałaś rację, nie pozwalając mi się podłączyć. Punkt dla ciebie. Ale mimo wszystko nie powinno było do tego dojść. Skąd, do cholery, wytrzasnęłaś ten skafander?!

– Kupiłam używany.

– Czemu kupujesz takie rzeczy z drugiej ręki?

– Bo nie stać mnie na nowy. Ledwie wystarczyło mi na ten, a przecież nie przyjmiecie mnie do gildii, jeżeli nie będę miała własnego sprzętu.

– Trzeba było odłożyć więcej na nowy.

Bob Lewis to były żołnierz piechoty morskiej, zasadniczy aż do bólu. Co ważniejsze, jest głównym szkoleniowcem Gildii Eksploratorów. Wprawdzie podlega mistrzowi gildii, ale to on i tylko on decyduje, czy ktoś nadaje się na nowego członka. A jeżeli nie jesteś ich członkiem, nie możesz w pojedynkę wychodzić na zewnątrz ani oprowadzać turystów po powierzchni. Tak działają gildie. Banda kutasów.

– No i? – zapytałam. – Jak mi poszło?

Bob prychnął kpiąco.

– Żartujesz sobie? Oblałaś egzamin, Jazz. Oblałaś koncertowo.

– Ale dlaczego? Wykonałam każdy z wymaganych manewrów, wypełniłam wszystkie zadania i ukończyłam tor przeszkód w czasie krótszym niż siedem minut. A w sytuacji zagrożenia nie dopuściłam do narażenia partnera i bezpiecznie wróciłam do miasta.

– Odpowiadasz za swój ekwipunek – odparł, otwierając szafkę, do której schował rękawice i hełm. – A jeżeli on nawalił, to znaczy, że ty nawaliłaś.

– Jak możesz mnie obwiniać za ten wyciek? Kiedy wychodziliśmy, wszystko było w porządku!

– W tym zawodzie liczą się efekty. Księżyc to stara wredna suka, której nie obchodzi, dlaczego twój skafander się psuje. Po prostu cię zabija, kiedy coś jest nie tak. Powinnaś była lepiej sprawdzić swój sprzęt.

– Nie przesadzaj, Bob!

– Jazz, ledwie uszłaś z życiem. Jak mogę ci dać zaliczenie? – Bob zawiesił swój kombinezon w szafce, zamknął ją i ruszył do wyjścia. – Za pół roku możesz ponownie przystąpić do egzaminu.

Zastąpiłam mu drogę.

– Przecież to żałosne! Mam rezygnować ze swoich planów, bo gildia ma takie widzimisię?

– Zwracaj więcej uwagi na kontrolę wyposażenia. – Bob wyminął mnie i wyszedł z przedsionka. – I nie oszczędzaj na naprawie tego zaworu.

Odprowadziłam go wzrokiem, a potem ciężko opadłam na ławkę.

– Kurwa mać.

Powłócząc nogami, wróciłam do domu przez labirynt korytarzy o aluminiowych ścianach. Przynajmniej nie miałam daleko. Z jednego końca miasta na drugi jest tylko pół kilometra.

Mieszkam w Artemis, pierwszym i jak dotąd jedynym mieście na Księżycu. Składa się z pięciu ogromnych sferycznych budowli nazywanych bańkami, które do połowy są osadzone w skalistym gruncie. Wygląda dokładnie tak, jak według starych książek fantastycznonaukowych powinno wyglądać księżycowe miasto – skupisko kopuł. Ale widać tylko tę część, która wystaje nad powierzchnię. W samym środku mieści się Bańka Armstronga, a otaczają ją bańki Aldrina, Conrada, Beana i Sheparda. Są połączone ze sobą korytarzami. Pamiętam, że w podstawówce otrzymałam zadanie wykonania modelu Artemis. Łatwizna, kilka piłeczek i patyczków. Dziesięć minut i gotowe.

Trzeba słono zabulić, żeby się tu dostać, a życie na Księżycu jest drogie jak cholera. Ale nie mogą tu mieszkać sami turyści i ekscentryczni miliarderzy. Miasto potrzebuje również siły roboczej. Trudno oczekiwać, żeby pan Nadziany Burżuj sam po sobie sprzątał, nie?

Jeśli chodzi o mnie, należę do krasnoludków.

Mój adres to Conrad Minus 15, ponure miejsce w Bańce Conrada, które znajduje się piętnaście kondygnacji pod powierzchnią. Moje sąsiedztwo jest jak wino; koneser opisałby je jako „gówniane z nutą porażki i chybionych decyzji życiowych”.

Musiałam minąć rząd upakowanych ciasno obok siebie kwadratowych drzwi, zanim dotarłam do swoich. Dobrze chociaż, że miałam miejsce „na parterze”. Łatwiej się wchodzi i wychodzi. Zbliżyłam gizmo do zamka i drzwi ustąpiły z cichym szczęknięciem. Wpełzłam do środka i zamknęłam je za sobą, a potem położyłam się na łóżku i wlepiłam wzrok w sufit, który znajdował się niecały metr od mojej twarzy.

Oficjalnie jest to kapsuła mieszkalna, ale wszyscy nazywają je trumnami. To nic więcej jak obudowana prycza z drzwiami wyposażonymi w zamek. Służy tylko do jednego – do spania. No dobra, jest jeszcze inne zastosowanie, które również wymaga przyjęcia pozycji horyzontalnej, i pewnie domyślacie się, o co mi chodzi.

Mam tu łóżko i półkę. Nic poza tym. Wspólna łazienka mieści się na końcu korytarza, a prysznice kilka korytarzy dalej. Moja trumna nieprędko zagości w programie Księżycowy dom marzeń, ale nie stać mnie na nic lepszego. Spojrzałam na dynks, żeby sprawdzić godzinę, i zaklęłam pod nosem. Nie miałam czasu na rozmyślania. Tego popołudnia lądował frachtowiec KKZ i czekała mnie robota.

Dla wyjaśnienia – nie mamy tutaj czegoś takiego jak popołudnie w sensie astronomicznym. Co dwadzieścia osiem dni ziemskich słońce staje nad nami w zenicie, ale i tak go nie widzimy. Każda bańka ma dwie grube na sześć centymetrów ściany, między którymi znajduje się warstwa pokruszonych skał. Można by ostrzeliwać miasto z haubicy i nic by się nie stało. Światło słoneczne też nie przebije tego pancerza.

Więc skąd wiemy, która godzina? Używamy tego samego czasu co Kenijczycy. Jest popołudnie w Nairobi, więc w Artemis również.

Byłam przepocona i cuchnąca po spacerze, którego omal nie przypłaciłam życiem. Nie miałam czasu na prysznic, ale mogłam przynajmniej się przebrać. Leżąc na wznak zdjęłam ubiór chłodzący, który nosiłam pod skafandrem, i założyłam niebieski kombinezon. Zapięłam pasek, po czym usiadłam ze skrzyżowanymi nogami i związałam włosy w koński ogon. Potem zabrałam gizmo i wyszłam z trumny.

W Artemis nie ma ulic. Są tylko korytarze. Wybudowanie prawdziwego osiedla na Księżycu kosztuje mnóstwo pieniędzy i z pewnością nikt by ich nie marnował na budowę dróg. Jeżeli ktoś chce, może skorzystać z elektrycznego wózka albo skutera, ale korytarze są przeznaczone do ruchu pieszego. Przy grawitacji sześć razy słabszej niż na Ziemi chodzenie nie pochłania wiele energii.

Im bardziej nędzny sektor, tym węższe korytarze. W Conrad Minus są naprawdę klaustrofobiczne. Miejsca jest w nich akurat tyle, żeby dwie osoby mogły się minąć, przechodząc bokiem.

Korytarzami dotarłam do centrum poziomu piętnastego. W pobliżu nie było żadnej z wind, więc ruszyłam na górę schodami, przeskakując po trzy stopnie naraz. Klatki schodowe w szybie głównym nie różnią się od tych na Ziemi – stopnie mają wysokość dwudziestu jeden centymetrów. Dla wygody turystów. Tam, gdzie nie zapuszczają się turyści, każdy stopień jest wysoki na pół metra. Normalka przy grawitacji księżycowej. Skacząc po wygodnych niskich stopniach, dotarłam na poziom zerowy. Piętnaście kondygnacji w górę po schodach mogłoby na Ziemi zabrzmieć przerażająco, ale tutaj to nic wielkiego. Nawet się nie zmachałam.

Przy wejściu do Tunelu Aldrina zrobił się niewielki tłum. Prowadzi tędy jedyna droga z Bańki Conrada do Bańki Aldrina – jeśli nie liczyć okrężnej i znacznie dłuższej przez Bańkę Armstronga – więc jest to główna arteria. Przeszłam przez wielkie okrągłe drzwi. Gdyby tunel uległ uszkodzeniu, drzwi zamknęłyby się automatycznie pod wpływem różnicy ciśnień. Wszyscy w Bańce Conrada byliby uratowani. Gdybyście w tym czasie znajdowali się w tunelu… Cóż, mielibyście przesrane.

– No niech mnie, przecież to Jazz Bashara! – zagadnął jakiś dupek, który szedł obok mnie.

Zachowywał się, jakbyśmy byli przyjaciółmi. Ale nie byliśmy.

– Cześć, Dale – odparłam, nie zatrzymując się.

Przyspieszył, żeby dotrzymać mi kroku.

– Musiał przylecieć jakiś frachtowiec. Inaczej nigdy byś nie wcisnęła leniwego dupska w mundur.

– Pamiętasz, kiedy ostatnio mnie obchodziło, co miałeś do powiedzenia? Czekaj, chyba się pomyliłam. Nic takiego nigdy się nie wydarzyło.

– Słyszałem, że dzisiaj oblałaś. – Zasyczał, udając rozczarowanie. – Miałaś pecha. Ja zdałem za pierwszym podejściem, ale nie każdy może być mną, prawda?

– Odwal się.

– Ale muszę ci powiedzieć, że turyści naprawdę dobrze płacą za wyjście na zewnątrz. Właśnie jadę do Centrum Wycieczkowego, żeby oprowadzić kilku takich. Nieźle się obłowię.

– Nie zapomnij się nadziać na jakąś ostrą skałę, kiedy będziesz tam sobie skakał.

– Nic z tego – odparł. – Ludziom, którzy zdali egzamin, takie rzeczy się nie zdarzają.

– Miałam tylko taki kaprys. – Uderzyłam w nonszalancki ton. – Nie żebym traktowała spacery kosmiczne jak prawdziwą pracę.

– Tak, święta racja. Marzę o tym, żeby też kiedyś zostać tragarzem jak ty.

– Doręczycielem – warknęłam w odpowiedzi. – Tak się nazywa ten zawód.

Uśmiechnął się tak drwiąco, że miałam ochotę mu przywalić. Na szczęście dotarliśmy już do Bańki Aldrina. Przepchnęłam się obok niego przez wrota ciśnieniowe – identyczne z tymi na drugim końcu i gotowe zatrzasnąć się szczelnie w razie spadku ciśnienia w tunelu – a potem przyspieszyłam kroku i ostro skręciłam w prawo, żeby zniknąć Dale’owi z pola widzenia.

Aldrin jest przeciwieństwem Conrada pod każdym względem. W Bańce Conrada roi się od hydraulików, dmuchaczy szkła i ślusarzy, spawalni, warsztatów naprawczych… można by wymieniać bez końca. Za to Bańka Aldrina to prawdziwy ośrodek wczasowy. Ma swoje hotele, kasyna, burdele i kina, a nawet park z najprawdziwszą trawą. Jak Boga kocham. Nadziani turyści z całej Ziemi przylatują tu na dwutygodniowe turnusy.

Postanowiłam pójść przez Arcade. Nie była to najkrótsza droga do punktu, do którego zmierzałam, ale lubię to miejsce. Nowy Jork ma swoją Piątą Aleję, Londyn ma Bond Street, a Artemis ma Arcade. W sklepach nikt nawet nie zawraca sobie głowy wywieszaniem cen. Jeśli musisz pytać o cenę, to znaczy, że cię nie stać. Tutejszy Ritz-Carlton zajmuje cały sektor – sięgają pięć pięter w górę i pięć pięter w dół. Jedna doba kosztuje tam dwanaście tysięcy gitów – więcej niż zarabiam miesięcznie jako doręczycielka (choć mam też inne źródła dochodów).

Pomimo ceny popyt na księżycowe wakacje zawsze przewyższa podaż. Ziemianie z klasy średniej mogą sobie pozwolić na taką przygodę raz w życiu, jeśli odpowiednio zacisną pasa. Wybierają tańsze hotele w biedniejszych częściach miasta, jak Bańka Conrada. Ale bogaci goście przylatują tu co roku i zatrzymują się w najlepszych hotelach. A jakie robią zakupy! To przez Aldrina przepływa do Artemis najwięcej pieniędzy.

Nie byłoby mnie stać na nic w żadnym z tych sklepów, ale pewnego dnia dorobię się na tyle, żeby robić tu zakupy. Jeszcze raz potoczyłam wzrokiem wzdłuż Arcade, a potem odwróciłam się i skierowałam kroki w stronę terminala wejściowego.

Bańka Aldrina położona jest najbliżej strefy lądowania. Przecież żaden z tych bogaczy nie skalałby się przejściem przez biedniejszą część miasta, nie? Zatem trzeba od razu wprowadzić ich tam, gdzie jest najładniej.

Szybkim krokiem weszłam przez łukowatą bramę do portu przeładunkowego. Ten ogromny kompleks śluz powietrznych jest drugą co do wielkości komorą w mieście – większy jest tylko park Aldrina. Całe wnętrze tętniło życiem. Ruszyłam przed siebie, klucząc między pracownikami, który wprawnie śmigali we wszystkich kierunkach. W mieście trzeba chodzić powoli, żeby nie staranować jakiegoś turysty, ale port jest tylko dla zawodowców. Wszyscy potrafimy zrobić użytek z kroku lunarnego, który opanowaliśmy do perfekcji.

W północnej części terminala kilku robotników czekało przy wejściu do śluzy kolejowej. Większość z nich dojeżdżała do elektrowni i huty aluminium położonych kilometr na południe od miasta. Huta wytwarza niesamowite ilości ciepła i wykorzystuje szkodliwe chemikalia, więc nic dziwnego, że znajduje się w bezpiecznej odległości. A elektrownia… Cóż, tam są reaktory jądrowe.

Dale prześliznął się przez tłum i wskoczył na peron. Wybierał się do Centrum Wycieczkowego Apollo 11. Turyści uwielbiają to miejsce. Podczas półgodzinnej jazdy pociągiem można podziwiać zapierające dech w piersi krajobrazy na powierzchni Księżyca, a z Centrum Wycieczkowego roztacza się wspaniały widok na miejsce pierwszego lądowania i nawet nie trzeba wychodzić na zewnątrz. A tym, którzy mają ochotę obejrzeć wszystko z bliska, Dale i inni eksploratorzy służą za przewodników.

Naprzeciwko śluzy kolejowej wisiała wielka flaga Kenii, a pod nią widniał napis: WCHODZISZ NA TEREN KENIJSKIEGO TERYTORIUM KSIĘŻYCOWEGO ARTEMIS. TA PLACÓWKA STANOWI WŁASNOŚĆ KENIJSKIEJ KOMPANII ZAZIEMSKIEJ. OBOWIĄZUJE TUTAJ MIĘDZYNARODOWE PRAWO MORSKIE.

Spiorunowałam Dale’a wzrokiem, ale tego nie zauważył. Cholera. Zmarnowałam tak idealnie wredne spojrzenie.

Spojrzałam na gizmo, żeby sprawdzić harmonogram przylotów. Dzisiaj nie będzie transportu mięsa, jak nazywamy statki pasażerskie. Zawijają średnio raz na tydzień i najbliższy jest przewidziany dopiero za trzy dni. Dzięki Bogu. Nie ma nic bardziej wkurzającego od chłoptasiów z bogatych rodzin, którzy wpadają tu na księżycowe ruchanko.

Skierowałam się w stronę południowej części portu, gdzie znajduje się śluza towarowa. Podczas jednego cyklu może pomieścić dziesięć tysięcy metrów sześciennych ładunku, ale wszystko odbywa się bardzo powoli. Kontener przyjechał już kilka godzin temu, a wykwalifikowany personel w skafandrach przeniósł go do śluzy i dokładnie oczyścił sprężonym powietrzem całą jego powierzchnię.

Robimy wszystko, żeby pył księżycowy nie dostał się do miasta. Nawet po dzisiejszej przygodzie z zaworem nie ominęło mnie czyszczenie. Po co zadajemy sobie tyle trudu? Ponieważ pył księżycowy jest zabójczy dla układu oddechowego. Składa się z mikroskopijnych skalnych drobinek, a każda z tych drobinek to najeżony ostrymi kolcami potwór, który tylko czeka, żeby rozszarpać twoje płuca na strzępy. Lepiej wypalić paczkę azbestowych papierosów, niż wdychać to gówno.

Gdy dotarłam na miejsce, ogromny luk wewnętrzny śluzy był otwarty na oścież i robotnicy wytaczali ze środka kontener. Przecisnęłam się do Nakoshiego, szefa ekipy rozładunkowej, który siedział przy swoim stoliku i sprawdzał zawartość jakiejś paczki. Zadowolony, że w środku nie ma kontrabandy, zamknął pojemnik i ostemplował go pieczęcią z godłem miasta – wielką literą A stylizowaną z prawej strony na kształt łuku ze strzałą.

– Dzień dobry, panie Nakoshi – zagadnęłam radosnym tonem.

Już kiedy byłam małą dziewczynką, mój ojciec się z nim przyjaźnił. Był dla mnie członkiem rodziny niczym ukochany stryjek.

– Ustaw się w kolejce z innymi, gówniaro.

No dobra, może bardziej jak daleki kuzyn.

– Ależ panie N. – odezwałam się bardziej przymilnie. – Czekałam na ten transport od tygodni. Rozmawialiśmy o tym.

– Przelałaś opłatę?

– Ostemplował pan paczkę?

Wciąż patrząc mi w oczy, Nakoshi sięgnął pod stół, wyjął zapieczętowaną paczkę i przesunął ją po blacie w moją stronę.

– Nie widzę stempla – powiedziałam. – Czy musimy przez to przechodzić za każdym razem? Kiedyś byliśmy tak blisko. Co się stało?

– Dorosłaś i stałaś się obrzydliwą kombinatorką – odparł, kładąc na pojemniku swoje gizmo. – A miałaś taki potencjał. Wszystko zmarnowałaś. Trzy tysiące gitów.

– Chyba dwa i pół, nie? Na tyle się umawialiśmy.

Pan N. pokręcił głową.

– Trzy tysiące. Rudy ciągle tu węszy. Większe ryzyko, większe koszty.

– Wydaje mi się, że to raczej pański problem, a nie mój. Umawialiśmy się na dwa i pół.

– Hm, może w takim razie powinienem dokładnie skontrolować zawartość. Zobaczyć, czy w środku nie ma czegoś, co nie powinno…

Zacisnęłam usta. To nie był dobry moment, żeby się stawiać. Uruchomiłam aplikację bankową w swoim gizmo i puściłam przelew.

Nakoshi sięgnął po swoje gizmo, sprawdził potwierdzenie i pokiwał głową na znak aprobaty. Potem ostemplował paczkę.

– A tak swoją drogą, co jest w środku? – zapytał.

– Głównie pornosy. Z pańską mamą w roli głównej.

Nakoshi prychnął pogardliwie i zajął się przeglądaniem kolejnej przesyłki.

I tak oto kontrabanda trafia do Artemis. Całkiem proste, potrzebujesz tylko skorumpowanego urzędnika, którego znasz od dziecka. A wysyłanie kontrabandy do Artemis? Och, to zupełnie inna sprawa. Ale więcej na ten temat innym razem.

Mogłam wziąć dużo więcej paczek do rozwiezienia, ale ta jedna miała wyjątkowe znaczenie. Podeszłam do mojego wózka i usiadłam za kierownicą. Na dobrą sprawę nie musiałam go mieć – to miasto nie jest zaprojektowane do ruchu kołowego – ale dzięki niemu mogłam poruszać się szybciej i doręczać więcej paczek. A ponieważ płacą mi od przesyłki, warto było w niego zainwestować. Kierowanie czymś takim to istne utrapienie, ale nadaje się do transportu ciężkich rzeczy. Nazwałam go Cynglem.

Płacę co miesiąc za parkowanie Cyngla w porcie. Ale gdzie indziej miałabym go trzymać? Mam mniejszą przestrzeń mieszkalną niż przeciętny więzień na Ziemi.

Uruchomiłam silnik – żadnych kluczyków ani niczego takiego – po prostu zwykłym przyciskiem. Po co ktoś miałby kraść mój wózek? Co by z nim zrobił? Sprzedałby go? Prędzej czy później wszystko by się wydało. Artemis to małe miasto i nikt tu nie kradnie byle czego. Owszem, zdarzają się czasem kradzieże w sklepach, ale nikt się nie połakomi na taki wózek.

Wyjechałam z portu.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji