-
W empik go
Bajki i opowiadania na dobranoc - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
6 października 2023
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Bajki i opowiadania na dobranoc - ebook
Bajki i opowiadania dla dzieci rymowane. Wprowadzające dzieci w świat pełen wyobraźni i opowiadań o zwierzętach, czarownicach, dzielnych, rycerzach i odległych zaczarowanych krainach.. Po jednej bajeczce na dobranoc na każdy dzień miesiąca.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8351-704-9 |
| Rozmiar pliku: | 628 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Jaskółeczka
Właśnie z wiosną przyleciała.
Choć po locie jest zmęczona,
Lecz do pracy jest gotowa.
Musi gniazdko już zbudować,
Żeby jajka tam pochować.
By jej ptaszki ciepło miały,
No i dobrze się chowały.
Właśnie miejsce wypatrzyła,
Jakie sobie wymarzyła.
Tam w stajence przy okienku,
By wlatywać po cicheńku.
Gniazdko szybko zbudowała,
Przecież bardzo się starała.
Swe jajeczka wysiedziała,
Na wyklucie już czekała.
Gdy pisklęta się wykluły,
Poleciała hen do góry.
Taka była ucieszona,
Tą radością upojona.
Szybko ptaszki wychowała
I do lotów przyswajała.
Powolutku je uczyła,
Chociaż bardzo się martwiła.
Jednak poszło jej to prędko,
Przeleciały nad stajenką.
Szybowały hen wysoko,
Nie widziało już ich oko.
Wciąż latały, szybowały
I do gniazdka siąść nie chciały.
Były silne i gotowe,
By odlecieć w dalszą drogę.
Tam za morza i doliny,
By przeczekać srogą zimę.
No i wreszcie poleciały,
Nic na drogę nie zabrały.
Tylko w sercu im została,
Ta historia piękna cała.
Nic strasznego drogie dzieci,
Jaskółeczka znów przyleci.
I od nowa zacznie wszystko,
Znowu z nami będzie blisko.
KONIEC.
28-03-2023 OLKózka, co skakać lubiła
Żyła sobie kózka mała,
Bardzo zwinna i wspaniała.
Wszystko na co napotkała,
To przeskoczyć zaraz chciała.
To przez płotek, przez kałuże,
Przez kamienie małe, duże.
To przez strumyk nie szeroki,
Oraz murek nie wysoki.
Wciąż hulała i skakała,
Nigdy nóżki nie złamała.
Dla niej była to zabawa,
Wszystko w koło obleciała.
Teraz myśli kózka mała,
Przez co będę ja śmigała.
Obskakałam całą wioskę
I puknęła w kamień noskiem.
Nagle słyszy gdzieś z daleka,
Że ktoś woła, głośno beka.
Słysząc głośny,,bek’’ owieczki,
Wnet pobiegła w stronę rzeczki.
Zboku rzeczki była skała,
A na szczycie owca mała.
Która z drogi w bok zboczyła
I ze skarpy się stoczyła.
Przestraszyła się owieczka,
Jak zejść w dół, gdzie płynie rzeczka.
Taka była zasmucona
I płakała roztrzęsiona.
Kózka wnet podniosła różki
I wskoczyła na te dróżki.
Tu podskoczy, tam zeskoczy,
Tu pobiegnie i znów wskoczy.
By ratować tą owieczkę,
By jej pomóc zejść nad rzeczkę.
Tak to trwało chwilek parę
I już była tam na skale.
Gdzie owieczka była mała,
Która zejść się bardzo bała.
Kózka owcy pokazała,
Jak poruszać się po skałach.
Nauczyła gdzie kłaść nóżki,
Żeby nie spaść z śliskiej dróżki.
Wolno razem zeskoczyli,
I przy rzece szybko byli.
Mała owca dziękowała,
Swoją przyjaźń jej dać chciała.
I zostali przyjaciółmi
Z tej przyjaźni byli dumni.
Teraz razem już skakali
I niczego się nie bali.
Zawsze razem się bawili
I szczęśliwi bardzo byli.
A gdy wołał ktoś pomocy,
Pomagali w ich niemocy.
Do tej pory pomagają
I się nigdy nie rozstają.
Czasem słychać ich tupanie,
Jak skakają sobie same.
Gdzieś tam w górach,
Tam, gdzie rzeczka.
Tam, gdzie kończy się
bajeczka.
KONIEC.
29-03-2023 OLListonosze dusz
Na gałązce usiadł ptaszek,
Cały mokry, padał deszcz.
Chciał się schronić gdzieś pod daszek,
No i nieco troszkę zjeść.
Ptaszek ten przyleciał z raju,
A dokładnie z domu dusz.
Gdzie mieszkają one w gaju,
Pięknych drzewach, krzaków róż.
Stamtąd właśnie wylatuje,
Kiedy dzidziuś rodzi się.
I mu duszę ofiaruje,
By połączyć mogły się.
Gdy się dziecko z duszą złączy,
Ptaszek wraca do swych bram.
By następną wziąć duszyczkę
I dostarczyć znowu tam.
Takie tutaj ma zadanie,
Ten przepiękny rajski ptak.
By dostarczać dzieciątkowi,
Tą duszyczkę niczym kwiat.
Ale kiedyś dusz tych braknie,
W rajskim domu pośród róż.
Wtedy ptaszek gdzieś przepadnie
I nie będzie nosić już.
I nastanie dzień osądu,
By oceniać dusze te.
Jedne pójdą znów do raju,
A te inne dusze nie.
Wtedy ptaszek tu powróci,
Żeby zacząć pracę swą.
I od nowa zacznie latać,
By roznosić znowu ją.
Rajskich ptaszków jest na ziemi,
Tyle ile stworzeń jest.
Każdy ma swojego ptaszka,
Przecież dobrze o tym wiesz.
Bo zadanie mają wielkie,
Na tym świecie powiem wam.
Bo twą duszą się zajmują,
Wiem na pewno, bo go znam.
KONIEC.
05-03-2023 OLMłynarz
W starym młynie, tuż przy rzeczce,
Mieszkał młynarz w swej beretce.
Musiał ciężko sam harować,
By na wszystko zapracować.
I utrzymać swą rodzinę,
Żonę Herte, córkę Inę.
Żona z córką były chciwe,
Zadąsane i leniwe.
Wiecznie było im za mało,
Choćby nie wiem co się stało.
Że sukienki są już stare
I buciki jakieś szare.
Wciąż dukaty tylko chciały,
Na ubrania wydawały.
A młynarza przerażało,
Że im było ciągle mało.
Nie dojadał, mało sypiał,
Z wyczerpania ledwo dychał.
Czasem tylko szedł nad rzeczkę
I zapalał tam fajeczkę.
Puchał dymu całe kłęby
I się martwił o swe zrzędy.
Żalił się do rzeczki swojej
I zapłakał teraz do niej.
Pani rzeka się wzruszyła
I do niego przemówiła.
Zamiast w wodę łzy wylewać,
Lepiej życie w lepsze zmieniać.
Przyjdź tu dzisiaj o północy,
To udzielę ci pomocy.
Coś na pewno wymyślimy,
Z twym problemem coś zrobimy.
Młynarz zrobił jak mówiła,
Gdy on przyszedł, już tam była.
Dała jemu lilii kwiatek,
Co srebrzysty ma swój płatek.
Nakazała skruszyć kwiatki,
Dając szczyptę do herbatki.
Kiedy bliscy ją wypiją,
To z swych serc tą chciwość zmyją.
Jak mówiła — tak też zrobił,
Do wypicia je nakłonił.
Później poszli pod pierzyny
I zasnęli jak dzieciny.
Młynarz wstał jak zwykle z rana,
A tu heca niesłychana.
Stół nakryty do śniadania,
Żona masło bije sama.
Córka chlebek pokroiła,
Wraz z herbatą postawiła.
Jajecznicę usmażyła,
Dla tatusia była miła.
Witaj mężu ukochany,
Może świeżej chcesz śmietany?
Młynarz zdębiał — co on słyszy?
Teraz to on z szczęścia dyszy.
Nie uwierzył, co się stało,
Że tak szybko podziałało.
No i wreszcie był szczęśliwy,
Z ukochanej swej rodziny.
Już nie było tej chciwości,
Tylko pełny dom miłości.
KONIEC.
07-04-2023 OLKowal i UFO
Tam przy drodze, przy buczynie,
Mieszkał kowal w chałupinie.
Nie miał równych w swej robocie,
Chociaż w trudzie, czoła pocie.
Wciąż wykuwał i pracował,
Bo w kowalstwie się wychował.
Wszyscy ludzie z okolicy,
Głównie byli to rolnicy.
Przynosili mu do kucia,
Różne blachy i okucia.
Kowal ciągle walił młotem,
Do wieczora zlany potem.
I jak zawsze po robocie,
Siadał sobie przy swym płocie.
Pogwizdując sobie szumnie,
Obserwując niebo dumnie.
I rozmyślał o planetach,
O księżycu i kometach.
Czy istnieją inne światy
I czy rosną na nich kwiaty.
I tak sobie piosnkę nucił,
A tu jakby ktoś coś rzucił.
I na niebie pojaśniało,
Aż się wszędzie stało biało.
Kowal powstał, czapkę zrzucił,
Mało co się nie przewrócił.
A na niebie kula biała,
Wprost na niego tu leciała.
Kowalowi włos się zjeżył,
Bo w to wszystko wciąż nie wierzył.
Zaraz umrę w tym wybuchu,
Tak pomyślał sobie w duchu.
Kiedy kula była blisko
I już miała zniszczyć wszystko.
Wtedy jakby zhamowała
I przy domku zlądowała.
Patrzy kowal na to cudo,
A tu coś go puka w udo.
Spojrzał na dół, co się dzieje,
A tu ludek mu się śmieje.
I po ludzku zagaduje,
Że w silniku coś się psuje.
I kowala bardzo prosi,
By naprawił mu to cosik?
By mu statek dobrze działał
I się nigdy nie rozwalał.
Kowal troszkę się jąkając,
Odpowiedział,,pal to zając’’
Tak, wykonam ten twój trybik
I do pracy wziął się w trymig.
Kowal szybko trybik zrobił
I troszeczkę go przerobił.
Zamontował w tym stateczku
I usiedli przy płoteczku.
Kowal pytał o kosmosie,
Drapiąc się po swoim nosie.
A kosmita opowiadał,
Swą historie w całość składał.
No i tak to powolutku,
Się rozstali trochę w smutku.
Ale ludzik przylatywał
I z kowalem odlatywał.
Tak zwiedzali wieczorami,
Różne światy z kometami.
Ciągle jeszcze tak latają
I co noc się spotykają.
Bo to wielka tajemnica,
Dla kowala i ludzika.
KONIEC.
06-04-2023 OLPlanety
Bardzo dawno temu,
Gdy jeszcze gwiazd nie było.
Trzech braci na niebie,
W zgodzie sobie żyło.
Cała trójka braci
Siebie miłowała.
Zawsze tylko z sobą,
Ten wszechświat zwiedzała.
Było to słoneczko,
Co swym blaskiem błyska.
Oraz piękny księżyc,
Co srebrem połyska.
A najmłodszym z trójki,
Był kogut Zarański.
Który to w ich blasku,
Stawał się niebiański.
Wszystkie im planety
Pokłony składały.
Pędzące komety,
Z uśmiechem witały.
Wszyscy we wszechświecie,
Bardzo ich lubili.
Gdyż nigdy nikomu
Złego nie czynili.
Byli też i tacy,
Co patrzyli w gniewie.
Że są tak przepiękni
I kochają siebie.
I pewnie ich szczęście
Trwałoby tak wiecznie.
Na tej przeogromnej,
Pięknej drodze mlecznej.
Gdyby nie ta zazdrość
Bogini Barlujki.
Która zamierzała
Zniszczyć całą trójkę.
Wysłała swą mocą
Potężne bombaczi.
By ono rozbiło
Tych cudownych braci.
Bombaczi wybuchło
Prosto w kogucika.
Na kawałki rozbiło,
Niczym balonika.
Słońce oraz księżyc
Rozbłysło na siebie.
Bo ich rozłączyło
Na tym wielkim niebie.
Już nie byli blisko
I tylko płakali.
Że brata stracili,
Przecież go kochali.
Wszystko to zobaczył
Stwórca tego świata.
Ukarał boginię,
Zamieniając w kwiata.
Który rośnie teraz
W odległej krainie.
By mogła rozmyślać
O tym strasznym czynie.
By już po wsze czasy
Zawsze się smuciła.
I nikogo więcej
Nigdy nie skrzywdziła.
Ożywił koguta
W postaci jak żyje.
I umieścił na ziemi,
Teraz tam się kryje.
Stworzyciel oznajmił
Wszystkim nowe prawa:
Słońce kogutkowi
Będzie za dnia grzało.
A księżyc utuli,
By się dobrze spało.
Bracia będą rankiem
Ciągle się spotykać.
I zawsze z uśmiechem
Po wsze czasy witać.
I tak już zostanie
Przez całe wiecznośći.
Kogut z rana witać będzie
ukochanych gości.
KONIEC.
11-04-2023 OLWielkanocna opowieść
Za górami, za lasami
Przyszedł na świat zając biały.
Był bielutki jaś śnieżynka,
Śmiała z niego się rodzinka.
Bo zajączki w całym świecie
Są szarawe, o czym wiecie.
Tak pomyślał zając stary
I poprawił okulary.
Co my teraz z tym zrobimy,
Będą śmiechy oraz drwiny.
Więc zebrały się zające,
Co mieszkały na tej łące.
By ustalić tę przyczynę,
Co się stało w tej rodzinie.
Że rodziców futra szare,
A ten biały, jak za kare.
I zaczęły się debaty,
Jeden mówi — wina taty.
Że zjadł w lesie psie jagódki
I są teraz takie skutki.
Drugi krzyczy — to są czary,
Ktoś porobił czary-mary.
I tak trwało to do ranka,
Cała ta opowiadanka.
Swe sugestie przedstawili
I niczego nie stwierdzili.
No i trudno — wszyscy rzekli,
Nie musimy być tak wściekli.
Choć zajączek ten jest biały,
To on nasz jest, przecież cały.
I nie ważne w czym przyczyna,
Że jest biały, jak pierzyna.
A ta cała tajemnica,
Niech zostanie jak skarbnica.
I nie drążmy już tej sprawy
I ruszajmy do zabawy.
Po swej łączce poskakali,
No i na tym zaprzestali.
Wszyscy poszli do łóżeczek,
By zakończyć już dzioneczek.
Ale dzieci są ciekawe,
Czemu on ma futro białe?
Tak na ucho wam to powiem:
Biały zając bardzo skoczny,
Rodzi się w dzień wielkanocny
I wymyka się, jak licho,
By prezenty rozdać cicho.
KONIEC.
13-04-2023 OL
Właśnie z wiosną przyleciała.
Choć po locie jest zmęczona,
Lecz do pracy jest gotowa.
Musi gniazdko już zbudować,
Żeby jajka tam pochować.
By jej ptaszki ciepło miały,
No i dobrze się chowały.
Właśnie miejsce wypatrzyła,
Jakie sobie wymarzyła.
Tam w stajence przy okienku,
By wlatywać po cicheńku.
Gniazdko szybko zbudowała,
Przecież bardzo się starała.
Swe jajeczka wysiedziała,
Na wyklucie już czekała.
Gdy pisklęta się wykluły,
Poleciała hen do góry.
Taka była ucieszona,
Tą radością upojona.
Szybko ptaszki wychowała
I do lotów przyswajała.
Powolutku je uczyła,
Chociaż bardzo się martwiła.
Jednak poszło jej to prędko,
Przeleciały nad stajenką.
Szybowały hen wysoko,
Nie widziało już ich oko.
Wciąż latały, szybowały
I do gniazdka siąść nie chciały.
Były silne i gotowe,
By odlecieć w dalszą drogę.
Tam za morza i doliny,
By przeczekać srogą zimę.
No i wreszcie poleciały,
Nic na drogę nie zabrały.
Tylko w sercu im została,
Ta historia piękna cała.
Nic strasznego drogie dzieci,
Jaskółeczka znów przyleci.
I od nowa zacznie wszystko,
Znowu z nami będzie blisko.
KONIEC.
28-03-2023 OLKózka, co skakać lubiła
Żyła sobie kózka mała,
Bardzo zwinna i wspaniała.
Wszystko na co napotkała,
To przeskoczyć zaraz chciała.
To przez płotek, przez kałuże,
Przez kamienie małe, duże.
To przez strumyk nie szeroki,
Oraz murek nie wysoki.
Wciąż hulała i skakała,
Nigdy nóżki nie złamała.
Dla niej była to zabawa,
Wszystko w koło obleciała.
Teraz myśli kózka mała,
Przez co będę ja śmigała.
Obskakałam całą wioskę
I puknęła w kamień noskiem.
Nagle słyszy gdzieś z daleka,
Że ktoś woła, głośno beka.
Słysząc głośny,,bek’’ owieczki,
Wnet pobiegła w stronę rzeczki.
Zboku rzeczki była skała,
A na szczycie owca mała.
Która z drogi w bok zboczyła
I ze skarpy się stoczyła.
Przestraszyła się owieczka,
Jak zejść w dół, gdzie płynie rzeczka.
Taka była zasmucona
I płakała roztrzęsiona.
Kózka wnet podniosła różki
I wskoczyła na te dróżki.
Tu podskoczy, tam zeskoczy,
Tu pobiegnie i znów wskoczy.
By ratować tą owieczkę,
By jej pomóc zejść nad rzeczkę.
Tak to trwało chwilek parę
I już była tam na skale.
Gdzie owieczka była mała,
Która zejść się bardzo bała.
Kózka owcy pokazała,
Jak poruszać się po skałach.
Nauczyła gdzie kłaść nóżki,
Żeby nie spaść z śliskiej dróżki.
Wolno razem zeskoczyli,
I przy rzece szybko byli.
Mała owca dziękowała,
Swoją przyjaźń jej dać chciała.
I zostali przyjaciółmi
Z tej przyjaźni byli dumni.
Teraz razem już skakali
I niczego się nie bali.
Zawsze razem się bawili
I szczęśliwi bardzo byli.
A gdy wołał ktoś pomocy,
Pomagali w ich niemocy.
Do tej pory pomagają
I się nigdy nie rozstają.
Czasem słychać ich tupanie,
Jak skakają sobie same.
Gdzieś tam w górach,
Tam, gdzie rzeczka.
Tam, gdzie kończy się
bajeczka.
KONIEC.
29-03-2023 OLListonosze dusz
Na gałązce usiadł ptaszek,
Cały mokry, padał deszcz.
Chciał się schronić gdzieś pod daszek,
No i nieco troszkę zjeść.
Ptaszek ten przyleciał z raju,
A dokładnie z domu dusz.
Gdzie mieszkają one w gaju,
Pięknych drzewach, krzaków róż.
Stamtąd właśnie wylatuje,
Kiedy dzidziuś rodzi się.
I mu duszę ofiaruje,
By połączyć mogły się.
Gdy się dziecko z duszą złączy,
Ptaszek wraca do swych bram.
By następną wziąć duszyczkę
I dostarczyć znowu tam.
Takie tutaj ma zadanie,
Ten przepiękny rajski ptak.
By dostarczać dzieciątkowi,
Tą duszyczkę niczym kwiat.
Ale kiedyś dusz tych braknie,
W rajskim domu pośród róż.
Wtedy ptaszek gdzieś przepadnie
I nie będzie nosić już.
I nastanie dzień osądu,
By oceniać dusze te.
Jedne pójdą znów do raju,
A te inne dusze nie.
Wtedy ptaszek tu powróci,
Żeby zacząć pracę swą.
I od nowa zacznie latać,
By roznosić znowu ją.
Rajskich ptaszków jest na ziemi,
Tyle ile stworzeń jest.
Każdy ma swojego ptaszka,
Przecież dobrze o tym wiesz.
Bo zadanie mają wielkie,
Na tym świecie powiem wam.
Bo twą duszą się zajmują,
Wiem na pewno, bo go znam.
KONIEC.
05-03-2023 OLMłynarz
W starym młynie, tuż przy rzeczce,
Mieszkał młynarz w swej beretce.
Musiał ciężko sam harować,
By na wszystko zapracować.
I utrzymać swą rodzinę,
Żonę Herte, córkę Inę.
Żona z córką były chciwe,
Zadąsane i leniwe.
Wiecznie było im za mało,
Choćby nie wiem co się stało.
Że sukienki są już stare
I buciki jakieś szare.
Wciąż dukaty tylko chciały,
Na ubrania wydawały.
A młynarza przerażało,
Że im było ciągle mało.
Nie dojadał, mało sypiał,
Z wyczerpania ledwo dychał.
Czasem tylko szedł nad rzeczkę
I zapalał tam fajeczkę.
Puchał dymu całe kłęby
I się martwił o swe zrzędy.
Żalił się do rzeczki swojej
I zapłakał teraz do niej.
Pani rzeka się wzruszyła
I do niego przemówiła.
Zamiast w wodę łzy wylewać,
Lepiej życie w lepsze zmieniać.
Przyjdź tu dzisiaj o północy,
To udzielę ci pomocy.
Coś na pewno wymyślimy,
Z twym problemem coś zrobimy.
Młynarz zrobił jak mówiła,
Gdy on przyszedł, już tam była.
Dała jemu lilii kwiatek,
Co srebrzysty ma swój płatek.
Nakazała skruszyć kwiatki,
Dając szczyptę do herbatki.
Kiedy bliscy ją wypiją,
To z swych serc tą chciwość zmyją.
Jak mówiła — tak też zrobił,
Do wypicia je nakłonił.
Później poszli pod pierzyny
I zasnęli jak dzieciny.
Młynarz wstał jak zwykle z rana,
A tu heca niesłychana.
Stół nakryty do śniadania,
Żona masło bije sama.
Córka chlebek pokroiła,
Wraz z herbatą postawiła.
Jajecznicę usmażyła,
Dla tatusia była miła.
Witaj mężu ukochany,
Może świeżej chcesz śmietany?
Młynarz zdębiał — co on słyszy?
Teraz to on z szczęścia dyszy.
Nie uwierzył, co się stało,
Że tak szybko podziałało.
No i wreszcie był szczęśliwy,
Z ukochanej swej rodziny.
Już nie było tej chciwości,
Tylko pełny dom miłości.
KONIEC.
07-04-2023 OLKowal i UFO
Tam przy drodze, przy buczynie,
Mieszkał kowal w chałupinie.
Nie miał równych w swej robocie,
Chociaż w trudzie, czoła pocie.
Wciąż wykuwał i pracował,
Bo w kowalstwie się wychował.
Wszyscy ludzie z okolicy,
Głównie byli to rolnicy.
Przynosili mu do kucia,
Różne blachy i okucia.
Kowal ciągle walił młotem,
Do wieczora zlany potem.
I jak zawsze po robocie,
Siadał sobie przy swym płocie.
Pogwizdując sobie szumnie,
Obserwując niebo dumnie.
I rozmyślał o planetach,
O księżycu i kometach.
Czy istnieją inne światy
I czy rosną na nich kwiaty.
I tak sobie piosnkę nucił,
A tu jakby ktoś coś rzucił.
I na niebie pojaśniało,
Aż się wszędzie stało biało.
Kowal powstał, czapkę zrzucił,
Mało co się nie przewrócił.
A na niebie kula biała,
Wprost na niego tu leciała.
Kowalowi włos się zjeżył,
Bo w to wszystko wciąż nie wierzył.
Zaraz umrę w tym wybuchu,
Tak pomyślał sobie w duchu.
Kiedy kula była blisko
I już miała zniszczyć wszystko.
Wtedy jakby zhamowała
I przy domku zlądowała.
Patrzy kowal na to cudo,
A tu coś go puka w udo.
Spojrzał na dół, co się dzieje,
A tu ludek mu się śmieje.
I po ludzku zagaduje,
Że w silniku coś się psuje.
I kowala bardzo prosi,
By naprawił mu to cosik?
By mu statek dobrze działał
I się nigdy nie rozwalał.
Kowal troszkę się jąkając,
Odpowiedział,,pal to zając’’
Tak, wykonam ten twój trybik
I do pracy wziął się w trymig.
Kowal szybko trybik zrobił
I troszeczkę go przerobił.
Zamontował w tym stateczku
I usiedli przy płoteczku.
Kowal pytał o kosmosie,
Drapiąc się po swoim nosie.
A kosmita opowiadał,
Swą historie w całość składał.
No i tak to powolutku,
Się rozstali trochę w smutku.
Ale ludzik przylatywał
I z kowalem odlatywał.
Tak zwiedzali wieczorami,
Różne światy z kometami.
Ciągle jeszcze tak latają
I co noc się spotykają.
Bo to wielka tajemnica,
Dla kowala i ludzika.
KONIEC.
06-04-2023 OLPlanety
Bardzo dawno temu,
Gdy jeszcze gwiazd nie było.
Trzech braci na niebie,
W zgodzie sobie żyło.
Cała trójka braci
Siebie miłowała.
Zawsze tylko z sobą,
Ten wszechświat zwiedzała.
Było to słoneczko,
Co swym blaskiem błyska.
Oraz piękny księżyc,
Co srebrem połyska.
A najmłodszym z trójki,
Był kogut Zarański.
Który to w ich blasku,
Stawał się niebiański.
Wszystkie im planety
Pokłony składały.
Pędzące komety,
Z uśmiechem witały.
Wszyscy we wszechświecie,
Bardzo ich lubili.
Gdyż nigdy nikomu
Złego nie czynili.
Byli też i tacy,
Co patrzyli w gniewie.
Że są tak przepiękni
I kochają siebie.
I pewnie ich szczęście
Trwałoby tak wiecznie.
Na tej przeogromnej,
Pięknej drodze mlecznej.
Gdyby nie ta zazdrość
Bogini Barlujki.
Która zamierzała
Zniszczyć całą trójkę.
Wysłała swą mocą
Potężne bombaczi.
By ono rozbiło
Tych cudownych braci.
Bombaczi wybuchło
Prosto w kogucika.
Na kawałki rozbiło,
Niczym balonika.
Słońce oraz księżyc
Rozbłysło na siebie.
Bo ich rozłączyło
Na tym wielkim niebie.
Już nie byli blisko
I tylko płakali.
Że brata stracili,
Przecież go kochali.
Wszystko to zobaczył
Stwórca tego świata.
Ukarał boginię,
Zamieniając w kwiata.
Który rośnie teraz
W odległej krainie.
By mogła rozmyślać
O tym strasznym czynie.
By już po wsze czasy
Zawsze się smuciła.
I nikogo więcej
Nigdy nie skrzywdziła.
Ożywił koguta
W postaci jak żyje.
I umieścił na ziemi,
Teraz tam się kryje.
Stworzyciel oznajmił
Wszystkim nowe prawa:
Słońce kogutkowi
Będzie za dnia grzało.
A księżyc utuli,
By się dobrze spało.
Bracia będą rankiem
Ciągle się spotykać.
I zawsze z uśmiechem
Po wsze czasy witać.
I tak już zostanie
Przez całe wiecznośći.
Kogut z rana witać będzie
ukochanych gości.
KONIEC.
11-04-2023 OLWielkanocna opowieść
Za górami, za lasami
Przyszedł na świat zając biały.
Był bielutki jaś śnieżynka,
Śmiała z niego się rodzinka.
Bo zajączki w całym świecie
Są szarawe, o czym wiecie.
Tak pomyślał zając stary
I poprawił okulary.
Co my teraz z tym zrobimy,
Będą śmiechy oraz drwiny.
Więc zebrały się zające,
Co mieszkały na tej łące.
By ustalić tę przyczynę,
Co się stało w tej rodzinie.
Że rodziców futra szare,
A ten biały, jak za kare.
I zaczęły się debaty,
Jeden mówi — wina taty.
Że zjadł w lesie psie jagódki
I są teraz takie skutki.
Drugi krzyczy — to są czary,
Ktoś porobił czary-mary.
I tak trwało to do ranka,
Cała ta opowiadanka.
Swe sugestie przedstawili
I niczego nie stwierdzili.
No i trudno — wszyscy rzekli,
Nie musimy być tak wściekli.
Choć zajączek ten jest biały,
To on nasz jest, przecież cały.
I nie ważne w czym przyczyna,
Że jest biały, jak pierzyna.
A ta cała tajemnica,
Niech zostanie jak skarbnica.
I nie drążmy już tej sprawy
I ruszajmy do zabawy.
Po swej łączce poskakali,
No i na tym zaprzestali.
Wszyscy poszli do łóżeczek,
By zakończyć już dzioneczek.
Ale dzieci są ciekawe,
Czemu on ma futro białe?
Tak na ucho wam to powiem:
Biały zając bardzo skoczny,
Rodzi się w dzień wielkanocny
I wymyka się, jak licho,
By prezenty rozdać cicho.
KONIEC.
13-04-2023 OL
więcej..
