Bękart - ebook

listopad 2006

Dwaj policjanci, którzy przybyli na miejsce zdarzenia – osiedlowy skwer u zbiegu ulic Krańcowej, Drogi Męczenników Majdanka i Łabędziej – czekali na przyjazd lekarza mającego stwierdzić zgon czterdziestokilkuletniego mężczyzny, leżącego przy jednej z ławek w błocie i własnych wymiocinach. Wokół ławki walały się butelki po alkoholu niewiadomego pochodzenia. Rozejrzawszy się pobieżnie, policjanci uznali sprawę za na tyle oczywistą, że spokojnie odpalili papierosy i zaczęli ze sobą rozmawiać. Dość intensywnie przy tym gestykulowali, co sprawiało, że dym z papierosów wił się wokół nich jak satynowa wstążka wokół ciał zawodniczek gimnastyki artystycznej. Kilkanaście metrów dalej zebrała się niewielka grupka gapiów, głównie spacerowicze z psami i nastolatki z pobliskich wieżowców. Ludzie ci podchodzili coraz bliżej ciała denata, by w końcu stłoczyć się wokół niego w odległości kilku kroków, tworząc półkole. Część przyglądała się w milczeniu, podczas gdy pozostali szeptali sobie coś na ucho. Gdyby nie ich codzienny, zwyczajny ubiór, wyglądaliby jak studenci obserwujący operację i wymieniający między sobą cenne spostrzeżenia. Przyjrzawszy się dokładniej, kilka osób rozpoznało w mężczyźnie miejscowego menela. Informacja ta błyskawicznie obiegła utworzone półkole, wywołując wzmożony szmer. Nikt nie podchodził już bliżej w obawie przed reakcją policjantów, którzy, choć odwróceni do nich bokiem, cały czas mieli zbiorowisko w zasięgu wzroku i patrzyli nań ostrzegawczo. Jeden z nich – wyraźnie starszy od drugiego, przysadzisty, poważnie wyglądający funkcjonariusz – trzymając w ręku dowód zmarłego, recytował młodszemu partnerowi jego dane.

– No dobra, co my tu mamy? – odsunął dowód od siebie; ewidentnie był dalekowidzem. – Zbigniew Stawicki, urodzony w Lublinie, lat czterdzieści sześć, sto osiemdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, zamieszkały na Krańcowej sto dziewięć.

Jego głos był suchy, beznamiętny, zupełnie jakby wpisywał te informacje do jakiegoś rejestru, myśląc jednocześnie o czymś innym, przyjemniejszym.

– Na Krańcowej sto dziewięć, mówisz? – dopytał młodszy.

– Tak, a co?

– Nic, mam tam znajomego.

– Tak? No popatrz, a więc jesteś w kręgu podejrzanych – żartował tamten, stanowczym gestem nakazując grupce gapiów, by się odsunęła.

Grupka zrobiła kilka kroków w tył. Większość patrzyła teraz na policjantów i tylko nieliczni wciąż nie mogli oderwać wzroku od zwłok.

– Jestem gotów dobrowolnie poddać się karze, wysoki sądzie. To ja poczęstowałem tego człowieka alkoholem. Proszę jednak o łagodny wymiar kary, albowiem Jurij z targu, znany i szanowany w tej okolicy sprzedawca, zapewniał mnie, że do tej pory nikt z jego klientów na ten konkretny produkt się nie skarżył. Pragnę zaznaczyć, że w tej sytuacji również i ja czuję się poszkodowany.

Obaj wybuchli gromkim śmiechem. Grupka gapiów przyglądała się im z uwagą, szukając w minach współobserwatorów wytłumaczenia takiego zachowania.

– A to dobre! Rozwaliłeś mnie! – zanosił się od śmiechu starszy policjant. – Ale uważaj! – dodał po chwili.

– Na co?

– No wiesz, dzisiaj nagrywanie w modzie, skąd wiesz, że cię nie nagrywam?!

– No…

Młodszy jakby zawahał się, przez chwilę zastanawiając się, czy aby nie posunął tego żartu zbyt daleko. Ta dwójka musiała pracować ze sobą od niedawna, bo doświadczeni partnerzy, którzy spędzają ze sobą więcej czasu niż z własnymi rodzinami, znają nawzajem swoje poczucie humoru na wylot, podobnie jak wszelkie grzeszki i tajemnice.

– Żartuję, wyluzuj – zapewnił starszy, poszturchując zdezorientowanego partnera.

Po tych słowach raz jeszcze obejrzał dowód z dwóch stron, po czym schował go do kieszeni i głęboko zaciągnął się papierosem. Delektował się dymem, długo nie wypuszczając go z ust.

– Mówisz, że ile miał, czterdzieści sześć? – przerwał mu tę przyjemność młodszy, patrząc na denata.

– Bez miesiąca.

– Kurde, młody facet, nie?

– Fakt.

– Pewnie zapił się chłopina na śmierć…

– Pewnie tak. Niestety, tak to już jest, jak się tego nie kontroluje – stwierdził starszy. Wraz ze słowami z jego ust wydobywał się dym, dzielony przez intonację na małe kłębki i uwalniany w różnych odstępach czasu. Facet przypominał teraz starego Indianina pykającego fajkę.

– W sumie masz rację – zgodził się młodszy – ale i tak szkoda gościa. Menel, nie menel, ale jak by nie patrzeć, wciąż człowiek. Pewnie dzieci zostawił.

– Pewnie tak – pokiwał głową starszy. – Ale jak dla mnie, to sam jest sobie winien. Rodzina, dzieci i o, tak zdychać na skwerze? Jak pies? Powiedz, do czego to podobne?

– Najgorsze, że to już drugi w tym miesiącu.

Starszy popatrzył na niego z reprymendą w oczach, tak jak doświadczeni, zahartowani w swoim fachu funkcjonariusze patrzą na żółtodziobów aspirujących do pracy w policji.

– Nie licz takich rzeczy – ostrzegł.

– Nie liczę, tak mi się jakoś skojarzyło.

– To nie kojarz, bo pierdolca dostaniesz. Znam takich paru. Przejmowali się tym całym gównem, a potem nawet psycholog nie był im w stanie pomóc. Spaczona psychika do końca życia. Po co ci to?

– Wiem – bronił się młodszy, choć nie potrafił zakamuflować tego, że był dość przejęty całą sytuacją, która zakrawała już niemal na serię zgonów.

– Ale powiem ci coś – zagadnął starszy.

– Co?

– W sumie to masz rację.

– Z czym?

– Że jakoś dużo tego ostatnio. Tamten poprzedni też był na Bronowicach, nie?

– No – zamyślił się na chwilę młodszy. – Pewnie dlatego tak mi się skojarzyło.

Starszy wypuścił dym z papierosa i spojrzał na zegarek.

– Powiem ci szczerze, że już mam chwilami dosyć tej dzielnicy – stwierdził. – W kółko to samo, jak nie awantury, to menele, jak nie menele, to złodzieje. Przejdź się po osiedlu, a paragraf sam się znajdzie.

– Fakt.

– Ostatnio nawet opierdolili Bank Żywności, dasz wiarę?

– No coś ty?

– Naprawdę. Mówię ci, tutaj nie ma niewinnych. Każdy ma coś na sumieniu. Jak by można było zamykać za twarz, to tu w tych blokach – powodził palcem dookoła siebie – byłyby same pustostany.

Młodszy uśmiechnął się gorzko.

– Jak słyszę z dyspozytorni jaki rewir – ciągnął tamten – to odechciewa mi się jechać!

– O tyle dobrze, że przynajmniej nie wzywają po głowy – pocieszał się młodszy. – Byłby tu wtedy o wiele większy bajzel.

– To jeszcze mało wiesz.

– Jak to?

– Normalnie – starszy ostatni raz zaciągnął się papierosem, po czym przygasił go nogą na ziemi. – Pierwszy z brzegu przykład. Kojarzysz Hotel Polonia? Ten przy skrzyżowaniu Krańcowej z Pogodną?

– No, kojarzę.

– No więc, jakiś czas temu zadźgali tam kobietę w windzie. W życiu czegoś takiego nie widziałem. Wszędzie krew, po prostu masakra. Zabezpieczaliśmy teren, a ona leżała tak w tej windzie wypatroszona, poharatana. Bebechy jej wyszły na wierzch niemalże. Kumple odwracali głowy, krzywili się. Okropny to był widok, mówię ci. Nigdy bym nie przypuszczał, że można tak zmasakrować człowieka. Z karpiem na święta bym tak nie postąpił, jak Boga kocham.

– Znaleźliście sprawcę?

– Nie, ale podejrzewam, że to któryś z tych Rumunów, co tam mieszkali.

– Pewnie tak.

– Poza tym było jeszcze parę przypadków, ale co ci będę opowiadał – machnął ręką, po czym sięgnął do kieszeni po kolejnego papierosa.

Dochodziła dziewiętnasta. Był zimny, listopadowy wieczór. Temperatura zdawała się spadać w tempie wędrującej po tarczy dłuższej wskazówki zegarka, na który co chwila spoglądał starszy z policjantów. Wiatr kołysał nagie żywopłoty, a opadłe z drzew pożółkłe liście mieszały się z błotem i przyklejały do chodników oraz podeszew butów. Wąskimi alejkami skweru pośpiesznie przemykali przechodnie – część w jesiennych kurtkach, ale większość już w zimowych, dodatkowo opatulona szalikami. Jakiś menel wychodził ze śmietnika, ciągnąc za sobą wózek z makulaturą. W oddali trolejbusy ślimaczyły się Drogą Męczenników Majdanka. Kilkadziesiąt lat temu ludzie szli tamtędy na pewną śmierć; dziś była to ulica jak każda inna, łącząca Bronowice z Kośminkiem z jednej, a Felinem z drugiej strony.

– Podejrzewam, że z tym Stawickim to było tak, że kupili od ruskich jakieś gówno i zaczęli to pić – stwierdził starszy, zmieniwszy temat. – Pewnie ten Stawicki coś postawił, a wtedy, wiadomo, wielcy koledzy. Jak alkohol się skończył, to go tu zostawili. Pomyśleli pewnie, że za bardzo się najebał i jak przetrzeźwieje albo mu się zimno zrobi, to wstanie i pójdzie do domu.

– A może kupili nie od ruskich, tylko u Siatkarza, tego, co ma metę na Krańcowej?

– Nie, u Siatkarza to na pewno nie. Od tego by się nie przekręcił – starszy zdecydowanie wykluczył tę opcję. – Siatkarz ma dobry alkohol, sam u niego kupuję czasami – przyznał.

– No to trzeba to będzie ustalić.

– Ustalić, ustalić – ganił żółtodzioba doświadczony partner. – Co ty chcesz ustalać? Myślisz, że ktokolwiek ci tu coś powie? Idź poczytaj na klatkach, jak nas tu kochają!

– Ale… – młodszy próbował dojść do słowa.

– Nie ale, tylko sprawa jest zamknięta. Dajemy sobie spokój. Facet zapił się na śmierć, tyle w tym temacie. Nikt mu do gardła nie wlewał, wierz mi – odpalił w tym momencie papierosa, którego trzymał w ręku już dłuższą chwilę. – No i gdzie ten konował? Ile jeszcze będziemy tu, kurwa, marzli?

Młodszy nie zareagował. Bał się kwestionować decyzje starszego stażem kolegi. Patrzył w zamyśleniu na coraz liczniejszą grupkę gapiów.

– Tak w ogóle, to ci powiem – ciągnął tamten – że to wszystko przez brak roboty. Ludzie są zwyczajnie zdesperowani. Nawet jak pracują, to za marne grosze. Przecież nie pójdziesz zbierać złomu, jak masz dwójkę, czy tam ile, dzieci na utrzymaniu. Nie ma w tym mieście normalnej roboty. Jak nie masz znajomości, to możesz co najwyżej zamiatać ulice, a i to też pewnie z angielskim. Owszem, są miejsca, gdzie praca jest w miarę pewna, no, dajmy na to w takim MPWiK-u, gazowni, Lubzelu czy nawet w tym jebanym ZUS-ie, ale tam to kolesiostwo jest. A nie, przepraszam – poprawił się – mają na to teraz ładniejsze słowo: nepotyzm. W każdym razie, nikt cię tam nie przyjmie ot tak. A wiadomo, jak nie ma roboty, to jest bieda i kryminał. Zobacz, co się stało, jak Daewoo padło. Tatary to teraz getto bezrobotnych, meneli i bandytów. Widziałeś, jaki tam napis mają na którymś z bloków?

– Jaki? – odpowiedział mechanicznie młodszy, wyrwany z zamyślenia.

– Witajcie w krainie, gdzie obcy ginie.

– Ja pierdolę, no to nieźle.

– No, to samo pomyślałem, jak to pierwszy raz zobaczyłem. Ale wracając do tego nieszczęsnego Daewoo, to, jak by nie patrzeć, z Bronowic też sporo osób tam pracowało.

– Fakt.

– Albo taka Odlewnia. W sumie żarło to tyle prądu, że niemalże na cały Lublin by starczyło, no i pewnie przez to w pewnym momencie przestało się opłacać, no ale tylu ludzi poszło na bruk i nikt tym specjalnie się nie przejął.

– Pamiętam.

– Syn kolegi pracował tam przy rozbiórce. Mówił, że tyle złomu to nigdy na oczy nie widział. Tylko czekać, jak się za Cukrownię wezmą. Dobrze, że chociaż tych studentów mamy. Jacy by nie byli, ale przynajmniej jakieś pieniądze tu zostawiają, bo bez tego to sam już nie wiem, co by było.

– Trzeba by było stąd spierdalać.

– Tylko gdzie?

– No, nie wiem, gdziekolwiek…

– Ale gdzie? Do Puław? Do Łęcznej? Młody to pojedzie za granicę albo do stolicy, ale ci, co mają swoje lata i rodziny na utrzymaniu, to już nie bardzo.

– No ale może jeszcze ten Lublin rozwinie się? Przecież nie jest powiedziane, że tak będzie już zawsze.

– Chuja się tam rozwinie. Ja ci powiem, jak się rozwinie. Niedługo to miasto stanie się miastem supermarketów, a jedyną pamiątką dla turystów będzie, kurwa, zdjęcie pod Biedronką, o!

– Nie przesadzaj – oponował młodszy. – Przecież inne rzeczy też stawiają, nie tylko markety. Lotnisko jest w planach, lada moment Plazę otworzą.

– No i co ci z tej Plazy? Jak myślisz, ile ludzie tam będą zarabiać? Tysiąc? Tysiąc dwieście? A taki Włoch czy Francuz będzie się cieszyć, że Polaczki kupują w jego sklepach. A myślisz, że gdzie ten pieniądz idzie? Za granicę! Nasz pieniądz, kurwa mać! – uniósł się starszy.

– No dobra, ale za to są miejsca pracy, nie?

– Miejsca pracy? Mówisz o kasjerkach w pampersach czy o ochroniarzach, kurwa, z drugim stopniem niepełnosprawności? – ironizował. – Temu miastu jest potrzebny biznes, zakłady produkcyjne, centrale firm, a nie jakieś tam jebane galerie handlowe! Galerie są dla miast nowoczesnych, a nie zaściankowych, a takim niestety jest Lublin. Gdzie mamy zarobić pieniądze, żeby kupować w tych wszystkich Plazach i Olimpach, co?

– W sumie racja – przyznał młodszy z rezygnacją, widać nie chciał się kłócić.

– Gdzie możliwość zarobienia więcej niż tysiąc złotych? Człowiek pracuje, a i tak ledwo wiąże koniec z końcem. To jest właśnie współczesna bieda. Jest na to teraz takie określenie – starszy sypał zasłyszanymi gdzieś terminami jak z rękawa – to się nazywa, czekaj, chyba „pracujący biedni” czy jakoś tak. Podobno zrobiło się z tego zjawisko społeczne, w telewizji o tym mówią.

– A wiesz, że chyba gdzieś słyszałem? To z angielskiego, nie?

– Nie wiem, chyba tak.

– Właśnie tak mi się zdawało.

– Zwał jak zwał, w każdym razie ja czuję, że ludzie już niedługo wyjdą na ulice i upomną się o tę średnią krajową, co ją tak w gazetach wychwalają. Zobaczysz, już niedługo.

***

Mateusz Stawicki zbiegał po schodach, zapinając kurtkę. Drżącymi palcami próbował chwycić rozkołysany, uciekający mu suwak. Ścigał się z echem, które rozniosło się po klatce po tym, jak trzasnął drzwiami od mieszkania. Chwilę wcześniej zadzwonił któryś z jego kumpli, w szoku nie zdołał zapamiętać który, i powiedział, że jego stary leży na skwerze i chyba nie żyje. Zbiegając, słyszał ciocię Alicję wołającą, by poczekał. Cały czas miał też przed oczami widok płaczącej matki, którą rzadko kiedy widywał we łzach, oraz młodszego brata, który zamknął się w swoim pokoju i założył słuchawki na uszy. Zbiegał po ciemku. Znał schody na pamięć. Pokonywał je po dwa naraz. Głos cioci Alicji gonił za nim zawzięcie. Przytrzymywał go za kurtkę, lecz ten wyrywał mu się, aż zbiegli razem na parter i rozpędzeni doskoczyli do drzwi wejściowych, otwierając je z impetem.

Na zewnątrz głos rozpłynął się nagle w listopadowym powietrzu. Mateusz spojrzał przez ramię. Samozamykacz cierpliwie przyciągał drzwi do siebie, pozwalając wiatrowi zakradać się niepostrzeżenie przez utworzoną szczelinę. Było zimno. Schował ręce do kieszeni i ruszył szybkim krokiem w kierunku górujących nad okolicą wieżowców na ulicy Łabędziej. Wychudzone jesienną słotą żywopłoty przyprawiały go o mdłości. Zakręciło mu się w głowie, a jego oczy nagle się zaszkliły. Łzy zbierały mu się pod powiekami jak wezbrana woda. Nie pozwalał im jednak spływać po policzkach. Czego jak czego, ale płaczu zawsze się wystrzegał. Nie w jego przypadku, nie na tym osiedlu. Co chwila przyspieszał kroku. Najpierw przeszedł wzdłuż swojego bloku, potem minął garaże, a następnie wszedł między wieżowce. Po swojej prawej miał teraz Bank Żywności, po lewej dawny supersam, zamieniony na ośrodek dla katolickiej młodzieży, a z przodu osiedlowy skwer, na którym leżał jego prawdopodobnie już martwy ojciec. Z każdym kolejnym krokiem odczuwał coraz większy niepokój. Szybko zbliżał się do trawników i alejek skweru. Z tej odległości widział już jakichś ludzi. Będąc naprawdę blisko, nagle zawahał się. Zwolnił nieco. Chciał nawet zawrócić, ale niepohamowana potrzeba zobaczenia ojca po raz ostatni, niezależnie w jakim stanie, prowadziła go bezwiednie w jednym tylko kierunku.

Gdy doszedł do skweru, zatrzymał się. Stanął pod jakimś drzewem w ciemnym, niedostępnym dla świateł latarni miejscu. Założył kaptur na głowę. Nie miał odwagi podejść bliżej. Patrzył, jak ratownicy medyczni wnoszą do karetki przykryte płachtą ciało jego ojca. Wszystkiego pilnowali jacyś policjanci, którzy odsuwali gapiów, by zrobić ratownikom trochę miejsca. Wyglądali na mocno zniecierpliwionych – niczym robotnicy w fabryce wyczekujący momentu, kiedy będą mogli podbić swoje karty i zejść ze zmiany. Zdążył tak naprawdę na samą końcówkę. Po chwili drzwi karetki zamknęły się, a za nimi zniknęli ratownicy z ciałem ojca. Policjanci wymienili skinienia głowy i wsiedli do radiowozu. Oba pojazdy w krótkich odstępach czasu opuściły skwer. Zbiorowisko z wolna zaczęło się rozchodzić. Jakaś nastolatka pokazywała coś koleżance na komórce. Łysiejący pan w długim, szarym płaszczu głaskał psa. Menel z wózkiem uginającym się od makulatury szedł w swoją stronę, mieląc w gębie kawałek bułki. W okolicznych blokach ludzie opuszczali żaluzje w oknach. Normalność, cokolwiek by ona na Bronowicach nie znaczyła, szybko powróciła na osiedle po tym niecodziennym przerywniku.

Wkrótce na skwerze nie było już nikogo. Mateusz popatrzył nieobecnym wzrokiem daleko przed siebie: na sunące po trakcjach pałąki trolejbusów, na światła uliczne, na dachy budynków. Zrobiło się bodaj jeszcze chłodniej. Miał pustkę w głowie. Bał się, że już na zawsze zostanie uwięziony w tej scenie, w której to jeden Mateusz jechał z ojcem tamtą karetką, a drugi zostawał na skwerze; stojący pod drzewem, wystraszony, dwudziestoparoletni chłopak nie wiedział, którym z nich jest ani, co gorsza, którym chciałby być.czerwiec 1994

Świeżo pomalowana na zielono ławka wciąż pachniała farbą. Mimo że została pokryta emulsją olejną, a takie zwykle kojarzą się z ciężką, zamulającą wonią, unoszący się dookoła niej zapach nie był drażniący. Ławka ta stała w na wpół zacienionym miejscu w obrębie osiedlowego placu zabaw na ulicy Krańcowej 109 i z założenia przeznaczona była dla rodziców, którzy chcieli mieć swoje bawiące się na nim pociechy w zasięgu wzroku. Plac ten, jeden z trzech sąsiadujących ze sobą, miał standardowe wyposażenie: drabinki, karuzelę oraz piaskownicę. Huśtawkę dawno już wyrwała miejscowa chuliganeria, podobnie zresztą jak na pozostałych dwóch placach. Swego czasu stał tu nawet wbudowany w beton kosz, ale pewnej nocy ktoś po pijaku zawiesił się na obręczy i wyrwał ją z tablicy.

W piaskownicy bawiła się grupka dzieci z jednego z okolicznych bloków. Sypały się piachem, który tańczył w powietrzu, by następnie lądować we włosach, oczach, za koszulkami, a nawet w spodenkach. Na murku otaczającym piaskownicę stały całkiem pokaźnych rozmiarów, starannie ulepione babki. Nagle jedno z dzieci, najwyraźniej z nadmiarem piachu w oczach, porzuciło zabawę i pobiegło z płaczem do swoich rodziców. Pozostałe nie przejęły się zbytnio utratą rąk do pracy i chwilę po tym, jak płaczek je opuścił, zostawiły babki i zabrały się za realizację nowego projektu – autostrady dla resoraków.

Wszystkiemu przyglądał się z ławki przystojny, postawny mężczyzna, z wyglądu trzydziestokilkuletni. Klasyczny brunet. W jego ładnych, ciemnych oczach trudno było doszukać się wielkiej inteligencji albo jakiejś szczególnej emocjonalnej głębi, jednakże spojrzenie Zbyszka Stawickiego było badawcze i z pewnością nie bezrefleksyjne. Na jego gładkiej, dokładnie ogolonej twarzy rysowało się zadowolenie. Popijał swoją ulubioną perłę, ciesząc się dniem wolnym od pracy. Przy każdej okazji posyłał swemu bawiącemu się w piaskownicy synkowi promienny uśmiech. Nieco spienione, ciepłe piwo (w sklepie akurat zabrakło z lodówki) miało, mimo wszystko, całkiem przyjemny smak. Zresztą, wszystko smakuje lepiej, o ile nie trzeba się z tym spieszyć. Ekspedientki z pobliskiego warzywniaka, w którym to Zbyszek najczęściej kupował alkohol, znały jego zamiłowanie do „Perełki”. Na ogół wystarczyło, gdy powiedział „dwa piwa”, zamiast „dwie perły”. Robiąc zakupy, zawsze zamieniał z nimi kilka serdecznych słów.

Zbyszek był inkasentem. Chodził z bloku do bloku i z klatki do klatki, wręczając ludziom rachunki za prąd. Było to dość żmudne, monotonne zajęcie, a przy tym wymagające dobrej kondycji fizycznej. Nie w każdym bloku były bowiem windy, co zmuszało Zbyszka do wchodzenia po schodach. Jego praca wiązała się również z tym, że nosił przy sobie spore ilości gotówki, bywał w niebezpiecznych miejscach, a niekiedy nawet wysłuchiwał gróźb sfrustrowanych lokatorów na widok kwoty do zapłaty. Czasem ktoś, umyślnie lub nie, zapomniał zamknąć psa w pokoju (Zbyszek nosił ze sobą odstraszacz na ultradźwięki, gaz oraz zamykaną na szyfr walizkę). Innym razem ktoś zagroził skargą na rzekomo zawyżony rachunek. Bywało, że błagano go o przymknięcie oka na lekko podrasowany licznik. Mimo to większość ludzi była uprzejma, choć ci biedniejsi na jego widok reagowali przygnębieniem, a najchętniej zapomnieliby, że w ogóle korzystają z energii elektrycznej.

Zaciągnął się łapczywie papierosem, po czym dał znak synkowi, by ten pozbierał zabawki i pożegnał kolegów. Zostawił sobie jeszcze kilka chwil na dopalenie czwartego tego dnia papierosa. Palił nałogowo. Nie sprawiało mu to już przyjemności, ale nie potrafił rzucić. Często powtarzał, że w rzucaniu palenia najgorsze jest to, że nie można palić. Dym na dobre zadomowił się w jego płucach. Były dni, gdy rozluźniał je, ale były też i takie, gdy je ściskał i podduszał jak agresywny kochanek. Od pewnego czasu Zbyszek był pogodzony z tym, że już zawsze będzie palić. Dlatego nie kłócił się z papierosem, nie przeklinał go, nie gardził nim ani tym bardziej sobą, tak jak robili to ci, którzy chcieli rzucić, a nie mogli.

Jego syn wyraźnie ociągał się z wyjściem z piaskownicy, dlatego, zgasiwszy papierosa, Zbyszek zawołał go.

– No już, Marcin, zbieraj klamoty, mama na nas czeka!

– Już, tato, już, pozbieram tylko resoraki! – krzyczał Marcin, zachęcony rychłą perspektywą spotkania z matką, której nie miał dziś jeszcze okazji zobaczyć, bo pojechała wcześnie rano załatwiać jakieś sprawy na mieście.

– Idziemy, synku, powiedz cześć chłopakom!

– Cześć! Jutro dokończymy, dobra? – rzucił w stronę kolegów i wybiegł z piaskownicy z resorakami w rękach.

***

Czerwcowe słońce powoli nabierało animuszu i coraz śmielej pieściło twarze, ramiona oraz inne odsłonięte części ciała przechodniów. Upał dawał się wszystkim mocno we znaki. Zbyszek wraz z synem opuszczali właśnie otoczony blokami plac, gdy spostrzegli dwóch biegnących w ich stronę chłopców – na oko jakieś kilka lat starszych od Marcina. Chłopcy ci ubrani byli w stroje sportowe Ajaxu i Milanu. O ile spodenki leżały na nich całkiem dobrze, a przynajmniej nie spadały, koszulki były wyraźnie za duże jak na ich drobne ciała. Wyższemu, szczupłemu chłopcu o czarnych włosach, z nogami jak sarenka i ześlizgującymi się z nosa okularami w plastikowych oprawkach, zdawało się bardziej zależeć na dobiegnięciu do Zbyszka i Marcina. Niższy – blondynek o jaśniutkich, niebieskich oczach – utrzymywał równe tempo, ale nie był tak podekscytowany jak jego wyższy kolega. Przyduże koszulki Litmanena i Weah’a ledwie trzymały się barków rozpędzonych chłopców, a rękawy sięgały im co najmniej przedramienia. Choć od Zbyszka i Marcina dzieliła ich jeszcze znaczna odległość, chłopiec o czarnych włosach sprawiał wrażenie, jakby już teraz chciał wykrzyczeć wszystko to, co nie pozwalało mu się zatrzymać. Im bliżej był celu, tym bardziej podkręcał tempo, zostawiając blondynka kilka metrów za plecami. Tamten, całkowicie zamyślony, biegł trochę obojętnie, a jednocześnie lekko jak w baletkach. Nie starał się zbytnio forsować, wiedząc, że to, co miało niedługo nastąpić, i tak go nie ominie.

Zbyszek z Marcinem przystanęli, dając chłopcom do zrozumienia, że byli gotowi dowiedzieć się, o co chodziło. Po kilku chwilach zasapany brunecik dobiegł do nich, pochylił się i wspierając ręce na kolanach, ciężkimi haustami zaczął łapać stojące, czerwcowe powietrze. Tymczasem blondynek w swoim zamyśleniu omal nie zderzył się z jakąś staruszką wracającą z targu z siatkami pełnymi zakupów. Końcowe kilkanaście metrów pokonał już leniwym stępem zajechanego konia.

Mały Marcin zmierzył brunecika badawczym wzrokiem. Oddech tego ostatniego z każdą sekundą stawał się coraz bardziej miarowy, a sam chłopiec nieco spokojniejszy.

– Mateusz! – krzyknął do starszego brata Marcin, mimo że ten stał tuż przy nim. – Wiesz, że mam nowe naklejki? I trafił się ten, no, dwadzieścia dwa, co go nikt nie ma z placu i trudno go trafić i już wkleiłem, ale trochę krzywo i…

– Weź, daj spokój, głupku! Nie widzisz, że chcę coś tacie powiedzieć? – tonował podniecenie Marcina starszy brat.

– Nie biegaj tak, bo się zapocisz – przerwał im ojciec. – Coś się stało?

W międzyczasie dołączył do nich blondynek. Grzecznie powiedział Zbyszkowi dzień dobry i stanął z boku, by przysłuchiwać się dyskusji. Zbyszek doskonale znał tego chłopca. Miał na imię Karol i był częstym gościem domu Stawickich oraz najlepszym kolegą Mateusza. Mieszkał kilka bloków dalej, na Sokolej. Mateusz i Karol byli ze sobą bardzo zżyci. Spędzali razem lwią część każdego dnia. Chodzili też do jednej klasy. Rodzice Karola oraz państwo Stawiccy, podobnie jak ich dzieci, przyjaźnili się i regularnie bywali u siebie nawzajem.

– Tato! – zaczął z przejęciem Mateusz. – Zabrali nam portfele i wszystkie turbówki, i pieniądze mieliśmy, i cały portfel, wszystko!

– Dobrze, ale kto i gdzie, Mateuszu?

– No bo my chcieliśmy wejść na drzewo i weszliśmy, ale położyliśmy portfele pod drzewem, a oni wtedy podeszli i nam zabrali. Śmiali się z nas, tato! No i my baliśmy się zejść, aż Karol powiedział, żeby szybko zeskoczyć i polecieć po ciebie, bo cię widział, jak siedziałeś z Marcinem na placu.

– Oni, to znaczy kto? – spytał spokojnym głosem ojciec.

– Ci faceci!

– Jacy faceci?

– No ci, spod przychodni!

– Spod przychodni?

– Tak.

– A o której to było?

– Dopiero co.

– Aha, czyli pewnie jeszcze tam są?

– Tak! Na ławce siedzą! – wtrącił się Karol, namiętnie gestykulując.

– No dobrze, zatem chodźmy. Jestem pewien, że to jakieś nieporozumienie. Panowie na pewno się pomylili.

– Nie, tato, na pewno nie. Oni się z nas śmiali!

– Pójdziemy i wszystko wyjaśnimy. Zobaczysz, że mam rację.

Ruszyli w komplecie alejką w stronę przychodni. Zbyszek szedł przodem, zaś chłopcy jakieś dwa metry za nim. Dało się po nich poznać lekkie napięcie. Nieśmiały dreszczyk emocji hasał im pod skórą, przybierając na sile z każdym kolejnym krokiem zbliżającym ich do celu. Zerkali na siebie co kilka sekund, ale skrzętnie ukrywali przed pozostałymi towarzyszące im podniecenie. Zbyszek szedł spokojnie, a jego twarz nie zdradzała najmniejszych emocji. Cień, jaki rzucała jego postura na idących za nim chłopców, praktycznie ich zakrywał. Co jakiś czas spoglądał na nich na wpół odwrócony, posyłając im ciepły uśmiech. Czuli się przy nim pewnie i bezpiecznie, a jego chód budził w nich szacunek. Gdy zbliżyli się na odległość około pięćdziesięciu metrów do ławki, na której siedzieli opisani przez Mateusza mężczyźni, Zbyszek zatrzymał się i odwrócił do nich. Ci, w zgodnym marszu, omal nie wpadli na niego, a każdy z nich lekko się wzdrygnął.

– No, to wy tu sobie grzecznie postoicie, a ja pójdę porozmawiać z tymi panami – powiedział Zbyszek do Mateusza, spoglądając jednocześnie na pozostałą dwójkę. – To na pewno jakaś pomyłka. Panowie po prostu nie wiedzieli, że to wasze portfele. Zaraz dostaniecie turbówki z powrotem i wszyscy pójdziemy na lody, tak?

Marcin uśmiechnął się na wieść o lodach. Gdy uśmiechał się niewymuszenie, to mógł rozpromienić nawet największego pesymistę. Za to Mateusz z Karolem nie mieli przekonanych min. Spoglądali niepewnie jeden na drugiego. Jakby w reakcji na to, ojciec położył dłoń na ramieniu starszego syna, zapewniając:

– Gdyby ci panowie wiedzieli, że to wasze portfele, to na pewno by ich nie wzięli. Pomyśleli, że po prostu je znaleźli. Skąd mogli wiedzieć, że akurat jesteście na drzewie?

– Ale… – próbował tłumaczyć Mateusz.

– No już, chłopcy, nie ma co gadać. Idziemy na lody czy nie? Chyba, że nie chcecie? Zaraz będę z powrotem, nie oddalajcie się.

To powiedziawszy, poszedł w kierunku ławki umiejscowionej za wysokimi, gęstymi krzakami, tuż przy przychodni. Z oddali dochodziły przebijające się przez bujną zieleń dźwięki gitary oraz śpiew. Chłopcy bacznie odprowadzali wzrokiem Zbyszka, który posłał im z daleka jeszcze jeden uśmiech, zanim całkowicie zniknął za krzakami.

***

Wokół ławki przy przychodni walały się turbówki z kolekcji chłopców. Ich portfele, otwarte i opróżnione, leżały porzucone na świeżo skoszonym, pachnącym trawniku. Obok stały butelki po wiśniówkach. Tylko jedna z nich była jeszcze pełna. Każdy z siedzących na ławce czterech mężczyzn, którzy i tak byli już mocno podpici, zerkał na nią ochotnie. Ich twarze – pomarszczone, zwiotczałe i zbordowiałe – zdawały się nie pasować do opisu żadnej z ras człowieka. Mężczyźni ci mieli na sobie schodzone, wytarte oraz kompletnie niedopasowane ubrania. Kontrastowały one z eleganckim, męskim stylem ubioru Zbyszka, który od dobrych kilkunastu sekund stał przy nich niezauważony.

Jeden z mężczyzn przygrywał pozostałym na gitarze. Wyraźnie wczuwał się w swoją rolę, usiłując wydobyć z instrumentu jak najczystsze dźwięki. Koledzy śpiewali coś do wygrywanych przez niego melodii z całkiem niezłym, zważywszy na ilość promili we krwi, wyczuciem rytmu. Trudniejsze partie słowne zastępowali dźwięcznym la, la, la, la, fa, ra, ra, ra lub czymś zbliżonym. Śpiewali donośnie, aczkolwiek nieco bełkotliwie.

– O, Zbyszek! – gitarzysta wreszcie zauważył przybysza. – No co tam? Aleś mnie wystraszył – mężczyzna rzeczywiście wyglądał na wystraszonego. – Dobry z ciebie szpieg! U esbeków mógłbyś dorabiać!

Pozostali zgodnie podnieśli wzrok. Zrobili to dokładnie w tym samym momencie, niemal jak na sygnał.

– Przysiądź się, Zbysiu! – powiedział jeden z nich. – Walnij se gorzałki, a nie się tak czaisz. Starczy dla wszystkich.

– No, dajcie mu tu flachę, bo jakiś nie w humorze dzisiaj – zaproponował gitarzysta, bez fałszu w oczach.

Jeden z mężczyzn sięgnął po butelkę, ale nie podał jej Zbyszkowi, tylko sam pociągnął z niej dużego łyka.

– No, jak tam w robocie, powiedz? – zagadywał gitarzysta. – Pewnie za prąd nie chcą płacić, co? Ludzie tacy właśnie są, lokatorzy zasrani!

– Ty już nie bądź taki mądry! Sam nie płacisz, a pierdolisz na kogoś! – dogryzł mu inny, pół żartem, pół serio, wywołując uśmiech na twarzach pozostałych.

– Ale oni mają z czego, a ja nie – tłumaczył się gitarzysta. – Zresztą i tak nie korzystam. Światła nie palę, ewentualnie w kiblu, żeby nie oszczać sedesu, a w telewizji, to, proszę ciebie, albo nic nie ma, albo ciągle reklamy, to nie oglądam, bo po chuj oczy męczyć?

– Przecież ty już dawno telewizora nie masz! – zdemaskował go tamten.

– No właśnie, przecież o tym mówię – gubił się gitarzysta. – W każdym razie ja se dam radę bez prądu, gorzej jak gaz odetną, wtedy to już przejebane.

– No, jak ci Ruskie przykręcą kurek, to będziesz musiał jeść w Pikolo na miejscu. Skończy się branie w garmażerce, bo nie będzie jak odgrzać – zauważył inny z mężczyzn, siedzący po jego prawej.

– Przecież on i tak kartki na obiady sprzedaje, to co ma, kurwa, odgrzewać? – odezwał się ten sam mężczyzna, który dogryzł gitarzyście wcześniej; wyglądało na to, że mieli ze sobą na pieńku.

– Ja se dam radę! Ja se dam radę nawet bez kartek, niech cię głowa o to nie boli – zapewniał gitarzysta. – A ty, Zbysiu? – spojrzał na Zbyszka. – Pewnie wszystko w porządku, co? W końcu rodzina na utrzymaniu, dzieci, trzeba jakoś zarabiać, nie? Powiem ci, że ja to ci trochę zazdroszczę. W Lubzelu pracujesz, za prąd pewnie grosze płacisz. Dobra taka praca.

– To sam idź do roboty, a nie na rencie siedzisz i pierdolisz, jak ci źle! Nie chciałeś iść ostatnio z nami targu posprzątać. Na dobrą flachę by było, ale nie, bo tobie wiecznie coś nie pasuje! – uszczypliwa wymiana zdań pomiędzy mężczyznami nabierała rumieńców.

– To sobie sam, kurwa, idź za takie pieniądze zapieprzać! Co ty sobie myślisz, że ja będę targ sprzątać za tyle? No chyba cię pojebało! Nie ma szacunku do ludzi w tym kraju. No kto by poszedł za tyle? Zbyszek, poszedłbyś? – spytał kolegę ze szkolnych lat, jakby szukając u niego poparcia, wręcz ratunku dla swojej słabnącej pozycji w toczącej się dyskusji.

Ale Zbyszek nie reagował. Jego zmrużone oczy nabrały złowrogiego wyrazu. Stał obok ławki, pałając do mężczyzn autentyczną, niezakamuflowaną nienawiścią. Na zmianę zaciskał i rozluźniał pięści, jakby chcąc dać ujście szalejącemu wewnątrz gniewowi. Żądza ukarania spodlonego towarzystwa za złe potraktowanie jego syna zawładnęła całą osobą przykładnego ojca, męża i obywatela. Nie myślał już o chłopcach czekających w napięciu na jego powrót. Nie myślał też o żonie – do tej pory pewnie już mocno zniecierpliwionej ich nieobecnością.

– No co tak patrzysz i nic nie mówisz? Obraziłeś się czy jak? Mówię ci, napij się, bo masz minę, jakby cię wykastrowali! – niecierpliwił się gitarzysta, nie ważąc w tym momencie słów.

Mężczyzna, który chwilę wcześniej podniósł wiśniówkę, podał ją Zbyszkowi. Zachęcająco skinął przy tym głową. Zbyszek wziął ją od niego bez słowa i trzymał w opuszczonej ręce, bardziej jakby z zamiarem rzucenia nią niż wypicia zawartości.

– Wiśnia najlepsza na dzień dzisiejszy – stwierdził ten, który podał mu butelkę. – Winogronówka popsuła się jakoś, jabłuszko zresztą też.

– Walnij se, Zbysiu – zachęcał gitarzysta.

Zbyszek spojrzał za ramię, a następnie zrobił dwa mierzone kroki w tył. Obdarzył przy tym całą czwórkę cynicznym uśmiechem. Powiew, jaki niósł za sobą ten uśmiech, paraliżował, wzmagał czerwcowy gorąc, w który mężczyźni wtopili się i w którym z wolna zastygali. Ich spowite alkoholową mgiełką oczy nie zdołały pochwycić obrazu butelki rzuconej z całym impetem o beton. Reagowali zbyt wolno, dlatego zanim zdziwienie podniosło ich powieki na widok Zbyszka biorącego potężny zamach – było po wszystkim. Butelka rozbiła się tuż przed ich nogami, oblewając ich spodnie wiśniówką. Nalewka zalała też niestety kilka turbówek z kolekcji chłopców. Jedynie oni mogli stwierdzić, czy należały do rzadko spotykanych. W każdym razie zostały bezpowrotnie stracone, tak jak bezpowrotnie stracona dla mapy jest wyschnięta rzeka.

W oddali kilku przechodniów usłyszało brzdęk tłuczonego szkła. Żaden jednak nie zatrzymał się. To, co w innych lubelskich dzielnicach mogło wywoływać poruszenie, na Bronowicach było codziennością, swoistym elementem lokalnego folkloru. Nikt tu nie nazywał braku reakcji na takie rzeczy „znieczulicą”.

– Pojebało cię, kurwa?! Zobacz, co narobiłeś! – gitarzysta oraz jego koledzy byli skrajnie wzburzeni. Ich oczy napuchły rozgoryczeniem, a w ciałach kłębiły się wszelkie możliwe negatywne uczucia.

Zbyszek tymczasem stał niewzruszony, a cyniczny uśmiech nie znikał z jego twarzy. Co więcej, nabierał coraz śmielszego wyrazu.

– Powinieneś teraz iść do sklepu i postawić flachę! – sądząc po twarzach, gitarzysta wyraził w tym momencie zdanie wszystkich. – Po chuj żeś ją rozbił?!

– Dokładnie – dodał z przekonaniem kolega po prawej. – Powinieneś teraz wyłożyć sarę i kupić drugą! Nie wiem, co ty do nas masz, Zbyszek – podsumował, kręcąc z niedowierzaniem głową.

Zbyszek nie krył swojej pogardy dla pijanego towarzystwa, przy czym wymierzanie im kary w miejscu publicznym bynajmniej go nie bawiło. Brzydził się zaistniałą sytuacją oraz tym, że musiał zniżać się do ich poziomu. Owszem, znał wielu takich ludzi – z gitarzystą nawet się wychował – ale dzieliła ich teraz gruba kreska, a właściwie margines, po którego węższej stronie znaleźli się oni.

***

Rozlany trunek przysychał w oczach pod presją czerwcowej aury. Zamyśleni mężczyźni gapili się na znikającą z betonu wiśniówkę jak na ukochaną machającą im z odjeżdżającego na zawsze pociągu. Bez pieniędzy nie mogli ujarzmić wściekłej ochoty na alkohol, a ta miała powrócić już niedługo ze zdwojoną siłą.

Zbyszek zrobił dwa zdecydowane kroki, tym razem z powrotem w kierunku ławki, przesłaniając gitarzyście widok. Stanąwszy nad nim, szybko i znienacka wyrwał mu z ręki gitarę. Złapał ją za węższą część i spokojnie podszedł do stojącej nieopodal latarni. Spojrzał jeszcze na mężczyzn pytającym wzrokiem, ale ci nie reagowali. Po chwili silnym uderzeniem roztrzaskał gitarę o latarnię. Trzask drewna zmieszał się z ostatnimi pojękiwaniami strun, z chaotycznymi, nieczystymi dźwiękami. Były one krótkie, lecz gwałtowne, jak orgiastyczne jęki kobiety w szczytowym momencie, po którym zostają już tylko cichutkie, ledwie słyszalne westchnienia.

Jednakowo apatyczny wyraz zagościł na twarzach czwórki mężczyzn. Byli zrezygnowani. Poddali się rwącemu biegowi wydarzeń. Jednak dla Zbyszka to wciąż nie był koniec. Ponownie podszedł do ławki i stanął blisko nich. Jego postura górowała nad nimi monarszo. Siedzieli wpatrzeni w niego jak w złowrogie, mściwe bóstwo, przekonani o swojej niewinności i absurdzie całej sytuacji.

– Zbyszek, powiedz no, o co ci chodzi? – spytał nieśmiało jeden z nich.

Zbyszek nawet na niego nie spojrzał. Widać atmosfera napięcia i złości udzieliła się w tym momencie również i jemu. Na jego czole wystąpiły bowiem malutkie kropelki potu, a na policzkach zagościła nieśmiała czerwień. Nie dało się tego nie zauważyć.

– Dobrze już, Zbysiu, nie denerwuj się tak. Powiedz, o co chodzi, to będziemy coś radzić – łagodził gitarzysta niczym wytrawny dyplomata.

Poczekawszy, aż skończy, Zbyszek chwycił go nagle bardzo mocno za gardło, by za chwilę silnym ruchem ręki podnieść z ławki na proste nogi; następnie rzucił go na beton praktycznie bezwładnego, rozkazując:

– Zbieraj.

Pozostali chcieli chyba zareagować, ale Zbyszek spojrzał na nich wzrokiem tak diabolicznym, że zatrzymałby on nawet spłoszone stado antylop. Rzucony na beton gitarzysta nie poczuł upadku – alkohol uśmierzał jego ból niczym doświadczony anestezjolog.

– Zbieraj! – powtórzył Zbyszek.

Gitarzysta z wolna zaczął pojmować, o co chodziło. Wiedział już, co zrobił i za co leży teraz na asfalcie. Nie miał wyrzutów sumienia ani też nie dbał o dalsze upokorzenia. Jedyne, o co dbał, to by nie dostać w ryj.

– Zbieraj, kurwa! – zagrzmiał Zbyszek.

Gitarzysta zaczął zbierać turbówki z trawnika. Szło to bardzo mozolnie. Zbyszek niecierpliwił się, wiedząc, ile czasu pochłonął już cały incydent – cennego czasu z wolnego dnia, który chciał spędzić z rodziną. Jego noga wierciła się, a mięśnie napinały. Kusiło go, by kopnąć gitarzystę w twarz. To jednak na pewno nie przyspieszyłoby zbierania, toteż zrezygnował. Zerkał tylko groźnie co chwila na pozostałych, upewniając się, czy aby na pewno czegoś nie knuli. Ci zrobili się bardziej poważni i nieco wystraszeni. Siedzieli w bezruchu, nie siląc się na żaden komentarz.

Po kilku przeciągających się minutach gitarzysta wyzbierał wszystkie turbówki i podał je na kolanach Zbyszkowi, w pozie przypominającej wręczanie darów bożkowi.

– Portfele – powiedział Zbyszek.

Gitarzysta rozejrzał się. Dostrzegłszy portfele, podniósł je i włożył do środka wymięte turbówki. Podał je Zbyszkowi, chwiejnie podnosząc się z kolan. Zbyszek wyciągnął ze swojego portfela pewną kwotę i włożył ją dyskretnie do portfeli chłopców.

– Idziemy – rzekł do gitarzysty.

Ten posłusznie podążył za nim, nie pytając dokąd i po co. Zdezelowana intuicja podpowiadała mu jednak spotkanie z chłopcami. Pozostali wstali z ławki, by odprowadzić ich wzrokiem. W oddali widać było machających rękami chłopców, będących w samym środku ożywionej rozmowy.

***

– Mówię ci, pewnie im butelki rozwalił na głowie! Na pewno dostali wpierdol! Tata im wpieprzy, zobaczysz! Mają przejebane! – chwalił się ojcem jedenastoletni Mateusz.

– No, twój stary to potrafi! Pewnie już leżą. Udawał tylko takiego spokojnego, ale widać było, że wkurwiony! Chciałbym to zobaczyć! – podniecał się Karol.

– Czaisz, ja też! – krzyknął z niemal dziką ekscytacją Mateusz.

Tymczasem mały Marcin przysłuchiwał się z zaciekawieniem. Jego oczy błyszczały. Czuł powagę sytuacji. Wprawdzie nie do końca rozumiał, co się działo, ale wiedział, że na pewno coś ciekawego.

– Ciekawe, czy przyniesie portfele? – zastanawiał się Karol.

– O kurde, nasze turbówki – uświadomił sobie Mateusz, który z tego wszystkiego zupełnie zapomniał, jaki był cel interwencji ojca.

– Szkoda by było, nie opłacałoby się zbierać od nowa.

– Od nowa? Daj spokój, tyle zbierania!

– Może przyniesie?

– Może.

– Ale myślę, że kasy to nie. Już pewnie se prytę kupili.

– Nie wiadomo tylko, czy zdążyli wypić – zaśmiał się Mateusz; trzeba przyznać, że jak na swój wiek miał już cięty żart.

Karol i Marcin również wybuchli śmiechem, choć ten ostatni nie wiedział do końca, z czego się śmieje.

– Pewnie im wylał! Albo rozwalił! – kreślił czarne scenariusze Karol.

– No, chciałbym to zobaczyć. Powiemy Piotrkowi, nie uwierzy!

– Bez kitu, wszystko mu powiemy!

Tymczasem w alejce pojawił się Zbyszek z gitarzystą. Ten ostatni szedł przodem. Zbyszek już z dystansu uśmiechał się do chłopców, a z każdym krokiem zbliżającym go do nich promieniał jeszcze bardziej. Był zdecydowanie wyższy i lepiej zbudowany od gitarzysty, toteż widać go było za nim wyraźnie.

– Idzie twój stary – powiedział półszeptem Karol.

– Z tym facetem – odparł jeszcze ciszej Mateusz.

Marcin uśmiechnął się na widok ojca, a gdy on i gitarzysta podeszli bliżej, począł wnikliwie przyglądać się nieznajomemu. Cofnął się o malutki kroczek, patrząc na niego nieufnie. Karol z Mateuszem czekali, co powie ojciec.

– Mówiłem wam, że pan się pomylił. I o co tyle zamieszania? – powiedział łagodnie Zbyszek. – Naprawdę, chłopcy, wy to jak coś wymyślicie. Pan nie wiedział, że to wasze portfele. Znalazł je po prostu. Nie róbcie na drugi raz zamieszania – czochrał po ojcowsku włosy Mateusza.

– Tak. Właśnie. Nie wiedziałem. Przepraszam, chłopaki – dukał gitarzysta, robiąc pauzę po każdym słowie.

– No, widzicie, i po sprawie. Portfele są, wszystko jest.

Zbyszek skinieniem głowy dał znak gitarzyście, by sobie poszedł. To skinienie nie miało znamion rozkazu, wyglądało bardziej jak przyjazne pożegnanie dobrego kolegi.

– Do widzenia – rzekł gitarzysta i oddalił się z powrotem w kierunku ławki.

– Do widzenia – zgodnie odparli chłopcy, zabierając się za przejrzenie zawartości portfeli.

Spoglądali na siebie z radością na widok odzyskanych turbówek. Te najcenniejsze były na swoim miejscu, choć trochę wymięte. Reszta prędzej czy później zostanie znów zdobyta, pomyśleli. Po chwili ze zdumieniem stwierdzili, że kwota w portfelach znacznie przewyższała tę uprzednią.

– Ale my mieliśmy tylko… – zaczął Mateusz.

– No, widzicie, to będzie na lody. Wy stawiacie! – żartował Zbyszek.

– Ja chcę loda! – krzyknął Marcin.

– Ja też, Marcinek, już idziemy. Mama nas zabije za to czekanie, słowo daję. Musisz się do niej ładnie uśmiechnąć i powiedzieć, że bawiłeś się z chłopakami w piaskownicy, tak?

– Tak, tato! – krzyknął raz jeszcze Marcin, uśmiechając się od ucha do ucha, jakby ktoś włożył mu w poprzek banana w usta. Na szczęście był za mały, by rozumieć takie kłamstewka.

***

Idąc w kierunku lodziarni, Mateusz i Karol ukradkiem spoglądali na siebie. Nie mogli się już doczekać sposobności opowiedzenia Piotrkowi o tym, co się wydarzyło.