Biskup - ebook

ROZ­DZIAŁ 1

Czu­łam wście­kłość. Ten stan to­wa­rzy­szył mi już od ja­kie­goś czasu – zbyt dłu­giego, bo mo­gła­bym chyba mie­rzyć go mie­sią­cami. Wiele się na to zło­żyło, ale ja­koś czu­łam, że czyn­niki ze­wnętrzne nie były praw­dziwą przy­czyną mo­jego roz­ją­trze­nia. Nie mia­łam na­wet pew­no­ści, czy wście­kłość była do­mi­nu­jącą emo­cją, którą czu­łam. Na pewno nie­je­dyną.

Moja matka wró­ciła wła­śnie po la­tach do Fin­lan­dii ze swo­jej uko­cha­nej świą­tyni Hare Kryszna i bez prze­rwy grała mi na ner­wach. Chciała mnie zwer­bo­wać do swo­jej szkoły. Mia­ła­bym więc niby opu­ścić wy­dział teo­lo­giczny i za­cząć stu­dio­wać na wyż­szej szkole Bhak­ti­we­danta, bo tam, mó­wiła, otrzy­ma­ła­bym o niebo lep­sze wy­kształ­ce­nie. W du­chu teo­lo­gii wisz­nu­izmu.

Wy­krzy­cza­łam matce, że nie mam za­miaru już ni­gdy w ży­ciu cho­dzić do świą­tyni, sma­ro­wać się gliną i po­ścić. Ani tym bar­dziej roz­my­ślać nad zna­cze­niem i róż­no­rod­no­ścią swo­ich wcie­leń. Na tym przez lata po­le­gało prze­cież moje ży­cie – po tym, jak do­piero co roz­wie­dziona matka ni stąd, ni zo­wąd do­znała oświe­ce­nia i – za­fa­scy­no­wana ru­chem Hare Kryszna – wy­je­chała ze swoją trzy­na­sto­let­nią córką do In­dii.

Ale matka nie była moim je­dy­nym pro­ble­mem – a już na pewno nie naj­więk­szym. By­łam na nią zła już od wielu lat, nie było to więc nic no­wego. Ist­niały waż­niej­sze po­wody tego złego sa­mo­po­czu­cia.

Wszy­scy moi zna­jomi koń­czyli stu­dia i za­czy­nali pracę. Po­nie­waż stu­dio­wa­łam teo­lo­gię, wielu z nich roz­po­czy­nało ka­rierę jako pa­stor albo pa­storka, ale tyle samo znaj­do­wało pracę w in­nych bran­żach. Ja sama na­le­ża­łam do grona tych dru­gich. Teo­re­tycz­nie. Tak na­prawdę by­łam zbyt za­jęta pie­prze­niem się i pi­ciem. To dla­tego stu­dia za­jęły mi wię­cej czasu, niż po­winny. Weźmy taką Ma­rię, która była ze mną na pierw­szym roku – za chwilę bę­dzie bro­nić dok­to­ratu, a prze­cież w do­datku pi­sała pracę, miesz­ka­jąc w La­po­nii.

A ja w wieku dwu­dzie­stu ośmiu lat wciąż pra­cuję nad ma­gi­sterką. No do­brze, „pra­cuję” to może za dużo po­wie­dziane. Niech bę­dzie – do­piero za­czy­nam.

I jesz­cze te śluby! Jed­nego lata uczest­ni­czy­łam w trzech ce­re­mo­niach, a je­śli wziąć pod uwagę także ślub Ma­rii, który od­był się ze­szłej je­sieni, to w ciągu roku było ich wszyst­kich aż cztery! Wspo­mniany ślub Ma­rii był mi zresztą wy­jąt­kowo nie w smak, bo to wła­śnie jej tak za­wzię­cie i do znu­dze­nia tłu­ma­czy­łam, jak wielki i idio­tyczny po­peł­nia błąd, wy­jeż­dża­jąc do La­po­nii z po­wodu fa­ceta, któ­rego po­znała przed za­le­d­wie dwoma ty­go­dniami.

Wi­docz­nie się my­li­łam. Ma­ria była roz­anie­lona, a mnie aż mdliło na wi­dok tych czu­łych spoj­rzeń i cią­głego ob­ści­ski­wa­nia, któ­rego ona i jej mąż Tu­omas chyba nie po­tra­fili prze­rwać. Ani na chwilę. Inne młode pary za­cho­wy­wały się po­dob­nie, ale gdyby ktoś zor­ga­ni­zo­wał za­wody w ob­ści­ski­wa­niu, to Ma­ria i Tu­omas nie­wąt­pli­wie zna­leź­liby się na po­dium.

_Już wy­star­czy!_ Mózg za­czął mi pod­su­wać spro­śne ob­razy, gdy tylko o nich po­my­śla­łam. U nas wszystko do­brze, dużo seksu, jest świet­nie i w ogóle wspa­niale. Przy­naj­mniej po­zor­nie tak to wy­glą­dało. Ale po­my­śla­łam so­bie, że Bóg ra­czy wie­dzieć, ja­kie sceny psy­chicz­nej i fi­zycz­nej prze­mocy wszyst­kie te pary za­mia­tały pod dy­wan. A po­tem przy­po­mnia­łam so­bie jesz­cze, że po­łowa mał­żeństw się roz­pada. Ha! Nie­raz, kiedy ciąg mo­ich my­śli do­cho­dził do tego punktu, dzwo­ni­łam do jed­nego ze swo­ich ko­le­gów, z któ­rymi się nie­zo­bo­wią­zu­jąco pie­przy­łam. Albo szu­ka­łam so­bie no­wego fa­ceta na Tin­de­rze.

Przed­wczo­raj pra­wie się po­pła­ka­łam, kiedy po na­mięt­nej nocy spę­dzo­nej ze mną gość wró­cił do domu, do żony. Gdy go o to spy­ta­łam, nie po­tra­fił na­wet po­wie­dzieć, dla­czego ją zdra­dza. W końcu przy­znał, że po pro­stu się tro­chę nu­dził, a poza tym ni­gdy nie ukła­dało im się zbyt do­brze w łóżku.

Czu­łam się ża­ło­śnie, a po­tem wez­brała we mnie złość, bo nie mo­głam po­wstrzy­mać łez. Nie za­mie­rza­łam się ma­zać! A już na pewno nie dla­tego, że po raz ko­lejny moje ży­cie oka­zy­wało się bar­dziej ja­łowe niż ży­cie nie­któ­rych ko­le­ża­nek. Za­ci­snę­łam zęby i przy­po­mnia­łam so­bie sa­mej, że mimo wszystko o wiele le­piej jest być sa­motną, ale świa­domą ko­bietą, niż ła­two­wierną żoną nie­wier­nego męża. Tłu­ma­czy­łam so­bie, że czu­łam się tak źle z dość oczy­wi­stego po­wodu. Przy­ja­ciele wy­jeż­dżali, pod­czas gdy ja tkwi­łam w miej­scu z nie­do­koń­czoną ma­gi­sterką, cały czas ima­jąc się kiep­skich ro­bót w cha­rak­te­rze sta­żystki w pa­ra­fiach i ma­łych fir­mach.

A prze­cież Do­ris była kie­dyś na­prawdę _cool_. I to przez cał­kiem długi czas.

Kiedy udało mi się wy­rwać spod skrzy­deł matki, prze­brnę­łam przez ostat­nie eg­za­miny gim­na­zjalne i ukoń­czy­łam li­ceum dla do­ro­słych. Było to trudne i czu­łam się wtedy bar­dzo sa­motna, ale dzięki temu do­sta­łam się na teo­lo­gię. Po­szłam na te stu­dia, żeby ba­dać idio­tyczne próby wy­tłu­ma­cze­nia so­bie świata za po­mocą cze­goś więk­szego od nas. Przy­naj­mniej z ta­kim kry­tycz­nym na­sta­wie­niem je za­czy­na­łam. Przed ni­kim bym się nie przy­znała, że w któ­rymś mo­men­cie mój sto­su­nek do wiary uległ znacz­nej zmia­nie. Nie prze­szka­dzało mi to jed­nak w im­pre­zo­wa­niu do upa­dłego, upra­wia­niu przy­god­nego seksu i sza­leń­stwach na kon­cer­tach.

Te­raz nie czu­łam się już _cool_. Wręcz prze­ciw­nie. By­łam strasz­nym prze­gry­wem. Bez stu­diów, po­rząd­nej pracy, fa­ceta ani ro­dziny. O ro­dzi­nie, szcze­rze mó­wiąc, na­wet nie śmia­łam ma­rzyć, ale prze­cież mo­gła­bym, gdyby tylko…

Nie chcia­łam te­raz tego roz­trzą­sać, więc skie­ro­wa­łam swoje my­śli z po­wro­tem na te­maty zwią­zane ze stu­diami. Na szczę­ście nie­długo będę miała ze­brane wszyst­kie ma­te­riały do ma­gi­sterki. Sie­dzia­łam w po­ciągu w dro­dze do trzy­dzie­stej dru­giej i tym sa­mym ostat­niej osoby, z którą mu­sia­łam prze­pro­wa­dzić wy­wiad. Tą osobą był świeżo upie­czony bi­skup Turku, Vol­ter He­la­korpi. Gdyby nie wy­kształ­ce­nie teo­lo­giczne taka po­ganka jak ja w ży­ciu by nie wie­działa, jaka jest róż­nica mię­dzy ar­cy­bi­sku­pem a bi­sku­pem ar­chi­die­ce­zji. Cho­dzi oczy­wi­ście o to, że w ar­chi­die­ce­zji Turku jest dwóch bi­sku­pów. Jest ten naj­waż­niej­szy, naj­pięk­niej­szy i naj­wiel­moż­niej­szy ar­cy­bi­skup oraz do­dat­kowo je­den z dzie­wię­ciu _zwy­czaj­nych_, czyli Vol­ter He­la­korpi. No, może ofi­cjal­nie Ko­ściół nie przed­sta­wia swo­ich bi­sku­pów w taki spo­sób jak ja, ale ja pra­wie wszystko ro­bię prze­cież ina­czej.

Nie­za­leż­nie od tego, ja­kie zda­nie miało się o bi­sku­pach, trzeba było przy­znać, że He­la­korpi wiele do­ko­nał. Miał tylko trzy­dzie­ści osiem lat, a zo­stał mia­no­wany bi­sku­pem. Po­waż­nie się za­sta­na­wia­łam, jak nie­żo­na­temu, zna­nemu ze swo­jej otwar­to­ści pa­sto­rowi udało się wspiąć na tak wy­so­kie sta­no­wi­sko.

Cho­ciaż współ­cze­sny Ko­ściół lu­te­rań­ski dąży do od­nowy, to pro­wa­dzi dość za­cho­waw­czą po­li­tykę, jest ostrożny w wy­da­wa­niu opi­nii i mocno po­dzie­lony. Z ko­lei Vol­ter He­la­korpi był czło­wie­kiem, który otwar­cie po­pie­rał mał­żeń­stwa osób tej sa­mej płci czy prawo do abor­cji. Uwa­żał też, że to nic złego, je­śli para chce ze sobą za­miesz­kać jesz­cze przed ślu­bem w celu prze­te­sto­wa­nia związku. To tylko nie­które z jego opi­nii.

W moim obec­nym sta­nie my­śle­nie o Vol­te­rze He­la­kor­pim nie wpły­wało zbyt do­brze na sa­mo­ocenę. Czło­wiek był ode mnie za­le­d­wie dzie­sięć lat star­szy, a już był bi­sku­pem. Bi­sku­pem, do cho­lery.

Wska­zano mi ad­res przy ulicy Au­ra­katu w cen­trum Turku, z czego wy­wnio­sko­wa­łam, że He­la­korpi nie miesz­kał w re­zy­den­cji i że mia­łam prze­pro­wa­dzić z nim wy­wiad w jego wła­snym miesz­ka­niu. Z tego, co wie­dzia­łam, przy ulicy Au­ra­katu nie mie­ścił się ża­den bu­dy­nek zwią­zany z Ko­ścio­łem. Wy­sia­dłam na dworcu głów­nym i spraw­dzi­łam na Go­ogle Maps, że je­śli skie­ruję się na Pu­ola­lan­mäki, to znajdę się przy mu­zeum sztuki i tym sa­mym pod do­mem He­la­kor­piego już za kilka mi­nut.

Na wy­wiad spe­cjal­nie ubra­łam się pro­wo­ka­cyj­nie. Te­ma­tem mo­jej pracy ma­gi­ster­skiej było ży­cie ero­tyczne nie­żo­na­tych pa­sto­rów i nie­za­męż­nych pa­sto­rek. Za­wsze cie­ka­wiło mnie, jak moi roz­mówcy za­re­agują na mi­ni­spód­niczkę lub ob­ci­słe dżinsy w po­łą­cze­niu z głę­bo­kim de­kol­tem. Nie mia­łam za­miaru opi­sy­wać tych re­ak­cji, ale od­naj­do­wa­łam w ich ob­ser­wa­cji ja­kąś per­wer­syjną roz­rywkę. Może po pro­stu lu­bi­łam się dro­czyć.

Tym ra­zem wy­stro­iłam się jesz­cze bar­dziej niż zwy­kle. Spię­łam pół­dłu­gie blond włosy w kok i wło­ży­łam kol­czyki ozdo­bione rdza­wo­czer­wo­nymi ka­mie­niami. Ku­pi­łam je na urlo­pie na Wy­spach Ka­na­ryj­skich. Do tego ubra­łam się w tę samą su­kienkę, w któ­rej by­łam na ślu­bie Ma­rii. Swoim kro­jem bar­dzo przy­po­mi­nała strój Ma­ri­lyn Mon­roe z tej zna­nej sceny, w któ­rej wiatr pod­wiewa jej białą zwiewną kre­ację. Moja su­kienka była czer­wona i się­gała przed ko­lano. Miała pli­so­waną dolną część, a de­kolt pra­wie tak głę­boki, jak w le­gen­dar­nej wer­sji. Plecy miały ładne, przy­cią­ga­jące wzrok wy­cię­cie w kształ­cie li­tery V. Po­goda na po­czątku sierp­nia była tak wspa­niała, że nie po­trze­bo­wa­łam żad­nego do­dat­ko­wego okry­cia.

Za­zwy­czaj pa­sto­rzy i pa­storki byli prze­raź­li­wie po­prawni i nudni. Na moje stroje męż­czyźni co naj­wy­żej rzu­cali prze­lotne spoj­rze­nie. Pa­mię­tam kry­tyczny wzrok jed­nej pa­storki, ale i ona szybko zmie­niła wy­raz twa­rzy na neu­tralny. Moi roz­mówcy byli też iry­tu­jąco przy­zwo­ici i cno­tliwi, je­śli oczy­wi­ście uznamy, że mó­wili prawdę. Spo­ty­kali się na randki tylko z in­nymi pra­cow­ni­kami lub człon­kami pa­ra­fii. Były to, ma się ro­zu­mieć, czy­sto nie­winne spo­tka­nia. Kilka osób przy­znało, że zna­la­zło so­bie to­wa­rzy­stwo na ta­kim czy in­nym wy­jeź­dzie służ­bo­wym albo że upra­wiało z kimś seks bez za­miaru pod­trzy­my­wa­nia zna­jo­mo­ści. Byli też i tacy, któ­rzy spo­ty­kali się z kimś na po­waż­nie i dla­tego pro­wa­dzili ży­cie ero­tyczne, jed­nak nie byli jesz­cze za­rę­czeni, nie mó­wiąc już o ślu­bie. Tylko jedna sym­pa­tyczna ko­bieta przy­znała, ku mo­jemu roz­ba­wie­niu, że ko­rzy­stała z Tin­dera – kiedy po­trzeby cie­le­sne brały górę, wy­jeż­dżała gdzieś da­leko i na wszelki wy­pa­dek wy­my­ślała ja­kiś inny za­wód.

Po­pra­wi­łam torbę od lap­topa na ra­mie­niu i szłam da­lej, szu­ka­jąc wła­ści­wego ad­resu. Za­sta­na­wia­łam się, czy przy­pad­kiem nie prze­sa­dzi­łam z tym stro­jem. Wy­glą­da­łam rze­czy­wi­ście tak, jak­bym wy­bie­rała się na we­sele albo do klubu – na pewno nie na roz­mowę z bi­sku­pem!

_Nie­wy­klu­czone, że to za sprawą zdję­cia Vol­tera He­la­kor­piego_ – pod­po­wie­dział mi ci­chy gło­sik. Po­trzą­snę­łam głową, żeby od­go­nić na­trętną myśl. Głos umilkł na mo­ment, lecz za chwilę usły­sza­łam go po­now­nie. _Ga­pi­łaś się na to zdję­cie jak za­hip­no­ty­zo­wana._ Dość tego! Uci­szy­łam nie­zno­śne pod­szepty i sta­now­czo przy­spie­szy­łam kroku. Rze­czy­wi­ście, fo­to­gra­fia była bar­dzo ko­rzystna. Ale co z tego?

Ten fa­cet był prze­cież pa­sto­rem. Nie. Bi­sku­pem! Nie było mowy, że­bym za­in­te­re­so­wała się kimś tak gor­li­wie re­li­gij­nym, na­wet gdyby był naj­przy­stoj­niej­szym męż­czy­zną na świe­cie.

To, że He­la­korpi w ogóle zgo­dził się na wy­wiad, było dla mnie ogromną nie­spo­dzianką. Po­dej­rze­wam, że to dzięki za­gwa­ran­to­wa­nej ano­ni­mo­wo­ści. Ze względu na de­li­kat­ność te­matu w pracy dy­plo­mo­wej nie po­da­wa­łam na­zwisk mo­ich roz­mów­ców i być może to wła­śnie skło­niło no­wo­cze­snego bi­skupa do udziału w ba­da­niu.

Szłam da­lej w swo­ich czer­wo­nych za­mszo­wych ośmio­cen­ty­me­tro­wych szpil­kach, które wy­ha­czy­łam na pchlim targu. Mi­nę­łam w końcu mu­zeum sztuki i zbli­ża­łam się już do miesz­ka­nia He­la­kor­piego. Znaj­do­wało się ono w sta­rym se­ce­syj­nym bu­dynku w ko­lo­rze ochry, zdo­bio­nym mnó­stwem prze­róż­nych de­tali. Prze­szło mi przez myśl, że bi­skupi chyba cał­kiem nie­źle za­ra­biają.

Mój wzrok spo­czął na bie­gną­cej w dół aż do rynku i cen­trum han­dlo­wego ulicy Au­ra­katu. Na sa­mym jej środku, w od­le­gło­ści ja­kichś stu me­trów ode mnie, stał po­stawny męż­czy­zna. Nie mia­łam wąt­pli­wo­ści, kto to taki. Jego ciemne włosy miały tak chłodny od­cień, że wy­da­wały się pra­wie gra­fi­towe. Były dość dłu­gie i lekko fa­lo­wały na wie­trze, co świet­nie współ­grało z ciem­nymi gru­bymi brwiami i czar­nym okry­ciem. Do tego męż­czy­zna miał na so­bie fio­le­tową ko­szulę, ko­lo­ratkę i krzyż za­wie­szony na dłu­gim zło­tym łań­cu­chu.

Do­tarło do mnie, że z ja­kie­goś po­wodu moc­niej ści­skam to­rebkę i stoję jak za­mu­ro­wana, nie mo­gąc się ru­szyć z miej­sca. Męż­czy­zna zbli­żał się z każ­dym kro­kiem. Po upły­wie chwili pod­niósł za­gu­bione spoj­rze­nie i mnie za­uwa­żył. Uśmiech­nął się tak, że aż od­wró­ci­łam wzrok – mia­łam wra­że­nie, że jego uśmiech po­ra­ził mnie jak słońce.

No do­brze. Mu­sia­łam to przy­znać. Bi­skup Vol­ter He­la­korpi pre­zen­to­wał się zna­ko­mi­cie. Mia­łam sła­bość do męż­czyzn w jego ty­pie. W do­datku te pełne usta i sek­sowny do­łek w po­liczku, który po­ja­wił się wraz z uśmie­chem. Nos też ni­czego so­bie – pro­sty, długi i taki… mę­ski. Duży. Przy­po­mniało mi się, co po­dobno idzie w pa­rze z wiel­ko­ścią nosa.

Kiedy dzie­liło nas już tylko kil­ka­dzie­siąt me­trów, He­la­korpi przy­spie­szył kroku i za­wo­łał:

– _Sorry!_ Po­wi­nie­nem już być w domu, ale pro­wa­dzi­łem spo­tka­nie dla per­so­nelu i je­den star­szy… hmm… pra­cow­nik… miał dużo do po­wie­dze­nia.

Z prze­ra­że­niem zda­łam so­bie sprawę, że ni­ski, ak­sa­mitny głos He­la­kor­piego wy­wo­łał go­rące wi­bra­cje w moim pod­brzu­szu. Uczu­cie za­pło­nęło z taką in­ten­syw­no­ścią, że nie by­łam pewna, czy kie­dy­kol­wiek wcze­śniej do­świad­czy­łam cze­goś po­dob­nego. Prze­cież nie za­li­cza­łam się do świę­to­szek, mia­łam bo­gate i udane ży­cie sek­su­alne, ale ten Vol­ter He­la­korpi… Męż­czy­zna pod­szedł do mnie i wy­cią­gnął rękę.

– Och! Ale skąd pan wie, kim je­stem? – za­py­ta­łam, wciąż oszo­ło­miona, ga­piąc się w te jego szare oczy o ide­al­nym mig­da­ło­wym kształ­cie. Za­uwa­ży­łam, że z bli­ska można w nich było do­strzec ciemne ob­wódki i małe zie­lo­niut­kie plamki.

Pra­wie szma­rag­dowe. W ko­lo­rze le­śnego mchu… _Co ty ple­ciesz?!_ Spro­wa­dzi­łam się szybko na zie­mię. _Bez prze­sady._ Wzię­łam głę­boki od­dech.

Duża, cie­pła dłoń ob­jęła moją i po­czu­łam, że znów bra­kuje mi tchu, tym ra­zem z in­nego po­wodu. Cho­ciaż je­stem dość wy­soka – na­wet bez szpi­lek mam metr sie­dem­dzie­siąt pięć wzro­stu – to w tam­tej chwili po­czu­łam się jak mi­nia­tu­rowa la­leczka. Męż­czy­zna mu­siał mie­rzyć chyba dwa me­try, a przy­naj­mniej ta­kie od­no­si­łam wra­że­nie, pa­trząc na jego im­po­nu­jącą syl­wetkę.

– Do­ris Vu­oti. Tylko jedna taka jest na Fej­sie. I wy­gląda wła­śnie tak jak pani.

_Na Fej­sie?_ Czyżby Vol­ter He­la­korpi spę­dzał czas na Fej­sie? Prze­glą­da­jąc moje fotki? Za­uwa­ży­łam, że wzrok męż­czy­zny (bi­skupa!) ze­śli­zgnął się z mo­jej twa­rzy. Chyba nie pa­trzy na moje ciało? To prze­cież nie­moż­liwe. A może tylko rzuca okiem na su­kienkę? Ogar­nęła mnie ja­kaś dziwna pa­nika i po­czu­łam na­pły­wa­jącą falę go­rąca. Chyba pierw­szy raz w ży­ciu nie by­łam w sta­nie wy­do­być z sie­bie słowa.

Kiedy tak sta­łam jak wryta, nie­zdolna do wy­du­sze­nia z sie­bie słowa, He­la­korpi po­now­nie spoj­rzał mi w oczy i na­chy­lił się lekko w moim kie­runku.

– A może się mylę? – za­py­tał cie­pło i spo­koj­nie pu­ścił moją dłoń, mu­ska­jąc ją przy tym le­ciutko od nad­garstka aż po opuszki pal­ców.

Było to bar­dzo przy­jemne. Zde­cy­do­wa­nie za bar­dzo.

– Nie, nie myli się pan. Bar­dzo miło mi pana po­znać. Faj­nie, że… że zna­lazł pan dla mnie czas.

– Za­in­te­re­so­wał mnie te­mat pani pracy. Ży­cie sek­su­alne pa­sto­rów stanu wol­nego. A to do­piero! Prze­cież o ta­kim zja­wi­sku nie po­winno być na­wet mowy, nie­praw­daż?

Vol­ter He­la­korpi uniósł brwi. Ten iro­niczny wy­raz twa­rzy w po­łą­cze­niu z bar­dzo ja­sną skórą i współ­gra­ją­cymi ze sobą od­cie­niami fio­letu i czerni nadały mu jakby me­fi­sto­fe­licz­nego cha­rak­teru. Już otwie­ra­łam usta, żeby coś od­po­wie­dzieć, ale wy­do­był się z nich je­dy­nie głu­piutki, dziew­częcy chi­chot. _Rany bo­skie!_ Wy­szłam na idiotkę, za­nim jesz­cze prze­szli­śmy do wła­ści­wej roz­mowy. Po­sta­no­wi­łam wziąć się w garść i od­po­wie­dzia­łam już nieco śmie­lej:

– Ba­da­nia na­ukowe po­twier­dzają jed­nak, że jest to fakt. Być może Ko­ściół nie pa­trzy na to przy­chyl­nie, ale…

– Ko­ściół to lu­dzie, a lu­dzie są różni. Są i tacy, któ­rzy nie wie­rzą, że Je­zus na­ro­dził się z dzie­wicy. Wy­obraża so­bie pani?

Po­wie­dział to prze­sad­nie prze­ra­żo­nym gło­sem, te­atral­nie otwie­ra­jąc oczy. Wtedy się ro­ze­śmia­łam.

– A pan w to wie­rzy? – za­py­ta­łam i zmru­ży­łam oczy, ma­jąc na­dzieję, że wy­glą­dam tro­chę wy­zy­wa­jąco.

– Nie wie­rzę. Nie roz­po­wia­dam o tym do­okoła, ale i nie kła­mię, gdy ktoś wprost mnie o to pyta.

– Dla­czego mi pan o tym mówi? Prze­cież mo­gła­bym za­cząć roz­sie­wać o panu plotki.

– Spy­tała pani wprost. I jest mi obo­jętne, czy ma pani za­miar opo­wia­dać o tym jako cie­ka­wostkę w ja­kimś ba­rze. Ar­cy­bi­skup wie do­sko­nale o mo­ich prze­ko­na­niach. A uprze­dza­jąc pani ko­lejne py­ta­nie: wy­znaję swoją wiarę w ta­kiej for­mie, w ja­kiej zo­stało to na­pi­sane.

– Jak to „w ba­rze”? – rzu­ci­łam sła­bym gło­sem, kiedy He­la­korpi do­tknął dło­nią mo­ich ple­ców, drugą zaś wska­zu­jąc na wej­ście do sta­rego bu­dynku.

– Pani pro­fil nie jest co prawda pu­bliczny, ale wiele zdjęć już tak. Dość czę­sto wła­śnie z ba­rów. Albo ja­kichś im­prez.

Po­czu­łam na­raz złość i za­kło­po­ta­nie.

Złość na to, że ktoś, ot tak, przy­piął mi łatkę. Było to przy­kre, choć prawdę mó­wiąc, fa­cet się nie my­lił. _Dużo_ im­pre­zo­wa­łam. Oczy­wi­ście, nie li­cząc ostat­nich sze­ściu mie­sięcy, pod­czas któ­rych by­łam sku­piona na pracy ma­gi­ster­skiej, ślu­bach zna­jo­mych i pie­prze­niu się. A za­kło­po­ta­nie? Cóż, po­czu­łam je z tego sa­mego po­wodu. Zo­sta­łam przej­rzana na wy­lot, oce­niona i mo­men­tal­nie za­szu­flad­ko­wana.

– Zdję­cia na Fa­ce­bo­oku nie mó­wią wszyst­kiego o moim ży­ciu – bąk­nę­łam tylko, ma­sze­ru­jąc obok Vol­tera He­la­kor­piego w stronę drzwi wio­dą­cych do klatki.

Męż­czy­zna od­wró­cił głowę i na­po­tka­łam jego cie­kawe, szare spoj­rze­nie.

– Wcale tak nie uwa­żam. Mó­wię tylko o tym, co zo­ba­czy­łem. Prze­pra­szam, je­śli pa­nią ura­zi­łem.

Nie wie­dzia­łam, co na to od­po­wie­dzieć. Po­czu­łam za to żar wi­bru­jący w moim ciele i roz­prze­strze­nia­jący się w nim jak bujna ro­ślin­ność na wio­snę. Głos He­la­kor­piego był sam w so­bie nie­ziem­ski. A kiedy w wy­po­wia­da­nych sło­wach usły­sza­łam bi­jące z nich cie­pło i szczerą skru­chę, po­czu­łam się tak, jak­bym otrzy­mała po­tężną dawkę opium.

– Nic się nie stało – po­wie­dzia­łam ci­cho. – Je­stem może tro­chę prze­wraż­li­wiona.

Opium dla ludu. Tak Marks na­zy­wał re­li­gię. Vol­ter He­la­korpi był więc cho­dzącą skład­nicą opium. Na­gle prze­stało mnie dzi­wić, ja­kim spo­so­bem tak młody ksiądz mógł zo­stać bi­sku­pem.

We­szli­śmy po sta­rych, sze­ro­kich scho­dach na trze­cie pię­tro. Męż­czy­zna otwo­rzył pierw­sze drzwi po pra­wej stro­nie. We­szłam do środka i przez chwilę mój wzrok błą­dził po wnę­trzu. Hol był prze­stronny i wy­soki. Szybko po­li­czy­łam, że znaj­do­wało się w nim pię­cioro drzwi do in­nych po­miesz­czeń – jedne na­prze­ciwko wej­ścia i dwoje po każ­dej stro­nie ko­ry­ta­rza. Zer­k­nę­łam do pierw­szego po­koju po pra­wej stro­nie. Był to duży ga­bi­net, w któ­rym od razu rzu­cał się w oczy sto­jak na ubra­nia. Wi­siały na nim szaty li­tur­giczne, a także na­kry­cie głowy oraz la­ska, czyli pa­sto­rał. W zwy­czaj­nych oko­licz­no­ściach ta­kie sym­bole wła­dzy mo­głyby mnie co naj­wy­żej roz­ba­wić, ale w tam­tej chwili wy­obra­zi­łam so­bie Vol­tera He­la­kor­piego w ma­je­sta­tycz­nym czarno-srebr­nym stroju. Bez wąt­pie­nia wy­glą­dał w nim zja­wi­skowo.

– Piękne szaty – wy­bą­ka­łam onie­śmie­lona, bo rze­czy­wi­ście ni­gdy wcze­śniej nie wi­dzia­łam ni­czego po­dob­nego.

He­la­korpi ze zdzi­wie­niem od­wró­cił głowę w moją stronę i za­py­tał:

– Chcia­łaby je pani obej­rzeć? Moi pa­ra­fia­nie byli ich cie­kawi. Zwy­kle nie trzy­mam szat w domu, ale wczo­raj wie­czo­rem nie zdą­ży­łem od­nieść ich do ka­pi­tuły ka­te­dral­nej.

– Pa­ra­fia­nie? – zdzi­wi­łam się. – Chyba nie od­wie­dzają pana tu­taj, w domu?

He­la­korpi uśmiech­nął się lekko i wzru­szył sil­nymi ra­mio­nami.

– Jak już mó­wi­łem, nie­zbyt czę­sto przed­mioty te są u mnie w domu. Zwłasz­cza po ofi­cjal­nych uro­czy­sto­ściach. Więk­szość z mo­ich go­ści to wierni z mo­jej po­przed­niej pa­ra­fii, któ­rych znam od dawna. Ale tak, pra­wie za­wsze ktoś się tu kręci. Cza­sami lu­dzie chcą po pro­stu po­ga­dać o trud­nych spra­wach. Ła­twiej to przy­cho­dzi, jak się do­brze zna swo­jego księ­dza. A ja nie umiem od­ma­wiać, zwłasz­cza że nie mam obo­wiąz­ków ro­dzin­nych.

Skie­ro­wał się do ga­bi­netu, a ja po­szłam wraz z nim. Na stole le­żała no­sząca ślady czę­stego użyt­ko­wa­nia Bi­blia. Za­uwa­ży­łam, że na pół­kach znaj­do­wało się wię­cej eg­zem­pla­rzy. Nie bra­ko­wało także in­nych ksią­żek. Wy­strój po­koju był no­wo­cze­sny, ale przy­tulny. Na pa­ra­pe­cie stało kilka ro­ślin do­nicz­ko­wych, któ­rych nazw nie zna­łam, a na ścia­nie wi­siała stara mapa, która, jak mi się wy­da­wało, przed­sta­wiała Hel­sinki.

Kiedy zbli­ży­łam się do bi­sku­pich szat, za­mar­łam z wra­że­nia. Ciem­no­fio­le­towa stuła, czarna mi­tra z pięk­nym srebr­nym krzy­żem oraz srebrna krzy­waśń i głę­boka czerń drewna, z któ­rego wy­ko­nana była sama la­ska – wszystko to na­prawdę ro­biło wra­że­nie.

– Czy to drewno jest po­ma­lo­wane, czy może…

– He­ba­nowe. Je­stem tro­chę próżny, je­śli cho­dzi o kwe­stie stylu. Skoro tak czy siak ktoś mu­siał spe­cjal­nie dla mnie zro­bić taką la­skę, to wo­la­łem za­mó­wić przy­zwo­itą, a nie byle jaki po­ma­lo­wany brzo­zowy ki­jek.

Z tru­dem po­wstrzy­ma­łam swoje zgoła nie­przy­zwo­ite my­śli o ro­bie­niu la­ski.

– A czy spe­cjal­nie trzyma pan te cenne przed­mioty na wi­doku? Czyżby to wła­śnie z próż­no­ści? – za­py­ta­łam z prze­korą.

W końcu od­zy­ska­łam mowę. Czę­ściowo pew­nie dla­tego, że sta­łam od­wró­cona ple­cami do bi­skupa He­la­kor­piego.

– Nie. Wczo­raj od­pra­wia­łem wie­czorne na­bo­żeń­stwo i przy­nio­słem szaty do domu, bo od razu po mszy od­wie­dził mnie ka­pe­lan szpi­talny. A wi­szą tu­taj, bo nie na miej­scu wy­daje mi się wło­że­nie ich do szafy, ra­zem z wszyst­kimi zwy­czaj­nymi ubra­niami.

W jego sło­wach nie było ani cie­nia urazy czy zło­ści. Prze­ma­wiał mięk­kim, prze­peł­nio­nym szcze­ro­ścią gło­sem. Tro­chę mnie to za­wsty­dziło. Nie mo­głam się jed­nak oprzeć i od­par­łam:

– Ale prze­cież wczo­raj była nie­dziela. Ja­kież to na­bo­żeń­stwo od­pra­wiał pan wie­czo­rem…?

– Ka­pe­lan szpi­talny pra­cuje wtedy, kiedy do­sta­nie we­zwa­nie, i zwy­kle spo­tyka się w pracy ze smut­kiem, cho­robą i śmier­cią. Kiedy wiem, że stan psy­chiczny pod­le­ga­ją­cych mi pa­sto­rów nie jest do­bry i chcą ze mną po­roz­ma­wiać, to nie każę im cze­kać do na­stęp­nego dnia ro­bo­czego.

Na­gle zda­łam so­bie sprawę, że być może po­win­nam była oka­zy­wać bi­sku­powi wię­cej sza­cunku.

– Pa­nie He­la­korpi… a może po­win­nam ra­czej zwra­cać się do pana „pro­szę księ­dza” albo „Wa­sza Eks­ce­len­cjo”… – wy­du­ka­łam nie­zręcz­nie.

He­la­korpi za­ło­żył ręce na ple­cach, wy­pro­sto­wał się, pre­zen­tu­jąc swój oka­zały wzrost, spoj­rzał na mnie z góry i prze­szył świ­dru­ją­cym spoj­rze­niem. Po­czu­łam się nie­swojo. Bi­skup wzbu­dzał we mnie re­spekt, może na­wet strach, ale przede wszyst­kim cał­ko­wi­cie nie­zgodne z nor­mami oby­cza­jo­wymi pod­nie­ce­nie. Mia­łam wra­że­nie, że bul­go­tało we mnie mo­rze lawy.

– No pro­szę, nie wie pani? A my­śla­łem, że stu­diuje pani teo­lo­gię. Zo­stańmy przy „bi­sku­pie He­la­kor­pim” – od­parł męż­czy­zna je­dwa­bi­stym gło­sem, w któ­rym wy­czu­łam tym ra­zem zło­śli­wość. Z lek­kim nie­za­do­wo­le­niem za­ci­snął usta.

Ta od­po­wiedź zbiła mnie z tropu. Mu­sia­łam jed­nak przy­znać, że nie mia­łam po­ję­cia o ety­kie­cie w kwe­stii zwra­ca­nia się do bi­sku­pów, dla­tego tylko po­ki­wa­łam głową.

– Oczy­wi­ście. Prze­pra­szam, bi­sku­pie.

He­la­korpi za­ko­ły­sał się na pię­tach. Za chwilę za­trzę­sły się jego sze­ro­kie ra­miona, a on sam wy­buch­nął śmie­chem.

– Szkoda, że nie mo­gła pani zo­ba­czyć swo­jej miny! Wy­glą­dała pani jak mała, nie­grzeczna dziew­czynka skar­cona przez na­uczy­ciela – za­żar­to­wał.

Wy­pu­ści­łam gło­śno po­wie­trze z płuc i spoj­rza­łam na bi­skupa spode łba.

– Moje py­ta­nie było cał­ko­wi­cie ade­kwatne do sy­tu­acji, w któ­rej się znaj­du­jemy – od­par­łam oschle.

W moim gło­sie za­dźwię­czała lekka chrypka, w kon­tra­ście do ak­sa­mit­nego tonu Vol­tera He­la­korpi. A jego śmiech dzia­łał na mnie jak za­nu­rze­nie się w cie­płej, zmy­sło­wej ką­pieli.

– „Bi­skup He­la­korpi”. Tak na­zywa mnie tylko pewna dzie­więć­dzie­się­cio­jed­no­let­nia sta­ruszka o imie­niu Sa­nelma. – Męż­czy­zna par­sk­nął śmie­chem. – No i dzien­ni­ka­rze.

– W ta­kim ra­zie jak po­win­nam się do pana… – za­czę­łam znowu, wciąż nieco po­iry­to­wana, ale w du­chu roz­ba­wiona za­ist­niałą sy­tu­acją.

– Vol­ter. Po pro­stu Vol­ter. A czy ja też mogę mó­wić pani po imie­niu, Do­ris? Czy jed­nak po­wi­nie­nem zo­stać przy „pani Vu­oti”?

W ża­den spo­sób nie mo­głam po­wstrzy­mać uśmie­chu.

– No, osta­tecz­nie może być Do­ris. Ale jak już się obro­nię, to będę re­ago­wać je­dy­nie na „pani ma­gi­ster Vu­oti”.

– Och, do­brze wie­dzieć. Nie są­dzi­łem, że po two­jej obro­nie po­zo­sta­niemy w kon­tak­cie.

W mo­jej gło­wie po­now­nie za­go­ściła pustka.

– No… – za­czę­łam nie­zdar­nie – może się oka­zać, że wciąż będę po­trze­bo­wać pew­nych in­for­ma­cji…

– A ja­kichże to in­for­ma­cji mo­żesz wciąż po­trze­bo­wać, kiedy praca bę­dzie już go­towa, a ty bę­dziesz pa­nią ma­gi­ster? – Vol­ter spra­wiał wra­że­nie bar­dzo za­cie­ka­wio­nego.

– Kto wie, może za­cznę dok­to­rat! – wy­pa­li­łam.

– Po­dej­rze­wasz, że ja i moi ko­le­dzy po fa­chu skry­wamy aż tyle nie­przy­zwo­itych ta­jem­nic, że da się z tego ze­brać ma­te­riał na dok­to­rat? – Vol­ter wy­buchł śmie­chem.

Nie wie­rzy­łam wła­snym uszom. Ża­den pa­stor nie roz­ma­wiał ze mną wcze­śniej w taki spo­sób. A co do­piero bi­skup! Bi­skup, na Boga! Pró­bo­wa­łam od­zy­skać pa­no­wa­nie nad sobą i z po­wro­tem wejść w swoją pro­fe­sjo­nalną rolę.

– Ni­gdy się tego nie do­wiem, je­śli nie prze­pro­wa­dzę z tobą roz­mowy, na którą się umó­wi­li­śmy. Oczy­wi­ście bę­dzie ona po­ufna. Wiem, że nie jest to ła­twy te­mat dla du­chow­nych, tym bar­dziej dla osoby na tak wy­so­kim sta­no­wi­sku.

– No tak. Ra­czej nie chciał­bym, żeby ktoś się do­wie­dział o na­szej roz­mo­wie. Choć, co mu­szę przy­znać, nie mam po­wo­dów do wstydu. Je­stem czło­wie­kiem. By­cie pa­sto­rem czy bi­sku­pem trak­tuję jako swój za­wód, ale po­wta­rzam, w pierw­szej ko­lej­no­ści je­stem po pro­stu czło­wie­kiem. W Ko­ściele jest jed­nak wiele osób, które trak­tują te sprawy zero-je­dyn­kowo. A mnie za­leży na sza­cunku wier­nych.

Ro­zej­rza­łam się i za­py­ta­łam:

– Gdzie w ta­kim ra­zie po­roz­ma­wiamy?

– Chodźmy do sa­lonu i po­znajmy się tro­chę le­piej. Na­pi­jesz się kawy albo her­baty? A może…

Vol­ter wy­szedł z po­koju na ko­ry­tarz. Po­dą­ża­łam za nim i od­po­wie­dzia­łam:

– Wody. Wy­star­czy mi woda. Bar­dzo tu go­rąco.

W tym sa­mym cza­sie Vol­ter roz­piął czarny płaszcz i po­wie­sił go na wie­szaku.

– To prawda. Po­cze­kaj na mnie, pro­szę, w sa­lo­nie. To ten ostatni po­kój po le­wej stro­nie.

Wska­zał mi wła­ściwe drzwi, a sam po­szedł do kuchni, która znaj­do­wała się za pierw­szymi drzwiami po le­wej stro­nie ko­ry­ta­rza. We­szłam do pięk­nego, wy­so­kiego po­koju. Z po­dzi­wem spo­glą­da­łam na cu­downą pod­łogę i z ulgą roz­sia­dłam się na mięk­kiej na­roż­nej ka­na­pie w ko­lo­rze pia­sku. Sa­lon był urzą­dzony dość mi­ni­ma­li­stycz­nie, ale i tu zna­la­zło się miej­sce na kilka ro­śli­nek i re­gał z książ­kami – nieco mniej­szy tylko niż w ga­bi­ne­cie. Przy dwóch ścia­nach stały dę­bowe sto­liki, nad któ­rymi za­wie­szono czarno-białe gra­fiki.

Przy­naj­mniej dwie prace Pent­tiego Ka­ski­puro. _Ziem­niaki_ i _Grzyby_. Sprawy przy­ziemne. Nie znam się ja­koś szcze­gól­nie na sztuce, ale cza­sem cho­dzę na wy­stawy. Po śmierci Ka­ski­puro wy­bra­łam się do ga­le­rii, żeby po­dzi­wiać jego dzieła – prze­peł­nione pro­stotą, ale jakże piękne!

Na sto­liku znaj­du­ją­cym się na­prze­ciwko ka­napy stał duży te­le­wi­zor. Z roz­ba­wie­niem za­uwa­ży­łam kon­tro­ler do Play­Sta­tion. Czyżby Vol­ter grał w Fort­nite, GTA, a może w ja­kąś grę o te­ma­tyce re­li­gij­nej? Moje pełne roz­ba­wie­nia do­my­sły prze­rwały od­głosy z kuchni i dźwięk te­le­fonu.

Vol­ter ode­brał i do mo­ich uszu do­bie­gły skrawki roz­mowy. Ze sfor­mu­ło­wań „nie do wiary”, „kom­plet­nie nie­do­pusz­czalne” oraz „mu­simy po­roz­ma­wiać” wy­wnio­sko­wa­łam, że wy­da­rzyło się coś szcze­gól­nego. Ogar­nęła mnie nie­prze­zwy­cię­żona cie­ka­wość. Za­kra­dłam się na ko­ry­tarz i sta­nę­łam po­mię­dzy sa­lo­nem a kuch­nią. Zo­ba­czy­łam ka­wa­łek fio­le­to­wej ko­szuli Vol­tera. Bi­skup zbli­żał się do przed­po­koju. Jego głos do­bie­gał z ga­bi­netu.

Cof­nę­łam się i za­uwa­ży­łam, że w po­koju na­prze­ciwko sa­lonu znaj­do­wało się łóżko. A więc to sy­pial­nia. Prze­mknę­łam jed­nak w stronę ga­bi­netu, skąd do­bie­gały dźwięki. Ku mo­jemu roz­cza­ro­wa­niu aku­rat wtedy, gdy do­tar­łam do drzwi, Vol­ter mruk­nął:

– Do­bra. Zajmę się tym. Cześć.

Zaj­rza­łam do po­koju. My­ślę, że moje oczy mu­siały się po­więk­szyć do roz­miaru ta­le­rzy­ków de­se­ro­wych, jak w kre­skówce, jesz­cze za­nim prze­ka­zały za­re­je­stro­wany ob­raz do mó­zgu. W cza­sie roz­mowy te­le­fo­nicz­nej Vol­ter zdjął ko­szulę. Stał te­raz przo­dem do biurka, a moim oczom uka­zał się wi­dok jego po­tęż­nych ple­ców. Pa­trząc na niego, czu­łam się jak wy­głod­niała wil­czyca. Umię­śnione, sze­ro­kie barki i ra­miona wy­glą­dały o wiele bar­dziej im­po­nu­jąco bez skrawka ma­te­riału. Pa­trzy­łam z za­par­tym tchem na mię­śnie po­ru­sza­jące się pod ja­sną skórą, kiedy ze zło­ścią rzu­cił te­le­fon na stół, a drugą rękę oparł na bio­drze.

_Pra­gnę tego męż­czy­zny_, usły­sza­łam w gło­wie zna­jomy głos.

Nie tylko w gło­wie. Całe moje ciało zda­wało się ro­bić wszystko, co mo­gło, żeby rzu­cić się na Vol­tera He­la­kor­piego i opleść go jak wąż boa.

– Kurwa. Ja pier­dolę! – usły­sza­łam po­now­nie Vol­tera i zo­ba­czy­łam, jak z wście­kło­ścią ko­pie biurko.

Te słowa jesz­cze bar­dziej na mnie po­dzia­łały. Ogar­nęła mnie ja­kaś dzika żą­dza. Zła­pa­łam się fra­mugi i spró­bo­wa­łam głę­boko od­dy­chać.

Mu­sia­łam zejść na zie­mię. Przy­po­mnia­łam so­bie, że nie mam w zwy­czaju upra­wiać seksu z pa­sto­rami. Ani w ogóle z ludźmi re­li­gij­nymi. Zresztą Vol­ter nie spra­wiał wra­że­nia ko­goś, kto miałby rzu­cić się w mi­ło­sny wir ze stu­dentką teo­lo­gii prze­pro­wa­dza­jącą ba­da­nia na­ukowe.

Uświa­do­mie­nie so­bie tych fak­tów nie po­mo­gło mi do­pro­wa­dzić się do po­rządku. Tak na­prawdę fakty ula­ty­wały z mo­jej głowy tak szybko, jak się w niej po­ja­wiały. Zde­cy­do­wa­łam, że się ujaw­nię, za­nim – nie daj Boże – ze­mdleję. To by do­piero było.

– Czy coś się stało? Prze­pra­szam, ale nie mo­głam nie usły­szeć…

Vol­ter się od­wró­cił i uj­rzał mnie sto­jącą z otwar­tymi ustami. Zmarsz­czone brwi i za­ci­śnięte usta spra­wiły, że wy­glą­dał jesz­cze sek­sow­niej, je­śli to w ogóle moż­liwe. Prze­nio­słam grzeszny, bez­wstydny wzrok z roz­rzu­co­nych w nie­ła­dzie brą­zo­wych wło­sów na klatkę pier­siową i brzuch męż­czy­zny. Prze­łknę­łam ślinę. Nikt nie miał prawa wy­glą­dać tak… po­tęż­nie, tak epa­to­wać mę­sko­ścią, po­my­śla­łam słabo.

Za­wsty­dzało mnie to, że nie by­łam w sta­nie ode­rwać od niego wzroku i że tak wi­sia­łam oparta o fra­mugę. Wsty­dzi­łam się, ale nie prze­sta­wa­łam. Wpa­try­wa­łam się, pod­nie­cona, w bi­skupa He­la­kor­piego.

Męż­czy­zna też pa­trzył na mnie przez chwilę in­ten­syw­nym, ba­daw­czym wzro­kiem, lecz za­raz od­wró­cił głowę i po­wie­dział jakby znu­żony:

– Po­ja­wił się pro­blem. Pi­jany pa­stor. Mu­szę się tym za­jąć.

– Oczy­wi­ście – od­par­łam lekko za­chryp­nię­tym gło­sem i do­piero wtedy zda­łam so­bie sprawę, że w ja­kiś spo­sób zna­la­złam się w środku ga­bi­netu.

Vol­ter zbli­żył się do mnie i mruk­nął oschle, pa­trząc w drugą stronę:

– Prze­pra­szam za ten nie­sto­sowny strój. Moja szafa jest w sy­pialni.

– Nic nie szko­dzi! – od­par­łam. Na­stęp­nie stało się coś, czego nie po­tra­fię wy­tłu­ma­czyć. Moja dłoń, jakby zu­peł­nie nie­za­leż­nie od mo­jej woli, zna­la­zła się na klatce pier­sio­wej męż­czy­zny.

Boże, cóż to było za uczu­cie. Twarde mię­śnie. Cie­pła skóra. Szorst­kie, ciemne włosy. Czu­łam pod pal­cami iskierki, tak jakby Vol­ter He­la­korpi był cały na­elek­try­zo­wany. I na­gle, nie­spo­dzie­wa­nie, obu­dzi­łam się z tego snu na ja­wie. Wzdry­gnę­łam się i w tym sa­mym cza­sie spo­strze­głam, że i on zro­bił to samo. My­ślę, że ni­gdy w ży­ciu nie ob­la­łam się tak gwał­tow­nym i ciem­nym ru­mień­cem.

– Prze­pra­szam! – wy­krzyk­nę­łam ża­ło­śnie i opar­łam winną, go­rącą dłoń na rów­nie roz­pa­lo­nym bio­drze.

Wcze­śniej­sze po­czu­cie za­że­no­wa­nia nie mo­gło się rów­nać temu, co od­czu­wa­łam w tej chwili. Chcia­łam znik­nąć. Te­le­por­to­wać się do naj­dal­szej czę­ści wszech­świata. Po­żą­da­nie, które mną owład­nęło, było pod każ­dym wzglę­dem nie­sto­sowne i nie mo­głam zro­zu­mieć, dla­czego mu się nie opar­łam.

– Nie mam w zwy­czaju… Nie chcia­łam… – za­czę­łam, ale słowa ugrzę­zły mi w gar­dle. Ukry­łam twarz w dło­niach. – Ja pier­dolę.

– Wcale nie po­są­dzam cię o złe za­miary – usły­sza­łam w od­po­wie­dzi.

Czyż­bym wy­chwy­ciła w jego gło­sie nutkę roz­ba­wie­nia? Ze­bra­łam się w so­bie, by po­now­nie spoj­rzeć na Vol­tera.

Ostroż­nie. Mu­sia­łam się sku­pić, żeby pa­trzeć tylko na twarz. Pa­trzył na mnie jakby ło­bu­zer­sko i py­ta­jąco.

– Oczy­wi­ście, nie mia­łam żad­nych nie­sto­sow­nych za­mia­rów – od­rze­kłam, cho­ciaż było oczy­wi­ste, że moje ciało pra­gnęło ro­bić różne nie­sto­sowne rze­czy z cia­łem sto­ją­cego przede mną męż­czy­zny.

Vol­ter wes­tchnął i prze­cią­gnął dło­nią po wło­sach.

– Inny pa­stor je­dzie się tym za­jąć, ale… to nie jest pierw­szy raz. Zda­rzało się już wcze­śniej. Sprawa do­ty­czy ko­goś z mo­jej po­przed­niej pa­ra­fii. Oba­wiam się, że wy­lą­duje w ka­pi­tule.

– Ro­zu­miem. Pójdę już so­bie. Może po pro­stu uda nam się prze­pro­wa­dzić tę roz­mowę przez te­le­fon? Po­dróż nie jest taka ta­nia…

– Ależ nie! – wy­krzyk­nął Vol­ter.

Mia­łam wra­że­nie, że jego też za­dzi­wiła ta gwał­towna re­ak­cja. Przez chwilę za­sta­na­wiał się, co po­wie­dzieć, po czym za­pro­po­no­wał:

– Po­cze­kaj tu na mnie. Zaj­mie mi to parę go­dzin. Mu­szę po­roz­ma­wiać z tym czło­wie­kiem, a po­tem skon­tak­to­wać się z kim trzeba, ale wrócę i… – Prze­rwał i chwilę za­sta­na­wiał się, co da­lej po­wie­dzieć. – Nie mam na ju­tro żad­nych pla­nów, któ­rych nie da­łoby się prze­ło­żyć. Mo­żesz więc zro­bić ze mną wy­wiad. A je­śli bę­dziesz miała ochotę, mo­żesz mi to­wa­rzy­szyć, kiedy po­jadę do ko­ścioła na Va­ris­suo.

Po czę­ści dla­tego, że po­wrót do Hel­si­nek z pu­stymi rę­kami wcale mi się nie uśmie­chał, a po czę­ści z po­wodu stanu sil­nego za­uro­cze­nia, w ja­kim się zna­la­złam, od­po­wie­dzia­łam:

– Och, chęt­nie zo­stanę, je­śli to nie pro­blem. Mu­sia­ła­bym tylko pójść do sklepu, żeby ku­pić kilka rze­czy. Nie przy­go­to­wa­łam się na no­co­wa­nie. Jed­nak nie je­stem pewna co do tego wy­da­rze­nia ko­ściel­nego. Nie na­leżę do Ko­ścioła.

Vol­ter uśmiech­nął się kpiąco.

– Bę­dzie tam dużo osób, które nie na­leżą do Ko­ścioła.

– W ta­kim ra­zie zgoda – od­par­łam. Nie chcia­łam mu od­ma­wiać.

– Dam ci klu­cze i wszystko, czego mo­żesz po­trze­bo­wać. Tylko naj­pierw się ubiorę – do­dał z bły­skiem w oku.

Nic już wię­cej nie po­wie­dzia­łam. Wró­ci­łam do sa­lonu i za­czę­łam się za­sta­na­wiać, co zro­bić, żeby za­cią­gnąć go do łóżka. Pró­bo­wa­łam ode­gnać od sie­bie te my­śli, ale nie mo­głam się po­wstrzy­mać. Mia­łam się za roz­sądną osobę, lecz wi­docz­nie resztki roz­sądku spło­nęły na po­piół w ogniu żą­dzy, która mnie ogar­nęła. _Cho­ciaż raz_… Usia­dłam na ka­na­pie i pa­trzy­łam w swoje ciemne od­bi­cie w ekra­nie te­le­wi­zora, snu­jąc nie­ro­ku­jące na­dziei sce­na­riu­sze.

A może to była ja­kaś nowa, dziwna per­wer­sja. Może cho­dziło o tabu, o zje­dze­nie za­ka­za­nego owocu. Ach, gdy­bym choć raz prze­spała się z Vol­te­rem, z pew­no­ścią umia­ła­bym le­piej oce­nić, o co mi w tym wszyst­kim cho­dzi. Mo­gła­bym po­rów­nać seks z nim do seksu z in­nymi fa­ce­tami. Ale czy on w ogóle chciałby pójść ze mną do łóżka? Tak na­prawdę nie da­wał mi żad­nych sy­gna­łów. Na do­da­tek pra­wie od­sko­czył, kiedy go do­tknę­łam.

Zza drzwi do­bie­gły od­głosy kro­ków. Po­pa­trzy­łam na Vol­tera, de­li­kat­nie przy­gry­za­jąc usta. Miał na so­bie lekką, błę­kitną lnianą ko­szulę. Nie za­piął ostat­nich gu­zi­ków. Do tego cien­kie czarne spodnie. Wi­docz­nie źle zin­ter­pre­to­wał moje spoj­rze­nie, gdyż po­wie­dział:

– Spę­dzi­łem dzie­więć dłu­gich upal­nych go­dzin w su­tan­nie. Chyba na dzi­siaj wy­star­czy.

– Och, no pew­nie. Wcale się nie dzi­wię. Za­ga­pi­łam się, bo świet­nie wy­glą­dasz.

_Czy ja na­prawdę po­wie­dzia­łam to na głos?_

Usta i oczy Vol­tera otwo­rzyły się ze zdzi­wie­nia. I wtedy to za­uwa­ży­łam. To tak­su­jące spoj­rze­nie, o które po­dej­rze­wa­łam go już w pierw­szych se­kun­dach na­szego spo­tka­nia na ulicy. Te­raz wcale się z nim nie krył. Nie od­wró­ci­łam wzroku, kiedy po­pa­trzył mi w oczy, a na­stęp­nie opu­ścił spoj­rze­nie na ra­miona, piersi… Bio­dra, od­kryte ko­lana, łydki, kostki.

O Boże. Czu­łam ogromne pod­nie­ce­nie. Mia­łam wra­że­nie, że jesz­cze chwila, a moja roz­pa­lona cipka wy­buch­nie. Mi­mo­wol­nie na­pie­ra­łam dłońmi o brzegi ka­napy. Ści­snę­łam ko­lana. Nie mo­głam się po­wstrzy­mać. De­li­kat­nymi okręż­nymi ru­chami ocie­ra­łam się o sie­dze­nie. Pra­gnę­łam roz­ko­szy. On to za­uwa­żył – za­trzy­mał przez chwilę wzrok na mo­ich udach i za­py­tał gło­sem tak głę­bo­kim, że chcia­łam w nim uto­nąć:

– Czy to nie­od­łączna część two­ich ba­dań? Te­sto­wa­nie i ku­sze­nie roz­mów­ców? A może to swego ro­dzaju eg­za­min mo­ralny?

Za­mar­łam. Na­stęp­nie po­trzą­snę­łam głową i za­wo­ła­łam:

– Ab­so­lut­nie nie! Nie! Po pro­stu… Ach, do cho­lery! Nie po­win­nam była nic mó­wić. Ale nie będę od­wo­ły­wać swo­ich słów. By­łoby to nie­zgodne z prawdą. – Wy­po­wie­dzia­łam to tak zde­cy­do­wa­nym i moc­nym gło­sem, że wy­obra­ża­łam so­bie, jak moje słowa opa­dają ciemną za­słoną na cały po­kój.

Vol­ter tylko się ro­ze­śmiał.

– No cóż, w ta­kim ra­zie wy­pada mi chyba tylko po­dzię­ko­wać.

Nie cią­gnął tej roz­mowy. Po­dał mi ha­sło do wi-fi, prze­ka­zał za­pa­sowe klu­cze i obie­cał wró­cić za parę go­dzin. Kiedy wy­szedł, ob­ję­łam głowę dłońmi i pró­bo­wa­łam uspo­koić roz­pacz­liwe my­śli. Za kogo on mnie uwa­żał, je­śli za­ło­żył, że wy­sta­wiam go na próbę? Ach! Prze­cież tylko po­wie­dzia­łam mu kom­ple­ment. Czy to coś złego? Zresztą nie ma wąt­pli­wo­ści, że to sam Vol­ter He­la­korpi prze­kro­czył gra­nice grzecz­no­ści, tak­su­jąc mnie od stóp do głów swoim sza­rym spoj­rze­niem. _Wię­cej niż raz_. Czy może rzu­cał mi w ten spo­sób wy­zwa­nie, w od­po­wie­dzi na mój ko­men­tarz do­ty­czący jego wy­glądu? Czyżby bi­skupi umieli grać w tego typu gierki?

_Bi­skup_. Jęk­nę­łam gło­śno. Wsty­dzi­ła­bym się za­czy­nać na­wet z or­ga­ni­stą, a co do­piero z bi­sku­pem! Chyba osza­la­łam. Ma­ria umar­łaby ze śmie­chu, gdyby się do­wie­działa.

Opa­no­wa­łam złość i skie­ro­wa­łam się do drzwi wyj­ścio­wych. Nie mia­łam zbyt wiele pie­nię­dzy, ale mu­sia­łam pójść na za­kupy. A na mo­jej li­ście było coś wię­cej niż tylko szczo­teczka do zę­bów.