Bóg nie jest chętny - ebook

PODZIĘKOWANIA

Ser­decz­nie dzię­kuję czy­tel­ni­kom pierw­szej wer­sji, któ­rymi byli dok­tor A. P. Cana­van, Baria Ahmed i Mark Paxton-MacRae, a także mojemu agen­towi, Howar­dowi Mor­ha­imowi, oraz redak­to­rowi, Simo­nowi Tay­lo­rowi. Na szcze­gólną wdzięcz­ność zasłu­gują moi fani odwie­dza­jący ofi­cjalną stronę face­bo­okową Ste­vena Erik­sona oraz wszy­scy youtu­be­rzy dys­ku­tu­jący o spra­wach doty­czą­cych „Mala­zań­skiej Księgi Pole­głych”. Poda­li­ście mi szcze­pionkę, gdy naj­bar­dziej jej potrze­bo­wa­łem.DRAMATIS PERSONAE

RANT: Pół-Teblor, bękarci syn Karsy Orlonga

DAMISK: myśliwy i tro­pi­ciel

GOWER: władca Czar­nych Jhec­ków

NIL­GHAN: wojow­nik Czar­nych Jhec­ków

SAR­LIS: ludzka matka Ranta

TRÓJKA: Zabój­czyni Shi’gal

CZTER­NA­STY LEGION, DRUGA KOM­PA­NIA

KAPI­TAN MRUK: dowódca kom­pa­nii

TRZPIEŃ: sier­żant, Trze­cia Dru­żyna

MOR­RUT: kapral, Trze­cia Dru­żyna

GORĄC: Trze­cia Dru­żyna

CAŁ­KIEM SPŁU­KANA: Trze­cia Dru­żyna

BEN­GER: Trze­cia Dru­żyna

POWIEDZ NIE: Trze­cia Dru­żyna

KRZYWE WIER­TŁO: sier­żant, Czwarta Dru­żyna

PRZE­KĄ­SKA: kapral, Czwarta Dru­żyna

CICHA WODA: Czwarta Dru­żyna

FOLI­BORE: Czwarta Dru­żyna

KOC: Czwarta Dru­żyna

ANYX ZYG­ZAK: Czwarta Dru­żyna

SHRAKE: sier­żant, Druga Dru­żyna

POD­WO­ZIE: kapral, Druga Dru­żyna

DELI­KATNY: Druga Dru­żyna

TEN GŁO­ŚNY: Druga Dru­żyna

SMU­TAS: Druga Dru­żyna

GLI­NIANY TALERZ: Druga Dru­żyna

TEBLO­RZY

DELAS FANA: córka Karsy Orlonga

TONITH AGRA: córka Karsy Orlonga

KARAK THORD: wojow­nik i syn Deluma Thorda

PAKE GILD: wojow­niczka i córka Owdo­wia­łej Day­liss

OWDO­WIAŁA DAY­LISS: towa­rzyszka życia nie­ży­ją­cego Bairo­tha Gilda

VALOC: Sunyd, były nie­wol­nik

ELADE THA­ROS: wódz wojenny

SATHAL: wojow­niczka

BAY­RAK: Sunyd, były nie­wol­nik

GALAM­BAR: Rathyd, wyzwo­li­ciel sunydz­kich nie­wol­ni­ków

SIVITH GYLA: Rathydka, wojow­niczka

TORAS VAUNT: Rathydka, wojow­niczka

SALAN ARDAL: naczel­niczka Suny­dów

KADA­RAST: Rathyd, wojow­nik

HESTA­LAN: Rathydka, wojow­niczka

BAGIDDE: Rathyd, wojow­nik

STI EPI­PHA­NOZ: zwia­dow­czyni z Jaskra­wych Węzłów

INNI

ROZ­KOSZ NA KÓŁ­KACH: star­szy sier­żant regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

KONIARZ: kapral regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

TRAND: żoł­nierz regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

ODLOT: żoł­nierka regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

OPAK: żoł­nierka regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

SUS: żoł­nierka regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

GUND ŻÓŁTY: żoł­nierz regu­lar­nej mala­zań­skiej pie­choty

NAST FORN: porucz­nik, gar­ni­zon ze Srebr­nego Jeziora

SIL­GAR MŁOD­SZY: bur­mistrz Srebr­nego Jeziora

STORP: obe­rży­sta i wete­ran

STWO­RZE­NIE: łasica

MNI­SISZ­CZUR: mag

BLOW­LANT: mar­kie­tanka

VARBO: mar­kie­tan

PIĘŚĆ SEVITT: dowo­dząca Czter­na­stym Legio­nem

STO­KROTKA BAN­KRUT: komen­dant bata­lionu, Czter­na­sty Legion

TRUPKA: komen­dant bata­lionu, Czter­na­sty Legion

SŁO­MIANY OGIEŃ: kapi­tan, Czter­na­sty Legion

CHAR­KOT: sier­żant, Czter­na­sty Legion

SUL­BAN: sier­żant, Czter­na­sty Legion

BEL­LAM NOM: sier­żant, Czter­na­sty Legion

TŁU­CZEK: żoł­nierz pie­choty mor­skiej

DOBRA­NOC: żoł­nierka pie­choty mor­skiej

OLIT FAS: żoł­nierz pie­choty mor­skiej

SPLO­TO­WIEDŹMA: duch ple­mienny

NISTI­LASH: gan­rel­ski czar­no­księż­nik

SUKA WOJNY: bogini Jhec­ków

CASNOCK: władca Bia­łych Jhec­ków

PAL­LID: Ogar Cie­nia

ANDRI­SON BALK: komen­dant kom­pa­nii najem­ni­ków

ARA: sier­żant w kom­pa­nii Balka

PATYK: sier­żant w kom­pa­nii Balka

SUGAL: sier­żant w kom­pa­nii Balka

RYK: sier­żant w kom­pa­nii Balka

STRU­PIEL: mag w kom­pa­nii Balka

CRA­NAL: mag w kom­pa­nii Balka

VIST: mag w kom­pa­nii Balka

KLAPKA: nocny nóż

BAIR­DAL: nocny nóż

PAUNT: nocny nóż

ORULE: nocny nóż

PAL­LAT: nocny nóż

BURDA: nocny nóż

IRIK: nocny nóż

RAYLE: nocny nóżCo o tym sądzić? Pan Śmierci nie żyje. Rodzic Wojny spo­czywa w mil­cze­niu w zdru­zgo­ta­nej kryp­cie. Świa­tło i Ciem­ność ucie­kły do Cie­nia, a Cień śni o bla­sku słońca. Domy porzu­cono. Herol­dzi krzy­czą, ale nikt nie sły­szy ich głosu, mura­rze prze­sy­pują pył w znie­czu­lo­nych dło­niach. Kró­lowe pła­czą, a kró­lo­wie się poty­kają. Cały świat utra­cił rów­no­wagę, prawdy umie­rają z każ­dym odde­chem i z każ­dym wypo­wie­dzia­nym sło­wem.

Stara kobieta idzie kory­ta­rzem, zapa­la­jąc świeczki jedną po dru­giej, ale zimny wicher gasi wszyst­kie pło­mie­nie za jej ple­cami.

Teraz jed­nak widzę przed sobą nowe pole bitwy, wita­jące świt zło­wro­gim mil­cze­niem. Wkrótce mrok się roz­pierzch­nie i noc się otrzą­śnie, odsła­nia­jąc dwie armie zwró­cone ku sobie nawza­jem. Cho­rą­gwie łopo­czą niczym skrzy­dła, nad stroj­nymi w pió­ro­pu­sze sze­re­gami unosi się para. Oręż i zbroje lśnią w bla­sku wscho­dzą­cego słońca niczym poroz­rzu­cane po ziemi skarby.

Wtem mię­dzy wro­gami poja­wia się samotna postać, wieża z ciała i nie­ugię­tej woli, żela­zne kości i nazna­czona bli­znami twarz. Męż­czy­zna nie wal­czy za nikogo, ale wszy­scy uznają go za boga. Jest krwa­wym bło­go­sła­wień­stwem wojow­nika i słod­kim poca­łun­kiem kochanka, jest świad­kiem tru­pów i twórcą dzieci. Jest pozła­ca­nym dzio­bem statku histo­rii, pru­ją­cego z furią mor­skie fale, ale mieszka w prze­strzeni mię­dzy kur­ha­nem a men­hi­rem. Jest cięż­kim tupo­tem i lek­kim jak piórko doty­kiem; zim­nym spoj­rze­niem i lot­nym zer­k­nię­ciem. Wszystko mu odda­jemy, wszystko dla niego poświę­camy. W jego imię giną narody, w jego imię uklękną bogo­wie. Jeśli impe­ria spłoną, nie miej­cie pre­ten­sji do niego, podob­nie jak w chwili, gdy odwróci się od was kochanka. Być świad­kiem zna­czy zacząć widzieć. Widzieć zna­czy zacząć wie­dzieć. Wie­dzieć zna­czy się cof­nąć. Ale on stoi spo­koj­nie na dro­dze przy­szło­ści, nie ma oręża ani zbroi. Znam go. Jest Nie­chęt­nym Bogiem, Bez­rad­nym Bogiem, Zabójcą Wszyst­kich i Nikogo.

Wro­gie armie nie ruszają się z miej­sca. Słońce rzuca swój złoty blask na powierzch­nię świata. Czy to będzie dzień nadej­ścia wojny? Prze­ko­namy się…

_Hana­scor­dia. Wizje Ostat­niego Pro­roka._
_Trzeci Apo­kryf Kar­sań­ski_
(Daru­dży­stan w roku wyzwa­nia Dzi­kiego)PROLOG

_Nad Pła­sko­wy­żem Laede­ron. Pół­nocno-zachod­nia Gena­bac­kis. Tery­to­rium Teblo­rów_

Pięli się w górę sześć dni. Około połu­dnia siód­mego dotarli na szczyt skarpy gra­ni­czą­cej z nie­mal pio­nową ścianą lodu, którą od dwóch dni mieli na lewo od sie­bie. Ścianę nazna­czyły ślady daw­nych roz­to­pów, ale na tej wyso­ko­ści zima na­dal trzy­mała góry w moc­nym uści­sku, a dmące w dół turni wichry były białe od szronu i krwa­wiły tęczami w ostrym bla­sku słońca.

Szczyt skarpy był pochyłą, wyszczer­bioną gra­nią, tak stromą, że czwórka Teblo­rów led­wie mogła na niej ustać. Wiatr zawo­dził prze­raź­li­wie, szar­piąc luźne rze­mie­nie broni i wni­ka­jąc pod futra, które mieli na sobie. Od czasu do czasu pró­bo­wał zepchnąć ich w dół, jakby wście­kała go ich bez­czel­ność. Tak wyso­kie góry nie były ich świa­tem. Niebo było tu zbyt bli­skie, a powie­trze za rzad­kie.

Owdo­wiała Day­liss z Teblo­rów cia­śniej otu­liła ramiona wil­czym futrem. Przed nimi strome, usiane gła­zami zbo­cze opa­dało ku masie pokru­szo­nego lodu, pia­sku i śniegu, bie­gną­cej wzdłuż brzegu niczym mur obronny.

Z miej­sca, w któ­rym stali, widzieli, co znaj­duje się za tą przy­po­mi­na­jącą zęby piły barierą, aż po samo jezioro. Lodowe wybrzu­sze­nia wzno­siły się nad jego pła­ską, pokrytą śnie­giem powierzch­nię na podo­bień­stwo wysp. Nie­które pię­trzyły się wysoko niczym for­tece, jakby setka tyra­nów toczyła ze sobą wojnę o wła­dzę nad tym ogrom­nym impe­rium zamar­z­nię­tej wody.

Nikt z nich nie czuł się jesz­cze gotowy, by cokol­wiek powie­dzieć. Owdo­wiała Day­liss unio­sła wzrok i spoj­rzała na pół­noc, mru­żąc powieki. Gdzieś tam jezioro powinno się koń­czyć. Biel cią­gnęła się jed­nak aż po odle­gły hory­zont. Nad tą płasz­czy­zną – nie­wy­raźne niczym chmury – wid­niały naj­wyż­sze tur­nie gór­skiego łań­cu­cha. Ich zwró­cone w stronę połu­dnia stoki były wolne od śniegu. Już sam ten widok był prze­ra­ża­jący. Owdo­wiała Day­liss zwró­ciła się ku mło­demu wodzowi wojen­nemu sto­ją­cemu na prawo od niej.

Na­dal zdu­mie­wała ją myśl, że towa­rzy­szy im Rathyd, jakby tysiąc lat nie­ustan­nych wen­det i wza­jem­nych mor­dów nic nie zna­czyło, a przy­naj­mniej zna­czyło tak nie­wiele, że nie powstrzy­mało tego wodza wojen­nego przed zwró­ce­niem się do Ury­dów w poszu­ki­wa­niu wojow­ni­ków, któ­rzy zechcą wyru­szyć z nim w to miej­sce.

Wszystko się zmie­niało. Przy­glą­dała mu się jesz­cze przez chwilę.

– Zatem twoi współ­ple­mieńcy to zoba­czyli – stwier­dziła wresz­cie.

Elade Tha­ros wsparł się na dwu­ręcz­nym mie­czu, wbi­tym w zeszklony lód wypeł­nia­jący szcze­linę w kamie­niu, na któ­rym stał.

– Kiedy latem obo­zo­wa­li­śmy wysoko, Białe Twa­rze nie były już białe – odpo­wie­dział, kiwa­jąc głową.

Tylko nie­liczni spo­śród Ury­dów, któ­rzy usły­szeli opo­wieść Elade’a, pojęli jej zna­cze­nie. Życie toczyło się powoli, rytm pór roku był nie­zmienny. Jeśli poprzed­nia zima była bar­dziej mroźna, zna­czyło to, że ta, która ją poprze­dzała, musiała być łagod­niej­sza. Jeśli odwilż nad­cho­dziła z prze­rwami, a z gór na pół­nocy przy­by­wały dziwne, cie­płe powiewy, jeśli śnieg sypał codzien­nie, zasy­pu­jąc Teblo­rów grubą war­stwą, jeśli lasy wspi­nały się coraz wyżej na gór­skich sto­kach, a na niżej poło­żo­nych obsza­rach drzewa ginęły latem od suszy i szkod­ni­ków… trzeba było po pro­stu każ­dego lata wybie­rać inne wyso­ko­gór­skie pastwi­sko. Oby­czaje Teblo­rów zmie­niały się, dosto­so­wu­jąc się do nowych warun­ków.

Powta­rzali pół­gęb­kiem, że nowe wie­ści nie są powo­dem do obaw. Och, być może Rathy­dzi – te ich nie­liczne osady, które prze­trwały, ukry­wa­jąc się w nie­do­stęp­nych miej­scach przed wiecz­nie głod­nymi łow­cami nie­wol­ni­ków z połu­dnia – nauczyli się stra­chu jak zbite suki i bali się teraz cieni na nie­bie.

Gdy Elade Tha­ros sły­szał takie słowa, jego obli­cze nie mrocz­niało. Uśmie­chał się tylko, odsła­nia­jąc zęby w bez­gło­śnym gry­ma­sie zło­ści.

– Wszyst­kie dzieci łowiące nie­wol­ni­ków nie żyją – mówił. – Czy nie wie­rzy­cie nawet w te pogło­ski? Czy moje imię nic tutaj nie zna­czy? Jestem Elade Tha­ros, wódz wojenny wszyst­kich Suny­dów i Rathy­dów. Wódz wojenny wol­nych i tych, któ­rzy zaznali kie­dyś nie­woli. Trasę mojego zwy­cię­skiego powrotu do ojczy­stych stron nazna­czyły głowy tysiąca dzieci łowią­cych nie­wol­ni­ków. Każdą z nich nadziano na sunydzką albo rathydzką włócz­nię. – W jego sza­rych oczach poja­wiły się dzi­kie bły­ski pogardy. – Jeśli będę musiał, znajdę garstkę oca­la­łych pha­lydz­kich wojow­ni­ków, żeby towa­rzy­szyli mi w dro­dze na pół­noc.

To roz­strzy­gnęło sprawę. W końcu jaką opo­wieść zaniósłby Elade Tha­ros do znie­na­wi­dzo­nych Pha­ly­dów? „Ury­do­wie ukryli się w cha­tach i nie chcieli mnie wysłu­chać…”. Nawet jeśli go nie rozu­mieli, to nie mieli wyboru. Każdy wojow­nik musiał klę­kać przed dumą.

Wódz wojenny Rathy­dów mógł być młody, ale nie był głup­cem.

– Wieczne śniegi się roz­to­piły – stwier­dził Karak Thord. – Już to samo w sobie jest nie­moż­liwe. – Jego lico przy­brało zakło­po­tany wyraz, ale nie patrzył na odle­głe góry. Wle­pił wzrok w jezioro. – Zna­leź­li­śmy odpo­wiedź na pyta­nie, co się z nimi stało. – Zwró­cił się w stronę Elade’a. – A ta zato­piona dolina? Czy zawsze tak wyglą­dała?

– Nie, Karaku z Ury­dów. Tak jest, była tu kie­dyś rzeka, czy­sta i zimna, pły­nąca po zaokrą­glo­nych kamie­niach, małych kamy­kach oraz pia­sku. Na pły­ci­znach zbie­rano tam złoto. Można ją było przejść w bród i woda ni­gdy nie się­gała wyżej niż do bio­der.

– Kiedy tak było? – zapy­tał Karak Thord.

– W cza­sach mojego ojca.

Druga kobieta w ich gru­pie prych­nęła lek­ce­wa­żąco.

– Czy zagłę­bi­łeś się w jego wspo­mnie­niach, wodzu wojenny, żeby spraw­dzić, w któ­rym stu­le­ciu ostat­nio odwie­dził tamto miej­sce?

– Nie, Tonith z Ury­dów. Nie zro­bi­łem tego. Mój ojciec nie żyje. Moja rodzina od dawna miała dar zbie­ra­nia złota. Zapusz­cza­li­śmy się wysoko w góry, gdzie nie docie­rali inni Teblo­rzy. Całe złoto uży­wane w han­dlu przez Teblo­rów zna­la­zła moja rodzina. – Prze­rwał na chwilę, wzru­sza­jąc ramio­nami. – Oczy­wi­ście mia­łem odzie­dzi­czyć to zaję­cie po przod­kach. Moje nauki zaczęły się wcze­śnie. Póź­niej przy­byli łowcy nie­wol­ni­ków i opu­ści­li­śmy połu­dnie. Ci z nas, któ­rym udało się zbiec. A gdy wresz­cie pomy­śle­li­śmy, że jeste­śmy bez­pieczni, zaata­ko­wali nas wojow­nicy. Wtedy zgi­nął mój ojciec.

Owdo­wiała Day­liss raz jesz­cze przyj­rzała się Elade’owi. Poczuła w ustach nagłą suchość.

– Ci wojow­nicy byli Ury­dami, wodzu wojenny.

– To prawda – przy­znał pozba­wio­nym wyrazu gło­sem.

Karak Thord wle­pił w niego spoj­rze­nie sze­roko otwar­tych oczu.

– Moimi kuzy­nami…

– W rze­czy samej – prze­rwał mu Elade. – Nie­trudno było poznać ich imiona. W końcu któż z Ury­dów nie śpiewa na­dal pie­śni o Kar­sie Orlongu, Delu­mie Thor­dzie i Bairo­thu Gil­dzie? – Prze­niósł spoj­rze­nie na Day­liss. – Twoje dzieci, Owdo­wiała, zro­dziły się z nasie­nia Bairo­tha. Czy zali­czasz się do wyznaw­ców tego nowego Roz­trza­ska­nego Boga?

– Za dużo wiesz o Ury­dach – odparła. Za jej sło­wami kryła się groźba mie­cza.

Elade wzru­szył ramio­nami. Ponow­nie skie­ro­wał uwagę na zamar­z­nięte jezioro, lek­ce­wa­żąc ich wszyst­kich oraz temat roz­mowy.

– Przyj­rzy­cie się dobrze – pod­jął. – To, co widzi­cie, nie jest jezio­rem. To zatoka. Za Pro­me­nadą Bogów, gdzie kie­dyś cią­gnęła się tun­dra, teraz jest morze. Wyżyny na zacho­dzie oddzie­lają je od oce­anu. Na wscho­dzie roz­po­ściera się na obsza­rze jed­nej trze­ciej kon­ty­nentu. – Prze­chy­lił głowę. – Co wiem o tym kon­ty­nen­cie? Z pew­no­ścią wię­cej niż któ­re­kol­wiek z was. Wyobra­ża­cie sobie, że żyjemy w małym świe­cie. Te góry i doliny, rów­niny na połu­dniu, a za nimi morze. Ale to nie świat jest mały, tylko wie­dza Teblo­rów o nim.

– Ale nie twoja wie­dza? – zapy­tała Tonith Agra ostrym tonem, suge­ru­ją­cym, że pró­buje zama­sko­wać strach pogardą.

– Byli nie­wol­nicy mieli dużo do powie­dze­nia. Ich wie­dza nas oświe­ciła. Widzia­łem też mapy. – Zato­czył pełen krąg. – Lodowy mur powstrzy­muje morze. W ciągu ostat­nich dwóch dni wspię­li­śmy się na niego od naszej strony. Widzie­li­śmy szcze­liny, oznaki top­nie­nia. Widzie­li­śmy sta­ro­żytne zwie­rzęta, ongiś uwię­zione w lodzie, kłęby cuch­ną­cego futra ster­czące ze ściany. Z każdą wio­sną poja­wiają się nowe, przy­wa­bia­jąc kon­dory i wrony, a nawet Wiel­kie Kruki. Prze­szłość ofe­ruje padli­no­żer­com sutą ucztę. Mimo to, widząc ją, widzimy przy­szłość. Naszą przy­szłość.

Owdo­wiała Day­liss rozu­miała zna­cze­nie nagich turni. Zima świata umie­rała. Zda­wała sobie też sprawę z celu ich podróży. Mieli spraw­dzić, co dzieje się z wodą pocho­dzącą z roz­to­pio­nego lodu. Prze­ko­nać się, dla­czego nie spływa na niżej poło­żone obszary, gdzie każ­dego lata drę­czyła ich susza.

– Gdy ta lodowa tama pęk­nie… – zaczęła wypo­wia­dać słowa prawdy.

Ale wódz wojenny Elade Tha­ros nie zamie­rzał ustą­pić jej prawa do ich wypo­wie­dze­nia.

– Gdy ta lodowa tama pęk­nie, wojow­nicy Ury­dów, świat Teblo­rów się skoń­czy.

– Mówi­łeś o morzu – przy­po­mniał mu Karak Thord. – Dokąd mogli­by­śmy uciec przed morzem?

Elade Tha­ros uśmiech­nął się sze­roko.

– Nie przy­by­łem tylko do Ury­dów. Byłem w wielu róż­nych miej­scach. Zanim skoń­czę, wszyst­kie klany Teblo­rów będą ze mną.

– Z tobą? – zapy­tała Tonith. – Jakie tytuły mie­li­by­śmy ci przy­znać? Wielki wódz wojenny Rathy­dów, wyzwo­li­ciel sunydz­kich i rathydz­kich nie­wol­ni­ków, Zabójca Tysiąca Dzieci z Połu­dnia! Elade Tha­ros! Tak jest! Teraz popro­wa­dzi nas na wojnę z powo­dzią, któ­rej nawet bogo­wie nie zdo­łają powstrzy­mać!

Prze­chy­lił głowę, jakby po raz pierw­szy zoba­czył córkę Karsy Orlonga. Z pew­no­ścią od chwili opusz­cze­nia osady Ury­dów zamie­nili ze sobą bar­dzo nie­wiele słów.

– Tonith Agra, pod twoją cienką skórą uwi­dacz­nia się strach, a wszyst­kie słowa, które wypo­wia­dasz, zdra­dzają twoją nie­pew­ność. – Uniósł rękę, gdy się­gnęła po miecz z krwa­wego drewna. – Wysłu­chaj mnie, Tonith Agra. Strach drę­czy nas wszyst­kich. Każdy wojow­nik, który by temu prze­czył, byłby głup­cem. Wysłu­chaj mnie uważ­nie. Jeśli musimy poczuć lodo­waty wicher prze­ra­że­nia, lepiej, żeby dął nam w plecy.

Umilkł, cze­ka­jąc na odpo­wiedź.

Owdo­wiała Day­liss wydała z sie­bie jakiś dźwięk. Sama nie potra­fi­łaby okre­ślić, co mógłby ozna­czać.

– Uwa­żasz, że jesteś w cie­niu Roz­trza­ska­nego Boga, tak? Że jesteś śla­dem na jego dro­dze. Rathyd, któ­rego ojciec zgi­nął od mie­cza z krwa­wego drewna dzier­żo­nego przez Karsę. Albo Deluma bądź Bairo­tha. A teraz chcesz wyjść z tego cie­nia. Pra­gniesz, by chwała, jaką się okry­jesz, zepchnęła Karsę na bok.

Elade Tha­ros wzru­szył ramio­nami.

– Szu­kam chwały, Owdo­wiała Day­liss, ale jeśli Roz­trza­skany Bóg ode­gra jakąś rolę w tych poszu­ki­wa­niach, to tylko w chwili, gdy prze­bije go mój miecz z krwa­wego drewna. Tonith Agra ma rację. Nie możemy wal­czyć z powo­dzią. Wody nadejdą. Nasze zie­mie zatoną. Ale to będzie tylko począ­tek potopu. Czy jesz­cze tego nie zro­zu­mia­łaś?

Ski­nęła głową.

– Zro­zu­mia­łam, wodzu wojenny Elade Tha­ros. Wody spłyną z naszych gór i pokryją wszyst­kie zie­mie poło­żone na połu­dniu, gdzie miesz­kają dzieci łowiące nie­wol­ni­ków. Znisz­czą je cał­ko­wi­cie.

Potrzą­snął głową.

– Wody ich nie znisz­czą. My to zro­bimy.

Karak Thord wycią­gnął nagle miecz i klęk­nął przed Elade’em Tha­ro­sem, uno­sząc oręż w pozy­cji pozio­mej, wsparty na zwró­co­nych ku górze dło­niach.

– Jestem Karak Thord z Ury­dów. Pro­wadź mnie, wodzu wojenny.

Elade dotknął z uśmie­chem jego mie­cza.

– Doko­nało się.

Po chwili Tonith Agra zro­biła tak samo. Pomimo nie­daw­nego sporu mię­dzy nimi wódz wojenny zaak­cep­to­wał ją bez oporu i bez chwili waha­nia.

Owdo­wiała Day­liss odwró­ciła wzrok, choć wie­działa, że Rathyd patrzy na nią i czeka. Nie chciała ani nie mogła mu się sprze­ci­wiać. W jej żyłach pło­nął gwał­towny ogień. Serce tłu­kło jej mocno. Zacho­wała jed­nak mil­cze­nie, wpa­tru­jąc się w odle­głe zie­mie na połu­dniu.

– Tak – wyszep­tał Elade Tha­ros, który nagle zna­lazł się tuż przy niej. – Przed wodą nadej­dzie ogień.

– Być może to mój mąż zabił two­jego ojca.

– To nie był on. Na wła­sne oczy widzia­łem, jak powa­lił go Karsa Orlong. Z naszych męż­czyzn tylko ja jeden prze­ży­łem atak.

– Rozu­miem.

– Czyżby? – zapy­tał. – Powiedz mi, kim jest ten Roz­trza­skany Bóg? Czy Karsa Orlong wró­cił do ojczy­zny? Czy zwo­łał krew­nia­ków i zdo­był nowych zwo­len­ni­ków? Czy roz­po­czął wielką wojnę z dziećmi z połu­dnia? Nie. Nie zro­bił żad­nej z tych rze­czy. Powiedz mi, Owdo­wiała Day­liss, dla­czego ucze­pi­łaś się tej fał­szy­wej nadziei?

– Bairoth Gild posta­no­wił sta­nąć u jego boku.

– I zapła­cił za to życiem. Zapew­niam, że ja nie będę tak roz­rzutny z moimi zaprzy­się­żo­nymi zwo­len­ni­kami.

Prych­nęła pogar­dli­wie.

– Żaden z nich nie zgi­nie? Jak sobie wyobra­żasz tę wojnę? Czy kiedy ruszymy na połu­dnie, nie poma­lu­jemy twa­rzy na czarno, szaro i biało, wodzu wojenny?

– Mie­li­by­śmy ści­gać wła­sną śmierć? – zapy­tał, uno­sząc brwi. – Owdo­wiała Day­liss, mam zamiar zwy­cię­żyć.

– W woj­nie z połu­dniem? – Pozo­stali przy­glą­dali się i słu­chali ich z uwagą. – Mówi­łeś, że widzia­łeś mapy. Ja też je widzia­łam, Elade Tha­ros, gdy pierw­sza córka Karsy wró­ciła do nas. Nie możemy poko­nać Impe­rium Mala­zań­skiego.

Elade ryk­nął śmie­chem.

– To wykra­cza­łoby nawet poza moje ambi­cje – oznaj­mił. – Ale powiem ci jedno. Pano­wa­nie Impe­rium nad Gena­bac­kis jest słab­sze, niżby się zda­wało. Zwłasz­cza nad zie­miami Gena­ba­rian i Nathij­czy­ków.

Pokrę­ciła głową.

– To roz­róż­nie­nie nic nie zna­czy. Żeby zna­leźć dla naszych ludzi miej­sce na połu­dniu, poza zasię­giem nad­cho­dzą­cych powo­dzi, będziemy musieli zabić ich wszyst­kich. Mala­zań­czy­ków, Nathij­czy­ków, Gena­ba­rian i Kor­hi­vij­czy­ków.

– To prawda, ale tylko Mala­zań­czycy łączą wszyst­kie te ludy w jed­no­li­tego wroga, zdol­nego sta­wić nam czoło na polu bitwy. Na któ­rym spo­tkamy go i zmiaż­dżymy.

– Jeste­śmy łupież­cami, Elade Tha­ros, nie żoł­nie­rzami. Poza tym jest nas za mało.

– Twoje wąt­pli­wo­ści mnie nie znie­chę­cają – odparł z wes­tchnie­niem Ruthyd. – Z chę­cią usły­szał­bym twój głos w naszej radzie wojen­nej. Czy jest nas za mało? Tak. A czy będziemy wal­czyli sami? Nie.

– Nie rozu­miem.

– Owdo­wiała Day­liss, czy przy­się­gniesz mi wier­ność? Czy unie­siesz wysoko swój miecz z krwa­wego drewna, bym mógł go dotknąć? Jeśli tego nie zro­bisz, nasza roz­mowa będzie się musiała zakoń­czyć. W końcu… – cią­gnął z łagod­nym uśmie­chem – …nie jeste­śmy jesz­cze na radzie wojen­nej. Jeśli masz wąt­pli­wo­ści, wolał­bym, żebyś udzie­liła swego głosu wszyst­kim, któ­rzy je podzie­lają, ale muszą zacho­wać mil­cze­nie.

Wydo­była miecz.

– Zro­bię to – oznaj­miła. – Ale zro­zum mnie dobrze, Elade Tha­ros. Córki Karsy Orlonga podró­żo­wały z naszych krain w miej­sce, gdzie mieszka ich ojciec, Roz­trza­skany Bóg. Wie­lo­krot­nie.

– A mimo to on nic nie robi.

– Elade Tha­ros, on tylko wciąga głę­boko powie­trze.

– W takim razie z chę­cią usły­szę jego okrzyk bojowy.

Nie sądzę.

Nie powie­działa tego na głos. Opa­dła na jedno kolano i unio­sła przed sobą drew­niany miecz.

– Jestem Owdo­wiała Day­liss z Ury­dów. Pro­wadź mnie, wodzu wojenny.

Słońce osią­gnęło naj­wyż­szy punkt w swej wędrówce po nie­bie. Ciszę zmą­ciły głu­che trza­ski, dobie­ga­jące znad wiel­kiej, sku­tej lodem zatoki spo­wi­tego mgłami śród­lą­do­wego morza. Zaczy­nała się odwilż. Od ściany lodu, znaj­du­ją­cej się teraz po ich pra­wej stro­nie, dobie­gał szum wody, spły­wa­ją­cej gdzieś za zie­lo­nymi i nie­bieskimi kolum­nami lodu. Ten sam dźwięk sły­szeli popo­łu­dniami pod­czas wspi­naczki, kiedy było naj­cie­plej.

Na połu­dniu ucie­szą się z nagłej odwilży. Lato, powie­dzą, susza się skoń­czy. Widzi­cie? Nie ma powodu do nie­po­koju.

Wie­działa, że wkrótce takie nie­wiel­kie pro­blemy utracą wszel­kie zna­cze­nie. Kiedy przy­bę­dzie wódz wojenny, przy­no­sząc ze sobą obiet­nicę zemsty na znie­na­wi­dzo­nych dzie­ciach z połu­dnia. Obiet­nicę wojny.

Gdy wresz­cie dotknął jej mie­cza i wypo­wie­dział słowa akcep­ta­cji, wypro­sto­wała się i wycią­gnęła rękę.

– Uznajmy, że to nasza pierw­sza rada wojenna.

– Day­liss, to nie jest… – sprze­ci­wił się Karak Thord.

– Jest – prze­rwała mu i spoj­rzała pro­sto w oczy Elade’a. – Wodzu wojenny, jest pewna tajem­nica, któ­rej wszy­scy czworo musimy docho­wać. Zło­żymy przy­sięgę, któ­rej nie wolno nam będzie zła­mać.

– Co to za tajem­nica? – zapy­tała Tonith.

Day­liss wle­piła spoj­rze­nie w wodza wojen­nego.

– Obie­caj wszyst­kim kla­nom Teblo­rów wojnę z dziećmi z połu­dnia. Opo­wiedz im o zemście. O spra­wie­dli­wej zapła­cie za zbrod­nie, jakich dopu­ścili się wobec naszego ludu han­dla­rze nie­wol­ni­ków i łowcy nagród. O nowych osa­dach powsta­ją­cych na naszych zie­miach. O naszych daw­nych zwy­cię­stwach. Zdo­bądź ich serca, wodzu wojenny, sło­wami o krwi i chwale.

Tonith sta­nęła mię­dzy nimi.

– A co z poto­pem? Ta wia­do­mość powinna wystar­czyć!

– Wielu nie zechce uwie­rzyć w nasze słowa – odparła Day­liss. – Zwłasz­cza żyjące na ubo­czu klany, które mogą uwa­żać, że pory roku się nie zmie­niły, i nic nie wie­dzieć o tru­dach albo nie­do­stat­kach.

Przez chwilę nikt się nie odzy­wał. Ale poru­sze­nia lodu sta­wały się coraz gło­śniej­sze.

Wresz­cie Elade Tha­ros ski­nął głową.

– Jestem skłonny zro­bić to, co suge­ru­jesz. Ale jeśli mam zdo­być serca wszyst­kich kla­nów, nie mogę być sam.

– To prawda. Dla­tego nasza trójka będzie z tobą, wodzu wojenny. Repre­zen­tu­jemy Rathy­dów, Suny­dów oraz Ury­dów. Już ten szcze­gół wystar­czy, by przy­cią­gnąć do nas uwagę.

Karak Thord odchrząk­nął.

– Jeśli znaj­dziemy jesz­cze jakie­goś Pha­lyda, góry zadrżą ze zdu­mie­nia.

Elade Tha­ros spoj­rzał na niego.

– Karaku z Ury­dów, mam wśród swo­ich zwo­len­ni­ków Pha­lyda. Poka­żemy im przed­sta­wi­cieli wszyst­kich czte­rech kla­nów. – Ponow­nie zwró­cił się ku Owdo­wia­łej Day­liss. – To mądre słowa. Przy­się­gnijmy wszy­scy, że docho­wamy tej tajem­nicy, do czasu, gdy wszy­scy czworo zgo­dzimy się, że pora ją ujaw­nić.

Zer­k­nął na nich kolejno. Wszy­scy ski­nęli gło­wami. Nawet Tonith Agra.

Dopiero wtedy ruszyli w drogę powrotną.

Woda spły­wała w dół jaski­niami ukry­tymi pod lśnią­cymi ścia­nami z lodu. W coraz cie­plej­szych pro­mie­niach słońca ze skał buchały obłoczki pary.Gdy bez­radni, ranni i mło­dzi ucie­kli, ponoć wznie­siono za nimi barierę prze­ci­na­jącą wąską prze­łęcz. Dwu­nastka doro­słych Teblo­rów – wszy­scy mieli broń, jaką tylko zdo­łali zna­leźć – wzięła w ręce ostat­nie ogniwa zerwa­nych łań­cu­chów i przez ich otwory wbiła kolce głę­boko w skałę. Połą­czeni w ten spo­sób za kostki byli gotowi sta­wić opór furii han­dla­rzy nie­wol­ni­ków oraz ich żoł­nie­rzy, ści­ga­ją­cej ich amii pra­gną­cej odzy­skać utra­cone żywe bogac­two.

Rzecz jasna, nie spo­sób udo­wod­nić, że to wyda­rzyło się naprawdę. Możemy jed­nak powie­dzieć, że ucieczka wyzwo­lo­nych Teblo­rów była udana, co poło­żyło kres insty­tu­cji nie­wol­nic­twa w Pro­win­cji Malyn mala­zań­skiej Gena­bac­kis, a to z kolei dopro­wa­dziło do upadku ostat­niego bastionu plu­ga­wego han­dlu.

Valard z Tuli­pa­nów umie­ściła jed­nak w swej _Geo­gra­pha ‘ta Mott_ intry­gu­jącą wzmiankę o Wąwo­zie Teblo­rów, zauwa­ża­jąc, że w naj­węż­szym punk­cie ścieżki prze­cina ją usy­pi­sko kości, pod­czas gdy nieco niżej znaj­duje się dru­gie, znacz­nie więk­sze. Jak napi­sała: „Wygląda to tak, jakby tysiąc zbroj­nych zgi­nęło w walce z garstką obroń­ców”.

Powinno się rów­nież pod­kre­ślić, że Valard, jako pobożna Mistyczka Zaprze­cze­nia, z pew­no­ścią ni­gdy nie sły­szała o bun­cie nie­wol­ni­ków w Malyn ani o miej­sco­wej legen­dzie o bitwie zaku­tych w łań­cu­chy.

_Histo­ria Gaer­lonu, tom IX_
Wielka Biblio­teka w Nowej MornROZDZIAŁ TRZECI

W tam­tym cza­sie mala­zań­skimi Pro­win­cjami Pół­noc­nymi na Gena­bac­kis zarzą­dzała pięść Sevitt. Nie wiemy o niej zbyt wiele i zapewne ni­gdy już nie dowiemy się wię­cej. To dziwne, że histo­ria nie­raz prze­suwa się przed naszymi oczami i wszy­scy jeste­śmy usta­wio­nymi w sze­reg świad­kami, ale choć sta­ramy się coś powie­dzieć, tylko jeden na dzie­się­ciu albo nawet dwu­dzie­stu jest w sta­nie choć otwo­rzyć usta. Prze­szłość czę­sto jest niema, ale to, co krzy­czy do nas, żyją­cych w teraź­niej­szo­ści, jest drwiną ze wszyst­kich prze­czuć. Mógł­bym się zało­żyć, że każdy znisz­czony pomnik upa­mięt­nia głu­potę. Mądrość zawsze ginie. Pozo­stają tylko pełne buty wspo­mnie­nia pychy i głu­poty.

O czym to chcia­łem opo­wie­dzieć? Aha, pięść Sevitt…

Caha­gras Pilt
Przed­mowa do wstępu, _Wstępne myśli na temat rein­ter­pre­ta­cji histo­rii_
Wielka Biblio­teka w Nowej Morn

Srebrne Jezioro. Pro­win­cja Malyn

Choć przez więk­szą część życia był myśli­wym, przez całą tę noc ani razu nie nasu­nęła mu się myśl o obu­dze­niu innych miesz­kań­ców mia­steczka. Miał już swoje lata. Widział bar­dzo dużo, wystar­cza­jąco wiele, żeby wie­dzieć, że nad­szedł już czas, by odło­żyć łuk, zna­leźć sobie wygodny ganek i sie­dzieć tam jako mil­czący świa­dek, cze­ka­jąc na coś cudow­nego.

Zwie­rzęta miały nawyki. Łatwo było sobie wyobra­zić, że to wszystko, czym są. Żero­wa­nie, roz­mna­ża­nie się, opieka nad mło­dymi. Ucieczka przed nie­bez­pie­czeń­stwem i walka, kiedy nie było innego wyj­ścia. Widział, jak się zacho­wy­wały, gdy się bały, kiedy ogar­niało je prze­ra­że­nie albo cier­piały. Widział nawet, jak ginęły, spa­da­jąc z urwisk w panice, gdy stado zmie­niało się w jedno zwie­rzę, ucie­ka­jące na oślep przed czymś, czego nawet nie widziało.

Widy­wał też inne zwie­rzęta, te, które polo­wały, nie­ubła­ga­nie ści­gały zdo­bycz. Dzięki nim zro­zu­miał, że koniecz­ność jest czę­sto okrutna i bez­li­to­sna.

W życiu ist­niały różne regu­lar­no­ści – nie­które małe, inne zaś tak ogromne, że trudno je było pojąć. Rośliny, zwie­rzęta, ludzie – wszystko musiało się wpa­so­wać w ten wzo­rzec, czy tego chciało, czy nie, czy uzna­wało ten fakt, czy mu zaprze­czało. Czas niósł wszystko naprzód. Można było z nim pły­nąć albo nie.

Nocą, która wła­śnie się koń­czyła, powierzch­nia jeziora odna­la­zła nowy wzo­rzec. Myśliwy ni­gdy dotąd go nie widział. Pod roz­bi­tym pół­księ­ży­cem, spo­wi­tym w srebrny, pło­mienny blask, w nie­ru­cho­mym powie­trzu uno­sił się cichy trzask zde­rza­ją­cych się ze sobą poroży. Przez jezioro pły­nęły karibu. Tysiące, być może dzie­siątki tysięcy.

Pół­nocny brzeg jeziora pora­stał bez­ład­nie skłę­biony pół­nocny las, seria jarów i wąwo­zów bie­gła ze wschodu na zachód niczym pokry­wa­jące zie­mię zmarszczki. Te bli­zny zapewne były tu na długo przed poja­wie­niem się jeziora. Woda odpły­wała z niego, jedy­nie sącząc się przez skalne pod­łoże albo pły­nąc przez szcze­liny i pod­ziemne kory­ta­rze. Pomarsz­czony teren cią­gnął się na pół­noc, wzdłuż wygła­dzo­nej przez ero­zję gra­nicy Pro­me­nady Bogów, prze­cho­dząc w tor­fowe bagni­sko, a wresz­cie w tun­drę, roz­le­głą na setki mil, jeśli nie wię­cej.

Stado miało swoje nawyki, ale nie nale­żała do nich migra­cja tak daleko na połu­dnie. Myśliwy był tego pewien. Karibu zimo­wały w lesie, a wio­sną z reguły wędro­wały na pół­noc, sta­ro­żyt­nymi ścież­kami wio­dą­cymi przez tor­fo­wi­ska, by osta­tecz­nie dotrzeć na pagór­ko­watą tun­drę.

Myśliwy ni­gdy nie zapu­ścił się tak wysoko, ale sły­szał opo­wie­ści żyją­cych na pół­noc­nym wscho­dzie miesz­kań­ców lasu, han­dlu­ją­cych futrami, bursz­ty­nem i dzi­kim ryżem. Nie­kiedy też polo­wał w lesie na karibu.

Stado prze­pra­wiało się przez jezioro pra­wie całą noc. Gdyby to wyda­rzyło się dwa­dzie­ścia lat temu, mógłby popę­dzić do osady, by zwo­łać tylu łow­ców, ilu tylko zdoła. Potem zaczę­łaby się rzeź. Tyle mięsa i skór, kopytne bogac­two.

Doszedł do wnio­sku, że żądza krwi odcho­dzi ostat­nia, ale i ona w końcu odcho­dzi. Zmę­czył się już zabi­ja­niem.

Sie­dział spo­koj­nie, obser­wu­jąc wido­wi­sko w srebr­nym bla­sku księ­życa. Tysiące stwo­rzeń zmie­nio­nych w jedno, które zerwało ze swymi zwią­za­nymi z porami roku nawy­kami. Nie wystar­czyło po pro­stu zasta­na­wiać się, dla­czego do tego doszło. Mogło ist­nieć kil­ka­na­ście róż­nych powo­dów, nie­wy­klu­czone, że waż­nych i god­nych uwagi, ale gdy noc zbli­żała się do końca i zwie­rzęta wygra­mo­liły się na brzeg i roz­pro­szyły, zmie­rza­jąc na połu­dnie poprzez pastwi­ska oraz roz­le­głe obszary poro­śnięte ongiś lasem, jego duszę i myśli zaprząt­nęło coś znacz­nie głęb­szego. Ludzie dostrze­gali w zacho­wa­niu zwie­rząt jedy­nie instynkt, jakby były one nie­wol­ni­kami swo­jej natury.

Być może pod wie­loma wzglę­dami rze­czy­wi­ście nimi były. Ta noc uświa­do­miła jed­nak myśli­wemu, że zwie­rzę – każde zwie­rzę – jest czymś wię­cej niż tylko zbio­rem instynk­tów. W tym aspek­cie nie róż­niły się one od ludzi. Każde z nich żyło wła­snym życiem, tak samo jak ludzie. Znało nadzieję, być może nawet marze­nia. I pożą­da­nie, och, z pew­no­ścią wszyst­kie znały pożą­da­nie.

Nie chcę uto­nąć.

Nie chcę, żeby moje młode uto­nęło albo żeby dopa­dły je wilki.

Nie chcę, żeby strzała zatrzy­mała moje serce. Albo prze­biła mi płuco, od czego zacznę kasłać krwią, osłabnę, zachwieję się na nogach, a wresz­cie padnę na kolana.

Gdy niebo zaczęło jaśnieć, ostatni człon­ko­wie stada opu­ścili jezioro, wyszli na ląd i znik­nęli we mgłach na połu­dniu. Obser­wo­wał zwie­rzęta, czu­jąc wil­goć na policz­kach.

Inni myśliwi się wściekną. Wielu wyru­szy w pościg za sta­dem i zwie­rzęta będą ginęły od ich strzał. Ale naj­bar­dziej nie­bez­pieczna chwila minęła.

Dopiero wtedy zlazł ze skały, pod­niósł wiązkę zabi­tych zajęcy i ruszył przed sie­bie. To było jego ostat­nie polo­wa­nie.

* * *

Gospoda „Pod Trój­no­gim Psem” znaj­do­wała się na samym końcu uliczki, tuż obok jeziora. Po lewej stro­nie miała ulicę Nad­brzeżną, z przodu zaś główną aleję Srebr­nego Jeziora. Poni­żej bal­konu, a nad drzwiami, umiesz­czono ogromną koń­ską czaszkę, pra­wie dwu­krot­nie więk­szą od nor­mal­nej, przy­naj­mniej jeśli cho­dzi o konie z połu­dnia.

Wewnątrz, nad komin­kiem o kamien­nym obra­mo­wa­niu, naprze­ciwko baru wisiała popla­miona od dymu czaszka sza­rego niedź­wie­dzia. Bra­ko­wało jej żuchwy. Nato­miast w samo obmu­ro­wa­nie wmon­to­wano czaszkę Teblora. Wszystko powy­żej linii czoła było w niej zdru­zgo­tane.

Gdy tylko Rant spo­glą­dał na pół­noc, na drugą stronę jeziora, albo na spo­wite mgłą góry na pół­nocnym zacho­dzie, wyobra­żał sobie świat, w któ­rym był kimś małym, nie­god­nym uwagi bestii i wojow­ni­ków. W minio­nych latach, gdy jesz­cze był pra­wie dziec­kiem, fascy­no­wały go trzy czaszki „Pod Trój­no­gim Psem”, ale ta fascy­na­cja – podob­nie jak zro­dzone z niej pło­mienne wizje – nie prze­żyła kilku okre­sów przy­śpie­szo­nego wzro­stu, które nade­szły póź­niej. Kilku jego kole­gów w zbli­żo­nym wieku prze­stało się z nim bawić i zaczęło na jego widok ucie­kać.

Wkrótce potem uświa­do­mił sobie inne prawdy. Wszy­scy w mia­steczku wie­dzieli, że jego matkę ogar­nęło sza­leń­stwo. Tak wła­śnie to nazy­wali, ale przez więk­szą część życia Ranta matka była dla niego jedyną prze­wod­niczką po nie­zwy­kłym świe­cie doro­słych, uwa­żał ją więc za cał­ko­wi­cie nor­malną. Doszedł do wnio­sku, że doro­śli mają ukryte twa­rze. Jedną poka­zują za dnia, na uli­cach i w innych miej­scach publicz­nych, drugą zaś nocą, w zaci­szu swych domów.

Przez bar­dzo długi czas nawet czer­wone zęby matki uwa­żał za nor­malne. W końcu jed­nak uświa­do­mił sobie, że takie nie są, gdy ze zdzi­wie­niem usły­szał słowa „uśmiech kurwy, czer­wony od krwa­wego oleju”. Dodał je do listy rze­czy, które na razie nie miały dla niego sensu, lecz któ­re­goś dnia go nabiorą.

Nim – według wła­snej rachuby – skoń­czył dzie­więć lat, prze­ra­stał już o głowę naj­wyż­szego doro­słego w Srebr­nym Jezio­rze. Jego dawni kole­dzy dla wła­snej ochrony połą­czyli się w bandę i rzu­cali w niego kamie­niami z dru­giej strony ulicy. Dwa lata póź­niej doro­śli się­gali mu do piersi. Kamie­nie rzu­cane przez daw­nych kole­gów rów­nież zro­biły się więk­sze. Nie­długo potem miesz­kańcy mia­steczka zaczęli go nazy­wać „pół­te­blor­skim kun­dlem”. Wyle­wali na niego cały jad, który nagro­ma­dził się w nich od czasu powsta­nia nie­wol­ni­ków.

Rzecz jasna, widział tych nie­wol­ni­ków i z cza­sem zro­zu­miał, że czaszka wbu­do­wana w komi­nek pocho­dziła od Teblora. Przez bar­dzo długi czas nie potra­fił jed­nak połą­czyć tego z wła­snym życiem, okre­sami przy­śpie­szo­nego wzro­stu, coraz szer­szymi barami i wielką siłą.

Powsta­nie było krót­kie, ale krwawe. Teblor­skie dzi­kusy, nie­po­skro­mione przez kaj­dany i łań­cu­chy, przy­były, by wyzwo­lić pobra­tym­ców. Zabiły wszyst­kich, któ­rzy pró­bo­wali ich powstrzy­mać. Wszystko to wyda­rzyło się w ciągu jed­nej nocy. Widział to z jedy­nego okna w swoim pokoju, wycho­dzą­cego na Nad­brzeżną – czer­wone pło­mie­nie, nie­ru­chome posta­cie leżące na ulicy. Od czasu do czasu w oddali roz­brzmie­wał krzyk, od któ­rego prze­bie­gały go ciarki.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki