Być może gwiazdy. Cykl Terra Ignota. Tom 4 - ebook

BYĆ MOŻE GWIAZDY
RELA­CJA Z WYDA­RZEŃ ROZ­PO­CZY­NA­JĄ­CYCH SIĘ W LIPCU ROKU 2454
KON­TY­NU­ACJA TEJ, KTÓRĄ SPI­SY­WAŁO MYCROFT CAN­NER

Nie ma już nikogo,
kto mógłby wam powie­dzieć,
że nie wolno wam tego czy­tać.
Zosta­łom samo.
Jestem pewne, że po zakoń­cze­niu wojny wła­dze,
które prze­trwają, nagro­dzą wszyst­kich, któ­rzy wyko­rzy­stają
tę kro­nikę, by im pomóc, a nazwą zdraj­cami tych, któ­rzy
zro­bią z niej uży­tek, żeby im zaszko­dzić. Dopóki kon­flikt trwa,
czy­ta­cie moje słowa na wła­sne ryzyko. Ale stu­dio­wa­nie histo­rii
zawsze wiąże się z zagro­że­niami. Nawet jeśli żyje­cie tysiąc lat po mnie,
czy­ta­jąc te słowa, nara­ża­cie na nie­bez­pie­czeń­stwo swój sza­cu­nek
dla naszego gatunku, swo­ich przod­ków i sie­bie samych.
Nie mogę wam niczego dora­dzić. Tutaj, na początku kro­niki,
nie wiem jesz­cze, co będę opi­sy­wało – okru­cień­stwa,
naszą naj­wspa­nial­szą godzinę, czy naszą ostat­nią.
Wiem tylko, że – w miarę swych moż­li­wo­ści –
posta­ram się pisać prawdę.

Ano­nimSTRONY W OBEC­NEJ CHWILI

(NOTATKA DO SIE­BIE: Ta strona nie sor­tuje się tak dobrze, jak tego chcia­łom. Muszę popra­wić póź­niej – 9A)

POTWIER­DZENI REFOR­MI­ŚCI
(ZWO­LEN­NICY PRZE­BU­DOWY ŚWIATA PRZEZ KSIĘ­CIA)

1. Jeho­vah Epi­cu­rus Dona­tien D’Aro­uet Mason (nie­sa­mo­dzielne)

_Książę. Także roma­no­vań­skie Try­bun, Por­fi­ro­ge­neta, czło­nek Naczel­nej Rady Kuzy­nów (czy pozba­wiono Je sta­no­wi­ska w Pasiece Huma­ni­stów?), następca (domnie­mane? zatwier­dzone?) tronu Hisz­pa­nii, Książę Korony Europy, pień powsta­ją­cego baszu mózgow­ców Gor­dian, Obcy, głów­no­do­wo­dzący Refor­mi­stów, tzn. wszyst­kich, któ­rzy opo­wie­dzieli się po Jego stro­nie, gdy wypo­wie­działo wojnę całemu światu_

2. Joyce Faust D’Aro­uet (Czar­no­pra­wowcy)

_Wkrótce kró­lowa Hisz­pa­nii i cesa­rzowa Europy, matka Księ­cia. Wycho­wy­wała też Gany­mede’a, Danaë, Heloïse, Domi­nica itd._

3. Czy to naprawdę wszy­scy?

POTWIER­DZENI STRAŻ­NICY PASIEK
(PRZE­CIW­NICY PRZE­BU­DOWY ŚWIATA PRZEZ KSIĘ­CIA)

1. Ojiro Car­di­gan Sni­per (Huma­ni­ści)

_Trzy­na­ste prze­wod­ni­czący baszu skry­to­bój­ców,_
_zwa­nego OS_

2. Lesley Juni­per Sni­per Saneer (Huma­ni­ści)

_Baszro­dzone Sni­pera i rów­nież (byłe?) skry­to­bójca_

3. Aesop Har­ri­man (Huma­ni­ści)

_Roma­no­vań­skie sena­tor, Trium­fa­tor Olim­piady_

4. Cała masa ludzi w róż­nych miej­scach

PRAW­DO­PO­DOB­NIE REFOR­MI­ŚCI

1. Domi­nic Sene­schal (Czar­no­pra­wowcy)

_Peł­niące obo­wiązki dyrek­tor naczelny Mit­su­bi­shi,_
_baszro­dzone/pies Księ­cia_

2. „Mar­tin” Mycroft Guild­bre­aker (Masoni)

_Mini­ster Por­fi­ro­ge­nety (tzn. Księ­cia)_

3. Heloïse (Kuzyni)

_Czło­nek Rady Kuzy­nów, baszro­dzone_
_i narze­czona/zakon­nica Księ­cia_

4. Gibral­tar Cha­ga­tai (Czar­no­pra­wowcy)

_Osoba pro­wa­dząca gospo­dar­stwo domowe Księ­cia_

5. Cor­nel Mason (Masoni)

_Cesarz Maso­nów, prawny adop­to­wany
ojciec Księ­cia_

6. Xia­oliu Guild­bre­aker (Masoni)

_Masoń­skie_ Fami­lia­ris Regni,
_mał­żo­nek Mar­tina_

7. Achil­les Mojave (Czar­no­pra­wowcy)

_Dowódca Myr­mi­do­nów
(zmi­li­ta­ry­zo­wa­nych usłu­gow­ców)_

8. Patro­klos Celu­jący (nie doty­czy)

_Oży­wiony pla­sti­kowy żoł­nie­rzyk,_
_na­dal pod­da­wany testom na Księ­życu_

9. Felix Faust (Gor­dia­nie)

_Rek­tor Insty­tutu Psy­cho­tak­so­no­mii Brilla,_
_rodzone Madame, jedno z quasi-baszrów Księ­cia_

10. Car­lyle Foster-Kraye de la Trémoïlle (Czar­no­pra­wowcy, daw­niej Kuzyni)

_Doradca Kon­klawe Sen­se­istów_

11. Hux­ley Mojave (Uto­pia­nie)

_Straż­nik Mycro­fta, ma jakiś sto­pień woj­skowy?_
_Poli­cyjny?_

12. Mushi Mojave (Uto­pia­nie)

_Ento­mo­log, jaki jest jego ofi­cjalny tytuł_
_– amba­sa­dor?_

PRAW­DO­PO­DOB­NIE STRAŻ­NICY PASIEK

1. Ockham Pro­spero Saneer (Huma­ni­ści)

_Dwu­na­ste prze­wod­ni­czący baszu skry­to­bój­ców OS,
w wię­zie­niu Soju­szu_

2. Eureka Weeks­bo­oth (Huma­ni­ści)

_Kar­te­zjań­skie skon­fi­gu­ro­wany, czło­nek baszu_
_skry­to­bój­ców OS, ukrywa się_

3. Thisbe Ottila Saneer (Huma­ni­ści)

_Twórca ście­żek węcho­wych, czło­nek baszu OS,
gdzieś się czai_

4. Syd­ney Koons (Huma­ni­ści)

_Kar­te­zjań­skie skon­fi­gu­ro­wany, czło­nek baszu OS,
w wię­zie­niu Soju­szu_

5. Kat i Robin Typer (Huma­ni­ści)

_Człon­ko­wie baszu skry­to­bój­ców OS,
zapewne jedno na­dal w wię­zie­niu?_

6. Tul­lius Mardi (Sza­ro­pra­wowcy)

_Pod­że­gacz wojenne, jedyne oca­lałe z serii_
_mor­derstw Mycro­fta, wycho­wane na Księ­życu_

7. Gany­mede Jean-Louis de la Trémoïlle (Huma­ni­ści)

_Byłe pre­zy­dent Huma­ni­stów, baszro­dzone Księ­cia._
_Bliź­nia­cze rodzone Danaë, w wię­zie­niu?_

8. Vivien Ance­let (Huma­ni­ści)

_Pre­zy­dent Huma­ni­stów, byłe cen­zor,_
_Siódme Ano­nim, mał­żo­nek Bryar, baszro Su-Hyeona,_
_jedno z quasi-baszrów Księ­cia_

9. Julia Doria-Pam­phili (Euro­pej­czycy)

_Na­dal!! głowa Kon­klawe Sen­se­istów,
prze­śla­dowca Sni­pera (obec­nie nosi tar­czę strzel­ni­czą
Straż­ni­ków Pasiek)_

NEU­TRALNI LUB PRAW­DO­PO­DOB­NIE NEU­TRALNI

1. Bryar Kosala (Kuzyni)

_Prze­wod­ni­czący Kuzy­nów, mał­żo­nek Viviena Ance­leta, baszro Su-Hyeona, jedno z quasi-baszrów Księ­cia, pra­cuje z Czer­wo­nym Krysz­ta­łem_

2. Ektor Car­lyle Papa­de­lias (Euro­pej­czycy)

_Komi­sarz gene­ralny poli­cji roma­no­vań­skiej (sta­no­wi­sko wymaga od niego neu­tral­no­ści)_

3. Jin Im-Jin (Gor­dia­nie)

_Mówca senatu roma­no­vań­skiego (sta­no­wi­sko wymaga od niego neu­tral­no­ści)_

4. Char­le­ma­gne Guild­bre­aker Senior (Masoni)

_Roma­no­vań­skie sena­tor, badzia­dek Mar­tina (MASON roz­ka­zało mu zacho­wać neu­tral­ność, dopóki będzie pra­co­wało dla Roma­novy)_

5. Jung Su-Hyeon Ance­let Kosala (Sza­ro­pra­wowcy)

_Następca Viviena na sta­no­wi­sku roma­no­vań­skiego cen­zora, badziecko Viviena i Bryar, moje w przy­bli­że­niu quasi-baszro­dzone/przy­ja­ciel (sta­no­wi­sko wymaga od niego neu­tral­no­ści)_

6. Ja (usłu­gowcy)

_Następca Viviena jako Dzie­wiąte Ano­nim. Następca Mycro­fta jako kro­ni­karz, pra­cow­nik biura cen­zora, w przy­bli­że­niu quasi-baszro­dzone/przy­ja­ciel Su-Hyeona_

7. Cato Weeks­bo­oth (Uto­pia­nie)

_Sza­lone popu­la­ry­za­tor nauki, byłe czło­nek_
_baszu skry­to­bój­ców OS, na wol­no­ści!_

NIE­PEWNI, CZY OPO­WIA­DAJĄ SIĘ PO KTÓ­REJŚ ZE STRON,
CZY WOLĄ ZACHO­WAĆ NEU­TRAL­NOŚĆ

1. Isa­bel Car­los II z Hisz­pa­nii (Euro­pej­czycy)

_Król Hisz­pa­nii, cesarz-elekt Europy, bio­lo­giczny ojciec Księ­cia_

2. Hotaka Andō Mit­su­bi­shi (Mit­su­bi­shianie)

_Byłe dyrek­tor naczelny Mit­su­bi­shi,_
_jedno z quasi-baszrów Księ­cia, w wię­zie­niu?_

3. Dyrek­to­riat Naczelny Mit­su­bi­shi

_(plus Domi­nic jako p.o. dyrek­tor naczelny i przy­wódca bloku Andō)_

----------------------------------- ------------------------------------------------------------------------------------
a. Jyothi Ban­dy­opa­dhyay _dyrek­tor Gre­en­pe­ace (na­dal)_
b. Lu Bia­oji _zajęło miej­sce Lu Yonga, blok szan­ghaj­ski_
c. Ma Yimin _zajęło miej­sce Wang Baobao,_ _młod­sze przed­sta­wi­ciel bloku szan­ghaj­skiego_
d. Chen Cheng­guo, alias Lao Chen _zastą­piło Wang Laojinga,_ _blok pekiń­ski_
e. Kim Gyeong-Ju _zastą­piło Kim Yeong-Uka, blok kore­ań­ski_
f. Hajime Yoshida _zastą­piło Kunie Kimurę,_ _młod­sze przed­sta­wi­ciel bloku japoń­skiego_
g. Ouy­ang Fan _zastą­piło Huang Enlaia, blok Dong­bei_
h. Andro­meda Ng alias Wu Anmei _zastą­piło Chen Zhon­grena,_ _blok Wenzhou_
----------------------------------- ------------------------------------------------------------------------------------

4. Danaë Marie-Anne de la Trémoïlle Mit­su­bi­shi (Mit­su­bi­shianie)

_Bliź­nia­cze rodzone Gany­mede’a, baszro­dzone Księ­cia, mał­żo­nek Andō_

5. „Pół­skon­fi­gu­ro­wane” adop­to­wane dzieci baszu Mit­shu­bi­shi

---------------------------------------------------------------- -----------------------------------------------------
a. Toshi Mit­su­bi­shi (Sza­ro­pra­wowcy) _na­dal ofi­cjal­nie_ _pra­cow­nik biura cen­zora?_
b. Masami (Mit­su­bi­shia­nie) _dzien­ni­karz w_ _gaze­cie_ Czarna Sakura
c. Hiro­aki (Kuzyni) _byłe/na­dal? pra­cow­nik KBIZ_
d. Sora (Huma­ni­ści) _sekre­tarz pre­tora Huma­ni­stów_
e. Ran (Huma­ni­ści) _wyrzu­cone przez Gany­mede’a, na­dal bez pracy?_
f. Michi (nie­sa­mo­dzielne, skła­nia się ku Euro­pej­czy­kom) _stu­dent na Kam­pu­sie Amster­dam­skim_
g. Jun (nie­sa­mo­dzielne, praw­do­po­dob­nie Bril­li­ści) _stu­dent w_ _Insty­tu­cie Brilla w_ _Ingol­stadt_
---------------------------------------------------------------- -----------------------------------------------------

6. Casi­mir Perry alias Merion Kraye (Euro­pej­czycy)

_Byłe pre­mier Europy, przy­wódca spi­sku prze­ciwko Madame,
poje­bane, żądne zemsty masowe mor­derca_

7. Sze­re­gowy Przy­kuc­nięty (nie doty­czy)

_Oży­wiony pla­sti­kowy żoł­nie­rzyk, dezer­ter,
na­dal z Per­rym-Kraye’em?_

8. Lore­lei „Cookie” Cook (Kuzyni)

_Roma­no­vań­skie Mini­ster Oświaty, przy­wódca frak­cji edu­ka­cjo­ni­stów (anty­skon­fi­gu­ro­wa­nych), naj­waż­niej­sze prze­ciw­nik Bryar wśród człon­ków Rady Kuzy­nów_

9. Castel Nate­kari (Czar­no­pra­wowcy)

_Roma­no­vań­skie Try­bun, zbie­racz plo­tek w Hob­be­stown_

10. Bo Chow­dhury (Bia­ło­pra­wowcy)

_Zastępca komi­sa­rza gene­ral­nego, cał­ko­wi­cie sko­rum­po­wane_

In memo­riam

1. Mycroft Can­ner (Usłu­gowcy)

_Ósme Ano­nim, poprzed­nie kro­ni­karz, moje przy­ja­ciel_

2. Brid­ger (nie­sa­mo­dzielne)

_ist­niało naprawdę_

3. Apollo Mojave (Uto­pia­nie)

_tytuł?_

4. W prak­tyce cały rząd Europy

5. Mia­sto Atlan­tyda

6. Pokój.ROZDZIAŁ PIERWSZY. ŚWIATOWA WOJNA DOMOWA

Roz­dział pierw­szy

ŚWIA­TOWA WOJNA DOMOWA

_Napi­sane 15 wrze­śnia roku 2454_
_Roma­nova_

Ta wojna musi trwać krótko. Wszy­scy to sobie powta­rzamy. Uto­pia­nie kupili nam sześć mie­sięcy, nim zacznie się praw­dziwe pie­kło. Czas, gdy nikt nie ma bomb jądro­wych, superza­raz­ków, broni ste­ro­wa­nych kom­pu­te­rowo albo ich innych, rów­nie apo­ka­lip­tycz­nych odpo­wied­ni­ków, wspól­nie okre­śla­nych sło­wem „zwia­stuny”. W ciągu tych sze­ściu mie­sięcy nie możemy znisz­czyć świata. Dla osią­gnię­cia tego celu poświę­cili swą nie­śmier­tel­ność, wyrze­kli się zdy­stan­so­wa­nej neu­tral­no­ści, która do tej pory strze­gła Uto­pii, jedy­nej Pasieki, nie­po­no­szą­cej winy za dzia­ła­jący od stu­leci sys­tem skry­to­bój­czych zama­chów, znany jako OS, ani nie ucier­piała z jego powodu. Nie, tu cho­dzi o coś waż­niej­szego. O zdy­stan­so­waną neu­tral­ność pły­nącą z dosłow­nego oddzie­le­nia się od świata. Sto­lice pozo­sta­łych Pasiek znaj­dują się na Ziemi, ich sto­lica leży nato­miast na odle­głym, spo­koj­nym Księ­życu. Mogli po pro­stu prze­cze­kać wojnę. Nawet jeśli Luna City nie pomie­ści wszyst­kich, pozo­stali mogli się ukryć w odle­głych, nie­go­ścin­nych zakąt­kach Ziemi. Kosmiczna tech­no­lo­gia pozwo­li­łaby im tam prze­trwać. Być może jest czczym fan­ta­zjo­wa­niem wyobra­ża­nie sobie, że mogą posia­dać tak zaawan­so­waną tech­no­lo­gię, ale nie jest myśle­niem powie­dze­nie, że wyłącz­nie oni byliby w sta­nie zapew­nić, że prze­żyje wystar­cza­jąco wielu z nich, by mogli stwo­rzyć lep­szy świat, który ma powstać z popio­łów naszego. Teraz nikt już nie wie, czy wojna oszczę­dzi kogo­kol­wiek z nie­licz­nej, obcej mniej­szo­ści, która zaata­ko­wała pierw­sza pod­czas przed­olim­pij­skiego rozejmu i w ten spo­sób uczy­niła z sie­bie kozła ofiar­nego jesz­cze bar­dziej oczy­wi­stego niż OS. Apollo było gotowe znisz­czyć ten świat, żeby ura­to­wać lep­szy, ale więk­szość Uto­pian była innego zda­nia i zagło­so­wała za nara­że­niem na ryzyko Wiel­kiego Pro­jektu, by na sześć mie­sięcy nało­żyć więzy pokoju na nasze zwia­stuny. Ta wojna musi trwać krótko. Wystar­cza­jąco krótko, by wyko­rzy­stać ich poświę­ce­nie i nie pozwo­lić, by kije, mie­cze i kara­biny w naszych rękach zmie­niły się w Wielki Czer­wony Guzik.

Jak jed­nak mogłaby się skoń­czyć po zale­d­wie sze­ściu mie­sią­cach? To jest świa­towa wojna domowa. Linie podziału bie­gną przez wszyst­kie mia­sta, wszyst­kie ulice. Nikt nie ma rodzin­nej ziemi, na którą mógłby się wyco­fać, nie ist­nieją „nasza strona” i „wasza strona”, które mogłyby zawrzeć ze sobą rozejm. Jeśli histo­ria uczy nas cze­goś o woj­nach świa­to­wych i woj­nach domo­wych, to z pew­no­ścią tego, że dają one począ­tek powszech­nym, wie­lo­stron­nym wen­de­tom. Wojna Kościo­łów potrze­bo­wała pięt­na­stu lat, by wyma­zać z powierzchni Ziemi pań­stwa naro­dowe, a choć kłó­tliwi histo­rycy mogą się spie­rać o to, czy pierw­sza wojna świa­towa skoń­czyła się w roku 1945 czy 1989, trwała wystar­cza­jąco długo, by Orwell mógł sobie wyobra­zić, jak zwarte w nie­roz­strzy­gal­nej kon­fron­ta­cji dys­to­pie mogłyby naprawdę osią­gnąć wieczną wojnę. Spoj­rzę jesz­cze dalej w prze­szłość. Wojna Dwóch Róż, Wal­czące Kró­le­stwa Chin, wojna stu­let­nia, nie­koń­czące się rewo­lu­cje po roku 1789, a nawet star­cie mię­dzy Ate­nami a Spartą – wszystko to były kon­flikty trwa­jące dzie­się­cio­le­cia, nie mie­siące. Opty­mizm pod­po­wia­dał, że po pro­stu nie sły­sza­łom o licz­nych w histo­rii małych woj­nach, ale ta wojna nie będzie mała. Zdrowy roz­są­dek i pobla­dła twarz Su-Hyeona, gdy codzien­nie wycho­dzi z biura cen­zora, są jedy­nymi wyrocz­niami, jakich potrze­buję.

Mycroft przed­sta­wi­łoby wszystko, co się dzieje, jako mniej­sze. Albo więk­sze. Jedno i dru­gie. Uczy­ni­łoby opi­sy­wane wyda­rze­nia małymi jak wojny mró­wek, ruchy bie­rek na sza­chow­nicy, teatrzyk mario­ne­tek gra­ją­cych wyzna­czone im role, pod­czas gdy wiel­kość nale­ża­łaby do Auto­rów, Opatrz­no­ści i Wiel­kiej Roz­mowy, w którą wie­rzyło z tak nie­za­chwianą pew­no­ścią. Mnie jej brak. Przez więk­szość czasu wie­rzę. Gor­li­wość Mycro­fta oraz jego bystra i prze­ko­nu­jąca inte­li­gen­cja nauczyły mnie wiary, gdy dzia­ła­li­śmy w ukry­ciu i spa­li­śmy na pię­tro­wych łóż­kach. Na­dal jed­nak tar­gają mną wąt­pli­wo­ści. Jadłom przy­smaki stwo­rzone przez Brid­gera, czu­łom woń mózgu i krwi w chwili zmar­twych­wsta­nia Księ­cia i widzia­łom, jak Achil­les rzuca oszcze­pem, ale czu­łom też smak księ­ży­co­wego pyłu i widzia­łom, jak tęczowe smoki, stwo­rzone tylko ludz­kimi rękami, wzbiły się do lotu nad oszo­ło­mio­nym, pogrą­żo­nym w żalu forum. Widzia­łom, jak Mycroft leciał. Ludzie stwo­rzyli rze­czy, które uzna­ło­bym za nie­moż­liwe bez udziału Brid­gera. Gdy nadej­ście snu się opóź­nia, moja scep­tyczna wyobraź­nia two­rzy alter­na­tywne wyja­śnie­nia cudów, Planu i Inge­ren­cji. Moja dawna jaźń uzna­łaby tę współ­cze­sną za sza­leńca. Co, jeśli Achil­les, Boo i Patro­klos Celu­jący są po pro­stu u-bestiami? Co, jeśli sami to wszystko stwo­rzyliśmy?

Jed­nego zawsze jestem pewne: to moje zwąt­pie­nie jest sza­leń­stwem, nie moja wiara. Rodzi się ono z para­noi. To tak, jak­by­śmy poznali jakąś nie­wia­ry­god­nie zdu­mie­wa­jącą osobę, która wbrew wszel­kim ocze­ki­wa­niom uznaje nas za dro­giego przy­ja­ciela, uśmie­cha się do nas godzi­nami, latami, ale my znamy zgni­li­znę i porażkę, które nas wypeł­niają, i nie potra­fimy uwie­rzyć, że te uśmie­chy, uśmie­chy tej osoby, mogą naprawdę być prze­zna­czone dla nas. Nie potra­fię uwie­rzyć, że ta wojna jest szla­chet­niej­sza, niżby się zda­wało. Że my jeste­śmy szla­chet­niejsi. Oskar­żam nas wszyst­kich, oskar­żam Tul­liusa Mar­diego, Perry’ego-Kraye’a, Joyce Faust, sie­bie, wyobra­żam sobie, że jeste­śmy nie­udol­nymi auto­rami nad­cho­dzą­cej kata­strofy. Coś upar­tego, co kryje się w naj­czar­niej­szych głę­biach mojego umy­słu, nie chce uwie­rzyć, że zasłu­gu­jemy na to, by stać się kimś wię­cej. Ale jeste­śmy kimś wię­cej. Wiem o tym. Jeste­śmy instru­men­tami budu­ją­cymi drogę od ścian jaskini ku gwiaz­dom. To my zbu­do­wa­li­śmy ten świat i zbu­du­jemy inne, lep­sze. Jeste­śmy wia­do­mo­ścią, która poło­żyła kres dosłow­nie nie­skoń­czo­nej samot­no­ści Istoty tak Dobrej, Praw­do­mów­nej i Rze­czy­wi­stej jak Ta, Która Odwie­dziła Nas w Ciele Nazwa­nym przez Nas Jeho­vah Maso­nem. Kie­dyś łatwiej było mi to zro­zu­mieć. Gdy Mycroft było tłu­ma­czem, znaj­do­wa­łom wiel­kość w każ­dej ludz­kiej syla­bie, ale pod jego nie­obec­ność logika, dowody i doświad­cze­nie nie potra­fią prze­bić się przez zasłonę wąt­pli­wo­ści, spo­wi­ja­jącą mnie w mrocz­nych godzi­nach. Tylko jedno może tego doko­nać: Ono nas Kocha. Tego się trzy­mam. Istota Lep­sza i Łaskaw­sza niż Nasz Stwórca się­gnęła ku nam z innego wszech­świata przez nie­prze­nik­nioną ciem­ność i dotknęła nas Swą nie­skoń­czoną Miło­ścią. Kiedy w to wie­rzę, na­dal potra­fię wyobra­zić sobie nas mię­dzy gwiaz­dami.ROZDZIAŁ PIĄTY. OPERACJA „BASKERVILLE”

Roz­dział piąty

OPE­RA­CJA „BASKE­RVILLE”

_Napi­sane 26 wrze­śnia roku 2454_
_Wyda­rze­nia dzie­jące się w tej chwili_
_Roma­nova, odle­głe zakątki Ziemi_

Tę nazwę wybrało Su-Hyeon. To miało być coś w rodzaju żartu, ale oka­zało się zbyt celne, by jaka­kol­wiek inna nazwa mogła się przy­jąć.

Zaczęło się pod­czas koro­na­cji. To była pierw­sza chwila spo­koju od wybu­chu wojny. Wszy­scy zgro­ma­dzili się, by zoba­czyć bruk­sel­ski blichtr, więc wresz­cie prze­sta­li­śmy otrzy­my­wać wia­do­mo­ści. Na wszyst­kich fron­tach zapa­no­wała cisza. Nawet zapro­wa­dzi­łom Su-Hyeona do łóżka. Ja też powin­nom się prze­spać, ale nie mogłom pozwo­lić, by mnie to omi­nęło. Isa­bel Car­los I, cesarz Europy. Nowe cesar­stwo. To nie wyda­rzyło się od roku 800, chyba żeby liczyć Napo­le­ona, a jego z pew­no­ścią rów­nież chcia­ło­bym zoba­czyć.

Pokój się utrzy­my­wał, aż zja­wili się wszy­scy dygni­ta­rze – czy raczej ich zastępcy. Naj­wyżsi rangą pechowcy, któ­rych przy­pa­dek uwię­ził w Bruk­seli, zastą­pili pre­zy­den­tów, kró­lowe i mini­strów grup naro­do­wych oraz osła­bio­nych kon­flik­tem Pasiek. Bruk­selę wypeł­niły orkie­stry oraz rado­sne twa­rze. Nie potra­fi­łom uwie­rzyć, że w naszym wycień­czo­nym świe­cie prze­trwało tak wiele rado­snej ener­gii. Znacz­niki czasu potwier­dzają, że raporty zaczęły napły­wać od momentu roz­po­czę­cia parady, ale nie­stru­dzeni pra­cow­nicy sie­dzący za naszymi biur­kami od trzech tygo­dni ze zro­zu­mia­łych wzglę­dów reago­wali powoli, kiedy się oka­zało, że prze­rwa trwała tak krótko. Naj­pierw zwró­cili się do mnie, w tej samej chwili, w któ­rej moje soczewki zro­biły zbli­że­nie na karetę wio­zącą koronę. Była nowa – trudne zada­nie dla jakie­goś śmia­łego jubi­lera, ząbki z fase­to­wa­nego złota, cien­kie jak ostrza noży sło­neczne pło­mie­nie róży wia­trów, i dwa­na­ście wiel­kich sza­fi­rów, koloru pra­wie takiego samego jak flaga Europy. Pyta­nie było bole­sne, ale nie­po­ko­jący bieg wyda­rzeń je uspra­wiedliwiał.

– , czy powin­ni­śmy obu­dzić Su-Hyeona?

Z pew­no­ścią wła­śnie ja byłom osobą, którą powinno się o to zapy­tać.

W wyciągu, który do mnie dotarł, znaj­do­wały się cztery raporty. Nim skoń­czy­łom je prze­glą­dać, otrzy­ma­łom dwa kolejne. Prze­ra­żone elek­tryk w regio­nie ałtaj­skim (labi­ryn­cie gór i rzek w miej­scu, gdzie Sybe­ria styka się z pusty­niami leżą­cymi na połu­dniu) infor­mo­wał, że widział „mon­stru­alne wilki” w oko­licy miej­sco­wego cen­trum prze­kaź­ni­ko­wego. Na dołą­czo­nych obra­zach można było zoba­czyć gra­na­towe i ciem­no­szare syl­wetki, pokryte futrem i czymś, co wyglą­dało na drut kol­cza­sty. Po kilku minu­tach sta­cja prze­kaź­ni­kowa w Shan­gombo (na połu­dnio­wej gra­nicy Wiel­kiego Rezer­watu Afry­kań­skiego) przy­słała z prze­ra­że­niem obrazy cze­goś, co roz­po­zna­łom jako prze­sad­nie duże, ale nie­szko­dliwe obli­cze akso­lo­tla (o dłu­go­ści mie­rzo­nej w metrach, a nie w cen­ty­me­trach), zaglą­da­ją­cego do środka przez świe­tlik. Z Itto­qqor­to­or­miit na Gren­lan­dii napły­nęły wia­do­mo­ści o mor­skich potwo­rach, a kilka minut póź­niej przy­słano stam­tąd zdję­cie wiel­kiej jak czołg ryby trzo­no­płe­twej o szczę­kach tward­szych niż stal, zbli­ża­ją­cej się do maga­zynu. Notatka z Cam­bridge Bay (na kana­dyj­skiej pół­nocy) prze­ro­dziła stary żart w rze­czy­wi­stość. „Tu są smoki”. Wes­tchnę­łom, myśląc, że strach zmie­nia zwy­kłe u-bestie w potwory, ale nagle ryba zaata­ko­wała maga­zyn i wtar­gnęła do pomiesz­cze­nia ze sprzę­tem. Następne wia­do­mo­ści wyglą­dały podob­nie: San Juan Buena­ven­tura (region Mek­syku tak odle­gły, że prze­trwały tam języki uto-aztec­kie), Ruoqiu­ang (na rów­ni­nach poło­żo­nych na pół­noc od Tybetu), Falias i Fin­dias (sztuczne wyspy na Oce­anie Ark­tycz­nym), Alice Springs (zadrża­łom na myśl, ile kilo­me­trów głu­szy peł­nej jado­wi­tych austra­lij­skich form życia dzieli to mia­sto od pomocy), Cre­sted Butte w sta­nie Kolo­rado (w West Elk Moun­ta­ins, jed­nej z nie­zli­czo­nych ska­li­stych oko­lic Ame­ryki), Tri­stan da Cunha (wyspa na połu­dnio­wym Atlan­tyku), z któ­rej przy­słano nam tylko jedno słowo: Ráðsviðr. Prze­ra­ża­jące imię jedy­nej w dzie­jach SI win­nej mor­derstw (czy może powin­ni­śmy teraz mówić „pierw­szej”?). Kaza­łom im obu­dzić Su-Hyeona.

Kiedy cen­zor szu­kało butów, mnie przy­pa­dło w udziale zor­ga­ni­zo­wa­nie jakiejś odpo­wie­dzi – zapewne dla­tego, że wykoń­czeni do cna gli­nia­rze zza biu­rek nie czuli się gotowi przy­no­sić światu tak roz­pacz­li­wych wia­do­mo­ści. Zewsząd dobie­gały bła­ga­nia o pomoc, ale wszy­scy ci wie­śniacy byli nie tylko odle­gli, lecz rów­nież nie­osią­galni. Prze­by­wali w miej­scach, któ­rych nawet naj­bar­dziej sza­lony tury­sta nie chciałby odwie­dzić bez wie­lo­ty­go­dnio­wych przy­go­to­wań i wyszko­lo­nej ekipy. Jeśli do tych miejsc kie­dy­kol­wiek pro­wa­dziły drogi, to stu­le­cia, jakie upły­nęły od nadej­ścia Mukty, dawno już zago­iły wszyst­kie rany na powierzchni Ziemi. Nie mogłom powie­dzieć tym ludziom, ile czasu upły­nie, nim nadej­dzie pomoc. Nie potra­fi­łom sobie nawet wyobra­zić, jak można by ją zor­ga­ni­zo­wać. Nim zja­wiło się Su-Hyeon, nade­szły jesz­cze gor­sze wia­do­mo­ści. Nie były to jed­nak wia­do­mo­ści, jakich się oba­wia­łom.

To nie były pokryte krwią smoki zie­jące ogniem na tłumy. Ani płasz­cze włą­cza­jące się do walki, delij­skie słońca i debiut nowych świe­tli­stych bla­ste­rów, takich jak ten, który nosi­łom ukryty w kabu­rze pod pachą. To nie była Zie­mia kon­tra Troja. To było mil­cze­nie. Z kolej­nych miejsc napły­wały wia­do­mo­ści – kilka zdań, film nakrę­cony na loka­li­za­to­rze – a potem nagle cisza. Nie tylko od infor­ma­tora, ale z całego mia­steczka. Żad­nych danych. Żad­nych sygna­łów z loka­li­za­to­rów. Cisza. Cał­ko­wita i nie­prze­nik­niona. Małe azyle dla tych, któ­rzy wolą otwarte niebo nad głową od uro­ków miej­skiego życia, zni­kały jeden po dru­gim. W moim umy­śle zabrzmiały słowa „gro­bowa cisza”. Ogar­nęła mnie groza na myśl o nie­ziem­skich mac­kach, jakie dotarły do tych maleń­kich pla­có­wek i wcią­gnęły je z powro­tem w pier­wotną ciszę natury, która nie zamie­rzała już dłu­żej tole­ro­wać ludz­kich nad­użyć. Pod­ry­wa­łom się ner­wowo na wszyst­kie ciche hałasy dobie­ga­jące z kątów pomiesz­cze­nia.

– Prze­rwa w dopły­wie danych? Bierzmy się do roboty.

Su-Hyeon prze­gnało para­no­idalne podej­rze­nia dzia­ła­niem i cie­pło uści­snęło mój bark. Połą­czy­li­śmy się z lokal­nymi tech­ni­kami, któ­rzy udzie­lali nie­ja­snych odpo­wie­dzi na temat przy­czyn nagłej ciszy i obie­cy­wali, że spró­bują coś w tej spra­wie zro­bić. Spraw­dzi­li­śmy sate­lity i otrzy­ma­li­śmy tro­chę obra­zów pustych ulic. Tu i ówdzie było widać grzbiet albo skrzy­dło jakiejś olbrzy­miej, poru­sza­ją­cej się bestii. A może to były cie­nie? Su-Hyeon pośpiesz­nie two­rzyło model, mówiący, jakiego rodzaju osady są celem ata­ków, i prze­wi­działo następne praw­do­po­dobne cele. Oka­zało się, że połowa z nich już mil­czy. Sate­lity ponow­nie poka­zały puste ulice, ale pra­wie wszyst­kie szlaki na Ziemi były wtedy puste. Wszy­scy przy­kle­ili się do ekra­nów albo oglą­dali koro­na­cję przez loka­li­za­tory, sie­dząc na wygod­nych krze­słach. W tej wła­śnie chwili odważne Isa­bel Car­los szło przez kom­natę, w któ­rej odby­wała się cere­mo­nia – nie kro­cząc dum­nie jak szczę­śliwe zdo­bywca, lecz ostroż­nie i z sza­cun­kiem, zbli­ża­jąc się do ocze­ku­ją­cej korony jak piel­grzym zmie­rza­jące ku miej­scu, gdzie żyło bądź umarło któ­reś z histo­rycz­nych boha­te­rów. Nie mogłom patrzeć dłu­żej, mia­łom zbyt wiele roboty. Nie mie­li­śmy agen­tów w tak maleń­kich osa­dach, ale kaza­li­śmy naszym ludziom połą­czyć się z tyloma mia­stecz­kami, z iloma tylko mogli. Pamię­tam, że w ich sło­wach za każ­dym razem brzmiało coraz wię­cej pre­cy­zji i prze­ko­na­nia.

_Pierw­sza roz­mowa:_ Halo, mówi Roma­nova. Poli­cja Soju­szu, z pil­nym ostrze­że­niem od biura cen­zora i trium­wi­ratu. Zgod­nie z naszymi prze­wi­dy­wa­niami wasze mia­steczko może w każ­dej chwili zostać zaata­ko­wane przez nie­znane siły, w tym mon­stru­alne stwo­rze­nia, zapewne u-bestie… tak, praw­do­po­dob­nie uto­piań­skie… Sądzimy, że naj­pierw spró­bują znisz­czyć wasze sta­cje loka­li­za­to­rów i cen­tra łącz­no­ści…

_Trze­cia roz­mowa:_ Halo, mówi Roma­nova. Poli­cja Soju­szu z pil­nym ostrze­że­niem od biura cen­zora i trium­wi­ratu. Wasze mia­steczko może zostać zaata­ko­wane przez siły, w któ­rych skład wcho­dzą wiel­kie, agre­sywne u-bestie…

_Dzie­siąta roz­mowa:_ Ostrze­że­nie poli­cji trium­wi­ratu. Zaata­kują was uto­piań­skie potwory.

– Dla­czego są widzialne? – zapy­ta­łom wszyst­kich, Su-Hyeona i sie­bie, gdy pro­ce­sor sate­lity zmie­nił zama­zaną plamę dłu­go­ści trzech metrów w giętką masę tej samej dłu­go­ści, wypo­sa­żoną w przy­po­mi­na­jące kolce nogi skie­ro­wane we wszyst­kie strony. Stwo­rze­nie wyglą­dało jak kwiat dmu­chawca prze­obra­żony w dłu­giego robaka. – Nie muszą być widzialne.

Pamię­tam litość na twa­rzy Su-Hyeona, jakby nie chciało mnie zra­nić, mówiąc źle o czymś tak cen­nym.

– Strach – odpo­wie­działo cicho. – Cho­dzi im o strach. Nie pozwa­lają nam widzieć ludzi, Uto­pian, któ­rzy towa­rzy­szą u-bestiom. Ani miłych, sym­pa­tycz­nych stwo­rzeń. Chcą, żeby ludzie widzieli potwory. Żeby ucie­kali, mdleli, wpa­dali w panikę. A przede wszyst­kim się pod­da­wali. Jeste­śmy przy­go­to­wani na żoł­nie­rzy, nie na pie­kielne ogary. – Spoj­rzało z wes­tchnie­niem na biurko Papa­de­liasa, za któ­rym sie­działo teraz porucz­nik zbyt lojalne, by wyrzu­cić wyczy­taną książkę Arthura Conan Doyle’a. – Ope­ra­cja „Baske­rville”.

– Muszę iść do łazienki – oznaj­mi­łom.

Czu­łom wewnętrzny ból, tak silny, że nie potra­fi­łom tego wytłu­ma­czyć, taki, że chce się chwilę posie­dzieć na sede­sie, żeby popła­kać w samot­no­ści. Jed­nakże świa­towe media ode­rwały wresz­cie spoj­rze­nia od cesar­skiego blich­tru Bruk­seli. Loka­li­za­tor prze­ka­zał mi pierw­sze, nie­ja­sne ostrze­że­nia z listy zagro­żeń Kuzy­nów oraz nagłówki w tablo­ido­wym stylu, infor­mu­jące o ata­kach potwo­rów. Uświa­do­mi­li­śmy sobie, że zostały nam tylko minuty, nim cała Zie­mia poczuje za ple­cami oddech pie­kiel­nych oga­rów. Uru­cho­mi­łom _Hâte Ano­nyme_. Ale nie wie­dzia­łom, co powie­dzieć. „Zostań­cie w domach”? Co, jeśli mor­der­cze mega­ko­mary będą posu­wały się naprzód budy­nek po budynku, zosta­wia­jąc za sobą tylko wysu­szone ciała? To były tylko słowa roz­bu­dzo­nej nagle wyobraźni, ale jeśli ogląda się kolejne obrazy przed­sta­wia­jące ostro­dziobe gryfy i upiorne medu­zop­taki, trudno jest powstrzy­mać wyobraź­nię przed uzu­peł­nia­niem zama­za­nych frag­men­tów jesz­cze strasz­liw­szymi. Pra­gnę­łom powie­dzieć: „Wro­giem jest strach. Praw­dziwe nie­bez­pie­czeń­stwo to panika”, ale Heloïse było już na linii i mówiło to samo, z wiel­kim prze­ko­na­niem, wkła­da­jąc całe serce w swój nie­śmiały uśmiech. Moje serce znaj­do­wało się w zupeł­nie innym miej­scu. Dla­czego mnie nie ostrze­żono? To pyta­nie pożarło wszyst­kie inne niczym naj­więk­sza ryba w sta­wie. Jeśli Uto­pia­nie pla­no­wali coś tak wiel­kiego, to czy nie powinni mnie poin­for­mo­wać? Czy nie ufali Majo­rowi? MASO­NOWI? Naszemu Soju­szowi? Czy wszy­scy oni wie­dzieli, ale żadne mi nie zaufało?

Pogrą­żone w tych posęp­nych roz­my­śla­niach ode­bra­łom nagle wia­do­mość z Itto­qqor­to­or­miit, z łodzi rybac­kiej, któ­rej załoga spryt­nie prze­ro­biła sonar i zdo­łała nadać komu­ni­kat o nie­wy­raź­nych cie­niach, które prze­cho­dziły z domu do domu, pozba­wia­jąc wszyst­kich przy­tom­no­ści. Wymy­śli­li­śmy kilka impro­wi­zo­wa­nych spo­so­bów, które pozwo­li­łyby nam odpo­wie­dzieć, ale nie otrzy­ma­li­śmy już dru­giego sygnału. Kuzyni rów­nież pró­bo­wali, podob­nie jak wszyst­kie firmy mające zwią­zek z pro­duk­cją loka­li­za­to­rów, a wkrótce rów­nież rządy Pasiek i przy­pad­kowi ludzie dobrej woli. Tech­nicy odpo­wie­dzialni za loka­li­za­tory byli zbyt zajęci, by mogli nam odpo­wie­dzieć.

– Zapo­mnij­cie o tym – roz­ka­zało Su-Hyeon. – Uru­chom­cie wszyst­kich agen­tów. Wszyst­kie siły, które możemy prze­mie­ścić, muszą dotrzeć do bram uto­piań­skich dziel­nic, zanim zro­bią to tłumy albo lokalne oddziały.

Wszy­scy zaczęli wysy­łać sygnały. Wszy­scy oprócz mnie.

Odcze­ka­łom kilka odde­chów.

– A co nasze siły mają zro­bić, gdy już dotrą na miej­sce?

Skie­ro­wały się na mnie zdu­mione spoj­rze­nia.

– Powstrzy­mać zamieszki oczy­wi­ście – odpo­wie­działo któ­reś z naszych ludzi.

Obrzu­ci­łom je zło­wro­gim spoj­rze­niem.

– To nie są zamieszki. To pierw­szy atak.

Poczu­łom się jak szczur przy­no­szący zarazę. Wszy­scy gapili się na mnie z prze­ra­że­niem, jakby to przeze mnie do ich świata tra­fiła epi­de­mia. Wszy­scy oprócz Su-Hyeona. Jego twarz wyra­żała spo­kój i przy­go­to­wa­nie, coś w niej mówiło nie tylko, że nie jestem temu winne, ale że wbrew naszym oba­wom to nie jest zapo­wiedź osta­tecz­nej kata­strofy.

– Nasi agenci pomogą nam się zorien­to­wać, kto popiera kogo – wyja­śniło. – Macie rację, to pierw­szy atak. Jeśli zawarto jakieś soju­sze, teraz się o tym prze­ko­namy. Jeśli Uto­pia­nie mają sprzy­mie­rzeń­ców, będą ich bro­nili, a przy­naj­mniej nie będzie ich wśród sił, które roz­poczną szturm. Jeśli inni sprzy­mie­rzyli się ze sobą, będą wspól­nie ata­ko­wać bramy Uto­pian. Wła­dze miast rów­nież podejmą pewne kroki, zależ­nie od tego, czy wie­działy o tej ope­ra­cji, czy nie. Dzi­siaj wresz­cie stwo­rzymy mapę…

Nagle zabrzmiał alarm. Łącze sate­li­tarne prze­stało dzia­łać. Potem sześć łącz. Po chwili wszyst­kie odmó­wiły posłu­szeń­stwa. Ekrany na biur­kach i ścia­nach zro­biły się puste. _Brak sygnału._ Mój loka­li­za­tor zapisz­czał. _Brak sygnału._ Loka­li­za­tor Su-Hyeona rów­nież. _Brak sygnału._ Dzie­sięć miliar­dów loka­li­za­to­rów od Rey­kja­viku aż po Espe­ranza City wydało taki sam dźwięk. _Brak sygnału._ Na całym świe­cie zapa­dła cisza. A może nie? Być może świat mówił dalej, pyta­jąc: „Co się stało w Roma­no­vie?”. Podob­nie jak my przed­tem pyta­li­śmy: „Co się stało w Alice Springs?” albo „Co się stało w Shan­gombo?”. Tak czy ina­czej, nie mie­li­śmy już ekra­nów. Zostały nam tylko okna. Wła­śnie prze­bie­gło za nimi trzech Maso­nów z czar­nymi ręka­wami. Nikt się nie odzy­wał. Usie­dli­śmy zre­zy­gno­wani, ogar­nęło nas roz­le­ni­wie­nie zwią­zane ze świa­do­mo­ścią porażki. Sły­sza­łom płacz, ale nie odwró­ci­łom się, by spraw­dzić kto to. To za bar­dzo przy­po­mi­na­łoby pracę. Wtem, w nie­mal cał­ko­wi­tym bez­ru­chu, moje oczy dostrze­gły jedyny wyją­tek: Su-Hyeona. Stało wpa­trzone w plan Roma­novy widoczny na ekra­nie przed nim. Prze­su­wał się po nim stru­mień lokal­nych danych. Szczęka cen­zora opa­dła nieco, a mię­śnie się napięły. Nie znie­ru­cho­miało jak posąg, widzia­łom leciut­kie drże­nia, ruchy łok­cia, pal­ców, policzka, gra­ni­czące ze spa­zmami. Uświa­do­mi­łom sobie jed­nak, że to nie są spa­zmy, tylko mate­ma­tyka. Obli­cze­nia, galo­pu­jący parok­syzm nowych pla­nów. Nagle pod­bie­gło do kon­soli i włą­czyło ekran na ścia­nie. Instruk­cje Su-Hyeona popły­nęły po nim. Tekst był szyb­szy niż mowa.

Cor­ker: Zbierz­cie ekipę i zba­daj­cie sprawę loka­li­za­to­rów. Alter­na­tywne roz­wią­za­nie, rese­to­wa­nie, obej­ścia.

Kar­tal: Opra­cuj­cie pro­sty, tym­cza­sowy sys­tem sygna­łów: flary/świa­tła, radio, sema­fory, itd.

Jeong: Weź­cie 4 ludzi i wejdź­cie na naj­wy­żej poło­żony dach na Kapi­tolu. Zwiad, potem raport.

Bardakçi: Ustaw­cie bary­kady, poste­runki przy wszyst­kich wej­ściach na Forum.

Dra­go­vić: Sprawdź­cie spis pra­cow­ni­ków Kam­pusu, by zna­leźć osoby zna­jące się na urzą­dze­niach komu­ni­ka­cyj­nych.

Mat­su­oka: Odszu­kaj­cie sche­maty, sprawdź­cie moż­li­wość stwo­rze­nia komu­ni­ka­cji prze­wo­do­wej.

Bidy­adhara: Wyślij­cie ekipy na waż­niej­sze skrzy­żo­wa­nia, żeby były widoczne i odpo­wia­dały na pyta­nia miesz­kań­ców.

Tin­ker: Znajdź­cie gło­śniki i wyślij­cie na główne ulice funk­cjo­na­riu­szy nawo­łu­ją­cych do zacho­wa­nia spo­koju.

Gwon: Weź­cie 4 ludzi, sprawdź­cie mosty/bramy pro­wa­dzące na Trans­ti­ber/do u-dziel­nicy, złóż­cie raport.

Lin: Skon­tak­tuj­cie się z zarzą­dem portu/sprawdź­cie na miej­scu, w jakim sta­nie jest sys­tem ostrze­ga­jący przed sztor­mami.

Słowa pły­nęły bły­ska­wicz­nym stru­mie­niem. Wszy­scy wokół mnie pode­rwali się do dzia­ła­nia. Ponie­waż odle­głość znowu stała się barierą, na ekrany przy­wo­łano dane z twar­dych dys­ków. Wszystko to dziw­nie przy­po­mi­nało film pusz­czony w zwol­nio­nym tem­pie. Moje myśli na­dal poru­szały się ospale. W przy­bli­że­niu jeden oddech po wyda­niu każ­dego roz­kazu, coś we mnie myślało: „Och, świetny pomysł…”. Mimo to nie mogłom się ruszyć z miej­sca. Czy raczej nie przy­cho­dziło mi na myśl, że mogło­bym się ruszyć albo zro­bić cokol­wiek, co wpły­nę­łoby na mija­jący mnie nie­śpiesz­nie stru­mień. Ock­nę­łom się dopiero, gdy usły­sza­łom wła­sne nazwi­sko.

, czy nie chcie­li­ście iść do łazienki?

Pod­nio­słom się odru­chowo, odwró­ci­łom i ruszy­łom w drogę, ale minę­łom łazienkę i dopiero gdy zna­la­złom się na scho­dach, uświa­do­mi­łom sobie, dokąd wła­ści­wie muszę pójść. Na dach. Dobre, ostrożne Su-Hyeon wysła­łoby ze mną straż­ni­ków, gdy­bym powie­działo, że chcę się przejść, ale na dachu znajdę wolne powie­trze i samot­ność. Błę­kitne niebo, chmury prze­sła­nia­jące słońce i szyb­kie, śmier­tel­nie groźne auto­loty. Pode­szłom do naj­bar­dziej odda­lo­nej kra­wę­dzi i wychy­li­łom się tak daleko, jak tylko pozwa­lała mi barierka. Już po kilku sekun­dach zza rogu wyszło pię­ciu Myr­mi­do­nów; zmie­rzali w moją stronę. Wszy­scy mieli czarne rękawy i wia­ry­godny pre­tekst pod posta­cią dwóch taczek wypeł­nio­nych wor­kami z pia­skiem. Gdy zatrzy­mali się tuż za rogiem, poma­cha­łom do nich jesz­cze gwał­tow­niej. Nara­dzili się. Ich język ciała zdra­dzał wpraw­nemu oku, które z nich jest sier­żan­tem. Ono wła­śnie podra­pało się po uchu, co jest jedną z naszych sub­tel­nych form odda­wa­nia hono­rów. Odwza­jem­ni­łom ten gest. Gdy sobie poszli, poli­czy­łom do dwu­dzie­stu, by się upew­nić.

– Hux­ley? – wysy­cza­łom do pustki.

– Jestem tu.

– Chcę widzieć waszą twarz. – Po chwili otwo­rzyła się przy­po­mi­na­jąca ranę szcze­lina, wąskie, pio­nowe cię­cie. Roz­chy­lony płaszcz odsło­nił sze­roki na kil­ka­na­ście cen­ty­me­trów obszar koszuli, rękę na tem­blaku, czarne jak noc włosy i woalkę.

– Dla­czego?

Nie byłom pewne, o co wła­ści­wie pyta­łom. „Dla­czego to robi­cie?”. „Dla­czego mi nie powie­dzie­li­ście?”.

– To nie my.

W pierw­szej chwili wez­brała we mnie radość (choć przy­znaję to z wielką nie­chę­cią), cia­sna samo­lubna radość z tego, że jed­nak mi ufają. Potem nade­szło prze­ra­że­nie.

– Loka­li­za­tory, u-bestie…

– To nie są u-bestie.

Zapi­sane w pamięci slajdy prze­su­wały się przed moimi oczami z szyb­ko­ścią kara­binu maszy­no­wego. Wilki gra­na­to­wej, meta­licz­nej barwy, olbrzymi akso­lotl, przy­po­mi­na­jąca czołg ryba trzo­no­płe­twa, żadne z tych stwo­rzeń nie było podobne do niczego, co widzia­łom w u-dziel­ni­cach czy u boku jakie­goś Uto­pia­nina. Co wię­cej, ostrożna Uto­pia ni­gdy nie odtwo­rzy­łaby – nie mogłaby odtwo­rzyć – cze­goś, co nawet prze­ra­żeni, uwię­zieni w pułapce miesz­kańcy Tri­stan da Cunha mogliby nazwać Ráðsviðrem.

– Fał­szywe u-bestie… ktoś chce was wro­bić!

Hux­ley Mojave nie musiało kiwać głową.

– Kłam­stwa w woj­nie mają rów­nie długą tra­dy­cję jak kije i kamie­nie.

Do mojej pamięci powró­cił kryp­to­nim użyty przez Su-Hyeona, sprytny i świet­nie prze­my­ślany. Ide­alny.

– To, jak poma­lo­wać zwy­kłego psa fos­fo­rem, żeby wyglą­dał jak magiczny potwór. Ope­ra­cja „Baske­rville”.

Oddech Hux­leya prze­szedł w łagodny śmiech.

– Kto to robi? – zapy­ta­łom.

– Nie wiemy.

– Perry-Kraye?

– Nie wiemy. Zapewne ta sama siła, która kon­tro­luje auto­loty.

– Auto­loty?

– Zablo­ko­wa­nie ich na skalę całej pla­nety wymaga nie­wia­ry­god­nie wiel­kiej mocy. Sieci ener­ge­tyczne tysiąca miast nie wystar­czy­łyby, żeby tego doko­nać, ale setki milio­nów sil­ni­ków na anty­ma­te­rię z pew­no­ścią tak.

Ski­nę­łom głową z oszo­ło­mioną miną.

– Czy zaata­kują nas tutaj? Te potwory? – Rozej­rza­łom się po Forum.

Gdy spoj­rza­łom na pół­nocny zachód, na drugą stronę doliny, zauwa­ży­łom lek­kie migo­ta­nie, jak od upału, prze­su­wa­jące się wzdłuż szczytu Eskwi­linu i Wimi­nału. Panika pod­po­wia­dała mi, że to pożar, potwory albo jedno i dru­gie.

– Nie. Gdyby fatalna moc prze­bu­dziła się tutaj, nasi straż­nicy uży­liby już ognia bagien albo wró­żek.

Potrze­bo­wa­łom chwili, by ogar­nąć te słowa.

– W takim razie co tak migo­cze?

– Roma­nova.

Mój mil­czący loka­li­za­tor na­dal mógł zro­bić zbli­że­nie. Rze­czy­wi­ście to były powie­wa­jące na wie­trze flagi, płachty gęste jak stado pta­ków. Cią­gnęły się nie­prze­rwaną linią, jakby roz­wie­szono je na dachach wszyst­kich budyn­ków na Wimi­nale. Spoj­rza­łom w lewo i tam, na szczy­cie Kwi­ry­nału, rów­nież cią­gnął się ich nie­prze­rwany pas. Mit­su­bi­shiań­ska biel i szkar­łat z nie­wiel­kimi plam­kami zie­leni, tu i ówdzie prze­ry­wane jasnym lazu­rem Kuzy­nów albo jaskra­wymi pier­ście­niami Huma­ni­stów. Prze­su­ną­łem wzrok w dół. Ku bli­żej poło­żo­nym sto­kom i doli­nie Forum. Tam flagi były bar­dziej uroz­ma­icone. Czer­wień i złoto Bril­li­stów, sza­rość i pur­pura Maso­nów, kolory Pasiek mie­szały się z nie­zmie­rzoną tęczą licz­nych grup naro­do­wych Europy. Morze flag. Tym wła­śnie – zgod­nie z prze­wi­dy­wa­niami Su-Hyeona – stała się cała Roma­nova, najbar­dziej róż­no­rodne i naj­cen­niej­sze z miast Mei, nasza kru­cha, poło­żona na wyspie sto­lica wznie­siona na sied­miu wzgó­rzach. Wszystko to było w ruchu. Na naj­bliż­szych dachach Eskwi­linu dostrze­głom dru­żyny spo­glą­da­ją­cych w dół Maso­nów. Wszy­scy mieli czarne rękawy, a w rękach trzy­mali… moje serce opu­ściło jedno ude­rze­nie… Praw­dziwe kara­biny? Jesz­cze bli­żej, na szczy­cie Wimi­nału, zoba­czy­łom mit­su­bi­shiań­skich żoł­nie­rzy w ich pięk­nych, ciem­no­zie­lo­nych kurt­kach. Było ich wielu i zmie­rzali w naszą stronę. Odwró­ci­łom się na zachód, Ale Kapi­tol zasła­niał mi widok na rzekę i na barwne uto­piań­skie wie­żowce na poło­żo­nym za nią Jani­ku­lum.

Spoj­rza­łom na Hux­leya.

– Musi­cie udo­wod­nić, że to nie wy! Wszy­scy będą was winić, za ataki i za loka­li­za­tory. Wszy­scy uznają, że zaata­ko­wa­li­ście pierwsi!

– Bo zaata­ko­wa­li­śmy – odpo­wie­działo szep­tem cichym jak głos ducha.

Prze­łknę­łom „ale”, które mia­łom już na ustach. Nie mogłom zaprze­czyć jego sło­wom. Nawet jeśli nie liczyć tego, co zro­biło Apollo trzy­na­ście lat temu, Uto­pia zabrała zwia­stuny. Pod­czas rozejmu olim­pij­skiego. Ale to jesz­cze nie zna­czyło, że to, co dzieje się teraz, jest spra­wie­dliwe. Mia­łom ochotę coś kop­nąć: Madame, Apolla, Perry’ego, Homera, Troję. Nie powinno się oskar­żać Uto­pian. Nie o coś, czego nie zro­bili. Nadzieja lepiła się do mnie niczym paję­czyna.

– Z pew­no­ścią macie jakieś odrębne środki komu­ni­ka­cji, tak samo jak wasze auto­loty.

– Mamy.

– Pozwól­cie mi z nich sko­rzy­stać. Może jesz­cze uda mi się prze­ko­nać ludzi.

– Je rów­nież uci­szono.

Otwo­rzy­łom usta, ale nic nie powie­dzia­łom. Nawet Uto­pię uci­szono? Poczu­łom się tak, jakby magia i gwiezdny pył znik­nęły nagle w mrocz­nej otchłani. Nie­znani wro­go­wie byli prze­ra­ża­jąco skru­pu­latni. Prze­ra­ża­jąco zwłasz­cza dla mnie. W moim umy­śle poja­wiła się twarz Viviena, uosa­bia­jąca myśl, że udo­wod­nie­nie nie­win­no­ści Uto­pii byłoby nie tylko strasz­li­wie trudne, lecz rów­nież cał­ko­wi­cie bez­u­ży­teczne. _Gdzie są teraz wasze prze­chwałki, Ano­ni­mie?_ – oskar­ży­łom samo sie­bie. _Cóż może zdzia­łać pióro, przez dzie­więć poko­leń wychwa­lane jako potęż­niej­sze od wszel­kich mie­czy, wobec nie­skoń­czo­nego mil­cze­nia świata?_ Strach i wyobraź­nia pod­po­wia­dały mi, co się obec­nie wyda­rzy. Ludzie nio­sący te przy­wo­łane gnie­wem flagi poma­sze­rują na Forum i zastrzelą tego nic nie­zna­czą­cego usłu­gowca. To będzie koniec naszej bez­i­mien­nej dyna­stii. O roz­pacz było łatwo. Mogłaby zawład­nąć mną cał­ko­wi­cie, gdy­bym stało na jakimś innym dachu, to jed­nak była Roma­nova. Tu nasze łuki trium­falne były echem daw­nych trium­fów, które połą­czyły Anglię z Egip­tem, mając do dys­po­zy­cji wyłącz­nie trakty i konie. Nasza skrwa­wiona Rostra jest echem star­szej krwi. Cycero to zro­biło. Posłu­gu­jąc się tylko gło­sem i kru­chym papi­ru­sem, zanio­sło ogień prawdy tak daleko, jak tylko mógł tego doko­nać język. Podob­nie Vol­ta­ire – nasze pro­to­typ, Zerowy Ano­nim – dzięki papie­rowi ze szmat i ręcz­nej pra­sie dru­kar­skiej. Nie potrze­bo­wało sieci loka­li­za­to­rów, by zmie­nić opi­nię całego świata.

– Musi być jakiś spo­sób – wyszep­ta­łom. – Lasery, sygnały dymne, bla­szane puszki zawie­szone na sznur­kach, tajne ścieżki, prze­wody elek­tryczne. Znaj­dziemy roz­wią­za­nie, może nie natych­miast, ale z cza­sem, dzięki pracy i cier­pli­wo­ści.

Hux­ley ski­nęło głową.

– Musimy przy­wró­cić wam połą­cze­nie z Obcym.

Natych­miast poczu­łom wzbie­ra­jący w gar­dle kwas wymio­tów. Książę bez loka­li­za­tora, bez Heloïse, Domi­nica, Mar­tina, bez słów, bez oczu, beze mnie. Samo. Eks­plo­do­wała we mnie furia. _Nie­na­wi­dzę Cię! Jak mogłoś być tak okrut­nym Gospo­da­rzem dla takiego Gościa?!_ (Prze­kli­na­nie wła­snego Stwórcy stało się czymś innym – aktem bar­dziej nie­bez­piecz­nym, lecz zara­zem peł­nym god­no­ści – odkąd mam pew­ność, że owo Stwórca naprawdę ist­nieje).

Moich wło­sów dotknął cie­pły wiatr nio­sący zwie­rzęcą woń. Po chwili poja­wiło się pięć kolej­nych szcze­lin w pustce, zwró­co­nych w stronę Hux­leya. Ci Uto­pia­nie nie stali na dachu, lecz uno­sili się nieco nad nim – jeźdźcy dosia­da­jący nie­wi­docz­nych wierz­chow­ców. Poja­wiły się ręce, które oddały honory, nie­dbale, nie­mal lek­ce­wa­żąco. Jeden albo dwa wycią­gnięte palce dotknęły lekko czół. „Cywilna mili­cja”, w rze­czy samej.

– Czy potrze­bu­je­cie eskorty do bar­ba­kanu? – zapy­tało jedno z nich.

Hux­ley odwza­jem­niło saluty, bar­dziej zde­cy­do­wa­nym gestem wyko­na­nym całą, otwartą dło­nią, nie­mal jak praw­dziwe żoł­nierz.

– Hux­ley Mojave. Na misji.

Ta odpo­wiedź zmie­niła postawę pozo­sta­łych i przy­śpie­szyła ich odde­chy, podob­nie jak szczęk klu­cza w zamku dodaje ener­gii cze­ka­ją­cemu więź­niowi.

– Potrze­bu­je­cie dru­żyny? Mamy para­dop­plera, panop­tesa i nie­ugię­tego.

Nie rozu­mia­łom u-języka, ale sama zmiana postawy mówiła bar­dzo wiele. Spo­tka­nie z przy­pad­ko­wym towa­rzy­szem nagle zmie­niło się w roz­mowę z kimś o klu­czo­wym zna­cze­niu, być może zwierzch­ni­kiem, o ile w uto­piań­skiej mili­cji ist­niało coś takiego jak stop­nie.

– Dzię­kuję – odparło Hux­ley. – Potrze­buję, ale do strze­że­nia, nie do obser­wa­cji. Poin­for­muj­cie Jani­ku­lum o mojej misji oraz miej­scu zako­twi­cze­nia i wyślij­cie taką pomoc, jaką będzie­cie mogli zor­ga­ni­zo­wać. To wystar­czy.

– Zro­bimy to. Zostań­cie z życiem.

Po tym poże­gnal­nym bło­go­sła­wień­stwie Uto­pia­nie znik­nęli. Poczu­łom powiew skrzy­deł potęż­nych stwo­rzeń zry­wa­ją­cych się do lotu. Spoj­rza­łom na Hux­leya z zasę­pioną miną.

– Jeste­ście ranni. Straż Cen­zora dba o moje bez­pie­czeń­stwo. Jeśli chce­cie odejść…

– Nie. – Nie sły­sza­łom, by Hux­ley prze­ma­wiało tak twar­dym tonem, od czasu, gdy prze­ka­zało roz­gnie­wa­nym Sied­miu wia­do­mość o nało­że­niu wię­zów pokoju na zwia­stuny. – Musimy przy­wró­cić wam połą­cze­nie z Obcym.

Uśmiech­nę­łom się z wdzięcz­no­ścią.

– Naj­pierw musimy prze­ko­nać trium­wi­rów o waszej nie­win­no­ści. Wiem, że Su-Hyeon mi uwie­rzy. Car­men Guild­bre­aker nie będzie chciało uwie­rzyć, że odrzu­ci­li­ście sojusz z MASO­NEM, a Jin będzie wie­działo, że mówię szcze­rze. Jeśli trium­wi­ro­wie wam uwie­rzą, cały świat z cza­sem pój­dzie za ich przy­kła­dem.

Hux­ley zwró­ciło się ku zacho­dowi, szu­ka­jąc wzro­kiem towa­rzy­szy. Skraj pola widze­nia jego woalki objął kra­wędź morza migo­tli­wych flag.

– Z cza­sem.