Chcę być kochana, tak jak chcę - ebook

Chcę od nie­go wszyst­kie­go

Ewa: Wy­glą­da mi na to, Ka­siu, że po­sia­dłam umie­jęt­ność wcho­dze­nia w związ­ki, w któ­rych to fa­cet de­cy­du­je o wszyst­kim.

Ka­sia: Wy­da­wa­ło­by się, że bę­dzie z tego dłu­go za­do­wo­lo­ny, że jest taki waż­ny. Ale po ja­kimś cza­sie prze­sta­je mu się to po­do­bać.

Ewa: I na­gle mówi mi: „To ty, mała, już so­bie idź”.

Ka­sia: Gdy on po­wia­da: „Idź”, nie wia­do­mo, co to tak na­praw­dę zna­czy. Czy jest zmę­czo­ny, czy ma pra­cę, czy może ma cie­bie do­syć?

Ewa: Dla mnie to zna­czy: „Za­spo­ko­iłaś już moje po­trze­by i na ra­zie mam cię dość”.

Ka­sia: Cie­ka­we, co ty wte­dy ro­bisz?

Ewa: A co mam ro­bić? Idę.

Ka­sia: I nic nie mó­wisz? Nie py­tasz: „Dla­cze­go chcesz, że­bym już po­szła?”.

Ewa: Nie, oczy­wi­ście tego nie ro­bię.

Ka­sia: No, sko­ro nie ro­bisz, to on na­stęp­nym ra­zem może ci znów spo­koj­nie po­wie­dzieć: „Idź już, mała”.

Ewa: Tak. Robi to.

Ka­sia: Na po­cząt­ku w ogó­le nie po­wi­nien mó­wić: „Idź, mała”, bo po­win­no mu być cie­bie cią­gle mało, mała. W każ­dym ra­zie tak by­śmy chcia­ły. A jak się czu­jesz z tym, co on robi?

Ewa: Nie ukry­wam, że czu­ję się głę­bo­ko do­tknię­ta obie­ma tymi rze­cza­mi: i tym, że on mnie nie pra­gnie aż tak bar­dzo, i tym, że mi mówi: „A te­raz, mała, to już idź”.

Ka­sia: Kie­dy sły­szysz to „mała”, to co?

Ewa: Pff­fu­uu.

Ka­sia: Nie­za­leż­nie od tego, że on jest wy­so­ki, a ty ni­ska, jest jed­nak jesz­cze coś in­ne­go w tym „mała”.

Ewa: Ja my­ślę tak: gdy wcho­dzę w zwią­zek, to po­ka­zu­ję naj­pierw moją bar­dzo sil­ną, a po­tem bar­dzo sła­bą stro­nę. I za­raz bym chcia­ła, żeby ten fa­cet po­kie­ro­wał mną i moim ży­ciem, wziął od­po­wie­dzial­ność za wszyst­ko, co ja czu­ję, ro­bię i my­ślę. Wte­dy po­ka­zu­ję sie­bie małą, więc mó­wie­nie w tym mo­men­cie do mnie „mała” jest ade­kwat­ne do sy­tu­acji. Choć oczy­wi­ście ja nie je­stem tyl­ko mała. I po ja­kimś cza­sie mnie to do­pro­wa­dza do fu­rii.

Ka­sia: Czy by­łaś „nie­ma­ła” wte­dy, gdy jesz­cze nie po­zo­sta­wa­łaś z nim w związ­ku, gdy by­łaś jego przy­ja­ciół­ką i współ­pra­co­wa­li­ście? Wte­dy cię nie lek­ce­wa­żył?

Ewa: Wte­dy mnie sza­no­wał.

Ka­sia: Wte­dy po­ka­zy­wa­łaś swo­ją in­te­li­gen­cję i róż­ne umie­jęt­no­ści, wo­bec cze­go on li­czył się z two­im zda­niem. Co­raz bar­dziej po­cią­ga­ło go, że je­steś taka in­te­re­su­ją­ca i nie­za­leż­na.

Ewa: Więc jak do tego do­szło, że te­raz już je­stem „mała”?

Ka­sia: Pew­nie tro­chę tak: do­pó­ki by­łaś jego przy­ja­ciół­ką i współ­pra­cow­ni­cą, ko­rzy­sta­łaś ze swo­ich do­ro­słych cech, wie­dzia­łaś, że one są po­trzeb­ne. Ale kie­dy za­czę­ło się mię­dzy wami na­wią­zy­wać coś ro­man­so­we­go, co­raz bar­dziej za­czę­ła do­cho­dzić do gło­su mała dziew­czyn­ka, stę­sk­nio­na wiel­kiej mi­ło­ści. Te­raz ta dziew­czyn­ka chce, żeby on wło­żył ją w kie­szeń i no­sił za­wsze przy so­bie, a on mówi: „To już so­bie idź”.

Ewa: I nie ro­zu­miem, czy wszyst­kie ko­bie­ty tak mają, czy to tyl­ko ja tra­fi­łam na ko­lej­ne­go su­kin­sy­na. Czy każ­dy fa­cet, na­wet świę­ty, bę­dzie się za­cho­wy­wał we­dług tego sce­na­riu­sza, któ­ry ja sama na­pi­sa­łam i po­da­łam mu pod sto­łem, a te­raz uda­ję, że wca­le nie ja to zro­bi­łam?

Ka­sia: Oczy­wi­ście, nie wszyst­kie ko­bie­ty tak mają. Nie­któ­re całe są do­ro­słe. A nie­któ­re z tych jesz­cze nie­do­ro­słych pró­bu­ją za­ła­twić swój pro­blem, mó­wiąc: „Ko­lej­ny su­kin­syn...”.

Ewa: ...od­wra­ca­jąc się i idąc do na­stęp­ne­go „ko­lej­ne­go su­kin­sy­na”.

Ka­sia: A jed­no­cze­śnie od­wra­ca­jąc się od swo­je­go py­ta­nia: Czy to nie ja ro­bię coś ta­kie­go, że każ­dy fa­cet po ja­kimś cza­sie za­cznie mnie tak trak­to­wać, bo nie bę­dzie miał in­ne­go wyj­ścia; bo pcham mu się w ręce w po­sta­ci „ma­łej”?

Ewa: Któ­ra w do­dat­ku się bun­tu­je.

Ka­sia: Cza­sem się bun­tu­je i trze­ba to ukró­cić. Bo jak jest taka mała, to ja­kim pra­wem się bun­tu­je? A jak się bun­tu­je, to dla­cze­go, do li­cha, jest taka mała?

Ewa: Po pro­stu to jest wpusz­cza­nie prze­ciw­ni­ka w ma­li­ny.

Ka­sia: Przede wszyst­kim to jest ogłu­pia­nie sa­mej sie­bie. Mam do cie­bie ko­lej­ne waż­ne py­ta­nie: Jak się czu­jesz, gdy sama so­bie, tak uczci­wie, po­wiesz: „Chcę od nie­go wszyst­kie­go – żeby się mną opie­ko­wał, żeby był wiel­ki, żeby był do­bry, żeby cały był dla mnie, że­bym ja już nic nie mu­sia­ła”? Jak ty się czu­jesz, gdy to mó­wisz so­bie sa­mej albo mnie?

Ewa: Hm, czu­ję się mała.

Ka­sia: A czy wy­po­wia­dasz swo­je praw­dzi­we pra­gnie­nie?

Ewa: Tak. Z jed­nej stro­ny wy­po­wia­dam je i je­stem jak dziec­ko, ale z dru­giej coś we mnie wie, że po­win­nam czmy­chać czym prę­dzej od sta­nu, gdy ktoś za mnie de­cy­du­je, bo to mnie ubez­wła­sno­wol­nia i osła­bia, nie mam kom­plet­nie miej­sca dla sie­bie. I nie mogę wte­dy po­wie­dzieć: „Za­raz, za­raz, nie chcę, że­by­śmy szli na spa­cer do lasu, chcę do ka­wiar­ni”. Bo sko­ro ktoś ma za mnie brać od­po­wie­dzial­ność w ca­ło­ści, to ja mu­szę być może za­wsze chcieć do lasu?

Ka­sia: Wte­dy, gdy jemu się za­chce.

Ewa: I to jest dla mnie sprzecz­ność: z jed­nej stro­ny wiel­ka tę­sk­no­ta, żeby ktoś wziął za mnie od­po­wie­dzial­ność, zwłasz­cza że ja już bar­dzo dłu­go ją za sie­bie bio­rę, z dru­giej stro­ny lęk, że jak już mu ją od­dam...

Ka­sia: ...to się znaj­dziesz w le­sie.

Ewa: Do­kład­nie. Bo wte­dy dzie­ją się ta­kie rze­czy, że ten ktoś mnie umniej­sza, nie trak­tu­je mnie po­waż­nie, jak part­ne­ra, tyl­ko jak dziec­ko, któ­re wle­cze za rękę przez uli­cę, bo jest zie­lo­ne świa­tło i on wie, że na­le­ży już przejść, a ja nie mam wie­le do po­wie­dze­nia.

Ka­sia: Wiesz, cze­go ty fak­tycz­nie chcesz? Żeby two­je we­wnętrz­ne dziec­ko, któ­re nie do­sta­ło kie­dyś tego, o czym ma­rzy­ło, cze­go po­trze­bo­wa­ło, czy­li praw­dzi­wej opie­ki, zo­sta­ło przez nie­go po­trak­to­wa­ne jak przez do­bre­go ojca. Czy­li z jed­nej stro­ny, żeby wie­dział, że je­steś dziec­kiem, a z dru­giej stro­ny, żeby ro­zu­miał, że masz ro­snąć, i po­ma­gał ci w tym. Czy­li żeby cię wy­cho­wał. Ro­zu­miał, wy­czu­wał i nie umniej­szał, tyl­ko po­zwa­lał ci przy so­bie do­ra­stać. To zna­czy, stał się dla cie­bie ta­tu­siem, któ­ry jest w do­dat­ku tak do­bry i mą­dry, żeby cię na­praw­dę pod­ho­lo­wać do two­jej praw­dzi­wej do­ro­sło­ści. I żeby jesz­cze po­tem wca­le nie stra­cić tego, że jest to twój su­per­man, a ty je­steś dla nie­go atrak­cyj­ną ko­bie­tą. Czy­li żeby on był dwa w jed­nym albo na­wet wszyst­ko w jed­nym.

Ewa: Czy to jest moż­li­we?

Ka­sia: Ab­so­lut­nie nie­moż­li­we!

Ewa: Gdy to mó­wisz, na­su­wa mi się py­ta­nie: Jak ty ro­zu­miesz wspie­ra­ją­cy zwią­zek? Bo ten ob­raz, któ­ry przede mną roz­snu­łaś, ten pięk­ny wi­dok, któ­ry roz­to­czy­łaś, to jest dla mnie wła­śnie ob­raz mo­je­go ma­rze­nia o wspie­ra­ją­cym związ­ku.

Ka­sia: O, nie, nie, nie! To jest ob­raz bar­dzo do­bre­go ro­dzi­ciel­stwa, któ­re­go więk­szość z nas nie za­zna­ła. Na­le­ża­ło­by do­stać to wszyst­ko od ro­dzi­ców, ale, cóż, nie do­sta­ły­śmy. Zresz­tą oni też nie do­sta­li, więc skąd mie­li brać dla nas? Ale mimo to prze­ży­ły­śmy. Jest nam nie naj­go­rzej. Róż­nych rze­czy na­uczy­ły­śmy się. Jed­nak mą­dro­ści ro­dzi­ciel­skiej było za mało, więc jed­na część na­szej oso­by ro­sła, ro­sła i wy­ro­sła na ko­bie­tę, któ­ra so­bie ra­dzi za­wo­do­wo, umie zro­bić to czy tam­to w ży­ciu spo­łecz­nym, ma zna­jo­mych, cza­sem męża i dzie­ci albo już mia­ła męża...

Ewa: ...albo licz­nych mę­żów...

Ka­sia: ...albo licz­nych na­rze­czo­nych. Już miesz­ka­ła z tym i z tam­tym, ale we­wnątrz niej na­dal tkwi mała dziew­czyn­ka (któ­ra bę­dzie się prze­wi­ja­ła przez całą książ­kę). Ta dziew­czy­necz­ka przez cały czas cze­ka, że ta­tuś pod po­sta­cią jej męż­czy­zny wresz­cie przyj­dzie. I to bę­dzie ten „praw­dzi­wy męż­czy­zna”, któ­ry w koń­cu wy­czy­ta jej po­trze­by, szyb­ciej je zro­zu­mie niż ona. Bo ona sama daw­no już je za­pu­ści­ła i za­po­mnia­ła, od­uczy­ła się je mieć. Tak ją wy­tre­so­wa­no. Ale ten wy­śnio­ny przy­wró­ci im istot­ną wagę i war­tość. Bę­dzie je uwzględ­niał, bę­dzie o nie dbał. Stwo­rzy dla niej bez­piecz­ne, a jed­no­cze­śnie eks­cy­tu­ją­ce i kom­for­to­we wa­run­ki, w któ­rych ona roz­wi­nie się i roz­kwit­nie. Oczy­wi­ście dla nie­go. Znów nie dla sie­bie, tyl­ko dla nie­go. Bo prze­cież dziec­ko chcia­ło być dla ta­tu­sia i dla ma­mu­si ta­kie, żeby je wresz­cie po­ko­cha­li tak na­praw­dę – do głę­bi jego isto­ty. A nie tyl­ko wte­dy, gdy ono speł­nia ich ocze­ki­wa­nia. I cho­ciaż zro­bi­ło wszyst­ko, co mo­gło, i tak go nie po­ko­cha­li aż tak, jak tego po­trze­bo­wa­ło.

Ewa: Od razu na­su­wa się py­ta­nie: Czy ten fa­cet może mieć w ogó­le ja­kieś wła­sne po­trze­by?

Ka­sia: Za cho­le­rę nie może. Prze­cież ma być cały dla niej.

Ewa: I czy on może ist­nieć dla sie­bie?

Ka­sia: Ona so­bie nie ży­czy, żeby ist­niał dla sie­bie, bo wte­dy ją zdra­dza, po­rzu­ca, zo­sta­wia. Tak samo jak ta­tuś, któ­ry był prze­waż­nie nie­obec­ny. A prze­cież dziew­czyn­ka tak chcia­ła, żeby rano wstał z nią, zjadł śnia­dan­ko, a po­tem od­pro­wa­dził do szko­ły i na nią po­cze­kał, żeby po po­łu­dniu wspól­nie od­ro­bi­li lek­cje i żeby po­chwa­lił ją za to, cze­go się na­uczy­ła, po­wie­dział jej, że jest słod­ka, ład­na, miła, że jest dum­ny z ta­kiej có­recz­ki. I że ta­kiej dziew­czyn­ki ślicz­nej to ni­g­dy na świe­cie nie było. Ale on tego nie ro­bił.

A je­że­li ro­bił, to tyl­ko trosz­kę i cza­sa­mi, więc ona tyl­ko cza­sem za­chły­sty­wa­ła się szczę­ściem, że ją do­strzegł, a wciąż cze­ka­ła: „Gdzie ta resz­ta? Gdzie ta resz­ta?”. I my­śla­ła: „Czy on mnie ko­cha, ten mój ta­tuś? To dla­cze­go za­po­mniał mi o tym po­wie­dzieć?”. A po­tem przy­cho­dzi­ło zwąt­pie­nie: „A może jed­nak mnie nie ko­cha, sko­ro o tym nie mówi? Je­śli tak, to ja mu­szę być su­per­grzecz­na, taka, jak on so­bie ży­czy. Co mam ro­bić? Ta­tuś nie lubi, że­bym pła­ka­ła, to nie będę pła­kać. Ale przy moim uko­cha­nym będę pła­kać i wy­pła­czę się za wszyst­kie cza­sy, i on mnie przy­gar­nie, i po­wie: Płacz, ko­cha­nie moje”.

Ewa: Ależ to pięk­ne, co mó­wisz! Tak mnie to wcią­gnę­ło...

Ka­sia: Nie było to moją in­ten­cją. Je­steś nie­po­praw­ną re­cy­dy­wist­ką...

Ewa: Ja chcę, żeby było tak jak w two­jej opo­wie­ści, a ty za­raz mi za­pro­po­nu­jesz coś strasz­nie trud­ne­go...

Ka­sia: Ależ skąd! Wca­le nie za­pro­po­nu­ję ci ni­cze­go strasz­nie trud­ne­go, bo ty mo­żesz zro­bić tyl­ko to, co mo­żesz.

Ewa: Może mogę zro­bić coś strasz­nie trud­ne­go.

Ka­sia: Ach, jaka am­bit­na mała dziew­czyn­ka!

Ewa: Wiesz, Ka­siu, ja by­łam przez ostat­nie kil­ka lat w strasz­nie trud­nym związ­ku. Kie­dy prze­czy­ta­łam książ­kę Mai Storch Tę­sk­no­ta sil­nej ko­bie­ty za sil­nym męż­czy­zną, zna­la­złam w niej roz­dział o sto­so­wa­niu stra­te­gii ofia­ry, uciecz­ki i wal­ki jed­no­cze­śnie i wte­dy coś waż­ne­go zro­zu­mia­łam. My­śmy się, mniej wię­cej, co trzy mie­sią­ce roz­sta­wa­li. Do­kład­nie we­dług sce­na­riu­sza z książ­ki. Ja, oczy­wi­ście, uwa­ża­łam, że to przede wszyst­kim jego wina i w związ­ku z tym mia­łam ro­sną­ce wra­że­nie, że ten fa­cet w ogó­le mnie nie ko­cha, że to ja­kaś po­mył­ka. Co ja tu ro­bię? Zu­peł­nie nie ro­zu­miem, po co on ze mną jest (no bo ja, wia­do­mo, uwa­ża­łam, że go ko­cham). Do­pie­ro po lek­tu­rze do­tar­ło do mnie, jak jemu nie­ludz­ko trud­no było ze mną i jak on, na swój spo­sób, strasz­nie mnie ko­chał, sko­ro tyle ze mną wy­trzy­mał.

Ka­sia: W tym mo­men­cie ry­su­je­my kwia­tek dla pa­nów i dzię­ku­je­my ser­decz­nie, że z nami wy­trzy­mu­je­cie.

Ewa: Wiel­ki kwia­tek dla pa­nów, a ode mnie zwłasz­cza dla tego pana. Fakt fak­tem, że wy­bra­łam trud­ne­go męż­czy­znę. Zu­peł­nie tego nie ro­zu­miem. Je­śli wziąć pod uwa­gę moje dziew­czę­ce po­trze­by, tę­sk­no­ty i ma­rze­nia, po­win­nam szu­kać ja­kie­goś ła­twiej­sze­go part­ne­ra.

Ka­sia: Otóż wła­śnie ta­kie trud­ne związ­ki wy­bie­ra so­bie mała dziew­czyn­ka, nie­nau­czo­na do­ko­ny­wa­nia do­brych wy­bo­rów. Ona nie za­trzy­ma się przy fa­ce­cie, któ­ry jest zdro­wy, nor­mal­ny. Nor­mal­ne­go mała dziew­czyn­ka pu­ści bo­kiem, na­wet gdy­by się jej oświad­czył, bo nie wie, co z ta­kim po­cząć.

Ewa: Wy­da­je się jej, że jest śmier­tel­nie nud­ny.

Ka­sia: Przede wszyst­kim dla­te­go, że on nie mio­ta się, nie prze­ży­wa. Po pierw­sze, nie daje się wcią­gać w jej grę, tyl­ko robi swo­je. W od­nie­sie­niu do niej robi też róż­ne miłe rze­czy, ale nie­prze­sad­nie. Nie ota­cza jej prze­py­chem uczuć, nie roz­cią­ga nad nią na­mio­tu po­żą­da­nia, sza­leń­stwa, uwo­dze­nia albo też ob­ra­ża­nia się i od­cho­dze­nia.

Ewa: No to, Kaś­ka, po­wiedz sama, czy on nie jest nud­ny?

Ka­sia: (nad­zwy­czaj se­rio) O, nie! Ja już nie je­stem małą dziew­czyn­ką! Kie­dyś był dla mnie śmier­tel­nie nud­ny, ale te­raz już nie. Ja już chcę nor­mal­ne­go.

Ewa: To ja się za­sta­no­wię.

Ka­sia: Tak, ty się za­sta­nów. Masz czas. Ty jesz­cze ro­śniesz. Ja już je­stem duża. Ale słu­chaj da­lej, co z tą małą dziew­czyn­ką i z tym fa­ce­tem, któ­ry musi być ko­niecz­nie taki wspa­nia­ły. Po pierw­sze, oni się wy­czu­wa­ją z du­żej od­le­gło­ści, zde­cy­do­wa­nie więk­szej niż ki­lo­metr, choć od­le­głość nie zo­sta­ła jesz­cze na­uko­wo do­wie­dzio­na.

Ewa: Wy­obraź so­bie małą dziew­czyn­kę na bal­ko­nie, a po­ni­żej trzy­stu fa­ce­tów ukry­tych pod czar­ny­mi pa­ra­so­la­mi. Ona bez pu­dła wy­bie­rze spo­śród nich tego wła­ści­we­go, wska­zu­jąc na czar­ny pa­ra­sol trze­ci od le­wej w pięt­na­stym rzę­dzie, i po­wie: ON! I to bę­dzie ten „słusz­ny”, naj­gor­szy z moż­li­wych wy­bór.

Ka­sia: Pro­si­my tego pana na bal­kon, ale ma wejść po sznu­ro­wej dra­bin­ce, żeby się trosz­kę po­ki­wał, bo scho­da­mi by­ło­by zbyt ba­nal­nie.

Ewa: Już go buja.

Ka­sia: A co dru­gi szcze­be­lek le­ciut­ko nad­ła­ma­ny...

Ewa: Gdy­by mia­ła po­dob­ne szczę­ście w grach licz­bo­wych, by­ła­by bo­ga­ta. Pod wa­run­kiem (chó­rem) że w pi­łecz­ce był­by ukry­ty ten fa­cet.

Ka­sia: Nie­ste­ty, ten ro­dzaj in­tu­icji nie jest jej tak ła­two dany. Jej spe­cy­ficz­na in­tu­icja jest na­sta­wio­na tyl­ko na to, by szu­kać tego je­dy­ne­go: ry­ce­rza vel ta­tu­sia, vel Pana Boga, vel dziad­ka czy na­wet wszyst­kie­go w jed­nym. I dzie­je się coś tak dziw­ne­go, że do­ro­sła ko­bie­ta, któ­ra wie, co to zna­czy do­bra współ­pra­ca, na przy­kład w pra­cy za­wo­do­wej, i któ­ra umie się przy­jaź­nić, rap­tem ani nie współ­pra­cu­je, ani nie przy­jaź­ni się ze swo­im męż­czy­zną. Tyl­ko albo z nim wal­czy, albo się go boi, albo cier­pi w mil­cze­niu, albo się ob­ra­ża, albo drę­twie­je we­wnętrz­nie i sta­je się zu­peł­nie bez­rad­na. I jesz­cze uwa­ża, że to jego wina. Czu­je się po­krzyw­dzo­na, nie­speł­nio­na i nie wie dla­cze­go.

Ewa: Ka­siu, czy ona jest cho­ra?

Ka­sia: Na pew­no jest obo­la­ła. Może cho­rym moż­na by na­zwać to, że jed­na jej część nie wie nic o dru­giej; że te czę­ści się nie zna­ją i nie wspie­ra­ją. Jest spo­ra prze­paść mię­dzy spraw­nie dzia­ła­ją­cą (na­zwij­my ją „dużą”) ko­bie­tą a małą dziew­czyn­ką. Nie wspie­ra­ją się dla­te­go, że nie chcą nic o so­bie wie­dzieć. Ta duża i spraw­na wsty­dzi się tej ma­łej bez­rad­nej. A mała nie wie­rzy, że ta duża ze­chce się nią za­opie­ko­wać, bo ni­g­dy do­tąd tego nie zro­bi­ła.

Czło­wiek zdro­wy jest w mia­rę kom­plet­ny, zin­te­gro­wa­ny we­wnętrz­nie. To zna­czy, że jego róż­ne aspek­ty ze sobą współ­gra­ją, współ­pra­cu­ją i sie­bie wza­jem­nie wzbo­ga­ca­ją.

Mała dziew­czyn­ka ocze­ku­je wspar­cia od męż­czy­zny, a nie od sie­bie, czy­li od tej wła­snej „do­ro­słej czę­ści”. Mała dziew­czyn­ka, sie­dząc za­mknię­ta (przez tę dużą) w ko­mór­ce, cze­ka na wy­baw­cę i pra­gnie, żeby ktoś wresz­cie ją z niej wy­cią­gnął.

Ewa: I w do­dat­ku od razu zro­bił z niej kró­lew­nę. Bo po co ina­czej wy­cho­dzić?

Ka­sia: Wiesz, dla­cze­go tak jest? Bo kie­dy sie­dzi tak w tej ko­mór­ce, ma­rzy, prze­cież nic in­ne­go nie może ro­bić. A jak już ma­rzy, to tyl­ko o zło­to­gło­wiu, ko­ro­nie i ha­fto­wa­nych trze­wicz­kach. Nie ma­rzy o ni­czym zwy­kłym, re­al­nym, bo tego, po pierw­sze, nie zna, a po dru­gie, musi do­stać coś eks­tra, żeby wy­rów­na­ło jej te wszyst­kie lata spę­dzo­ne w za­po­mnie­niu.

No i po­wiedz te­raz, kto jest to w sta­nie dać? Ten, któ­re­go wy­bie­ra? Ten spod czar­ne­go pa­ra­so­la? On też ma swo­je pro­ble­my. Nie może ich nie mieć. Ma tak jak każ­dy. Jego też ktoś nie do­ko­chał, nie do­pie­ścił i nie zro­zu­miał. Sam też się nie ro­zu­mie. Po­dob­nie jak my.

Ewa: Ro­zu­miem już, Ka­siu, jak są pi­sa­ne te go­to­we sce­na­riu­sze. Ale czy to zna­czy, że mo­imi związ­ka­mi rzą­dzi mała dziew­czyn­ka?

Ka­sia: Tra­fi­łaś w samo sed­no. Bar­dzo czę­sto tak wła­śnie się dzie­je, że rzą­dzi nie­do­ro­słość.

Ewa: Czy­li je­śli nie za­opie­ku­ję się moją we­wnętrz­ną dziew­czyn­ką, to każ­dy na­stęp­ny fa­cet w pew­nym mo­men­cie może mi po­wie­dzieć: „Wiesz co, mała, to ty so­bie już idź”?

Ka­sia: Tak wła­śnie może być.

Ewa: Ale ja już nie chcę, żeby tak było, Ka­siu.

Ka­sia: Na­praw­dę?

Ewa: Na­praw­dę.

Ka­sia: No to ci za­pro­po­nu­ję coś rze­czy­wi­ście trud­ne­go. Po­da­ruj so­bie czas bez męż­czy­zny. Wy­ko­rzy­staj go na bu­do­wa­nie wła­snej sa­mo­dziel­no­ści, sa­tys­fak­cji z niej, po­zna­wa­nie sie­bie, ra­dość w sa­mot­no­ści i z by­cia z przy­ja­ciół­mi, a tak­że prze­ży­wa­nie bólu i smut­ku, cza­sem w sa­mot­no­ści, cza­sem z przy­ja­ciół­mi. Nie cho­dzi o to, że­byś na za­wsze zo­sta­ła sama, ale o to, że­byś po­tem umia­ła zbu­do­wać do­bry, trwa­ły zwią­zek.

Ewa: Czy­li mam od­bu­do­wać sie­bie, nie wie­sza­jąc się na NIM. I wte­dy to nie bę­dzie ten spod pa­ra­so­la?

Ka­sia: Tak. I wiem, że to moż­li­we.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­sza­my do za­ku­pu peł­nej wer­sji książ­ki

------------------------------------------------------------------------

.