Chirurg - ebook

Podziękowania

Na spe­cjal­ne po­dzię­ko­wa­nia za­słu­ży­li:

Bru­ce Bla­ke i de­tek­tyw Way­ne R. Rock z Ko­mi­sa­ria­tu Po­li­cji w Bo­sto­nie oraz dok­tor Chris Mi­cha­la­kes za fa­cho­wą po­moc.

Jane Ber­key, Don Cle­ary i An­drea Ci­ril­lo za cen­ne uwa­gi na te­mat pierw­szej wer­sji książ­ki.

Lin­da Mar­row, wy­daw­ca, za dys­kret­ne wska­zy­wa­nie dro­gi.

Mój anioł stróż, Meg Ru­ley.

(Każ­dy pi­sarz po­trze­bu­je swo­jej Meg Ru­ley!).

I mój mąż, Ja­cob. On szcze­gól­nie.Prolog

Dzi­siaj znaj­dą jej cia­ło.

Wiem, jak to się sta­nie. Po­tra­fię so­bie wy­obra­zić cał­kiem wy­ra­zi­ście ciąg wy­da­rzeń, któ­re do­pro­wa­dzą do tego od­kry­cia.

O dzie­wią­tej rano na­dę­te pa­niu­sie z biu­ra po­dró­ży Ken­dall & Lord będą sie­dzia­ły przy biur­kach, stu­ka­jąc wy­pie­lę­gno­wa­ny­mi pal­ca­mi w kla­wia­tu­ry kom­pu­te­rów, aby za­re­zer­wo­wać rejs po Mo­rzu Śród­ziem­nym dla pani Smith i wcza­sy nar­ciar­skie w Klo­sters dla pana Jo­ne­sa. A dla pań­stwa Brown w tym roku coś no­we­go, coś eg­zo­tycz­ne­go: może Chiang Mai albo Ma­da­ga­skar. Nic za­nad­to mę­czą­ce­go. Nie, nie. Przy­go­dzie musi, nade wszyst­ko, to­wa­rzy­szyć kom­fort. To mot­to fir­my Ken­dall & Lord: „Przy­go­dy z wy­go­da­mi”. W ich biu­rze pa­nu­je duży ruch i czę­sto dzwo­ni te­le­fon.

Pa­niu­sie szyb­ko za­uwa­żą, że Dia­ny nie ma w pra­cy.

Któ­raś z nich za­dzwo­ni do jej domu w Back Bay, ale nikt nie pod­nie­sie słu­chaw­ki. Może Dia­na bie­rze prysz­nic i nie sły­szy te­le­fo­nu? Albo wy­szła już do biu­ra, tyl­ko się spóź­nia? Może być wie­le po­wo­dów jej nie­obec­no­ści… Ale z cza­sem, gdy nadal nie bę­dzie od­po­wia­da­ła na te­le­fo­ny, za­czną się nie­po­ko­ić.

Przy­pusz­czam, że to do­zor­ca bu­dyn­ku wpu­ści ko­le­żan­kę Dia­ny do miesz­ka­nia. Wi­dzę, jak po­trzą­sa ner­wo­wo klu­cza­mi, mó­wiąc: „Jest pani jej przy­ja­ciół­ką? Na pew­no nie bę­dzie mia­ła pre­ten­sji? Będę mu­siał jej po­wie­dzieć, że po­zwo­li­łem pani wejść”.

Wcho­dzą do miesz­ka­nia i ko­le­żan­ka woła: „Dia­no? Je­steś w domu?”. Idą ko­ry­ta­rzem obok opra­wio­nych sta­ran­nie pla­ka­tów biu­ra po­dró­ży. Do­zor­ca po­dą­ża tuż za nią, ba­cząc, by ni­cze­go nie ukra­dła.

Po­tem za­glą­da do sy­pial­ni, wi­dzi Dia­nę Ster­ling i prze­sta­je się przej­mo­wać czymś tak ba­nal­nym jak kra­dzież. Chce tyl­ko opu­ścić miesz­ka­nie, za­nim zwy­mio­tu­je.

Chciał­bym być tam, kie­dy zja­wi się po­li­cja, ale nie je­stem głu­pi. Wiem, że będą ob­ser­wo­wać każ­dy prze­jeż­dża­ją­cy sa­mo­chód, wszyst­kich gro­ma­dzą­cych się na uli­cy ga­piów. Zda­ją so­bie spra­wę, jak bar­dzo mnie kusi, żeby tam wró­cić. Na­wet te­raz, gdy sie­dzę w Star­bucks, wpa­tru­jąc się w świt za oknem, czu­ję, jak cią­gnie mnie do tam­te­go po­ko­ju. Ale je­stem jak Ulis­ses, któ­ry słu­cha śpie­wu sy­ren, przy­wią­za­ny bez­piecz­nie do masz­tu. Nie roz­bi­ję się o ska­ły. Nie po­peł­nię tego błę­du.

Piję kawę, pa­trząc, jak Bo­ston bu­dzi się do ży­cia. Wsy­pu­ję do fi­li­żan­ki trzy ły­żecz­ki cu­kru. Kawa musi być słod­ka. Lu­bię do­sko­na­łość. W każ­dym calu.

Z od­da­li sły­chać głos sy­re­ny. Wzy­wa mnie. Czu­ję się jak Ulis­ses, pra­gną­cy wy­rwać się z wię­zów, ale trzy­ma­ją moc­no.

Dzi­siaj znaj­dą jej cia­ło.

Do­wie­dzą się, że wró­ci­li­śmy.Rozdział pierwszy

ROK PÓŹ­NIEJ

De­tek­tyw Tho­mas Mo­ore nie lu­bił za­pa­chu la­tek­su. Wcią­ga­jąc gu­mo­we rę­ka­wicz­ki i wzbi­ja­jąc chmu­rę tal­ku, czuł jak zwy­kle, że za­raz ogar­ną go mdło­ści. Ten za­pach wią­zał się z naj­bar­dziej nie­przy­jem­ną stro­ną jego pra­cy i jak pies Paw­ło­wa, śli­nią­cy się pod wpły­wem okre­ślo­ne­go bodź­ca, ko­ja­rzył go nie­uchron­nie z wo­nią krwi i pły­nów ustro­jo­wych. Węch ostrze­gał go, że po­wi­nien ze­brać siły.

Sta­nął skon­cen­tro­wa­ny przed pro­sek­to­rium. Wy­szedł pro­sto z upa­łu i czuł już na skó­rze zim­ny pot. Było piąt­ko­we po­po­łu­dnie dwu­na­ste­go lip­ca. Po­wie­trze prze­sy­ca­ła wil­goć. W ca­łym Bo­sto­nie hu­cza­ły kli­ma­ty­za­to­ry, a lu­dzi po­no­si­ły ner­wy. Na mo­ście To­bin sta­li już za­pew­ne w kor­ku ci, któ­rzy ucie­ka­li na pół­noc do chło­du la­sów w Ma­ine. Mo­ore’a nie było wśród nich. Zo­stał od­wo­ła­ny z urlo­pu, aby obej­rzeć kosz­mar, któ­re­go wca­le nie pra­gnął zo­ba­czyć.

Miał już na so­bie far­tuch chi­rur­gicz­ny, któ­ry wy­cią­gnął z wóz­ka z bie­li­zną w kost­ni­cy. Te­raz za­ło­żył na wło­sy pa­pie­ro­wy cze­pek, a na buty pa­pie­ro­we ochra­nia­cze, gdyż wi­dy­wał cza­sa­mi, co lało się ze sto­łu na pod­ło­gę. Krew, frag­men­ty tkan­ki… Nie był by­najm­niej szcze­gól­nie schlud­ny, ale nie miał ocho­ty przy­no­sić na bu­tach do domu resz­tek z pro­sek­to­rium. Przy­sta­nął na kil­ka se­kund przy drzwiach, wziął głę­bo­ki od­dech i wszedł zre­zy­gno­wa­ny do środ­ka.

Na sto­le le­ża­ły osło­nię­te zwło­ki. Są­dząc z kształ­tów, była to ko­bie­ta. Mo­ore sta­rał się nie przy­glą­dać zbyt dłu­go ofie­rze, kon­cen­tru­jąc wzrok na obec­nych w pro­sek­to­rium oso­bach. Dok­tor Ash­ford Tier­ney i pra­cow­nik kost­ni­cy ukła­da­li na­rzę­dzia na tacy. Po dru­giej stro­nie sto­łu sta­ła Jane Riz­zo­li, rów­nież z Wy­dzia­łu Za­bójstw w Bo­sto­nie. Mia­ła trzy­dzie­ści trzy lata i była nie­wy­so­ką ko­bie­tą o kan­cia­stym pod­bród­ku. Rysy jej twa­rzy zda­wa­ły się ostrzej­sze niż zwy­kle, bo nie ła­go­dzi­ły ich nie­sfor­ne czar­ne loki, ukry­te te­raz pod pa­pie­ro­wym czep­kiem, a ciem­ne oczy pa­trzy­ły prze­ni­kli­wie. Pół roku temu prze­nio­sła się z oby­cza­jów­ki. Była je­dy­ną ko­bie­tą w wy­dzia­le i do­szło już do kon­flik­tów mię­dzy nią a jed­nym z de­tek­ty­wów, do oskar­żeń o mo­le­sto­wa­nie sek­su­al­ne i bab­ski szo­wi­nizm. Mo­ore nie był pe­wien, czy da­rzy Riz­zo­li sym­pa­tią ani czy ona go lubi. Jak do­tąd łą­czy­ły ich ści­śle służ­bo­we sto­sun­ki i uznał, że chy­ba wo­la­ła, by tak po­zo­sta­ło.

Obok Riz­zo­li stał jej part­ner, Bar­ry Frost, za­wsze we­so­ły gli­na, któ­re­go do­bro­dusz­na, po­zba­wio­na za­ro­stu twarz spra­wia­ła, że nie wy­glą­dał na swo­je trzy­dzie­ści lat. Frost pra­co­wał z Riz­zo­li już od dwóch mie­się­cy i się nie skar­żył. Był je­dy­nym czło­wie­kiem w wy­dzia­le, któ­ry zno­sił cier­pli­wie jej hu­mo­ry.

Gdy Mo­ore pod­szedł do sto­łu, Riz­zo­li po­wie­dzia­ła:

– Za­sta­na­wia­li­śmy się, kie­dy się zja­wisz.

– By­łem w po­bli­żu Ma­ine, gdy ode­bra­łem wasz sy­gnał.

– Cze­ka­my tu od pią­tej.

– Za­czy­nam wła­śnie sek­cję – stwier­dził dok­tor Tier­ney. – Uwa­żam więc, że de­tek­tyw Mo­ore zdą­żył na czas. – Mę­ska so­li­dar­ność. Za­trza­snął drzwi szaf­ki tak ener­gicz­nie, że aż za­dźwię­cza­ła. Rzad­ko oka­zy­wał roz­draż­nie­nie. Po­cho­dził z Geo­r­gii i był wy­twor­nym dżen­tel­me­nem, któ­ry uwa­żał, że ko­bie­ty po­win­ny za­cho­wy­wać się jak damy. Nie lu­bił pra­co­wać z za­dzior­ną Jane Riz­zo­li.

Pra­cow­nik kost­ni­cy przy­cią­gnął do sto­łu wó­zek z na­rzę­dzia­mi, rzu­ca­jąc Mo­ore’owi prze­lot­ne spoj­rze­nie, któ­re mó­wi­ło: Czy moż­na ufać tej suce?

– Przy­kro mi, że nie po­je­cha­łeś na ryby – po­wie­dział do Mo­ore’a Tier­ney. – Chy­ba bę­dziesz mu­siał od­wo­łać urlop.

– Je­steś pe­wien, że to znów nasz chło­pak?

W od­po­wie­dzi Tier­ney od­cią­gnął prze­ście­ra­dło, od­sła­nia­jąc zwło­ki.

– Na­zy­wa się Ele­na Or­tiz.

Choć Mo­ore spo­dzie­wał się tego, co zo­ba­czył, wi­dok ofia­ry po­dzia­łał na nie­go jak obez­wład­nia­ją­cy cios. Czar­ne wło­sy ko­bie­ty, ze­sztyw­nia­łe od krwi, od­sta­wa­ły jak kol­ce je­żo­zwie­rza od mar­mu­ro­wo bla­dej twa­rzy. Usta mia­ła roz­chy­lo­ne, jak­by za­sty­głe w pół sło­wa. Krew od­pły­nę­ła już z cia­ła i jej rany wy­glą­da­ły jak pur­pu­ro­we szra­my na tle po­sza­rza­łej skó­ry. Jed­ną z dwóch wi­docz­nych ran sta­no­wi­ło głę­bo­kie cię­cie na szyi, spod le­we­go ucha przez tęt­ni­cę i krtań. Było śmier­tel­ne. Dru­ga rana wid­nia­ła ni­sko na brzu­chu. Nie za­da­no jej po to, by za­bić. Słu­ży­ła zu­peł­nie in­ne­mu ce­lo­wi.

Mo­ore prze­łknął z tru­dem śli­nę.

– Ro­zu­miem, dla­cze­go ścią­gnę­li­ście mnie z urlo­pu.

– Ja zaj­mu­ję się tą spra­wą – oznaj­mi­ła Riz­zo­li.

Usły­szał w jej gło­sie nutę ostrze­że­nia. Bro­ni­ła swe­go te­ry­to­rium. Wie­dział, skąd to się bie­rze. Cią­głe drwi­ny i scep­tycz­ne uwa­gi, na ja­kie na­ra­żo­ne były po­li­cjant­ki, bu­dzi­ły w nich agre­sję. Praw­dę mó­wiąc, nie za­mie­rzał rzu­cać jej wy­zwa­nia. Mu­sie­li pra­co­wać ra­zem nad tą spra­wą i za wcze­śnie było wal­czyć o do­mi­na­cję.

Sta­rał się za­cho­wać pe­łen sza­cun­ku ton.

– Mo­żesz za­po­znać mnie ze szcze­gó­ła­mi?

Riz­zo­li ski­nę­ła gło­wą.

– Ofia­rę zna­le­zio­no o dzie­wią­tej rano w jej miesz­ka­niu przy Wor­ce­ster Stre­et w So­uth End. Zwy­kle oko­ło szó­stej przy­cho­dzi­ła do pra­cy w kwia­ciar­ni, kil­ka prze­cznic od domu. To ro­dzin­na fir­ma, wła­sność jej ro­dzi­ców. Gdy się nie po­ja­wi­ła, za­czę­li się mar­twić. Brat po­szedł jej szu­kać i zna­lazł ją w sy­pial­ni. Dok­tor Tier­ney sza­cu­je, że śmierć na­stą­pi­ła mię­dzy pół­no­cą a czwar­tą rano. Zda­niem ro­dzi­ny nie mia­ła ak­tu­al­nie chło­pa­ka i nikt w ka­mie­ni­cy nie pa­mię­ta, by od­wie­dza­li ją męż­czyź­ni. Była pra­co­wi­tą, po­boż­ną dziew­czy­ną. Ka­to­licz­ką.

Mo­ore po­pa­trzył na prze­gu­by ofia­ry.

– Zo­sta­ła skrę­po­wa­na.

– Tak. Ta­śmą na prze­gu­bach i kost­kach. Zna­le­zio­no ją nagą. Mia­ła na so­bie tyl­ko bi­żu­te­rię.

– Jaką?

– Na­szyj­nik. Pier­ścio­nek. Kol­czy­ki. Szka­tuł­ka z bi­żu­te­rią w sy­pial­ni była nie­tknię­ta. Nie cho­dzi­ło o ra­bu­nek.

Mo­ore spoj­rzał na siną po­zio­mą smu­gę na bio­drach ofia­ry.

– Tu­łów był rów­nież unie­ru­cho­mio­ny.

– Mia­ła prze­wią­za­ne ta­śmą uda i ta­lię. A tak­że usta.

Mo­ore wes­tchnął cięż­ko.

– Chry­ste…

Pa­trząc na Ele­nę Or­tiz, przy­po­mniał so­bie na­gle inną ko­bie­tę. Ko­lej­ną ofia­rę. Blon­dyn­kę z cię­ty­mi ra­na­mi na szyi i brzu­chu.

– Dia­na Ster­ling – rzekł pod no­sem.

– Od­na­la­złem już ra­port z jej sek­cji – stwier­dził Tier­ney. – Na wy­pa­dek gdy­byś po­trze­bo­wał go przej­rzeć.

Ale było to zbęd­ne. Spra­wa Dia­ny Ster­ling, któ­rą kie­dyś pro­wa­dził, cią­gle nie da­wa­ła mu spo­ko­ju.

Rok temu trzy­dzie­sto­let­nią Dia­nę Ster­ling, za­trud­nio­ną w biu­rze po­dró­ży Ken­dall & Lord, zna­le­zio­no nagą i przy­wią­za­ną ta­śmą do łóż­ka. Mia­ła roz­cię­te gar­dło i brzuch. Zbrod­nia po­zo­sta­ła nie­wy­ja­śnio­na.

Dok­tor Tier­ney skie­ro­wał świa­tło na pod­brzu­sze Ele­ny Or­tiz. Krew spłu­ka­no już wcze­śniej i kra­wę­dzie rany mia­ły bla­do­ró­żo­wy ko­lor.

– Są ja­kieś śla­dy? – spy­tał Mo­ore.

– Za­nim ją umy­li­śmy, zna­leź­li­śmy kil­ka włó­kien. I przy­kle­jo­ny do rany włos.

Mo­ore oka­zał na­głe za­in­te­re­so­wa­nie.

– Na­le­żał do ofia­ry?

– Był o wie­le krót­szy. Ja­sno­brą­zo­wy.

Ele­na Or­tiz była bru­net­ką.

– Po­pro­si­li­śmy już o prób­ki wło­sów wszyst­kich osób, któ­re mia­ły kon­takt z cia­łem – wy­ja­śni­ła Riz­zo­li.

Tier­ney sku­pił uwa­gę na ra­nie.

– Mamy tu do czy­nie­nia z po­przecz­nym cię­ciem. Chi­rur­dzy na­zy­wa­ją to „cię­ciem May­lar­da”. Brzuch był roz­ci­na­ny war­stwa­mi. Naj­pierw skó­ra, po­tem po­więź, mię­sień i otrzew­na jamy brzusz­nej.

– Jak u Dia­ny Ster­ling – oznaj­mił Mo­ore.

– Owszem. Są jed­nak pew­ne róż­ni­ce.

– Ja­kie?

– W przy­pad­ku Dia­ny Ster­ling kra­wę­dzie rany były tro­chę po­szar­pa­ne, jak­by spraw­ca wa­hał się lub miał nie­pew­ną rękę. Tu­taj tego nie wi­dać. Za­uważ, jak ide­al­ne jest na­cię­cie. Żad­nych nie­rów­no­ści. Zro­bił to z cał­ko­wi­tą pew­no­ścią sie­bie. – Tier­ney spoj­rzał Mo­ore’owi w oczy. – Nasz nie­zna­ny spraw­ca czy­ni po­stę­py. Po­pra­wił tech­ni­kę.

– Je­śli to nadal ta sama oso­ba – stwier­dzi­ła Riz­zo­li.

– Są jesz­cze inne po­do­bień­stwa. Wi­dzi­cie ten pro­sto­kąt­ny kształt koń­ców­ki rany? Wska­zu­je, że cię­cia do­ko­na­no od pra­wej do le­wej. Jak u Dia­ny Ster­ling. W obu przy­pad­kach uży­to pro­ste­go ostrza, bez ząb­ków.

– Skal­pe­la?

– Moż­li­we. Rów­ne cię­cie su­ge­ru­je, że ostrze się nie chwia­ło. Ofia­ra była nie­przy­tom­na albo tak moc­no zwią­za­na, że nie mo­gła się po­ru­szać, nie mo­gła wal­czyć. Nie była w sta­nie spra­wić, by ostrze zbo­czy­ło z pro­stej li­nii.

Bar­ry Frost wy­glą­dał tak, jak­by zbie­ra­ło mu się na wy­mio­ty.

– Chry­ste! Bła­gam, po­wiedz, że już nie żyła, kie­dy to ro­bił.

– Oba­wiam się, że to nie jest po­śmiert­na rana. – Zza chi­rur­gicz­nej ma­ski wi­dać było tyl­ko zie­lo­ne oczy Tier­neya, któ­re pa­ła­ły gnie­wem.

– Mia­ła przed­śmiert­ne krwa­wie­nie? – spy­tał Mo­ore.

– W ja­mie brzusz­nej. Co ozna­cza, że jej ser­ce nadal pra­co­wa­ło. Żyła, gdy… to się dzia­ło.

Mo­ore spoj­rzał na sine krę­gi na prze­gu­bach ofia­ry. Po­dob­ne śla­dy mia­ła wo­kół ko­stek, a na jej bio­drach wid­nia­ły pod­skór­ne krwia­ki. Ele­na Or­tiz pró­bo­wa­ła uwol­nić się z wię­zów.

– Jest jesz­cze inny do­wód na to, że żyła, gdy roz­cię­to jej brzuch – oznaj­mił Tier­ney. – Włóż rękę do rany, Tho­mas. Chy­ba wiesz, cze­go się spo­dzie­wać.

Mo­ore wsu­nął nie­chęt­nie dłoń w rę­ka­wicz­ce do rany. Cia­ło było zim­ne w do­ty­ku, wy­zię­bio­ne po kil­ku­go­dzin­nym spo­czy­wa­niu w chłod­ni. Czuł się tak, jak­by wkła­dał rękę do in­dy­ka, by wy­jąć z nie­go po­dro­by. We­tknął dłoń aż po prze­gub, do­ty­ka­jąc pal­ca­mi kra­wę­dzi rany. Ta­kie pe­ne­tro­wa­nie naj­bar­dziej pry­wat­nej sfe­ry cia­ła ko­bie­ty sta­no­wi­ło po­gwał­ce­nie jej in­tym­no­ści. Sta­rał się nie pa­trzeć na twarz Ele­ny Or­tiz. Tyl­ko w ten spo­sób mógł po­dejść z dy­stan­sem do jej do­cze­snych szcząt­ków i skon­cen­tro­wać się z zim­ną krwią na tym, co uczy­nio­no z jej cia­łem.

– Nie ma ma­ci­cy – stwier­dził, pa­trząc na Tier­neya.

Dok­tor ski­nął gło­wą.

– Zo­sta­ła usu­nię­ta.

Mo­ore wy­jął rękę z cia­ła i spo­glą­dał na ranę, przy­po­mi­na­ją­cą roz­war­te usta. Te­raz Riz­zo­li wsu­nę­ła do środ­ka dłoń w rę­ka­wicz­ce, pró­bu­jąc spe­ne­tro­wać krót­ki­mi pal­ca­mi wnę­trze rany.

– Ni­cze­go wię­cej nie usu­nię­to? – za­py­ta­ła.

– Tyl­ko ma­ci­cę – od­parł Tier­ney. – Pę­cherz i je­li­ta po­zo­sta­ły nie­tknię­te.

– Wy­czu­wam tu, po le­wej, ja­kieś zgru­bie­nie – stwier­dzi­ła.

– To szew. Spraw­ca pod­wią­zał na­czy­nia krwio­no­śne.

Riz­zo­li spoj­rza­ła zdu­mio­na na dok­to­ra.

– To nić chi­rur­gicz­na?

– Zwy­czaj­ny kat­gut – za­ry­zy­ko­wał Mo­ore, ocze­ku­jąc od Tier­neya po­twier­dze­nia.

Tier­ney przy­tak­nął.

– Taką samą nić zna­leź­li­śmy w cie­le Dia­ny Ster­ling.

– Kat­gut? – ode­zwał się sła­bym gło­sem Frost. Od­szedł od sto­łu i stał te­raz w rogu sali, go­to­wy rzu­cić się w kie­run­ku zle­wu. – Czy to ja­kaś… fir­mo­wa na­zwa?

– By­najm­niej – stwier­dził Tier­ney. – To ro­dzaj nici chi­rur­gicz­nych, pro­du­ko­wa­nych z je­lit krów i owiec.

– Dla­cze­go je tak na­zwa­no? – spy­ta­ła Riz­zo­li.

– W śre­dnio­wie­czu uży­wa­no je­lit do wy­ro­bu strun do in­stru­men­tów. Mu­zy­cy na­zy­wa­li je „kit­gu­ta­mi”. Z cza­sem sło­wo to prze­kształ­ci­ło się w okre­śle­nie „kat­gut”. W chi­rur­gii uży­wa się ta­kich nici do zszy­wa­nia głę­bo­kich warstw tkan­ki łącz­nej. Or­ga­nizm roz­kła­da je z cza­sem i wchła­nia.

– Skąd spraw­ca miał te nici? – spy­ta­ła Riz­zo­li, pa­trząc na Mo­ore’a. – Zba­da­li­ście to po za­bój­stwie Dia­ny Ster­ling?

– Trud­no usta­lić źró­dło ich po­cho­dze­nia – stwier­dził Mo­ore. – Kat­gut pro­du­ku­je kil­ka­na­ście róż­nych firm, głów­nie w Azji. Sto­su­je się go nadal w wie­lu za­gra­nicz­nych szpi­ta­lach.

– Tyl­ko za­gra­nicz­nych?

– Są już lep­sze ma­te­ria­ły – wy­ja­śnił Tier­ney. – Kat­gut nie jest tak moc­ny i trwa­ły jak nici syn­te­tycz­ne. Wąt­pię, by ko­rzy­sta­ło z nie­go wie­lu ame­ry­kań­skich chi­rur­gów.

– A po co wła­ści­wie uży­wa go nasz spraw­ca?

– Żeby mieć do­bre pole wi­dze­nia. Kon­tro­lo­wać krwa­wie­nie do­sta­tecz­nie dłu­go, by wi­dzieć do­kład­nie, co robi. To pe­dant.

Riz­zo­li wy­cią­gnę­ła rękę z rany. Na rę­ka­wicz­ce mia­ła za­krze­płą kro­pel­kę krwi, jak czer­wo­ny ko­ra­lik.

– Co on po­tra­fi? Mamy do czy­nie­nia z le­ka­rzem czy rzeź­ni­kiem?

– Z pew­no­ścią po­sia­da wie­dzę ana­to­micz­ną – od­parł Tier­ney. – Nie wąt­pię, że już to wcze­śniej ro­bił.

Mo­ore od­stą­pił krok od sto­łu, sta­ra­jąc się nie my­śleć, ile mu­sia­ła wy­cier­pieć Ele­na Or­tiz, ale nie umiał od­pę­dzić od sie­bie kosz­mar­nych wi­zji, gdy le­ża­ła przed nim z otwar­ty­mi ocza­mi.

Wzdry­gnął się i od­wró­cił, usły­szaw­szy brzęk na­rzę­dzi na me­ta­lo­wej tacy. Pra­cow­nik kost­ni­cy pod­su­nął ją w kie­run­ku dok­to­ra Tier­neya, aby ten mógł roz­po­cząć sek­cję. Te­raz po­chy­lał się do przo­du i przy­pa­try­wał ra­nie na brzu­chu ofia­ry.

– Co się po­tem dzie­je z tą ma­ci­cą? – za­py­tał. – Co z nią robi, kie­dy ją wy­tnie?

– Nie wie­my – od­parł Tier­ney. – Usu­nię­tych or­ga­nów nig­dy nie zna­le­zio­no.Rozdział drugi

Mo­ore stał na chod­ni­ku w dziel­ni­cy So­uth End, gdzie zgi­nę­ła Ele­na Or­tiz. Kie­dyś były tam ubo­gie czyn­szo­we domy, od­dzie­lo­ne li­nią ko­le­jo­wą od bo­gat­szej, pół­noc­nej czę­ści Bo­sto­nu. Roz­ra­sta­ją­ce się mia­sto jest żar­łocz­ną be­stią, za­wsze żąd­ną no­wych te­re­nów, i tory ko­le­jo­we nie sta­no­wią prze­szko­dy dla agre­syw­nych in­we­sto­rów. Nowe po­ko­le­nie bo­stoń­czy­ków od­kry­ło So­uth End i sta­re domy czyn­szo­we za­mie­nia­no stop­nio­wo na bu­dyn­ki apar­ta­men­to­we.

Ele­na Or­tiz zaj­mo­wa­ła nie­wiel­ki apar­ta­ment w ta­kim wła­śnie blo­ku. Choć wi­dok z jej miesz­ka­nia na pierw­szym pię­trze nie był zbyt atrak­cyj­ny – okna wy­cho­dzi­ły na pral­nię po dru­giej stro­nie uli­cy – lo­ka­to­rom za­pew­nio­no rzad­ki w Bo­sto­nie luk­sus: przy­le­ga­ją­cy do są­sied­niej alei par­king.

Mo­ore szedł wła­śnie tą ale­ją, przy­glą­da­jąc się oknom w miesz­ka­niach i za­sta­na­wia­jąc się, kto w tym mo­men­cie ob­ser­wu­je go z góry. Za szy­ba­mi nie było wi­dać żad­ne­go ru­chu. Lo­ka­to­rzy miesz­kań, któ­rych okna wy­cho­dzi­ły na ale­ję, zo­sta­li już prze­słu­cha­ni. Nie do­star­czy­li żad­nych uży­tecz­nych in­for­ma­cji.

Przy­sta­nął pod oknem ła­zien­ki Ele­ny Or­tiz i spoj­rzał na pro­wa­dzą­cą do nie­go dra­bin­kę prze­ciw­po­ża­ro­wą. Była pod­cią­gnię­ta do góry i od­su­nię­ta na bok. W nocy, kie­dy zgi­nę­ła Ele­na Or­tiz, był pod nią za­par­ko­wa­ny sa­mo­chód jed­ne­go z lo­ka­to­rów, na któ­re­go da­chu zna­le­zio­no od­ci­ski bu­tów roz­mia­ru osiem i pół. Spraw­ca wszedł po nim na dra­bin­kę.

Mo­ore zo­ba­czył, że okno ła­zien­ki jest za­mknię­te. Tam­tej nocy, gdy zja­wił się za­bój­ca, było otwar­te.

Opu­ścił ale­ję, za­wró­cił do głów­ne­go wej­ścia i wszedł do bu­dyn­ku.

Drzwi miesz­ka­nia Ele­ny Or­tiz były za­kle­jo­ne po­li­cyj­ną ta­śmą. Otwo­rzył je, czu­jąc pod ręką pro­szek uży­wa­ny do zdej­mo­wa­nia od­ci­sków pal­ców. Gdy wcho­dził do środ­ka, zwi­sa­ją­ca ta­śma prze­śli­zgnę­ła mu się po ra­mie­niu.

Sa­lon wy­glą­dał tak samo jak dzień wcze­śniej, gdy zja­wił się tu z Riz­zo­li. Była to nie­przy­jem­na wi­zy­ta. Wy­czu­wał at­mos­fe­rę ry­wa­li­za­cji. Riz­zo­li pro­wa­dzi­ła od po­cząt­ku spra­wę Ele­ny Or­tiz i oba­wia­ła się kwe­stio­no­wa­nia swe­go au­to­ry­te­tu, zwłasz­cza przez star­sze­go od niej po­li­cjan­ta. Choć sta­no­wi­li te­raz ze­spół, po­więk­szo­ny już do pię­ciu de­tek­ty­wów, Mo­ore czuł się na te­re­nie Riz­zo­li jak in­truz i sta­rał się for­mu­ło­wać wszel­kie uwa­gi w jak naj­bar­dziej dy­plo­ma­tycz­ny spo­sób. Nie za­mie­rzał z nią wal­czyć, choć sama go pro­wo­ko­wa­ła. Pró­bo­wał wczo­raj skon­cen­tro­wać uwa­gę na miej­scu zbrod­ni, ale nie­przy­chyl­ność Ri­zol­li sta­le go roz­pra­sza­ła.

Do­pie­ro te­raz, bę­dąc sam, mógł obej­rzeć do­kład­nie miesz­ka­nie, w któ­rym zgi­nę­ła Ele­na Or­tiz. W sa­lo­nie zo­ba­czył nie­pa­su­ją­ce do sie­bie me­ble, usta­wio­ne wo­kół wi­kli­no­we­go sto­li­ka do kawy. W rogu stał na biur­ku kom­pu­ter, a na pod­ło­dze le­żał be­żo­wy dy­wan z mo­ty­wa­mi wi­no­ro­śli i ró­żo­wych kwia­tów. Jak twier­dzi­ła Riz­zo­li, od dnia za­bój­stwa ni­cze­go tu nie ru­sza­no. Na dwo­rze już zmierz­cha­ło, ale Mo­ore nie za­pa­lał świa­tła. Stał w miej­scu przez dłuż­szą chwi­lę, nie po­ru­sza­jąc na­wet gło­wą i cze­ka­jąc, by w po­ko­ju za­pa­no­wa­ła kom­plet­na ci­sza. Po raz pierw­szy miał oka­zję być sam w tym miesz­ka­niu. Nie roz­pra­sza­ły go gło­sy i twa­rze in­nych lu­dzi. Wi­dział ocza­mi wy­obraź­ni, jak czą­stecz­ki po­wie­trza, po­ru­szo­ne jego wej­ściem, po­wo­li nie­ru­cho­mie­ją. Chciał, żeby ten po­kój do nie­go prze­mó­wił.

Nic jed­nak nie czuł. Żad­nych flu­idów zła ani at­mos­fe­ry gro­zy.

Spraw­ca nie wszedł drzwia­mi. Nie prze­cha­dzał się po swo­im no­wym kró­le­stwie śmier­ci. Skon­cen­tro­wał całą uwa­gę na sy­pial­ni.

Mo­ore mi­nął po­wo­li nie­wiel­ką kuch­nię i za­czął iść ko­ry­ta­rzem. Czuł, jak jeżą mu się wło­sy na kar­ku. Przy­sta­nął przy pierw­szych drzwiach i zaj­rzaw­szy do ła­zien­ki, za­pa­lił świa­tło.

Czwart­ko­wa noc jest cie­pła. Tak cie­pła, że w ca­łym mie­ście są po­otwie­ra­ne okna, aby po­chwy­cić każ­dy po­dmuch wia­tru, każ­dy po­wiew chłod­ne­go po­wie­trza. Cza­isz się na dra­bin­ce prze­ciw­po­ża­ro­wej, po­cąc się w ciem­nym odzie­niu i pa­trząc w okno ła­zien­ki. Pa­nu­je ci­sza. Ko­bie­ta śpi w sy­pial­ni. Wcze­śnie rano za­czy­na pra­cę w kwia­ciar­ni i o tej po­rze znaj­du­je się już w fa­zie naj­głęb­sze­go snu.

Nie sły­szy zgrzy­tu me­ta­lo­we­go ostrza, któ­rym pod­wa­żasz ża­lu­zję.

Mo­ore spoj­rzał na ta­pe­tę, przy­ozdo­bio­ną drob­ny­mi pącz­ka­mi czer­wo­nych róż. Ty­po­wo ko­bie­cy wzór, któ­re­go męż­czy­zna na pew­no by nie wy­brał. Wszyst­ko wska­zy­wa­ło na to, że była to ła­zien­ka ko­bie­ty: szam­pon o za­pa­chu tru­ska­wek, pu­deł­ko tam­pak­sów pod umy­wal­ką i wy­peł­nio­na ko­sme­ty­ka­mi ap­tecz­ka. Dziew­czy­na dba­ła o ma­ki­jaż.

Wcho­dzisz przez okno, zo­sta­wia­jąc na fra­mu­dze włók­na gra­na­to­wej ko­szu­li z po­lie­stru, a na bia­łym li­no­leum pod­ło­gi od­ci­ski adi­da­sów, roz­miar osiem i pół. Są też śla­dy pia­sku, zmie­sza­ne­go z krysz­tał­ka­mi gip­su. Ty­po­wa mie­szan­ka, gdy cho­dzi się po Bo­sto­nie.

Być może przy­sta­jesz, na­słu­chu­jąc w ciem­no­ściach. Upa­ja­jąc się at­mos­fe­rą miej­sca, za­miesz­ka­ne­go przez ko­bie­tę. A może, nie tra­cąc cza­su, zmie­rzasz pro­sto do celu.

Do sy­pial­ni.

Po­wie­trze wy­da­wa­ło się te­raz cuch­ną­ce, jak­by gę­ściej­sze, gdy po­dą­żał śla­da­mi in­tru­za. Nie cho­dzi­ło tyl­ko o wy­ima­gi­no­wa­ne zło, lecz o za­pach.

Pod­szedł do drzwi sy­pial­ni. Wło­sy na kar­ku ster­cza­ły mu już na sztorc. Wie­dział, co zo­ba­czy we­wnątrz. Są­dził, że jest na to przy­go­to­wa­ny. Jed­nak gdy za­pa­lił świa­tło, ogar­nę­ło go prze­ra­że­nie jak wte­dy, gdy uj­rzał ten po­kój po raz pierw­szy.

Śla­dy krwi mia­ły po­nad dwa dni. Miesz­ka­nia jesz­cze nie wy­sprzą­ta­no. Na­wet z po­mo­cą de­ter­gen­tów, od­ku­rza­czy na parę i bia­łej far­by nie uda­ło­by się za­tu­szo­wać tego, co tam za­szło, gdyż po­wie­trze było już na za­wsze prze­siąk­nię­te gro­zą.

Wcho­dzisz do sy­pial­ni. Świa­tło ulicz­nych lamp prze­ni­ka przez cien­kie ba­weł­nia­ne za­sło­ny, oświe­tla­jąc łóż­ko i śpią­cą w nim ko­bie­tę. Z pew­no­ścią przy­glą­dasz się jej przez chwi­lę. My­ślisz z roz­ko­szą o cze­ka­ją­cym cię za­da­niu. Spra­wia ci to przy­jem­ność, praw­da? Co­raz bar­dziej się pod­nie­casz. Po­bu­dza ci to krą­że­nie jak nar­ko­tyk, na­prę­ża każ­dy nerw, aż czu­jesz pul­so­wa­nie na­wet w opusz­kach pal­ców.

Ele­na Or­tiz nie mia­ła cza­su krzyk­nąć. W każ­dym ra­zie nikt tego nie sły­szał. Ani ro­dzi­na z miesz­ka­nia obok, ani para z dołu.

In­truz przy­niósł ze sobą wszyst­ko, cze­go po­trze­bo­wał. Ta­śmę kle­ją­cą, szma­tę na­są­czo­ną chlo­ro­for­mem, ze­staw na­rzę­dzi chi­rur­gicz­nych. Był w peł­ni przy­go­to­wa­ny.

Upior­ny ry­tu­ał mu­siał trwać do­brze po­nad go­dzi­nę. Ele­na Or­tiz przy­najm­niej przez ja­kiś czas była przy­tom­na. Mia­ła star­tą skó­rę na prze­gu­bach i kost­kach, co ozna­cza­ło, że wal­czy­ła. Z bólu i prze­ra­że­nia opróż­ni­ła pę­cherz i jej mocz wsiąkł w ma­te­rac, mie­sza­jąc się z krwią. Ope­ra­cja wy­ma­ga­ła pre­cy­zji i spraw­ca sta­rał się do­brze ją prze­pro­wa­dzić, aby zdo­być tyl­ko to, cze­go chciał, nic wię­cej.

Nie zgwał­cił jej. Może nie był do tego zdol­ny.

Kie­dy wy­ko­nał swój po­twor­ny za­bieg, dziew­czy­na jesz­cze żyła. Rana w ja­mie brzusz­nej nadal krwa­wi­ła, a ser­ce tło­czy­ło krew. Jak dłu­go? Dok­tor Tier­ney uwa­żał, że co naj­mniej przez pół go­dzi­ny. Trzy­dzie­ści mi­nut, któ­re Ele­nie Or­tiz mu­sia­ły się wy­da­wać wiecz­no­ścią.

Co ro­bi­łeś w tym cza­sie? Pa­ko­wa­łeś na­rzę­dzia? Wkła­da­łeś do sło­ika swój łup? A może tyl­ko sta­łeś tu i przy­glą­da­łeś się z sa­tys­fak­cją?

Ostat­nie po­su­nię­cie było szyb­kie i zde­cy­do­wa­ne. Opraw­ca Ele­ny Or­tiz zdo­był to, cze­go chciał, i na­de­szła pora, by za­koń­czyć spra­wę. Pod­szedł do wez­gło­wia łóż­ka i chwy­cił ją lewą ręką za wło­sy, cią­gnąc tak moc­no do tyłu, że wy­rwał ich cały pęk. Zna­le­zio­no je po­tem roz­sy­pa­ne na po­dusz­ce i pod­ło­dze. Pla­my krwi sta­no­wi­ły prze­ra­ża­ją­cy do­wód tego, co wy­da­rzy­ło się póź­niej. Unie­ru­cho­miw­szy ofie­rze gło­wę i od­sło­niw­szy szy­ję, spraw­ca jed­nym ru­chem prze­ciął jej gar­dło, od le­wej do pra­wej stro­ny, uszka­dza­jąc tęt­ni­cę szyj­ną i tcha­wi­cę. Krew try­snę­ła stru­mie­niem, obry­zgu­jąc ścia­nę na lewo od łóż­ka. Po­dusz­ka i po­ściel były tak­że nią prze­siąk­nię­te. Kil­ka po­je­dyn­czych kro­pli spa­dło z ostrza na pa­ra­pet okna.

Ele­na Or­tiz żyła do­sta­tecz­nie dłu­go, by wi­dzieć, jak krew try­ska jej z szyi i roz­bry­zgu­je się na ścia­nie. Wdy­cha­ła krew przez uszko­dzo­ną tcha­wi­cę, sły­sza­ła, jak bul­go­cze jej w płu­cach, od­kasz­li­wa­ła szkar­łat­ną fleg­mą.

Żyła do­sta­tecz­nie dłu­go, by wie­dzieć, że umie­ra.

A kie­dy było po wszyst­kim, kie­dy znie­ru­cho­mia­ła, zo­sta­wi­łeś nam wi­zy­tów­kę. Zło­ży­łeś sta­ran­nie jej noc­ną ko­szu­lę i po­ło­ży­łeś ją na to­a­let­ce. Dla­cze­go? Czy to ja­kiś obłą­kań­czy wy­raz sza­cun­ku dla ko­bie­ty, któ­rą za­mor­do­wa­łeś? A może z nas drwisz? Chcesz nam po­ka­zać, że kon­tro­lu­jesz sy­tu­ację?

Mo­ore wró­cił do sa­lo­nu i za­głę­bił się w fo­te­lu. W miesz­ka­niu było go­rą­co i dusz­no, ale on miał dresz­cze. Może z emo­cji, a może z po­wo­du cho­ro­by. Bo­la­ły go uda i ra­mio­na, jak­by zła­pał ja­kie­goś wi­ru­sa. Pew­nie to let­nia gry­pa, naj­gor­sza od­mia­na. My­ślał o miej­scach, w któ­rych wo­lał­by być w tym mo­men­cie. Pły­wał­by po je­zio­rze Ma­ine, za­rzu­ca­jąc węd­kę. Albo stał na brze­gu mo­rza i ob­ser­wo­wał gęst­nie­ją­cą mgłę. Byle tyl­ko nie prze­by­wać w miej­scu zbrod­ni.

Wy­rwał go z za­my­śle­nia brzę­czyk pa­ge­ra. Wy­łą­czyw­szy go, zdał so­bie spra­wę, że ser­ce wali mu jak mło­tem. Pró­bo­wał się opa­no­wać, za­nim wy­jął te­le­fon ko­mór­ko­wy i wy­stu­kał nu­mer.

– Riz­zo­li – usły­szał już po pierw­szym sy­gna­le. Jej głos za­brzmiał su­cho jak wy­strzał.

– Szu­ka­łaś mnie.

– Nie wspo­mnia­łeś, że masz in­for­ma­cje z PPNP – oznaj­mi­ła.

– Ja­kie in­for­ma­cje?

– Na te­mat Dia­ny Ster­ling. Prze­glą­dam wła­śnie jej akta.

PPNP, czy­li Pro­gram Po­szu­ki­wa­nia Nie­bez­piecz­nych Prze­stęp­ców, był ogól­no­kra­jo­wą bazą da­nych, do­ty­czą­cych za­bójstw i na­pa­dów. Za­bój­cy dzia­ła­li czę­sto we­dług okre­ślo­nych sche­ma­tów i dzię­ki re­je­stro­wi moż­na było usta­lić, któ­re zbrod­nie po­peł­nił ten sam spraw­ca. Mo­ore i jego ów­cze­sny part­ner, Ru­sty Sti­vack, roz­po­czę­li ru­ty­no­wo śledz­two w spra­wie Dia­ny Ster­ling od tego wła­śnie źró­dła.

– W No­wej An­glii nie zna­leź­li­śmy żad­nych po­dob­nych przy­pad­ków – stwier­dził Mo­ore. – Spraw­dzi­li­śmy wszyst­kie za­bój­stwa, przy któ­rych mia­ło miej­sce oka­le­cze­nie ofia­ry, noc­ne wła­ma­nie i uży­cie do krę­po­wa­nia ta­śmy kle­ją­cej. Żad­ne nie pa­so­wa­ło do spra­wy Dia­ny Ster­ling.

– A se­ria za­bójstw w sta­nie Geo­r­gia? Trzy lata temu, czte­ry ofia­ry. Jed­na w Atlan­cie, trzy w Sa­van­nah. Wszyst­kie fi­gu­ru­ją w PPNP.

– Prze­glą­da­łem te spra­wy. Tych zbrod­ni nie po­peł­nił nasz spraw­ca.

– Po­słu­chaj, Mo­ore. Dora Cic­co­ne, dwa­dzie­ścia dwa lata, stu­dent­ka z Emo­ry. Zo­sta­ła odu­rzo­na ro­hyp­no­lem i przy­wią­za­na do łóż­ka ny­lo­no­wą lin­ką…

– Nasz spraw­ca uży­wa chlo­ro­for­mu i ta­śmy kle­ją­cej.

– Za­bój­ca roz­ciął jej brzuch i wy­jął ma­ci­cę, a po­tem po­de­rżnął gar­dło. A na ko­niec – zwróć na to uwa­gę – zło­żył jej noc­ną ko­szu­lę i zo­sta­wił ją na krze­śle obok łóż­ka. Mó­wię ci, że to cho­ler­nie po­dob­ny przy­pa­dek.

– Te spra­wy zo­sta­ły za­mknię­te dwa lata temu – stwier­dził Mo­ore. – Za­bój­ca nie żyje.

– A je­śli po­li­cja z Sa­van­nah coś skno­ci­ła? Je­śli się po­my­li­li?

– Mie­li DNA spraw­cy. Włók­na, wło­sy… I świad­ka. Ko­bie­tę, któ­ra prze­ży­ła.

– No tak. Był świa­dek. Ofia­ra nu­mer pięć. – Głos Riz­zo­li brzmiał dziw­nie iro­nicz­nie.

– Roz­po­zna­ła spraw­cę – za­uwa­żył Mo­ore.

– I przy spo­sob­no­ści go za­strze­li­ła.

– Więc chcesz aresz­to­wać jego du­cha?

– Roz­ma­wia­łeś kie­dyś z tą nie­do­szłą ofia­rą? – spy­ta­ła Riz­zo­li.

– Nie.

– Dla­cze­go?

– A niby w ja­kim celu?

– Mógł­byś się do­wie­dzieć cze­goś in­te­re­su­ją­ce­go. Na przy­kład, że wy­je­cha­ła z Sa­van­nah wkrót­ce po na­pa­dzie. Wiesz, gdzie te­raz miesz­ka?

Po­przez szum w te­le­fo­nie ko­mór­ko­wym Mo­ore sły­szał pul­so­wa­nie swe­go tęt­na.

– W Bo­sto­nie? – za­py­tał ci­cho.

– I nie zgadł­byś, czym się zaj­mu­je.Rozdział czwarty

Mo­ore i Riz­zo­li sie­dzie­li, po­cąc się, w sa­mo­cho­dzie, owie­wa­ni stru­mie­niem cie­płe­go po­wie­trza z kli­ma­ty­za­to­ra. Od dzie­się­ciu mi­nut tkwi­li w kor­ku, a wóz co­raz bar­dziej się na­grze­wał.

– Po­dat­ni­cy mają to, na co za­słu­ży­li – stwier­dzi­ła Riz­zo­li. – A ten sa­mo­chód jest kupą zło­mu.

Mo­ore wy­łą­czył kli­ma­ty­za­cję i opu­ścił szy­bę. Do wnę­trza sa­mo­cho­du buch­nę­ło go­rą­ce po­wie­trze, prze­sy­co­ne za­pa­chem as­fal­tu i spa­lin. Mo­ore był już mo­kry od potu. Nie poj­mo­wał, jak Riz­zo­li może wy­trzy­mać w ża­kie­cie. On zdjął kurt­kę, gdy tyl­ko wy­szli z Pil­grim Me­di­cal Cen­ter i zna­leź­li się w wil­got­nym tro­pi­ku. Wie­dział, że musi jej być go­rą­co, gdyż do­strzegł kro­ple potu, lśnią­ce na jej gór­nej war­dze, któ­ra praw­do­po­dob­nie nig­dy nie mia­ła kon­tak­tu ze szmin­ką. Riz­zo­li nie była brzyd­ka, ale gdy inne ko­bie­ty sta­ra­ły się po­pra­wić swą uro­dę ma­ki­ja­żem lub ozdo­ba­mi, ona jak­by ce­lo­wo o sie­bie nie dba­ła. No­si­ła po­nu­re ciem­ne gar­son­ki, nie­pa­su­ją­ce do jej drob­nej po­stu­ry, a czar­ne krę­co­ne wło­sy mia­ła za­wsze w nie­ła­dzie. Była, jaka była i albo czło­wiek to ak­cep­to­wał, albo mógł iść do dia­bła. Mo­ore ro­zu­miał, dla­cze­go przy­ję­ła taką wo­jow­ni­czą po­sta­wę. W za­wo­dzie po­li­cjant­ki było to za­pew­ne ko­niecz­ne. Riz­zo­li mu­sia­ła cią­gle to­czyć wal­kę o prze­trwa­nie.

Po­dob­nie jak Ca­the­ri­ne Cor­dell. Jed­nak dok­tor Cor­dell ob­ra­ła inną stra­te­gię. Za­my­ka­ła się w so­bie. Za­cho­wy­wa­ła dy­stans. W cza­sie roz­mo­wy od­niósł wra­że­nie, że pa­trzy na nią przez ma­to­wą szy­bę, tak wy­da­wa­ła mu się od­le­gła.

To wła­śnie draż­ni­ło Riz­zo­li.

– Coś z nią jest nie tak – za­uwa­ży­ła. – Ma w so­bie ja­kąś emo­cjo­nal­ną pust­kę.

– Spe­cja­li­zu­je się w chi­rur­gii ura­zo­wej. Po­tra­fi pa­no­wać nad emo­cja­mi.

– Jest zim­na jak lód. Dwa lata temu zo­sta­ła zwią­za­na, zgwał­co­na i nie­mal wy­pa­tro­szo­na. A mówi o tym z ta­kim spo­ko­jem. To za­sta­na­wia­ją­ce.

Mo­ore przy­ha­mo­wał na czer­wo­nym świe­tle i pa­trzył na za­tło­czo­ne skrzy­żo­wa­nie. Po ple­cach spły­wa­ły mu kro­ple potu. Źle zno­sił upał. Czuł się sen­ny i otę­pia­ły. Ma­rzył, by skoń­czy­ło się lato i spadł pierw­szy śnieg…

– Hej! – prze­rwa­ła te roz­my­śla­nia Riz­zo­li. – Słu­chasz mnie?

– Ona jest po pro­stu bar­dzo opa­no­wa­na – stwier­dził. Ale nie lo­do­wa­to zim­na, po­my­ślał, przy­po­mi­na­jąc so­bie, jak Ca­the­ri­ne Cor­dell drża­ła ręka, gdy od­da­wa­ła mu fo­to­gra­fie dwóch za­mor­do­wa­nych ko­biet.

Usiadł­szy po­now­nie za biur­kiem, po­cią­gnął łyk cie­płej coli i prze­czy­tał raz jesz­cze ar­ty­kuł, wy­dru­ko­wa­ny kil­ka ty­go­dni wcze­śniej w bo­stoń­skim Glo­be, pod ty­tu­łem Ko­bie­ty ze skal­pe­lem. Była w nim mowa o trzech pra­cu­ją­cych w Bo­sto­nie ko­bie­tach-chi­rur­gach – o ich suk­ce­sach, trud­no­ściach i szcze­gól­nych pro­ble­mach, któ­re na­po­ty­ka­ły w swo­im za­wo­dzie. Spo­śród trzech za­miesz­czo­nych zdjęć naj­bar­dziej przy­ku­wa­ła uwa­gę po­do­bi­zna dok­tor Cor­dell. Nie tyl­ko dla­te­go, że była atrak­cyj­ną ko­bie­tą. Spo­glą­da­ła w obiek­tyw dum­nym i wy­zy­wa­ją­cym wzro­kiem. Zdję­cie, po­dob­nie jak treść ar­ty­ku­łu, utwier­dza­ło w prze­ko­na­niu, że ta ko­bie­ta pa­nu­je nad swo­im ży­ciem.