Cień matki - ebook

Prolog

Boże Narodzenie 1990

Dom stojący w samym sercu niewielkiego Manteo był pełen radości. Mieścił schronisko dla kobiet doświadczających przemocy i chociaż był duży, piętrowy, nie rzucał się w oczy. Żadnych świątecznych światełek pod okapami czy gwiazdkowego wieńca na drzwiach – jakby personel bał się zwrócić czyjąś uwagę. I pewnie o to właśnie chodzi, myślała Lacey. Pod ten dach trafiały kobiety i dzieci, które uciekły przed okrucieństwem mężczyzn. Trudno jej było nawet to sobie wyobrazić, bo nigdy w życiu nie miała do czynienia z takimi mężczyznami, ale strach wypisany na twarzach kobiet ze schroniska był dowodem, że oni naprawdę istnieją. Szczerze mówiąc, Lacey wolała nie wiedzieć nic więcej.

Oglądając dom z zewnątrz, nikt nie domyśliłby się, że są święta, ale w środku – to było już zupełnie co innego. Na poręczy schodów prowadzących na piętro, do sypialni, wisiały świeże czerwono-zielone girlandy, a na potężnym gzymsie starego kominka leżał wysoki stos gałązek ostrokrzewu, obsypanych czerwonymi jagodami. Zapach sosnowych igieł był tak intensywny, że gdy Lacey weszła do środka, w pierwszej chwili aż zakręciło ją w nosie. W rogu pokoju dziennego stała olbrzymia choinka obwieszona sznurami białych światełek i kolorowymi bombkami. Na czubku zawieszono witrażowego aniołka, jednego z wielu wykonanych przez jej matkę. Choinka była żywa, a Lacey dobrze wiedziała, kto za tym stoi. Oczywiście ona. Dla Annie O’Neill choinka zawsze musiała być żywa. W domu też taką mieli. A po świętach oba drzewka zostaną wywiezione w głąb lądu i zasadzone z dala od słonych gleb regionu Outer Banks1.

Nie chciała jechać do schroniska w wieczór Bożego Narodzenia. Wolałaby zostać w domu, posłuchać swoich nowych płyt i przymierzyć nowe dżinsy, jakie sobie wymarzyła, z nitami wzdłuż całych nogawek. A potem zadzwonić do Jessiki, swojej najlepszej przyjaciółki, opowiedzieć o prezentach i uzgodnić, na jaki film pójdą po południu drugiego dnia świąt. Ale mamie bardzo zależało, żeby jednak wybrała się z nią do Manteo.

– Ty masz tak wiele – powiedziała córce tydzień wcześniej. – Tego dnia dostaniesz prezenty i usiądziesz do świątecznego stołu ze swoją rodziną, ze mną, tatą i Clayem. A te kobiety i ich dzieci nie mają nic. Dla nich święta kojarzą się ze strachem, Lacey – przekonywała z żarem, jak to ona. – Ich rodziny się rozpadły. Przygotować dla nich świąteczny posiłek, zaśpiewać razem kilka kolęd… Możemy zrobić przynajmniej tyle.

I tak Lacey znalazła się za długim stołem w schronisku, a napełniając talerze w dłoniach samotnych kobiet i ich dzieci, cieszyła się, że jednak przyjechała. Miała dopiero trzynaście lat i z całą pewnością była tutaj najmłodszą wolontariuszką, więc czuła się dumna, że jest taka szlachetna i uczynna. Wdała się w swoją mamę, a to jej mamę zawsze pytały o zdanie wszystkie inne wolontariuszki. Annie O’Neill była tutaj najważniejsza. Gdyby nie ona, nie byłoby tej choinki w rogu, a na stołach znalazłoby się pewnie dwa razy mniej jedzenia. Gdyby nie Annie, być może w ogóle nie byłoby tego schroniska. Lacey nie wiedziała, czy to prawda, ale brała pod uwagę taką ewentualność.

Nakładała fasolkę szparagową, uśmiechając się serdecznie do podopiecznych schroniska. Było ich sześć. Niektóre wciąż jeszcze nosiły na twarzach ciemne sińce – znaki, które otworzyły przed nimi drzwi domu w Manteo. Wzdłuż stołów dreptało też rządkiem kilkanaścioro dzieci. Wszystkie miały w dłoniach talerze z prawdziwej porcelany. To Annie O’Neill namówiła wolontariuszki, żeby przyniosły na ten wieczór własną zastawę.

– Przecież nie mogą jeść świątecznej kolacji na tekturze. – Lacey słyszała na własne uszy, jak jeszcze w listopadzie powiedziała tak do jednej z koleżanek pracujących w schronisku. Wtedy wydawało jej się, że mama żartuje, ale teraz zrozumiała, że piękne talerze, prawdziwe materiałowe serwetki i migoczące światełka na choince wiele znaczą dla tych kobiet. Że w tej chwili nawet odrobina piękna i ludzkiej życzliwości jest im bardzo potrzebna.

Po deskach, którymi wykończono ściany piętrowego domu, bębnił lodowaty deszcz. Krople wybijały miarowe staccato na okiennych szybach. Padało od rana, a ponieważ było zimno, w drodze do Manteo samochód Annie O’Neill dwa razy wpadł w lekki poślizg.

– Rok temu w święta padał śnieg, pamiętasz? – powiedziała mama, kiedy Lacey zaczęła marudzić, że jest mokro. – Wyobraźmy sobie, że ten deszcz to śnieg.

Mama jak nikt potrafiła udawać. Cokolwiek się działo, umiała tak odwrócić kota ogonem, że sytuacja wyglądała lepiej niż w rzeczywistości. Lacey była już za duża, żeby się nabrać, ale mama zawsze umiała ją zaczarować i namówić na prawie wszystko. Teraz też. Zaczęły opowiadać sobie o śniegu: że pięknie wygląda biały krajobraz za oknami samochodu i puszyste czapy na dachach domów, że grzywy fal bijących o brzeg całkiem niedaleko, po lewej stronie szosy, to koktajl ze śniegu i lodowatej piany. Wydmy w Jockey’s Ridge było ledwie widać za grubą zasłoną deszczu, ale mama i tak powiedziała, że wyglądają jak wysokie białe wzgórza o gładko ściętych wierzchołkach. Deszcz bijący o szyby auta to były dla nich płatki śniegu. Lacey musiała, co prawda, zatkać uszy palcami, żeby to sobie wyobrazić, ale podziałało – naprawdę zobaczyła, jak wycieraczki zrzucają z przedniej szyby zlepiony śnieg i odrzucają go na bok. Obok okna, przy którym siedziała, co chwilę przemykały obłoczki lotnej bieli, podobne do kłębów pierza.

– The first Noel... – zaintonowała mama, szczypcami do sałatki nakładając niedużą porcję zieleniny na talerz w rączce małej dziewczynki, a pozostałe wolontariuszki podchwyciły słowa kolędy. Lacey z początku trochę się wstydziła i dołączyła dopiero po chwili, a zgnębione kobiety ze schroniska milczały jeszcze dłużej, ale wkrótce śpiewali już prawie wszyscy, a wokół rozbłysły uśmiechy. Jedne były nieśmiałe i lękliwe, inne – przepełnione wdzięcznością. Lacey szybko przełknęła łzy, które niespodziewanie stanęły jej w oczach.

Wysoka kobieta stojąca po drugiej stronie stołu uśmiechnęła się do niej i trąciła łokciem swojego syna, żeby podsunął talerz po trochę fasolki szparagowej. Śpiewała razem ze wszystkimi kolędę o zielonej choince, ale jej syn rozglądał się tylko dookoła wielkimi sarnimi oczami, zaciskając usta z całej siły, jakby chciał dać do zrozumienia, że już nigdy niczego nie zaśpiewa. Był niższy od Lacey, ale na oko mniej więcej w podobnym wieku; uśmiechnęła się do niego, nakładając mu fasolki na talerz. Spojrzał na nią przelotnie, ale w tej samej chwili jego wzrok przykuło coś za jej plecami. Otworzył szeroko usta ze zdumienia albo, jak później myślała Lacey, ze strachu. Jego matka zaraz ucichła, a piękny porcelanowy talerz napełniony indykiem i ziemniaczanym purée wysunął jej się z dłoni i uderzył z brzękiem o podłogę. Patrzyła ponad głowami wolontariuszek na drzwi do pokoju dziennego. Lacey bała się obejrzeć, widząc paniczny strach w jej oczach, ale wszyscy dookoła, podopieczne schroniska, ich dzieci i tak samo wolontariuszki, wszyscy po kolei zaczynali odwracać głowy w kierunku wejścia, aż w końcu kolęda ucichła. Gdy Lacey ostatecznie zmusiła się, by spojrzeć w tamtą stronę, słychać było już tylko deszcz bijący o szyby.

W drzwiach do pokoju dziennego stał potężny, zwalisty mężczyzna. Nie był otyły, ale wydawało się, że jego sylwetka szczelnie wypełnia całą framugę. Miał na sobie krótki marynarski płaszcz w zielonym kolorze, obszerny, ociekający wodą. Brązowe włosy lepiły się do mokrego czoła, a oczy błyszczały szkliście spod ciężkich, gęstych brwi. W dygoczących dłoniach o pulchnych palcach, obciągniętych bladą jak płótno skórą, trzymał pistolet.

Żadna z kobiet nie krzyknęła. Wydawało się, że po tych wszystkich razach, które musiały znieść, nie mają już siły krzyczeć. Rozległo się jednak kilka zduszonych szeptów: „O Boże”, „Kto to jest?”. Wystraszone matki chyłkiem złapały swoje dzieci i wepchnęły je pod stoły albo wyciągnęły na korytarz. Lacey zmartwiała, jakby wrosła w ziemię, zastygła z łyżką zielonej fasolki w uniesionej dłoni. Wysoka kobieta, która przed chwilą upuściła talerz, też chyba nie mogła się ruszyć. Stojący obok niej chłopak o sarnich oczach powiedział: „Tata”, i chciał podejść do nieznajomego, ale ona złapała go za ramię i zatrzymała w miejscu. Kostki jej dłoni błysnęły bielą na tle granatowej bluzy, którą miał na sobie jej syn.

Nagle Lacey poczuła, jak mama wyjmuje jej łyżkę z dłoni.

– Na korytarz – rozkazała i popchnęła ją stanowczym ruchem. Dziewczyna ruszyła w tamtą stronę, ale widząc, że mama nie idzie za nią, złapała ją za rękaw bluzki.

– Ty też chodź – powiedziała, siląc się na tak samo spokojny ton, co zresztą na nic się nie zdało. Mama chwyciła ją za przegub i wyciągnęła rękaw z jej zaciśniętych palców.

– Już! – warknęła ostro. Lacey wycofała się powoli. Nie była w stanie poruszać się nawet odrobinę szybciej, nie mogła też oderwać oczu od stojącego w drzwiach mężczyzny.

Na korytarzu jakaś kobieta objęła ją ramieniem i przygarnęła do siebie. Przez drzwi widać było część pokoju dziennego. Jej matka, tamta wysoka kobieta oraz jej syn stali tam, gdzie przedtem, przy stole z jedzeniem, spoglądając w stronę wejścia, którego Lacey nie mogła już zobaczyć z miejsca, gdzie stała. Z tyłu dobiegł ją cichy, lecz naglący głos innej kobiety, mówiącej do telefonu: „Proszę się pospieszyć, on ma broń”.

Mężczyzna wszedł dalej. Widać go już było w drzwiach na korytarz. Wysoka kobieta złapała chłopca o sarnich oczach za ramiona i schowała go za sobą.

– Zachary – powiedziała, starając się panować nad głosem, który mimo wysiłków drżał lekko, co Lacey wyraźnie słyszała. – Zachary. Przepraszam, że zniknęliśmy z domu. Nie rób nam nic złego. Proszę cię.

– Ty dziwko! – wrzasnął jej mąż, unosząc pistolet, który kołysał się i podskakiwał w jego drżących dłoniach. – Szmato!

Matka Lacey weszła pomiędzy niego a kobietę z dziec­kiem, rozkładając ręce, jak gdyby w ten sposób mogła ich lepiej osłonić.

– Proszę, niech pan odłoży ten pistolet – powiedziała. – Dziś jest Boże Narodzenie.

Każdy, kto usłyszał te słowa, pomyślał sobie pewnie, że jest opanowana, ale Lacey dobrze ją znała i słyszała trwożliwą nutę w jej głosie.

– Suka! – szczeknął mężczyzna, błyskawicznie unosząc broń, zmrużył oczy i pociągnął za spust. Ogłuszający huk wystrzału rozdarł ciszę i w końcu zmusił oniemiałe kobiety do krzyku. Lacey nie spuszczała wzroku ze swojej mamy. Jej twarz wyrażała tylko zwyczajne zaskoczenie: ciemnoniebieskie oczy otwarte szeroko, usta rozchylone, jakby chciała coś powiedzieć. Na białej bluzce, tuż nad lewą piersią, pojawiła się maleńka czerwona plamka. W następnej chwili osunęła się na podłogę, powoli, jak zerwana z karnisza zasłona.

Mężczyzna opadł na kolana, potem usiadł. Wypuścił pistolet z palców i zaczął szlochać, zakrywając twarz dłońmi. Jedna z wolontariuszek wyskoczyła z korytarza i podniósłszy broń z podłogi, wycelowała w niego, ale ten człowiek, chociaż prawdziwy olbrzym, stracił cały swój groźny wygląd, był już tylko słaby, zmęczony i mokry.

Lacey wyrwała się kobiecie, która ją trzymała, podbiegła do mamy i uklękła obok niej. Mama nie otwierała oczu. Była nieprzytomna, ale żyła. Z całą pewnością żyła. Kula musiała ją ledwie drasnąć, bo krwi na bluzce było tylko tyle, ile może pocieknąć z palca skaleczonego ostrym kolcem.

– Mamo! – zawołała Lacey, chcąc, żeby się ocknęła. – Mamo!

Obejrzała się na nieznajomego, który dalej siedział skulony na podłodze.

– Dlaczego pan to zrobił?! – krzyknęła, ale on nawet nie uniósł głowy.

Kobiety ciasnym kręgiem otoczyły jej mamę. Jedna z nich przyklękła tuż obok Lacey i ujęła w palce przegub nieprzytomnej Annie O’Neill.

– Żyje – powiedziała.

– No jasne, że żyje – prychnęła dziewczyna, zła na nią, bo taki komentarz mógł oznaczać, że to wcale nie jest jasne. Przez bębnienie deszczu o szyby słychać było już auta jadące na sygnale. – Po prostu bardzo się wystraszyła i organizm musi teraz odpocząć.

Jakbym ją słyszała, pomyślała. Mama w tej sytuacji powiedziałaby właśnie coś w tym stylu.

Kobieta, którą chciał zabić intruz w zielonym płaszczu, siedziała wciśnięta w kąt, obejmując ramionami swojego syna.

– Przepraszam. Przepraszam – powtarzała raz po raz. Powietrze przesycone zapachem sosnowych igieł niosło jej głos aż do uszu Lacey.

– To nie twoja wina, kochana – uspokajała ją inna kobieta. – Dobrze zrobiłaś, że od niego odeszłaś i schroniłaś się tutaj.

A właśnie że jej wina, pomyślała Lacey. Zjawiła się tutaj z tym swoim synem i dlatego ten szaleniec przyjechał za nimi i strzelił do mojej mamy.

Nagle w pokoju zaroiło się od ludzi obu płci, w mundurach i uniformach. Lacey nie widziała ich wyraźnie, rozmazywali się jej w oczach. Wykrzykiwali różne słowa podniesionymi, szczekliwymi głosami. Ktoś chciał odciągnąć ją od mamy, ale nie dała się ruszyć z miejsca, przesiadła się tylko o krok dalej, nie wstając nawet z podłogi. Przyglądała się, jak jakiś mężczyzna rozerwał bluzkę mamy i rozciął jej stanik, odsłaniając lewą pierś tak, że wszyscy widzieli. W piersi widniało małe wgłębienie. I nic więcej: kilka kropli krwi i jeden dołeczek. Lacey poczuła, że wstępuje w nią nadzieja. Sama nie raz gorzej się urządziła po kraksie na rowerze.

Podniosła się z podłogi, chcąc lepiej widzieć, i wtedy ta kobieta, która przed chwilą próbowała ją odciągnąć, objęła ją od tyłu, krzyżując ręce na jej ramionach i piersi, jakby się bała, że Lacey znów rzuci się do mamy. I to właśnie dziewczyna chciała zrobić, ale szok i ciężkie ręce dorosłej osoby przykuły ją do miejsca. Patrzyła, jak ludzie w uniformach kładą mamę na noszach i zabierają z pokoju. Mężczyzny w zielonym płaszczu już nie było; nikt nawet nie zauważył, kiedy zabrała go policja.

– Chcę z nią jechać – oznajmiła, wykręcając się z uścisku.

– Zawiozę cię – powiedziała kobieta. – Pojedziemy za karetką. Nie chcesz jechać razem z nią.

– Właśnie że chcę! – upierała się Lacey, ale tamta trzymała ją mocno, aż w końcu dziewczyna uległa i dała się wyprowadzić na zewnątrz, głównym wejściem. Widziała, jak nosze z mamą znikają za drzwiami karetki. Nagle poczuła, jak coś zimnego dotyka jej nosa, policzków i warg. Uniosła głowę ku ciemnemu niebu i dopiero wtedy dotarło do niej, że pada śnieg.

1 Outer Banks (Ławice Zewnętrzne) – wąski pas półwyspów oraz wysp barierowych ciągnący się wzdłuż wybrzeży Karoliny Północnej i częściowo Wirginii. Ma długość ponad trzystu kilometrów i oddziela od wód Atlantyku trzy główne cieśniny: Currituck, Albemarle i Pamlico (wszystkie przypisy pochodzą od tłumacza).Rozdział pierwszy

Czerwiec 2003

Łańcuch, wiszący zazwyczaj w poprzek żwirowej drogi, leżał luźno obok słupka. Miło, że Clay pamiętał o mnie i nie zamknął wjazdu, pomyślała Lacey.

– Zawiesisz łańcuch w drodze powrotnej? – poprosiła Toma, z którym była na kolacji.

– Nie ma sprawy – odparł, wjeżdżając pomiędzy niskie słupki, na drogę z obu stron zarośniętą bujnym lasem. Prowadził zdecydowanie zbyt szybko na tej wyboistej i zrytej koleinami drodze.

Lacey wparła dłonie w deskę rozdzielczą, aby nie rzucało nią tak bardzo. Dopiero zmierzchało, ale w tym lesie, za którym była już tylko latarnia w Kiss River, a dalej ocean, zapadł już zmrok.

– Lepiej zwolnij – poradziła. – Wczoraj wieczorem o mały włos nie rozjechałam w tym miejscu oposa.

Tom posłusznie zdjął nogę z gazu.

– Cieszę się, że nie mieszkasz tutaj sama – powiedział ojcowskim tonem, którego czasami używał wobec Lacey, odkąd przed dziesięcioma laty dowiedział się, że jest jego biologiczną córką. – Zamartwiałbym się o ciebie bez przerwy.

– No cóż – westchnęła. – Długo już tutaj nie pomieszkam.

Wbrew jej nadziejom władze Straży Wybrzeża podjęły w końcu decyzję o zagospodarowaniu odrestaurowanego domu latarnika i otworzeniu w nim muzeum.

– Żałujesz, co? – zagadnął Tom.

– Trochę – rzuciła lekko, ale tak naprawdę dręczył ją strach, chociaż nie umiałaby powiedzieć, czego się boi. Dom latarnika był świetnym miejscem odosobnienia, które było jej potrzebne, a wręcz konieczne, zwłaszcza przez ten ostatni, trudny rok. – Renowacja dobiega końca. Został już tylko salon i przeszklona weranda na tyłach.

Mieli wspólną pracownię w Kill Devil Hills, ale na tamtej jasnej werandzie Lacey urządziła nieduży warsztat, aby robić swoje witraże także w domu.

– Kiedy się wyprowadzę, weranda też zostanie odrestaurowana, a w salonie powstanie sklepik i punkt informacyjny.

– A kiedy masz się wyprowadzić? – zapytał Tom. Droga powoli dobiegała końca. W nikłym wieczornym świetle, sączącym się pomiędzy drzewami, widać już było wyraźnie, że długie włosy Toma, związane w kucyk cienki jak postronek, przetykają siwe pasma, a w jego uchu połyskuje małe złote kółeczko.

– Po Nowym Roku – odparła Lacey.

– I gdzie będziesz… Cholera jasna. – Tom urwał w pół słowa, bo właśnie żwirowa droga wyrzuciła samochód na parking pod domem latarnika, który niespodziewanie wyrósł przed maską. Zapadał już zmierzch i wszystkie okna płonęły barwami. Wisiały w nich witraże, a każdy był dziełem Lacey.

Odwróciła głowę, podążając za spojrzeniem ojca.

– Mieszkam w tym domu ponad rok, prawie półtora, a ty jeszcze nigdy nie widziałeś go po zmroku? – zdziwiła się.

Tom zatrzymał wóz na środku parkingu, a jego usta powoli rozciągnęły się w uśmiechu. Potrząsnął głową, po czym pochylił się w stronę Lacey i przygarnął ją do siebie. Gdy pocałował ją w głowę, poczuła bijący od niego zapach tytoniowego dymu. Pomogła mu zerwać z alkoholem, ale nie zdołała go namówić, aby rzucił papierosy.

– Cała matka – westchnął. – Dokładnie coś takiego by zrobiła, Lace. Zmieniła swój dom w… sam nie wiem. W miejsce magiczne.

Lacey upadła na duchu, słysząc od niego takie słowa. Miała ochotę powiedzieć, że nie przypomina już w niczym swojej matki, że przez cały rok ciężko pracowała nad tym, żeby przestać ją naśladować, nie iść w jej ślady. Niestety, jak widać, nie udało się. Trudno jest odrzucić czyjąś tożsamość, nie mając własnej, która mogłaby ją zastąpić.

Nagle zauważyła, że obok jeepa, którym jeździł Clay, stoi furgonetka jej ojca. Zaskoczyło ją to trochę.

– Tata przyjechał – mruknęła. – Dziwne.

– Tak rzadko was odwiedza? – zapytał Tom lekko zaczepnym tonem. Często zdradzał przejawy milczącej zazdrości, że to Alec O’Neill miał zaszczyt wychowywać jego córkę, a nie on sam.

– Rani kompletnie zawróciła mu w głowie – odparła Lacey, chociaż w zasadzie nie była to odpowiedź na jego pytanie. – Spodobało mu się, że ma wnuczkę.

Tom zaśmiał się pod nosem.

– Twoje rodzinne relacje to prawdziwy labirynt, wiesz o tym?

– Owszem – przytaknęła, rozpinając pas bezpieczeństwa. Wychowała się w niedużej, zżytej, dwupokoleniowej rodzinie, ale z biegiem lat dołączyło do niej wiele nowych osób i niemało też się odłączyło; rzeczywiście trudno było połapać się w tym wszystkim. A Lacey, jakby nie mając dość komplikacji we własnym życiu, codziennie widywała obu swoich ojców: rano pracowała w przychodni weterynaryjnej prowadzonej przez tego, który ją wychował, a po południu w atelier wynajmowanym na spółkę z tym, który dał jej życie.

– Czy to jest wybieg dla psów? – Tom wskazał spory kawałek ogrodzonej ziemi tuż pod lasem. – Clay wrócił do szkolenia?

– Mhm – przytaknęła. – Zaczął już kilka miesięcy temu.

Kiedy w jego życiu pojawiła się Gina, a potem Rani, brat Lacey przeszedł całkowitą przemianę. Stał się oddanym mężem i praktycznie z dnia na dzień zaczął się wykazywać umiejętnościami wychowawczymi, o które nigdy by go nie podejrzewała. Lecz dopiero gdy zobaczyła, jak zwozi do lasu kloce drewna i kawały betonowego gruzu – przeszkody do treningu psów poszukiwawczo-ratowniczych – zrozumiała, że Clay na dobre pogodził się ze światem i znów jest sobą.

Rozejrzała się i zauważyła, że samochód dalej stoi na samym środku parkingu.

– Zaparkuj i wejdź na chwilę – zaproponowała Tomowi, ale on pokręcił głową.

– Nie, pojadę do domu.

– Wiesz, że jesteś tutaj mile widziany.

– Wiem, kochana. Ale jakoś… nigdy nie czuję się swobodnie, kiedy widzę Aleca. Twojego ojca.

Lacey uśmiechnęła się do niego.

– Tom, ja mam już prawie dwadzieścia sześć lat – powiedziała. – To, co było między tobą a mamą, to zamierzchła przeszłość. A tata dawno się z tym pogodził, dobrze o tym wiesz.

– Może innym razem.

– W porządku. – Otworzyła drzwi i wysiadła z samochodu. – No to do jutra.

Pomachała mu jeszcze, kiedy zawracał i ruszał w kierunku żwirowej drogi, a potem zdjęła sandały i podniósł­szy je z piasku, poszła do domu. Powietrze mocno czuć było solą, a gwar cykad niemalże zagłuszał miarowe bicie fal o brzeg oceanu.

Lacey często się zastanawiała, czy powinna powiedzieć Tomowi prawdę o swojej matce. Nie podejrzewał Annie o inne romanse, jakby był jedynym mężczyzną na świecie, któremu nie mogła się oprzeć, jakby tylko on jeden był w stanie skusić kobietę tak wielkiej szlachetności. O ile mogła się zorientować, jej biologiczny ojciec przez te wszystkie lata nie znalazł sobie nikogo, ponieważ duch Annie nie dawał mu spokoju. Tom Nestor w dalszym ciągu był święcie przekonany, że żadna kobieta nie jest w stanie jej zastąpić, a mimo to Lacey nie umiała się przemóc, aby wyznać mu bolesną prawdę o jego ubóstwianym ideale.

Gdy weszła do kuchni, wybiegł jej na spotkanie Sasza, czarny labrador Claya. Upuściła sandały na podłogę i pochyliła się, aby podrapać psa za uszami. Czuć było aromatyczne potrawy Giny – pachniało kardamonem i kurkumą, olejem kokosowym i imbirem. Z salonu dobiegał radosny gwar głosów.

– Kto tam jest, Saszka? – zapytała psa, jak gdyby naprawdę nie wiedziała. – Chodź, zobaczymy.

Ruszył przodem, merdając ogonem, a Lacey zatrzymała się w progu i przypatrywała toczącej się w najlepsze zabawie. Gina leżała na kanapie, wyciągnięta wygodnie z rękami pod głową, i patrzyła, jak Alec i Clay bawią się z Rani jej lalkami. Cała trójka siedziała na podłodze: Clay miał w dłoniach ciemnoskórą Barbie Hinduskę, wystrojoną w różowe sari, i prowadził ją po dywanie w stronę plastikowego domku dla lalek.

– Chodźmy do domu Rani! – powiedział cienkim głosem.

Alec prowadził lalkę dzidziusia o czekoladowej skórze – wielką kluchę w porównaniu ze szczupłą, zgrabną Barbie.

– Ja chcę iść na ryby! – zaproponował coś innego.

Rani obejrzała się niespokojnie i wyciągnęła rączkę, żeby zabrać dziadkowi brązowego dzidziusia.

– Nie, nie, nie! – oznajmiła. – Wsyscy idom do mojego domku.

Lacey zaśmiała się. Dziewczynka niedługo kończyła dwa i pół roku, więc naturalnie domagała się, żeby wszystko było tak, jak ona powie. Przez pierwsze dwa lata życia miała znikomy wpływ na to, co się z nią dzieje, i teraz starała się nadrobić stracony czas. Słysząc śmiech dobiegający od strony kuchni, uniosła główkę i zerwała się z podłogi.

– Lejsi! – zawołała i podbiegła do niej. – Kocham cię!

Lacey pochyliła się, wzięła ją na ręce. Nie ważyła prawie nic, a ileż radości było w tej drobince, wymarzonej, wyczekanej, wytęsknionej.

– Cześć, maleństwo – uśmiechnęła się do niej. – Ja też cię kocham.

Rani urodziła się w Indiach. Gina stoczyła ciężką walkę, żeby ją adoptować, a Clay, gdy zakochał się w Ginie, przyłączył się do sprawy całym sercem. W lipcu zeszłego roku wyjechali razem do Hajdarabadu i wrócili dopiero we wrześniu: aż tyle czasu zajęło użeranie się z urzędami i uzyskanie sądowego zezwolenia na adopcję. Dziewczynka miała chore serce i koniecznie potrzebowała operacji, a Gina obawiała się, że umrze, zanim uda się ją sprowadzić do nowego domu, bo tak wiele przeszkód stało im na drodze. Kiedy sąd wydał wreszcie zezwolenie, umożliwiono im szybki wyjazd; uciekli, nie czekając, aż zainteresują się nimi indyjscy przeciwnicy adopcji zagranicznej. Rani była już wtedy tak słaba, że ledwie mogła unieść główkę. Gina i Clay obawiali się, że jest dla niej za późno na pomoc. Gina od razu zabrała małą do Seattle, gdzie czekał na nią umówiony wcześniej kardiochirurg. Operacja przebiegła pomyślnie i na czas rekonwalescencji obie zostały na miejscu. Clay wrócił do Outer Banks i snuł się po domu latarnika, rozmyślając o kobiecie i dziecku, które pokochał. Godzinami rozmawiał z Giną przez telefon, aż Lacey zażądała, by zainstalował sobie drugi numer. W lutym Gina przyjechała z Rani do Kiss River i następnego dnia wzięli ślub, a dziecko, wcześniej nieśmiałe, cichutkie i chude jak patyczek, błyskawicznie rozkwitło i zmieniło się w rozszczebiotanego berbecia doskonale świadomego, że jest pępkiem świata. Nikomu nie przeszkadzało, że jest rozpieszczana – o ile można rozpieścić dziecko, które pierwsze dwa lata życia spędziło w nędzy i brudzie.

Lacey usiadła na kanapie, obok bosych stóp Giny. Wzięła małą na kolana i spojrzała na ojca, który wciąż siedział na podłodze z pulchną laleczką dzidziusiem w dłoni.

– Coś się stało, tato? – zapytała.

Alec O’Neill położył lalkę na dywanie i, odchyliwszy się w tył, podparł się na rękach.

– Mam sprawę do ciebie i do Claya – odparł tak poważnym tonem, że aż się zaniepokoiła i obejrzała na brata, ale on wzruszył tylko ramionami; wiedział, zdaje się, dokładnie tyle samo, co ona, czyli nic. Obaj byli do siebie bardzo podobni. Wysocy i smukli, wręcz tyczkowaci, o jednakowych, przejrzyście błękitnych oczach. Różniło ich tylko to, że ojciec miał twarz pożłobioną zmarszczkami, a włosy przetykane siwizną. Patrząc na niego, Clay widział siebie za dwadzieścia lat.

Gina podniosła się i wyciągnęła ręce po Rani.

– Położę ją spać – powiedziała, domyślając się, że Alec wolałby porozmawiać ze swoimi dziećmi sam na sam.

– Dobranoc, motylku. – Lacey cmoknęła dziewczynkę w policzek i podała ją bratowej.

Kiedy Gina wyszła, Alec wstał z podłogi.

– Chodźmy na dwór – zaproponował.

Wyszli za nim przez kuchnię i werandę. Piasek był już chłodny, ziębił bose stopy Lacey. Wiedziała, że za kilka tygodni, gdy przyjdą upały, nie zdąży ostygnąć nawet do rana. Cała trójka, jakby włączył im się jakiś autopilot, ruszyła ramię w ramię do zniszczonej latarni morskiej. Księżyc lśnił w górze jak przecięta na pół moneta: biała ściana wieży jaśniała, obmyta jego blaskiem, a ostry zrąb zburzonego muru sterczał wbity w nocne niebo. Lacey była w domu tylko kilka minut, ale w tym czasie zdążył zerwać się wiatr, który teraz rozrzucał jej długie włosy i wciskał je do oczu. Gdyby wiedziała, że pogoda się zmieniła, związałaby je przed wyjściem na zewnątrz. Ludzie często jej mówili: twoje włosy są zachwycające. Lacey uważała raczej, że są zniechęcające.

– O co chodzi, tato? – zapytał Clay. Być może, tak samo jak ona w tej chwili, wspominał ostatni raz, kiedy ojciec poprosił ich o rozmowę sam na sam; usłyszeli wtedy, że ich matka była niewierną żoną i zdradzała go przez wszystkie lata, które spędzili razem.

– Dostałem dzisiaj list – powiedział Alec. – Zapomniałem go zabrać, ale w skrócie chodzi o to, że Zachary Pointer złożył wniosek o zwolnienie warunkowe. Termin rozpatrzenia wyznaczono na wrzesień.

Clay przystanął, odwrócił się do ojca.

– Zwolnienie warunkowe? – powtórzył ze zdumieniem, które podzielała też Lacey. – Przecież odsiedział dopiero… Ile, dwanaście lat?

– Widać tyle wystarczy, aby się o to ubiegać.

Lacey zebrała włosy i skupiła się na zaplataniu ich w warkocz z tyłu głowy. Nie miała ochoty myśleć o Zacharym Pointerze ani też przypominać sobie tamtego wieczoru, chociaż te wspomnienia zawsze były tuż obok i wystarczyło, że usłyszała jego nazwisko, aby stanęły jej przed oczami. Nic nie mogło zatrzeć w pamięci jego twarzy i wściekłego, obłąkanego spojrzenia. Słyszała, jak z niepohamowaną złością wyzywa swoją żonę, i widziała, jak jej mama szlachetnie – i skutecznie – staje w jej obronie.

Nie chciała pójść na rozprawę, kiedy go sądzili; mogła wtedy myśleć wyłącznie o tym, jak radzić sobie z bólem po stracie matki. Raz, tylko jeden raz, zobaczyła Pointera w telewizji; nie wiedziała, co to za program, i nie zdążyła zamknąć oczu. Potężny, zwalisty mężczyzna wychodził ze swoim adwokatem z sądu. Lacey patrzyła jak urzeczona. Nie mogła oderwać wzroku, a kiedy rozmawiał z dziennikarzami, płakała. Uderzyło ją, jak bardzo ludzka była ta twarz. Ujrzała w niej absolutnie szczerą – co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości – rozpacz, skruchę i wstyd. A teraz, gdy ojciec powiedział im o wyznaczonym posiedzeniu sądu, wyobraziła sobie te wszystkie lata, które Pointer spędził w więzieniu, sam ze swoim cierpieniem i żalem za winę. Ten człowiek był chory. Chory na umyśle. Dla Lacey wydawało się to całkiem oczywiste, ale ława przysięgłych kategorycznie orzekła, że nie ma mowy, aby oskarżony powołał się na brak poczytalności. Może powinniśmy wysłuchać uzasadnienia jego wniosku o zwolnienie warunkowe, pomyślała. Dwanaście lat to kawał czasu.

Przestań, skarciła się natychmiast. To właśnie były geny jej matki; czy tego chciała, czy nie, Lacey była skazana na współczucie dla wszystkich.

– Szkoda, że nie trafił na krzesło elektryczne – powiedziała na głos. W jej ustach zabrzmiało to tak obco, że brat i ojciec jak jeden mąż obejrzeli się, by obrzucić ją zaskoczonym spojrzeniem.

– A więc jesteśmy zgodni – odezwał się po chwili milczenia Alec O’Neill. – Staramy się nie dopuścić, żeby wyszedł z więzienia. Zatrudnię adwokata i dowiem się, jaki powinien być nasz następny krok.

Wieczorem Lacey poszła do siebie, otworzyła okna na oścież i usiadła na skraju łóżka. Prostą, niewymyślną firanką koloru morskiej piany szarpał mocny wiatr. Z pokoju Giny i Claya dobiegały śmiechy. Lacey kochała ich oboje i cieszyła się bardzo, że są razem, ale słysząc, jak się śmieją, jeszcze dotkliwiej przeżywała uczucie, które często dręczyło ją wieczorami: samotność. A gdy tylko przykrywała się kołdrą, doskwierało jeszcze bardziej. Nigdy nie czuła się tak samotna jak nocą w swoim łóżku, gdy otaczała ją ciemność, a za jedyne towarzystwo miała własne myśli. Pustka towarzyszyła jej od dawna. Zaczęło się po śmierci matki. Lacey straciła wtedy także ojca, który pogrążył się w żałobie, a gdy poznał Olivię, nowy związek pochłonął go bez reszty. Olivia ostatecznie została jego żoną i chociaż zawsze okazywała Lacey wiele życzliwości, nie zdołały się naprawdę zaprzyjaźnić, bo musiała poświęcić się własnym dzieciom, a do tego zaprzątała ją rozkwitająca coraz mocniej miłość do męża.

W tamtym roku Lacey odkryła, że dobrym sposobem, aby przynajmniej na chwilę wypełnić wewnętrzną pustkę, jest towarzystwo chłopaków. Potem dojrzała i stała się kobietą, a oni wyrośli na mężczyzn, ale pustka pozostała, przepastna, nienasycona otchłań. Lacey znała tylko ten jeden sposób, aby ją wypełnić, więc stosowała go w dalszym ciągu. Nie, nie miała aż tak wielu kochanków. Na pewno mniej, niż wydawało się Clayowi, kiedy wypominał jej rozwiązły tryb życia, ale wybierała sobie mężczyzn odpowiadających jednemu wzorcowi: „niegrzecznych chłopców”, dusze rogate i przez to fascynujące. Nie oczekiwali od Lacey niczego poza tym, żeby była dobra w łóżku, choćby tylko przez jedną noc. A w łóżku akurat była dobra, nawet bardzo. Oprócz tego miała niewiele mocnych stron. Możliwe nawet, że żadnej.

Po śmierci matki Lacey zaczęła ją naśladować, lecz nie była to świadoma decyzja. Starała się tylko robić to, co mama by pochwaliła: udzielała się jako wolontariuszka, uczyła dzieci, odwiedzała seniorów w domu opieki w Manteo, gdzie czytała im książki i gazety, oddawała krew tak często, jak pozwalały przepisy. Robiła to wszystko, ale i tak wciąż czuła pociąg do niewłaściwych mężczyzn. Budziło to jej niepokój, ale do głowy jej nie przyszło, że także w tym względzie naśladuje matkę. Przeżyła szok, gdy się dowiedziała. Okazało się, że Annie O’Neill była po prostu fałszywa.

Odkąd Lacey poznała prawdę o matce i jej pozamałżeńskich przygodach, nie miała ani jednego kochanka. Nie umówiła się z żadnym mężczyzną. Zaczęła ich unikać, straciwszy wiarę we własną intuicję. Podobnie musiał czuć się Tom, jej biologiczny ojciec, który od lat walczył z pociągiem do picia. Stronił od alkoholu, bo gdyby wziął do ust choć kropelkę, w jednej chwili wróciłby do punktu wyjścia. Lacey tak samo miała z facetami.

Porzuciła też inne rzeczy, w których widziała wpływ swojej matki, zrezygnowała z wolontariatu, zamknęła się w sobie. Clay i Gina namawiali ją, żeby wybrała się do psychologa, więc w końcu ich posłuchała – i trafiła do kobiety, która, jak na jej gust, była zbyt wnikliwą obserwatorką. Lacey oznajmiła jej, że jest seksoholiczką. Pasowała jej taka etykietka, bo to było w jakiś tam sposób pokrzepiające, że można wszystko ładnie uporządkować i załatwić za pomocą czegoś w rodzaju programu dwunastu kroków, tak jak Tom leczył się z alkoholizmu. Tymczasem psycholożka miała inne zdanie.

– Depresja: tak – przyznała. – Problemy z poczuciem własnej wartości: tak. Seksoholizm: nie. Nie spełniasz kryteriów.

Zmusiła Lacey, aby przyjrzała się swoim czynom, a potem wybrała akurat takie, których pacjentka nie miała najmniejszej ochoty analizować.

– Wszystko robisz dla innych – powiedziała. – Jak gdybyś uważała, że sama na nic nie zasługujesz. Koncentrujesz uwagę na ludziach, aby nie czuć własnego bólu. A zanim go wyleczysz, Lacey, musisz go poczuć. Pozwól sobie na to.

No cóż, teraz go czuję, pomyślała Lacey, kładąc się do łóżka i okrywając kołdrą.Rozdział drugi

Studio witrażu w Kill Devil Hills z zewnątrz wyglądało dokładnie tak samo jak w czasach, kiedy pracowała tam matka Lacey. Mieściło się w budynku stojącym tuż przy samej Croatan Highway. W wysokich oknach, zajmujących przestrzeń od podłogi do sufitu, jak zawsze migotały witraże, choć wprawne oko natychmiast dostrzegłoby różnice, jakie pojawiły się w ciągu minionych lat. Prace Toma zmieniły charakter, przeważały w nich obecnie geometryczne kształty, ale było ich już mniej, ponieważ z biegiem czasu stopniowo przerzucał się na fotografię. Jego prace wisiały wraz z pracami Lacey, która zawsze była zdania, że w tej dziedzinie nigdy nie dorówna swojej mamie; Annie O’Neill miała wyjątkowy talent, umiała tchnąć w swoje witraże uczucie, które nie miało nic wspólnego z techniką. Niemniej jednak prace Lacey cieszyły się popularnością. Miała własny styl, a w jej witrażach dominowały motywy zwierzęce i kwiatowe, nie zaś, jak u matki, piękne kobiety w długich sukniach. Lacey od samego początku pracowała przy tym samym stole, co kiedyś Annie, stojącym obok warsztatu Toma. Dostała też do dyspozycji narzędzia po matce. Długo używała jej starych, zielonych okularów ochronnych, nie zwracając uwagi na to, że są wysłużone i porysowane. Ale kiedy w zeszłym roku kupiła sobie nowe, nie mogła się nadziwić, że nagle widzi tak wyraźnie swoje witraże i świat dookoła.

Dwie turystki zajrzały do pracowni, aby obejrzeć wystawione prace. Zachwytom nie było końca. Trzecia stała przy warsztacie Toma, który akurat wyszedł na lunch. Oczarowana przyglądała się pracy, która tam powstawała. Lacey kątem oka dostrzegła, że jedna z kobiet stojących pod oknem wyciągnęła rękę, aby musnąć palcem skrzydło białej czapli na witrażu. Sprzedane, pomyślała. Klienci nie mieli przed nią tajemnic. Ci, którzy przyszli tutaj z nudów, krążyli po pracowni z rękami założonymi na piersiach i chociaż mieli otwarte oczy, to tak naprawdę nic nie widzieli. Innym, takim jak ta kobieta, która dotknęła czapli, wpadała w oko jakaś konkretna praca i nie mogli się już od niej oderwać. Oglądali ją uważnie, ze wszystkich stron. Wyciągali ręce, dotykali. Wyobrażali sobie, jak taka kolorystyka odnalazłaby się w ich domu. I wracali z jakimś znajomym, który koniecznie musiał zobaczyć dzieło, które tak ich zachwyciło. Znajomy potakująco kiwał głową. Sprzedane.

I rzeczywiście, turystka podeszła do Lacey, uśmiechając się przyjaźnie.

– Chciałabym kupić białą czaplę – powiedziała. – Pani jest autorką?

Lacey odłożyła nóż do szkła i zdjęła okulary ochronne.

– Tak – potwierdziła, podnosząc się z krzesła. – Cieszę się, że wybrała pani ten witraż, bardzo go lubię.

To nie było kłamstwo ani sposób na klienta, aby zrobiło mu się miło, że kupuje coś wyjątkowego. Naprawdę jej się podobały odcienie zieleni mieniącej się w wysokich trawach otaczających olbrzymiego ptaka. Wiedziała, że skoro witraż się sprzedał, dobrze będzie zrobić następny w podobnym stylu, ale na pewno nie identyczny. Wolała myśleć, że każda z jej prac jest jedyna w swoim rodzaju.

Gdy czapla była już starannie zapakowana, a trzy turystki wychodziły z pracowni, w drzwiach pojawił się mężczyzna. Oczy mu rozbłysły, kiedy omiótł wzrokiem Lacey, a potem zatrzymały się na dużej czarno-białej fotografii wiszącej na ruchomej ścianie, ustawionej na samym środku pomieszczenia. Odkąd tylko Lacey sięgała pamięcią, to zdjęcie zawsze tam było.

Mężczyzna przystanął w pół kroku. Włożył ręce do kieszeni i zapatrzył się na fotografię, po czym znów skierował spojrzenie na Lacey.

– Przepięknie pani wyszła na tym portrecie – powiedział.

– To moja mama – wyjaśniła.

– Aha. – Twarz nieznajomego ściągnęła się w grymasie zakłopotania. – Uderzające podobieństwo.

– Wszyscy myślą, że to ja – wyjaśniła Lacey. W zeszłym roku miała ochotę zdjąć ten portret, ale jego autorem był Tom, a ona wiedziała, że nie jest w stanie wyjaśnić mu, dlaczego fotografia, którą do tej pory uwielbiała, nagle zaczęła jej przeszkadzać.

– Pani zrobiła to zdjęcie? – zapytał gość.

– Nie. Miałam wtedy dopiero dziesięć lat.

– Aha. Oczywiście. – Zatrzymał się pod oknem, przy stoliku z wyrobami na sprzedaż, i ostrożnie wziął do ręki jeden z jej kalejdoskopów. – Jakie to piękne – powiedział, ważąc w dłoniach ciężki cylinder z witrażowych płytek.

– Proszę zajrzeć do środka.

Mężczyzna uniósł kalejdoskop, przystawił do lewego oka i odwrócił się w stronę okna.

– Piękne – powtórzył, obracając go w palcach. Lacey wiedziała dobrze, co widzi: lustrzane wzory złożone z trójkątów wypełnionych szklanymi paciorkami o żywych, jaskrawych kolorach.

Opuścił szklany bibelot, spojrzał na nią.

– To pani dzieło?

– Mhm – przytaknęła.

Był elegancki, wręcz wymuskany, wyglądał jak żywcem wyjęty z katalogu mody męskiej. Krótko obcięte brązowe włosy i ciemne oczy o rzęsach tak długich, że Lacey widziała je wyraźnie z drugiego końca pracowni. Jasne chinosy i sportowa koszula w kratę – o jego stroju można było powiedzieć wszystko, tylko nie to, że nadaje się na plażę. Nie był w jej typie, chociaż większość kobiet uznałaby go pewnie za zabójczego; ulżyło jej, gdy to sobie uświadomiła, bo widać było na pierwszy rzut oka, że jest nią zainteresowany. Świetnie, pomyślała, nie będzie mnie kusiło. Ją pociągał mniej subtelny typ: lekko niechlujny, bez idealnych rysów, za to z nieodgadnionym uśmiechem i spojrzeniem, które przeszywa na wskroś, do samej duszy. Nowy znajomy nie miał w sobie nic takiego, i bardzo dobrze.

– Jak się pani nazywa? – zapytał.

– Lacey O’Neill.

– To pani prace? – Wskazał gestem okna.

– Większość. Pozostałe wykonał Tom Nestor. – Skinęła w stronę pustego warsztatu. – Wyszedł na lunch. Zrobił też wszystkie fotografie.

Mężczyzna obejrzał się jeszcze raz na duży czarno-biały portret jej matki.

– Tę również – przytaknęła Lacey.

Podszedł do stołu, przy którym pracowała. Przełożył kalejdoskop do lewej dłoni i wyciągnął do niej prawą.

– Rick Tenley – przedstawił się.

Uścisnęła jego dłoń.

– Przyjechałeś na tydzień? – Turyści najczęściej spędzali w Outer Banks około tygodnia.

– Na dłużej. – Znów uniósł kalejdoskop do oka i delikatnie obrócił w palcach. – Piszę książkę, a mój znajomy ma tutaj domek. Tak się złożyło, że wyjechał do Europy, a ja potrzebuję ciszy i spokoju.

Lacey parsknęła śmiechem.

– Cisza i spokój tutaj? W lecie?

Uśmiechnął się, opuszczając kalejdoskop.

– W każdym razie oderwałem się od codziennego życia. Od wszystkiego, co rozprasza mnie w domu.

Lacey dostrzegła przez okno Toma, który właśnie wchodził po schodkach. Rick też obejrzał się w stronę drzwi.

– To jest właśnie Tom Nestor, autor pozostałych prac – powiedziała, kiedy wszedł do pracowni. – A to jest Rick…

– Tenley. – Rick podał Tomowi rękę. – Tworzy pan piękne rzeczy.

– Dziękuję.

Po tych słowach na chwilę zapadła niezręczna cisza. Rick odwrócił się z powrotem do Lacey, a w oczach miał pytanie, którego nie umiała odszyfrować, ale to wystarczyło, aby zrozumieć, że ten człowiek czegoś od niej chce i nie tylko jej witraże go interesują.

– Rick spędzi tutaj lato. Pisze powieść – odezwała się, żeby przerwać milczenie.

– Nie powieść – uściślił Rick. – Same fakty, żadna beletrystyka.

– Aha. – Tom nalał sobie kawy z dzbanka na stoliku pod ścianą i uniósł kubek do ust, spoglądając na niego ponad krawędzią. – Gdzie pan mieszka? – zapytał.

– W Chapel Hill. Wykładam na Uniwersytecie Duke’a.

Tym udało mu się zaimponować Lacey. Z wyglądu był bardzo młody, za młody nawet na nauczyciela ze szkoły średniej, a co dopiero z wyższej.

– Co wykładasz? – zainteresowała się.

– Prawo.

– O! Nieźle.

Tom usiadł przy swoim stole, założył okulary ochronne i zabrał się do pracy. Najwidoczniej uznał, że szkoda czasu na drętwą rozmowę.

– Jak długo tutaj mieszkasz? – zapytał Rick Lacey.

– Od urodzenia.

– Chciałbym to kupić. – Uniósł kalejdoskop, który wciąż trzymał w dłoni.

– Dobry wybór – powiedziała, nie wiedząc, czy naprawdę tak mu się spodobał, czy po prostu usiłował się jej podlizać. Zawinęła kalejdoskop w bibułkę, przez cały czas czując na sobie taksujący wzrok nowego znajomego.

Nie patrz tak na mnie, poprosiła w myślach, kątem oka dostrzegając, jak Rick Tenley spogląda na Toma, po czym znów odwraca wzrok w jej stronę. Może próbował zgadnąć, czy są parą? No, to dopiero byłby dziwaczny związek: dwudziestokilkuletnia kobieta i facet po pięćdziesiątce, dawny hipis z włosami w kucyk. Po chwili przekonała się, że gość doszedł do właściwej konkluzji.

– Czy mógłbym zaprosić cię dzisiaj na kolację? – zapytał. – Znasz tutaj pewnie wszystkie najlepsze lokale.

– Nie mogę, przykro mi – odparła szybko, bo spodziewała się zaproszenia w tym stylu. Chciała mu wyjaśnić, zresztą zgodnie z prawdą, że wybiera się na siłownię, ale on wtedy mógłby powiedzieć, że też chętnie by poćwiczył. Włożyła zapakowany kalejdoskop do torebki i podała mu. – Ale mogę ci coś polecić.

– Jesteś… Masz kogoś? Przepraszam – zmitygował się. – Nie zamierzałem być wścibski. To nie moja sprawa.

Mogła skłamać, ale przy Tomie, który słyszał każde słowo, jakoś nie potrafiła.

– Właściwie nie – odparła wykrętnie. – Po prostu… mam plany na wieczór.

– No dobrze. – To mu chyba wystarczyło. – W takim razie może innym razem. Dziękuję za kalejdoskop. – Na pożegnanie uniósł dłoń, w której trzymał torebkę.

– Bardzo proszę.

Gdy wyszedł, patrzyła za nim przez okno. Wsiadł do bmw, które idealnie pasowało do koloru jego spodni. Czuła na sobie wzrok Toma i wiedziała, że kiedy się obejrzy, zobaczy na jego twarzy uśmiech.

– On tu wróci – powiedział, wstając od stołu, żeby nalać sobie jeszcze jedną kawę. – Tacy faceci nie przyjmują odmowy do wiadomości.Rozdział trzeci

Domek, w którym mieszkał Rick Tenley, był zaszyty głęboko w lesie nad brzegiem cieśniny, ale z niedużego i mocno już nadpróchniałego tarasu widać było, że pomiędzy gałęziami sosen taeda pobłyskują nasycone słońcem fale obmywające brzegi wyspy. Mógł wycelować swój nowy kalejdoskop w tamtą stronę, złapać w okularze jedną ze srebrzystych plamek, obracać powoli i patrzeć, jak szklane koraliki malują coraz to nowe wzory.

Powiedział Lacey O’Neill, że mieszka w domku przyjaciela. Nie wiedział, czemu skłamał. Może na próbę, dla wprawy, gdyż czekało go jeszcze wiele kłamstw. W rzeczywistości wynajął ten dom, który miał dwa maleńkie pokoje, czyli o jeden więcej, niż potrzebował. Bez telewizora, bo przeszkadza w pisaniu. I bez klimatyzacji, ale umiał radzić sobie z upałem. Wystarczyło, że jest prąd i telefon zapewniający dostęp do internetu i poczty elektronicznej. Przyjechał tutaj przed czterema dniami i kiedy poczuł unoszącą się w powietrzu woń stęchlizny, pomyślał, że tego domu chyba nigdy nie odnawiano, chociaż na oko miał już z siedemdziesiąt lat. Meble były w podobnym wieku. Większość turystów przyjeżdżających do Outer Banks na lato pogardziłaby taką kwaterą. Przeważnie szukali domów z łóżkami dla dziesięciu osób, telewizorem w każdym pokoju, basenem, jacuzzi, atrakcyjnym widokiem. A on dzięki temu wynajął tę ruderę za grosze. Idealnie.

Nad brzegiem cieśniny znajdował się spłachetek plaży. Spod samego tarasu prowadziła tam krótka, zarośnięta ścieżka biegnąca przez las. Każdego dnia Rick zabierał z domu leżak i siadał sobie nad samą wodą, żeby poczytać, popracować albo chociażby poobserwować łodzie opływające wyspę, samemu będąc niewidocznym. Zeszłej nocy było tak gorąco, że nie dało się spać, wziął więc latarkę i ruszył na plażę, a gdy już tam dotarł, wszedł do wody. Płynął w ciemności i ciszy. Obiecał sobie potem robić to codziennie. W pobliżu brzegu było sporo wodorostów i kiedy ocierały się o niego, dostawał gęsiej skórki, lecz dalej, poza zasięgiem ich macek, niosła go już czysta woda, chłodna i ciemna, przyjemnie obmywająca ciało. Obrócił się na plecy, wspominając Lacey O’Neill. Jej rude włosy. Ciepło bijące z niebieskich oczu. To była dobra, życzliwa osoba; widział to wyraźnie, jeszcze zanim otworzyła usta. Należało zrobić kolejne podejście. Rick nie należał do tych, którzy się poddają. Tacy nie kończą studiów prawniczych.

Pracował w zawodzie tylko rok, bo szybko został wykładowcą. Braki w doświadczeniu nadrabiał wiedzą, dlatego władze uczelni zgodziły się przymknąć na to oko. Bardzo się z tego cieszył. Wolał uczyć, niż być praktykującym adwokatem. Prawdę w tym fachu przedstawia się tak, aby spełnić oczekiwania klienta, i że czasami jest to konieczne, a wręcz potrzebne, a jemu to się nie podobało. Zawsze, gdy musiał skłamać, przypominał sobie przy tym pewną radę, której kiedyś udzielił mu ojciec. Otóż kiedy był jeszcze mały, miał osiem albo dziewięć lat, usłyszał przypadkiem, jak tata mówi cioci, starszej już pani, że do twarzy jej w nowym stroju, choć w rzeczywistości wyglądała jak zasuszona kobieta, która desperacko usiłuje odjąć sobie lat. Chłopiec zapytał go potem na osobności, czy naprawdę uważał, że ciocia wyglądała korzystnie.

– Czasem kłamstwo to prezent – odparł ojciec. Rick postanowił trzymać się tej maksymy i mówić nieprawdę tylko wtedy, gdy może ona być przysługą.

* * *

Dwa dni później wrócił do pracowni i na szczęście zastał Lacey samą. Niezręcznie się czuł w towarzystwie tamtego starszego faceta z kucykiem. Zdecydowanie za bardzo go interesowało, co Rick ma jej do powiedzenia.

Kiedy wszedł, artystka stała na drabinie i wieszała w oknie kolejny witraż.

– Cześć, Lacey – powiedział.

Zerknęła w dół i uśmiechnęła się, czym zrobiła mu sporą przyjemność.

– Hej, Rick. – Zaczepiła uszko przy witrażu na haczyku wkręconym nad oknem.

– Potrzebujesz pomocy? – zaofiarował się.

– Nie, ciągle to robię – odparła, schodząc z drabiny. Stanęła na podłodze i zabrała się do jej składania, ale Rick ją ubiegł.

– Sporo o tobie myślałem – wyznał, po czym wyjął jej drabinę z rąk i złożył ją sam. – Za każdym razem, kiedy spoglądam w twój kalejdoskop, przypominasz mi się ty i twoje rude włosy. Naprawdę chciałbym zaprosić cię na kolację. W dowolny dzień. Sama możesz wybrać.

Lacey westchnęła, ale wciąż się uśmiechała; wiedział, że trudno jej grzecznie odmówić takiej prośbie.

– Wybacz – powiedziała. – Szczerze mówiąc, na razie postanowiłam odpuścić sobie spotkania z mężczyznami.

– Aha. No dobrze, rozumiem.

Zdawało się, że jest z nim szczera, i szarpnęły nim wyrzuty sumienia.

– Sam tak kiedyś zrobiłem, może ze dwa razy – przyznał. – Domyślam się, że dochodzisz do siebie po nieudanym związku?

– Coś w tym rodzaju – przytaknęła, biorąc od niego złożoną drabinę, po czym odstawiła ją pod ścianę.

– A gdybyśmy umówili się inaczej? – zaproponował. – Nie tak jak na randkę. Nie będziemy się stroić. Nawet po ciebie nie przyjadę. Spotkamy się gdzieś, gdzie jest mnóstwo ludzi. I w ogóle nie będzie nam miło.

Udało mu się ją rozbawić.

– No dobrze – zaśmiała się i potrząsnęła głową. – Wygrałeś.

Umówili się na następny wieczór i Rick opuścił pracownię bardzo zadowolony. Wsiadł do samochodu i zapiął pas.

Tak jest! – pomyślał, obracając kluczyk w stacyjce. Wygrałem.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI