Cienie Paryża. Tom 1 - ebook

Tajemniczy telefon

W letni poranek, tuż po wschodzie słońca, detektyw Maxime Dubois siedział w swoim skromnym biurze przy Quai des Orfèvres, gdy nagle zadzwonił telefon. Dźwięk przerwał ciszę, w której do tej pory tonęło jego biuro. Detektyw, znany z zamiłowania do porządku i harmonii, zawsze unikał chaosu, który z reguły towarzyszył początkom dnia. Ale tego poranka coś w dźwięku telefonu przykuło jego uwagę bardziej niż zwykle.

Maxime podniósł słuchawkę, spodziewając się rutynowego zgłoszenia, jednak głos po drugiej stronie był niespokojny i zdawał się drżeć, jakby rozmówca miał problem z zebraniem myśli. To był starszy mężczyzna, mówiący z wyraźnym akcentem, który wskazywał na arystokratyczne pochodzenie. Przedstawił się jako Claude Lefevre, jeden z najbardziej znanych kolekcjonerów dzieł sztuki w Paryżu. Maxime od razu wiedział, że to nie będzie zwykła sprawa.

Lefevre mówił szybko i nieskładnie o tajemniczym zaginięciu, które miało miejsce w jego posiadłości w nocy. Zaginęła nie tylko droga kolekcja obrazów, ale także jeden z gości, młody artysta o imieniu Jean-Paul Fournier, którego obecność miała być gwiazdą wieczoru podczas wernisażu. Atmosfera stała się jeszcze bardziej napięta, gdy Lefevre wspomniał o zagadkowej wiadomości, jaką znalazł na jednym z pozostawionych obrazów – niewyraźne słowa zapisane czerwoną farbą.

Detektyw Dubois, nie zwlekając, zanotował szczegóły rozmowy i obiecał jak najszybciej zjawić się w rezydencji Lefevre’a. Zanim odłożył słuchawkę, jeszcze raz upewnił się, że nikt z zewnątrz nie dowiedział się o incydencie. W jego umyśle zaczęły się układać pierwsze fragmenty tej zawiłej układanki.

Zanim opuścił biuro, Maxime zlecił swojemu asystentowi, Jacques'owi Moreau, by przeprowadził wstępne dochodzenie w archiwach. Chciał dowiedzieć się więcej o Jean-Paulu Fournierze – młodym artyście, który zniknął bez śladu. Czy miał jakiekolwiek powiązania z przestępczym światem Paryża? A może to zaginięcie było efektem wewnętrznych rozgrywek w świecie sztuki?Rezydencja Lefevre’a

Kiedy Maxime Dubois dotarł do rezydencji Lefevre’a na eleganckim przedmieściu Paryża, od razu poczuł atmosferę niepokoju, która wisiała w powietrzu. Wysokie, kute żelazne bramy były lekko uchylone, jakby przybycie detektywa było oczekiwane z niecierpliwością. Ogrody otaczające posiadłość wyglądały nieskazitelnie, ale coś w ich przesadnej perfekcji wydawało się detektywowi nie na miejscu.

Claude Lefevre czekał na Dubois na kamiennym dziedzińcu. Był to starszy mężczyzna o szlachetnych rysach i przenikliwym spojrzeniu, które zdradzało, że niejedno już w życiu widział. Jego strój był starannie dobrany, choć widać było, że wydarzenia ostatniej nocy nie pozwoliły mu na spokojny sen. Uścisnąwszy rękę detektywa, zaprowadził go do środka.

Rezydencja była pełna dzieł sztuki – malowideł, rzeźb i antyków, które zdawały się opowiadać historię setek lat. Każdy przedmiot miał swoją wartość i swoją tajemnicę, jednak uwagę Dubois przyciągnął pusty piedestał w samym centrum salonu, który zdawał się krzyczeć brakiem swojego eksponatu. To miejsce było kluczowe dla sprawy – tutaj stał obraz, którego zaginięcie rozpętało ten chaos.

Lefevre opisał detektywowi wydarzenia minionej nocy. Wernisaż przebiegał bez zakłóceń do momentu, gdy zgasły światła. Po krótkiej chwili paniki, kiedy przywrócono prąd, zorientowano się, że brakuje jednego z najcenniejszych obrazów – „Nokturnu w świetle księżyca” autorstwa znanego malarza z XVIII wieku. Goście, w tym sam Jean-Paul Fournier, zaczęli poszukiwania, jednak nie przyniosły one żadnych rezultatów.

To wtedy Lefevre znalazł wiadomość – kilka chaotycznych słów, które można było zinterpretować na wiele sposobów: „Cień w świetle odnajdzie drogę”. To zdanie było równie enigmatyczne, co przerażające, a Lefevre nie potrafił wyjaśnić jego znaczenia.

Maxime z uwagą wysłuchał relacji, po czym poprosił o możliwość zobaczenia galerii w świetle dziennym. Gdy przechadzali się po przestronnych salach, detektywowi rzuciło się w oczy coś, co inni przeoczyli – subtelne ślady butów na błyszczącej drewnianej podłodze. Były to ślady prowadzące w stronę bocznego wyjścia, co mogło oznaczać jedynie, że ktoś w pośpiechu opuścił rezydencję.

Podążając tym tropem, Dubois zauważył również, że jedno z okien w pobliżu wyjścia było lekko uchylone. Niewielkie zarysowania na ramie okna sugerowały, że mogło ono zostać otwarte od zewnątrz. Detektyw postanowił dokładnie zbadać ten wątek, zwłaszcza że rozmowy z gośćmi sugerowały, iż nikt nie zauważył jakiegokolwiek podejrzanego ruchu.

Dubois zdecydował się na rozmowę z personelem rezydencji. To oni mogli mieć najwięcej informacji o tym, co działo się za kulisami wernisażu. Często właśnie drobne, niepozorne szczegóły z życia codziennego stają się kluczowe w rozwiązaniu najbardziej zawiłych zagadek.Śladami cienia

Po obejrzeniu galerii, Maxime Dubois przystąpił do rozmowy z personelem rezydencji Lefevre’a. Na pierwszy ogień poszedł Charles, kamerdyner z kilkudziesięcioletnim stażem, który znał każdy zakamarek posiadłości. Charles był człowiekiem o nienagannych manierach, ale w jego oczach czaił się cień niepokoju, jakby przeczuwał, że coś złego się wydarzyło.

Kamerdyner opowiedział o wieczorze, podkreślając, że nic nadzwyczajnego nie przykuło jego uwagi aż do momentu zniknięcia obrazu. Dubois zauważył jednak, że Charles unikał kontaktu wzrokowego, co mogło świadczyć o tym, że coś ukrywa. Maxime postanowił to zapamiętać, choć nie chciał jeszcze wyciągać pochopnych wniosków.

Następnie detektyw porozmawiał z kucharką, Madame Thérèse, której stanowczy głos i pewne ruchy zdradzały silną osobowość. Według niej, w kuchni podczas wernisażu panował niespotykany ruch – nieustannie donoszono napoje i przekąski, a tłum gości był większy, niż się spodziewano. Jednak ani ona, ani jej pomocnicy nie zauważyli niczego podejrzanego.

Dubois postanowił przyjrzeć się zapisom z kamer monitoringu. Rezydencja była dobrze zabezpieczona, a nagrania mogły ujawnić, co wydarzyło się podczas krytycznego momentu zniknięcia obrazu. Obejrzał fragmenty filmu, na których widać było, jak goście przemieszczają się po salonach, jednak żadna z kamer nie obejmowała bezpośrednio miejsca, gdzie znajdował się obraz.

Najbardziej intrygujące były jednak kadry z jednego z korytarzy prowadzących do bocznego wyjścia. Dubois zauważył na nich postać, która poruszała się w cieniu, starając się unikać kamer. Choć obraz był niewyraźny, detektyw dostrzegł, że osoba ta była drobnej postury i miała na sobie ciemny płaszcz.

To odkrycie zasugerowało Maxime’owi, że sprawa jest bardziej złożona, niż początkowo sądził. Istniała możliwość, że ktoś z wewnątrz, znający układ rezydencji, współpracował z osobą z zewnątrz, by dokonać kradzieży. Dubois postanowił skonfrontować z tymi informacjami Claude’a Lefevre’a.

Podczas rozmowy z Lefevre'em, detektyw delikatnie zasugerował, że ktoś z najbliższego otoczenia mógł być zaangażowany w całą sprawę. Ku jego zaskoczeniu, Lefevre przyznał, że miał ostatnio pewne nieporozumienia z jednym z członków rodziny – młodym kuzynem, który miał niechęć do sztuki i z zazdrością patrzył na sukces Lefevre'a.

Maxime złożył wszystkie elementy układanki, które udało mu się zebrać do tej pory, i postanowił skoncentrować swoje wysiłki na znalezieniu dowodów na zaangażowanie kuzyna w całą intrygę. Czuł, że klucz do rozwiązania zagadki leży nie tylko w rezydencji, ale także w powiązaniach rodzinnych, które mogą kryć wiele mrocznych tajemnic.W sercu Paryża

Po rozmowie z Claude'em Lefevre'em, Maxime Dubois postanowił odwiedzić kilka miejsc w Paryżu, które mogły rzucić więcej światła na tajemnicze zaginięcie obrazu i artysty. Wiedział, że miasto, pełne ukrytych zakamarków i nieoczywistych powiązań, mogło być kluczowe dla rozwikłania tej sprawy.

Pierwszym celem była galeria sztuki w Dzielnicy Łacińskiej, gdzie Jean-Paul Fournier miał wystawiać swoje prace. Dubois chciał porozmawiać z właścicielem galerii, aby dowiedzieć się więcej o artyście i jego możliwych powiązaniach. Galeria, choć niewielka, była pełna różnorodnych dzieł, które oddawały ducha awangardowego Paryża. Właściciel, Monsieur Dupont, był człowiekiem z pasją, który chętnie opowiadał o młodym artyście.

Monsieur Dupont wspomniał, że Jean-Paul był niezwykle utalentowany, ale także tajemniczy. Wydawało się, że nosił w sobie ciężar, którego nie chciał nikomu ujawnić. Ostatnio artysta zaczął interesować się ciemniejszą stroną historii sztuki, badając wpływy różnych tajemniczych bractw na rozwój kultury. Być może to zainteresowanie było kluczem do zrozumienia jego zniknięcia.

Następnie Dubois udał się do kawiarni na Montmartre, gdzie spotykała się bohema artystyczna Paryża. Było to miejsce, gdzie można było usłyszeć najnowsze plotki i dowiedzieć się, co naprawdę dzieje się w świecie sztuki. Detektyw usiadł przy stoliku na zewnątrz, obserwując przechodzących ludzi. Niebawem dołączył do niego Jacques Moreau, który zebrał kilka interesujących informacji na temat Jean-Paula i jego związku z kuzynem Lefevre’a.

Jacques odkrył, że kuzyn Lefevre’a, Julien, prowadził podwójne życie – jako marszand i jako tajemniczy handlarz sztuką, mający kontakty w mniej oficjalnych kręgach. Julien często widywany był w towarzystwie Jean-Paula, co sugerowało, że mogli razem pracować nad jakimś projektem lub planem. Może to było ich wspólne dzieło, które wymknęło się spod kontroli?

Podczas gdy Maxime i Jacques analizowali zebrane informacje, do kawiarni wszedł znajomy detektywa – inspektor Leblanc z lokalnej policji, który zajmował się sprawami sztuki i antyków. Leblanc, choć często poruszał się w zupełnie innym świecie niż Dubois, chętnie dzielił się informacjami i spojrzeniem na sytuację. Tym razem przyniósł wiadomość o podejrzanych działaniach w jednej z piwnic w Marais, gdzie rzekomo miały odbywać się potajemne aukcje.

To miejsce mogło być ważnym ogniwem w całej sprawie. Maxime postanowił zbadać te informacje, licząc na to, że ślad prowadziłby go bliżej rozwiązania. Każdy ruch musiał być przemyślany, a działania szybkie, by nie stracić przewagi nad osobami odpowiedzialnymi za kradzież.

Detektyw, wraz z Jacquesem, wyruszyli w stronę Marais, gotowi na wszystko, co mogło ich tam czekać. Wkraczali bowiem na niebezpieczny teren, gdzie sztuka mieszała się z przestępczym światem Paryża, a odpowiedzi na ich pytania mogły być równie zaskakujące, co niebezpieczne.Tajemnice piwnicy

Kiedy Maxime Dubois i Jacques Moreau dotarli do Marais, dzielnicy znanej z wąskich uliczek i ukrytych zakątków, zmierzch już zapadł, otulając wszystko tajemniczym mrokiem. Uliczne latarnie rzucały migotliwe światło na bruk, a cienie tańczyły, zlewając się z elewacjami kamienic. Wiedzieli, że to miejsce, mimo swojej artystycznej reputacji, skrywa wiele sekretów.

Informacje uzyskane od inspektora Leblanca kierowały ich do starej, niepozornej piwnicy na Rue des Archives. W przeszłości budynek ten służył jako magazyn, ale obecnie, jak podejrzewali, pełnił funkcję nielegalnej galerii sztuki i miejsca spotkań dla osób, które preferowały działać poza oficjalnym obiegiem.

Przed wejściem do piwnicy Dubois zwrócił uwagę na obecność kilku podejrzanych postaci kręcących się w okolicy. Byli to prawdopodobnie strażnicy, gotowi w razie potrzeby chronić tajemnice tego miejsca. Maxime i Jacques musieli działać ostrożnie. Udało im się przedostać do środka dzięki pomocy starego znajomego Dubois – Pierra, byłego złodzieja, który obecnie zajmował się legalną działalnością i współpracował z policją.

Wewnątrz panowała duszna atmosfera, w powietrzu unosił się zapach tytoniu i perfum. W rogu piwnicy stało kilku ludzi, ożywionych rozmową na temat ostatnich wydarzeń w świecie sztuki. Na ścianach wisiały obrazy i rzeźby, wiele z nich mogło pochodzić z kradzieży lub nielegalnych transakcji. Maxime i Jacques zbliżyli się do grupy, starając się nie wzbudzać podejrzeń.

Jednym z mężczyzn, który wyróżniał się w tłumie, był Julien Lefevre. Wyraźnie podekscytowany, opowiadał o nowym dziele, które wkrótce miało zostać wystawione na specjalnej aukcji. Maxime wiedział, że to ich szansa na uzyskanie kluczowych informacji. Musieli jednak dowiedzieć się, co Julien planował, i jaki miało to związek z zaginięciem Jean-Paula i obrazu.

Dubois i Moreau przysłuchiwali się rozmowie, próbując wyłapać istotne szczegóły. Julien wspomniał o tajemniczym nabywcy, który miał przybyć zza granicy, by licytować niecodzienne dzieła. Choć nie padło żadne konkretne nazwisko, wskazówki prowadziły do osoby znanej z handlu sztuką o wątpliwej reputacji. Dla Dubois było to potwierdzenie, że Julien nie działał sam i że wokół nich toczyła się gra większa, niż mogli przypuszczać.

W pewnym momencie, rozmowa przybrała nieoczekiwany obrót. Julien zaczął opowiadać o obrazie, którego motyw „cienia w świetle” fascynował go od dawna. Maxime zrozumiał, że to nie przypadek, iż Jean-Paul został wciągnięty w tę intrygę. Być może artysta odkrył coś, co nie miało ujrzeć światła dziennego.

Dubois postanowił działać. Ostrożnie wycofali się z piwnicy, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Musieli teraz skontaktować się z inspektorem Leblancem, aby zaplanować kolejne kroki. Czuł, że są blisko rozwiązania zagadki, ale wiedział również, że każdy błąd mógłby kosztować ich życie.Nocna narada

Po opuszczeniu piwnicy Maxime Dubois i Jacques Moreau szybko skierowali się do kawiarni na Place des Vosges, która była ulubionym miejscem spotkań z inspektorem Leblancem. Tam, w zaciszu jednego z bocznych stolików, mogli w spokoju omówić sytuację i zaplanować kolejne działania. Czas działał na ich niekorzyść, a każda chwila zwłoki mogła pogorszyć sytuację.

Inspektor Leblanc dotarł na miejsce niedługo po ich przybyciu. Był to człowiek, który nie marnował czasu na zbędne słowa i zawsze szukał konkretów. Maxime przedstawił mu szczegółowo to, co udało im się ustalić w piwnicy na Rue des Archives. Leblanc był wyraźnie zaniepokojony skalą całej operacji, która zdawała się sięgać poza granice Paryża.

– Musimy działać szybko – stwierdził Leblanc, przeglądając notatki Dubois.

– Jeśli Julien rzeczywiście planuje sprzedaż tego obrazu na czarnym rynku, to mamy tylko kilka dni, zanim będzie za późno.

Dubois zaproponował, aby skoncentrować się na śledzeniu Juliena, który mógł nieświadomie doprowadzić ich do zaginionego Jean-Paula i obrazu. Zasugerował także, aby zbadać listę potencjalnych kupców, którzy mogli być zainteresowani tak unikatowym dziełem. Leblanc, znając środowisko handlarzy sztuki, obiecał szybko sprawdzić te kontakty i dowiedzieć się, kto w najbliższym czasie planuje pojawić się w Paryżu.

Jacques, który do tej pory pilnie słuchał, zaproponował, aby spróbować nawiązać kontakt z Jean-Paulem poprzez jego przyjaciół i współpracowników z artystycznego świata. Może artysta, obawiając się o swoje życie, ukrył się u kogoś, komu mógł zaufać. Dubois uznał, że to dobry pomysł i poprosił Jacquesa, by zajął się tym w najbliższym czasie.

Decyzje zostały podjęte szybko. Leblanc obiecał zabezpieczyć piwnicę, aby uniemożliwić wyprowadzenie z niej jakichkolwiek dzieł sztuki, a Dubois i Moreau skupili się na odnalezieniu i przesłuchaniu ludzi z otoczenia Jean-Paula. Musieli działać sprytnie, by nie wzbudzić podejrzeń wśród osób zamieszanych w kradzież.

Leblanc zwrócił uwagę na jeszcze jeden istotny szczegół – wzmiankę o tajemniczym bractwie, które Jean-Paul badał. To mogło być kluczowe dla zrozumienia jego zniknięcia. Bractwo to miało reputację niebezpiecznej organizacji, która nie wahała się eliminować tych, którzy mogli im zagrozić.

Dubois, opuszczając kawiarnię, czuł ciężar odpowiedzialności, ale i determinację, by rozwikłać zagadkę, która przyciągnęła go w sam środek niebezpiecznej intrygi. Każda decyzja mogła być kluczowa, a błąd mógłby zniweczyć wszelkie wysiłki. Mimo to był przekonany, że jest na właściwym tropie.Ostatni ślad

Po intensywnej naradzie w kawiarni, Maxime Dubois i Jacques Moreau przystąpili do działania. Jacques udał się na spotkania z artystami, przyjaciółmi i współpracownikami Jean-Paula Fourniera, aby zdobyć informacje o jego ostatnich kontaktach. Tymczasem Maxime postanowił odwiedzić kilka miejsc związanych z tajemniczym bractwem, które mogło być kluczem do zrozumienia zaginięcia młodego artysty.

Pierwszym przystankiem Dubois była biblioteka narodowa, gdzie miał nadzieję znaleźć jakiekolwiek wzmianki na temat działalności bractwa. Wiele starych książek i dokumentów kryło historie o sekretnych stowarzyszeniach, które przez wieki miały wpływ na politykę i kulturę. Dubois spędził tam kilka godzin, przeszukując zapiski i notatki, aż natrafił na niewielki tom opisujący rytuały i zasady działania jednego z najbardziej tajemniczych zgromadzeń.

W książce znalazł informację o specjalnym symbolu – cieniowanym księżycu otoczonym płomieniami, który był używany jako znak rozpoznawczy przez członków bractwa. Dubois zrozumiał, że ten motyw mógł być kluczowy dla zagadkowej wiadomości znalezionej na obrazie. Teraz musiał tylko powiązać go z wydarzeniami w rezydencji Lefevre’a.

Tymczasem Jacques spotkał się z jedną z bliskich przyjaciółek Jean-Paula, młodą malarką o imieniu Elise, która opowiedziała mu o ostatnich dniach artysty. Jean-Paul był podekscytowany odkryciem, które miało zmienić jego życie, ale jednocześnie bał się o swoje bezpieczeństwo. Elise wspomniała, że widziała Jean-Paula spotykającego się z tajemniczym mężczyzną w kawiarni na Montmartre, co wzbudziło jej podejrzenia.

Jacques szybko się zorientował, że mógł to być Julien Lefevre, co potwierdzało wcześniejsze domysły Dubois. Postanowił podzielić się tą informacją z Maxime'em i razem zdeterminowali, że Julien jest kluczowym ogniwem w całej sprawie. Musieli teraz znaleźć sposób, by skłonić go do współpracy lub przyłapać na gorącym uczynku.

Wracając do biura, Maxime otrzymał telefon od inspektora Leblanca. Piwnica na Rue des Archives została zabezpieczona, a kilka osób zatrzymano do przesłuchania. Wśród nich byli znani handlarze sztuką oraz osoby związane z czarnym rynkiem. Jeden z nich, pod wpływem presji, przyznał, że słyszał o planowanej aukcji, na której miały zostać sprzedane „niespotykane dzieła”.

Dubois musiał działać szybko, aby nie dopuścić do sprzedaży zaginionego obrazu i ewentualnego przetransportowania go poza granice kraju. Postanowił przygotować zasadzkę na aukcji, która miała się odbyć w jednym z opuszczonych magazynów nad Sekwaną.

Zebrali wszystkie dostępne siły, aby przygotować się na nadchodzącą noc. Dubois był pewny, że to może być ich ostatnia szansa na odzyskanie dzieła sztuki i rozwiązanie zagadki zaginięcia Jean-Paula.Aukcja w mroku

Nadchodziła noc, a atmosfera wokół opuszczonych magazynów nad Sekwaną była napięta. Maxime Dubois wraz z inspektorem Leblancem i ich zespołem przygotowali zasadzkę na planowaną aukcję. Wszystko musiało przebiec zgodnie z planem, by nie dopuścić do sprzedaży skradzionego obrazu i zatrzymać ludzi zamieszanych w tę sprawę.

Detektyw i jego współpracownicy rozlokowali się w strategicznych punktach wokół magazynu. Każdy miał wyznaczone zadanie i był gotów na wszelkie możliwe scenariusze. W ciemności, ledwo oświetlonej przez światło latarni, można było dostrzec cienie poruszających się postaci, które zmierzały w stronę wejścia do budynku.

Wkrótce zaczęli przybywać pierwsi goście – elegancko ubrani mężczyźni i kobiety, których twarze zasłaniały maski. Wszystko odbywało się w całkowitej tajemnicy, a zaproszeni wydawali się być doskonale zorganizowani i świadomi swojego celu. Maxime zauważył wśród nich Juliena Lefevre’a, który rozglądał się niepewnie, jakby przeczuwając, że coś jest nie tak.

Gdy wszyscy znaleźli się wewnątrz, rozpoczęła się licytacja. Wnętrze magazynu, choć zaniedbane, zostało zaaranżowane tak, by przypominać ekskluzywną galerię. Na postumentach ustawiono obrazy i rzeźby, wśród których znajdowały się prawdopodobnie dzieła skradzione z rezydencji Lefevre’a.

Maxime obserwował rozwój wydarzeń z ukrycia, czekając na odpowiedni moment do działania. W pewnym momencie na scenę wniesiono obraz, który wzbudził największe poruszenie wśród zgromadzonych – „Nokturn w świetle księżyca”. To był znak, na który czekał. Dał sygnał zespołowi, by przygotowali się do interwencji.

Licytacja osiągnęła kulminacyjny punkt, gdy nagle światła w magazynie zgasły. W ciemności rozległy się krzyki i zamieszanie, ale Dubois był na to przygotowany. Jego zespół szybko zareagował, otaczając budynek i zatrzymując wszystkich uczestników aukcji. Latarki wkrótce oświetliły wnętrze, ujawniając zamieszanie i zaskoczenie na twarzach zebranych.

Julien Lefevre został schwytany w momencie, gdy próbował uciec tylnym wyjściem. Jego twarz zdradzała strach i poczucie porażki. Dubois wiedział, że to on był głównym organizatorem całego przedsięwzięcia, choć nie działał sam. Teraz musiał dowiedzieć się, kto stał za całą operacją i jakie były jego motywy.

W trakcie przeszukiwania magazynu znaleziono jeszcze kilka innych skradzionych dzieł sztuki, a także dokumenty, które mogły rzucić więcej światła na działalność bractwa i jego powiązania z czarnym rynkiem. Detektyw z satysfakcją przyglądał się, jak jego zespół przeprowadza aresztowania i zabezpiecza dowody.

Jednak jedna zagadka pozostała nierozwiązana – los Jean-Paula Fourniera. Pomimo sukcesu operacji, Dubois musiał jeszcze odnaleźć młodego artystę i dowiedzieć się, co tak naprawdę wydarzyło się w tamtej nocy w rezydencji Lefevre’a. Zanim opuścili magazyn, Maxime podszedł do Juliena, pytając o miejsce pobytu Jean-Paula.

Julien, zrezygnowany, powiedział cicho: – Jeśli chcesz go znaleźć, musisz wrócić tam, gdzie wszystko się zaczęło. Prawdziwe odpowiedzi leżą w cieniu.

Detektyw zrozumiał, że musi wrócić do rezydencji i odkryć, co kryło się za tajemniczą wiadomością.Powrót do rezydencji

Po zakończonej akcji w magazynie nad Sekwaną, Maxime Dubois nie czekał ani chwili dłużej i postanowił natychmiast wrócić do rezydencji Lefevre’a. Wskazówka od Juliena, choć enigmatyczna, była jedynym tropem prowadzącym do odnalezienia Jean-Paula Fourniera. Detektyw czuł, że odpowiedzi, których szuka, mogą znajdować się bliżej, niż przypuszczał.

Droga do rezydencji była spokojna, a miasto, pogrążone w ciszy nocy, zdawało się oddychać tajemnicą. Dubois musiał działać szybko, zanim informacje o aresztowaniach w magazynie rozprzestrzenią się wśród wtajemniczonych, a ślady staną się trudniejsze do odczytania.

Po przybyciu na miejsce, Dubois zauważył, że rezydencja wyglądała tak, jakby nic się nie wydarzyło. Luksusowe wnętrza były pogrążone w ciemności, a cisza, która tam panowała, wydawała się wręcz nienaturalna. Detektyw udał się bezpośrednio do galerii, gdzie początkowo zniknął obraz.

Mimo że w galerii panował półmrok, Maxime musiał skupić się na najmniejszych detalach. Przypomniał sobie o notatkach znalezionych w bibliotece, zwłaszcza o symbolu cieniowanego księżyca otoczonego płomieniami, który mógł być kluczem do zrozumienia całej intrygi. Rozglądając się, dostrzegł coś, co wcześniej mogło mu umknąć – niewielką wnękę w ścianie, ukrytą za jednym z obrazów.

Zaintrygowany, Maxime podszedł bliżej. Wnęka była sprytnie ukryta, a jej odkrycie wymagało wyczucia i spostrzegawczości. Wewnątrz znalazł małą skrzynkę, a w niej dokumenty, które rzucały nowe światło na sytuację. Były to listy i notatki napisane ręką Jean-Paula, w których artysta opisywał swoje badania nad tajemniczym bractwem i jego wpływem na świat sztuki.

W listach Jean-Paul wyrażał obawy o swoje bezpieczeństwo, pisząc, że odkrył coś, co mogło zagrozić wielu wpływowym osobom. Dokumenty wskazywały również na to, że artysta współpracował z Julienem, będąc nieświadomym jego prawdziwych intencji. Jean-Paul zdawał sobie sprawę, że jego życie może być w niebezpieczeństwie, dlatego postanowił ukryć się na jakiś czas.

Kluczowym fragmentem była ostatnia notatka, w której Jean-Paul pisał o planach powrotu do Paryża w celu ujawnienia swoich odkryć. Ujawnił również miejsce, gdzie zamierzał się ukryć – było to stare atelier jego mentora na obrzeżach miasta, miejsce, o którym wiedziało tylko kilka zaufanych osób.

Dubois nie zwlekał i postanowił natychmiast udać się do tego atelier. Jeśli Jean-Paul rzeczywiście tam był, mogło to być ostatnie miejsce, gdzie znajdował schronienie. Detektyw, pełen determinacji i nowej nadziei, opuścił rezydencję, gotów stawić czoła wszystkim niebezpieczeństwom, byle tylko odnaleźć młodego artystę.Spotkanie w atelier

Maxime Dubois podążał przez Paryż, prowadząc swój samochód w stronę atelier na obrzeżach miasta, o którym wspominał Jean-Paul w swoich notatkach. Ulice powoli pustoszały, a cisza nocna przydawała wszystkiemu atmosfery tajemnicy i oczekiwania. Dubois czuł, że zbliża się do rozwiązania zagadki, która od tygodni spędzała mu sen z powiek.

Atelier znajdowało się w starej, nieco zapomnianej części miasta, gdzie czas zdawał się płynąć wolniej. Z zewnątrz budynek wyglądał na opuszczony, ale Maxime dostrzegł subtelne oznaki obecności kogoś wewnątrz – zapaloną lampę w jednym z okien i delikatne cienie poruszające się za zasłoną. Detektyw zatrzymał samochód w bezpiecznej odległości i pieszo zbliżył się do budynku.

Ostrożnie wszedł do środka, starając się nie wywołać hałasu. Wnętrze atelier było zagracone – stare sztalugi, puste płótna, i porozrzucane przybory malarskie tworzyły artystyczny chaos, który kontrastował z ciszą nocy. W głębi pomieszczenia, przy niewielkim stole, siedział Jean-Paul Fournier.

Artysta wyglądał na zmęczonego, ale w jego oczach pojawiła się ulga, gdy zobaczył Maxime'a. – Wiedziałem, że mnie znajdziesz, Dubois – powiedział cicho, wstając z krzesła. – Przez cały ten czas czułem, że ktoś mnie obserwuje. Nie mogłem się nigdzie ukryć, więc postanowiłem wrócić tutaj, do miejsca, które zawsze było dla mnie azylem.

Maxime uścisnął dłoń młodego artysty i usiadł naprzeciwko niego. – Musisz mi opowiedzieć wszystko, co wiesz, Jean-Paul. Wiem, że jesteś w niebezpieczeństwie, ale możemy jeszcze to wszystko naprawić. Złapaliśmy Juliena, a on zdradził, że to tutaj znajdziemy odpowiedzi.

Jean-Paul opowiedział o swoich badaniach nad tajemniczym bractwem, które odkrył podczas pracy nad projektem związanym z historią sztuki. Przez przypadek natrafił na dokumenty, które wskazywały, że bractwo miało wpływ na rynek sztuki, w tym na kradzieże i nielegalny handel dziełami. Julien, początkowo przyjaciel i współpracownik, okazał się być częścią tego układu, chcąc wykorzystać odkrycia Jean-Paula do własnych celów.

– Myślałem, że mogę mu zaufać, ale szybko zdałem sobie sprawę, że moje życie jest zagrożone, kontynuował Jean-Paul. – Kiedy zniknął obraz, wiedziałem, że to dopiero początek większego planu. Uciekłem, ale oni mnie śledzili.

Dubois wiedział, że musi chronić Jean-Paula i zdobyć dowody, które pozwolą rozbić bractwo. Razem ustalili, że najpierw trzeba zająć się zabezpieczeniem wszystkich dowodów, które zgromadził artysta, a następnie zorganizować publiczne ujawnienie odkryć, aby uniemożliwić dalsze działania bractwa.

Teraz zadaniem Maxime’a było nie tylko rozwiązanie zagadki, ale także ochrona człowieka, który mógł stać się kluczem do zrozumienia mrocznych tajemnic Paryża. Nadszedł czas, by postawić wszystko na jedną kartę i zakończyć tę sprawę raz na zawsze.Ujawnianie tajemnicy

Po emocjonującym spotkaniu z Jean-Paulem Fournierem, Maxime Dubois zdał sobie sprawę, że klucz do rozwiązania całej sprawy leży nie tylko w odnalezieniu zaginionego artysty, ale także w ujawnieniu odkryć, które mogły pogrążyć tajemnicze bractwo. Teraz, gdy Jean-Paul był bezpieczny, detektyw musiał skoncentrować się na zabezpieczeniu wszystkich dowodów i przygotowaniach do ich publicznego ujawnienia.

Jean-Paul opisał swoje odkrycia z zaskakującą precyzją. Zgromadził liczne dokumenty, listy i notatki, które wskazywały na działalność bractwa w różnych krajach Europy. Bractwo to miało na celu kontrolowanie rynku sztuki poprzez nielegalne aukcje i kradzieże dzieł, które następnie sprzedawano potajemnie kolekcjonerom o wątpliwej reputacji. Jean-Paul odkrył także powiązania bractwa z wpływowymi osobami w polityce i biznesie, co czyniło jego odkrycia jeszcze bardziej niebezpiecznymi.

Dubois wiedział, że ujawnienie tych informacji będzie wymagało staranności i ostrożności, aby uniknąć zamiecenia sprawy pod dywan przez ludzi, którzy mieli wiele do stracenia. Postanowił zorganizować spotkanie z inspektorem Leblancem, aby omówić najlepszy sposób działania. Inspektor, choć często sceptyczny, tym razem zgodził się na współpracę, zdając sobie sprawę z wagi całej sprawy.

Wkrótce dołączyli do nich Jacques Moreau i kilku zaufanych współpracowników, którzy zgodzili się pomóc w ujawnieniu odkryć Jean-Paula. Wspólnie zaplanowali konferencję prasową, która miała odbyć się w renomowanym muzeum w centrum Paryża. Zaproszono dziennikarzy z całego świata, aby upewnić się, że wieści o działalności bractwa trafią do jak najszerszej publiczności.

Podczas przygotowań Maxime musiał zmierzyć się z kolejnymi wyzwaniami. Otrzymał wiadomość, że niektóre z osób, które zostały zatrzymane podczas aukcji w magazynie nad Sekwaną, zaczęły składać zeznania obciążające członków bractwa. To było istotne wsparcie dla sprawy, które mogło pomóc w oskarżeniu wpływowych osób zamieszanych w nielegalne działania.

Dzień przed konferencją Maxime, Jean-Paul i zespół zebrali się, aby jeszcze raz przemyśleć wszystkie szczegóły i upewnić się, że są przygotowani na wszelkie ewentualności. Przeciwnicy mogli próbować pokrzyżować ich plany, ale byli zdeterminowani, by doprowadzić sprawę do końca.

Wieczorem, gdy siedzieli w biurze, Maxime otrzymał niespodziewany telefon. Głos po drugiej stronie był stłumiony, ale detektyw zrozumiał, że to ktoś z wnętrza bractwa, kto postanowił pomóc, widząc, że sytuacja staje się zbyt niebezpieczna. Osoba ta podała dodatkowe informacje na temat kolejnych planowanych działań bractwa, co mogło być kluczowe dla dalszego śledztwa.

Maxime wiedział, że to, co wydarzy się następnego dnia, może zmienić życie wielu ludzi. Odkrycia Jean-Paula mogły wywołać skandal na skalę międzynarodową, ale również zainspirować innych do działania na rzecz uczciwości i prawdy. Detektyw czuł, że jest blisko końca tej trudnej, ale fascynującej drogi.Konferencja prasowa

Następnego dnia, w sercu Paryża, atmosfera była napięta i pełna oczekiwania. W renomowanym muzeum, którego wnętrze lśniło światłem kryształowych żyrandoli, zgromadzili się dziennikarze, przedstawiciele świata sztuki i osoby zainteresowane wydarzeniami, które miały miejsce w ostatnich tygodniach. Maxime Dubois i Jean-Paul Fournier wiedzieli, że to moment, w którym ich ciężka praca mogła przynieść wymierne efekty.

Sala konferencyjna wypełniła się po brzegi, a kamery skierowane były na podium, gdzie Jean-Paul miał przedstawić swoje odkrycia. Dubois, stojąc z boku, obserwował reakcje zebranych. Był gotów wesprzeć artystę i odpowiadać na pytania dotyczące śledztwa. Obecność inspektora Leblanca, który zgodził się wziąć udział w konferencji, dodatkowo zwiększała wiarygodność wydarzenia.

Gdy Jean-Paul stanął na podium, sala zamilkła. Jego głos, choć początkowo nieco drżący, szybko nabrał pewności. Artysta zaczął od opisania swojej pracy nad historią sztuki i badań, które doprowadziły go do odkrycia istnienia tajemniczego bractwa. Opowiedział o metodach, jakie stosowali jego członkowie, by kontrolować rynek sztuki i wpływać na jej historię.

– To nie jest tylko kwestia sztuki, mówił Jean-Paul, patrząc prosto w obiektywy kamer. – To kwestia prawdy i uczciwości w świecie, który często ukrywa się za pięknymi obrazami i wysokimi cenami. Musimy zrozumieć, że prawdziwa sztuka nie powinna być narzędziem manipulacji, ale wyrazem naszego człowieczeństwa.

Kolejne slajdy prezentacji pokazywały dokumenty i dowody na istnienie bractwa oraz jego wpływ na nielegalny handel dziełami sztuki. Jean-Paul opowiedział również o próbach zastraszenia, które miały go zmusić do milczenia, a także o współpracy z Julienem Lefevre’em, który okazał się być jednym z głównych organizatorów nielegalnych działań.

W trakcie prezentacji Dubois zauważył, że w sali pojawiło się kilku osobników, którzy starali się nie rzucać w oczy, ale ich obecność była niepokojąca. Byli to prawdopodobnie członkowie bractwa, którzy przyszli zobaczyć, jak rozwija się sytuacja. Inspektor Leblanc również ich zauważył i dał sygnał swoim ludziom, aby mieli ich na oku.

Po zakończeniu prezentacji nastąpiła sesja pytań i odpowiedzi. Dziennikarze zasypywali Jean-Paula i Dubois pytaniami o szczegóły śledztwa, reakcje policji i możliwe konsekwencje dla zamieszanych w skandal osób. Odpowiedzi były precyzyjne i oparte na faktach, co tylko potwierdzało prawdziwość przedstawionych dowodów.

W pewnym momencie jeden z obecnych dziennikarzy zadał pytanie, które zdawało się mieć kluczowe znaczenie: – Czy istnieją osoby wysoko postawione, które wspierały działalność bractwa? Jean-Paul i Maxime wymienili się spojrzeniami, wiedząc, że odpowiedź na to pytanie mogła wywołać falę dalszych śledztw i skandali.

– Nie jesteśmy jeszcze w stanie ujawnić wszystkich nazwisk, odpowiedział Dubois ostrożnie. – Ale zapewniamy, że każdy, kto zostanie powiązany z tą działalnością, stanie przed wymiarem sprawiedliwości. Prawda zawsze wychodzi na jaw, niezależnie od tego, jak głęboko była ukryta.

Konferencja prasowa zakończyła się aplauzem, a Jean-Paul poczuł, że ciężar, który nosił na swoich barkach, zaczyna wreszcie znikać. Detektyw Dubois również mógł odetchnąć z ulgą, wiedząc, że zrobili wszystko, co w ich mocy, aby ujawnić prawdę i zakończyć działalność bractwa.Ostatnie starcie

Po zakończonej konferencji prasowej, Maxime Dubois i Jean-Paul Fournier wiedzieli, że chociaż udało im się ujawnić działalność bractwa i wstrząsnąć światem sztuki, to najtrudniejsze dopiero przed nimi. Wiele wpływowych osób, które do tej pory cieszyły się nietykalnością, mogło teraz próbować ochronić swoje interesy za wszelką cenę. Detektyw Dubois zdawał sobie sprawę, że może to oznaczać bezpośrednie zagrożenie dla ich życia.

Zespół Dubois, Jacques Moreau i inspektor Leblanc, wspierani przez dodatkowe siły policyjne, rozpoczęli akcję mającą na celu zatrzymanie wszystkich podejrzanych związanych z bractwem. Pierwszym krokiem było zabezpieczenie wszystkich dowodów zgromadzonych przez Jean-Paula i przekazanie ich odpowiednim władzom. Nie mogli pozwolić sobie na żadne uchybienia, które mogłyby umożliwić uniewinnienie zamieszanych osób.

Jednakże w miarę jak wieści o konferencji prasowej rozprzestrzeniały się, Dubois i Jean-Paul zaczęli otrzymywać groźby. Tajemnicze telefony i listy były jasnym sygnałem, że przeciwnicy nie zamierzają się poddać bez walki. Maxime postanowił, że najlepszą obroną będzie atak, więc zorganizował kolejne spotkanie w swoim biurze na Quai des Orfèvres, aby omówić strategię działania.

Podczas spotkania Dubois dowiedział się od Jacquesa, że Julien Lefevre zdecydował się współpracować z policją w zamian za złagodzenie kary. Jego zeznania były nieocenione – dostarczył listę nazwisk osób zamieszanych w działalność bractwa oraz opisał struktury ich działania. To było ogromne wsparcie dla ich sprawy, a także potwierdzenie, że cała operacja była głęboko zakorzeniona w elitarnych kręgach Paryża.

Maxime, z pomocą Jean-Paula, postanowił również ujawnić pewne dowody medialnie, aby wywrzeć presję na władze, by nie zamieść sprawy pod dywan. Opinia publiczna mogła być ich najlepszym sojusznikiem w tej walce.

W końcu nadszedł czas na ostateczną konfrontację. Policja, wyposażona w nakazy aresztowania, przeprowadziła szeroko zakrojoną akcję w Paryżu i innych miastach, aby zatrzymać wszystkich podejrzanych. Operacja zakończyła się sukcesem – wielu członków bractwa, w tym osoby z wyższych szczebli władzy, zostało aresztowanych i postawionych przed wymiarem sprawiedliwości.

Podczas tej operacji Maxime i Jean-Paul, mimo ryzyka, byli obecni, by nadzorować działania i upewnić się, że wszystko przebiega zgodnie z planem. To była ich wspólna walka o prawdę, a ich zaangażowanie i determinacja przyniosły oczekiwane rezultaty.

Gdy emocje opadły, Dubois wiedział, że to nie koniec, ale dopiero początek zmagań o to, aby świat sztuki był wolny od nielegalnych wpływów i manipulacji. Jean-Paul mógł wreszcie odetchnąć z ulgą, wiedząc, że jego życie nie jest już zagrożone, a jego odkrycia pomogły obnażyć korupcję i oszustwa na szeroką skalę.

Pod koniec dnia, gdy Dubois i Jean-Paul patrzyli na Paryż z balkonu biura, detektyw przypomniał sobie słowa, które Jean-Paul napisał w jednej z notatek: „Cień w świetle odnajdzie drogę”. Teraz te słowa nabrały nowego znaczenia, symbolizując nie tylko tajemnice, które udało im się rozwikłać, ale także nadzieję na przyszłość, w której prawda zawsze będzie miała ostatnie słowo.Nowy początek

Po dramatycznych wydarzeniach związanych z bractwem, życie w Paryżu powoli zaczynało wracać do normy. Maxime Dubois, Jean-Paul Fournier i ich współpracownicy mogli wreszcie odetchnąć z ulgą, wiedząc, że dzięki ich wysiłkom wiele tajemnic zostało ujawnionych, a sprawiedliwość zaczęła działać. Jednak dla każdego z nich oznaczało to także czas refleksji i zastanowienia się nad przyszłością.

Jean-Paul, choć nadal przeżywał trudne chwile związane z zagrożeniem, które przez długi czas wisiało nad jego życiem, postanowił wrócić do swojej prawdziwej pasji – malarstwa. Dzięki wsparciu przyjaciół i rodziny zaczął tworzyć nową serię obrazów, które wyrażały jego osobiste doświadczenia i przemiany, jakie zaszły w nim podczas całej tej przygody.

Jego prace szybko zyskały uznanie w środowisku artystycznym, a zainteresowanie nimi przekroczyło granice Francji. Jean-Paul zdecydował, że część dochodów ze sprzedaży swoich dzieł przeznaczy na organizacje wspierające młodych artystów, którzy często napotykają trudności w świecie sztuki pełnym niepewności i rywalizacji.

Maxime Dubois, z kolei, wrócił do swojej codziennej pracy jako detektyw, ale doświadczenia związane z bractwem pozostawiły trwały ślad w jego życiu. Jego reputacja jako nieugiętego stróża prawa, gotowego do poświęceń w imię prawdy, przyniosła mu szacunek wśród kolegów i społeczeństwa. Dzięki temu miał teraz większy wpływ na walkę z korupcją i nielegalnymi działaniami w Paryżu.

Jednak Maxime wiedział, że nie mógłby osiągnąć sukcesu bez wsparcia swojego zespołu. Jacques Moreau, którego umiejętności i zaangażowanie były nieocenione, został awansowany na wyższe stanowisko w policji. To otworzyło nowe możliwości dla młodego detektywa, który już planował kolejne kroki w swojej karierze.

Inspektor Leblanc również miał powody do zadowolenia. Operacja przeciwko bractwu zakończyła się sukcesem, a jego nazwisko zyskało nowe znaczenie w świecie stróżów prawa. Leblanc postanowił skupić się na reformach, które mogłyby w przyszłości zapobiec podobnym sytuacjom, angażując się w tworzenie bardziej transparentnych procedur w policji i systemie sprawiedliwości.

Współpraca między Maxime'em, Jean-Paulem, Jacquesem i Leblancem przekształciła się w przyjaźń, która przetrwała próbę czasu i wyzwań, jakie postawiło przed nimi bractwo. Każdy z nich nauczył się, jak ważna jest determinacja, zaufanie i odwaga w dążeniu do prawdy, niezależnie od trudności.

Kiedy lato przeszło w jesień, a złote liście zaczęły spadać z drzew, Maxime i Jean-Paul spotkali się w jednej z ulubionych kawiarni na Montmartre, by podsumować minione miesiące. Przy filiżance kawy wspominali wydarzenia, które na zawsze zmieniły ich życie, i z nadzieją patrzyli w przyszłość.

– Myślisz, że znowu będzie tak spokojnie, jak kiedyś? zapytał Jean-Paul, patrząc na przelatujące obok gołębie.

– Spokojnie? Wątpię, ale na pewno bardziej przewidywalnie, odpowiedział z uśmiechem Maxime. – Ale jedno wiem na pewno – jesteśmy gotowi na wszystko, co przyniesie przyszłość.

Obaj wiedzieli, że świat wciąż kryje wiele tajemnic, ale byli pewni, że dzięki zdobytemu doświadczeniu i wsparciu przyjaciół, są w stanie stawić czoła każdemu wyzwaniu. W ich sercach płonęła determinacja i przekonanie, że prawda zawsze znajdzie drogę, nawet w najciemniejszych zakamarkach cieni Paryża.Tajemniczy świadek

W sercu Montparnasse, w dzielnicy tętniącej życiem i artystyczną energią, rozegrała się tragiczna scena, która wstrząsnęła całą społecznością. Był zimny, deszczowy wieczór, kiedy w popularnej kawiarni Le Dôme znaleziono ciało znanego pisarza, Henri'ego Lafontaine’a. Światło lamp ulicznych odbijało się od mokrych chodników, tworząc aurę tajemnicy i niepokoju.

Komisarz Jean-Luc Moreau, znany ze swojej skuteczności i nieustępliwości, otrzymał wezwanie tuż przed północą. Miejsce zbrodni było już zabezpieczone przez policję, ale tłum gapiów nadal stał za barierkami, szepcząc między sobą o wydarzeniach, które miały miejsce kilka godzin wcześniej. Jean-Luc przybył na miejsce z poczuciem, że to będzie jedna z najtrudniejszych spraw w jego karierze.

Henri Lafontaine był postacią kontrowersyjną. Jego książki, pełne śmiałych i kontrowersyjnych tematów, przyciągały zarówno podziw, jak i krytykę. Jego ostatnia powieść, której premiera odbyła się zaledwie tydzień wcześniej, była szeroko komentowana w mediach, a jej treść wzbudzała skrajne emocje. Czy to właśnie w niej tkwił motyw zbrodni? Komisarz musiał rozwikłać tę zagadkę.

W kawiarni panowała cisza, przerywana jedynie cichym szumem deszczu uderzającego o szyby. Jean-Luc przyglądał się ciału Henriego, próbując wyczytać z jego pozycji jak najwięcej. Na stole obok niego leżał otwarty notes, w którym pisarz zapisywał swoje przemyślenia i pomysły. Na marginesie ostatniej strony widniało jedno słowo: „Étoile”.

Rozmowy z personelem kawiarni nie przyniosły przełomu. Większość pracowników nie znała Henriego osobiście, a jedynie z widzenia. Opisali go jako uprzejmego, choć zamkniętego w sobie człowieka, który regularnie odwiedzał Le Dôme, by pracować nad swoimi tekstami. Jednak jeden z kelnerów, młody mężczyzna o imieniu Marc, zwrócił uwagę komisarza.

Marc twierdził, że widział coś niezwykłego tuż przed odkryciem ciała. Zauważył nieznajomego mężczyznę siedzącego przy stoliku w kącie kawiarni, który obserwował Henriego z niepokojącą intensywnością. Nieznajomy opuścił lokal w pośpiechu, zaledwie kilka minut przed tym, jak Marc znalazł ciało pisarza. Niestety, kelner nie potrafił podać szczegółowego opisu tajemniczego gościa.

Jean-Luc wiedział, że to może być kluczowy trop. Musiał znaleźć nieznajomego, który mógł być ostatnią osobą widzącą Henriego żywego. To, co przyciągało uwagę komisarza, to nie tylko podejrzane zachowanie nieznajomego, ale także enigmatyczne słowo „Étoile” zapisane w notesie. Czy miało ono związek z zabójstwem?

Komisarz Moreau postanowił rozpocząć poszukiwania tajemniczego świadka, jednocześnie analizując możliwe znaczenia słowa „Étoile”. Czy oznaczało to miejsce, osobę, a może coś zupełnie innego? Komisarz był zdeterminowany, by rozwiązać tę zagadkę i znaleźć sprawcę morderstwa na Montparnasse.Tropiąc wskazówki

Następnego ranka, kiedy Paryż budził się do życia, komisarz Jean-Luc Moreau już pracował nad rozwikłaniem zagadki śmierci Henriego Lafontaine'a. Poranek był chłodny, a miasto skąpane było w szarym świetle, które nadawało mu melancholijny urok. Jean-Luc, siedząc przy biurku w swoim gabinecie, przeglądał notatki i analizował zgromadzone informacje.

Pierwszym krokiem było sprawdzenie zapisów z kamer monitoringu znajdujących się w okolicy kawiarni Le Dôme. Komisarz miał nadzieję, że kamery uchwyciły tajemniczego mężczyznę, którego opisał Marc. Analizując nagrania, Moreau zauważył postać w ciemnym płaszczu, która wchodziła i opuszczała kawiarnię w czasie, gdy Lafontaine tam przebywał. Chociaż jakość obrazu nie była najlepsza, udało się wychwycić kilka charakterystycznych cech — mężczyzna miał niski wzrost i nosił kapelusz.

Jean-Luc postanowił sprawdzić, czy ktoś z lokalnych mieszkańców lub pracowników innych pobliskich lokali rozpoznaje tę osobę. Rozpoczął od odwiedzenia sąsiednich kawiarni i sklepów, pokazując wycinki z nagrań i pytając, czy ktoś widział mężczyznę w pobliżu. W końcu natrafił na barmana w pobliskim barze, który rozpoznał tajemniczego gościa jako Pierre'a Dumas, znanego w okolicy hazardzistę i osobę o nie najlepszej reputacji.

Dumas był znany z problemów z prawem i związków z lokalnym półświatkiem. Komisarz wiedział, że musi znaleźć Pierre'a i dowiedzieć się, dlaczego obserwował Lafontaine'a i czy miał coś wspólnego z jego śmiercią. Wiedząc, że Dumas często bywał w podziemnych klubach hazardowych, Jean-Luc postanowił odwiedzić kilka z nich, licząc na to, że go tam znajdzie.

W międzyczasie, komisarz zlecił swoim współpracownikom dalsze badanie powiązań Lafontaine'a i jego ostatniej książki. Chciał zrozumieć, czy w książce mogły znajdować się informacje, które stanowiły zagrożenie dla kogoś na tyle, by posunąć się do morderstwa. Słowo „Étoile” wciąż nie dawało mu spokoju, ale intuicja podpowiadała mu, że to właśnie ono mogło być kluczem do rozwiązania zagadki.

Po południu Jean-Luc odwiedził jeden z najpopularniejszych klubów hazardowych w Paryżu, „La Belle Époque”. Było to miejsce znane z luksusu i ekskluzywności, ale także z tajemniczych transakcji i szemranych interesów. Komisarz, z pomocą informatora, którego znał od lat, dostał się do środka, licząc na spotkanie z Dumasa.

Wkrótce natknął się na Pierre'a, który siedział przy jednym z pokerowych stołów, w otoczeniu ludzi podobnych do niego. Jean-Luc podszedł do stołu, wchodząc w rozmowę z Pierre'em, starając się nie wzbudzać podejrzeń. Przedstawił się jako osoba zainteresowana nawiązaniem kontaktu i zdobyciem informacji na temat Henriego Lafontaine'a.

Dumas, choć początkowo nieufny, w końcu przyznał, że znał Lafontaine'a z widzenia, ale twierdził, że nie miał z nim żadnych bezpośrednich interesów. Jean-Luc nie był jednak przekonany jego słowami. Zauważył nerwowe gesty Pierre'a, które zdradzały, że coś ukrywa. Komisarz postanowił kontynuować rozmowę, licząc na to, że uda mu się wyciągnąć z niego więcej informacji.