Co z ciebie wyrośnie? - ebook

Od autorki

OD AUTORKI

Boha­te­ro­wie tej książki to czter­na­ścioro zna­nych współ­cze­snych Polek i Pola­ków, któ­rzy osią­gnęli suk­cesy w róż­nych dzie­dzi­nach: nauce, poli­tyce, spo­rcie, lite­ra­tu­rze, dzia­łal­no­ści spo­łecz­nej i arty­stycz­nej. Każde z nich jest osobą wyjąt­kową, droga każ­dego do suk­cesu była inna. Ale wszystko zaczy­nało się w dzie­ciń­stwie. O swoim dzie­ciń­stwie i mło­do­ści, które ich ukształ­to­wały, opo­wia­dają: sio­stra Mał­go­rzata Chmie­lew­ska, była pre­zy­den­towa Jolanta Kwa­śniew­ska, wybitny aktor Daniel Olbrych­ski, pierw­sza w Pol­sce kobieta pastor Kościoła Ewan­ge­licko-Meto­dy­stycz­nego Monika Zuber, euro­de­pu­to­wany Robert Bie­droń, pisarz i szpieg Vin­cent V. Sever­ski, dzien­ni­karka, obroń­czyni praw zwie­rząt Dorota Sumiń­ska, pro­fe­sor prawa Mar­cin Mat­czak, biz­ne­swo­man, wła­ści­cielka firmy kosme­tycz­nej Irena Eris, pio­sen­karka Ali­cja Majew­ska, wice­mar­sza­łek senatu Michał Kamiń­ski, pro­fe­sor medy­cyny Krzysz­tof Simon, gene­rał poli­cji Adam Rapacki, wie­lo­krotny meda­li­sta olim­pij­ski Robert Korze­niow­ski.

Dali się namó­wić na wspo­mnie­nia, na powrót do „kraju lat dzie­cin­nych”, jak mówi poeta, na opo­wie­ści o swo­ich marze­niach i moż­li­wo­ści ich reali­za­cji, o zwa­rio­wa­nych pomy­słach, szkol­nych miło­ściach, pierw­szych suk­ce­sach i poraż­kach. Więk­szość z nich nie była zbyt grzecz­nymi dziećmi, nie­raz przy­spa­rzali kło­po­tów wycho­waw­czych i nie­je­den sły­szał od rodzi­ców lub wycho­waw­ców sakra­men­talne: „Co z cie­bie wyro­śnie?”.

Kto mógłby przy­pusz­czać, że mała Jola, z wiecz­nie podra­pa­nymi kola­nami, ubrana i bawiąca się jak chło­pak, zosta­nie kie­dyś ikoną stylu i ele­gan­cji, lubiący bójki Adam – gene­ra­łem poli­cji, Wło­dek, który miał trójkę z języka pol­skiego, wzię­tym pisa­rzem powie­ści szpie­gow­skich Vin­cen­tem V. Sever­skim, a cho­ro­wity Robert, który kilka mie­sięcy spę­dził w szpi­talu w Rabce, będzie wie­lo­krot­nym meda­li­stą olim­pij­skim.

Daniel Olbrych­ski usły­szał od swo­jego tre­nera, że karierę zro­biłby w spo­rcie, ale akto­rem ni­gdy nie będzie, Michał Kamiń­ski był naj­więk­szym waga­ro­wi­czem w kla­sie, a Roberta Bie­dro­nia wyrzu­cono z inter­natu.

Co zde­cy­do­wało, że Monika Zuber posta­no­wiła zostać księ­dzem, czyli kobietą pastor, i jakie kłody rzu­cano jej pod nogi? Jakie sza­lone zabawy wymy­ślała w szkole Mał­go­rzata Chmie­lew­ska, przy­pra­wia­jąc opie­kunki o ból głowy? Dla­czego Mar­cin Mat­czak kopał stud­nie? Jaki przy­pa­dek zade­cy­do­wał, że Irena Eris została far­ma­ceutką? Dla­czego Krzysz­to­fowi Simo­nowi gro­ziło wyrzu­ce­nie ze szkoły, Dorotę Sumiń­ską zawie­szono w pra­wach ucznia, a Ali­cja Majew­ska musiała powta­rzać rok na stu­diach? Jak wyglą­dał coming out Roberta Bie­dro­nia przed rodziną?

Moi roz­mówcy bar­dzo szcze­rze przy­ta­czają zarówno dobre, jak i złe wspo­mnie­nia, opo­wia­dają o mło­dzień­czych suk­ce­sach, ale i o poraż­kach. Nie­które zda­rze­nia są zaska­ku­jące i zupeł­nie nie pasują do ich dzi­siej­szego wize­runku, inne zabawne albo wzru­sza­jące. Wycho­wali się w róż­nych warun­kach, jedni mieli łatwiej, inni „pod górkę”, ktoś miał akcep­ta­cję rodziny dla swo­ich życio­wych pla­nów, ktoś inny musiał iść „pod prąd”, ale na drogę życiową i przy­szły suk­ces wszyst­kich wpływ miały pasja, deter­mi­na­cja i to, co wynie­śli z rodzin­nego domu.JOLANTA KWAŚNIEWSKA. DAMA Z DUSZĄ SPOŁECZNIKA

JOLANTA KWAŚNIEWSKA

Dama z duszą społecznika

Jest naj­le­piej oce­nianą przez Pola­ków pierw­szą damą, przez media okrzyk­nięta ikoną stylu i dobrego smaku. Jolanta Kwa­śniew­ska skoń­czyła nie­dawno 67 lat. I choć wygląda o wiele mło­dziej, niż wska­zuje kalen­darz, nie kokie­tuje i nie ukrywa swo­jego wieku.

Wycią­gam naszą wspólną foto­gra­fię sprzed dwu­dzie­stu pię­ciu lat i żar­tu­jemy, że tylko fry­zury nam się zmie­niły.

_Wiek mamy w gło­wie. Ja czuję się znacz­nie mło­dziej, niż wska­zuje to metryka. I tej zasady się trzy­majmy –_ śmieje się pre­zy­den­towa.

Dżinsy i koszu­lowa bluzka, per­fek­cyjny maki­jaż, krót­kie włosy, spor­towe buty na pła­skiej pode­szwie nadają jej bar­dzo ener­ge­tyczny wyraz. Kiedy wcho­dzi do sie­dziby fun­da­cji, jej ener­gia udziela się wszyst­kim. Wolon­ta­riu­sze przy­go­to­wują wła­śnie kolejny pakiet pomocy dla uchodź­ców z Ukra­iny.

Nim usią­dziemy do roz­mowy, Jolanta Kwa­śniew­ska prze­gląda naj­pil­niej­szą kore­spon­den­cję, pod­pi­suje doku­menty, odbiera tele­fon z Ukra­iny, pamięta też o swo­jej ukra­iń­skiej wolon­ta­riuszce, któ­rej zała­twia woj­skowe buty dla wal­czą­cego na fron­cie męża.

– Zaraża entu­zja­zmem. Ma nie­zwy­kłe pomy­sły. Jest kon­se­kwentna i wie, czego chce. Zawsze dopro­wa­dza sprawy do końca – mówi Anna Jan­kow­ska-Dra­bik, dyrek­torka Fun­da­cji „Poro­zu­mie­nie bez Barier”. – Pani pre­zy­den­towa ma wyjąt­kowy dar prze­ko­ny­wa­nia innych do swo­ich idei.

Utwo­rzona w 1997 roku fun­da­cja począt­kowo miała zaj­mo­wać się wyrów­ny­wa­niem szans dzieci nie­peł­no­spraw­nych, ale przez lata posze­rzała obszar swo­jego dzia­ła­nia, obej­mu­jąc pomocą dzieci chore na nowo­twory, dzieci uzdol­nione, sie­roty, wspie­ra­jąc szpi­tale i hospi­cja, two­rząc pro­gramy inte­gra­cyjne, pro­wa­dząc Fun­dusz Pomocy Mło­dym Talen­tom. Jolanta Kwa­śniew­ska anga­żuje się w sprawy kobiet – jest współ­za­ło­ży­cielką w 2009 roku Kon­gresu Kobiet, zaan­ga­żo­wała się w pomoc star­szym ludziom w Domach Opieki Spo­łecz­nej, two­rząc dla nich przy­ja­zne „Kąciki babci i dziadka”. Pro­jek­tów, w któ­rych uczest­ni­czyła i uczest­ni­czy, jest wiele.

Przez lata u boku męża pre­zy­denta Jolanta Kwa­śniew­ska spo­ty­kała się z pre­zy­dentami i ich żonami, z arty­stami, pisa­rzami, nobli­stami, ludźmi sportu, roz­ma­wiała z koro­no­wa­nymi gło­wami, jechała nawet papa­mo­bi­lem z Janem Paw­łem II. Ale oprócz tego, kiedy tylko mogła, pod­glą­dała dzia­łal­ność orga­ni­za­cji cha­ry­ta­tyw­nych, jak na przy­kład pod­czas wizyty we Fran­cji, gdzie naj­bar­dziej inte­re­so­wał ją szpi­tal onko­lo­gii dzie­cię­cej, czy w Rzy­mie, gdzie zamiast pro­po­no­wa­nego spo­tka­nia z Ver­sace wybrała odwie­dziny w kli­nice dzieci cho­rych na bia­łaczkę.

Jolanta Kwa­śniew­ska ni­gdy nie była tylko żoną pre­zy­denta.

Z domu rodzin­nego wynio­sła naj­waż­niej­sze cechy, które ukształ­to­wały jej doro­słe życie – po mamie odzie­dzi­czyła empa­tię i potrzebę poma­ga­nia, po tacie – ener­gię i dys­cy­plinę wewnętrzną.

* * *

„Byłam chłopczycą”

Dziś piękna, ele­gancka, o nie­na­gan­nych manie­rach, w dzie­ciń­stwie była małą roz­ra­biarą. Wycho­wała się w domu, w któ­rym był tata i cztery kobiety – mama i trzy córki. Jolanta była śred­nia, Wanda o dwa lata star­sza, Ala o dwa lata młod­sza.

Oby­dwie sio­stry z locz­kami na gło­wie, w kolo­ro­wych sukie­necz­kach były spo­koj­nymi, grzecz­nymi dziew­czyn­kami. Jola zawsze ubrana w spodnie, z pro­stymi, krótko obcię­tymi wło­sami do spo­koj­nych zde­cy­do­wa­nie nie nale­żała.

_I całe szczę­ście, że nie mia­łam locz­ków, bo prze­szka­dza­łyby mi w mojej aktyw­no­ści podwór­ko­wej_ – śmieje się.

Zawsze z chło­pa­kami, pierw­sza do cho­dze­nie po drze­wach, gry w wojnę, w palanta, bie­ga­nia po ciem­nych piw­ni­cach pod­czas zabawy w pod­chody. Kiedy sio­stry pisały list do Miko­łaja z prośbą o lalkę, ona pro­siła o… armatkę, z któ­rej strze­lało się kamy­kami, taką jak miał jeden z kole­gów.

Jolanta Konty, póź­niej Kwa­śniew­ska, wycho­wała się w typo­wym blo­ko­wi­sku lat 50. To było osie­dle stocz­niowe w Gdań­sku-Wrzesz­czu, dwu­pię­trowe bloki usta­wione w czwo­ro­bok, a w środku podwórko – kró­le­stwo dzieci. Na podwórku naj­waż­niej­szy był trze­pak.

_Jestem z poko­le­nia trze­pa­ko­wego. Prze­wi­sia­łam na trze­paku kawa­łek dzie­ciń­stwa. Robiło się na nim różne akro­ba­cje i wygi­basy, wisiało się na zgię­tych nogach z głową w dół albo na rękach wspi­nało na górę. Pomy­słów było mnó­stwo, bawi­li­śmy się w okręt, wcho­dzi­li­śmy wysoko na maszt, robi­li­śmy zawody, kto wykona naj­lep­szy wymyk. Trze­pak był okrę­tem, szczy­tem góry, łodzią ratun­kową, wie­żow­cem, wszyst­kim, co tylko pod­po­wie­działa wyobraź­nia, a tej ni­gdy nie bra­ko­wało._

Była ini­cja­torką wielu, czę­sto nie­bez­piecz­nych zabaw, wła­ści­wie to nawet – jak sama żar­tuje – podwór­ko­wym hersz­tem. Miała posłuch także wśród chło­pa­ków. A jeśli pro­wa­dzi się tak inten­sywny tryb życia podwór­ko­wego, to oczy­wi­ste, że nie obej­dzie się bez ura­zów. Kil­ku­let­nia Jola miała cią­gle pozdzie­rane kolana i łok­cie, mnó­stwo sinia­ków i zadra­pań. Kie­dyś pod­czas zabawy w okręt spa­dła z trze­paka i nade­rwała sobie nos, innym razem pod­czas zabawy w pod­chody sta­nęła nie­for­tun­nie na stłu­czoną butelkę i pra­wie odcięła sobie kawa­łek pięty. Nie histe­ry­zo­wała, ranę zabez­pie­czyła sąsiadka, która była wtedy ze swo­imi synami na tej wypra­wie, i Jola uczest­ni­czyła w niej na­dal.

_Nie­raz, kiedy wra­ca­łam do domu, mama zała­my­wała ręce: „Córeńko, znowu?!” – wołała na mój widok. I już nawet nie przy­po­mi­nała, że prze­cież jestem dziew­czynką, bo to nie odno­siło żad­nego skutku. Wie­działa, że taka jestem, tylko mar­twiła się, gdy za czę­sto te różne urazy mi się przy­tra­fiały. No, muszę się przy­znać – byłam chłop­czycą!_ – opo­wiada, śmie­jąc się.

Miała zale­d­wie 6 lat, kiedy razem ze star­szą sio­strą poje­chała na obóz zuchowy, póź­niej już w pod­sta­wówce jeź­dziła na obozy har­cer­skie. Uwiel­biała te obozy i wszyst­kie wyzwa­nia, jakim trzeba było podo­łać: roz­bi­ja­nie namiotu, budo­wa­nie pry­czy, goto­wa­nie obia­dów na kuchni polo­wej, mycie menażki w jezio­rze, nawet jeśli była tłu­sta i trzeba było szo­ro­wać ją pia­skiem. To była praw­dziwa szkoła samo­dziel­no­ści, zarad­no­ści i współ­ży­cia w gru­pie.

Balet i lekcje śpiewu

Ale cho­ciaż łobu­zo­wała się z chło­pa­kami, miała też inne, bar­dziej dziew­częce zaję­cia, bo mama uwa­żała, że dziew­czynce potrzebne jest coś wię­cej niż tylko spraw­ność fizyczna. Córki uczęsz­czały więc na lek­cje sol­feżu, na zaję­cia chóru, na zaję­cia spor­towe i na popo­łu­dniowe lek­cje angiel­skiego. A także na zaję­cia bale­towe, pro­wa­dzone przez Bro­ni­sława Prą­dzyń­skiego. Po wielu latach jako pre­zy­den­towa miała oka­zję spo­tkać się z panem Prą­dzyń­skim, który był już wów­czas pro­fe­so­rem, rek­to­rem szkoły bale­towej w Gdań­sku, i wspo­mnieć czasy, gdy pod jego okiem ćwi­czyła balet kla­syczny i tańce ludowe.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki