-
W empik go
Córki zmarłego pułkownika - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Córki zmarłego pułkownika - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 186 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ I
Tydzień, jaki później nastąpił, należał do najbardziej ożywionych tygodni w ich życiu. Nawet kiedy kładły się do łóżek, tylko ciała ich leżały i wypoczywały, umysł pracował w dalszym ciągu: rozmyślały, omawiały to, co się stało, zastanawiały się, podejmowały decyzje, starały się przypomnieć sobie, gdzie mianowicie…
Konstancja leżała jak posąg, wyciągnąwszy ręce po bokach i splótłszy nogi. Podpinkę naciągnęła aż pod brodę. Spoglądała w sufit.
– Czy myślisz, że ojcu byłoby przykro, gdyby wiedział, że oddamy jego cylinder odźwiernemu?
– Odźwiernemu? – wybuchnęła Józefina. – Dlaczego właśnie odźwiernemu? Co za dziwaczny pomysł!
– Dlatego – rzekła powoli Konstancja – no, bo on musi często chodzić na pogrzeby. I zauważyłam na… na cmentarzu, że ma tylko melonik. – Zatrzymała się. – Przyszło mi wówczas do głowy, jaką przyjemność zrobiłby mu cylinder. A powinniśmy dać mu jakiś prezent. On był zawsze taki dobry dla ojca.
– Ale – wykrzyknęła Józefina, rzucając się na poduszce i patrząc poprzez ciemności na Konstancję – gdzież mu do głowy ojca? – I nagle, przez jedną okropną chwilę, omal nie zachichotała. Oczywiście, nie znaczy to wcale, by miała ochotę do śmiechu. To tylko z przyzwyczajenia. Przed laty, ilekroć nie spały w nocy i gawędziły, łóżka ich po prostu trzęsły się. A teraz przed oczami jej zamigotała jak świeca głowa odźwiernego znikająca pod kapeluszem ojca. Chichot wzbierał w niej, wzbierał… zacisnęła ręce… zdusiła go…
zmarszczyła się groźnie w ciemności i rzekła w duchu bardzo surowo: „Pamiętaj”.
– Możemy zadecydować jutro – powiedziała.
Konstancja nic nie zauważyła. Westchnęła.
– Czy ty sądzisz, że powinnyśmy ufarbować również nasze szlafroki?
– Na czarno? – prawie krzyknęła Józefina.
– No, jakżeż inaczej? – zapytała Konstancja. – Myślałam sobie… że to nie wydaje się właściwie bardzo szczere, jeżeli człowiek nosi żałobę poza domem i wówczas, kiedy jest zupełnie ubrany, a kiedy jest w domu…
– Ale nikt nas wtedy nie widzi – przerwała Józefina. Rzuciła się na pościel w taki sposób, że obie jej nogi były zupełnie odkryte; musiała podciągnąć się w górę na poduszkach, aby je znowu zasłonić.
– Kasia widzi – rzekła Konstancja. – I listonosz może zobaczyć.
Józefina pomyślała o swoich ciemnoczerwonych pantoflach, dopasowanych do szlafroka, oraz o ulubionych pantofelkach Konstancji, mających taką samą nieokreśloną zieloną barwę jak jej szlafrok. Czarne! Dwa czarne szlafroki i dwie pary czarnych włóczkowych pantofli, człapiących w stronę łazienki niby dwa czarne koty.
– Nie zdaje mi się, aby to było konieczne – rzekła.
Milczenie. Nagle Konstancja odezwała się:
– Musimy wysłać gazety z nekrologiem jutro, aby zdążyć na pocztę cejlońską. Ileż to listów otrzymałyśmy dotychczas?
– Dwadzieścia trzy.
Józefina odpowiedziała na wszystkie, i dwadzieścia trzy razy –- za każdym razem, gdy dochodziła do zdania: „Tak bardzo nam brak naszego kochanego ojca” – opuszczały ją siły i musiała korzystać z chusteczki do nosa, a na niektórych listach nawet trzeba było wycierać brzeżkiem bibuły bladoniebieską łzę na papierze. Dziwne! Jej samej trudno było to zrozumieć – dwadzieścia trzy razy! Nawet teraz, gdy powtarzała sobie ze smutkiem słowa: „Tak bardzo nam brak naszego kochanego ojca” – mogłaby się rozpłakać, gdyby tylko chciała.
– Czy masz dosyć marek? – dobiegł głos Konstancji.
– Och, skądże mogę wiedzieć?! – rzekła Józefina gderliwie. – Po co mnie teraz o to pytasz?
– Tak mi po prostu przyszło do głowy – tłumaczyła się łagodnie Konstancja.
Znowu milczenie. Potem rozległ się cichy szelest, szurganie, skrobanie.
– To mysz – zawołała Konstancja.
– To nie może być mysz, ponieważ nie ma nigdzie okruchów.
– Ale ona nie wie, że ich nie ma.
Tydzień, jaki później nastąpił, należał do najbardziej ożywionych tygodni w ich życiu. Nawet kiedy kładły się do łóżek, tylko ciała ich leżały i wypoczywały, umysł pracował w dalszym ciągu: rozmyślały, omawiały to, co się stało, zastanawiały się, podejmowały decyzje, starały się przypomnieć sobie, gdzie mianowicie…
Konstancja leżała jak posąg, wyciągnąwszy ręce po bokach i splótłszy nogi. Podpinkę naciągnęła aż pod brodę. Spoglądała w sufit.
– Czy myślisz, że ojcu byłoby przykro, gdyby wiedział, że oddamy jego cylinder odźwiernemu?
– Odźwiernemu? – wybuchnęła Józefina. – Dlaczego właśnie odźwiernemu? Co za dziwaczny pomysł!
– Dlatego – rzekła powoli Konstancja – no, bo on musi często chodzić na pogrzeby. I zauważyłam na… na cmentarzu, że ma tylko melonik. – Zatrzymała się. – Przyszło mi wówczas do głowy, jaką przyjemność zrobiłby mu cylinder. A powinniśmy dać mu jakiś prezent. On był zawsze taki dobry dla ojca.
– Ale – wykrzyknęła Józefina, rzucając się na poduszce i patrząc poprzez ciemności na Konstancję – gdzież mu do głowy ojca? – I nagle, przez jedną okropną chwilę, omal nie zachichotała. Oczywiście, nie znaczy to wcale, by miała ochotę do śmiechu. To tylko z przyzwyczajenia. Przed laty, ilekroć nie spały w nocy i gawędziły, łóżka ich po prostu trzęsły się. A teraz przed oczami jej zamigotała jak świeca głowa odźwiernego znikająca pod kapeluszem ojca. Chichot wzbierał w niej, wzbierał… zacisnęła ręce… zdusiła go…
zmarszczyła się groźnie w ciemności i rzekła w duchu bardzo surowo: „Pamiętaj”.
– Możemy zadecydować jutro – powiedziała.
Konstancja nic nie zauważyła. Westchnęła.
– Czy ty sądzisz, że powinnyśmy ufarbować również nasze szlafroki?
– Na czarno? – prawie krzyknęła Józefina.
– No, jakżeż inaczej? – zapytała Konstancja. – Myślałam sobie… że to nie wydaje się właściwie bardzo szczere, jeżeli człowiek nosi żałobę poza domem i wówczas, kiedy jest zupełnie ubrany, a kiedy jest w domu…
– Ale nikt nas wtedy nie widzi – przerwała Józefina. Rzuciła się na pościel w taki sposób, że obie jej nogi były zupełnie odkryte; musiała podciągnąć się w górę na poduszkach, aby je znowu zasłonić.
– Kasia widzi – rzekła Konstancja. – I listonosz może zobaczyć.
Józefina pomyślała o swoich ciemnoczerwonych pantoflach, dopasowanych do szlafroka, oraz o ulubionych pantofelkach Konstancji, mających taką samą nieokreśloną zieloną barwę jak jej szlafrok. Czarne! Dwa czarne szlafroki i dwie pary czarnych włóczkowych pantofli, człapiących w stronę łazienki niby dwa czarne koty.
– Nie zdaje mi się, aby to było konieczne – rzekła.
Milczenie. Nagle Konstancja odezwała się:
– Musimy wysłać gazety z nekrologiem jutro, aby zdążyć na pocztę cejlońską. Ileż to listów otrzymałyśmy dotychczas?
– Dwadzieścia trzy.
Józefina odpowiedziała na wszystkie, i dwadzieścia trzy razy –- za każdym razem, gdy dochodziła do zdania: „Tak bardzo nam brak naszego kochanego ojca” – opuszczały ją siły i musiała korzystać z chusteczki do nosa, a na niektórych listach nawet trzeba było wycierać brzeżkiem bibuły bladoniebieską łzę na papierze. Dziwne! Jej samej trudno było to zrozumieć – dwadzieścia trzy razy! Nawet teraz, gdy powtarzała sobie ze smutkiem słowa: „Tak bardzo nam brak naszego kochanego ojca” – mogłaby się rozpłakać, gdyby tylko chciała.
– Czy masz dosyć marek? – dobiegł głos Konstancji.
– Och, skądże mogę wiedzieć?! – rzekła Józefina gderliwie. – Po co mnie teraz o to pytasz?
– Tak mi po prostu przyszło do głowy – tłumaczyła się łagodnie Konstancja.
Znowu milczenie. Potem rozległ się cichy szelest, szurganie, skrobanie.
– To mysz – zawołała Konstancja.
– To nie może być mysz, ponieważ nie ma nigdzie okruchów.
– Ale ona nie wie, że ich nie ma.
więcej..
