Czapkins. Historia Tomka Mackiewicza - ebook
Czapkins. Historia Tomka Mackiewicza - ebook
Dominik Szczepański, współautor bestsellerowej biografii Adama Bieleckiego „Spod zamarzniętych powiek”, sam był świadkiem zmagań Tomka Mackiewicza z Nagą Górą (8125 m n.p.m.) podczas słynnej wyprawy w 2016 roku. Opisał je w książce „Nanga Parbat. Śnieg, kłamstwa i góra do wyzwolenia”, której był współautorem.
Po śmierci Mackiewicza autor wyruszył w podróż wiodącą od Działoszyna, gdzie Tomek przeżywał pierwsze przygody, aż po bazę pod Nanga Parbat w Pakistanie. O Tomku opowiadają ojciec Witold, była żona Joanna Kondracka, przyjaciele z Polski i Irlandii.
Élisabeth Revol przywołała wspomnienia wspólnych wypraw i losy niezwykłego partnerstwa, które zaprowadziło ich na szczyt Nanga Parbat. Przebieg brawurowej akcji ratunkowej opisują m.in. uczestnicy zdarzeń: Adam Bielecki i Denis Urubko, którzy spod K2 ruszyli, by pomóc Tomkowi i Élisabeth. O Tomku opowiada również Anna Solska-Mackiewicz, dla której był największą miłością. Dzięki tym spotkaniom Dominik Szczepański stworzył wielowymiarowy portret człowieka, który stał się legendą, choć wcale tego nie pragnął.
„Tomek to niesamowita postać. Wyszedł z narkotyków, odnalazł życiową drogę w górach. Myślę o nim jako o świetnym wspinaczu. Tym wszystkim, którzy śmieją się ze stylu, w jakim działał Tomek, krytykują go jako himalaistę, chciałbym powiedzieć, że Tomasz Mackiewicz zdobył w lekkim stylu jeden z najtrudniejszych ośmiotysięczników. Dokonał tego częściowo nową drogą, i to w zimie. To sportowe osiągnięcie na skalę światową. Osiągając wymarzony cel, postawił jednocześnie pomnik ludzkiej niezłomności. Z historii Tomka wybrzmiewa przesłanie, że jeśli masz marzenie, to zamiast szukać wymówek, po prostu zacznij je spełniać” – ADAM BIELECKI, HIMALAISTA
„U Tomka fascynował mnie niespotykany wśród wspinaczy dar – potrafił zamienić górę w swój dom. To właśnie było zawsze moim marzeniem. Mackiewicz był objawieniem, powrotem do czystych intencji, czystego alpinizmu. Zginął człowiek nieskazitelny w swojej relacji z górą. Wyczuwałem w nim pokrewną duszę i doskonale go rozumiałem. Prawdziwy artysta, być może jedyny w całym polskim wspinaniu. To, czego dokonali z Revol, jest jednym z najznakomitszych osiągnięć w historii himalaizmu. Kobieta z mężczyzną realizują niebywałą wspinaczkową podróż, przy której inne wielkowyprawowe usiłowania rażą nieporadnością i wyrachowaniem” – WOJCIECH KURTYKA, ZDOBYWCA ZŁOTEGO CZEKANA ZA CAŁOKSZTAŁT DOKONAŃ WSPINACZKOWYCH
| Kategoria: | Biografie |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-268-2793-8 |
| Rozmiar pliku: | 14 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
a ja z moją miłością niech sobie będę głupi.
Edward Stachura, Siekierezada
PROLOG. SPOTKANIE
Ania idzie kamienną uliczką, jej serce przyspiesza. Jest połowa lipca 2018 roku.
Zmierza w kierunku domu kobiety, która jako ostatnia widziała jej ukochanego.
Nigdy się nie spotkały. Wcześniej wymieniały tylko e-maile i esemesy. Najważniejsza wiadomość dotarła do Ani wieczorem 25 stycznia 2018 roku: „Tomek potrzebuje szybkiej pomocy. Jest odmrożony, nic nie widzi. Proszę, spróbujcie coś zorganizować, jeśli się da, to helikopter”.
Élisabeth Revol. Tak nazywała się autorka wiadomości. W kilkudziesięciostopniowym mrozie ściągnęła rękawiczki i wystukiwała litery sztywniejącymi palcami. Była na wysokości 7522 metrów. Kilka godzin wcześniej wraz z Tomkiem stanęła na szczycie Nanga Parbat. Nagiej Góry.
Adresatów było troje.
Drugi to Ludovic Giambiasi, niski, drobny Francuz, który stał się nieformalnym kierownikiem akcji ratunkowej. To przyjaciel Eli, wspinała się z nim od kilkunastu lat. Trzecim adresatem był Jean-Christophe, mąż Eli. Właśnie jedzie tą kamienną uliczką na rowerze. Ania go poznaje, zapamiętała jego twarz z telewizji. Niewysoki brunet na moment się zatrzymuje, wita i bez słowa jedzie dalej. Jego żona jest drugą kobietą w historii, która weszła zimą na ośmiotysięcznik. On prowadzi antykwariat i zna tylko kilka angielskich słów.
Ania pamięta, że wiadomość o tym, iż Tomek traci wzrok i nie może dalej schodzić, najpierw ją sparaliżowała. Ale potem dodała sił. Przez kilka kolejnych dni, nie śpiąc, niemal nie pijąc i nie jedząc, walczyła o życie ukochanego. Pamiętała jego słowa o tym, żeby wszystko, co ważne, robić do utraty tchu, całym sobą przesuwając granice.
– Obiecałam Tomkowi, że wszędzie go odnajdę, że zawsze zdążę na czas, gdy będzie potrzebował pomocy – mówi Ania. – Przecież kiedy się poznaliśmy, obydwoje czuliśmy, że całe życie zmierzaliśmy ku sobie.
Tamtej nocy Ania poczuła, jakby ktoś wyrywał jej serce i zabierał część duszy.
Uliczka kończy się widokiem na wapienne skały wyrastające znad pól dojrzałej lawendy. Ania nikogo więcej już nie mija, kawiarnie są zamknięte, otworzą się dopiero za kilka godzin.
Jest na miejscu. Nie ma dzwonka, trzeba pukać.
Drzwi do mieszkania otwiera niewysoka, filigranowa brunetka.
Przytulają się długo, bez słowa, a potem zamykają za sobą drzwi.
* * *
Następnego ranka Élisabeth otwiera je dziennikarzowi.
– Usiądź, proszę, napijesz się czegoś?
– Kawy.
Sobie nalewa wody. Na ścianie w kuchni wisi wysłużony polar, pamiątka po jednej z wypraw. Być może miała go na sobie podczas którejś z czterech zim, kiedy atakowała Nanga Parbat. A może nosiła go codziennie, gdy w 2008 roku w trzy tygodnie zdobyła Broad Peak, Gaszerbrum I i Gaszerbrum II bez wspomagania dodatkowym tlenem.
Lato w pełni. Do mieszkania na końcu małej uliczki nie dobiegają niemal żadne dźwięki.
– Podoba mi się, jak płynie czas na wyprawach – Élisabeth mówi cichym, spokojnym, trochę nieobecnym głosem. – To sześć tygodni, ale poprzedzają je dwa miesiące, gdy intensywnie przygotowuję się do wyjazdu. Załatwiam wizy, jedzenie, sprzęt, szukam pieniędzy na wyprawę. Już wtedy napędza mnie adrenalina. A potem wyjeżdżam. Bywa ciężko, czasami pytam samą siebie: „co ja tutaj robię?”. Ale i tak zawsze jest to dla mnie magiczny czas. Kiedy wracam, przez kolejne dwa miesiące w głowie kotłują się wspomnienia, wciąż myślę o wyprawie. Jeśli nie udało się osiągnąć celu, kombinuję, co zrobić, żeby następnym razem się powiodło. Kiedy zsumuję ten czas, okaże się, że każda wyprawa tak naprawdę trwa prawie pół roku. Góry i życie tutaj – niemal pół na pół. Dzięki temu jest w moim życiu balans. To tak, jakbym miała dwa życia i cieszyła się z obu.
– Tomek też tak miał?
Eli zastanawia się dłuższą chwilę.
– Trudno być szczęśliwym każdego dnia. Ale na Nandze znikały problemy. Była tylko góra i on. Nie musiał się ciągle martwić o pracę, o długi, o bliskich, których kochał. To, że był daleko od żony i dzieci, czasem nie było dla niego łatwe. Jednak w górach odnajdował równowagę – być może to dzięki wyprawom życie po powrocie było w ogóle możliwe. Życie bez gór? Może kompletnie by się wtedy rozpadł.
– Trzeba się mierzyć ze śmiercią, żeby docenić życie?
– Może nie trzeba. Wybrałam się kiedyś w długą podróż rowerem. Podróż bez najmniejszego ryzyka, ale czułam się jak na wyprawie. Więc może wystarczy uciec od tego życia na dwa miesiące, by wrócić z nowymi siłami?
– Czy w tym roku Tomek również zostawił problemy za sobą?
– Nie. W tym roku był inny.
