Czarne alibi - ebook

1

ALIBI

Siedziała przed lustrem, w porze, kiedy modnie było wyjść na miasto, i próbowała się zdecydować, czy przypiąć na ramieniu kiść kryształowych winogron, czy raczej żywą gardenię, gdy ktoś zapukał do drzwi apartamentu, tych jeszcze za przyległym salonikiem.

Bez względu na to, jaką podjęłaby decyzję, wiedziała, że jej reperkusje obejmą całe miasto. Czyli że przez następne kilka tygodni setki młodych kobiet będą nosiły albo kiście kryształowych winogron, albo żywe gardenie.

Trudno było uwierzyć, że zaledwie dwa krótkie lata temu pies z kulawą nogą nie dbał o to, co przypinała do ramienia. Ani w ogóle o nic, co jej dotyczyło, gwoli ścisłości. Zdzierała sobie pięty do żywego i wciąż była zwalniana z niekończącej się serii trzeciorzędnych knajp w Detroit. A teraz... Obróciła głowę i kolejny raz spojrzała na niego przez okno; nie mogła się oprzeć. Oto było świadectwo, symbol, jej znaczenia, nawet gdyby miało się ono okazać zupełnie przejściowe; ten napis na zewnątrz.

CASINO EXCELSIOR

_wielka artystka_

KIKI WALKER

Największy neon w mieście, wznoszący się na tle kobaltowego, późnopopołudniowego nieba. A kiedy w przyszłym tygodniu zostanie podłączony do prądu, na premierę, jej nazwisko będzie można przeczytać po zmroku aż z samego przeciwległego końca Alamedy.

Już nazywano perfumy i lakiery do paznokci jej nazwiskiem, i oczywiście płacono za ten przywilej, a najnowszy drink w szykownym Barze Inglaterra to Koktajl Kiki Walker (ognistoczerwony u góry i oszałamiający, jak tłumaczył każdemu barman). Całą ostatnią „zimę” (od czerwca do września) królowała w trzecim co do wielkości mieście na południe od Kanału Panamskiego, z własnym autem i szoferem, osobistą pokojówką, apartamentem w hotelu. Nieźle jak na tuzinkową knajpianą szansonistkę z Detroit, osiadłą tutaj na mieliźnie, gdy rozpadła się objazdowa trupa, w której akurat występowała. Zupełnie nieźle.

Nadal nie całkiem wiedziała, jak do tego doszło. Sukces zapewniła jej odrobina talentu do tańca, odrobina talentu do śpiewania i ogromne szczęście. Głównie chodziło o to, że znalazła się we właściwym miejscu o właściwym czasie, i o to, że praktycznie nie miała konkurencji. W Detroit słowa jej piosenek brzmiały tandetnie; tutaj ich nie rozumiano, brzmiały więc błyskotliwie. W Detroit jej rude włosy wyglądały pospolicie; tutaj były rzadkością. A poza tym Manning i jego szalone numery mogły — trochę mogły, gotowa była przyznać — odegrać pewną małą rolę w zwróceniu na nią uwagi ogółu.

Ich pierwsze spotkanie nie należało do momentów, o których lubiła sobie przypominać. Siedział przy stoliku w kawiarnianym ogródku, widać było, że przydałoby mu się golenie i czysty kołnierzyk, a ona zaszła tam, by dowiedzieć się, czy nie potrzebują przypadkiem kasjerki — albo choćby kelnerki. Postawił jej filiżankę kawy, bo stać go było jeszcze na filiżankę kawy akurat w tym lokalu, a ona wyglądała tak, jakby jej potrzebowała. Gdy pół godziny później wstawali od stolika, on był jej agentem prasowym. Dwa tygodnie później ona miała swą pierwszą pracę, a on — czysty kołnierzyk.

„To dzięki mnie odniósł sukces” — zwykle taką uwagą kończyła te niemiłe wspominki.

Że on mógł mieć jakiś udział w jej sukcesie, było nie do pomyślenia, nawet przez chwilę nie mogło być brane pod uwagę. Bez względu na to, kto zapewnił sukces komu, jedno było pewne: teraz miała miasto jak na talerzu.

Pukanie powtórzyło się.

— To pewnie senor Manning, Mario — zawołała do pokojówki. — Wpuść go.

Usłyszała odsuwanie rygla, ale zamiast zwykłego powitania gościa przez pokojówkę rozległ się krzyk śmiertelnego przerażenia, tupot biegnących stóp i gwałtowne stuknięcie krzesłem, jakby ktoś opadł tuż za nim.

Kiki obróciła się szybko na ławce, którą zajmowała, wstała, zaintrygowana. Zanim mogła zrobić cokolwiek więcej, to już ją dopadło, już sama to zobaczyła. Był to jeden z tych niewiarygodnych obrazów, w które umysł wzbrania się uwierzyć nawet w momencie ich pojawienia się. Przedstawiał łeb, tam, na podłodze, sunący w jej stronę przez otwarte drzwi z pokoju obok. Łeb _czegoś,_ to jedyne określenie, na jakie było ją stać w tym pierwszym, okropnym momencie; czegoś z rodziny kotów; lampart, pantera, to kolejne etykiety, jakie przemykały przed jej szczelnie zamkniętym od wstrząsu umysłem.

Był czarny, w kształcie łopaty, z uszami ze złości położonymi płasko, z pyskiem przy dywanie, szedł szybko, tworząc wrażenie zygzakowatego falowania. Nie czekała, by zobaczyć więcej. Powietrze przeciął jej własny krzyk, dołączający do wrzasku pokojówki, a ona odwróciła się i wskoczyła lekko, z instynktowną zwinnością, zdradzającą jej taneczne umiejętności, na swą własną toaletkę. Dokoła niej na podłogę spadł deszcz perfum, pudrów i bibelotów, łącznie z małą zabawkową pozytywką, która natychmiast zaczęła wygrywać dźwięczącą melodyjkę. Ona sama stała tam w górze, szamocząc się nerwowo, ściskając spódnicę niemal na wysokości ud i machając nią obronnie, by odstraszyć tę poczwarę.

I dopiero w tym momencie do jej świadomości przedostał się kaganiec obejmujący te szczęki, napięta smycz i znajoma środkowozachodnia twarz Jerry’ego Manninga spoglądająca na nią z zamazanego tła. Jej krzyki stały się jedynie bardziej werbalne, nie tracąc nic na dźwięczności. Między nimi stało pełne wdzięku, wijące się, niemal wężowate ciało tego czegoś, wyrywające się na smyczy do przodu z opuszczonym nisko brzuchem; potężne mięśnie ramion falowały pod czarnym futrem, gładkim jak u foki, ogon drgał gorączkowo, gdy stworzenie próbowało dobrać się do dźwięczącej pozytywki.

— Zabierz to stąd! — zawyła Kiki na wysokim C. — Manning, co cię opętało, żeby przyprowadzać tutaj coś takiego?

— Nic ci nie zrobi — próbował przekonać ją Manning, odsuwając swą panamę wyżej na czole. — Nie ma się czego bać. Przed chwilą sam jechałem z nim całą drogę samochodem dostawczym. Jest zupełnie oswojony; od małego wychowywał się u faceta, który mieszka za miastem.

— Ale po co go do mnie przyprowadziłeś? — Przynajmniej przestała wrzeszczeć.

— Uznałem, że to dobry pomysł, żebyś się z nim pokazała podczas codziennej przejażdżki Alamedą.

_— Z tym czymś_? Nigdy! Nie zejdę z nim nawet do frontowych drzwi, nie mówiąc już o jeździe Alamedą! Posłuchaj no, Manning, zaczynam mieć dość twoich genialnych pomysłów...

Zrobił sobie przerwę na zapalenie papierosa, przy użyciu jednej ręki. — Pomyśl, jaką wywołasz sensację. Wyjdź z nim tylko z auta, usiądź w Globo na parę minut przy martini. Co w tym takiego trudnego? Zainstalowałem tam dookoła pełno fotografów, żeby zrobili ci z nim zdjęcia. Dzięki niemu mogę ci zapewnić całą rozkładówkę najbliższego niedzielnego wydania _Gráfico;_ mam układ ze starym Herrerą. Całe dwie strony druku tylko dla ciebie. Patrz, tu masz nawet złoty biczyk, który załatwiłem ci na ten spacer.

— Jesteś dla mnie zbyt dobry — rzuciła z przekąsem.

— To dla ciebie, nie dla mnie — przekonywał przymilnie. — W przyszłym tygodniu masz premierę. Latynosi lubią egzotykę u swoich gwiazd. Chcesz chyba, żeby twoje przedstawienie było przebojem?

— Chcę też nadal w nim występować, a nie tkwić cała w bandażach w jakimś szpitalu — zakomunikowała mu. — Jestem ustawiona. Po co mi to teraz? Na początku było inaczej.

— W twojej branży nigdy nie jest się ustawionym. Daj spokój, Kick, bądź odważna. Spójrz na to, popatrz na mnie przez chwilę...

Zwierzę leżało wyciągnięte na boku, liżąc leniwie jedną łapę. Pochylił się nad nim, kilka razy delikatnie podrapał zakrzywionym palcem wskazującym miękkie futro na jego brzuchu. Ono z miejsca przetoczyło się na grzbiet z typową kocią kokieterią, zawiesiło w powietrzu zwinięte cztery łapy, nieśmiało próbując odepchnąć jego palec.

— Jest tak oswojony, że bardziej się nie da, widzisz? No chodź, potrzymaj to tylko. Spróbuj, przekonaj się, jakie to uczucie. — Sięgnął po jej niechętną dłoń, przesunął zapętlony koniec smyczy na jej palce.

Nadal stała na blacie. Jednak poddawała się, niedostrzegalnymi kroczkami. Spódnica opadła jej do zwykłego poziomu. Teraz już sama trzymała smycz; on ją puścił.

— Przez całą drogę będę tuż za tobą w taksówce.

W tej jednak sprawie była nieugięta. — O nie, nic z tego. Będziesz siedział z przodu w moim aucie albo w ogóle stąd nie wyjdę.

Zachował na koniec swój najmocniejszy argument, który, jak wiedział z doświadczenia, przekona ją, jeśli w ogóle coś mogło ją przekonać; musiał być czymś w rodzaju bystrego psychologa. — Powinnaś zobaczyć, jak on pasuje do tego stroju, który masz na sobie. Powinnaś zobaczyć, jaki obrazek razem tworzycie. Zejdź na chwilę, Kick, spójrz na siebie w lustrze, jak stoisz obok niego. Zenobia, Kleopatra nie robiły takiego wrażenia! — Wyciągnął rękę, by pomóc jej zejść z toaletki.

Chyba zadziałało. Nadal patrzyła na nie krzywym okiem, ale zaczęła ostrożnie opuszczać w dół koniuszek jednej stopy, mając za chwilę zejść na podłogę, obok tego stworzenia.

— O Jezu — jęknęła na samym końcu, zdradzając przez chwilę odrobinę ordynarności z czasów Detroit, co okazjonalnie jej się zdarzało — czego to ja nie robię dla sztuki!

Jej przybycie do Globo, jeśli zawsze miało charakter sensacji, tym razem było ni mniej, ni więcej jak elektrowstrząsem. Zwykły tłum przychodzący w porze aperitifu przepełniał lokal aż po krańce markiz na chodniku, a nawet poza nie. Każdy, kto był kimś, tam poszedł; zebrała się galeria warta ambicji każdej aktorki.

Manning, który siedział w packardzie z przodu, obok kierowcy, na jej nalegania aż do samego końca trzymał chyłkiem smycz, przełożoną przez fotel. Podał ją jej dopiero w momencie przyjazdu, tak by zdążyła zrobić wielkie wyjście. Kierowca w liberii wyskoczył z auta, przebiegł na drugą stronę i otworzył przed nią drzwi. Ona podniosła się i stanęła w samochodzie dokładnie na tak długo, by każdy ją zauważył, po czym przygotowała się do zejścia na chodnik. W tym momencie nastąpiła pewna, szybko zatuszowana, komplikacja. Zwierzę leżało między nią a drzwiami i przez chwilę nie chciało się ruszyć; musiałaby zrobić krok nad nim, by wysiąść.

— Pchnij go stopą — rzucił półgłosem Manning.

Ostrożnie szturchnęła je w bok czubkiem buta. Potem jeszcze raz. Podniosło się niechętnie, zawahało przez chwilę, po czym chlusnęło na chodnik niczym nagle wylana fala czarnej wody, powodując niezręczne szarpnięcie jej ramienia, które jedynie z trudem udało jej się zamaskować. Ruszyła jego śladem z uśmiechniętym wdziękiem Wenus.

Po raz pierwszy ukazało się w całej krasie kawiarnianemu tłumowi. Dotąd leżało niewidoczne na podłodze auta. Podniósł się jeden z tych głębokich, ospałych pomruków, które powstają, gdy tuziny gardeł w tym samym momencie szemrzą ze zdumienia. Po chwili powietrze przeszył grad podekscytowanych komentarzy. — _Mira_! _Mira_! Patrzcie, z czym przyszła! — powtarzano ze wszystkich stron, od krzesła do krzesła i od stolika do stolika. Siedzący z tyłu wstawali z miejsc, by lepiej je zobaczyć. Kobiety wydawały krótkie okrzyki sztucznego przerażenia i trwogi. — _Ay, que horror_! _Que barbaridad_! Barbarzyństwo! Czy ona ma zamiar tutaj z tym wejść? — I przygotowywały się do zerwania na nogi i usunięcia na bok.

Na chodniku zaczęli gromadzić się przechodnie, zachowujący pełen szacunku dystans.

— Zostań tu, nie pozwól kierowcy zabierać stąd samochodu — powiedziała z napięciem do Manninga spoza uśmiechniętej maski opanowania i odprężenia.

— Nie może tak stać tuż przed lokalem, nie wolno tu parkować. Będziemy tuż obok, na końcu ulicy. Nic nie może ci się stać, podejdź tylko do stolika i usiądź. — Potem, gdy odgłos zwalnianych hamulców na chwilę jakby zmroził ją w miejscu, szybko ostrzegł: — Nie stój tu tak, Kick. Jesteś na scenie. Nadajemy na żywo. Wszyscy na ciebie patrzą.

Auto zdradziecko odjechało zza jej pleców, a ona była teraz zdana na własne siły. Dotknęła lekko zwierzęcia zabawkowym biczykiem, w który Manning ją wyposażył, a ono dość potulnie ruszyło naprzód, być może wabione dolatującymi ze stolików zapachami jedzenia. Siedzący najbliżej przezornie odsuwali krzesła do tyłu, gdy kroczyło wąskim środkowym przejściem między stolikami, zaledwie muskając czasem sierścią ich nogi.

Na szczęście odległość, jaką miała do pokonania, nie była duża. Dotarła do zwykle zajmowanego przez siebie stolika, który na nią czekał, zatrzymała się i udało jej się również zatrzymać zwierzę, lekko ściągając smycz. Następnie usiadła, z miną wielkopańskiej obojętności, na wysmukłym krześle o drucianym oparciu, które odsunął dla niej kelner. Przyjął jej zamówienie, pozostając rozważnie tam, za nią, zamiast przejść na drugą stronę stołu.

— Martini _seco_ — powiedziała. Założyła nogę na nogę i rozejrzała się dookoła z tą miną chłodnej obojętności, jaką mają w zwyczaju przyjmować modne damy w modnych lokalach. Tymczasem kolejne jedno czy dwa pociągnięcia za smycz spowodowały, że zwierzę opadło na ziemię u jej stóp, po chwili czy dwóch wahania. Bufor stolika pozostał jednak między nimi. Zwierzę leżało nieruchomo, jakby ogarnięte przemożnym znużeniem, jedynie uszy drgały mu wrażliwie przy każdym jęku klaksonu dobiegającym z ulicy.

Wśród siedzących w najbliższym sąsiedztwie nastąpiło jednomyślne, być może niezbyt taktowne, odsuwanie się. Przestawiali pobliskie stoliki, jeśli się dało, a jeśli nie, przesuwali krzesła na ich drugą stronę, by siedzieć przodem do zwierzęcia zamiast tyłem. Została sama pośrodku małego, pustego kręgu. Nawet kelner, przynosząc jej zamówienie, podszedł drogą okrężną od tyłu i postawił drink, przenosząc go nad jej ramieniem.

Ona jednak nie byłaby aktorką, gdyby nie bawiła jej ta wzmożona uwaga, jaką przyciągała. Ludzie nie mogli oderwać od niej wzroku — czy raczej od jej dodatku, co na jedno wychodziło. Wyjęła papierosa o złotym koniuszku, uniosła jego drugi koniec ustami w pustą przestrzeń w poszukiwaniu ognia. Zapałka pojawiła się usłużnie nad jej ramieniem skądś zza niej.

Zorganizowani przez Manninga przedstawiciele prasy zmaterializowali się teraz znikąd i zbiegli dokoła niej. — Może parę słów, senorita Walker?

_— Sí, como no —_ zgodziła się uprzejmie.

Jeden z nich opuścił jedno kolano, wycelował w nią reflektor. — _Fotógrafo,_ senorita Walker?

— Tak, proszę bardzo.

Flesz zaniepokoił leżącą bestię. Skuliła się, wsunęła tchórzliwie pod stół.

— Jak pani go nazywa, senorita Walker?

— Big Boy. Chłopak. To tyle co _chamaco_ po waszemu. — Improwizowała, no ale od czego była artystką...

— Od dawna go pani ma, senorita Walker?

— Nie, dostałam go dopiero dzisiaj. Przysłał mi go przyjaciel.

Kąciki oczu dziennikarza zmarszczyło chytre łypnięcie. — Czy możemy powiedzieć, że szczególny przyjaciel, senorita Walker?

Kiki opuściła wzrok, z udaną nieśmiałością zakręciła w kieliszku wykałaczką wbitą w oliwkę. — Tak, może pan tak powiedzieć — zgodziła się w końcu.

— A czym pani go karmi, senorita Walker?

Straciła głowę tylko na chwilę. — Och, daję mu trochę tego, trochę tamtego — obycie sceniczne pomogło jej wyjść z opresji.

I właśnie w tej chwili to się wydarzyło. Później nie znaleziono dwóch takich samych opinii co do bezpośredniej przyczyny. Niektórzy twierdzili, że siedzący w przejeżdżającym ulicą samochodzie pekińczyk akurat rozszczekał się jak szalony, pobudzając zwierzę. Inni mówili, że gdy Kiki była zajęta udzielaniem wywiadu, ktoś siedzący przy innym stoliku rzucił mu kawałeczek mięsa, tak dla próżnej psoty, by sprawdzić, co ono zrobi. Jeszcze inni skłonni byli wierzyć, że powtarzające się błyski fleszy aparatów fotograficznych w końcu podrażniły jego system nerwowy tak, że nie mogło już tego wytrzymać.

Tak czy owak, nie było żadnego ostrzeżenia. Jego zwinięte łapy wystrzeliły nagle pod nim niczym stalowe sprężyny, pod markizą przeleciało bezcielesne warczenie, zdające się nie mieć źródła, lekki stolik przewrócił się, a razem z nim Kiki i krzesło, a krąg dziennikarzy rozsypał się jak sieczka.

Przy zatłoczonych stolikach rozgorzała panika niczym pożar ogarniający słomę. Nastąpił masowy pęd do tyłu, do środka lokalu, którego drzwiami można by się odgrodzić od bestii, nawet jeśli zrobione były głównie ze szkła. Kobiety krzyczały, tym razem nie dla efektu, mężczyźni wołali ochryple, tace kelnerów padały z hukiem i metalicznym brzękiem na ziemię; stoły i krzesła wywracały się na wszystkie strony, kieliszki pękały, ci na tyłach od czasu do czasu potykali się i padali na dłonie i kolana w wysiłkach, by przedrzeć się przez stojących przed nimi; w końcu nawet jedna z szyb drzwi werandy zadrżała i rozpadła się na kawałki w tym zamieszaniu. Nikt nie miał już pewności, gdzie ono jest ani co robi, i nikt nie zatrzymał się, by to sprawdzić.

Kiki, krzycząc jak oszalała, przez chwilę nie mogła wybrnąć z pozycji, w jakiej się znalazła, padając. Leżała płasko na plecach, ale siedzenie krzesła, tkwiące pionowo, przytrzymywało jej bezradne nogi w powietrzu. Ku swemu przerażeniu ujrzała zbliżający się do niej rozjuszony czarny łeb, z płasko położonymi uszami, szczękami otwartymi złowrogo, mimo nadal wiszącego na nich niewystarczającego kagańca, i odsłaniającymi zestaw ostrych jak szpilki kłów.

Nie było czasu, by cokolwiek zrobić. Z czyjegoś stolika przytoczył się do niej gruby, niebieski szklany syfon z wodą sodową, owinięty drucianą siatką, dzięki której się nie rozbił. Chwyciła go, przytuliła do piersi, zamknęła oczy, jakby miała wyzionąć ducha, i zaczęła jak szalona tryskać wodą dokoła siebie na wszystkie strony. Czy to ją uratowało, czy też oszalała ze strachu bestia i tak nie miała zamiaru jej atakować i chciała tylko uciec, jest jednym z tych punktów spornych, które nigdy potem nie zostają zadowalająco wyjaśnione.

Parę chwil później, z oczami nadal mocno zamkniętymi, by uniknąć widoku tego, przed czym nie mogła uciec, i z zawartością syfonu zaczynającą niebezpiecznie niknąć, poczuła, że podnoszą ją z powrotem pomocne ręce, które przyszły z opóźnieniem, by ratować ją teraz, kiedy najgroźniejsze niebezpieczeństwo już minęło.

— Dokąd ono poszło? — zadrżała, otwierając oczy i rozglądając się pustym wzrokiem po otaczającej ją masakrze.

Pośrodku drogi piszczały gorączkowo hamulce. Ktoś coś wskazał. Zwierzęciu udało się, niemal cudem, stawić czoła wieczornemu wzmożonemu ruchowi i przejść cało na drugą stronę. Ledwie zdążyła dojrzeć jego czarny kształt, sunący susami daleko po drugiej stronie Alamedy, skręcający w cieniutką jak nitka alejkę, prawdziwą szparę między budynkami, otwierającą się po tamtej stronie, i znikający w mroku.

— Jak zamierza go pani odzyskać, senorita? — spytał ktoś głupio, wachlując ją swym kapeluszem, podczas gdy do ust podawano jej środek wzmacniający.

Kiki gwałtownie zamachała rękami, z twarzą niczym symboliczna maska płaczu. — _Nie chcę_ go odzyskiwać! — krzyknęła histerycznie. — Wszystko mi jedno, jeśli nigdy więcej go nie zobaczę! Spójrzcie, jak ja wyglądam! — Przeciągnęła bezradnie dłonią po swych włosach opadających w nieładzie na ramię. — Pomóżcie mi wrócić do auta — pociągnęła nosem po dłuższej chwili. — Chcę jechać do domu...

Dwóch z otaczających ją mężczyzn poprowadziło ją, chwiejącą się, do krawężnika, gdzie podjechał do niej packard. Manning, szczęściem dla siebie, już w nim nie siedział; wyskoczył, by ruszyć w pościg wraz z kilkoma śmiałkami z tłumu.

Kiki klapnęła bezwładnie na tylne siedzenie, nadal cicho łkając, albo przynajmniej złoszcząc się w sposób przypominający łkanie, w chusteczkę trzymaną tuż przy ustach. Raz przynajmniej nie udawała; jej system nerwowy przeżył właśnie wielki wstrząs i czuła dokładnie te emocje, które miała grać.

Dla dopełnienia tego katastrofalnego zajścia cały tłum, który napływał z powrotem pośród zaśmieconego rumowiska ogródka kawiarni, obrócił się zdecydowanie przeciwko niej, zdając się uważać ją za osobiście odpowiedzialną za zepsucie mu pory aperitifu. Wyraźnie było słychać gwizdy i pogardliwe okrzyki. A wygwizdanie przez latynoski tłum to tyle co obrzucenie zgniłymi jajkami na północy.

Ze sceny fiaska odwieziono skompromitowaną i zupełnie pozbawioną pewności siebie damę z włosami i ubraniem w nieładzie.

Kilkadziesiąt osób wyraźnie widziało, jak zwierzę wchodziło do tej alejki przy końcu Alamedy. Co do tego nie mogło być żadnych wątpliwości. Przypominała bardziej rozpadlinę niż ulicę, wijącą się pomiędzy opuszczonymi budynkami. Była to stara dzielnica, fragmenty pozostałości, które rozsiane są po wszystkich wielkich miastach, mimo bliskości modnej i ultranowoczesnej Alamedy.

W takim razie wystarczyłoby tylko iść za nim na drugą stronę, dogonić je, osaczyć i nie wypuszczać — gdyby nie dało się go po prostu złapać — do przybycia policji. A jeśli nie, to przynajmniej mieć je w zasięgu wzroku.

Ale nie wystarczyło.

Zaczęła się szarówka, lecz widoczność nadal pozostawała dość dobra, nawet jeśli zabarwiona na ciemnoniebiesko. Odległość do pokonania nie była duża. A poza tym co więksi ryzykanci z tłumu otaczającego Kiki w Globo, na czele z Manningiem, ruszyli za zwierzęciem w pościg z opóźnieniem zaledwie paru chwil.

A jednak ono umknęło z pola widzenia, zostało pochłonięte, zniknęło zupełnie gdzieś wzdłuż tej krótkiej uliczki w jednej z najbardziej zabudowanych, odgrodzonych części miasta! Jako że gdy awangarda, z Manningiem ciągle na czele, wpadła na Plaza de los Mártires, mały, ruchliwy plac z palmami na obrzeżach, na który wychodziła uliczka na swym drugim końcu, najwyraźniej miał miejsce przypadek masowej niezborności wzrokowej. Co więcej, nie wywołało jej przerażenie czy poruszenie, jak to się czasem zdarza. Plac pełen był krzątających się ludzi, a jednak nie odnaleziono ani jednej osoby, która widziałaby czy słyszała coś dziwnego, nie mówiąc o czymś tak rzucającym się w oczy jak kruczoczarny jaguar wpadający pośród nich na złamanie karku z końca alejki. Niecały jard od rogu uliczki klęczał nad uniesioną stopą klienta pucybut zajęty pilnie swym zadaniem. Obaj znajdowali się tak blisko, że przewróciłby ich podmuch powietrza, kiedy zwierzę ich mijało. Jeśli ich mijało. Nic nie mijało, stwierdzili obaj, zaskoczeni. A potem niepewni, czy dobrze usłyszeli, powtórzyli pustym głosem: — Czarny co? — myśląc, że Manning i reszta postradali zmysły.

Dalej, choć niewiele dalej, grupka pełnych nadziei obiboków przeglądała, jak zwykle, wyniki loterii. Ludzie wsiadali i wysiadali z hałaśliwych trolejbusów, które zdawały się wypełniać ten plac o wszystkich porach dnia i nocy, emitując podczas manewrowania turkusowe błyski z wiszących nad nimi przewodów.

Było — tak jak zawsze.

Podczas gdy ariergarda pościgu wciąż napływała od strony Alamedy, zatykając uliczkę, Manning i awangarda starali się przedrzeć przez nią z powrotem, rozpowiadając jednocześnie, że zwierzę nie wyszło z drugiego końca alejki.

W tym momencie pojawili się trzej gestykulujący, używający gwizdków — i bardzo spóźnieni — żandarmi, by przejąć dowodzenie, i pościg — czy raczej problem, jako że pościg wymaga czegoś przed sobą — stał się teraz oficjalny. Ich wyjaśnienie, całkiem zresztą prawdopodobne, brzmiało, że początkowo nie dali wiary zgłoszeniu, gdy do nich dotarło. Napad z bronią w ręku, owszem. Zadźganie nożem. Ale żywy jaguar szalejący po ulicach? To było Ciudad Real. Lepiej idź gdzieś i się prześpij, inaczej trafisz za kratki.

Manning, szybko pozostawiając ich własnej przemyślności, przebił się z powrotem prosto do Alamedy, by odszukać człowieka, od którego tego dnia „pożyczył” zwierzę, nadzorcę z rancza o nazwisku Cardozo, i który miał na niego czekać przy pewnym nie rzucającym się w oczy rogu w jednym z samochodów dostawczych z rancza i odebrać od niego zwierzę, gdy tylko Kiki z nim skończy.

Dotarcie tam zajęło mu ledwie kilka minut, ale po przybyciu na miejsce zorientował się, że wieść go wyprzedziła.

— Zniknął — oznajmił zdyszany. — Wyrwał się jej, niemal ją przy tym zabijając! Widzi pan ten tłum? To właśnie tam go szukają.

— Wiem, ktoś mi powiedział — odparł skwaszony Cardozo. — Ktoś musiał mu coś zrobić, żeby tak go spłoszyć. _Mówiłem_ panu, żeby delikatnie się z nim obchodzić. Powiedział pan chyba, że będzie tuż przy nim, cały czas, kiedy ona będzie się z nim pokazywać. — Wydawał się naprawdę zdenerwowany utratą zwierzęcia, jakby był do niego przywiązany.

— Byłem nie dalej niż dwie długości samochodu od niej — odpowiedział z ożywieniem Manning — a mimo to nie udało mi się dobiec na czas, by go powstrzymać! Widziałem, co zrobił. Przeskoczył nad nią, jakby umiał latać; jedyne, co ją uratowało, to fakt, że miała w rękach syfon z wodą gazowaną i go nią spryskała. _Pan_ zdaje się mówił, że jaguar jest taki oswojony i nieszkodliwy, że nie ma się o co martwić! Pięknie by było, gdyby ją rozszarpał, prawda?

— Był zupełnie potulny cały czas, kiedy trzymaliśmy go w _estancii._ Dzieciak kucharki często wchodził do jego zagrody i bawił się z nim godzinami.

— Kiedy, dwa miesiące temu? — rzucił gorzko Manning. — Może wtedy jeszcze dorastał. Dzisiaj bez wątpienia osiągnął pełnoletność! — Uciął dyskusję, będącą teraz już w zasadzie płaczem nad rozlanym mlekiem. — Och, nie ma sensu stać tutaj i kłócić się o to. Przyszedłem po pana, bo pomyślałem, że może pan pomóc w schwytaniu go.

— Z tyłu w samochodzie mam riatę, taką linę z pętlą, którą chciałem go związać na podróż powrotną — zgodził się Cardozo. — Zabiorę ją ze sobą, może się przydać.

— Zniknął gdzieś tam — powiedział mu Manning, gdy pieszo wracali w stronę zgiełku. — Jak pan sądzi, dokąd poszedł?

— Żeby to wiedzieć, trzeba by być jaguarem — zabrzmiała oschła odpowiedź ranczera.

Gdy wrócili na miejsce, z chaosu szybko wyłaniał się porządek i zorganizowanie. Porządek, ale ani jeden jaguar. Z trzech żandarmów zrobiło się już pięciu, a z pięciu w okamgnieniu zrobiło się siedmiu. Następnie przybył porucznik policji, by objąć kierownictwo nad tym safari na ulicach miasta. Po nim pojawił się nawet jeden z miejskich wozów strażackich; ale to wyłącznie w tym celu, by promień jego potężnego reflektora, najsilniejszego dostępnego w jakimkolwiek urządzeniu, można było wycelować w uliczkę, żeby szukający widzieli, co robią. Rozświetlił ją dziwnym bladym błękitem, przydając osobliwości tej i tak osobliwej sprawie. Nareszcie — ale na samym końcu i dopiero po wielu godzinach — posłano po dyrektora zoo, by ten udzielił technicznych rad i różnych sugestii, jako że rzekomo był ekspertem w takich sprawach.

Najpierw zrobiono to, co oczywiste. Niekontrolowany tłum wyprowadzono z uliczki, czemu towarzyszyło nasilone wywijanie pałkami policyjnymi i powtarzane ostrzeżenia w rodzaju: „Odsunąć się, natychmiast. Nikomu nie wolno tu przebywać, to niebezpieczne. Zwierzę może się nagle znowu pojawić w najmniej spodziewanym momencie i zaatakować”. Większość nie potrzebowała drugiego ponaglenia. Na parę chwil zapanował rozgardiasz przemieszczania się, po czym uliczka opustoszała. Wtedy u obu jej krańców rozciągnięto liny, by już pozostała pusta.

Następny krok polegał na hurtowym wypraszaniu na zewnątrz wszystkich mieszkańców uliczki, gdyż właśnie miało się zacząć przeszukiwanie jej dom po domu. I znowu polecenia nie trzeba było powtarzać. Nastąpił paniczny masowy eksodus z zaniedbanych, zatłoczonych klitek wzdłuż uliczki, z klatkami dla ptaków, naczyniami kuchennymi, a nawet roślinami doniczkowymi.

Ludzi tych przesłuchiwał osobiście porucznik policji, gdy rzędem przechodzili dalej. W większości przypadków — bezowocnie. Nie natrafiono ani na jeden przypadek, żeby ktoś widział, dokąd zwierzę _poszło._ Przemknęło tak nagle. że wszyscy za późno dotarli do okien; do wyjrzenia skłoniła ich wrzawa ciągnącego śladem bestii tłumu, a nie żaden odgłos, jaki ona by wydała. Znaleziono dwie czy trzy osoby, które przyznały, że widziały ją, jak zbliża się z oddali — chociaż żadna z nich jej nie rozpoznała, biorąc ją w mroku za wielkiego, wściekłego czarnego psa. Ale nawet one nie pomogły w poszukiwaniach, chociaż cały czas były pośrodku uliczki; wszystkie odpowiadały tak samo. „Tak, widziałem, jak się stamtąd do mnie zbliża, i po tych okrzykach z tyłu poznałem, że to coś niedobrego. Dokąd poszła? Myślicie, że czekałem, żeby się o tym przekonać? Wskoczyłem w najbliższe drzwi i zatrzasnąłem je za sobą. Zanim znowu wyjrzałem, już jej nie było”.

Nareszcie, blisko końca procesji uchodźców, odnaleziono dziewczynkę lat dziesięciu, po której, gdy nadeszła jej kolej, spodziewano się pomocy w poszukiwaniach. Przez chwilę sądzili, że coś mają. Była przy oknie _na czas,_ by zobaczyć zwierzę, jak z dumą podkreślała, bo wychylała się z niego przez dłuższy moment przed zdarzeniem: — Widziałam, jak coś wielkiego i czarnego idzie naszą ulicą, o, stamtąd.

Na chwilę utworzyło się wokół niej czujne konklawe. — I dokąd poszło? Gdzie zniknęło?

— Nie wiem. Pobiegłam do pokoju po brata, żeby też to zobaczył, a kiedy wróciliśmy, już tego czegoś nie było.

Konklawe ponownie pękło, niczym przejrzały strąk.

Będzie trzeba go odnaleźć, przeszukując dom po domu — postanowił dowodzący porucznik. Jedyna możliwa do przyjęcia hipoteza, jaka pozostała, brzmiała, że jaguar znalazł jakieś drzwi, szczelinę, dziurę gdzieś wzdłuż tych niszczejących ścian, wsunął się tam i nadal czai się gdzieś w jednym z cienistych wnętrz, może w piwnicy, może w nieużywanym przewodzie kominowym, może w dziurze pod schodami — wzdłuż uliczki nie było elektryczności, w środku ani na zewnątrz — czai się, dysząc utajoną śmiercią.

Przeszukiwanie rozpoczęło się od strony Alamedy — zbliżała się wtedy ósma — i była już prawie północ, zanim oddział wyłonił się z ostatniego domu, stojącego przy Plaza de los Mártires — z pustymi rękami. Poszukiwania okazały się tak samo kompletną porażką jak początkowy pościg. Były dokładne, nawet jeśli nie zakończyły się powodzeniem. Przeczesali od góry do dołu i od dołu do góry każdy budynek po drodze, błyskając latarkami w rogi, stukając w ściany, odsuwając skrzynie, pudła i śmieci, trzymając w pogotowiu rewolwery i tęgie pałki, by sobie z nim poradzić, gdyby się pojawił. Ale się nie pojawił.

Tłum za sznurami po obu końcach, zaglądający w niewyraźną, niebieską ścieżkę reflektora strażaków, za każdym razem kolektywnie wstrzymywał oddech, gdy byli w środku, a mruganie latarek przez okna ukazywało ich postępy piętro po piętrze. Następnie znowu wychodzili, meldowali dowodzącemu oficerowi: „W tym go nie ma”; budowla otrzymywała świadectwo zadowalającego stanu, po czym wchodzili gromadą do następnej. W końcu efekt dramatyczny zaczął się zużywać po licznych powtórzeniach. To tu, to tam ktoś odwracał się na pięcie i zajmował swoimi sprawami; robiło się późno. Usłyszano, jak ktoś w rzednących szeregach gapiów na poły żartobliwie sugeruje, że może jaguar ukrył się na tyle jakiegoś wozu czy samochodu, który pozostawiono tutaj z otwartym bagażnikiem, został następnie zamknięty niebacznie przez kierowcę, który wrócił chwilę później, i zupełnie bez jego wiedzy wywieziony z tej okolicy. Jedyny problem z tą teorią polegał na tym, że w owym czasie w uliczce nie stał żaden taki przypadkowy środek transportu; można było mieć co do tego pewność z bardzo dobrego powodu, a to takiego, że nie była ona dość szeroka, by zmieściło się w niej cokolwiek poza pchanym ręcznie wózkiem. Ktoś zasugerował również, że może jaguar poszybował do góry w balonie, co wzbudziło salwę śmiechu. Wśród najbardziej wytrwałych widzów, okpionych z ekscytującego wydarzenia, na jakie liczyli, i w ten sposób to sobie wynagradzali, zaczął ujawniać się duch sceptycyzmu. — Może poszedł do kościoła, żeby się pomodlić! — zawołał ktoś w uliczce przez złożone dłonie.

Mały kościółek, o którym była mowa, stał na skraju małego zaułka, w stronę końca przy Plaza de los Mártires. Uliczka na swej krótkiej długości skręcała ostro kilka razy. Przy jednym z tych skrętów rozwidlała się na dwoje, z pozoru, choć nie w rzeczywistości. Jedno odgałęzienie było po prostu krótką ślepą uliczką, wychodzącą na cienką jak opłatek kaplicę, San Sulpicio, pochodzącą z czasów kolonialnych. Innymi słowy, była to po prostu wypustka, nisza, odchodząca od głównego kierunku uliczki, mierząca zaledwie kilka metrów.

Kapliczka ta była najmniej prawdopodobnym ze wszystkich miejsc, w których jaguar mógłby się tutaj schronić. Po pierwsze, nie była już używana, została opuszczona całe lata wcześniej, z powodu uszkodzeń, jakie odniosła podczas jakiegoś dawno zapomnianego trzęsienia ziemi. Jej krzepkie mahoniowe drzwi pozostały jednak nadal nienaruszone; niemal pół godziny zajęło im wyważenie ich przy pomocy łomu i dłuta. Nie otwierano ich od tak dawnych czasów, do jakich mogła sięgnąć pamięć najstarszego mieszkańca uliczki. A w środku, kiedy usunęli przeszkodę, znaleźli tylko posępne śmieci w postaci przegniłych ławek i osypanego tynku w obramowaniu pozbawionej dachu skorupy, przez którą zaglądały gwiazdy. Po pierwsze, nie mógł się tu dostać, ani, gdyby jednak mu się udało, nie mógłby się z powrotem wydostać z tej kwadratowej kamiennej celi, jaką była teraz kaplica.

Wyszli na dwór, otrzepując pobielone rękawy, kaszląc i kichając, a ktoś też opatrywał sobie ukąszenie skorpiona na grzbiecie dłoni.

Parę chwil później dotarli do Plaza de los Mártires; poszukiwania siłą rzeczy dobiegały końca.

Żądni sensacji gapie zaczęli się rozchodzić z rosnącą szybkością. Wybiła północ na wieży tutaj, na wieży tam. Podtrzymywany drewnem reflektor strażacki nagle zgasł, wóz odjechał. Zdjęto sznury. Mieszkańcom pozwolono wrócić. Tu i tam w wykadzonych budynkach, w miarę jak znowu się zasiedlały, zaczynały mrugać lampy oliwne, naftowe i świeczki. Ludzie stali przez chwilę w małych grupkach przed drzwiami, omawiając to wydarzenie. Następnie i one rozproszyły się, gdy ich członkowie szli, jeden po drugim, do swych mieszkań, by położyć się spać. Uliczka powróciła do normy.

Większość policji wycofano. Zostawiono na posterunku na resztę nocy po jednym człowieku przy obu krańcach uliczki, choć trudno było domniemywać, w jakim celu.

Noc ciągnęła się ku swemu wyznaczonemu z góry końcowi, dokładnie tak, jak robiła to każda poprzednia noc.

W każdym razie jedno było jak dotąd pewne z całego tego epizodu. Jaguara nie schwytano. Zatem jaguar nadal musiał być gdzieś na wolności.

Nadszedł poranek i w jego budzącym ufność świetle zaczęto przyjmować inny pogląd na całą sprawę. Jasne, słoneczne światło dnia zabiło lęki i wapory. Niewiarygodnym wydało się, że coś tak dziwacznego _mogło_ się wydarzyć. Ciudad Real już i tak było miastem urodzonych sceptyków. Zanim wszędzie przełknięto poranne kawy i słodkie bułki, rozeszła się plotka, że cała ta afera była po prostu oszustwem, którego dla rozgłosu dopuściła się Walker i jej agent prasowy. Jak ten częsty numer z zaginionymi klejnotami aktorki. Fakt, że teoria ta nie wyjaśniała, co właściwie stało się z chyżym czworonogiem, nie osłabił gotowości do dawania jej wiary; przekazywano ją z ust do ust. Nawet ci, którzy poprzedniej nocy jako pierwsi zamykali drzwi na klucz i trwożliwie zaglądali pod łóżka, jako pierwsi mówili: „Cały czas wiedziałem. _Ty _ chyba w to nie uwierzyłeś, co?” Po czym ten drugi drwił: „Jasne, że nie, za kogo mnie masz?” Mimo faktu, że było kilkudziesięciu naocznych świadków, plotce niemal udało się obalić rzeczywistość. Po pewnym czasie sami świadkowie czuli się zakłopotani, kiedy próbowali się upierać, że widzieli jaguara. Ostatecznie zaczynali się w duchu zastanawiać, czy rzeczywiście go widzieli.

Gazety, te barometry opinii publicznej, pomogły rozpowszechniać ten punkt widzenia. Wszystkie publikowały artykuły na ten temat, ale podeszły do niego humorystycznie, z językiem w policzku. „Wielka panika przed jaguarem”, „Osoba posiadająca jaguara panny Walker proszona jest o zwrot” — brzmiały niektóre z nagłówków. W całym mieście ludzie witali się żartobliwie słowami: „I jak, widział pan już jaguara?”

Policja, zatrzymując swoje zdanie dla siebie, może nawet cieszyła się z takiego obrotu spraw. Oszczędził on jej przynajmniej kłopotu tuzinów histerycznych fałszywych alarmów w ciągu dnia. W tej sytuacji nie zgłoszono ani jednego. Można było zauważyć, że nie porzucili zupełnie poszukiwań, co było pewnym znakiem, iż jednak jest czego szukać. Tyle że poszukiwania stały się bardziej rozproszone; trudniej było człowiekowi z ulicy powiedzieć, co robi policja, teraz, gdy nie było już jednej konkretnej lokalizacji, takiej jak tamta uliczka, na której mogliby się skupić.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.