Czas zabijania - ebook

O książce

Clan­ton, małym mia­stem w sta­nie Mis­si­si­pi, wstrząsa wia­do­mość o wie­lo­krot­nym zgwałce­niu i bru­tal­nym po­bi­ciu dzie­sięcio­let­niej To­nyi Ha­iley. Kil­ka dni później w gma­chu sądu roz­le­gają się strzały – to oj­ciec dziew­czyn­ki po­sta­na­wia sam wy­mie­rzyć spra­wie­dli­wość i za­bi­ja pro­wa­dzo­nych na salę sądową sprawców, raniąc przy tym funk­cjo­na­riu­sza z biu­ra sze­ry­fa.

Jake Bri­gan­ce – młody ad­wo­kat bo­ry­kający się z pro­ble­ma­mi małomia­stecz­ko­we­go praw­ni­ka – do którego Carl Lee Ha­iley zwra­ca się z prośbą o obronę, wie, że będzie miał trud­ny orzech do zgry­zie­nia. Jego klient jest bo­wiem czar­noskóry, a za­bi­ci mężczyźni byli bia­li, i cho­ciaż cza­sy nie­wol­nic­twa są już za­mierzchłą przeszłością, to na ame­ry­kańskim Południu jego echo wciąż nie ucichło. Jake wie również, że nie może li­czyć na wy­so­kie ho­no­ra­rium. Mimo to po­dej­mu­je się obro­ny zde­spe­ro­wa­ne­go ojca. Bo sam ma córkę.

Nie wie tyl­ko, że re­pre­zen­tując Car­la Lee przed sądem, może na­ra­zić na nie­bez­pie­czeństwo swoją ro­dzinę, po­nie­waż Ku-Klux-Klan, za­wia­do­mio­ny przez krew­nych za­bi­tych mężczyzn, do­strze­ga w toczącym się w Clan­ton pro­ce­sie szansę na po­now­ne za­ist­nie­nie.Tego au­to­ra w Wy­daw­nic­twie Al­ba­tros

FIR­MA

KAN­CE­LA­RIA

ZA­KLI­NACZ DESZ­CZU

KRÓL OD­SZKO­DO­WAŃ WIĘZIEN­NY

PRAW­NIK

OSTAT­NI SPRA­WIE­DLI­WY

CA­LI­CO JOE

KO­MO­RA

DA­RUJ­MY SO­BIE TE ŚWIĘTA

UŁASKA­WIE­NIE

RA­PORT PE­LI­KA­NA

NIE­WIN­NY CZŁOWIEK

TRE­NER

APE­LA­CJA

BRAC­TWO

TE­STA­MENT

Jake Bri­gan­ce

CZAS ZA­BI­JA­NIA

CZAS ZAPŁATY

The­odo­re Bo­one

OSKARŻONY

AK­TY­WI­STAOd au­to­ra

Mam skłonność do roz­po­czy­na­nia wie­lu spraw i nie­do­pro­wa­dza­nia ich do końca, więc kie­dy zacząłem pisać tę książkę, moim ce­lem było je­dy­nie jej ukończe­nie. Wy­obrażałem so­bie, jak pew­ne­go dnia wska­zuję schludną stertę za­pi­sa­nych kar­tek w rogu mo­je­go biu­ra i z dumą wyjaśniam klien­tom oraz przy­ja­ciołom, że to po­wieść, którą na­pi­sałem. Oczy­wiście w głębi ser­ca ma­rzyłem, że zo­sta­nie wy­da­na, ale mówiąc szcze­rze, nie przy­po­mi­nam so­bie ta­kich myśli, przy­najm­niej wte­dy, gdy za­czy­nałem pi­sa­nie. Sądziłem, że będzie to moja pierw­sza długa próba w dzie­dzi­nie po­wieści.

Zacząłem na je­sie­ni 1984 roku, trzy lata po ukończe­niu wy­działu pra­wa, kie­dy byłem jesz­cze żółto­dzio­bem. We wcze­snych la­tach mo­jej praw­ni­czej ka­rie­ry spędzałem wie­le go­dzin na sali sądo­wej, ob­ser­wując do­brych praw­ników. Sala roz­praw za­wsze mnie fa­scy­no­wała… i fa­scy­nu­je do dziś. Pod­czas roz­praw lu­dzie dys­ku­tują o spra­wach, o których nie ośmie­li­li­by się bąknąć za pro­giem własne­go domu. Naj­większe dra­ma­ty roz­gry­wają się nie na ekra­nie lub sce­nie te­atral­nej, lecz w nie­zli­czo­nych sa­lach sądo­wych tego kra­ju.

Pew­ne­go dnia byłem świad­kiem dra­stycz­ne­go pro­ce­su. Młoda dziew­czy­na ze­zna­wała prze­ciw­ko mężczyźnie, który bru­tal­nie ją zgwałcił. Bar­dzo boleśnie to przeżyłem, a prze­cież byłem je­dy­nie ob­ser­wa­to­rem. W jed­nej chwi­li dziew­czy­na wy­da­wała się bar­dzo odważna, w dru­giej żałośnie kru­cha. Byłem głęboko po­ru­szo­ny. Nie po­tra­fiłem wy­obra­zić so­bie kosz­ma­ru, przez który przeszła ona i jej ro­dzi­na. Za­sta­na­wiałem się, co bym zro­bił, gdy­by była moją córką. Widząc, jak cier­pi, ze­znając przed ławą przy­sięgłych, chciałem własnoręcznie za­strze­lić gwałci­cie­la. Przez krótką, a jed­no­cześnie nie­kończącą się chwilę chciałem być jej oj­cem. Pragnąłem spra­wie­dli­wości. I do­strzegłem in­te­re­sującą hi­sto­rię.

Do­stałem ob­se­sji na punk­cie oj­cow­skiej ze­msty. Jak ta­kie­go ojca po­trak­to­wałaby ława przy­sięgłych złożona z prze­ciętnych, zwykłych lu­dzi? Na­tu­ral­nie od­czu­wa­li­by pewną dozę współczu­cia, ale czy wy­star­czyłoby jej na unie­win­nie­nie? Po­mysł tej po­wieści na­ro­dził się w ciągu trzech mie­sięcy, kie­dy ta myśl pochłaniała mnie pra­wie bez resz­ty.

Pierw­szy roz­dział na­pi­sałem odręcznie w no­tat­ni­ku i po­pro­siłem Re­nee, moją żonę, aby go prze­czy­tała. Była pod wrażeniem i po­wie­działa, że chciałaby prze­czy­tać roz­dział dru­gi. Mie­siąc później dałem jej dru­gi i trze­ci. Po­wie­działa, że ją wciągnęło. Do­dam, że Re­nee czy­ta pięć lub sześć po­wieści ty­go­dnio­wo – kry­mi­nal­nych, thril­lerów, szpie­gow­skich, wszel­kie­go ro­dza­ju – i nie ma cier­pli­wości do nud­nych hi­sto­rii.

Pi­sa­nie tej książki po­trak­to­wałem jako okazję do roz­wi­ja­nia własne­go hob­by – poświęcałem jej go­dzinę tu, go­dzinę tam, z po­sta­no­wie­niem, aby pisać przy­najm­niej stronę dzien­nie. Nig­dy nie po­rzu­ciłem tego za­mia­ru, choć pamiętam okres czte­rech ty­go­dni, kie­dy nie na­pi­sałem ani słowa. Cza­sa­mi zda­rzyło mi się zmar­no­wać dzień, ale kon­se­kwent­nie, ze ślepą cier­pli­wością podążałem naprzód. Cho­ciaż hi­sto­ria wy­da­wała się wspa­niała, nie byłem pe­wien swo­je­go warsz­ta­tu. Re­nee po­do­bało się to, co na­pi­sałem, więc kon­ty­nu­owałem to zajęcie.

Po roku ze zdu­mie­niem stwier­dziłem, jak szyb­ko za­pi­suję ko­lej­ne kart­ki, i zdałem so­bie sprawę, że książka jest w połowie go­to­wa.

Za­po­mniałem o swo­im pier­wot­nym celu i zacząłem roz­myślać o umo­wach wy­daw­ni­czych, tan­tie­mach oraz uro­jo­nych lun­chach z agen­ta­mi i wy­daw­ca­mi – jed­nym słowem przeżywać dra­ma­ty każdego pi­sa­rza, który jesz­cze nic nie wydał.

Po trzech la­tach od roz­poczęcia pra­cy dałem Re­nee ostat­ni roz­dział i przesłaliśmy tekst do No­we­go Jor­ku. Tytuł ro­bo­czy brzmiał Po­dzwon­ne, co było kiep­skim po­mysłem, więc zo­stał zmie­nio­ny, gdy tyl­ko ręko­pis wylądował na biur­ku mo­je­go no­we­go agen­ta, Jaya Ga­ro­na. Jay prze­czy­tał trzy roz­działy i na­tych­miast przesłał mi umowę pełno­moc­nic­twa. Do­dam, że po­wieść od­rzu­ciło szes­na­stu in­nych agentów i kil­ku­na­stu wy­dawców. Jay ode­brał ręko­pis i po­wiedział, żebym zaczął pisać ko­lejną książkę. Posłuchałem jego rady.

Minął rok i nic się nie stało. W kwiet­niu 1988 roku, kie­dy byłem pochłonięty pi­sa­niem Fir­my, Jay za­dzwo­nił ze wspa­niałą wia­do­mością: moja książka ukaże się dru­kiem. Bill Thomp­son z Wyn­wo­od Press prze­czy­tał ręko­pis i na­tych­miast kupił pra­wa do książki. Pod jego kie­run­kiem do­ko­nałem nie­licz­nych zmian i wymyśliłem nowy tytuł: Czas za­bi­ja­nia. Myślę, że był do szósty lub siódmy tytuł, na który się zde­cy­do­wałem. Przy­znaję – nie je­stem naj­lep­szy w wymyśla­niu tytułów.

W czerw­cu 1989 roku Wyn­wo­od wy­dru­ko­wał pięć tysięcy eg­zem­pla­rzy. Po­wieść sprze­dała się w pro­mie­niu stu pięćdzie­sięciu ki­lo­metrów od domu, ale zo­stała prze­oczo­na przez resztę świa­ta. Nie mie­liśmy umo­wy na wy­da­nie bro­szu­ro­we, nie było też klau­zu­li o pra­wach za­gra­nicz­nych. Z dru­giej stro­ny była to moja pierw­sza po­wieść, a większość de­biu­tanc­kich po­wieści prze­cho­dzi bez echa. Na szczęście za ro­giem cze­kały lep­sze rze­czy.

W roku 1989 ukończyłem Firmę i przesłałem ją Jay­owi. Po­wieść kupił Do­uble­day/Dell, a kie­dy w mar­cu 1991 roku zo­stała wy­da­na w twar­dej opra­wie, w mo­jej pi­sar­skiej ka­rie­rze nastąpił dra­ma­tycz­ny zwrot. Suk­ces Fir­my wzbu­dził nowe za­in­te­re­so­wa­nie Cza­sem za­bi­ja­nia.

W tej książce umieściłem dużo ele­mentów au­to­bio­gra­ficz­nych.

Cho­ciaż już nie prak­ty­kuję pra­wa, przez dzie­sięć lat czy­niłem to w bar­dzo po­dob­ny sposób jak Jake Bri­gan­ce. Za­wsze re­pre­zen­to­wałem lu­dzi, nig­dy ban­ki, fir­my ubez­pie­cze­nio­we lub wiel­kie kor­po­ra­cje. Byłem praw­ni­kiem uli­cy. Jake i ja byliśmy w tym sa­mym wie­ku. W li­ceum grałem na po­zy­cji roz­gry­wającego, choć nie szło mi naj­le­piej. Większość tego, co mówi lub robi, sam po­wie­działbym lub zro­bił w po­dob­nych oko­licz­nościach. Obaj jeździ­my sa­abem. Obaj od­czu­wa­my nie­znośne napięcie, uczest­nicząc w pro­ce­sie, w którym oskarżone­mu gro­zi kara śmier­ci, co próbowałem oddać w mo­jej po­wieści. Obaj nie spa­liśmy z po­wo­du stra­chu o klien­ta i wy­mio­to­wa­liśmy w sądo­wych łazien­kach.

Książka, którą trzy­ma­cie w rękach, jest bli­ska mo­je­mu ser­cu. To moja pierw­sza po­wieść i choć cza­sa­mi wątki się plączą, nie zmie­niłbym w niej ani słowa. Na­wet gdy­bym miał okazję.

Oxford, Mis­si­si­pi

30 stycz­nia 1992Roz­dział 1

Billy Ray Cobb był młod­szym i mniej­szym z dwójki wsioków. W wie­ku dwu­dzie­stu trzech lat miał już na kon­cie trzy­let­nią od­siadkę w więzie­niu sta­no­wym w Parch­man za po­sia­da­nie kra­dzio­nych to­warów z za­mia­rem sprze­daży. Był szczupłym twar­dzie­lem, drob­nym opry­chem, któremu udało się przeżyć więzie­nie i ja­kimś cu­dem utrzy­mać siatkę de­alerską nar­ko­tyków, które opy­lał, a cza­sa­mi dawał w pre­zen­cie czar­nym i strażni­kom, żeby za­pew­ni­li mu ochronę. Po wyjściu na wol­ność nadal pro­spe­ro­wał, a jego drob­ny nar­ko­tykowy in­te­res spra­wił, że awan­so­wał do gro­na naj­bar­dziej wpływo­wych wsioków okręgu Ford. Był przed­siębiorcą pełną gębą, z pra­cow­ni­ka­mi, zo­bo­wiąza­nia­mi, umo­wa­mi i wszyst­kim in­nym oprócz po­datków. W Clan­ton, w okręgu Ford, był ostat­nim gościem w naj­now­szych dzie­jach, który zapłacił gotówką za no­we­go pick-upa. Od­lo­to­we chro­mo­wa­ne fel­gi i opo­ny wyści­go­we do jaz­dy po błocie do­stał w za­mian za przysługę. W tyl­nym oknie wi­siała fla­ga kon­fe­de­ratów, którą Cobb ukradł pi­ja­ne­mu gościo­wi z brac­twa stu­denc­kie­go pod­czas me­czu fut­bo­lo­we­go na Ole Miss, czy­li Uni­wer­sy­te­cie Mis­si­si­pi. Pick-up był naj­cen­niejszą rzeczą, jaką Bil­ly Ray po­sia­dał. Sie­dział te­raz na tyl­nej kla­pie, żłopiąc piwo, po­pa­lając jo­in­ta i patrząc, jak jego kum­pel, Wil­lard, za­ba­wia się z czarną dziew­czynką.

Wil­lard był czte­ry lata star­szy, ale za­cho­wy­wał się, jak­by różnica wy­no­siła kil­ka­naście lat. Można po­wie­dzieć, że ogólnie był nie­szko­dli­wy. Nig­dy nie znaj­do­wał się w poważnych ta­ra­pa­tach, nie miał też poważnej ro­bo­ty. Cza­sem zda­rzyła mu się bójka, za którą prze­sie­dział nockę w aresz­cie, ale nie miał na kon­cie ni­cze­go wyjątko­we­go. Mówił, że jest drwa­lem, ale ból pleców po­wo­do­wał, iż trzy­mał się z dala od lasu. Uszko­dził so­bie kręgosłup, pra­cując na plat­for­mie wiert­ni­czej gdzieś w Za­to­ce Per­skiej, a kon­cern naf­to­wy wypłacił mu przy­zwo­ite od­szko­do­wa­nie, które Wil­lard stra­cił, kie­dy jego była ogo­liła go do czy­sta. Głównym jego zajęciem była do­ryw­cza ro­bo­ta u Bil­ly’ego Raya Cob­ba, który wpraw­dzie nie­wie­le mu płacił, ale za to nie skąpił to­wa­ru. Pierw­szy raz od lat Wil­lard za­wsze mógł mieć to­war, którego sta­le po­trze­bo­wał od cza­su wy­pad­ku z kręgosłupem.

Dziew­czyn­ka miała dzie­sięć lat i była mała jak na swój wiek. Leżała, opie­rając się na łokciach, które umieścili pod tułowiem i związali żółtą ny­lo­nową linką. Nogi spo­czy­wały w gro­te­sko­wym roz­kro­ku, bo pra­wa sto­pa była moc­no przy­wiązana do młode­go dębu, a lewa do zbu­twiałego, po­chy­lo­ne­go słupka sta­re­go ogro­dze­nia. Nar­ciar­ska lin­ka wrzy­nała się w jej nad­garst­ki, a po no­gach spływała krew. Miała za­krwa­wioną i opuch­niętą twarz. Jed­no oko było na­brzmiałe i za­mknięte, dru­gie na wpół otwar­te, więc mogła wi­dzieć dru­giego białasa siedzącego na skrzy­ni. Nie pa­trzyła na fa­ce­ta, który na niej leżał. Tego, który ciężko dy­szał, pocił się i prze­kli­nał. I robił jej krzywdę.

Kie­dy skończył, ude­rzył ją w twarz i za­re­cho­tał. Dru­gi od­po­wie­dział śmie­chem, a później za­nieśli się jesz­cze głośniej i zaczęli tur­lać po tra­wie obok wozu, jak dwaj wa­ria­ci, po­krzy­kując i re­chocząc. Odwróciła głowę i ci­cho zapłakała, tak żeby jej nie usłysze­li. Wcześniej po­bi­li ją za to, że płakała i krzy­czała. Za­gro­zi­li, że za­biją, jeśli się nie za­mknie.

Po chwi­li zmęczy­li się re­cho­tem i wyciągnęli na skrzy­ni. Wil­lard wy­tarł się ko­szulą małej czar­nul­ki, nasączoną krwią i po­tem. Cobb podał mu zim­ne piwo z chłod­ziar­ki i bąknął coś o wil­got­nym po­wie­trzu. Później pa­trzy­li, jak mała szlo­cha, wy­dając dziw­ne, ci­che dźwięki, aby w końcu za­milknąć. Pusz­ka Cob­ba była w połowie pu­sta, a napój prze­stał być chłodny. Cisnął nią w dziew­czynkę. Pusz­ka ude­rzyła ją w brzuch, try­skając białą pianą, a później po­to­czyła się na zie­mię obok in­nych, po­chodzących z tej sa­mej chłod­ziar­ki. Wyciągali ko­lej­ne z dwóch sześcio­paków, wy­pi­ja­li do połowy, a później rzu­ca­li nimi w nią i re­cho­ta­li. Wil­lard miał pro­blem z tra­fie­niem w cel, za to Cob­bo­wi całkiem nieźle szło. Nie należeli do tych, co to mar­nują piwo, ale cięższe pusz­ki le­piej leżały w dłoni, a poza tym miło było pa­trzeć, jak pia­na się roz­pry­sku­je.

Ciepłe piwo mie­szało się z ciemną krwią i spływało po twa­rzy i szyi dziew­czyn­ki, tworząc kałużę za głową. Prze­stała się po­ru­szać.

Wil­lard spy­tał Cob­ba, czy­je­go zda­niem mała nie żyje. Cobb otwo­rzył ko­lej­ne piwo i wyjaśnił, że nie jest mar­twa, bo czar­ne­go nie da się zabić ko­pa­niem, bi­ciem i gwałce­niem. Żeby załatwić czar­nu­cha, trze­ba użyć znacz­nie bar­dziej ra­dy­kal­nych środków, na przykład noża, splu­wy lub sznu­ra. Cho­ciaż nig­dy nie zabił Mu­rzy­na, po­znał w pu­dle paru czar­nych i wie­dział o nich wszyst­ko. Zwy­kle za­bi­ja­li jed­ni dru­gich, używając ja­kie­goś ro­dza­ju bro­ni. Ci, których je­dy­nie po­bi­to i zgwałcono, nig­dy nie umie­ra­li. Niektórzy bia­li, których po­bi­to i zgwałcono, od­winęli kitę, ale nie czar­ni. Ich głowy były znacz­nie tward­sze. Wil­lard spra­wiał wrażenie usa­tys­fak­cjo­no­wa­ne­go od­po­wie­dzią.

Później Wil­lard spy­tał, co Cobb ma za­miar zro­bić z dziew­czynką, sko­ro już z nią skończy­li. Cobb pociągnął jo­in­ta, popił pi­wem i od­parł, że on jesz­cze nie skończył. Zakołysał się na skrzy­ni i powlókł w kie­run­ku małej po­la­ny, gdzie ją przy­wiązali. Zaklął i krzyknął na nią, żeby się obu­dziła, a później chlusnął jej zim­nym pi­wem w twarz, śmiejąc się jak osza­lały.

Pa­trzyła na nie­go, gdy ob­cho­dził drze­wo, żeby zna­leźć się z pra­wej stro­ny, a później utkwiła w nim wzrok, gdy zaczął się gapić między jej nogi. Kie­dy spuścił por­t­ki, odwróciła się w lewo i za­mknęła oczy. Chciał jej po­now­nie zro­bić krzywdę.

Spoj­rzała między drze­wa i do­strzegła jakiś ruch – mężczyznę, który biegł jak osza­lały przez krza­ki i zarośla. Swo­je­go tatę. Krzy­czał i dawał jej zna­ki, i pędził co sił na ra­tu­nek. Krzyknęła w jego stronę, a wte­dy zniknął w zaroślach. A ona stra­ciła przy­tom­ność.

• • •

Kie­dy się obu­dziła, je­den leżał pod pick-upem, a dru­gi obok drze­wa. Spa­li. Jej ręce i nogi były odrętwiałe. Krew, piwo i mocz zmie­szały się z zie­mią pod tułowiem, tworząc kle­istą maź, która przy­twier­dzała jej drob­ne ciało do zie­mi i trzesz­czała, kie­dy dziew­czyn­ka się po­ru­szyła. Pomyślała o uciecz­ce, ale mimo naj­większych wysiłków zdołała się prze­sunąć za­le­d­wie kil­ka cen­ty­metrów w pra­wo. Przy­wiązali jej sto­py tak wy­so­ko, że poślad­ki le­d­wie do­ty­kały zie­mi. Nogi i ręce były tak zdrętwiałe, że nie chciały jej słuchać.

Spoj­rzała w kie­run­ku drzew w po­szu­ki­wa­niu taty i ci­cho go zawołała. Od­cze­kała chwilę, a później znów za­padła w sen.

Kie­dy po­now­nie się obu­dziła, tam­ci już wsta­li i krążyli wokół. Wy­so­ki pod­szedł do niej na chwiej­nych no­gach z małym nożem. Chwy­cił jej prawą kostkę i zaczął z furią piłować linkę, aż puściła. Gdy uwol­nił jej prawą nogę, sku­liła się w po­zy­cji płodu, od­wra­cając ple­ca­mi.

Cobb za­rzu­cił kawał lin­ki na ko­nar, a później zro­bił pętlę i zawiązał węzeł. Następnie chwy­cił dziew­czynkę i założył jej pętlę na szyję. Kie­dy skończył, ru­szył na dru­gi ko­niec po­la­ny i usiadł na pace pick-upa, gdzie Wil­lard po­pa­lał ko­lej­ne­go jo­in­ta i uśmie­chał się na myśl o tym, co Cobb ma za­miar zro­bić. Ten złowro­go szarpnął linę, unosząc drob­ne na­gie ciało nad zie­mię na tyle, by głowa zna­lazła się tuż pod ko­narem. Dziew­czyn­ka krztu­siła się i kasz­lała, więc miłosier­nie po­lu­zo­wał linę, aby dać jej kil­ka mi­nut wy­tchnie­nia. Później przy­wiązał linę do zde­rza­ka i otwo­rzył ko­lej­ne piwo.

Sie­dzie­li z Wil­lar­dem na pace, pijąc, paląc i gapiąc się na małą. Spędzi­li nad je­zio­rem większą część dnia, bo Cobb miał tam przy­ja­cie­la, a przy­ja­ciel łódkę i kil­ka za­przy­jaźnio­nych dziew­czyn, które miały być łatwe, ale oka­zały się nie­do­ty­kal­skie. Cho­ciaż Cobb nie żałował prochów i piwa, wred­ne la­ski nie chciały się od­wdzięczyć. Sfru­stro­wa­ni, od­je­cha­li znad je­zio­ra. Sunęli przed sie­bie, gdy szczęśli­wym tra­fem na­pa­to­czyła się ta mała. Szła żwi­rową drogą z torbą za­kupów, kie­dy Wil­lard tra­fił ją w tył głowy puszką piwa.

– Na­prawdę chcesz to zro­bić? – spy­tał Wil­lard, spoglądając na nie­go szkli­sty­mi, na­biegłymi krwią ocza­mi.

Cobb się za­wa­hał.

– Nie. Po­zwolę, żebyś sam to zro­bił. To był twój po­mysł.

Wil­lard pociągnął jo­in­ta, splunął i po­wie­dział:

– To nie był mój po­mysł. To ty je­steś spe­cem od za­bi­ja­nia czar­nuchów. Sam to zrób.

Cobb odwiązał linkę od zde­rza­ka i pociągnął. Lina ode­rwała korę od gałęzi, roz­rzu­cając drob­ne kawałki wiązu wokół dziew­czyn­ki, która ob­ser­wo­wała ich bacz­nym wzro­kiem. Za­kasz­lała.

Na­gle usłyszała coś, co przy­po­mi­nało war­kot sa­mo­cho­du z ze­psu­tym tłumi­kiem. Tam­ci odwrócili się nie­spo­koj­nie, spoglądając na żwi­rową drogę od­chodzącą od po­bli­skiej au­to­stra­dy. Zaczęli prze­kli­nać i gorączko­wo bie­gać w kółko. Je­den z nich pod­niósł klapę, a dru­gi ru­szył w stronę dziew­czyn­ki. Po­tknął się i wylądował nie­opo­dal. Prze­kli­na­li je­den dru­giego, zdej­mując jej pętlę z szyi, wlokąc do pick-upa i rzu­cając na pakę. Cobb zdzie­lił ją w twarz i za­gro­ził, że za­bi­je, jeśli nie będzie ci­cho. Po­wie­dział, że od­wie­zie ją do domu, jeśli nie będzie się ru­szała i zro­bi, co jej każe. W prze­ciw­nym ra­zie ją załatwią. Później za­trzasnęli drzwi i ru­szyli szyb­ko żwi­rową drogą. Pomyślała, że je­dzie do domu, i ze­mdlała.

Cobb i Wil­lard po­ma­cha­li w kie­run­ku fi­re­bir­da z ze­psu­tym tłumi­kiem, mi­jając go na wąskiej bi­tej dro­dze. Wil­lard obej­rzał się za sie­bie, żeby spraw­dzić, czy czar­nul­ka leży nie­ru­cho­mo. Cobb skręcił na szosę i przy­spie­szył.

– Co te­raz? – spy­tał ner­wo­wo Wil­lard.

– Nie wiem – od­rzekł nie­spo­koj­nie Cobb. – Mu­si­my się po­spie­szyć, bo mi za­krwa­wi cały sa­mochód. Po­patrz, wszyst­ko upaćkała.

Wil­lard pomyślał chwilę, do­pi­jając puszkę.

– Zrzućmy ją z mo­stu – za­pro­po­no­wał z dumą.

– Do­bry po­mysł. Cho­ler­nie do­bry. – Cobb rap­tow­nie za­ha­mo­wał. – Daj mi piwo – po­le­cił Wil­lar­do­wi, który wywlókł się z ka­bi­ny i po­szedł na tył po dwie pusz­ki.

– Na­wet chłod­ziarkę za­krwa­wiła – oznaj­mił, kie­dy ru­szy­li z pi­skiem opon.

• • •

Gwen Ha­iley czuła, że stało się coś złego. Posłałaby po za­ku­py jed­ne­go z trzech chłopców, ale do­sta­li szla­ban od ojca. Za karę mu­sie­li wy­ry­wać chwa­sty w ogro­dzie. To­nya już wcześniej cho­dziła do skle­pu, który znaj­do­wał się za­le­d­wie półtora ki­lo­me­tra od domu, i udo­wod­niła, że można na niej po­le­gać. Po dwóch go­dzi­nach Gwen posłała synów, żeby po­szu­ka­li młod­szej sio­stry. Pomyśleli, że pew­nie poszła do domu Po­un­dersów, żeby się po­ba­wić z ich dzie­cia­ka­mi, lub zapuściła się jesz­cze da­lej, by od­wie­dzić swoją naj­lepszą przy­ja­ciółkę, Bes­sie Pier­son.

Skle­pi­karz pan Ba­tes po­wie­dział, że była u nie­go, ale wyszła przed go­dziną. Ja­rvis, śred­ni brat, zna­lazł przy dro­dze torbę z za­ku­pa­mi.

Gwen za­dzwo­niła do męża do pa­pier­ni, a później za­pa­ko­wała Car­la Lee ju­nio­ra do sa­mo­cho­du i zaczęła krążyć szu­tro­wy­mi dro­ga­mi wokół skle­pu. Do­tar­li do osa­dy sta­rych drew­nia­nych bud na plan­ta­cji Gra­ha­ma, żeby spraw­dzić, czy małej nie ma u ciot­ki. Później za­trzy­ma­li się w skle­pie Broad­way, półtora ki­lo­me­tra od spożyw­cze­go Gra­ha­ma, ale grup­ka czar­nych po­wie­działa, że nie wi­dzie­li jej w po­bliżu. Spraw­dzi­li żwi­ro­we i bite dro­gi w pro­mie­niu pięciu ki­lo­metrów od domu.

• • •

Cobb nie mógł zna­leźć mo­stu, na którym nie sie­dzie­li­by czar­ni z wędka­mi. Do każdego, do którego się zbliżyli, przy­kle­jo­nych było czte­rech lub pięciu czar­nych w sze­ro­kich słomko­wych ka­pe­lu­szach, z dużymi trzci­no­wy­mi wędzi­ska­mi w rękach. Pod każdym sie­działa na wia­drach grup­ka in­nych w iden­tycz­nych słomko­wych ka­pe­lu­szach i z trzci­no­wy­mi wędka­mi. Tkwi­li tak nie­ru­cho­mo, od cza­su do cza­su zaciągając przynętę lub roz­gnia­tając ko­ma­ra na kar­ku.

Zaczęło go ogar­niać prze­rażenie. Naćpany Wil­lard całko­wi­cie odpłynął i nie było z nie­go naj­mniej­sze­go pożytku. Cobb zo­stał sam i mu­siał się po­zbyć dziew­czy­ny w taki sposób, żeby nie mogła po­wie­dzieć ni­ko­mu, co się stało. Wil­lard po­chra­py­wał, a Cobb gnał jak osza­lały żwi­ro­wy­mi wiej­ski­mi dro­ga­mi w po­szu­ki­wa­niu mo­stu lub urwi­ska nad rzeką, gdzie mógłby przy­stanąć i zrzu­cić ciało tak, żeby nie zo­ba­czyło go pół tu­zi­na czar­nych w słomko­wych ka­pe­lu­szach. Spoj­rzał w lu­ster­ko i za­uważył, że dziew­czyn­ka próbuje się pod­nieść. Za­ha­mo­wał moc­no, więc upadła na pakę obok tyl­ne­go okna. Wil­lard odbił się ry­ko­sze­tem od de­ski roz­dziel­czej i osunął na podłogę, nie prze­stając chra­pać. Cobb rzu­cił prze­kleństwo pod ad­re­sem oboj­ga.

Błotni­ste je­zio­ro Cha­tul­la było dużym, płyt­kim sztucz­nym zbior­ni­kiem. Tamę ciągnącą się na długości półtora ki­lo­me­tra po­ra­stała tra­wa. Akwen znaj­do­wał się na południo­wo-za­chod­nim krańcu okręgu Ford, kil­ko­ma hek­ta­ra­mi wkra­czając na te­ren okręgu Van Bu­ren. Na wiosnę Cha­tul­la było naj­większym zbior­ni­kiem wod­nym w Mis­si­si­pi, ale późnym la­tem, gdy deszcz prze­sta­wał padać, a słońce za­czy­nało pod­grze­wać, woda gwałtow­nie pa­ro­wała. Moc­ny nie­gdyś brzeg obniżał się i cofał, zbliżając do prze­ciw­ległych krańców i tworząc płytki zbior­nik z czer­wo­nobrązową wodą. Z różnych stron za­si­lały go nie­zli­czo­ne stru­mie­nie, za­to­ki i mo­kradła. Kil­ka dopływów było wy­star­czająco dużych, aby zasłużyć na mia­no rze­ki. Ist­nie­nie wspo­mnia­nych dopływów po­wo­do­wało, że w re­jo­nie je­zio­ra znaj­do­wało się duża licz­ba mostów.

Żółty pick-up mknął tymi mo­sta­mi w po­szu­ki­wa­niu miej­sca na­dającego się do zrzu­ce­nia ładun­ku, ja­kim była nie­chcia­na pasażerka. Cobb był zroz­pa­czo­ny. Wie­dział o jesz­cze jed­nym moście, wąskiej drew­nia­nej kon­struk­cji roz­piętej po­nad stru­mie­niem Fog­gy. Kie­dy pod­je­chał bliżej i uj­rzał czar­nuchów z trzci­no­wy­mi wędka­mi, zje­chał na po­bo­cze i za­trzy­mał wóz. Opuścił po­krywę, wyciągnął dziew­czynkę i wrzu­cił ją do małego wąwozu porośniętego ku­dzu.

• • •

Carl Lee Ha­iley nie spie­szył się do domu. Gwen de­ner­wo­wała się z byle po­wo­du. Kil­ka razy dzwo­niła do pa­pier­ni, bo oba­wiała się, że jed­no z dzie­ci zo­stało po­rwa­ne. Odbił kartę i jak zwy­kle do­tarł do domu w ciągu trzy­dzie­stu mi­nut. Za­nie­po­koił się do­pie­ro na wi­dok ra­dio­wo­zu za­par­ko­wa­ne­go obok we­ran­dy. Inne sa­mo­cho­dy należące do członków ro­dzi­ny Gwen stały cha­otycz­nie wzdłuż długie­go pod­jaz­du i na podwórku. Wśród nich był je­den wóz, którego nie roz­po­znał.

Gdzie jest To­nya i chłopcy?

Kie­dy otwo­rzył drzwi, usłyszał, że Gwen płacze. W małym sa­lo­nie z pra­wej stro­ny spo­strzegł tłumek po­chy­lo­ny nad kruchą po­sta­cią leżącą na ka­na­pie. Dziec­ko było przy­kry­te mo­kry­mi ręczni­ka­mi, oto­czo­ne przez szlo­chających krew­nych. Kie­dy ru­szył w kie­run­ku ka­na­py, płacz ustał. Tłum się rozstąpił. Obok dziew­czyn­ki zo­stała tyl­ko Gwen. De­li­kat­nie gładziła ją po głowie. Uklęknął obok ka­na­py i do­tknął ra­mie­nia dziec­ka. Przemówił do swo­jej córecz­ki, a ona próbowała się uśmiechnąć. Jej twarz przy­po­mi­nała krwawą miazgę, po­kry­ta si­nia­ka­mi i ra­na­mi. Oczy były spuch­nięte i za­krwa­wio­ne. Po­czuł łzy w oczach, kie­dy spoj­rzał na jej drob­ne ciało owi­nięte ręczni­ka­mi i krwa­wiące z łokci oraz czoła.

Carl Lee spy­tał Gwen, co się stało. Zaczęła dy­go­tać i jęczeć, więc brat mu­siał od­pro­wa­dzić ją do kuch­ni. Carl Lee wstał, odwrócił się do ze­bra­nych i po­pro­sił, żeby ktoś mu po­wie­dział.

Ci­sza.

Za­py­tał trze­ci raz. Funk­cjo­na­riusz z biu­ra sze­ry­fa, Wil­lie Ha­stings, je­den z ku­zynów Gwen, pod­szedł do nie­go i po­wie­dział, że lu­dzie łowiący ryby nad stru­mie­niem Fog­gy zna­leźli Tonyę na środ­ku dro­gi. Po­wie­działa, jak się na­zy­wa jej oj­ciec, więc za­nieśli ją do domu.

Ha­stings za­milkł i wbił wzrok w podłogę.

– Co się stało, Wil­lie?! – krzyknął Carl Lee, spoglądając na nie­go gniew­nym wzro­kiem.

Ha­stings mówił po­wo­li, od­wra­cając wzrok w kie­run­ku okna. Powtórzył to, co To­nya po­wie­działa mat­ce o białych mężczy­znach i pick-upie. O sznu­rze i drze­wach, i o tym, jak ją skrzyw­dzi­li. Prze­rwał, słysząc sy­gnał ka­ret­ki.

Lu­dzie ci­cho wy­szli na zewnątrz i stanęli na we­ran­dzie, patrząc, jak ra­tow­ni­cy wyj­mują no­sze i idą w stronę domu.

Stanęli na podwórku, kie­dy otwo­rzyły się drzwi i Carl Lee wy­szedł z córką na rękach. Szep­tał do niej ci­cho, a ogrom­ne łzy kapały mu z bro­dy. Ru­szył na tył ka­ret­ki i wsiadł do środ­ka. Ra­tow­ni­cy za­mknęli drzwi i ostrożnie wyjęli dziec­ko z jego rąk.Roz­dział 2

Ozzie Walls był je­dy­nym czar­noskórym sze­ry­fem w sta­nie Mis­si­si­pi. W naj­now­szej hi­sto­rii zna­lazłoby się paru in­nych, ale obec­nie Walls nie miał kon­ku­ren­cji. Był bar­dzo dum­ny z tego fak­tu, bo bia­li sta­no­wi­li sie­dem­dzie­siąt czte­ry pro­cent miesz­kańców okręgu Ford, a inni czar­noskórzy sze­ry­fo­wie po­cho­dzi­li z okręgów, w których miesz­kało znacz­nie więcej czar­nych. Przed okre­sem re­kon­struk­cji nie wy­bra­no żad­ne­go czar­noskórego sze­ry­fa w białym okręgu Mis­si­si­pi.

Walls wy­cho­wał się w okręgu Ford i był spo­krew­nio­ny z większością czar­nych oraz pa­ro­ma białymi. Po de­se­gre­ga­cji, która miała miej­sce pod ko­niec lat sześćdzie­siątych XX wie­ku, należał do pierw­sze­go mie­sza­ne­go rocz­ni­ka ab­sol­wentów Clan­ton High Scho­ol. Chciał grać w fut­bol na po­bli­skim uni­wer­sy­te­cie Ole Miss, ale mie­li już dwóch czar­nych. Za­miast tego wstąpił do drużyny uni­wer­sy­te­tu Al­corn Sta­te i grał w Rams na po­zy­cji obrońcy, dopóki kon­tu­zja ko­la­na nie spra­wiła, że wrócił do Clan­ton. Bra­ko­wało mu fut­bolu, ale cie­szył się, że wy­bra­li go na sta­no­wi­sko sze­ry­fa, bo do­stał więcej głosów białych niż jego bia­li ry­wa­le. Białe dzie­cia­ki go uwiel­biały, bo był bo­ha­te­rem, gwiazdą fut­bolu, która występowała w te­le­wi­zji, a jego fo­to­gra­fie za­miesz­cza­no w ga­ze­tach. Ich ro­dzi­ce sza­no­wa­li Oz­zie­go i głoso­wa­li na nie­go, bo był twar­dym gliną, który tak samo trak­to­wał czar­nych i białych chu­li­ganów. Bia­li funk­cjo­na­riu­sze po­pie­ra­li go, bo od kie­dy zo­stał sze­ry­fem, De­par­ta­ment Spra­wie­dli­wości nie wty­kał nosa w spra­wy okręgu Ford. Czar­ni wiel­bi­li go, bo był ich Oz­ziem, ich człowie­kiem.

Odpuścił so­bie ko­lację i cze­kał w biu­rze obok aresz­tu na powrót Ha­sting­sa, żeby wysłuchać ra­por­tu o sy­tu­acji w domu Ha­ileya. Miał już po­dej­rza­ne­go. Bil­ly Ray Cobb był stałym by­wal­cem w biu­rze sze­ry­fa. Oz­zie wie­dział, że gość han­dlu­je nar­ko­ty­ka­mi, ale nie po­tra­fił go przyłapać. Wie­dział również, że fa­cet to kawał dra­nia.

Dys­po­zy­tor we­zwał lu­dzi z biu­ra sze­ry­fa. Kie­dy się za­mel­do­wa­li, Oz­zie kazał im usta­lić miej­sce po­by­tu Bil­ly’ego Raya Cob­ba, ale go nie za­trzy­my­wać. Było ich w su­mie dwu­na­stu – dzie­więciu białych i trzech czar­nych. Roz­je­cha­li się po okręgu w po­szu­ki­wa­niu od­pi­co­wa­ne­go żółtego pick-upa mar­ki Ford z flagą kon­fe­de­ra­cji w tyl­nym oknie.

Kie­dy zja­wił się Ha­stings, sze­ryf za­brał go ze sobą do okręgo­we­go szpi­ta­la. Ha­stings jak zwy­kle pro­wa­dził, a Oz­zie wy­da­wał po­le­ce­nia przez ra­dio. W po­cze­kal­ni na dru­gim piętrze zna­leźli cały klan Ha­ileyów. Ciot­ki, wu­jo­wie, dziad­ko­wie, przy­ja­cie­le i nie­zna­jo­mi ze­bra­li się w małej sal­ce. Niektórzy cze­ka­li w wąskim ko­ry­ta­rzu. Słychać było szep­ty i ci­che popłaki­wa­nie. To­nya była ope­ro­wa­na.

Carl Lee sie­dział na ta­niej pla­sti­ko­wej ko­zet­ce w ciem­nym rogu. Obok przy­cupnęła Gwen i chłopcy. Mężczy­zna gapił się w podłogę i za­cho­wy­wał tak, jak­by nie do­strze­gał tłumu. Gwen oparła głowę na jego ra­mie­niu i ci­cho chli­pała. Chłopcy sie­dzie­li sztyw­no z rękami złożony­mi na ko­la­nach, co jakiś czas po­pa­trując na ojca, jak­by cze­ka­li na słowo otu­chy.

Oz­zie przedarł się przez ciżbę, w mil­cze­niu wy­mie­niając uści­ski dłoni, po­kle­pując lu­dzi po ple­cach i szepcząc, że do­pad­nie sprawców. Uklęknął przed Car­lem Lee i Gwen.

– Jak ona się czu­je? – za­py­tał.

Carl Lee nie za­uważył jego obec­ności. Gwen głośniej za­szlo­chała, a chłopcy pociągnęli no­sem i otar­li łzy. Po­kle­pał Gwen po ko­la­nie i wstał. Je­den z jej bra­ci wy­pro­wa­dził jego i Ha­sting­sa na ko­ry­tarz, z dala od ro­dzi­ny. Podał Oz­zie­mu rękę i po­dziękował za przyjście.

– Jak ona się czu­je? – powtórzył Oz­zie.

– Kiep­sko. Ope­rują ją. Pew­nie trochę to po­trwa. Ma połama­ne kości i poważne wstrząśnie­nie mózgu. Moc­no ją po­tur­bo­wa­li. Na szyi ma ślady opa­rzeń od sznu­ra, jak­by próbo­wa­li ją po­wie­sić.

– Zo­stała zgwałcona? – spy­tał, choć znał od­po­wiedź.

– Taak. Po­wie­działa ma­mie, że gwałcili ją na zmianę. Bar­dzo ją skrzyw­dzi­li, Oz­zie. Le­ka­rze to po­twier­dzi­li.

– Jak się czują Carl Lee i Gwen?

– Fa­tal­nie. Są zdru­zgo­ta­ni. Myślę, że przeżyli szok. Carl Lee nie ode­zwał się ani słowem od cza­su, kie­dy przy­je­chał do szpi­ta­la.

Oz­zie za­pew­nił go, że znajdą sprawców. Że nie zaj­mie to dużo cza­su, a kie­dy już ich do­padną, za­mkną w ja­kimś bez­piecz­nym miej­scu. Brat za­su­ge­ro­wał, że po­wi­nien umieścić dra­ni w in­nym więzie­niu dla ich własne­go bez­pie­czeństwa.

• • •

Pięć ki­lo­metrów za Clan­ton Oz­zie wska­zał żwi­rową drogę.

– Skręć tu­taj – po­wie­dział Ha­sting­so­wi, który zje­chał z au­to­stra­dy i stanął na podwórku przed sfa­ty­go­wa­nym do­mem na kółkach. Za­pa­dał zmrok.

Oz­zie sięgnął po po­li­cyjną pałkę i głośno za­pu­kał do drzwi.

– Otwie­raj, Bum­po­us!

Dom za­dy­go­tał, kie­dy Bum­po­us ru­szył do ubi­ka­cji, żeby spuścić w musz­li no­we­go jo­in­ta.

– Bum­po­us, otwie­raj! – Oz­zie po­now­nie załomo­tał. – Wiem, że tam je­steś! Otwie­raj, bo wyważę drzwi!

Bum­po­us otwo­rzył i Oz­zie wszedł do środ­ka.

– Słuchaj Bum­po­us, za­wsze, gdy cię od­wie­dzam, śmier­dzi tu jakoś dziw­nie, a z ki­bla do­la­tu­je hałas spusz­cza­nej wody. Załóż coś na ple­cy. Mam dla cie­bie ro­botę.

– Co?!

– Wyjaśnię ci na zewnątrz, gdy będę mógł swo­bod­nie od­dy­chać. Po­spiesz się, włóż coś na sie­bie.

– A jeśli odmówię?

– Jak chcesz. Ju­tro umówię cię z two­im ku­ra­to­rem sądo­wym.

– Będę za mi­nutkę.

Oz­zie uśmiechnął się i ru­szył do ra­dio­wo­zu. Bob­by Bum­po­us był jed­nym z jego ulu­bieńców. Od cza­su gdy dwa lata temu wy­szedł wa­run­ko­wo z pudła, pro­wa­dził względnie uczci­we życie, od cza­su do cza­su ule­gając po­ku­sie łatwe­go za­rob­ku na sprze­daży nar­ko­tyków. Oz­zie ob­ser­wo­wał Bob­by’ego ni­czym jastrząb i wie­dział o jego trans­ak­cjach, a Bum­po­us wie­dział, że Oz­zie wie. Właśnie dla­te­go był taki sko­ry, żeby pomóc swo­je­mu przy­ja­cie­lo­wi, sze­ry­fo­wi Wal­l­so­wi. Plan, żeby wy­ko­rzy­stać Bum­po­usa do przy­skrzy­nie­nia Bil­ly’ego Raya Cob­ba za han­del nar­ko­tykami, mu­siał chwilkę po­cze­kać.

Po kil­ku mi­nu­tach Bum­po­us posłusznie wy­drep­tał z domu, wty­kając ko­szulę do spodni i za­pi­nając roz­po­rek.

– Kogo szu­kasz tym ra­zem? – za­py­tał.

– Bil­ly’ego Raya Cob­ba.

– Nie ma spra­wy. Prze­cież mógłbyś go zna­leźć beze mnie.

– Za­mknij się i posłuchaj! Sądzi­my, że Cobb jest za­mie­sza­ny w gwałt, do którego doszło dziś po południu. Czar­na dziew­czyn­ka zo­stała zgwałcona przez dwóch białych. Myślę, że Cobb tam był.

– Cobb nie robi w tej branży, sze­ry­fie. Han­dlu­je nar­ko­ty­ka­mi, za­po­mniałeś?

– Stul pysk i słuchaj. Znaj­dziesz Cob­ba i spędzisz z nim trochę cza­su. Pięć mi­nut temu wi­dzia­no jego wóz obok knaj­py Hu­eya. Po­staw mu piwo. Za­graj­cie w bi­lard albo kości, wszyst­ko jed­no. Do­wiedz się, co dzi­siaj robił. Z kim był? Dokąd po­je­chał? Wiesz, jaki fa­cet jest roz­mow­ny, praw­da?

– Ano praw­da.

– Za­dzwoń do dys­po­zy­to­ra, kie­dy go znaj­dziesz. Po­wia­do­mią mnie. Będę w po­bliżu. Zro­zu­miałeś?

– Tak, sze­ry­fie. Nie ma spra­wy.

– Ja­kieś py­ta­nia?

– Taak. Je­stem spłuka­ny. Kto za to zapłaci?

Oz­zie wręczył mu dwu­dziestkę i od­szedł. Od­je­chał z Ha­sting­sem w kie­run­ku knaj­py Hu­eya nad je­zio­rem.

– Je­steś pew­ny, że można mu za­ufać? – spy­tał Ha­stings.

– Komu?

– Temu gnoj­ko­wi, Bum­po­uso­wi.

– Pew­nie, że mu ufam. Jest bar­dzo wia­ry­god­ny od cza­su, gdy wy­szedł wa­run­ko­wo z pudła. To do­bry dzie­ciak i w za­sa­dzie sta­ra się podążać prostą drogą. Po­ma­ga swo­je­mu sze­ry­fo­wi i zro­bi wszyst­ko, o co go po­proszę.

– Dla­cze­go?

– Bo rok temu złapałem go z trzy­sto­ma gra­ma­mi ma­ry­chy. Był wte­dy od roku na wol­ności, a ja do­rwałem jego bra­ta z trzy­dzie­sto­ma gra­ma­mi tra­wy. Po­wie­działem mu, że szko­da życia, a nie wygląda na­wet na trzy­dzieści lat. Zaczął płakać. Płakał i mazał się w celi całą noc. Nad ra­nem skru­szał i był go­to­wy do roz­mo­wy. Wy­ga­dał, że to­war do­stał od swo­je­go bra­ta, Bob­by’ego. Puściłem go i po­szedłem po­ga­dać z Bob­bym. Za­pu­kałem do drzwi i usłyszałem, jak spusz­cza wodę w to­a­le­cie. Nie ra­czył po­dejść do drzwi, więc wyważyłem je kop­nięciem. Zna­lazłem gościa w ki­blu, próbującego spuścić to­war w musz­li. Wszędzie była ma­ry­cha. Nie wiem, ile udało mu się spłukać, ale większość wypłynęła, bo ki­bel się za­tkał. Tak go wy­stra­szyłem, że po­si­kał się w por­t­ki.

– Żar­tu­jesz?

– Skądże. Dzie­ciak cały się ob­szczał. Stał w mo­krych ga­ciach, z prze­py­cha­czem w jed­nej i to­wa­rem w dru­giej ręce. A ki­bel był pełen to­wa­ru wy­rzu­co­ne­go przez wodę.

– Co zro­biłeś?

– Za­gro­ziłem, że go za­biję.

– Jak za­re­ago­wał?

– Zaczął płakać. Be­czał jak dziec­ko. Chli­pał coś o ma­mie i po­wro­cie do pudła. O tym i o tam­tym. Obie­cał, że więcej tego nie zro­bi.

– Aresz­to­wałeś go?

– Nie. Nie byłem w sta­nie. Zbesz­tałem go porządnie i jesz­cze raz za­gro­ziłem. Zro­biłem mu nadzór ku­ra­tor­ski na miej­scu, w jego ubi­ka­cji. Od tej pory aż miło z nim pra­co­wać.

Prze­je­cha­li obok knaj­py Hu­eya i zo­ba­czy­li pick-upa Cob­ba stojącego na żwi­ro­wym pod­jeździe obok kil­ku­na­stu in­nych pick-upów i wozów z napędem na czte­ry koła. Za­par­ko­wa­li ra­diowóz kawałek da­lej, za mu­rzyńskim kościołem na wzgórzu, skąd był do­bry wi­dok na knajpę, którą sta­li by­wal­cy czu­le na­zy­wa­li „lo­ka­lem”. Inny ra­diowóz ukrył się za drze­wa­mi z dru­giej stro­ny au­to­stra­dy. Chwilę później na pod­jazd za­je­chał Bum­po­us. Za­ha­mo­wał gwałtow­nie, wzbi­jając tu­man ku­rzu i grad ka­mie­ni, a następnie wy­co­fał i za­par­ko­wał obok wozu Cob­ba. Ro­zej­rzał się wokół i swo­bod­nym kro­kiem wszedł do knaj­py Hu­eya. Pół go­dzi­ny później dyżurny po­wia­do­mił Oz­zie­go, że in­for­ma­tor od­na­lazł po­szu­ki­wa­ne­go białego mężczyznę w knaj­pie Hu­eya przy au­to­stra­dzie 305 nie­da­le­ko je­zio­ra. Po kil­ku mi­nu­tach w po­bliżu ukryły się dwa inne ra­diowozy. Cze­ka­li.

– Cze­mu je­steś taki pew­ny, że to Cobb? – spy­tał Ha­stings.

– Nie je­stem. Mam prze­czu­cie. Ta mała po­wie­działa, że pick-up miał błyszczące koła i wiel­kie opo­ny.

– To zawęża grupę po­dej­rza­nych do ja­kichś dwóch tysięcy.

– Po­wie­działa też, że był żółty, wyglądał jak nowy i miał wielką flagę w tyl­nym oknie.

– No to mamy dwu­stu kan­dy­datów.

– Może mniej. Ilu właści­cie­li to ta­kie wred­ne typy, jak Bil­ly Ray Cobb?

– A jeśli to nie on?

– On.

– A jeśli nie?

– Nie­ba­wem się prze­ko­na­my. Fa­cet ma długi język, szczególnie gdy jest pi­ja­ny.

Cze­ka­li dwie go­dzi­ny, ob­ser­wując przy­jeżdżające i odjeżdżające sa­mo­cho­dy. Kie­row­cy ciężarówek, drwa­le i ro­bot­ni­cy z fa­bry­ki oraz ro­bot­ni­cy rol­ni par­ko­wa­li swo­je pick-upy i je­epy na żwi­rze, a następnie szli do środ­ka na drin­ka lub par­tyjkę bi­lar­du, żeby posłuchać mu­zy­ki lub zna­leźć jakąś chętną laskę. Niektórzy po chwi­li wy­cho­dzi­li i szli parę kroków da­lej do Ann’s Lo­un­ge, gdzie za­ba­wia­li jakiś czas, by po kil­ku mi­nu­tach wrócić do Hu­eya. W ba­rze Ann było nie­co ciem­niej, bra­ko­wało też ko­lo­ro­wych re­klam piwa oraz mu­zy­ki na żywo, która po­wo­do­wała, że lo­kal Hu­eya cie­szył się u miej­sco­wych ta­kim wzięciem. W Ann’s Lo­un­ge można było kupić nar­ko­ty­ki, ale w knaj­pie Hu­eya było wszyst­ko – mu­zy­ka, ko­bie­ty, hap­py ho­urs, au­to­ma­ty do po­ke­ra, kości, tańce i całe mnóstwo bójek. Je­den z kon­fliktów prze­niósł się właśnie na par­king. Kil­ku wściekłych wieśniaków kopało się i okładało pięścia­mi na oślep, aż zeszła im para i wrócili do sto­li­ka z kośćmi.

– Mam na­dzieję, że wśród nich nie było Bum­po­usa. – Sze­ryf wes­tchnął.

Ubi­ka­cje w lo­ka­lu były cia­sne i odrażające, dla­te­go większość klientów wolała so­bie ulżyć między po­jaz­da­mi na par­kin­gu. Było tak szczególnie w po­nie­działek, kie­dy ofer­ta piwa za dzie­sięć centów ściągała wsioków z czte­rech sąsied­nich okręgów.

W po­nie­działki każdy z sa­mo­chodów stojących na par­kin­gu zo­sta­wał przy­najm­niej trzy­krot­nie ob­si­ka­ny. Raz na ty­dzień jakiś Bogu du­cha win­ny kie­row­ca wi­dział tam coś szo­kującego i Oz­zie był zmu­szo­ny do­ko­nać aresz­to­wa­nia. W prze­ciw­nym ra­zie się nie wtrącał.

W obu lo­ka­lach do­cho­dziło do licz­nych na­ru­szeń pra­wa. Upra­wia­no tam ha­zard, han­dlo­wa­no nar­ko­ty­ka­mi, sprze­da­wa­no nie­le­galną whi­skey, ser­wo­wa­no al­ko­hol nie­let­nim i nie za­my­ka­no o cza­sie. Kie­dy pierw­szy raz wy­bra­no go na sze­ry­fa, popełnił błąd, częścio­wo z po­wo­du lek­ko­myślnych obiet­nic wy­bor­czych, że za­mknie wszyst­kie spe­lu­ny w okręgu. Sku­tek był taki, że licz­ba przestępstw wzrosła. Areszt pękał w szwach, a licz­ba spraw na wo­kan­dzie uległa zwie­lo­krot­nie­niu. Oko­licz­ne opry­chy połączyły siły i po­je­chały wo­za­mi kem­pin­go­wy­mi do Clan­ton, par­kując na pla­cu wokół gma­chu sądu. Były ich set­ki. Co noc za­lud­nia­li plac, pijąc, urządzając bójki, słuchając głośnej mu­zy­ki oraz wy­krzy­kując wy­zwi­ska pod ad­re­sem prze­rażonych miesz­kańców. Co rano plac przy­po­mi­nał składo­wi­sko od­padów, pełen był pu­stych pu­szek i bu­te­lek. Oz­zie za­mknął też knaj­py, w których by­wa­li czar­ni, a wte­dy w ciągu jed­ne­go mie­siąca licz­ba włamań, kra­dzieży z włama­niem i na­padów z użyciem nie­bez­piecz­ne­go narzędzia uległa po­tro­je­niu. Do tego do­cho­dziły jesz­cze dwa zabójstwa ty­go­dnio­wo.

W końcu, gdy mia­sto zna­lazło się w ist­nym sta­nie oblężenia, gru­pa miej­sco­wych du­chow­nych spo­tkała się po­ta­jem­nie z Oz­ziem, prosząc, żeby odpuścił knaj­pom. Grzecz­nie im przy­po­mniał, że pod­czas wy­borów na­le­ga­li, aby je za­mknąć. Przy­zna­li się do błędu i po­pro­si­li o złago­dze­nie za­kazów. I obie­ca­li, że udzielą mu wspar­cia w ko­lej­nych wy­borach. Oz­zie ustąpił, a życie w okręgu Ford powróciło do nor­my.

Nie był rad, że ta­kie spe­lu­ny spo­koj­nie działają na jego podwórku, ale nie miał wątpli­wości, że dzięki temu pra­worządni wy­bor­cy są znacz­nie bez­piecz­niej­si.

O dzie­siątej trzy­dzieści dys­po­zy­tor oznaj­mił przez ra­dio, że in­for­ma­tor jest na li­nii i chce się wi­dzieć z sze­ry­fem. Oz­zie podał swo­je położenie, a mi­nutę później Bum­po­us wy­szedł z lo­ka­lu i dowlókł się do swo­jego sa­mo­cho­du. Wóz skręcił koła, wy­rzu­cił w górę żwir i ru­szył w kie­run­ku kościoła.

– Gość jest pi­ja­ny – po­wie­dział Ha­stings.

Bum­po­us ob­je­chał kościel­ny par­king i stanął z pi­skiem opon, kil­ka­naście cen­ty­metrów od ra­dio­wo­zu.

– Sie­man­ko, sze­ry­fie! – wrzasnął.

Oz­zie pod­szedł do jego pick-upa.

– Cze­mu tak długo?

– Po­wie­działeś, że mam całą noc.

– Zna­lazłeś go dwie go­dzi­ny temu.

– To praw­da, sze­ry­fie, ale czy próbowałeś kie­dyś wydać dwa­dzieścia dolców na piwo, kie­dy puszkę można kupić za pięćdzie­siąt centów?

– Je­steś pi­ja­ny?

– Skądże, po pro­stu do­brze się bawię. Mogę do­stać ko­lejną dwu­dziestkę?

– Cze­go się do­wie­działeś?

– O czym?

– O Cob­bie!

– Fa­cet jest w środ­ku, jak po­wie­działeś.

– Wiem, że tam jest! Coś jesz­cze?!

Bum­po­us prze­stał się uśmie­chać i spoj­rzał na ma­jaczącą w od­da­li knajpę.

– Kpił so­bie, sze­ry­fie, z tego. Miał niezły ubaw. Po­wie­dział, że w końcu zna­lazł czarną, która jest dzie­wicą. Ktoś za­py­tał, ile miała lat, a Cobb na to, że osiem albo dzie­więć. Wszy­scy wy­buchnęli śmie­chem.

Ha­stings za­mknął oczy i zwie­sił głowę. Oz­zie zgrzytnął zębami i spoj­rzał w drugą stronę.

– Po­wie­dział coś jesz­cze?

– Jest porządnie wsta­wio­ny. Rano nie będzie ni­cze­go pamiętał. Po­wie­dział, że była uroczą małą czar­nulką.

– Kto z nim był?

– Pete Wil­lard.

– Jest tam?

– Tak, obaj śmieją się z tego, co zaszło.

– Gdzie siedzą?

– Z le­wej stro­ny sali, obok au­to­matów do flip­pe­ra.

Oz­zie się uśmiechnął.

– W porządku, Bum­po­us. Do­brze się spi­sałeś, a te­raz spa­daj.

Ha­stings za­dzwo­nił do dys­po­zy­to­ra. Podał dwa na­zwi­ska, a dys­po­zy­tor prze­ka­zał je Lo­oney­owi, który cze­kał w ra­dio­wo­zie za­par­ko­wa­nym przed do­mem Per­cy’ego Bul­lar­da, sędzie­go okręgu. Lo­oney za­dzwo­nił do drzwi i wręczył sędzie­mu dwa oświad­cze­nia złożone pod przy­sięgą i dwa na­ka­zy aresz­to­wa­nia. Bul­lard pod­pi­sał na­ka­zy i zwrócił je Lo­oney­owi, który po­dziękował Wy­so­kie­mu Sądowi i grzecz­nie się od­da­lił. Dwa­dzieścia mi­nut później oddał na­ka­zy Oz­zie­mu na tyłach kościoła.

Punk­tu­al­nie o je­de­na­stej ka­pe­la za­milkła w połowie pio­sen­ki, kości zniknęły ze stołów, tańczący za­mar­li, a bile prze­stały się to­czyć po stołach. Ktoś włączył światło. Goście po­wie­dli wzro­kiem za potężnie zbu­do­wa­nym sze­ry­fem, który w to­wa­rzy­stwie swo­ich lu­dzi kro­czył dum­nie przez par­kiet w stronę sto­li­ka obok au­to­matów do flip­pe­ra. Cobb, Wil­lard i dwóch in­nych sie­dzie­li w bok­sie wokół bla­tu pełnego pu­stych pu­szek po pi­wie. Oz­zie pod­szedł do sto­li­ka i uśmiechnął się do Cob­ba.

– Pan wy­ba­czy, ale nie wpusz­cza­my tu czar­nych – wybełkotał Cobb, a czte­rej po­zo­sta­li wy­buchnęli śmie­chem. Oz­zie nie prze­sta­wał się uśmie­chać.

Kie­dy re­chot ustał, Oz­zie po­wie­dział:

– Do­brze się ba­wisz, Bil­ly Rayu?

– Ano tak.

– Na to mi wygląda. Nie lubię psuć lu­dziom za­ba­wy, ale ty i Wil­lard mu­si­cie ze mną pójść.

– Dokąd? – za­cie­ka­wił się Wil­lard.

– Na prze­jażdżkę.

– Nie za­mie­rzam się stąd ru­szyć – uro­czyście oświad­czył Cobb. W tym mo­men­cie dwaj obcy, którzy z nimi sie­dzie­li, czmychnęli, przyłączając się do tłumu gapiów.

– Aresz­tuję was obu – oznaj­mił Oz­zie.

– Masz na­kaz? – spy­tał Cobb.

Ha­stings wyciągnął dwa na­ka­zy, a Oz­zie rzu­cił je między pusz­ki z pi­wem.

– Taak, mam na­kaz na każdego z was. Wsta­waj.

Wil­lard spoj­rzał roz­pacz­li­wie na Cob­ba, który wziął do ust łyk piwa i oświad­czył:

– Nie po­jadę do aresz­tu.

Na te słowa Lo­oney podał Oz­zie­mu najdłuższą i naj­czar­niejszą pałkę, ja­kiej używa­li w okręgu Ford. Wil­lard ska­mie­niał ze stra­chu. Oz­zie skinął pałką, ude­rzając w śro­dek sto­li­ka i roz­rzu­cając piwo, pusz­ki oraz pianę na wszyst­kie stro­ny. Wil­lard sko­czył na równe nogi i wyciągnął ręce w stronę Lo­oneya, który już cze­kał z kaj­dan­ka­mi. Wyciągnęli go na zewnątrz i we­pchnęli do cze­kającego ra­dio­wo­zu.

Oz­zie klepnął się pałką w lewą dłoń i uśmiechnął do Cob­ba.

– Masz pra­wo za­cho­wać mil­cze­nie. Wszyst­ko, co po­wiesz, może zo­stać wy­ko­rzy­sta­ne prze­ciw­ko to­bie. Masz pra­wo do ad­wo­ka­ta. Jeśli nie możesz so­bie na nie­go po­zwo­lić, za­pew­ni go stan. Ja­kieś py­ta­nia?

– Taak. Która go­dzi­na?

– Pora je­chać do pudła, koleś.

– Idź do diabła, czar­nu­chu!

Oz­zie chwy­cił Cob­ba za włosy i wyciągnął z bok­su, a następnie przy­cisnął mu twarz do podłogi. Do­cisnął ple­cy ko­la­nem i wsunął pałkę pod gardło, ciągnąc w górę, a jed­no­cześnie moc­niej wbi­jając ko­la­no w grzbiet. Cobb za­kwi­czał, kie­dy pałka zaczęła miażdżyć mu krtań.

Oz­zie zapiął kaj­dan­ki i powlókł Cob­ba za włosy przez par­kiet. Wy­szli na zewnątrz, prze­szli żwi­ro­wym par­kin­giem i Oz­zie we­pchnął Cob­ba na tyl­ne sie­dze­nie ra­dio­wo­zu obok Wil­lar­da.

• • •

Wia­do­mość o gwałcie ro­zeszła się lo­tem błyska­wi­cy. Ko­lej­ni krew­ni i przy­ja­cie­le gro­ma­dzi­li się w szpi­ta­lu w po­cze­kal­ni i sąsied­nich ko­ry­ta­rzach. To­nya wy­je­chała z sali ope­ra­cyj­nej. Jej stan określono jako kry­tycz­ny. Oz­zie za­mie­nił słówko z bra­tem Gwen, in­for­mując go o za­trzy­ma­niu. Tak, to oni. Jest tego pew­ny.