Czechy. Czemu pohoda to nie pogoda? czyli czeski luz - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
16 lipca 2024
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Czechy. Czemu pohoda to nie pogoda? czyli czeski luz - ebook
Zabawna opowieść, która przybliża codzienne życie Czechów bez ubarwiania i jednocześnie obala stereotypy.
Nieoczywista podróż po Czechach – poza turystycznymi uliczkami Pragi, pośród imponujących zamków i baśniowych hradów, w zadziwiających atmosferą uzdrowiskach wokół jezior i gór, po hospodach i pivovarach. Autobusem, pociągiem, na rowerze, pieszo. Na luzie, bez stresu, bez patrzenia na zegarek i wiecznego oglądania się za siebie – w duchu chaluparstva i trampingu. Z zimnym piwem, gorącym knedlikiem i tradycyjną „trumienką” na deser.
Jestem czechofilką amatorką. Nie skończyłam studiów bohemistycznych. W mojej rodzinie żadna babička nie pochodzi z Czech, ani nawet z okolicy. Nazwiska moich przodków są wyjątkowo polskie, ale przynajmniej związane z piwem. Wciąż piszę z perspektywy Polki, która myśli, że po drugiej stronie Olzy trawa jest bardziej zielona, czyli tak jak większość sympatyków Republiki Czeskiej.
Dorota Chmielewska – czechofilka z samorodnej pasji, którą pielęgnuje od ponad 20 lat. Podróżuje zwykle samotnie, chłonąc atmosferę odwiedzanych miejsc wszystkimi zmysłami. Uwielbia wszystko, co czeskie, choć relacje z twarożkami ołomunieckimi i Becherovką wciąż są na etapie „to skomplikowane”. Autorka bloga Czechofil.com.
| Kategoria: | Podróże |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 9788383173924 |
| Rozmiar pliku: | 10 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
.
Książka, którą macie w rękach, jest subiektywnym zapisem moich odczuć i spostrzeżeń.
Jestem czechofilką amatorką. Nie skończyłam studiów bohemistycznych. W mojej rodzinie żadna babička nie pochodzi z Czech, ani nawet z okolicy. Nazwiska moich przodków są wyjątkowo polskie, ale przynajmniej związane z piwem. Nie mieszkałam nigdy w Czechach dłużej niż tydzień. Wciąż piszę z perspektywy Polki, która myśli, że po drugiej stronie Olzy trawa jest bardziej zielona, czyli tak jak większość sympatyków Republiki Czeskiej.
Do Czech podróżuję już od prawie 20 lat. Wracam tam kilka razy każdego roku i wciąż zachwycam się wszystkim od nowa.
Mam swoich mistrzów. Proszę, by panowie Szczygieł i Kaczorowski nie obrażali się na mnie o to, że taki nieopierzony świeżak próbuje im dorównać – bez wątpienia oni pracowali milion razy ciężej na swoją sławę niż ja nad tą książką.
Kiedy na dobre zaczęłam pracę nad tym tekstem, myślałam, że pół roku wystarczy na spisanie przemyśleń, doświadczeń i porad. Nie było łatwo, choć początkowo myślałam, że pisanie o czymś, co się kocha, przychodzi samo. Może tak jest z wierszami?... ale przecież tylko niektórzy lubią poezję i to nie licząc poetów... Czechofilów w Polsce jest co najmniej 9 tysięcy – tyle zapisało się do obserwowania strony, którą prowadzę, zatytułowanej Jestem Czechofilem.
To nie są miliony, ale czuję jednak presję. Wcześniejsze przewodniki, które ukazały się pod moim nazwiskiem, to opis faktów i odrobina subiektywnych porad, tutaj całość jest moja.
Zawiera opis miłości, którą próbuję wytłumaczyć również samej sobie. Nie wiem, czy mi się uda przekazać to, co myślę, słowami, ale podjęłam się tego wyzwania i spróbuję to zrobić. Może nie jest to tekst idealny, ale na pewno szczery.
Nie piszę z mojego praskiego apartamentu na Hradczanach, ani nawet nie miałam odwagi (jeszcze!) rzucić wszystkiego i przenieść się do Trutnova, żeby, podążając śladami Vaclava Havla, pracować jakiś czas w lokalnym browarze. Jestem w Radomiu. W swoim mieszkaniu z widokiem na galerię handlową.
Ta książka zrodziła się z miłości, tęsknoty i strachu. Miłości (po czesku láska), którą próbuję wytłumaczyć poprzez kolejne rozdziały. Tęsknoty, bo zawsze, kiedy wracam do Polski, natychmiast pragnę znaleźć się w Czechach. Nigdy nie miałam tego kraju na tyle dosyć, żeby opuszczać go z ulgą... Strachu, bo wciąż piszę stąd, w tym języku i mimo szansy, jaką mi dano, nie zdecydowałam się na wyjazd, ponieważ boję się, że stracę coś więcej niż hobby – marzenie o tym, że gdzieś jest lepiej niż tutaj, że zawsze, kiedy tu jest gorzej, zostaje nadzieja.
Czesi tego nie zrozumieją, ale zapewne też nie będą tego czytali. Tak jak my tutaj, w Polsce, nie doceniamy tego, co jest dobre, tak i oni zawsze mają kilka historii, jak u nich bywa źle. O Polsce wiedzą przynajmniej tyle, że to większy kraj, obecnie są niższe ceny (że płace są też niższe, to już niekoniecznie ich interesuje), że Polacy walczyli za swoją ojczyznę, więc z podziwem patrzą na Westerplatte i Muzeum Powstania Warszawskiego.
Najbardziej przerażała mnie ilość, którą musiałam napisać, a z drugiej strony myślę, że temat jest niewyczerpalny. Mogłabym poświęcić nie pół roku, jak założyłam początkowo, ale 20 lat na ten tekst – nawet gdybym miała pisać tylko o dobrych stronach tego kraju i bez rozwijania wątków historycznych i biograficznych.
Mój kolega czechofil zrezygnował z pisania ze względu na to, że przecież więksi od nas już wszystko napisali. Ja uważam, że nie powstał jeszcze tekst pisany z perspektywy entuzjasty amatora, a przecież takich ludzi jest więcej. Pisałam więc jako jedna z was i dla was – obecnych i przyszłych czechofilów. Starałam się, żeby nie było wysokiego progu wejścia. Nie musicie od razu znać zapachu ołomunieckich twarożków i wiedzieć, jak wymówić prawidłowo: Strč prst skrz krk.
Moim celem było przelanie na papier tego, co wiem i przeżyłam, może zachęcenie niektórych do samotnych podróży i to nie tylko po Czechach.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Książka, którą macie w rękach, jest subiektywnym zapisem moich odczuć i spostrzeżeń.
Jestem czechofilką amatorką. Nie skończyłam studiów bohemistycznych. W mojej rodzinie żadna babička nie pochodzi z Czech, ani nawet z okolicy. Nazwiska moich przodków są wyjątkowo polskie, ale przynajmniej związane z piwem. Nie mieszkałam nigdy w Czechach dłużej niż tydzień. Wciąż piszę z perspektywy Polki, która myśli, że po drugiej stronie Olzy trawa jest bardziej zielona, czyli tak jak większość sympatyków Republiki Czeskiej.
Do Czech podróżuję już od prawie 20 lat. Wracam tam kilka razy każdego roku i wciąż zachwycam się wszystkim od nowa.
Mam swoich mistrzów. Proszę, by panowie Szczygieł i Kaczorowski nie obrażali się na mnie o to, że taki nieopierzony świeżak próbuje im dorównać – bez wątpienia oni pracowali milion razy ciężej na swoją sławę niż ja nad tą książką.
Kiedy na dobre zaczęłam pracę nad tym tekstem, myślałam, że pół roku wystarczy na spisanie przemyśleń, doświadczeń i porad. Nie było łatwo, choć początkowo myślałam, że pisanie o czymś, co się kocha, przychodzi samo. Może tak jest z wierszami?... ale przecież tylko niektórzy lubią poezję i to nie licząc poetów... Czechofilów w Polsce jest co najmniej 9 tysięcy – tyle zapisało się do obserwowania strony, którą prowadzę, zatytułowanej Jestem Czechofilem.
To nie są miliony, ale czuję jednak presję. Wcześniejsze przewodniki, które ukazały się pod moim nazwiskiem, to opis faktów i odrobina subiektywnych porad, tutaj całość jest moja.
Zawiera opis miłości, którą próbuję wytłumaczyć również samej sobie. Nie wiem, czy mi się uda przekazać to, co myślę, słowami, ale podjęłam się tego wyzwania i spróbuję to zrobić. Może nie jest to tekst idealny, ale na pewno szczery.
Nie piszę z mojego praskiego apartamentu na Hradczanach, ani nawet nie miałam odwagi (jeszcze!) rzucić wszystkiego i przenieść się do Trutnova, żeby, podążając śladami Vaclava Havla, pracować jakiś czas w lokalnym browarze. Jestem w Radomiu. W swoim mieszkaniu z widokiem na galerię handlową.
Ta książka zrodziła się z miłości, tęsknoty i strachu. Miłości (po czesku láska), którą próbuję wytłumaczyć poprzez kolejne rozdziały. Tęsknoty, bo zawsze, kiedy wracam do Polski, natychmiast pragnę znaleźć się w Czechach. Nigdy nie miałam tego kraju na tyle dosyć, żeby opuszczać go z ulgą... Strachu, bo wciąż piszę stąd, w tym języku i mimo szansy, jaką mi dano, nie zdecydowałam się na wyjazd, ponieważ boję się, że stracę coś więcej niż hobby – marzenie o tym, że gdzieś jest lepiej niż tutaj, że zawsze, kiedy tu jest gorzej, zostaje nadzieja.
Czesi tego nie zrozumieją, ale zapewne też nie będą tego czytali. Tak jak my tutaj, w Polsce, nie doceniamy tego, co jest dobre, tak i oni zawsze mają kilka historii, jak u nich bywa źle. O Polsce wiedzą przynajmniej tyle, że to większy kraj, obecnie są niższe ceny (że płace są też niższe, to już niekoniecznie ich interesuje), że Polacy walczyli za swoją ojczyznę, więc z podziwem patrzą na Westerplatte i Muzeum Powstania Warszawskiego.
Najbardziej przerażała mnie ilość, którą musiałam napisać, a z drugiej strony myślę, że temat jest niewyczerpalny. Mogłabym poświęcić nie pół roku, jak założyłam początkowo, ale 20 lat na ten tekst – nawet gdybym miała pisać tylko o dobrych stronach tego kraju i bez rozwijania wątków historycznych i biograficznych.
Mój kolega czechofil zrezygnował z pisania ze względu na to, że przecież więksi od nas już wszystko napisali. Ja uważam, że nie powstał jeszcze tekst pisany z perspektywy entuzjasty amatora, a przecież takich ludzi jest więcej. Pisałam więc jako jedna z was i dla was – obecnych i przyszłych czechofilów. Starałam się, żeby nie było wysokiego progu wejścia. Nie musicie od razu znać zapachu ołomunieckich twarożków i wiedzieć, jak wymówić prawidłowo: Strč prst skrz krk.
Moim celem było przelanie na papier tego, co wiem i przeżyłam, może zachęcenie niektórych do samotnych podróży i to nie tylko po Czechach.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
