Czekoladowe pragnienie - ebook

Szesna­ście kawał­ków bia­łej por­ce­lany w róż­nych kształ­tach i roz­mia­rach oraz tubka kleju, który „wszystko sklei”. Max zabiera się do skła­da­nia ele­men­tów ukła­danki, cho­ciaż tym razem za bar­dzo go to nie bawi. Docho­dzi czwarta nad ranem i powi­nien się poło­żyć, ponie­waż za cztery godziny zadzwoni budzik, ale obie­cał Sarze, że się tym zaj­mie, i nie chce jej roz­cza­ro­wać.

Pod­nosi kawałki ze stołu i pró­buje je dopa­so­wać. Pokrywa brzegi kle­jem i przez chwilę przy­ci­ska ele­menty do sie­bie, żeby maź porząd­nie je złą­czyła. Z zado­wo­le­niem przy­gląda się efek­tom: w nie­któ­rych miej­scach rys połą­czeń nie­mal nie widać; gdzie indziej jed­nak są wyraźne, szcze­gól­nie tam, gdzie musiał poskle­jać drobne kawałki albo gdzie brzegi się wyszczer­biły. Mimo to powoli udaje mu się zre­kon­stru­ować przed­miot, który wyda­wał się nie do odzy­ska­nia. Warto padać ze zmę­cze­nia po tak dłu­giej nocy jak ta. Sara będzie zasko­czona, kiedy rano wej­dzie do kuchni i zoba­czy, że zadał sobie tyle trudu.

To był wspa­niały wie­czór. Naj­pierw dwaj naj­lepsi przy­ja­ciele po latach szcze­rze sobie poroz­ma­wiali. Potem zja­wiła się Sara – tak cza­ru­jąca, piękna i pewna sie­bie. Co się dzieje z kobie­tami po czter­dzie­stce? Sku­piają się na swo­ich zale­tach, przez co nabie­rają wię­cej siły, mądro­ści, spo­koju i stają się bar­dziej atrak­cyjne niż przed dwu­dzie­stu laty. Tego wie­czoru Max zoba­czył to w swo­jej żonie i poczuł dumę. Czuł się dumny, że Sara należy do niego. Cóż to za przy­ziemne i błędne dozna­nie, cho­ciaż musi przy­znać, że nie­zwy­kle krze­piące.

Po wyj­ściu Oriola zaczęli sprzą­tać po kola­cji: jedno zbie­rało ze stołu naczy­nia, dru­gie zmy­wało – ide­alny podział zadań, który mieli prze­ćwi­czony od lat. Jed­no­cze­śnie roz­ma­wiali o wie­czor­nym spo­tka­niu. Dobrze, że w końcu ich przy­ja­ciel posta­no­wił się ustat­ko­wać, cho­ciaż zgod­nie uznali, że nie musiał szu­kać żony aż tak daleko. „Dobrej żony szu­kaj za pło­tem” – mruk­nęła Sara tonem swo­jej matki, prze­kła­da­jąc resztki sałatki do pla­sti­ko­wego pojem­nika.

– Myślisz, że będzie dobry w roli ojca? – zapy­tał Max.

– Fatalny – odpo­wie­działa. – Jak we wszyst­kim, czego się dotknie.

– Nie prze­sa­dzaj, jesteś nie­spra­wie­dliwa. – W Maxie ode­zwała się przy­ja­ciel­ska soli­dar­ność. – Świet­nie sobie radzi!

Sara nie odpo­wie­działa. Była zmę­czona i z przy­gnę­bie­niem przy­glą­dała się szcząt­kom roz­bi­tego dzbanka do cze­ko­lady.

– Nie martw się, skle­imy go – ode­zwał się Max, pró­bu­jąc pod­nieść ją na duchu.

– Nawet jeśli go poskle­jasz, będę wie­działa, że jest potłu­czony – odparła. Scho­wała do lodówki wszyst­kie pla­sti­kowe pudełka, ukła­da­jąc je w ide­al­nym porządku, i dodała: – Położę się, jeśli pozwo­lisz.

Max jej nie zatrzy­my­wał. Wie­dział, że żona potrze­buje samot­no­ści i czasu, żeby poukła­dać myśli. Ten wie­czór był dopiero począt­kiem dłu­giego pro­cesu. Może rany ni­gdy cał­ko­wi­cie się nie zagoją, podob­nie jak spę­ka­nia na por­ce­la­no­wym naczy­niu, które w jego rękach zaczyna odzy­ski­wać swój kształt. Potem trzeba będzie jesz­cze odna­leźć dla nich sens.

W tym, co udaje się ura­to­wać, jest jakieś bez­sprzeczne, odmienne piękno.

Denko dzbanka z nie­bie­skim napi­sem pękło na pół, szkoda. Max trzyma w pra­wej ręce „Je suis à madame Ad…”, a „…élaïde de France” w lewej. Na szczę­ście nie odpry­snął nawet jeden mili­metr por­ce­lany i obie czę­ści pasują do sie­bie ide­al­nie. Madame Ade­lajda Fran­cu­ska, kim­kol­wiek była, może ode­tchnąć z ulgą.

„W przed­mio­tach kryją się histo­rie i głosy, które je opo­wia­dają – stwier­dziła Sara dawno temu. – Cza­sami wydaje mi się, że je sły­szę, kiedy doty­kam dzbanka”. „Dużo ich jest?” – zapy­tał Max, zafa­scy­no­wany. „Kilka. Prze­cież widzisz, że to stare naczy­nie, które pew­nie wiele razy zmie­niało wła­ści­ciela?” A on z docie­kli­wo­ścią naukowca drą­żył temat: „Mówisz to tak, jak­byś wie­rzyła, że przed­mioty pełne są duchów, jak stare domy w hor­ro­rach”. Sara krę­ciła głową. „No wła­śnie. Ludzie wie­rzą w nawie­dzone domy, ale duchy co do zasady wolą miesz­kać w małych, nic nie­zna­czą­cych przed­mio­tach, gdzie nikt się ich nie spo­dziewa”. „Chyba dla­tego, że nie chce im się ście­rać kurzu” – odpo­wia­dał Max, roz­ba­wiony pomy­słami żony.

Kiedy skle­jony dzió­bek, który roz­bił się na trzy kawałki, przy­mo­co­wuje do grusz­ko­wa­tego kor­pusu dzbanka do cze­ko­lady, naczy­nie zaczyna odzy­ski­wać swój kształt. Na bla­cie zostały tylko dwie czę­ści ucha. Gdy je wklei w odpo­wied­nie miej­sce i znów zaczną przy­po­mi­nać ele­gancką wstążkę, ukła­danka będzie skoń­czona. „Oto pani dzba­nek do cze­ko­lady, madame. Oby słu­żył pani przez wiele lat. Będzie pani mogła go użyć za kilka godzin” – Maxowi wydaje się, że sły­szy obcy głos i uśmie­cha się, nie wie­dząc, skąd taka myśl mogła przyjść mu do głowy. Ze sku­pie­niem skleja ze sobą ostat­nie kawałki jak chi­rurg koń­czący ciężką ope­ra­cję. Potem waci­kiem nasą­czo­nym spi­ry­tu­sem usuwa resztki kleju na spę­ka­niach.

Dzba­nek do cze­ko­lady przy­po­mina mu potur­bo­wa­nego żoł­nie­rza, który po woj­nie wraca do domu. Kiedy Sara ni z tego, ni z owego kupiła go pew­nej nocy, miał obity dzió­bek, bra­ko­wało mu przy­krywki i mie­sza­dełka, lecz mimo to był wciąż ele­ganc­kim naczy­niem. Max nie wie­dział, czy anty­kwa­riusz, który go sprze­dał Sarze, zdra­dził jej, do kogo wcze­śniej nale­żał. Żona powie­działa mu tylko, że to był stary, gada­tliwy i dziwny czło­wiek i że obni­żył jej znacz­nie cenę, widząc, jaka jest młoda i zain­te­re­so­wana naczy­niem. Wtedy szczerba na dzióbku była wyraź­nie widoczna i psuła har­mo­nijny wygląd całego naczy­nia. Tym­cza­sem teraz zupeł­nie nie prze­szka­dza. Max prze­suwa opusz­kiem palca po sta­rej ranie i czuje szorst­kość jakby świeżo wypa­lo­nej gliny. Zapewne tak szorst­kie są rze­czy od środka, które z zewnątrz wydają się piękne. Szorst­kość mija­ją­cych lat. Cho­ciaż naczy­nie od góry do dołu składa się z poskle­ja­nych kawał­ków, wciąż można go uży­wać. Ma pojem­ność dokład­nie trzech małych fili­ża­nek. Max nie może unik­nąć myśli, że teraz, kiedy nie ma już Oriola, to jedna fili­żanka za dużo. Już zawsze będzie o jedną za dużo.

Koń­czy pracę i sprząta po sobie. Poskle­jany dzba­nek do cze­ko­lady sta­wia pośrodku stołu. Wyrywa kartkę z notesu, w któ­rym oboje mają zwy­czaj zapi­sy­wać listę zaku­pów, pisze „Voilà!” i kła­dzie ją przed swoim dzie­łem. Gasi świa­tło.

Boi się, że Sara jesz­cze nie zasnęła i wciąż roz­my­śla nad wszyst­kim, co się wyda­rzyło tego wie­czoru. Ale nie, Sara śpi jak nie­mowlę. Max wśli­zguje się pod koł­drę i zauważa, że jego żona jest cał­kiem naga. Takiego zapro­sze­nia nie powi­nien odrzu­cić, ale wie, że to nie jest naj­od­po­wied­niej­sza chwila. Po prze­ana­li­zo­wa­niu przy­czyn i kon­se­kwen­cji prze­suwa budzik o pół godziny i zamyka oczy. Serce bije mu jak sza­lone.Za zdrowie madame Adelajdy z Francji

Za zdro­wie
madame Ade­lajdy z Fran­cji

Wieczór, który upły­nął im na piciu piwa i snu­ciu abs­trak­cyj­nych les­bij­skich domy­słów, był ofi­cjal­nym począt­kiem ich przy­jaźni. Należy jed­nak wyja­śnić, że pomimo wszyst­kiego, co się póź­niej wyda­rzyło, nic nie zdo­łało jej znisz­czyć; więź łącząca troje przy­ja­ciół była odporna na dzia­ła­nie bomby ato­mo­wej.

Pierw­sze piwo wypili w baskij­skim barze z _tapas_ przy ulicy Mont­cada. Ponie­waż nie była jesz­cze pora kola­cji – nawet dla cudzo­ziem­ców – lokal świe­cił pust­kami, więc roz­sie­dli się wygod­nie przy jed­nym ze sto­li­ków. Wznie­śli toast za coś bli­żej nie­okre­ślo­nego i prze­gryźli kil­koma krom­kami chleba z pastą kra­bową, albo czymś podob­nie różo­wym i tłu­stym. Popi­jali powoli piwo, przy­glą­da­jąc się sobie znad piany wyle­wa­ją­cej się ze szkla­nek. Po dru­giej kolejce nie­śmiały Max, który z daleka wyglą­dał na pra­wiczka, tro­chę się roz­luź­nił. Patrzył na Sarę jesz­cze bar­dziej maśla­nymi oczami niż pod­czas zajęć, a ona zer­kała na Oriola, jakby chciała powie­dzieć: „Spójrz, jak bar­dzo inte­re­suję two­jego kum­pla”.

W następ­nym barze roz­mowa jesz­cze krę­ciła się wokół kursu i pozo­sta­łych uczniów, któ­rymi wszy­scy troje jak jeden mąż gar­dzili z cha­rak­te­ry­styczną dla dwu­dzie­sto­lat­ków wyż­szo­ścią. Wresz­cie zaczęli opo­wia­dać o sobie. Max wspo­mniał o swo­ich rodzi­cach, nowo­cze­snych far­me­rach z Illi­nois, wła­ści­cie­lach ogrom­nych plan­ta­cji soi, prze­twórni i sklepu spe­cja­li­zu­ją­cego się w pro­duk­tach sojo­wych w cen­trum Chi­cago. Byli tak bar­dzo zako­chani w Sta­rym Kon­ty­nen­cie, że tęsk­notę za synem rekom­pen­so­wali, chwa­ląc się wszyst­kim zna­jo­mym, że mieszka teraz w Euro­pie. Dzwo­nili do niego co sobotę i regu­lar­nie prze­sy­łali mu pokaźną sumę, którą Max oszczę­dzał z myślą o swo­jej przy­szło­ści, ponie­waż nie podzie­lał panu­ją­cej w rodzi­nie opi­nii, że aby być szczę­śli­wym, trzeba pie­nią­dze wyda­wać gar­ściami. Opo­wia­dał o rodzi­cach z mie­sza­niną sza­cunku i podziwu. Bar­dzo mu zale­żało, żeby mogli czuć się z niego dumni, dla­tego nawet nie przy­szło mu do głowy zacho­wy­wać się nie­od­po­wie­dzial­nie, i wciąż był wzo­ro­wym synem. Mówiąc to, spo­glą­dał ukrad­kiem na Sarę i spraw­dzał, czy się prze­ko­nała do grzecz­nego chłopca, a może chciał sam sie­bie utwier­dzić, że wła­śnie taki jest.

Naj­więk­szym pro­ble­mem Maxa było to, że z jed­nej strony naj­chęt­niej stałby się złym, zbun­to­wa­nym face­tem, a z dru­giej był prze­ra­żony wszyst­kim, co musiałby w tym celu zro­bić. Zmu­szony był zaak­cep­to­wać brak spój­no­ści w swoim postę­po­wa­niu. Na przy­kład nie był w sta­nie ode­rwać wzroku od piersi Sary, cho­ciaż nie ruszył pal­cem, żeby obej­rzeć je z bli­ska. Tyle nie­po­trzeb­nie wypo­wie­dzia­nych słów, by udo­wod­nić, że jest grzecz­nym chłop­cem, kiedy w rze­czy­wi­sto­ści myślał tylko o tym, żeby dotknąć jej biu­stu.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książkiZapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

1. Z wł. „czego nie da się wyra­zić sło­wami”. Frag­ment zaczerp­nięty z opery _Tru­ba­dur_ Giu­seppe Ver­diego (przyp. tłum.).

2. Z ang. „Czę­ste ryzyka wystę­pu­jące pod­czas trans­for­ma­cji poli­mor­ficz­nych masła kaka­owego” (przyp. aut.).

3. Kat. tor­ron, hiszp. tur­rón – rodzaj twar­dego lub mięk­kiego nugatu, naj­czę­ściej z mig­da­łami lub orze­chami, tra­dy­cyj­nie poda­wa­nego pod­czas Bożego Naro­dze­nia (przyp. tłum.).

4. Popu­larna sałatka arab­ska na bazie kuskusu lub bul­guru z dodat­kiem suro­wych warzyw, mięty i natki pie­truszki, zwana też sałatką libań­ską (przyp. tłum.).

5. Typowy deser z Vila­franca del Penedés (Kata­lo­nia); mig­dał pokryty pastą z orze­chów lasko­wych, mig­dałów i kakao, opró­szony cienką war­stwą cze­ko­lady (przyp. tłum.).