Czerwony Krąg - ebook

Spis treści

Prolog. Gwóźdź

Rozdział 1. Wstęp

Rozdział 2. Człowiek, który nie płaci

Rozdział 3. Oziębła dziewczyna

Rozdział 4. Mister Feliks Marl

Rozdział 5. Dziewczyna, która uciekała

Rozdział 6. Talia Drummond, złodziejka

Rozdział 7. Skradziony bożek

Rozdział 8. Oskarżenie

Rozdział 9. Talia przed sądem policyjnym

Rozdział 10. Wezwanie Czerwonego Kręgu

Rozdział 11. Zeznanie

Rozdział 12. Szpiczaste trzewiki

Rozdział 13. Mister Marl wymusza jeszcze więcej

Rozdział 14. Talia otrzymuje zaproszenie

Rozdział 15. Talia zostaje członkinią bandy

Rozdział 16. Mister Marl wychodzi

Rozdział 17. Bańki mydlane

Rozdział 18. Opowieść Flusha Barneta

Rozdział 19. Talia przyjmuje ofertę

Rozdział 20. Klucz od domu nad rzeką

Rozdział 21. Dom nad wodą

Rozdział 22. Posłaniec Czerwonego Kręgu

Rozdział 23. Kobieta w szafie

Rozdział 24. Dziesięć tysięcy funtów nagrody

Rozdział 25. Mieszkaniec domu nad rzeką

Rozdział 26. Flaszka chloroformu

Rozdział 27. Matka inspektora Parra

Rozdział 28. Strzał wśród nocy

Rozdział 29. Czerwony Krąg

Rozdział 30. W jaki sposób Froyant został zmuszony do milczenia

Rozdział 31. Talia odpowiada na kilka pytań

Rozdział 32. Wycieczka na wieś

Rozdział 33. Plakaty

Rozdział 34. Próba wymuszenia na rządzie

Rozdział 35. Talia biesiaduje w towarzystwie ministra

Rozdział 36. Zebranie Czerwonego Kręgu

Rozdział 37. Zobaczymy się... o ile będzie pan żył

Rozdział 38. Talia w więzieniu

Rozdział 39. Więzienny wikt

Rozdział 40. Ucieczka

Rozdział 41. Kto jest Czerwonym Kręgiem?

Rozdział 42. Matka

Zakończenie opowieściProlog

Gwóźdź

Nie ulega żadnej zgoła wątpliwości, że gdyby nie rocznica urodzin pana Wiktora Palliona, w dniu 29 września nie byłoby wcale tajemnicy Czerwonego Kręgu. Kilkunastu ludzi obecnie nie żywych, żyłoby dotąd prawdopodobnie, a pozbawiony wszelkich uczuć inspektor policji nie nazwałby na pewno Talii Drummond „złodziejką i wspólniczką złodziei”.

Pan Pallion ugaszczał swoich trzech pomocników w szyneczku „Pod Złotym Kogutem” w Tuluzie, a małe towarzystwo biesiadowało zgodnie i wesoło. O trzeciej rano przypomniał sobie pan Pallion, że przybył do Tuluzy w celu ścięcia pewnego, angielskiego zbrodniarza, nazwiskiem Lightman.

– Chłopcy! – rzekł poważnie, choć trochę bełkotliwie. – Już trzecia, a mamy ustawić przecież „Czerwoną Damę”. Poszli na plac przed więzieniem, gdzie stał już od północy wóz z rozmaitymi częściami składowymi gilotyny. Wprawnie, jak to tylko uczynić mogą fachowcy, ustawili straszny przyrząd, wprowadzając nóż w przeznaczone nań wyżłobienie.

Ale największa wprawa nie ustoi się przed siłą win południowofrancuskich, toteż gdy spróbowali spuścić nóż, nie spadł w sposób należyty.

– Zaraz będzie wszystko w porządku! – oświadczył pan Pallion i wbił w ramę gwóźdź, tam właśnie, gdzie go całkiem nie było potrzeba.

Zmieszał się, gdyż żołnierze wkroczyli już na plac.

W cztery godziny później (rozwidniło się już tak, że ochoczy do pracy fotograf mógł z bliska zdjąć skazańca) wyprowadzono delikwenta z więzienia.

– Uszy do góry! – szepnął mu pan Pallion.

– Niech cię szlag trafi! – zgrzytnął nieszczęśnik, którego właśnie przywiązywano do deski.

Pan Pallion pociągnął za rękojeść, a nóż spadł... ale tylko do gwoździa.

Kat próbował trzy razy, zawsze daremnie. Niecierpliwi widzowie przerwali kordon wojska, a więźnia odprowadzono do celi.

W jedenaście lat później gwóźdź ten zabił wielu ludzi.Rozdział 1

Wstęp

Działo się to w porze, kiedy czcigodni obywatele włażą do łóżek. Górne okna wąskich, wysokich, staromodnych kamienic połyskiwały światłem, na tle którego widać było zarysy bezlistnych drzew wiatrem kołysanych. Zimny podmuch płynął od rzeki, docierając do najdalszych i najlepiej osłonionych zakątków.

Człowiek jakiś chodził zwolna wzdłuż wysokiej kraty i drżał mimo ciepłej odzieży ze zimna, gdyż nieznajomy wyznaczył mu schadzkę, w miejscu wystawionym na całą nawałę burzy. Ułomki rożnych zerwanych przedmiotów wirowały mu fantastycznie dokoła nóg, a liście i gałęzie hałaśliwie spadały z drzew. Czekający spozierał z zazdrością na miłe światło w jednym z domów, gdzie by go przyjęto ochotnie, gdyby tylko zastukał.

Zegar wydzwonił jedenastą, a z ostatnim uderzeniem wjechało na plac szybko i bezgłośnie auto, zatrzymując się tuż obok niego. Latarnie świeciły mglisto, a w zamkniętym pojeździe nie było można nic zobaczyć. Po krótkim wahaniu otwarł czekający drzwi i wsiadł.

Zaledwo rozróżniał w ciemności plecy siedzącego przed nim szofera, a serce mu biło mocno na myśl o całym ryzyku tego kroku.

Ale wóz stał w miejscu, a szofer siedział bez ruchu. Cisza panowała przez chwilę.

Potem odezwał się mężczyzna, który wsiadł, tonem nerwowego podrażnienia:

– I cóż?

– Czy się pan zdecydował? – spytał szofer.

– Oczywiście, inaczej nie byłbym przychodził – odpowiedział gość. – Nie z ciekawości to uczyniłem. Czego pan chce ode mnie? Powiedz mi pan to, a ja postawię swoje żądania.

– Wiem, czego pan chce ode mnie! – rzekł szofer głucho i niewyraźnie, jakby mówił poprzez zasłonę.

Człowiek, który wsiadł, nawykłszy do ciemności, rozeznał zarys czarnej jedwabnej czapki na głowie szofera.

– Stoi pan nad brzegiem bankructwa! – oświadczył szofer. – Zużył pan nieswoje pieniądze i chcesz się zabić. Ale nie bankructwo skłania pana do samobójstwa. Masz wroga, który zna hańbiący pana fakt, którym by niezawodnie zajęła się natychmiast policja. Przed trzema dniami otrzymałeś pan od jednego z przyjaciół, współwłaściciela fabryki chemicznej, śmiertelną truciznę, której nabyć nigdzie nie można, czytałeś przez tydzień o rozmaitych truciznach i jeśli nie nastąpi jakiś ratunek, otrujesz się pan w sobotę wieczór lub w niedzielę rano. Sądzę, że raczej w niedzielę.

Słysząc poza sobą okrzyk zdziwienia, uśmiechnął się łagodnie.

– I cóż sir? Czy gotów pan jest za pewnym wynagrodzeniem pracować dla mnie?

– Czego pan żąda? – spytał, drżąc całym ciałem.

– Tego tylko, by pan spełniał zlecenia, ja zaś ochronię pana przed niebezpieczeństwem i dobrze zapłacę. Gotów jestem dać znaczną kwotę na umorzenie najkonieczniejszych zobowiązań. W zamian za to będzie pan puszczał W obieg wszystkie nadsyłane przeze mnie pieniądze, wymieniając je w razie potrzeby na obcą walutę, zacierać ślady numerów znanych policji, sprzedawać papiery wartościowe, których ja sprzedawać nie mogę, słowem zostaniesz pan agentem moim i na żądanie – dodał z naciskiem – będziesz robił, czego zażądam.

Siedzący poza szoferem mężczyzna namyślał się długo, potem zaś spytał z niejakim zuchwalstwem:

– Co to jest „Czerwony Krąg”?

– Pan nim jesteś – odrzekł szofer.

– Ja? – wykrztusił zdumiony wielce.

– Tak, pan i setki współpracowników, z których pan żadnego nie pozna nigdy i żaden z nich pana znać nie będzie.

– A pan?

– Ja znam wszystkich. No co, czy zgoda?

– Zgoda – rzekł po chwili.

Szofer obrócił się trochę na siedzeniu i wyciągną! rękę.

– Weź pan to – powiedział.

Była to wielka, gruba wypchana koperta, a nowy członek „Czerwonego Kręgu” wetknął ją w kieszeń.

– Wysiądź pan teraz – rozkazał szofer krótko, a tamten usłuchał, nie stawiając dalszych pytań.

Zatrzasnąwszy drzwi wozu, podszedł do szofera, chcąc go zobaczyć, co miało dlań wielką wagę.

– Nie zapalaj pan tu cygara – rzekł szofer. Inaczej muszę przypuścić, że świecenie zapałki stanowi tylko pozór. Drogi przyjacielu, wiedz, że ten, kto mnie pozna, natychmiast znajomość tę zabiera ze sobą do piekła.

Zanim mógł odpowiedzieć, wóz ruszył, a on stał z kopertą w ręku i patrzył tak długo, aż znikła tylna czerwona lampa.

Drżał całym ciałem, a zapałka użyta do cygara trzymanego w kłapiących zębach dygotała niezwykle.

– Więc to on – mruknął chrypliwie, przeszedł na drugą stronę ulicy i znikł na zakręcie.

Zaledwie odszedł, wyszedł z ciemnej bramy domu ktoś ledwo widoczny po ciemku i jął się ostrożnie skradać za pierwszym. Był to człowiek wysoki, barczysty, ale przeszkadzał mu w szybkim ruchu krótki oddech. Uszedłszy sto kroków, zauważył, że trzyma ciągle jeszcze w ręku silną lornetkę, przez którą wcześniej obserwował.

Na głównej ulicy nie spostrzegł już śledzonego i spodziewając się, że tak będzie, nie uczuł niepokoju. Wiedział, gdzie go szukać. Kto atoli siedział w aucie? Odczytał numer i mógł nazajutrz wyśledzić właściciela. Pan Feliks Marl skrzywił się uciesznie, ale nie czułby z pewnością radości, gdyby do uszu jego doleciała część choćby rozmowy obserwowanych ludzi. Silniejsi od niego ugięli się przed grozą „Czerwonego Kręgu”.Rozdział 2

Człowiek, który nie płaci

Filip Brossard płacił i żył, bowiem „Czerwony Krąg” dotrzymywał słowa. Jakob Rieci, bankier płacił także i żył, ale wśród nieustannej trwogi. W miesiąc później zmarł naturalną śmiercią na serce. Benson, syndyk kolei, drwił z pogróżek „Czerwonego Kręgu” i znaleziono go martwego obok własnego auta.

Pan Derrick Yale, obdarzony niezwykłymi zdolnościami, schwytał Murzyna, który, zakradłszy się do prywatnego wozu Bensona, zamordował go i wyrzucił oknem zwłoki.

Powieszono mordercę, który nie zdradził nazwiska swego rozkazodawcy. Policja mogła drwić dowolnie z psychometrycznej wiedzy Derricka Yale... i czyniła tak nawet... ale dzięki temu właśnie w ciągu dwu dób zbrodniarz został przychwycony i przyznał się.

Po tym zdarzeniu wiele osób musiało chyba płacić okup, gdyż przez długi czas nie było w dziennikach wzmianki o „Czerwonym Kręgu”. Atoli dnia pewnego znalazł James Beardmore na stole, obok zastawy lunchowej, czworoboczną kopertę z kartą zaopatrzoną w czerwone koło.

– Jacku! Interesują cię melodramaty życia, przeto przeczytaj to.

Potem rzucił przez stół kartę synowi i wziął do ręki następny list z wielkiego stosu leżącego przy talerzu.

Jack podniósł kartę z ziemi, gdzie spadła i jął ją badać, chmurząc czoło. Był to zwyczajny list tylko bez adresu, a wielki, czerwony krąg sięgający brzegów był wyciśnięty, zda się, stemplem gumowym, gdyż farba miała nierówne plamy. Pośrodku zaś tego kręgu widniał napis drukowanymi literami:

STO TYSIĘCY STANOWI MAŁĄ TYLKO CZĘŚĆ PAŃSKIEGO MAJĄTKU. SUMĘ TĘ WYPŁACI PAN MEMU POSŁAŃCOWI W BANKNOTACH. OGŁOSZENIEM W „TRYBUNIE” ZAWIADOMI MNIE PAN O CZASIE NAJDOGODNIEJSZYM DO WYPŁATY, A TO W CIĄGU JEDNEJ DOBY. JEST TO OSTATNIA PRZESTROGA.

Nie było podpisu.

– No i co?

Stary James Beardmore patrzył na syna przez okulary, a oczy jego się uśmiechały.

– „Czerwony Krąg” – rzucił syn z przerażeniem.

Ojciec roześmiał się głośno z jego strachu.

– Tak – powiedział. – To jest „Czerwony Krąg”. Dostałem już cztery takie epistoły.

Młodzieniec otworzył szeroko oczy.

– Cztery! Wielki Boże! Czy z tego powodu przebywa u nas Yale?

James Beardmore uśmiechnął się.

– Tak. Z tego właśnie powodu.

– Oczywiście, wiedziałem, że jest detektywem, ale nie miałem pojęcia...

– Nie troszcz się, mój drogi, tym „Czerwonym Kręgiem” – przerwał zniecierpliwiony ojciec. – Nie zastraszy mnie on. Froyant boi się, czy go nie wciągnięto na listę. Istotnie, w czasach ostatnich narobił sobie wrogów.

James Beardmore, o twarzy wyschłej, pomarszczonej, z brodą szczecinowatą i szpakowatą, wyglądał na dziadka pięknego młodzieńca siedzącego naprzeciw. Majątku dorobił się Beardmore z wielkim trudem. Początkowe liczne niepowodzenia, niebezpieczeństwa, troski i braki spekulanta uwieńczyło bogactwo. Nie mogły bardzo przerazić pogróżki „Czerwonego Kręgu” tego człowieka, który walczył ze śmiercią wśród bezwodnej puszczy Kalahari, szukał nieistniejących diamentów w mule rzeki Yale, a w Klondyke utrzymał się jedynie przez wynalazek sztucznego topienia lodu. W tej chwili zajmowało go niebezpieczeństwo bliższe znacznie, a dotyczące syna.

– Drogi Jacku – zaczął. – Ufam bardzo twemu rozsądkowi i dlatego niech cię nie obrazi to, co ci powiem. Nie wtrącałem się nigdy do twych rozrywek i nie wątpiłem w twój sąd o rzeczach... czy jednak w tym danym wypadku postępujesz rozsądnie?

Jack zrozumiał dobrze słowa ojca.

– Masz, ojcze, na myśli miss Drummond, nieprawda? – spytał.

Starzec potwierdził skinieniem.

– Jest ona sekretarką Froyanta... – zaczął młodzieniec.

– Wiem, że jest sekretarką Froyanta – rzekł ojciec – i to jej wcale nie ubliża.

Czy wiesz jednak o niej coś więcej?

Jack złożył w zadumie serwetę. Poczerwieniał i zasępił się, co bawiło widocznie tajemnie Jima.

– Lubię ją – powiedział Jack – Jest moją przyjaciółką. Ale nigdy nie nadskakiwałem jej, ojcze, i pewny jestem, że w takim razie prysnęłaby zaraz nasza przyjaźń.

James skinął ponownie głową. Powiedziawszy co trzeba, wziął w rękę wielką kopertę i spojrzał na nią z zaciekawieniem. Jack zauważył francuskie znaczki i zadumał się, kto by mógł to nadesłać.

Starzec rozerwał ją. Zawierała mnóstwo listów i drugą jeszcze, opieczętowaną kopertę. Przeczytał napis na wierzchu umieszczony i skrzywił się z niechęcią.

– Ach! – powiedział i odłożył kopertę, nie otwierając jej.

Przejrzawszy pobieżnie korespondencję, spojrzał na syna.

– Nie dowierzaj nigdy mężczyźnie ni kobiecie – powiedział – dopóki się nie dowiesz o nich tego, co najgorsze. Dzisiaj odwiedzi mnie człowiek będący wybitnym członkiem społeczeństwa. Przeszłość jego jest czarna, jak mój kapelusz, a mimo to będę z nim robił interesy, gdyż wiem o nim rzecz najgorszą.

Jack się roześmiał, a rozmowę przerwało wejście gościa.

– Dzień dobry, Yale. Spał pan dobrze? – zapytał starzec. – Jack, zadzwoń i każ przynieść świeżej kawy.

Odwiedziny Derricka Yale były wielką radością dla Jacka Beardmore’a. Jako młody czuł pociąg do wszystkiego, co romantyczne. Najzwyklejszy detektyw był dlań osobą wielce pożądaną. Ale nimb otaczający Derricka Yale miał w sobie coś zgoła nadprzyrodzonego.

Człowiek ten wyposażony był w zdolności niezwykłe, które go wyróżniały spośród innych.

Delikatne, estetyczne rysy, poważne, tajemnicze oczy, a nawet ruchy długich, wrażliwych rąk posiadały swoistą, odrębną cechę.

– Nigdy nie śpię naprawdę – powiedział wesoło, rozkładając serwetkę.

Wziął w palce obrączkę srebrną, w której tkwiła serwetka. James Beardmore patrzył nań z uradowaniem, a Jack z nietajonym zgoła podziwem.

– I co? – spytał James.

– Człowiek, który ostatni miał w ręku tę obrączkę, otrzymał bardzo złe wieści. Jakiś jego krewny... może ojciec... zachorował ciężko.

Beardmore skinął głową.

– Jane Higgins, pokojówka zastawiająca dziś rano śniadanie, otrzymała wiadomość, że matka jej spoczywa na łożu śmierci.

Jack zdumiał się.

– I to wyczuł pan w tej obrączce? – spytał. W jaki sposób otrzymuje pan te wrażenia?

Derrick Yale potrząsnął głową.

– Nie będę czynił prób wyjaśnienia – powiedział spokojnie. – Wiem tylko, że w chwili rozkładania serwetki uczułem wielką troskę. To jest wprost niesamowite... nieprawdaż?

– Skądże panu wpadł ten krewny, ta matka?

– Wyczułem to w jakiś tajemny sposób – odparł Yale tonem podrażnienia. – Jest to rodzaj wnioskowania podświadomego. Czy ma pan jakieś nowe wiadomości, panie Beardmore?

Miast odpowiedzi podał mu James otrzymaną tego poranka kartkę.

Yale przeczytał i zważył kartkę na białej dłoni.

– Kartkę tę wrzucił do skrzynki pocztowej marynarz – rzekł po chwili. – Człowiek ten siedział w więzieniu, a w czasach ostatnich stracił dużo pieniędzy.

Jim Beardmore zaśmiał się.

– Ja mu ich nie zwrócę na pewno – powiedział, wstając od stołu. – Czy uważa pan to ostrzeżenie za rzecz poważną?

– Nawet bardzo – odparł, jak zawsze, z powagą. – Jest to tak poważne, że radziłbym panu wychodzić z domu tylko w moim towarzystwie. „Czerwony Krąg” – dodał, uchylając gestem swoistym niechętny sprzeciw Beardmore’a – jest, co przyznaję, w metodach swych po prostu melodramatyczny. Ale spadkobierców pańskich nie pocieszy fakt, że zmarłeś w sposób teatralny.

Jim Beardmore milczał przez chwilę, a syn spoglądał nań z trwogą.

– Czemuż nie wyjedziesz, ojcze, za granicę? – spytał.

Ale starzec ofuknął go.

– Przeklęty wyjazd! Czyż mam uciekać przed bandą czarnej ręki? Postaram się o to, by się dostali do...

Nie powiedział gdzie, ale można się było tego domyślić.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.