Człowieczeństwo bez granic. Wymiary kutury w twórczości Akiry Kurosawy - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 maja 2015
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Człowieczeństwo bez granic. Wymiary kutury w twórczości Akiry Kurosawy - ebook
Akira Kurosawa jest jednym z najbardziej znanych i jednocześnie niedocenionych w Polsce reżyserów filmowych. Wynika to przede wszystkim z faktu, że jego twórczość jest sprowadzana do opiewania dziejów feudalnej Japonii i walecznych samurajów. Niedoceniane pozostają filmy dotyczące trudnych losów Japończyków po II wojnie światowej, a także podejmujące ważne kwestie egzystencjalne i społeczne. Kurosawa jest także jednym z najbardziej inspirujących twórców nie tylko na płaszczyźnie filmu fabularnego, lecz również komiksów i kina animowanego. Niniejsza książka ma na celu ukazanie tych treści w filmach Kurosawy oraz uzupełnienie ich o stosowne komentarze. Niewątpliwym jej walorem jest także to, że autorzy poszczególnych rozdziałów – reprezentujący różnorodne ośrodki naukowe z Polski, Niemiec i Japonii – proponują nowe spojrzenie na twórczość tego reżysera.
Spis treści
Od redaktorów
Filmografia Akiry Kurosawy
Samuraje i rewolwerowcy. Analiza porównawcza Siedmiu samurajów Akiry Kurosawy i Siedmiu wspaniałych Johna Sturgesa
Strategie remiksowania dzieł Akiry Kurosawy we współczesnym komiksie na przykładzie serii Usagi Yojimbo
Dekonstrukcja romantycznego obrazu feudalnej przeszłości Japonii: figury trickstera w filmach jidai geki Akiry Kurosawy
Śmierć, lojalność i choroba. Egzystencjalne wątki we wczesnych filmach Akiry Kurosawy
Skandal Akiry Kurosawy: świat wartości w kulturze masowej
Zagadnienie prawdy w filmie Rashomon Akiry Kurosawy
Muzyka do filmów Kurosawy. W hołdzie tradycji
Wizerunek kobiety i role żeńskich postaci w filmach Akiry Kurosawy
Czy 70 lat po debiucie Akiry Kurosawy pojawi się polski „Sanshirō”?
Akira Kurosawa poza filmem
Słownik pojęć
| Kategoria: | Inne |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-62945-43-6 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Od redaktorów
W jednej z najbardziej przejmujących scen w filmie Akiry Kurosawy Niebo i piekło (Tengoku to jigoku, 1963), ukazującej ostatnie spotkanie Kindo Gondo (Toshirō Mifune) z porywaczem i mordercą Ginjirō Takeuchim (Tsutomu Yamazaki), padają niezwykle ważne słowa: „Wolę poznać prawdę, nawet jeśli jest brutalna”. Wypowiadający je czarny charakter próbuje do ostatniej chwili zmierzyć się ze światem, lecz do zaoferowania ma jedynie cierpienie i śmierć. Niczym Rodion Raskolnikow ze Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, tworzy pozór swojej wyższości i wyłamania się z ram norm społecznych. W konfrontacji z rzeczywistością ponosi on klęskę nie dlatego, że normy społeczne posiadają imperatywny wymiar obowiązywania, lecz z tego względu, iż źle zrozumiał sposoby przewartościowania rzeczywistości i tego, co ona oferuje. Jednakże Kurosawa nie stworzył umoralniającej opowieści, jak uczynił to Dostojewski, lecz wskazał jedynie na złożoność rzeczywistości i różnorodność naszych weń uwikłań. My, jako widzowie, zostajemy postawieni przed koniecznością zmierzenia się z własnym życiem i jego cieniami – niczym Gondo, widzący swoją twarz odbijającą się w czarnej rolecie, za którą przed chwilą widniała twarz zrozpaczonego Ginjirō. Kurosawa, chociaż nie widać tego wprost, bliższy był twórczości Lwa Tołstoja i Maksyma Gorkiego niż Dostojewskiego w stawianiu pytań o istotę człowieczeństwa. W Wojnie i pokoju Tołstoja odnaleźć możemy słowa, które znakomicie charakteryzują twórczość Kurosawy:
Działania ludzi podlegają ogólnym, niezmiennym prawom, wyrażanym przez statystykę. Na czym więc polega odpowiedzialność człowieka przed społeczeństwem, odpowiedzialność, której pojęcie wypływa z uświadomienia wolności?
Podkreślając znaczenie wolności człowieka możemy zrozumieć, w jakim stopniu filmy Kurosawy wykraczają poza banalne schematy pesymistycznych lub optymistycznych opowieści. Brak w nich bowiem jednoznacznych odpowiedzi, prostej recepty na cierpienie wynikające z uwikłania się w świat.
Wyjątkowości twórczości Akiry Kurosawy upatrywać winniśmy w doskonałej umiejętności adaptacji dzieł światowej literatury. Możemy zaryzykować stwierdzenie, że dzięki łączeniu różnych tradycji kulturowych tworzył on uniwersalne obrazy i przejmujące opowieści o meandrach ludzkiego losu, będąc tym samym zgodnym z myślą rumuńskiego filozofa Émila Ciorana, że „ten, kto organicznie przynależy do jakiejś cywilizacji, nie jest w stanie ustalić natury toczącego ją zła. Jego diagnoza wcale się nie liczy” . Ustawienie się Kurosawy w roli nie tego, który „wie” i potrafi uleczyć, a jedynie ukazującego złożoność człowieczego losu, posiada buddyjskie odniesienia. I być może dlatego jego filmy nie są przeładowane umoralniającymi opowiastkami, ukazującymi w banalny sposób podział na dobro i zło. Dlatego też możemy rzec o Kurosawie, że „nie ma (…) ani nie proponuje żadnego remedium. Ponieważ wie, że nie poddaje się kuracji przeznaczenia, wobec nikogo nie pozuje na uzdrowiciela. Jego jedyną ambicją jest stanąć na wysokości Nieuleczalnego” . Kurosawa ukazuje świat takim, jaki jest, czyli bez upiększeń, ale i zbytniej przesady w obrazowaniu jego okropieństwa. Bowiem świat sam w sobie jest okrutny, o czym przekonuje nas chociażby film Na dnie (Donzoko, 1957), ale trzeba umieć odnaleźć w nim promień sensu, jak Watanabe – bohater Piętna śmierci (Ikiru, 1952). Remedium na cierpienia wywołane zanurzeniem się w brutalny świat jest wrażliwość dla drugiego człowieka (buddyjskie współczucie), która wymyka się wszelkim próbom kodyfikacji moralnych wskazań.
Sposób posługiwania się obrazem, słowem i dźwiękiem czyni z Kurosawy jednego z najważniejszych twórców światowej kinematografii. Wypada wspomnieć, że karierę reżyserską rozpoczął on w latach 40. XX wieku nowatorskim filmem Saga o judo (Sanshirō Sugata, 1943), a zakończył refleksją na temat przemijania zawartą w Madadayo z 1993 roku. Okres 50 lat pracy twórczej obfitował nie tylko w nietypowe dla japońskiej kinematografii filmy, lecz także obrazy przełomowe dla światowego kina. Stanie się to bardziej wyraźne, kiedy zwrócimy uwagę na takie dzieła, jak: Pijany anioł (Yoidore tenshi, 1948), Rashomon (Rashōmon, 1950), wspomniane już Piętno śmierci, Siedmiu samurajów (Shichinin no samurai, 1954), Tron we krwi (Kumonosu-jō, 1957), Ukryta forteca (Kakushi toride no san akunin, 1958), Dersu Uzała (Derusu Uzāra, 1975), Ran (Ran, 1985) czy Sny (Yume, 1990). Warto także przypomnieć, że na przestrzeni 31 filmów, które nakręcił, dał się poznać jako baczny obserwator zmian zachodzących w Japonii po II wojnie światowej. Umiejętnie ukazywał stopień zubożenia japońskiego społeczeństwa, problem chorób, a przede wszystkim bezsensowność działań wojennych. Sprawnie balansując pomiędzy różnorodnymi gatunkami filmowymi, jak kryminał, filmy obyczajowe czy historyczne, tworzył znakomite dzieła ukazujące losy powojennej Japonii, lecz także posiadające wymowę ogólnoludzką. Ponadto żadnemu z japońskich reżyserów nie udało się połączyć w tak wybitny sposób wzorów własnej kultury z trendami intelektualnymi, jakie powstały na Zachodnie. Zapewne dużo racji ma Donald Keene twierdząc, że Kurosawie udało się wyrazić japońską wrażliwość za pomocą medium stworzonego w innym kręgu kulturowym . I być może dlatego jest on inspiracją dla artystów i twórców filmowych na całym świecie.
Twórczość filmowa Akiry Kurosawy, podobnie jak Kenjiego Mizoguchiego i Yasujirō Ozu, jest w Europie dość dobrze znana i ceniona. Niestety, w Polsce kino japońskie nadal pozostaje stosunkowo mało znane, co możemy ocenić po ilości filmów i publikacji dostępnych na polskim rynku . Dlatego zasadnym wydaje nam się zaprezentowanie Czytelnikowi niniejszej książki, będącej rezultatem pracy zespołu badaczy reprezentujących różnorodne dziedziny nauk społecznych i humanistycznych z kilku ośrodków naukowych w Polsce i w Niemczech. Wybór artykułów podporządkowany został ukazaniu twórczości Kurosawy jako wybitnego artysty, jego wpływów na zachodnią kulturę, poruszanych przez niego tematów oraz specyfiki jego twórczości. Książkę rozpoczyna artykuł Łukasza A. Plesnara, poświęcony porównaniu Siedmiu samurajów Kurosawy z Siedmioma wspaniałymi (The Magnificent Seven, 1960) Johna Sturgesa, ukazujący film japońskiego reżysera jako wyjątkowy i niezwykle wdzięczny dla nieograniczonych kulturowo i językowo nawiązań. Unikatowość twórczości Kurosawy przejawia się także w tym, że jego filmy stanowią kanwę dla popkulturowej serii komiksów Usagi Yojimbo, o czym pisze Dariusz Czywilis. Zdaniem kolejnego autora, Davida Weißa, filmy kostiumowe jidai geki Kurosawy charakteryzują się obecnością figury trickstera, dzięki czemu wprowadził on nowy sposób opowiadania o rodzimej historii. Z kolei w tekście Marcina Lisieckiego ukazane zostają filozoficzne wątki zawarte we wczesnych obrazach japońskiego reżysera. Podobną tematykę podejmuje Dariusz Wojciechowski, na podstawie filmu Skandal wskazując na obecność i znaczenie moralnych dylematów w kulturze masowej. Trud analizy jednego z najbardziej enigmatycznych filmów Kurosawy, czyli Rashomona, podjął Igor Wysocki, proponując rozwiązanie postawionego przez niego problemu. Pamiętać należy, że film to nie tylko obraz, ale także i dźwięk. Tej tematyce poświęcony jest artykuł Marty Wesołowskiej, która ukazuje, w jaki sposób Kurosawie udało się połączyć tradycyjną japońską muzykę z zachodnią. Uwaga Adrianny Wosińskiej, następnej autorki, skupia się na opisaniu tego, w jaki sposób reżyser postrzegał kobiety i jaką wyznaczał im rolę w swoich filmach. Przedostatni artykuł, napisany przez Toshikazu Seguchiego, poświęcony został opisaniu wagi filmu Saga o judo w popularyzowaniu w Japonii judo oraz jego znaczeniu dla japońskiej kultury masowej. Tom kończy tekst Joanny Zaremby-Penk, ukazujący, w jaki sposób twórczość Kurosawy obecna jest w japońskiej kulturze popularnej.
Jako redaktorzy niniejszej książki mamy nadzieję, że przyczyni się ona do pogłębienia wiedzy na temat twórczości Akiry Kurosawy, jednego z najznakomitszych twórców światowej kinematografii, do podjęcia rzuconych przez niego wyzwań w postaci dyskusji nad conditio humana i wreszcie do przeżycia wielkiej przygody, jaką jest obcowanie z wybitnymi filmami japońskiego Mistrza.
Lew Tołstoj, Wojna i pokój, t. 2, PIW, Warszawa 1979, s. 716.
Émil Cioran, Pokusa istnienia, Wydawnictwo KR, Warszawa 2003, s. 21.
Tamże.
Donald Keene, Kurosawa, „Grant Street” 1(4)/1982, s. 154.
W przypadku Kurosawy na polskim rynku wydawniczym ukazało się pięć książek poświęconych twórczości Kurosawy: Akira Kurosawa Alicji Helman (Warszawa 1970), Góra stoi! Próba analizy filmu „Sobowtór” Grzegorza Królikiewicza (Łódź 1995), Film japoński a kultura europejska. Obcość przezwyciężona? Anety Pierzchały (Kraków 2005), Akira Kurosawa – twórca japoński, twórca światowy, pod redakcją Wioletty Laskowskiej-Smoczyńskiej i Piotra Kletowskiego (Kraków 2011) oraz Akira Kurosawa. Artysta pogranicza Michała Bobrowskiego (Kraków 2012). Dodatkowo w polskiej dystrybucji dostępna jest większość filmów Kurosawy.
W jednej z najbardziej przejmujących scen w filmie Akiry Kurosawy Niebo i piekło (Tengoku to jigoku, 1963), ukazującej ostatnie spotkanie Kindo Gondo (Toshirō Mifune) z porywaczem i mordercą Ginjirō Takeuchim (Tsutomu Yamazaki), padają niezwykle ważne słowa: „Wolę poznać prawdę, nawet jeśli jest brutalna”. Wypowiadający je czarny charakter próbuje do ostatniej chwili zmierzyć się ze światem, lecz do zaoferowania ma jedynie cierpienie i śmierć. Niczym Rodion Raskolnikow ze Zbrodni i kary Fiodora Dostojewskiego, tworzy pozór swojej wyższości i wyłamania się z ram norm społecznych. W konfrontacji z rzeczywistością ponosi on klęskę nie dlatego, że normy społeczne posiadają imperatywny wymiar obowiązywania, lecz z tego względu, iż źle zrozumiał sposoby przewartościowania rzeczywistości i tego, co ona oferuje. Jednakże Kurosawa nie stworzył umoralniającej opowieści, jak uczynił to Dostojewski, lecz wskazał jedynie na złożoność rzeczywistości i różnorodność naszych weń uwikłań. My, jako widzowie, zostajemy postawieni przed koniecznością zmierzenia się z własnym życiem i jego cieniami – niczym Gondo, widzący swoją twarz odbijającą się w czarnej rolecie, za którą przed chwilą widniała twarz zrozpaczonego Ginjirō. Kurosawa, chociaż nie widać tego wprost, bliższy był twórczości Lwa Tołstoja i Maksyma Gorkiego niż Dostojewskiego w stawianiu pytań o istotę człowieczeństwa. W Wojnie i pokoju Tołstoja odnaleźć możemy słowa, które znakomicie charakteryzują twórczość Kurosawy:
Działania ludzi podlegają ogólnym, niezmiennym prawom, wyrażanym przez statystykę. Na czym więc polega odpowiedzialność człowieka przed społeczeństwem, odpowiedzialność, której pojęcie wypływa z uświadomienia wolności?
Podkreślając znaczenie wolności człowieka możemy zrozumieć, w jakim stopniu filmy Kurosawy wykraczają poza banalne schematy pesymistycznych lub optymistycznych opowieści. Brak w nich bowiem jednoznacznych odpowiedzi, prostej recepty na cierpienie wynikające z uwikłania się w świat.
Wyjątkowości twórczości Akiry Kurosawy upatrywać winniśmy w doskonałej umiejętności adaptacji dzieł światowej literatury. Możemy zaryzykować stwierdzenie, że dzięki łączeniu różnych tradycji kulturowych tworzył on uniwersalne obrazy i przejmujące opowieści o meandrach ludzkiego losu, będąc tym samym zgodnym z myślą rumuńskiego filozofa Émila Ciorana, że „ten, kto organicznie przynależy do jakiejś cywilizacji, nie jest w stanie ustalić natury toczącego ją zła. Jego diagnoza wcale się nie liczy” . Ustawienie się Kurosawy w roli nie tego, który „wie” i potrafi uleczyć, a jedynie ukazującego złożoność człowieczego losu, posiada buddyjskie odniesienia. I być może dlatego jego filmy nie są przeładowane umoralniającymi opowiastkami, ukazującymi w banalny sposób podział na dobro i zło. Dlatego też możemy rzec o Kurosawie, że „nie ma (…) ani nie proponuje żadnego remedium. Ponieważ wie, że nie poddaje się kuracji przeznaczenia, wobec nikogo nie pozuje na uzdrowiciela. Jego jedyną ambicją jest stanąć na wysokości Nieuleczalnego” . Kurosawa ukazuje świat takim, jaki jest, czyli bez upiększeń, ale i zbytniej przesady w obrazowaniu jego okropieństwa. Bowiem świat sam w sobie jest okrutny, o czym przekonuje nas chociażby film Na dnie (Donzoko, 1957), ale trzeba umieć odnaleźć w nim promień sensu, jak Watanabe – bohater Piętna śmierci (Ikiru, 1952). Remedium na cierpienia wywołane zanurzeniem się w brutalny świat jest wrażliwość dla drugiego człowieka (buddyjskie współczucie), która wymyka się wszelkim próbom kodyfikacji moralnych wskazań.
Sposób posługiwania się obrazem, słowem i dźwiękiem czyni z Kurosawy jednego z najważniejszych twórców światowej kinematografii. Wypada wspomnieć, że karierę reżyserską rozpoczął on w latach 40. XX wieku nowatorskim filmem Saga o judo (Sanshirō Sugata, 1943), a zakończył refleksją na temat przemijania zawartą w Madadayo z 1993 roku. Okres 50 lat pracy twórczej obfitował nie tylko w nietypowe dla japońskiej kinematografii filmy, lecz także obrazy przełomowe dla światowego kina. Stanie się to bardziej wyraźne, kiedy zwrócimy uwagę na takie dzieła, jak: Pijany anioł (Yoidore tenshi, 1948), Rashomon (Rashōmon, 1950), wspomniane już Piętno śmierci, Siedmiu samurajów (Shichinin no samurai, 1954), Tron we krwi (Kumonosu-jō, 1957), Ukryta forteca (Kakushi toride no san akunin, 1958), Dersu Uzała (Derusu Uzāra, 1975), Ran (Ran, 1985) czy Sny (Yume, 1990). Warto także przypomnieć, że na przestrzeni 31 filmów, które nakręcił, dał się poznać jako baczny obserwator zmian zachodzących w Japonii po II wojnie światowej. Umiejętnie ukazywał stopień zubożenia japońskiego społeczeństwa, problem chorób, a przede wszystkim bezsensowność działań wojennych. Sprawnie balansując pomiędzy różnorodnymi gatunkami filmowymi, jak kryminał, filmy obyczajowe czy historyczne, tworzył znakomite dzieła ukazujące losy powojennej Japonii, lecz także posiadające wymowę ogólnoludzką. Ponadto żadnemu z japońskich reżyserów nie udało się połączyć w tak wybitny sposób wzorów własnej kultury z trendami intelektualnymi, jakie powstały na Zachodnie. Zapewne dużo racji ma Donald Keene twierdząc, że Kurosawie udało się wyrazić japońską wrażliwość za pomocą medium stworzonego w innym kręgu kulturowym . I być może dlatego jest on inspiracją dla artystów i twórców filmowych na całym świecie.
Twórczość filmowa Akiry Kurosawy, podobnie jak Kenjiego Mizoguchiego i Yasujirō Ozu, jest w Europie dość dobrze znana i ceniona. Niestety, w Polsce kino japońskie nadal pozostaje stosunkowo mało znane, co możemy ocenić po ilości filmów i publikacji dostępnych na polskim rynku . Dlatego zasadnym wydaje nam się zaprezentowanie Czytelnikowi niniejszej książki, będącej rezultatem pracy zespołu badaczy reprezentujących różnorodne dziedziny nauk społecznych i humanistycznych z kilku ośrodków naukowych w Polsce i w Niemczech. Wybór artykułów podporządkowany został ukazaniu twórczości Kurosawy jako wybitnego artysty, jego wpływów na zachodnią kulturę, poruszanych przez niego tematów oraz specyfiki jego twórczości. Książkę rozpoczyna artykuł Łukasza A. Plesnara, poświęcony porównaniu Siedmiu samurajów Kurosawy z Siedmioma wspaniałymi (The Magnificent Seven, 1960) Johna Sturgesa, ukazujący film japońskiego reżysera jako wyjątkowy i niezwykle wdzięczny dla nieograniczonych kulturowo i językowo nawiązań. Unikatowość twórczości Kurosawy przejawia się także w tym, że jego filmy stanowią kanwę dla popkulturowej serii komiksów Usagi Yojimbo, o czym pisze Dariusz Czywilis. Zdaniem kolejnego autora, Davida Weißa, filmy kostiumowe jidai geki Kurosawy charakteryzują się obecnością figury trickstera, dzięki czemu wprowadził on nowy sposób opowiadania o rodzimej historii. Z kolei w tekście Marcina Lisieckiego ukazane zostają filozoficzne wątki zawarte we wczesnych obrazach japońskiego reżysera. Podobną tematykę podejmuje Dariusz Wojciechowski, na podstawie filmu Skandal wskazując na obecność i znaczenie moralnych dylematów w kulturze masowej. Trud analizy jednego z najbardziej enigmatycznych filmów Kurosawy, czyli Rashomona, podjął Igor Wysocki, proponując rozwiązanie postawionego przez niego problemu. Pamiętać należy, że film to nie tylko obraz, ale także i dźwięk. Tej tematyce poświęcony jest artykuł Marty Wesołowskiej, która ukazuje, w jaki sposób Kurosawie udało się połączyć tradycyjną japońską muzykę z zachodnią. Uwaga Adrianny Wosińskiej, następnej autorki, skupia się na opisaniu tego, w jaki sposób reżyser postrzegał kobiety i jaką wyznaczał im rolę w swoich filmach. Przedostatni artykuł, napisany przez Toshikazu Seguchiego, poświęcony został opisaniu wagi filmu Saga o judo w popularyzowaniu w Japonii judo oraz jego znaczeniu dla japońskiej kultury masowej. Tom kończy tekst Joanny Zaremby-Penk, ukazujący, w jaki sposób twórczość Kurosawy obecna jest w japońskiej kulturze popularnej.
Jako redaktorzy niniejszej książki mamy nadzieję, że przyczyni się ona do pogłębienia wiedzy na temat twórczości Akiry Kurosawy, jednego z najznakomitszych twórców światowej kinematografii, do podjęcia rzuconych przez niego wyzwań w postaci dyskusji nad conditio humana i wreszcie do przeżycia wielkiej przygody, jaką jest obcowanie z wybitnymi filmami japońskiego Mistrza.
Lew Tołstoj, Wojna i pokój, t. 2, PIW, Warszawa 1979, s. 716.
Émil Cioran, Pokusa istnienia, Wydawnictwo KR, Warszawa 2003, s. 21.
Tamże.
Donald Keene, Kurosawa, „Grant Street” 1(4)/1982, s. 154.
W przypadku Kurosawy na polskim rynku wydawniczym ukazało się pięć książek poświęconych twórczości Kurosawy: Akira Kurosawa Alicji Helman (Warszawa 1970), Góra stoi! Próba analizy filmu „Sobowtór” Grzegorza Królikiewicza (Łódź 1995), Film japoński a kultura europejska. Obcość przezwyciężona? Anety Pierzchały (Kraków 2005), Akira Kurosawa – twórca japoński, twórca światowy, pod redakcją Wioletty Laskowskiej-Smoczyńskiej i Piotra Kletowskiego (Kraków 2011) oraz Akira Kurosawa. Artysta pogranicza Michała Bobrowskiego (Kraków 2012). Dodatkowo w polskiej dystrybucji dostępna jest większość filmów Kurosawy.
więcej..
