Cztery pory roku w Japonii - ebook

_Nieprzegrywający z deszczem_

Miyazawa Kenji (1931)

Nieprzegrywający z deszczem, nieprzegrywający z wichrem

Niepokonany przez śnieg ani przez letni skwar

Dbaj o mocne ciało wolne od pożądania

Nie chowaj złości ni urazy, zawsze uśmiechaj się spokojnie

Cztery kubki brązowego ryżu miso i garstka warzyw każdego dnia

Obserwuj wszystko bezstronnie i bezinteresownie

Patrz, słuchaj, zrozum aż do głębi, nigdy nie zapominaj wyuczo­nych lekcji

Mieszkaj w skromnym krytym strzechą domu w cieniu leśnych sosen

Na wschód, jeśli tam dziecko chore, idź i pielęgnuj je, aż wyzdrowieje

Na zachód, gdzie matka strudzona, idź i pomóż jej zebrać ryż

Na południe, gdzie kto umiera, idź i powiedz mu, że nie trzeba się bać

Na północ, gdzie walka i sprzeczka, idź i każ im zawrzeć pokój

W czasach suszy roń łzy, wędruj w rozterce w zimne lato

Nazwany nikim przez wszystkich, bez pochwały i niezauważony

Taką osobą pragnę być– Cóż to się z tobą ostatnio dzieje, Flo-chan? – Kyoko upiła łyczek piwa i odstawiła je na stół obok miseczki ze strączkami soi edamame.

– Właśnie, co się dzieje? – zapytał Makoto, strzepując popiół na talerz z resztkami kurczaka i znów zaciągając się papierosem. – Od jakiegoś czasu wyglądasz na przygnębioną.

Flo mocno chwyciła szklankę z herbatą ulung i roześmiała się z zakłopotaniem.

– Na przygnębioną? Nie, mam się całkiem dobrze!

Kyoko, Makoto i Flo siedzieli wokół niskiego stolika w izakayi Shinjuku słynącej z importowanych piw. Przyszli tam razem wprost z biura. Początkowo Flo odrzuciła zaproszenie, wymawiając się zmęczeniem i niechęcią do tłumów podziwiających kwitnące wiśnie – był to bowiem szczyt sezonu hanami. Jednakże Kyoko chwyciła ją za rękę i stanowczo pociągnęła ku wyjściu, zupełnie jak ochroniarz usuwający z budynku awanturnika.

– Idziesz z nami – oznajmiła, ignorując słabe protesty Flo. – Czy ci się to podoba czy nie.

A kiedy już znaleźli się w barze, Flo musiała przyznać, że dob­rze się czuje w miejscu niebędącym ani pracą, ani domem, ani kafejką w sąsiedztwie, w której przesiadywała z laptopem na kolanach – czyli w żadnym z jedynych trzech miejsc, gdzie spędzała czas przez ostatnie kilka miesięcy. Początkowo Kyoko i Makoto proponowali wyprawę do parku Ueno, aby rozsiąść się pod kwitnącymi drzewami, Flo jednak wygłosiła całą tyradę na temat wyższości piękna jesiennych liści nad mocno przereklamowaną sakurą, więc Kyoko przerwała jej i uparła się, by wobec tego poszli do ich ulubionej izakayi. Mały pub w japońskim stylu miał skromny wystrój, maty tatami na podłodze i rustykalne drewniane niskie stoły. W powietrzu unosiły się gęste kłęby dymu z papierosa Makoty, poza tym przy stołach siedziało tego wieczoru mniej gości niż zazwyczaj.

– Jesteś ostatnio jakaś dziwna. – Kyoko zmarszczyła czoło. – W ogóle z nami nie wychodzisz. Nie odpowiadasz na esemesy. Nawet nauczycielka kaligrafii ciągle pyta, dlaczego nie pojawiasz się na zajęciach. Musiałam okłamać Chie-sensei, że jesteś chora.

Flo milczała. Odstawiła szklankę herbaty ulung i obserwowała, jak Makoto wypuszcza kłąb dymu w kierunku sąsiedniego stolika. Dwie dziewczyny, które przy nim siedziały, rzuciły mu gniewne spojrzenia, ale nawet tego nie zauważył.

Kyoko ubrana była w swój dyżurny, nieskazitelny biurowy mundurek: różowy sweterek polo i kremowe spodnie, włosy związała w staranny koński ogon, a jej makijaż był jak zwyk­le bardzo delikatny. Flo zawsze odrobinę zazdrościła Kyoko, że ta zupełnie bez żadnych starań i wysiłków wyglądała niewiarygodnie pięknie. Tymczasem biurowy strój Flo był niechlujny i znoszony, zdecydowanie niezgodny z zasadami ubioru obowiązującymi japońskiego pracownika. Jedyna ele­gancja, na jaką była w stanie się zdobyć, to włożenie luźnych spodni i koszuli z kołnierzykiem. Makoto wyglądał jak każdy inny tokijski salaryman, urzędnik harujący za niewielkie pieniądze, a jedynym wyróżniającym się w jego stroju dodatkiem był szykowny kasztanowy krawat, który Kyoko wybrała dla niego w Ginzie miesiąc wcześniej. Teraz właśnie trochę go rozluźnił.

– Przepraszam, jeśli jestem zbyt bezpośrednia – odezwała się Kyoko, ściszając nieco głos.

Słysząc to, Flo nie mogła powstrzymać uśmiechu – Kyoko zawsze była bezpośrednia! To jedna z rzeczy, za które ją ceniła.

– Po prostu martwiłam się, że… no, nie wiem. Że nie chcesz się już ze mną przyjaźnić.

– Nie! – zawołała Flo natychmiast, przestraszona. – Oczy­wiście, że nie!

Kyoko była jedną z jej najbliższych przyjaciółek w Tokio. Nie powiedziałaby, że jest jej najlepszą przyjaciółką – najlepszy oznacza stopień zażyłości, którym nie darzyła nikogo w tym mieście. Nikogo z wyjątkiem Yuki. Kiedy Flo i Kyoko zaczęły się spotykać po pracy, uczęszczać razem na lekcje kaligrafii w Chibie, Flo miała nawet nadzieję – no wiecie – na coś więcej. Ale Bogu dzięki, zanim zdążyła cokolwiek zrobić, wpakować się w krępującą sytuację, odkryła, że Kyoko widuje się z mężczyzną, którym jest poważnie zainteresowana. Na szczęście facetem tym okazał się Makoto, miły kolega z pracy, którego Flo już znała i lubiła, była więc bardzo szczęśliwa, że może spotykać się z tą parą, nigdy nie czując się jak piąte koło u wozu.

Jeszcze kilka tygodni wcześniej środowy wieczorny obiad był rytuałem ich trójki, szczególnie odkąd Flo ograniczyła liczbę dni spędzanych w biurze. Otrzymała godny pozazdroszczenia przywilej pracy jedynie do środy, a czwartek, piątek i sobotę poświęcała na swoje projekty translatorskie w bibliotece. Jednakże już od dłuższego czasu nie wychodziła z przyjaciółmi. Kiedy to ostatni raz się spotkali? Miesiąc temu? Dwa?

– Nawet Makoto zauważył, że jesteś jakaś inna – powiedziała szybko Kyoko, przechodząc z japońskiego na angielski, żeby wykluczyć go z tej rozmowy. – A on zwykle jest kompletnym ignorantem w kwestii kobiet.

Makoto wytężył słuch, by zrozumieć znakomity angielski Kyoko, i udało mu się pojąć co nieco z tego, co mówiła. Kyoko zachichotała, obserwując jego wysiłki.

– To prawda – przyznał po angielsku, skromnie, ale z pewnym zakłopotaniem.

Biedny Makoto. Siedział obok Kyoko, po przeciwnej stronie stołu. Już zamierzał znowu strzepnąć popiół na talerz z kośćmi kurczaka, ale dała mu lekkiego klapsa w nadgarstek. Pochylił nieco głowę i sięgnął po popielniczkę, którą przesunęła w jego stronę.

– No dalej, Flo-chan – zachęcała Kyoko przyjaźnie, znów po japońsku. – Możesz nam powiedzieć.

Flo zagryzła wargi. Rzuciła okiem na swój telefon – żadnych nowych wiadomości.

Ogólnie rzecz biorąc, Flo była otwarta i uczciwa, lecz nigdy nie dzieliła się z nikim swoim prywatnym życiem, nawet z tymi dwojgiem. Przede wszystkim nie miała ochoty rozmawiać z ni­mi o Yuki. Czy Kyoko i Makoto byliby zdziwieni, dowiedziawszy się, że Flo umawia się na randki z kobietami? Prawdopodobnie nie – nigdy niczego podobnego nie powiedzieli – mimo to Flo nie przyznała im się do tego, uznając, że to wyłącznie jej sprawa. A teraz znali się już tak długo, że nawet nie miała pojęcia, jak poruszyć ten temat. Sprawiała wrażenie, jakby obwarowała się potężnym murem, nieprzeniknioną barierą, i perspektywa wpuszczenia kogokolwiek do środka zdawała jej się przerażająca. Czuła się znacznie pewniej – o wiele bezpieczniej – w tej swojej zamkniętej przestrzeni. Więc nie, nigdy nie rozmawiała z nimi o Yuki. Ani o tym, jak się poznały, ani o tym, że Yuki się do niej wprowadziła, a już szczególnie o planowanym wyjeździe Yuki do Nowego Jorku za miesiąc, o jej przyszłej pracy w księgarni i nauce angielskiego w szkole językowej. To właśnie związek z Yuki, bardziej niż wszystko inne, był przyczyną jej przygnębienia w ostatnim czasie.

Więc nie, Flo nie była w stanie o tym rozmawiać. Zrobiła więc to, co uczyniłby każdy na jej miejscu: skorzystała z okazji, by zwekslować rozmowę na inne niepokojące ją życiowe dylematy. Co prawda, były równie pilne, ale łatwiej było o nich rozmawiać w towarzystwie.

– Po prostu… – zaczęła.

– Tak? – Makoto skinął głową.

– Mów – zachęciła Kyoko, nie umiejąc ukryć podniecenia.

– Mam ostatnio pewne wątpliwości.

– Jakie wątpliwości? – spytała natychmiast Kyoko.

Flo skuliła ramiona i utkwiła wzrok w stole niezdolna spojrzeć w oczy żadnemu z nich.

– Pewnie to zabrzmi melodramatycznie. – Zamilkła na chwilę. – Ale… Po prostu nie jestem pewna, co robię z własnym życiem.

Kyoko i Makoto siedzieli w milczeniu, czekając, aż powie coś więcej. Makoto zgasił papierosa. Flo mówiła dalej.

– To znaczy… nie wiem, czy znajduję jeszcze jakąkolwiek przyjemność… no wiecie… w tym, co robię.

– Och, Flo-chan. – Na doskonałej twarzy Kyoko pojawiły się zmarszczki, kiedy przybrała pełen głębokiej troski wyraz. – Czy praca w biurze przeszkadza ci w twoich tłumaczeniach? Bo jeśli tak, możemy zmniejszyć ci liczbę godzin. Możemy…

– Nie – zaprzeczyła Flo, kręcąc głową. – Nie o to chodzi.

– Tęsknisz za Portlandem? – spytał Makoto. – Tęsknisz za rodziną?

– No… – Flo jąkała się i zacinała, szukając słów. – Brakuje mi mamy, tak. Oczywiście. I czasem brakuje mi Portlandu. Ale nie to mnie dręczy.

– Powiedz nam!

Kyoko i Makoto nachylili się ku niej dokładnie w tej samej chwili. Flo trudno było oprzeć się wrażeniu, że jest przesłuchiwana, ale nie mogła mieć im tego za złe. Byli jej przyjaciółmi, a tak właśnie postępują przyjaciele, prawda? Troszczą się o siebie wzajemnie. Jakże niewdzięczna była, tak długo odsuwając ich od swoich spraw.

Podciągnęła rękawy swetra i oparła nagie łokcie na brzegu stołu.

– Po prostu… nie jestem pewna, czy czytanie sprawia mi jeszcze radość. – Przerwała, bo kiedy tylko wypowiedziała te słowa, poczuła się głupio.

Kyoko i Makoto wyglądali na zaskoczonych, ale brnęła dalej.

– To znaczy zawsze sądziłam, że literatura i tłumaczenie to najważniejsze rzeczy w moim życiu. Pracowałam tak ciężko nad przekładem tej książki i jej publikacją…

– To wspaniała książka – przerwała jej Kyoko – i wykonałaś fantastyczną pracę. Jesteś znakomitą tłumaczką…

Makoto szturchnął ją delikatnie, zanim zapalił kolejnego papierosa.

– Przepraszam – powiedziała Kyoko, odchylając się lekko do tyłu. – Proszę, mów dalej.

– Nie, wszystko w porządku – zapewniła Flo. Nigdy nie potrafiła w naturalny sposób przyjmować pochwał Kyoko. Ani w ogóle żadnych pochwał. Jakże pusto brzmiały słowa! Ale i tymi przemyśleniami nie była gotowa z nikim się dzielić. – Jestem zadowolona z pracy, którą wykonałam, teraz zaś czuję się… no… jakaś pusta. Nie chcę wyglądać na niewdzięcznicę, ale… Boże, czuję się teraz jak jakaś zrzędliwa malkontentka. O ja nieszczęsna!

Flo potrząsnęła głową i upiła kolejny łyk herbaty. Ależ się nad sobą użala! Powinna była trzymać buzię na kłódkę, zamiast ich tym wszystkim obarczać.

– Wcale nie, Flo-chan – zapewniła Kyoko szybko. – Wcale. Każdy problem jest ważny, niezależnie od tego, czy mały, czy duży.

– Myślę, że rozumiem, co czujesz – powiedział Makoto, kiwając życzliwie głową.

Kyoko spojrzała na niego, zmrużywszy oczy.

– Co masz na myśli?

Makoto mlasnął z udawaną irytacją.

– Flo spełniła swoje marzenie.

– Co ty wiesz o jej marzeniach? – spytała Kyoko, przewra­cając oczami.

– No, niekoniecznie o jej marzeniach. Ale wiem co nieco o marzeniach w ogóle. – Zaciągnął się głęboko papierosem i znów wypuścił wielki obłok dymu w kierunku dziewczyn przy sąsiednim stoliku, które tym razem z niesmakiem rozpędziły po­wietrze przed swymi nosami. Makoto mówił dalej zanurzony we własnym małym świecie. – Spełnienie marzenia może być czasem niebezpieczne.

– A wydaje ci się, że kim ty, do cholery, jesteś? – z drwiną rzuciła Kyoko i pokręciła głową. – Siedzisz tu, palisz i próbujesz wygłaszać jakieś głębokie filozoficzne prawdy. Zachowujesz się jak jakaś hollywoodzka gwiazda filmowa. Nie przerywaj! Flo-chan była w trakcie tłumaczenia nam, jak się czuje, a ty tu nagle paplasz o marzeniach, jakbyś dokładnie wiedział, o czym ona mówi. Siedź cicho. Słuchaj.

Makoto poruszył głową.

– Bo sądzę, że wiem, o czym ona mówi…

– Pozwól jej skończyć!

– A może to ty pozwoliłabyś mi __ skończyć!?

Flo nie mogła powstrzymać śmiechu, słuchając tej ich udawanej sprzeczki. Wiedziała, że robią to dla żartów ze względu na nią – jak duet ze skeczu manzai – żeby ją rozweselić i podnieść na duchu. Nachyliła się ku nim i podniosła rękę.

– Proszę, nie kłóćcie się. Mam po prostu na myśli… Sądzę, że Makoto ma trochę racji. Co człowiek robi, kiedy już spełni swoje największe marzenie? Co robić potem?

Makoto znów zapalił papierosa i oparł się na krześle, z zadowoleniem splótłszy ramiona.

– Sądziłem, że to właśnie masz na myśli.

Rzucił szybkie spojrzenie Kyoko, która potrząsała głową, parodiując jego zachowanie. Zignorował ją, znów spojrzawszy na Flo i mówiąc dalej:

– Zupełnie jak ci faceci, którzy biorą udział w zawodach Street Fighter II.

– Czyli? – dopominała się wyjaśnienia tym razem szczerze poirytowana Kyoko. – Gdzie tu podobieństwo?

– Pozwól mi skończyć! – zawołał, tracąc nieco cierpliwość.

– Wszystko ci się kojarzy ze Street Fighter II – gderała Kyoko. – Wszystko porównujesz z tą grą. A nawet nie jesteś w niej dobry. Za każdym razem zbierasz ode mnie w tyłek.

– Ciiicho!

Flo znów się roześmiała, a Kyoko i Makoto starali się zachować powagę.

– Próbuję powiedzieć – tłumaczył Makoto – że po spełnieniu jednego marzenia wymyślasz sobie następne… Może… – Zamilkł speszony.

Kyoko westchnęła.

– I właśnie teraz musiałyśmy cię słuchać. Słuchać tego wszystkiego… Po co?

Makoto nachylił głowę.

– Może w moich myślach brzmiało to trochę mądrzej i zanim to powiedziałem, wydawało się bardziej pomocne.

– Może powinieneś więcej słuchać i mniej mówić.

Kyoko rzuciła Makoto gniewne spojrzenie, potem uśmiechnęła się do Flo, która odwzajemniła uśmiech. Odrobinę ją to podniosło na duchu, ale zostało jeszcze sporo do wyjaśnienia.

– Po prostu czytam te wszystkie książki i w żadnej nie znajduję inspiracji.

Kyoko skinęła głową.

Flo mówiła dalej:

– Muszę znaleźć tę właściwą do przetłumaczenia, ale jakoś jej nie widać.

Makoto zgasił papierosa i wydmuchał dym przez nos.

– Pojawi się, Flo-chan – zapewnił ją, patrząc na Kyoko. – Ta właściwa pojawi się w odpowiednim czasie. Musisz po prostu być cierpliwa.

Rozstawszy się z przyjaciółmi przy wejściu na dworzec Shinjuku, Flo wracała do domu pociągiem. Kyoko delikatnie ścisnęła jej ramię na pożegnanie, a Makoto uśmiechnął się i pomachał jej, a potem oboje odeszli pełną ludzi halą dworcową w kierunku swojego peronu. Zwykle, od czasu kiedy zdarzyło jej się jechać w bardzo zatłoczonym wagonie, w którym ktoś zwymiotował, Flo starała się unikać ostatniego wieczornego pociągu. Nie miała ochoty ponownie doświadczyć czegoś podobnego.

Zająwszy miejsce, znów bezmyślnie sprawdziła telefon, nie dostała jednak żadnych wiadomości. Przejrzała media społecznościowe i nie znalazła żadnych powiadomień. Zamiast nich na ekranie pojawiały się zdjęcia różnych rzeczy, które właściwie jej nie interesowały – przypominając jej, że nie jest teraz na wakacjach, że od dawna nie była w żadnej eleganckiej restauracji, że nie ma dziecka, że nie jest mężatką i że kiedy Yuki opuści ją w przyszłym miesiącu, zostanie wkrótce zupełnie sama, chyba że także wyjedzie. Jej ostatni post pochodził sprzed dwóch miesięcy, dotyczył recenzji książki, którą przełożyła dla drugorzędnego wydawnictwa. Ostatnio traciła nawet ochotę do promowania własnej pracy. Chociaż tak naprawdę nie bardzo było co promować.

Zaczęła pisać wiadomość na temat tłumaczeń – od pewnego czasu ciągle dodawała coś do starego wątku o swoich ulubionych japońskich słowach:

木漏れ日 (_komorebi_) – słońce przesączające się przez listowie

Ale wszyscy już znali to słowo, prawda? Widziała je w mnóstwie wpisów na blogach zatytułowanych: „Dziesięć najpopularniejszych nieprzetłumaczalnych słów!”. Jak na ironię, wszystkie dziesięć wymienionych słów zostało omówione w artykule. Usunęła wpis o _komorebi_ i umieściła kolejny:

諸行無常 (_shogyo mujo_) – niestałość ziemskich rzeczy

Pozwoliła sobie na drwiący uśmieszek, zanim i ten usunęła.

Pociąg toczył się wolno po torach linii Yamanote, a ona patrzyła na szare strzeliste budynki i krzykliwe billboardy w centrum Tokio, uciekające za oknem na tle nocnego nieba. Kiedy tak spowszedniało jej to miasto? Ludzie w rodzinnym Oregonie nie uwierzyliby w to, co ona tu widzi codziennie, ale Flo tak przywykła do pejzażu Tokio, że stało się teraz dla niej nieciekawe i prozaiczne. Trochę nudne. Cóż za okropna myśl. Tokio. Nudne. Nawet uroczystości świąt hanami już jej nie pasjonowały – powiedziała o tym Kyoko.

Czy miała dosyć Japonii? Może powinna przenieść się z Yuki do Nowego Jorku?

Przyszły miesiąc – data wyjazdu Yuki. Wcześniej czy później będzie musiała podjąć decyzję.

Rozejrzała się po wagonie, desperacko szukając czegoś, co pozwoliłoby odwrócić uwagę od lęków kłębiących się w jej głowie. Wolała nawet rozmyślać o pracy, chociaż oczywiście przez ostatnie miesiące nie była nią zbytnio obciążona.

Od kiedy została niepełnoetatowym współpracownikiem firmy, zasadniczo sama mogła decydować o swoim grafiku. Kyoko, jako jej bezpośrednia przełożona, była niezwykle życzliwa i wyrozumiała w kwestii liczby godzin i obowiązków Flo. Ale o dziwo, kiedy Flo ograniczyła czas spędzany w biurze, zaczęło brakować jej towarzystwa wszystkich tych ludzi. Biurowi koledzy służyli ogromnym wsparciem w jej wyprawie w świat przekładu literackiego i bardzo cieszyli się z jej sukcesów.

Zorganizowali nawet dla Flo małą promocję, kiedy ukazał się jej pierwszy przekład, zbiór opowiadań _science fiction_, które napisał Nishi Furuni, __ jeden z jej ulubionych pisarzy. Kyoko i Makoto sprawili jej tym prawdziwą niespodziankę. Urządzili ją w prywatnej części swojej ulubionej izakayi i przynieśli egzemplarze książki, żeby mogła je podpisywać.

Pojawili się nawet dwaj synowie zmarłego autora, żeby jej pogratulować. Ależ z nich para! Starszy brat, Ohashi, miał na sobie purpurową bandanę i formalne kimono i chętnie rozdawał autografy przypadkowym fanom spośród publiczności. Był niegdyś sławnym gawędziarzem rakugo i po wygraniu walki z alkoholizmem i bezdomnością powrócił do teatrów rakugo w Shinjuku. Cały wieczór popijał gorącą herbatę, podczas gdy jego młodszy brat Taro powoli sączył piwo. Poprosili Flo o przeczytanie krótkiego fragmentu jednego z opowiadań ze zbioru zatytułowanego _Copy Cat_ – ona czytała swój angielski przekład, a Ohashi ten sam fragment po japońsku. On wystąpił pierwszy. Flo podziwiała jego niewiarygodną umiejętność opowiadania, sposób, w jaki całkowicie zmieniał głosy poszczególnych postaci, jego wyczucie komizmu i pomysłowe gesty ożywiające spektakl. Przyglądała się słuchającemu brata Taro i zauważyła łzę w jego oku i pojawiający się na jego twarzy wyraz radosnej dumy, która niemal pozwoliła jej zapomnieć o własnej tremie.

Ponad wszystko jednak ogarniał ją przytłaczający lęk. Starała się wyglądać na odważną i szczęśliwą, ale tak naprawdę, głęboko w środku, była potwornie przerażona. Przerażona sobą. Tygodniami zamieszczała w Internecie ogłoszenia, z entuzjazmem zapraszając gości na promocję. Teraz więc, gdy się pojawili, odczuła ogromną presję, żeby ich nie zawieść, żeby czuli, że warto było przyjść.

W porównaniu z Ohashim, zawodowym artystą, wypadła blado. Jej głos brzmiał dziwnie i pompatycznie. Czuła się niezręcznie i nieswojo, gdy wszyscy utkwili w niej wzrok, więc zacinała się na najprostszych angielskich słowach. Czytając zdanie, które zawsze uważała za niezwykle zabawne, odważyła się nawet podnieść wzrok znad kartki, by spojrzeć na słuchaczy, ale ku jej przerażeniu nikt się nie śmiał – jej pełen niepewności sposób czytania najpewniej całkowicie położył humor. Dzień wcześniej, kiedy ćwiczyła tekst przed występem, zauważyła nawet literówkę na pierwszej stronie opowiadania. Literówkę! Po tak dokładnej i skrupulatnej redakcji! Poprawiła ją piórem, ale i tak nieporadnie zacięła się w tym miejscu podczas czytania. Oczywiście wszyscy byli bardzo mili i pełni wsparcia, oklaskiwali ją, gdy skończyła, nie mogła jednak pozbyć się uczucia, że nie był to sukces. Było w niej samej coś okropnie rozczarowującego – nawet żenującego – a słuchacze nie okazywali tego jedynie z uprzejmości. Choć zapewne tak właśnie w skrytości ducha myśleli.

Siedząc teraz w pociągu, ponownie przeżywała ten wieczór w myślach.

Wydawało się to tak dawno temu.

Czy przełoży jeszcze kiedyś znowu jakąś książkę? Sądziła, że wydanie tłumaczenia sprawi jej wielką radość – i tak było, niezaprzeczalnie. Była niesamowicie dumna z całej pracy, jaką włożyła w przekład tej książki. A jednak wniosło to do jej życia stres i poczucie zagubienia, których wcześniej w nim nie było. W pewnym sensie, jako publikowana tłumaczka, czuła się teraz bardziej zagubiona – mniej pewna siebie niż wówczas, gdy pracowała nad spełnieniem swego marzenia.

Makoto trafił w samo sedno.

_Spełnienie marzenia bywa czasem niebezpieczne_.

Każdy na miejscu Flo byłby wniebowzięty – była tego pewna. Najwyraźniej to z nią było coś poważnie nie w porządku.

Przeciągnęła się i ziewnęła, wzdrygając się lekko z powodu natłoku własnych myśli. Napływały nieprzerwanie w dręczących, nigdy niekończących się pętlach. Znów wyciągnęła telefon i otworzyła aplikację TrashReads. Mimo iż każdy instynkt w jej ciele krzyczał: Nie rób tego, nie patrz. Jednak zrobiła to: wyszukała tytuł książki, którą przetłumaczyła.

Jest – oceniona na 3.3. Nie najgorzej. Ale i nic nadzwyczajnego. Gdyby ocena dotyczyła jakiejś restauracji w rankingu Google, zapewne nikt by w niej nie jadał. Chciałaby, żeby ocena była wyższa. Zobaczywszy jednak swoje nazwisko jako tłumaczki, poczuła przypływ dumy. Było tam, czarno na białym. Prawdziwy dowód: jest tłumaczką.

Nie sprawdzała recenzji użytkowników przez dłuższy czas. Zatrzymała palec na najnowszym linku. Zawahała się, przypomniawszy sobie, jak sparzyła się w przeszłości, ale teraz desperacko pragnęła podniesienia na duchu. Potrzebowała wsparcia i zachęty. Stuknęła palcem w link.

Zaczęła czytać i zrzedła jej mina.

★ ☆ ☆ ☆ ☆

SEKSISTOWSKO-RASISTOWSKI ŚMIEĆ

Co, do cholery, właśnie przeczytałam??? No więc ten „zbiór” opowiadań _science fiction_ jest dokładnie taki sam jak wszystkie zbiory opowiadań. Niektóre są w porządku, inne to kompletna tandeta. Czytałam i wzdychałam: O Boże, ależ to nudne, ale kiedy dotarłam do piątego opowiadania, nie mogłam dłużej wytrzymać. CO, DO DIABŁA??? Jakiś pisarz o nazwisku Nishi Furuni (o którym w życiu wcześniej nie słyszałam) napisał te śmieciowate opowiadania i przez lata ich nie przetłumaczono (zapewne nie bez powodu). Tak czy owak, piąte opowiadanie było nie do zniesienia i nie doczytałam nawet do połowy. PISAŁ O PLANECIE ZAMIESZKANEJ WYŁĄCZNIE PRZEZ ROBOTY PŁCI ŻEŃSKIEJ PRZEZNACZONE DO SEKSU??? JAKIM CHOLERNYM TRZEBA BYĆ MIZOGINEM??? Wybrałam tę książkę, ponieważ zobaczyłam nazwisko JAPOŃSKIEGO AUTORA na okładce, i chciałam przeczytać coś… no… dziejącego się w Japonii. Nie kupiłam jej po to, żeby czytać o planecie seksrobotów – gdybym chciała poznać mizoginiczne męskie fantazje, wybrałabym jakiegokolwiek spośród heteroseksualnych białych Amerykanów z klasy średniej, którymi obdarowała nas historia. Nie spodziewałam się tego po kolorowym pisarzu. Tak naprawdę muszę usiąść i trochę się nad tym zastanowić. Na dodatek wszystkie niejapońskie kobiety w tej książce są niebieskookimi blondynkami, co jest totalnie rasistowskie. Oczywiście to może być po prostu kwestia tłumaczenia, ale tę książkę sobie odpuszczam. NDDK – NIE DOCZYTAŁAM DO KOŃCA.

Flo załamała się, przeczytawszy recenzję. Przecież wiedziała, że tak właśnie się stanie. A mimo to zdecydowała się z nią zapoznać.

Uświadomiła sobie jednak, że najbardziej zabolało ją to, iż autorka tekstu (bez względu na to, jak bardzo pragnęła wydłubać jej oczy za zmieszanie z błotem jej ciężkiej pracy w internetowej recenzji z GIF-ami ośmieszającymi nie tylko ją samą, ale i Furuniego) miała niestety trochę racji.

Piąte opowiadanie, _Planeta przyjemności_, było co najmniej kontrowersyjne. Flo przekonała jednak wydawcę, żeby pozostawić je w zbiorku. Nishi Furuni przedstawił planetę jako dystopię, a nie utopię, ale trzeba tę opowiastkę przeczytać do samego końca, żeby pojąć jej przesłanie. W istocie była ona rozważaniem na temat obyczajów seksualnych i japońskiej historycznej polityki nieingerencji w kwestie pracy seksualnej. _Planeta przyjemności_ miała na celu wzniecić w Japonii debatę, sprawić, by ludzie wczuli się w sytuację pracowników seksualnych, i japońscy czytelnicy natychmiast to zauważyli.

Ale uwaga w ostatniej linijce recenzji – „to może być po prostu kwestia tłumaczenia” – szczególnie ją ubodła.

Może to jej wina – może zagubiła w procesie tłumaczenia wymowę oryginału.

Może to jej wina, że ta czytelniczka nie zrozumiała opo­wiadań.

Wszystkie te myśli sprawiły, że poczuła się szczególnie nędznie, gdyż uwielbiała pisarstwo Nishiego Furuniego i zapragnęła podzielić się nim z szerszą rzeszą czytelników. Zamknęła aplikację TrashReads i ponownie przysięgła sobie, że nigdy więcej jej nie otworzy. Ogarnął ją ponury nastrój.

Sięgnęła więc do plecaka po książkę o tokijskim klubie tenisowym. Dostała ją od zaprzyjaźnionego japońskiego wydawcy, żeby rozważyła jej tłumaczenie, ale treść jej nie zainteresowała. Nie bardzo do niej przemawiała. Romansidło o uczniach szkoły średniej, o chłopaku i dziewczynie, którzy grają w tenisa. Czytała już miliony takich historii, więc nie znalazła na jej stronach niczego nowego. Była schematyczna jak jakieś równanie. Przebiegała oczami całe fragmenty bez zrozumienia i zmuszała się co chwila, żeby się cofnąć o kilka kartek i ponownie przeczytać te partie, na których nie zdołała się skupić.

Zamknęła książkę i rozejrzała się po wnętrzu wagonu. Ten konkretny oblepiony był reklamami najnowszego przeboju kina akcji, komputerowej adaptacji serii animowanej mangi. Wszystkie postaci mają sterczące jak kolce włosy w dziwacznych kolorach i wyglądają trochę głupio. Oczy Flo wędrowały od pasażera do pasażera.

Mężczyzna siedzący naprzeciw niej osunął się na bok i chrapał.

I dobrze! Ludzie śpiący w metrze nigdy jej nie przeszkadzali; to akurat nie oburzało jej tak bardzo jak inne, znacznie bardziej dokuczliwe zachowania. Podziwiała zuchwałość tego człowieka, który miał odwagę wypić na tyle dużo w publicznym miejscu, żeby zasnąć w pociągu, zupełnie jakby był w domu skulony na swoim futonie. Ona sama nigdy by się na to nie ośmieliła, ale obserwowanie swobody innych także i jej dawało pewne delikatne poczucie swobody. Ten konkretny mężczyzna dobiegał trzydziestki i wyglądał jak każdy inny przeciętny _salaryman_. Zapewne wracał z biurowego przyjęcia, podczas którego starsi koledzy nakłaniali go do picia.

Flo z uśmiechem ponownie otworzyła książkę, próbując zmusić się do skupienia na jej treści, dopóki nagłe ożywienie aktyw­ności naprzeciwko nie oderwało jej od lektury. Podskakując panicznie, mężczyzna zerwał się z miejsca, by zdążyć wysiąść z pociągu, zanim przytrzasną go drzwi. Flo odetchnęła z ulgą w jego imieniu, kiedy przecisnął się przez nie w ostatniej chwili. Już miała powrócić do czytania, gdy ją zobaczyła – leżała na siedzeniu, które wcześniej zajmował.

Mała książeczka w prostej, czarno-białej miękkiej oprawie.

Szybko obrzuciła wzrokiem wagon – całkiem pusty, żadnego świadka zbrodni. Nie mogła się powstrzymać.

Podniosła ją i włożyła do plecaka. Wysiadła na następnym przystanku.

Komu potrzebni przyjaciele, gdy ma się książki?

Nie pierwszy już raz w życiu Flo Dunthorpe zadawała sobie to pytanie. A teraz, gdy otworzyła drzwi swego niewielkiego tokijskiego mieszkanka, owa znajoma myśl znów zagościła w jej głowie. W pewien sposób zbudowała swe życie, opierając się na tej maksymie. Jej mieszkanie całkowicie wypełniały książki, zarówno angielskie, jak i japońskie, a półki były tak przeładowane, że aż się uginały; nawet na podłodze obok łóżka piętrzyły się ich sterty.

A jednak, gdy spojrzało się na regały, można było dostrzec pewne luki – miejsca, z których najwyraźniej książki usunięto i nigdy nie umieszczono ich tam z powrotem. Flo patrzyła na te puste miejsca i nadal wyraźnie pamiętała grzbiety tomików, które tam kiedyś stały. Będzie wreszcie musiała przejrzeć leżące na podłodze książki i poukładać je na półkach, skoro jest miejsce. Kolejne zadanie do wykonania. Musiała też podjąć poważniejszą decyzję – czy ma je spakować do pudeł (tak jak Yuki zrobiła to ze swoimi) i wysłać do Nowego Jorku? Czy po prostu zostawić wszystko tak, jak jest?

Zatrzymała się w przedpokoju. Zaledwie kilka dni wcześniej Yuki spakowała swoje książki i wszystkie pozostałe rzeczy, a Flo nie była w stanie jej w tym pomóc. Pokłóciły się, kiedy wycofała się z obietnicy wspólnego wysłania książek.

– Po prostu nie rozumiem, Flo – poskarżyła się Yuki, ciężko wzdychając. – Skoro jedziesz ze mną, to czemu nie wyślesz ich razem z moimi? Tak jest taniej.

Flo nie miała pojęcia, co odpowiedzieć, zmieniała temat i zwlekała. Oznajmiła, że te książki potrzebne jej są teraz, do pracy. Nie mogła się rozstać ze słownikami, encyklopediami i innymi materiałami źródłowymi – były absolutnie niezbędne w jej pracy translatorskiej. I nie mogła się pozbyć stosów czekających na przeczytanie, obawiając się, że książka, którą będzie niedługo tłumaczyć, być może znajduje się w jednym z nich. Co jest aż tak złego w wysłaniu jej książek później? I co z tego, że będzie musiała poczekać, aż dotrą do Nowego Jorku? Nic nie szkodzi, prawda? A może powinna je po prostu przechować w magazynie w Japonii. W końcu pewnie kiedyś tu wrócą, czyż nie?

– W porządku – odparła Yuki łagodnie. – Chociaż mam przez to wrażenie, że nie chcesz jechać.

– Oczywiście, że chcę jechać! – zawołała Flo, próbując zabrzmieć entuzjastycznie.

Yuki nie była jednak idiotką. Z pewnością odgadła.

W wyniku kłótni, która wywiązała się później, Yuki oznajmiła, że na razie będzie nocować u przyjaciół. Obie potrzebują przestrzeni, by ochłonąć, a ona chciałaby spędzić więcej czasu ze swymi przyjaciółmi z uczelni, zanim wyjedzie. Właśnie była teraz u nich i tam przypuszczalnie zostanie aż do wyjazdu w przyszłym miesiącu.

Flo powróciła do rzeczywistości za sprawą cichutkiego miauczenia i znajomego odgłosu łapek Lily delikatnie stąpającej po tatami. Dobrze, że Yuki zostawiła chociaż kotkę na czas ich chwilowego rozstania.

– Tadaima – powiedziała do kotki po japońsku, zdejmując buty i wchodząc do mieszkania. Usiadła przy biurku i nakryła kolana fioletową narzutą.

Lily lekko wskoczyła Flo na kolana, drapiąc pazurkami koc. Ugniatała łapkami materiał, a Flo podziwiała okrągłą czarną łatkę na jej piersi. Lily była długowłosa i całkiem biała, z wyjątkiem tego jednego przedziwnego miejsca. Uwielbiała dotyk tej właśnie fioletowej narzuty, a kiedy Flo leżała płasko na wznak, stawała na jej brzuchu i delikatnie ugniatała go maleńkimi łapkami. Flo zaczęła głaskać miękkie białe futerko Lily i drapać ją pod bródką. Kotka mruczała zadowolona i natychmiast zajęła się ssaniem koca.

– Jesteś głodna, Lily-chan? – Flo zapytała po japońsku.

Nabrała tego nawyku od czasu, gdy razem z Yuki wzięły Lily do siebie. Yuki mówiła dość dobrze po angielsku, ale uznały, że tokijski uliczny kot nie zna tego języka, więc Flo zwracała się do kotki po japońsku.

– Chcesz kolację?

Podniosła się, żeby nakarmić Lily, która jednym susem przemierzyła kuchenną podłogę, pędząc do miski.

Flo stała w maleńkiej kuchence i patrząc na jedzącą kotkę, odpłynęła myślami. Wzięła prysznic, włożyła piżamę i usadowiła się wygodnie na podłogowym siedzisku, by skończyć _Tokijski Klub Tenisowy_. Książkę trochę trochę lepiej się czytało, ale nadal nie pochłonęła jej całkowicie. Zbliżała się do końca całkiem już pewna, że nie chce się podjąć jej przekładu. Lily przydreptała do niej i zwinęła się obok na tatami, mrucząc, kiedy Flo głaskała ją swobodną ręką.

Zawibrował telefon. Wiadomość od Yuki.

Hej. Jutro aktualne? Możemy się przejść nad rzeką w Nakameguro i obejrzeć kwitnące wiśnie. Mamy sporo do pogadania. Xxx.

Flo odłożyła telefon na niski stolik, nie mając siły odpisać.

Muszą się spotkać, ale nie miała pojęcia, co chce powiedzieć partnerce.

Następnego dnia Flo obudziła się wcześnie i z okazji spotkania z Yuki włożyła swą ulubioną sukienkę. Tę samą, którą miała na sobie podczas ich pierwszej randki. Przypominała jej o tym, jak poznały się w księgarni, gdzie Yuki pracowała, i o tym, jak stremowana poprosiła ją o numer telefonu, gdy już odbyły pogawędkę o swoich ulubionych książkach, która przeciągnęła się tak długo, że w końcu szef Yuki obrzucił je gniewnym spojrzeniem. Wtedy jeszcze żadna z nich nie znała zamiarów tej drugiej. To samo można by powiedzieć o zbliżającym się spotkaniu.

Flo pojechała pociągiem z tłumem podążającym na imprezy z okazji hanami. Spoglądała w telefon, chcąc zagłuszyć stres z powodu nieuchronnie zbliżającej się konfrontacji, co tylko pogłębiło jej niepokój. Szkoda, że nie wzięła ze sobą książki. Poprzedniego wieczoru skończyła książkę o młodych tenisistach i śpiesząc się na spotkanie z Yuki, nie spakowała żadnej innej. Poszperała w plecaku w poszukiwaniu choćby jakichś notatników. I wtedy ją zobaczyła. Książkę, którą facet zostawił w pociągu.

Przyjrzała się okładce, obracając ją w dłoniach.

「水の音」

ヒビキ

_Dźwięk wody_

Hibiki

Trybiki w umyśle Flo zaczęły wirować. Tytuł – _Dźwięk wody_ – musi być nawiązaniem do słynnego haiku, które napisał Matsuo Basho. Otworzyła książkę na stronie tytułowej. Miała rację – motto stanowiło pełny tekst haiku:

古池や 蛙飛びこむ 水の音

Stary staw i / żaba wskakuje / dźwięk wody.

Obejrzała okładkę. Była piękna, choć niewiele zdradzała – całkiem biała, z tytułem i nazwiskiem autora w prostym czarnym liternictwie, a poniżej jedynie koncentryczne kręgi zmarszczek na wodzie narysowane czarnym atramentem. Nigdy nie słyszała o pisarzu o nazwisku Hibiki. Obracając książkę w dłoniach, przebiegła palcami po zachwycającej fakturze papieru okładki. Spojrzała na jej skrzydełka – żadnych not wydawniczych, żadnych streszczeń. Nie ma zdjęcia autora. Kto jest wydawcą?

Sprawdziła grzbiet.

千光社 Senkosha. Nigdy wcześniej o nim nie słyszała. Znak kanji dla „Senko” oznacza „tysiąc świateł”, a końcówka „sha” znaczy po prostu „firma”. Zachwyciła się. Metryka drukarska nad naz­wą przedstawiała kanji dla starego słowa onore – oznaczającego zaimek „ty”. To kanji, wyglądające jak odwrócone „S” wstawiono w napisaną alfabetem łacińskim nazwę wydanictwa. 己enkosha. Bardzo pomysłowe.

Otworzyła książkę na pierwszej stronie i już miała zacząć czytać, gdy spiker oznajmił przez głośnik:

– Nakameguro. Nakameguro. Następna stacja Nakameguro.

Schowała książkę do plecaka.

Przeczyta ją później.

Yuki czekała już na nią na stacji przed bramkami biletowymi ubrana w dżinsy i jasnoniebieski sweter. Flo poczuła się nagle trochę speszona tym, że tak się wystroiła.

– Hej – przywitała ją Yuki.

– Hej – odpowiedziała Flo, z trudem patrząc jej w oczy.

Żadna z nich nie wykonała najmniejszego gestu, żeby się objąć na powitanie. Nigdy nie całowały się publicznie, ale brak choćby zwykłego uścisku sprawił, że Flo poczuła się, jakby umierała. Miała świadomość, że przez ostatnie kilka tygodni ich związek przechodził kryzys – był jak martwa rybka trzepocząca się na brzegu i gwałtownie łapiąca powietrze – ale nigdy nie było to tak brutalnie oczywiste jak w tej chwili.

Poszły w milczeniu wzdłuż rzeki, przyglądając się innym parom i grupkom podziwiającym kwitnące drzewa. Wszyscy mijani ludzie wyglądali na szczęśliwych, robili sobie zdjęcia, nieśli puszki z piwem i pudełka z bento. Flo zastanawiała się czy wygląda na równie nieszczęśliwą jak Yuki. Czuła się wewnątrz całkiem czarna, jakby ktoś pomazał jej wnętrzności grubym flamastrem w kolorze smoły.

W końcu zatrzymały się na jednym z mostów, wpatrując się w dal. Przez cały ten czas żadna z nich się nie odezwała.

Jak zwykle to Yuki przemówiła pierwsza.

– Więc…

– Więc… – powtórzyła Flo.

– Porozmawiamy o tym?

Flo szczypała z całej siły skórę na dłoniach.

– Nie jedziesz – stwierdziła Yuki. Nie zabrzmiało to jak pytanie.

– Nigdy tego nie powiedziałam!

– Nie musiałaś. Domyśliłam się. – Yuki w końcu odwróciła się, by spojrzeć Flo w twarz i uśmiechnęła się słabo. – Słuchaj, Flo. Nie przeciągajmy tego. I nie utrudniajmy sobie tego jeszcze bardziej, niż już to robisz.

Serce Flo załomotało.

– To ty wyjeżdżasz.

– Przestań, Flo. – Yuki rzuciła jej pełne bólu spojrzenie i podniosła rękę do czoła. – Już o tym rozmawiałyśmy. Żadna z nas nie jest winna. Ale to oczywiste, że nie chcesz jechać.

Flo znowu próbowała jej przerwać, jednak nie potrafiła znaleźć słów.

– Przepraszam, jeśli zrobiłam cokolwiek, żeby na ciebie nacis­kać – ciągnęła Yuki. – Zawsze ci mówiłam, Flo, że powinnaś robić to, czego pragniesz, to, co dla ciebie najlepsze.

– Ależ ja chcę jechać. Naprawdę!

– Mówisz to wszystko, a potem twoje zachowanie temu przeczy. – Głos Yuki stał się ostry. – Nie kupiłaś biletu. Niczego nie spakowałaś. No i nawet nie powiedziałaś nikomu w pracy, że wyjeżdżasz! Powtarzasz w kółko: „jest super”, „jestem taka podekscytowana”, lecz nigdy mi nie mówisz, co naprawdę czujesz. Ciągle muszę zgadywać. To ja podobno powinnam być zamkniętą w sobie Japonką, a ty otwartą i wyluzowaną Amerykanką, która mówi o swoich uczuciach. To takie wyczerpujące, Flo. – Odetchnęła głęboko. – Strasznie mnie męczysz, Flo.

Flo odwróciła się od Yuki. Wpatrywała się z mostu w rzekę oczami piekącymi od łez.

Yuki przeczesała ręką włosy.

– Słuchaj… Jedź albo nie. Twój wybór. Ja już wybrałam i jadę.

Spotykały się dopiero od dwóch lat i od początku Flo to właśnie w Yuki uwielbiała: jej żelazną pewność. Jej determinację. Jeśli powiedziała, że coś zrobi, zawsze to robiła. Nigdy nie wątpiła w siebie, nigdy. W przeciwieństwie do Flo.

– Byłabym szczęśliwa, gdybyś pojechała – dodała Yuki. – To się nigdy nie zmieniło. Ale nie chcę, żebyś jechała w taki… w taki sposób. – Zamilkła, a potem szybko mówiła dalej: – Zmieniłaś się, odkąd odrzucono mój rękopis. To nie twoja wina. Ja idę dalej naprzód, ale ty chyba nadal się obwiniasz. Straciłaś zapał do własnej pracy. Pomyśl o tym, czego ty __ chcesz. – Zawahała się. – Czego chcesz, Flo?

Paznokcie Flo wbijały się teraz głęboko w jej nadgarstki. Szkoda, że nie mogą jeszcze głębiej. Słysząc o odrzuconym rękopisie Yuki, nad którym obie ciężko pracowały, poczuła się zraniona.

– Chcę z tobą jechać, Yuki – wyszeptała. – Naprawdę chcę.

Yuki milczała. Flo ogarnął przeszywający chłód beznadziej­ności. Nie była w stanie oderwać wzroku od ciemnej wody. Po prostu wpatrywała się w nią uparcie: w rzekę płynącą pod mostem.

– Flo? – odezwała się w końcu Yuki.

Nie poruszyła się.

– Flo, powiedz coś.

Nie mogła mówić. Mur był czarny, otaczał ją ze wszystkich stron. Yuki nie byłaby teraz w stanie zajrzeć do środka nawet przez najwęższą szczelinę.

– Flo… – Yuki westchnęła niecierpliwie. – Wiesz, że to, co robisz, jest okropnie dziecinne.

Oczy Flo skupiły się na wodzie. Na długich, wolno przesuwających się zmarszczkach na jej powierzchni.

Flo zawsze to robiła: zamykała się w sobie w obawie, że powie coś niewłaściwego albo że źle zrozumie własne uczucia. Milczała niezdolna znaleźć słowa.

– W porządku, Flo. Dobrze. Jeśli masz zamiar tak się zachowywać, to twoja decyzja. Ja idę do domu. Czeka mnie mnóstwo rzeczy do zrobienia przez następne kilka tygodni, a jeśli nie masz nawet zamiaru ze mną rozmawiać, jaki to ma sens? – Yuki znów westchnęła zrezygnowana. – Jeśli będziesz chciała pogadać, wiesz, jak mnie złapać. Flo? Flo? W porządku, Flo. Tak czy siak… to twój wybór. – Znów chwila zawahania, tym razem bardzo krótka. – Do zobaczenia.

Flo nie musiała patrzeć, żeby wiedzieć, że sobie poszła.

Nie była w stanie oderwać wzroku od wody.