-
W empik go
Deo gratis - taki modlitewnik - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
Październik 2013
Ebook
8,54 zł
Audiobook
17,07 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Deo gratis - taki modlitewnik - ebook
Czy jesteś Adolfem Hitlerem, czy emerytem z Pułtuska, Elvisem P. albo szczurem; gadasz z Nim! Gadasz z Absolutem!
I nie ma tu znaczenia, czy jest to akt strzelisty, czy akt kupna tandetnej konewki w markecie.
Prywatny detektyw, clown z wrestlingu, ciotka dewotka, pan Zenek vel Zorro; każdy przeżywa tu swój Armagedon.
Dzięki Diabłu kontakty z Bogiem mogą być ciekawe. Tak, jak te niekonwencjonalne mikro-słuchowiska
Uwaga: materiał nie dla dewotów!
E-book dostępny także w wersji audio.
Współczesny modlitewnik.
RECENZJE:
Byłam szczerze porażona treścią tej książki, jej szczerością, bezkompromisowością i oryginalnym podejściem do tematu relogijności. Sacrum miesza się tu z profanum. Sprawy wyższe z popkulturą. Zupełnie jak w życiu. Choć nie chcemy o tym pamiętać, gdy co 15 seksund wzywamy imienia Boga, zaklinamy się w Jego imię i przyrzekamy, że już nigdy więcej "jak Boga kocham"...
Na pierwszy rzut oka teksty te mogą naruszać uczucia religijne Polaków. Są to jakby podsłuchane modlitwy tak zwanych zwykłych ludzi. A więc coś intymnego. Jednak ci, co się oburzają zapominają, że w modlitwach tak naprawdę zwracamy się do Najwyższego z najbardziej błahymi sprawami, uważając, że jesteśmy w Jego oczach najważniejsi. A tymczasem...
Jest to z pewnością książka dla ludzi myślących, i na pewno... wierzących. Pozwala ujrzeć się po drugiej stronie lustra.
Zachwyciła mnie wersja audio. Teksty znakomicie czytane przez lektorów robią niesamowite wrażenie.
Anna K.
| Kategoria: | Opowiadania |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7859-225-9 |
| Rozmiar pliku: | 2,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ELVIS THE KING
(partytura audio)
Elvis Presley żyje lecz nie czuje się najlepiej. To fakt; podagrycznie bolesny, reumatycznie upierdliwy ale niezbity, jak konieczność wyjścia po zakupy. Elvis żyje, ale nie ma już marchewki i musi iść ją kupić w warzywniaku na dole. Potem utrze ją na tarce, sparzy wrzątkiem z czajnika, doda masła i zje, bo żeby żyć trzeba się odżywiać.
Elvis naciąga spodnie wierzchnie na spodnie od piżamy i myśli, że trzeba by kurtkę wyprać, bo strasznie sparszywiała od marcowej pluchy. Za oknem wciąż paskuda, a okno nieszczelne. Na zimnym piecu stoją przyprószone zamszem pleśni buty. Jeszcze poczekają, bo Elvis musi najpierw wetknąć dół spodnich spodni za skarpety, żeby ich przy wciąganiu te wierzchnie nie podwijały w górę. Nie jest łatwo być sobą, gdy ma się na sobie cudze łachy z lumpeksu, więc im niżej Presley się schyla, tym wyżej idą mankiety od kusych nogawek piżamy. Nie jest łatwo być Królem i iść na kompromisy, ale Elvis na nie idzie i odpuszcza mitręgę, a niech się podwijają, może same opadną, nim wyjdzie na ulicę.
Schody w starych czynszówkach są jak czułe drewniane organy; stacatto sprężystych adidasów brzmi tu brutalnym fałszem czczej apokalipsy, ale gdy stąpa po nich starzec, o, wtedy jest muzyka. Elvis chwyta się poręczy a nikły pisk luźnej tralki rozpina w dół skali schodów sekwencję chwiejnych skrzypień i trzeszczących wycichań. Pod stopami Elvisa naprężenia i powroty konstrukcji budują akord trwałości w tonacji rdzy i próchna. Krucha wytrwałość, konieczność zbędnego piękna, drzemka uschniętego pająka. Żeby to zagrać potrzeba starego mistrza i wiekowego instrumentu; żeby to usłyszeć trzeba być Królem. Elvis gra, lecz już tego nie słyszy – Król jest głuchy i idzie kupić sobie marchewkę.
Ulica Kluczborska to zły adres dla wiosny. Pogodne niebo nie spływa w ten wąwóz o ścianach postrzelanych w bitwie, której nie przyjęła historia żadnej z walczących stron. Nikt z żyjących tu teraz starców też tego nie pamięta, przyciągnęli tu później; pan Kazik spode Lwowa, pani Kobierska z Mławy, czy Elvis Presley z Memphis, Tennesee. Oni czują niekiedy jakiś ciężar w powietrzu nie świadomi, że to fasady domów wciąż walczą, napierają na siebie aż pęka tynk, paczą się ramy przeciwstawnych okien a z przyduszonych piwnic wyciska się szara butwa i mokry dym. Teraz mży z odbić chmur w kałużach a Elvis wychodzi z bramy i niepewnie patrzy, kogo przyjdzie mu minąć w drodze do warzywniaka; Przy starej, po wielekroć zgwałconej beemce stoi dwóch i się buja w rytualnej nawijce. To oni, stracone pokolenie; nie znają rockandrolla, nie wiedzą nawet, że ich dance music to taka odmiana polki. Elvis nie istniał dla nich nigdy, nie dostrzegą go i teraz, nie zaczepią, nie musi się ich bać.
Ale lęk jest. Nie chodzi o to, że mogli by go pobić, bo mogliby – tylko po co? Powodów mają za mało, ale też dość, by mogli zrobić tego bez powodu. Przechodzący obok Elvis jest dla nich tylko miękkim kawałkiem ich ulicy, dziadygą z parafii, gzymsem na drugim piętrze, brakiem drzewa, które nigdy tu nie wyrosło. Czego się zatem lęka, mijając tych dwóch młodzieńców w barokowych dresach, co kiedyś dostali wpierdol wraz z Andrew Golotą? Presley tego nie wie, ale czuje w sobie czegoś zbędność, jakąś wyrwę po mantrze: „zwyciężaj albo giń” i czczy ból nieznanej łaski.
Błogosławieni miłosierni.BUDWAJZER
Słońce miłosiernie grzało dolinę, zmieniając ją w rozedrgany, horyzontalny staw. Porastające żwirowaty grunt ostrokrzewy tańczyły w żarze, jak przybrzeżne wodorosty, grzechotniki-mureny przywarły do ostatnich cienistych rozpęklin dna. Pokruszony asfalt drgał suchą parą już kilkanaście metrów przed zderzakiem jadącego drogą, rozklekotanego deomobila – za kierownicą siedział Bóg.
We wnętrzu d-moba było goręcej, niż na zewnątrz, bo urwana korbka nie pozwalała opuścić zamkniętej szyby drzwi kierowcy, a model był już z rocznika, w którym zrezygnowano z funkcji uchylnej szyby przedniej. Tak zatem podmuch wytwarzany jazdą omijał Boga niewidzialnym strumieniem, całkiem jak ruch na autostradzie opływał tę okolicę.
Ci, co jeszcze zostali w słonecznej dolinie wierzyli święcie, że owa nowa droga kończy się zionącą przepaścią u obu jej krańców. Wszak nikt, kto stąd wyjechał nie przysłał już tu żadnej kartki, listu, czy nawet rachunku za smród.
Aurę potwierdzenia tej tezy utrwalała mumia listonosza, oparta o słup nieczynnej trakcji telegrafu, pod którą właśnie przejeżdżał spocony Bóg.
Dalej wzdłuż drogi stał gotycki kościół z dykty i blachy falistej scytyjsckiego pastora-jezuity, który z podziemnej studni-ambony ubliżał co dzień diabłu i wzywał go na pojedynek. Bóg, jak zawsze, gdy mijał ten kościół, pomyślał, by zajrzeć tam i się przywitać i – jak zawsze – wcisnął głębiej pedał gazu z lęku przed brakiem tematów do rozmowy.
Po kilkuset metrach zauważył, że welon żaru na asfalcie przed szybą zaczął gęstnieć i unosić się wyżej. Fatamorgana? – pomyślał, a po chwili zrozumiał, że zagotowała mu się woda w chłodnicy. Kłąb wydobywającej się spod maski pary skłonił go, by po pół mili skręcić na parking przed przydrożnym barem „U Yoyoo”.
Szmatę miał zawsze przygotowaną pod siedzeniem, więc zaraz po zatrzymaniu wozu, wysiadł, uniósł pozbawione blokady skrzydło maski i owiniętą materiałem dłonią poluzował lekko korek od chłodnicy. Buchnęło, jakby przyjechał tu parowozem, ale nie bryznęło wrzątkiem.
Ma się to wyczucie! – Bóg uśmiechnął się pod nosem, ułożył szmatę na błotniku, by przeschła, otarł czoło i ruszył ku drzwiom baru.
Wewnątrz upał był o tyle mniejszy, o ile bardziej wilgotnawy, przy barze siedział sinawy dzieciak z kokluszem, a jego brat-półbliźniak spał oparty ostatnim przednim zębem o bilardowy stół.
Barmana nie było, więc Bóg sam wziął sobie piwo z lodówki, otworzył je o klamrę pasa i rozejrzał się, gdzie by tu siąść. Upatrzywszy sobie stolik przy wejściu do kibla, podszedł jeszcze do szafy grającej, wrzucił kapsel do otworu i wcisnął wytarty klawisz z ulubionym kawałkiem pt. „Janek znów dostaje wpieprz”.
*
Wstałem z mokrego chodnika, roztarłem krew z nosa i dygocąc poszedłem w listopadową noc – to piwko było dobrze schłodzone i miało swoją moc.
(partytura audio)
Elvis Presley żyje lecz nie czuje się najlepiej. To fakt; podagrycznie bolesny, reumatycznie upierdliwy ale niezbity, jak konieczność wyjścia po zakupy. Elvis żyje, ale nie ma już marchewki i musi iść ją kupić w warzywniaku na dole. Potem utrze ją na tarce, sparzy wrzątkiem z czajnika, doda masła i zje, bo żeby żyć trzeba się odżywiać.
Elvis naciąga spodnie wierzchnie na spodnie od piżamy i myśli, że trzeba by kurtkę wyprać, bo strasznie sparszywiała od marcowej pluchy. Za oknem wciąż paskuda, a okno nieszczelne. Na zimnym piecu stoją przyprószone zamszem pleśni buty. Jeszcze poczekają, bo Elvis musi najpierw wetknąć dół spodnich spodni za skarpety, żeby ich przy wciąganiu te wierzchnie nie podwijały w górę. Nie jest łatwo być sobą, gdy ma się na sobie cudze łachy z lumpeksu, więc im niżej Presley się schyla, tym wyżej idą mankiety od kusych nogawek piżamy. Nie jest łatwo być Królem i iść na kompromisy, ale Elvis na nie idzie i odpuszcza mitręgę, a niech się podwijają, może same opadną, nim wyjdzie na ulicę.
Schody w starych czynszówkach są jak czułe drewniane organy; stacatto sprężystych adidasów brzmi tu brutalnym fałszem czczej apokalipsy, ale gdy stąpa po nich starzec, o, wtedy jest muzyka. Elvis chwyta się poręczy a nikły pisk luźnej tralki rozpina w dół skali schodów sekwencję chwiejnych skrzypień i trzeszczących wycichań. Pod stopami Elvisa naprężenia i powroty konstrukcji budują akord trwałości w tonacji rdzy i próchna. Krucha wytrwałość, konieczność zbędnego piękna, drzemka uschniętego pająka. Żeby to zagrać potrzeba starego mistrza i wiekowego instrumentu; żeby to usłyszeć trzeba być Królem. Elvis gra, lecz już tego nie słyszy – Król jest głuchy i idzie kupić sobie marchewkę.
Ulica Kluczborska to zły adres dla wiosny. Pogodne niebo nie spływa w ten wąwóz o ścianach postrzelanych w bitwie, której nie przyjęła historia żadnej z walczących stron. Nikt z żyjących tu teraz starców też tego nie pamięta, przyciągnęli tu później; pan Kazik spode Lwowa, pani Kobierska z Mławy, czy Elvis Presley z Memphis, Tennesee. Oni czują niekiedy jakiś ciężar w powietrzu nie świadomi, że to fasady domów wciąż walczą, napierają na siebie aż pęka tynk, paczą się ramy przeciwstawnych okien a z przyduszonych piwnic wyciska się szara butwa i mokry dym. Teraz mży z odbić chmur w kałużach a Elvis wychodzi z bramy i niepewnie patrzy, kogo przyjdzie mu minąć w drodze do warzywniaka; Przy starej, po wielekroć zgwałconej beemce stoi dwóch i się buja w rytualnej nawijce. To oni, stracone pokolenie; nie znają rockandrolla, nie wiedzą nawet, że ich dance music to taka odmiana polki. Elvis nie istniał dla nich nigdy, nie dostrzegą go i teraz, nie zaczepią, nie musi się ich bać.
Ale lęk jest. Nie chodzi o to, że mogli by go pobić, bo mogliby – tylko po co? Powodów mają za mało, ale też dość, by mogli zrobić tego bez powodu. Przechodzący obok Elvis jest dla nich tylko miękkim kawałkiem ich ulicy, dziadygą z parafii, gzymsem na drugim piętrze, brakiem drzewa, które nigdy tu nie wyrosło. Czego się zatem lęka, mijając tych dwóch młodzieńców w barokowych dresach, co kiedyś dostali wpierdol wraz z Andrew Golotą? Presley tego nie wie, ale czuje w sobie czegoś zbędność, jakąś wyrwę po mantrze: „zwyciężaj albo giń” i czczy ból nieznanej łaski.
Błogosławieni miłosierni.BUDWAJZER
Słońce miłosiernie grzało dolinę, zmieniając ją w rozedrgany, horyzontalny staw. Porastające żwirowaty grunt ostrokrzewy tańczyły w żarze, jak przybrzeżne wodorosty, grzechotniki-mureny przywarły do ostatnich cienistych rozpęklin dna. Pokruszony asfalt drgał suchą parą już kilkanaście metrów przed zderzakiem jadącego drogą, rozklekotanego deomobila – za kierownicą siedział Bóg.
We wnętrzu d-moba było goręcej, niż na zewnątrz, bo urwana korbka nie pozwalała opuścić zamkniętej szyby drzwi kierowcy, a model był już z rocznika, w którym zrezygnowano z funkcji uchylnej szyby przedniej. Tak zatem podmuch wytwarzany jazdą omijał Boga niewidzialnym strumieniem, całkiem jak ruch na autostradzie opływał tę okolicę.
Ci, co jeszcze zostali w słonecznej dolinie wierzyli święcie, że owa nowa droga kończy się zionącą przepaścią u obu jej krańców. Wszak nikt, kto stąd wyjechał nie przysłał już tu żadnej kartki, listu, czy nawet rachunku za smród.
Aurę potwierdzenia tej tezy utrwalała mumia listonosza, oparta o słup nieczynnej trakcji telegrafu, pod którą właśnie przejeżdżał spocony Bóg.
Dalej wzdłuż drogi stał gotycki kościół z dykty i blachy falistej scytyjsckiego pastora-jezuity, który z podziemnej studni-ambony ubliżał co dzień diabłu i wzywał go na pojedynek. Bóg, jak zawsze, gdy mijał ten kościół, pomyślał, by zajrzeć tam i się przywitać i – jak zawsze – wcisnął głębiej pedał gazu z lęku przed brakiem tematów do rozmowy.
Po kilkuset metrach zauważył, że welon żaru na asfalcie przed szybą zaczął gęstnieć i unosić się wyżej. Fatamorgana? – pomyślał, a po chwili zrozumiał, że zagotowała mu się woda w chłodnicy. Kłąb wydobywającej się spod maski pary skłonił go, by po pół mili skręcić na parking przed przydrożnym barem „U Yoyoo”.
Szmatę miał zawsze przygotowaną pod siedzeniem, więc zaraz po zatrzymaniu wozu, wysiadł, uniósł pozbawione blokady skrzydło maski i owiniętą materiałem dłonią poluzował lekko korek od chłodnicy. Buchnęło, jakby przyjechał tu parowozem, ale nie bryznęło wrzątkiem.
Ma się to wyczucie! – Bóg uśmiechnął się pod nosem, ułożył szmatę na błotniku, by przeschła, otarł czoło i ruszył ku drzwiom baru.
Wewnątrz upał był o tyle mniejszy, o ile bardziej wilgotnawy, przy barze siedział sinawy dzieciak z kokluszem, a jego brat-półbliźniak spał oparty ostatnim przednim zębem o bilardowy stół.
Barmana nie było, więc Bóg sam wziął sobie piwo z lodówki, otworzył je o klamrę pasa i rozejrzał się, gdzie by tu siąść. Upatrzywszy sobie stolik przy wejściu do kibla, podszedł jeszcze do szafy grającej, wrzucił kapsel do otworu i wcisnął wytarty klawisz z ulubionym kawałkiem pt. „Janek znów dostaje wpieprz”.
*
Wstałem z mokrego chodnika, roztarłem krew z nosa i dygocąc poszedłem w listopadową noc – to piwko było dobrze schłodzone i miało swoją moc.
więcej..
