-
W empik go
Detektyw Rutkowski. Prawdziwa historia - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
16 października 2013
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Detektyw Rutkowski. Prawdziwa historia - ebook
Człowiek-legenda polskiej kryminalistyki odtajniony!
Rutkowski - to nazwisko budzi kontrowersje. Najbardziej rozpoznawalny z detektywów wciąż wywołuje skrajne emocje wśród milionów Polaków. To człowiek wyrazisty, bezkompromisowy, odważny i lubiący ryzyko. Kocha rozgłos i kobiety. Bryluje w mediach i czuje się w nich jak ryba w wodzie, mimo ich nieustającej krytyki. Jaki naprawdę jest Krzysztof Rutkowski? Która część jego medialnego wizerunku jest prawdą, a która kreacją?
Książka jest owocem długich godzin szczerych rozmów, które autor odbył z najsłynniejszym polskim detektywem. Poznaj środowisko, w którym dojrzewał. Przeczytaj o akcjach, które przyniosły mu sławę, pieniądze i wdzięczność setek osób. Zajrzyj za kulisy jego najgłośniejszych spraw, o których dotąd nigdy nie mówił tak otwarcie.
W słowniczku polsko-rutkowskim znajdziesz kultowe już zwroty, którymi detektyw posługuje się na co dzień. Chcesz się dowiedzieć, dlaczego lepiej być kozakiem niż leszczem, do czego służy kwadrat, skąd w domu Rutkowskiego wzięły się pozłacane krzesła i z czego składa się Zestaw Rutkowskiego?
Przeczytaj historię niezniszczalnego Detektywa Rutkowskiego i jej nieznane fakty!
Krzysztof Rutkowski mówi, że kiedyś żył na dni. Później zaczął żyć na godziny. A teraz żyje na minuty. Ale ciągle cieszy się życiem. I to jest najważniejsze. Opowieść Rutkowskiego wciąga. Szczera rozmowa o barwnym dzieciństwie, miłości do kobiet i walki z problemami sprawia, że książkę czyta się z zapartym tchem. (…) Najlepiej od razu przystąpić do lektury i samemu ocenić efekt spotkania dwóch Krzysztofów.
Krzysztof Krawczyk
Zobacz oficjalny zwiastun książki!
Posłuchaj, jak o książce opowiada sam Autor!
Patroni medialni:
 |
 |
Spis treści
- Wstęp (5)
- O autorach (9)
1. My name is Rutkowski. Krzysztof Rutkowski (13)
- Mały Ksysiu. Dzieciństwo (15)
- Bomba, gleba i pozamiatane, czyli: "Rutkowski, mamy problem..." (32)
- Czas na relaks (59)
- Rutbany, ciemne okulary i podkute buty (64)
- Rutkowski w pudle (74)
- Ach, te kobiety! (91)
- Miłość do mediów i celebrytów (116)
- Dzień jak co dzień (121)
- W co wierzy "polski Rambo"? (128)
- Rutkowski premierem? (136)
2. Najgłośniejsze akcje Krzysztofa Rutkowskiego (147)
- Norweski raj oczami Polaków (150)
- Ojciec, oszust i porwany (158)
- Płatna miłość i cztery koła (170)
- Wybielić gangstera (181)
- Przyjaźń po polsku (189)
- Biznes po rosyjsku (201)
- Porwany za młodu (211)
- Madzia z Sosnowca. Wypadła z kocyka? Ktoś ją porwał? Zadusił? (221)
3. Rutkowski radzi (237)
- Gdzie nie chować pieniędzy? 10 błędów najczęściej popełnianych przez Polaków (239)
- Bezpieczeństwo w Internecie (243)
- Drogi samochód znaczy bezpieczny? (249)
- Jak bezpiecznie wypłacać pieniądze z bankomatów? (253)
- Bezpieczny dom (256)
- SŁOWNICZEK POLSKO-RUTKOWSKI (261)
- PODZIĘKOWANIA (271)
| Kategoria: | Inne |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-246-8831-9 |
| Rozmiar pliku: | 8,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Norweski raj oczami Polaków
Mamy rok 2011. Druga połowa czerwca. W kieszeni Krzysztofa Rutkowskiego dzwoni telefon. Polski detektyw nie ma pojęcia, że za chwilę podejmie się jednej z najniebezpieczniejszych akcji w swoim życiu. W słuchawce słyszy głos zapłakanej kobiety, która dzwoni do niego z Norwegii. Prosi o pomoc w odzyskaniu dziecka. Rutkowski uspokaja kobietę i obiecuje pomoc.
Chwilę później wsiada do swojego samochodu, wpisuje w GPS-ie norweską 30-tysięczną miejscowość Larvik i wyrusza w trasę wspólnie ze swoją asystentką Kaliną. Przed nimi jest ponad 1500 kilometrów drogi. Na miejscu poznaje rodziców odebranego dziecka. Helena i Arek przeprowadzili się ze Szczecina do Norwegii pięć lat temu. On pracował w fabryce, ona sprzątała norweskie szkoły. Mieszkała z nimi ich córka, 9-letnia Nikola. Pewnego dnia 9-latka nie wróciła do domu. Okazało się, że zabrał ją norweski odpowiednik polskiego kuratora, uzasadniając swoją decyzję tym, że dziecko było smutne i osowiałe. W efekcie umieszczono ją w rodzinie zastępczej, 30 kilometrów od Larvik, czyli miejscowości, w której mieszkała ze swoimi rodzicami. W norweskiej rodzinie miała czekać 6 tygodni na adopcję. Po tym czasie polscy biologiczni rodzice mieli stracić prawa rodzicielskie, a dziewczynce planowano zmienić tożsamość i być może wywieźć daleko od miejsca, w którym przebywała, by zerwać więzi z prawdziwymi rodzicami. Do ukończenia 18 lat pozostawałaby u nowej rodziny.
Krzysztof Rutkowski:
— Dziecko, które odebrano polskim rodzicom, było smutne w szkole. Sprawą zajęła się gminna instytucja Barnevernet zajmująca się m.in. opieką nad dziećmi imigrantów. 30 maja 2011 roku przedstawiciele tej instytucji odwiedzili szkołę małej Nikoli. Urzędnicy kazali dać dziecku zabawki, które najbardziej lubi, i zabrali je ze sobą. Nie zostawili nawet żadnych dokumentów. Postąpili według bezdusznego norweskiego prawa, opacznie rozumiejąc dobro dziecka. Dziecko nie chciało wyjść ze szkoły bez rodziców. Trzymało się kraty w oknie, krzyczało, że nigdzie nie pójdzie bez rodziców. 9-latka wspominała później, że wtedy Norwegowie mówili jej, że zabierają ją tylko na przechadzkę. Zamiast przechadzki Nikola wylądowała u rodziny zastępczej.
Rodzice przekonują Rutkowskiego, że wersja Norwegów to stek bzdur. Na co dzień Nikola była wesołym i lubianym dzieckiem. A w tamtych dniach posmutniała, bo jej ukochana babcia w Polsce leżała w szpitalu i czekała na niebezpieczną operację serca. Do tego jej matka też nie była w najlepszym stanie. Co ciekawe, Barnevernet wcześniej odwiedzał dwa razy polską rodzinę. — Spotkania te przebiegały w miłej atmosferze — przekonywali później w mediach rodzice porwanej dziewczynki. Rutkowski na koniec rozmowy ogląda pokój małej Nikoli. Na biurku widzi jej niedokończone rysunki. Jego oczy robią się szklane.
Rodzice Nikoli twierdzą, że po czterech tygodniach przebywania ich córki w rodzinie zastępczej zwrócili się o pomoc do ambasady. Okazało się, że Polska jest bezsilna ze względu na to, że nie podpisała w tej sprawie odpowiednich regulacji z Norwegią. W tym momencie postanowili poprosić o pomoc Rutkowskiego.
Później, w połowie czerwca, w „Super Expressie” ambasador RP w Norwegii mówi: — Barnevernet to organizacja działająca jak Hitlerjugend. — Na łamach prasy przekonuje, że Norwegowie ze względu na niż demograficzny chcą wszelkimi metodami uzupełniać braki w populacji. Dlatego też urzędnicy wydają negatywne opinie o rodzinie, a potem w świetle prawa porywają dzieci. Później słowa te będą cytowane przez polskie i zagraniczne media.
Po przedstawieniu całej sytuacji Rutkowski dostaje zielone światło do działania i pełnomocnictwo od rodziców Nikoli. Jeszcze tego samego dnia słynny detektyw wraca do swojego domu pod Łodzią. Kolejnego dnia wczesnym rankiem w biurze „Rutkowski Patrol” pojawia się kilkuosobowy zespół. Na ich czele stoi Krzysztof Rutkowski. Rozważane są różne warianty odebrania dziecka z rąk norweskiej rodziny zastępczej, w tym również porwanie.
Rutkowski próbuje uzyskać pomoc od polskiej ambasady w Norwegii. Bezskutecznie.
— Ówczesna konsul Polski w Norwegii doradzała nam, żeby związać tych Norwegów, najlepiej przywiązać do krzeseł, zamknąć w piwnicy i zabrać dziecko. Takie rady zbytnio nam nie pomogły — przekonuje dziś Krzysztof Rutkowski.
Do Norwegii z Rutkowskim i jego ekipą jadą dziennikarze Telewizji Polskiej i „Super Expressu”. Akcja nosi kryptonim „Larvik”. Dwoma samochodami podróżuje łącznie 6 osób. Po 18 godzinach są na miejscu. Meldują się 60 kilometrów od Larvik. Tam zostają ustalone szczegóły akcji. Plan jest prosty. Małą Nikolę trzeba zabrać w nocy, bez żadnego rozgłosu, w tajemnicy przed jej rodziną zastępczą. Rozważana jest droga powrotna. Morska, a może lądowa? Ostatecznie Rutkowski wybiera wariant ucieczki do Polski samochodem. Kilka dni przed akcją Nikola na spotkaniu z rodzicami dostaje od nich po kryjomu komórkę. W nocy kontaktuje się z nimi za pomocą SMS-ów. Na bieżąco usuwa korespondencję, by w razie wpadki nic nie wyszło na jaw. Na kolejnym widzeniu 9-letnia Polka dostaje od swojej matki miśka. W środku jest hak i pełne dane dziewczynki na wypadek, gdyby chciano jej zmienić tożsamość. Na ostatnim spotkaniu przed akcją rodzice ją przestrzegają: — Telefon trzymaj w majtkach. Tylko żebyś nie zasnęła!
(fot. Magdalena Krzak)
Jest późny wieczór z 28 na 29 czerwca 2011 roku. W najlepsze trwa norweska biała noc. Mała Nikola jest w stałym kontakcie z rodzicami. „Tatusiu, przyjedź po mnie! Ale poczekajcie, aż pójdą spać” — brzmi jeden z SMS-ów napisanych przez młodą Polkę. Dokładnie o pierwszej w nocy rozpoczyna się operacja. Cel — odbić z rąk Norwegów 9-letnią Nikolę. Wszystko dzieje się na jednym z norweskich osiedli. W pobliżu domu Norwegów pojawia się samochód, z którego wysiadają ludzie Rutkowskiego i wystraszeni rodzice małej Nikoli. Krzysztof Rutkowski upewnia się, czy Norwegowie już śpią. Na osiedlu panuje kompletna cisza. Słychać jedynie szepty ludzi najsłynniejszego detektywa w Polsce. Pada sygnał: rozpoczynamy akcję! W tym momencie Nikola dostaje SMS-a z informacją o starcie planu. Rozpruwa miśka i wyciąga z niego hak. Idąc na palcach, podchodzi do swojego łóżka. Ojciec przez okno wrzuca jej z ogrodu linę. 9-latka przywiązuje ją do łóżka. Teraz musi zjechać z pierwszego piętra, z wysokości 6 metrów. Zaczepia hak o linę. Jej serce wali jak młot. Bierze głęboki oddech, wystawia nogi za okno i rozpoczyna zjazd po linie. Po kilku sekundach jest już na ziemi, a dokładniej na trawniku przed domem swojej norweskiej rodziny zastępczej. Szybko odpina hak i biegnie przed siebie, ile sił w nogach. Od rodziców dzieli ją jeszcze płot i jedna ulica. Rozpędza się, przeskakuje płot i skręca w drugą przecznicę. Tam czekają już na nią rodzice. Cała we łzach wpada w ich objęcia.
Rozpoczyna się kolejny etap koszmaru tej nocy. Rodzi się szalenie ważne pytanie. Kiedy norwescy opiekunowie zawiadomią policję o porwaniu? Ile Polacy mają czasu na ucieczkę? Dziecko naprędce zostaje zapakowane do samochodu i wyrusza w najdłuższą podróż swojego życia. Kierunek: Polska. Przed nimi jedzie drugi samochód, który pełni rolę osłony. W przypadku, gdyby osłonę zatrzymała policja, Nikola z rodzicami ma wjechać do lasu i ukrywać się tam kilka dni. Oba samochody pokonują Norwegię bardzo przepisowo. Jadą zgodnie ze znakami. Nie ma mowy o przekraczaniu prędkości. Wiedzą, że zatrzymanie ich przez policję może się skończyć tragicznie. Za to w Szwecji już nie żałują gazu. Po przejechaniu prawie 2000 kilometrów widzą polskie szlabany na granicy.
Kolejnego dnia, około ósmej rano, Norwegowie orientują się, że w dziecięcym pokoju nie ma 9-letniej Nikoli. Policja wszczyna poszukiwania. Nad norweskim Larvik zaczynają krążyć dwa helikoptery. Dom Polaków jest okrążony przez policję. Całe Larvik jest zablokowane. Jednak działania Norwegów są spóźnione. W tym momencie Polacy są już na terenie Danii.
Krzysztof Rutkowski z małą Nikolą i jej rodzicami — Szczecin, czerwiec 2011 r. (fot. Marcin Kokolus)
Już po przekroczeniu polskiej granicy, a dokładniej w Szczecinie, Rutkowski organizuje konferencję, na której zdradza kulisy odbicia Polki. W następstwie jego działań po kilku dniach Barnevernet wszedł na drogę prawną, licząc, że odzyska prawa do dziecka. Na szczęście dla Polaków poczynania tej instytucji są bezskuteczne. Polskie prawo stanęło po stronie rodaków, Nikola może zostać w polskiej rodzinie.
Jest już po wszystkim. Norweskie nagłówki rozpisują się o „polskim Rambo”. Dom Rutkowskiego przez kilka tygodni odwiedzają dziennikarze z Norwegii.
Krzysztof Rutkowski:
— Przez dwa tygodnie pierwsze strony gazet w Norwegii pełne były artykułów o „polskim Rambo”. Pamiętam, że w tamtym czasie przyjechała do mnie dwójka norweskich dziennikarzy. Zarezerwowałem im hotel położony niedaleko mojego domu. Nie skorzystali z niego, bali się podsłuchów. Zresztą od samego początku byli bardzo wystraszeni. I wcale im się nie dziwię. W końcu zgotowałem im niezłe powitanie. Przed moim domem przywitała ich dwuosobowa grupa „Rutkowski Patrol” uzbrojona po zęby. Jeden z nich powiedział do Norwegów: „Papier bitte!” — po czym dziennikarka trzęsącą się dłonią podała legitymacje dziennikarskie. Chwilę później wyszedłem do nich. Przywitałem ich żartem: „Witam was, detektyw Kristof »Rambo« Rutkowski!” Norwescy dziennikarze usiedli przestraszeni na kanapie przy basenie. Do dziś pamiętam, jak mocno dziennikarka trzymała swój beret i jak go miętoliła ze strachu. Norweg między nogami ukrywał aparat. Przez cały ten czas mój dom patrolowali uzbrojeni członkowie „Rutkowski Patrol”, zamaskowani i uzbrojeni w długą broń. Norwegowie byli w szoku. Zaproponowałem im coś do picia. Nic nie chcieli. Podsunąłem im miód, który tego dnia przyrządzałem. Chętnie go spróbowali, po czym zaczęli mi robić w kuchni zdjęcia. Kilka dni później ukazał się ich tekst w norweskiej prasie. Nagłówek brzmiał: „Rambo jest dobry, Rambo lubi gotować!”.
O akcji z małą Nikolą dziś już mało kto pamięta. Za to rysunki namalowane przez 9-latkę dla Rutkowskiego wiszą w jego biurze do dziś.
— Do dziś nie mam pojęcia, dlaczego ta akcja nie odbiła się szerokim echem w polskich mediach, w przeciwieństwie do sprawy małej Madzi z Katowic. Przecież to, co się stało w Norwegii, to idealny scenariusz filmowy. Może to dlatego, że wszystko zakończyło się happy endem? — zastanawia się Rutkowski.
Konferencja prasowa w Szczecinie – Krzysztof Rutkowski z małą Nikolą, czerwiec 2011 r. (fot. Marcin Kokolus)
Mamy rok 2011. Druga połowa czerwca. W kieszeni Krzysztofa Rutkowskiego dzwoni telefon. Polski detektyw nie ma pojęcia, że za chwilę podejmie się jednej z najniebezpieczniejszych akcji w swoim życiu. W słuchawce słyszy głos zapłakanej kobiety, która dzwoni do niego z Norwegii. Prosi o pomoc w odzyskaniu dziecka. Rutkowski uspokaja kobietę i obiecuje pomoc.
Chwilę później wsiada do swojego samochodu, wpisuje w GPS-ie norweską 30-tysięczną miejscowość Larvik i wyrusza w trasę wspólnie ze swoją asystentką Kaliną. Przed nimi jest ponad 1500 kilometrów drogi. Na miejscu poznaje rodziców odebranego dziecka. Helena i Arek przeprowadzili się ze Szczecina do Norwegii pięć lat temu. On pracował w fabryce, ona sprzątała norweskie szkoły. Mieszkała z nimi ich córka, 9-letnia Nikola. Pewnego dnia 9-latka nie wróciła do domu. Okazało się, że zabrał ją norweski odpowiednik polskiego kuratora, uzasadniając swoją decyzję tym, że dziecko było smutne i osowiałe. W efekcie umieszczono ją w rodzinie zastępczej, 30 kilometrów od Larvik, czyli miejscowości, w której mieszkała ze swoimi rodzicami. W norweskiej rodzinie miała czekać 6 tygodni na adopcję. Po tym czasie polscy biologiczni rodzice mieli stracić prawa rodzicielskie, a dziewczynce planowano zmienić tożsamość i być może wywieźć daleko od miejsca, w którym przebywała, by zerwać więzi z prawdziwymi rodzicami. Do ukończenia 18 lat pozostawałaby u nowej rodziny.
Krzysztof Rutkowski:
— Dziecko, które odebrano polskim rodzicom, było smutne w szkole. Sprawą zajęła się gminna instytucja Barnevernet zajmująca się m.in. opieką nad dziećmi imigrantów. 30 maja 2011 roku przedstawiciele tej instytucji odwiedzili szkołę małej Nikoli. Urzędnicy kazali dać dziecku zabawki, które najbardziej lubi, i zabrali je ze sobą. Nie zostawili nawet żadnych dokumentów. Postąpili według bezdusznego norweskiego prawa, opacznie rozumiejąc dobro dziecka. Dziecko nie chciało wyjść ze szkoły bez rodziców. Trzymało się kraty w oknie, krzyczało, że nigdzie nie pójdzie bez rodziców. 9-latka wspominała później, że wtedy Norwegowie mówili jej, że zabierają ją tylko na przechadzkę. Zamiast przechadzki Nikola wylądowała u rodziny zastępczej.
Rodzice przekonują Rutkowskiego, że wersja Norwegów to stek bzdur. Na co dzień Nikola była wesołym i lubianym dzieckiem. A w tamtych dniach posmutniała, bo jej ukochana babcia w Polsce leżała w szpitalu i czekała na niebezpieczną operację serca. Do tego jej matka też nie była w najlepszym stanie. Co ciekawe, Barnevernet wcześniej odwiedzał dwa razy polską rodzinę. — Spotkania te przebiegały w miłej atmosferze — przekonywali później w mediach rodzice porwanej dziewczynki. Rutkowski na koniec rozmowy ogląda pokój małej Nikoli. Na biurku widzi jej niedokończone rysunki. Jego oczy robią się szklane.
Rodzice Nikoli twierdzą, że po czterech tygodniach przebywania ich córki w rodzinie zastępczej zwrócili się o pomoc do ambasady. Okazało się, że Polska jest bezsilna ze względu na to, że nie podpisała w tej sprawie odpowiednich regulacji z Norwegią. W tym momencie postanowili poprosić o pomoc Rutkowskiego.
Później, w połowie czerwca, w „Super Expressie” ambasador RP w Norwegii mówi: — Barnevernet to organizacja działająca jak Hitlerjugend. — Na łamach prasy przekonuje, że Norwegowie ze względu na niż demograficzny chcą wszelkimi metodami uzupełniać braki w populacji. Dlatego też urzędnicy wydają negatywne opinie o rodzinie, a potem w świetle prawa porywają dzieci. Później słowa te będą cytowane przez polskie i zagraniczne media.
Po przedstawieniu całej sytuacji Rutkowski dostaje zielone światło do działania i pełnomocnictwo od rodziców Nikoli. Jeszcze tego samego dnia słynny detektyw wraca do swojego domu pod Łodzią. Kolejnego dnia wczesnym rankiem w biurze „Rutkowski Patrol” pojawia się kilkuosobowy zespół. Na ich czele stoi Krzysztof Rutkowski. Rozważane są różne warianty odebrania dziecka z rąk norweskiej rodziny zastępczej, w tym również porwanie.
Rutkowski próbuje uzyskać pomoc od polskiej ambasady w Norwegii. Bezskutecznie.
— Ówczesna konsul Polski w Norwegii doradzała nam, żeby związać tych Norwegów, najlepiej przywiązać do krzeseł, zamknąć w piwnicy i zabrać dziecko. Takie rady zbytnio nam nie pomogły — przekonuje dziś Krzysztof Rutkowski.
Do Norwegii z Rutkowskim i jego ekipą jadą dziennikarze Telewizji Polskiej i „Super Expressu”. Akcja nosi kryptonim „Larvik”. Dwoma samochodami podróżuje łącznie 6 osób. Po 18 godzinach są na miejscu. Meldują się 60 kilometrów od Larvik. Tam zostają ustalone szczegóły akcji. Plan jest prosty. Małą Nikolę trzeba zabrać w nocy, bez żadnego rozgłosu, w tajemnicy przed jej rodziną zastępczą. Rozważana jest droga powrotna. Morska, a może lądowa? Ostatecznie Rutkowski wybiera wariant ucieczki do Polski samochodem. Kilka dni przed akcją Nikola na spotkaniu z rodzicami dostaje od nich po kryjomu komórkę. W nocy kontaktuje się z nimi za pomocą SMS-ów. Na bieżąco usuwa korespondencję, by w razie wpadki nic nie wyszło na jaw. Na kolejnym widzeniu 9-letnia Polka dostaje od swojej matki miśka. W środku jest hak i pełne dane dziewczynki na wypadek, gdyby chciano jej zmienić tożsamość. Na ostatnim spotkaniu przed akcją rodzice ją przestrzegają: — Telefon trzymaj w majtkach. Tylko żebyś nie zasnęła!
(fot. Magdalena Krzak)
Jest późny wieczór z 28 na 29 czerwca 2011 roku. W najlepsze trwa norweska biała noc. Mała Nikola jest w stałym kontakcie z rodzicami. „Tatusiu, przyjedź po mnie! Ale poczekajcie, aż pójdą spać” — brzmi jeden z SMS-ów napisanych przez młodą Polkę. Dokładnie o pierwszej w nocy rozpoczyna się operacja. Cel — odbić z rąk Norwegów 9-letnią Nikolę. Wszystko dzieje się na jednym z norweskich osiedli. W pobliżu domu Norwegów pojawia się samochód, z którego wysiadają ludzie Rutkowskiego i wystraszeni rodzice małej Nikoli. Krzysztof Rutkowski upewnia się, czy Norwegowie już śpią. Na osiedlu panuje kompletna cisza. Słychać jedynie szepty ludzi najsłynniejszego detektywa w Polsce. Pada sygnał: rozpoczynamy akcję! W tym momencie Nikola dostaje SMS-a z informacją o starcie planu. Rozpruwa miśka i wyciąga z niego hak. Idąc na palcach, podchodzi do swojego łóżka. Ojciec przez okno wrzuca jej z ogrodu linę. 9-latka przywiązuje ją do łóżka. Teraz musi zjechać z pierwszego piętra, z wysokości 6 metrów. Zaczepia hak o linę. Jej serce wali jak młot. Bierze głęboki oddech, wystawia nogi za okno i rozpoczyna zjazd po linie. Po kilku sekundach jest już na ziemi, a dokładniej na trawniku przed domem swojej norweskiej rodziny zastępczej. Szybko odpina hak i biegnie przed siebie, ile sił w nogach. Od rodziców dzieli ją jeszcze płot i jedna ulica. Rozpędza się, przeskakuje płot i skręca w drugą przecznicę. Tam czekają już na nią rodzice. Cała we łzach wpada w ich objęcia.
Rozpoczyna się kolejny etap koszmaru tej nocy. Rodzi się szalenie ważne pytanie. Kiedy norwescy opiekunowie zawiadomią policję o porwaniu? Ile Polacy mają czasu na ucieczkę? Dziecko naprędce zostaje zapakowane do samochodu i wyrusza w najdłuższą podróż swojego życia. Kierunek: Polska. Przed nimi jedzie drugi samochód, który pełni rolę osłony. W przypadku, gdyby osłonę zatrzymała policja, Nikola z rodzicami ma wjechać do lasu i ukrywać się tam kilka dni. Oba samochody pokonują Norwegię bardzo przepisowo. Jadą zgodnie ze znakami. Nie ma mowy o przekraczaniu prędkości. Wiedzą, że zatrzymanie ich przez policję może się skończyć tragicznie. Za to w Szwecji już nie żałują gazu. Po przejechaniu prawie 2000 kilometrów widzą polskie szlabany na granicy.
Kolejnego dnia, około ósmej rano, Norwegowie orientują się, że w dziecięcym pokoju nie ma 9-letniej Nikoli. Policja wszczyna poszukiwania. Nad norweskim Larvik zaczynają krążyć dwa helikoptery. Dom Polaków jest okrążony przez policję. Całe Larvik jest zablokowane. Jednak działania Norwegów są spóźnione. W tym momencie Polacy są już na terenie Danii.
Krzysztof Rutkowski z małą Nikolą i jej rodzicami — Szczecin, czerwiec 2011 r. (fot. Marcin Kokolus)
Już po przekroczeniu polskiej granicy, a dokładniej w Szczecinie, Rutkowski organizuje konferencję, na której zdradza kulisy odbicia Polki. W następstwie jego działań po kilku dniach Barnevernet wszedł na drogę prawną, licząc, że odzyska prawa do dziecka. Na szczęście dla Polaków poczynania tej instytucji są bezskuteczne. Polskie prawo stanęło po stronie rodaków, Nikola może zostać w polskiej rodzinie.
Jest już po wszystkim. Norweskie nagłówki rozpisują się o „polskim Rambo”. Dom Rutkowskiego przez kilka tygodni odwiedzają dziennikarze z Norwegii.
Krzysztof Rutkowski:
— Przez dwa tygodnie pierwsze strony gazet w Norwegii pełne były artykułów o „polskim Rambo”. Pamiętam, że w tamtym czasie przyjechała do mnie dwójka norweskich dziennikarzy. Zarezerwowałem im hotel położony niedaleko mojego domu. Nie skorzystali z niego, bali się podsłuchów. Zresztą od samego początku byli bardzo wystraszeni. I wcale im się nie dziwię. W końcu zgotowałem im niezłe powitanie. Przed moim domem przywitała ich dwuosobowa grupa „Rutkowski Patrol” uzbrojona po zęby. Jeden z nich powiedział do Norwegów: „Papier bitte!” — po czym dziennikarka trzęsącą się dłonią podała legitymacje dziennikarskie. Chwilę później wyszedłem do nich. Przywitałem ich żartem: „Witam was, detektyw Kristof »Rambo« Rutkowski!” Norwescy dziennikarze usiedli przestraszeni na kanapie przy basenie. Do dziś pamiętam, jak mocno dziennikarka trzymała swój beret i jak go miętoliła ze strachu. Norweg między nogami ukrywał aparat. Przez cały ten czas mój dom patrolowali uzbrojeni członkowie „Rutkowski Patrol”, zamaskowani i uzbrojeni w długą broń. Norwegowie byli w szoku. Zaproponowałem im coś do picia. Nic nie chcieli. Podsunąłem im miód, który tego dnia przyrządzałem. Chętnie go spróbowali, po czym zaczęli mi robić w kuchni zdjęcia. Kilka dni później ukazał się ich tekst w norweskiej prasie. Nagłówek brzmiał: „Rambo jest dobry, Rambo lubi gotować!”.
O akcji z małą Nikolą dziś już mało kto pamięta. Za to rysunki namalowane przez 9-latkę dla Rutkowskiego wiszą w jego biurze do dziś.
— Do dziś nie mam pojęcia, dlaczego ta akcja nie odbiła się szerokim echem w polskich mediach, w przeciwieństwie do sprawy małej Madzi z Katowic. Przecież to, co się stało w Norwegii, to idealny scenariusz filmowy. Może to dlatego, że wszystko zakończyło się happy endem? — zastanawia się Rutkowski.
Konferencja prasowa w Szczecinie – Krzysztof Rutkowski z małą Nikolą, czerwiec 2011 r. (fot. Marcin Kokolus)
więcej..
