Do zakochania jeden rok - ebook

• ROZDZIAŁ PIERWSZY •

– Pół kilo parówek bez osłonek. Dwadzieścia deko łopatki mielonej. I dwa kotlety bez kości. Świeże?

Brwi młodej kobiety powędrowały w górę i zastygły w oczekiwaniu na odpowiedź. Korpulentna ekspedientka w białym fartuchu, z natapirowaną grzywą przykrytą sztywnym czepkiem, pośliniła palec wskazujący, wyłuskała z paczki foliowy woreczek i przechyliła się przez ladę, by sięgnąć do stalowej misy po zmielone mięso. Posłała przy tym w kierunku młodej klientki mordercze spojrzenie, od którego ta powinna pokryć się lodowatym potem, porzucić zamiar konsumowania jakiegokolwiek mięsa i w try miga przejść na wszelkie odmiany „-anizmu”.

– U nas zawsze jest świeże! – huknęło zza szklanej szyby.

Klientka skrzywiła się lekko.

– Ja wiem, ale babunia każe pytać. Nie chciałaby pani znaleźć się w mojej skórze, gdyby nie było.

– Babunia! – sapnęła ekspedientka, packając woreczkiem z mięsem na wagę. – Niech się szanowna babunia nie martwi! Zjecie obiadek, że palce lizać! – Cmoknęła.

Kupująca poczuła, że od odgłosów cmokania, widoku sprzedawanych specjałów i zapachu sklepu mięsnego robi jej się niedobrze, ale na szczęście właścicielka natapirowanej grzywki już wołała o należność. Pospiesznie zaczęła przetrząsać kieszeń w poszukiwaniu pieniędzy.

– Gdyby chodziło o nasz obiadek, toby się babunia tak nie przejmowała. To dla kota – wyjaśniła, podając sprzedającej odliczoną kwotę.

Kobieta zmierzyła pełnym dezaprobaty wzrokiem najpierw podawane pieniądze, następnie wyciągniętą rękę, a na końcu klientkę, która wyraźnie pobladła i z zaciśniętymi w wąską kreseczkę ustami niecierpliwie potrząsała banknotem. Takie są te młode teraz, sarknęła w myśli. Siedzą przed komputerami, na słońce nie wyjdą, blade to i mizerne! A jakie przy tym nerwowe! Nie postoją w spokoju minuty! Pokręciła głową zniesmaczona, równocześnie poprawiając czepek zsuwający się na lewe ucho, podrapała wilgotne od potu czoło i wyciągnęła rękę po pieniądze. Młoda kobieta jakby tylko na to czekała. Złapała uchwyty niebieskiej jednorazówki, obróciła się na pięcie i już jej nie było. Przystanęła jeszcze na chodniku, by wsunąć zakupy do dużej materiałowej torby, i po chwili zniknęła, pochłonięta przez tłum ludzi sunących ulicą Zatorską.

Ekspedientka spojrzała na kolejną osobę w kolejce.

– Ja te babunie znam. Kotlecik dla kota, renta dla proboszcza, a na obiad ziemniaki z kefirem. Co podać szanownej pani? Łopateczkę mamy w promocji i skrzydełko z kurczaka. Świeżutkie, świeżutkie…

Zojka Tuszyńska odetchnęła głęboko parnym, popołudniowym powietrzem, powtarzając sobie w myśli, że dla jej zmysłu powonienia to najprawdziwsza ambrozja. Po smrodku jakby rodem ze starej masarni zapachy wadowickiej ulicy urzekały rześkością niczym mroźny grudniowy poranek.

Młoda kobieta sięgnęła do niedużej listonoszki przewieszonej przez prawe ramię, wydobywając z niej materiałową torbę często określaną mianem ekologicznej. Zojka nie czuła się zbytnio związaną z ideą ekologii, a jej wkład w ratowanie planety ograniczał się do segregowania domowych odpadów do kolorowych worków i psioczenia na smród unoszący się z kominów spalających śmieci sąsiadów, niemniej ze swoją materiałową torbą nigdy się nie rozstawała. Wydarzenia z przeszłości sprawiły, że ona – niegdyś miłośniczka wielgachnych torebek, dziś unikała ich jak ognia, a niezbędny dobytek, czyli pieniądze, smartfona i klucze, najchętniej nosiła w kieszeni. Czasami jednak zdarzało się, że musiała zrobić większe zakupy i wtedy materiałowa torba była jak znalazł. A że nie mieściła się w kieszeni spodni, a przynajmniej nie w estetyczny i dyskretny sposób, Zojka musiała pogodzić się z koniecznością noszenia niewielkiej torebki na pasku.

Zapakowawszy sprawunki ze sklepu mięsnego do torby, Zojka przerzuciła ją przez drugie ramię i wolnym krokiem ruszyła w kierunku rynku. Wtorkowe popołudnie było pogodne i ciepłe. Zastępy dzieciarni obległy szumiącą na kamiennej płycie fontannę, a zadowoleni z siebie turyści obsiedli kawiarniane ogródki, korzystając z ostatnich dni wakacji i zajadając słynne papieskie kremówki.

Na widok obficie posypanych cukrem pudrem ciastek Zojka poczuła nawracające mdłości, więc szybko wyminęła rozstawione stoliki i ustawiła się w kolejce po lody sprzedawane na gałki. Ze słodkim przysmakiem w dłoni ruszyła w kierunku stacji kolejowej. Pracowity dzień dobiegł końca i nareszcie mogła wrócić do domu. Na samą myśl uśmiechnęła się pod nosem.

Domek babuni Łyczakowej stał się dla niej najprawdziwszym azylem. I pomyśleć, że kiedy przed kilkoma miesiącami zjawiła się w Lipówce, zamierzała jedynie spełnić prośbę rodziców i skontrolować, co wyprawia dziarska staruszka. To miała być również krótka chwila oddechu od niepowodzeń zawodowych, po której planowała powrócić do dawnego życia w Krakowie. O tym, że chcieć nie zawsze znaczy móc, przekonała się w chwili, gdy za sprawą podrzuconego zawiniątka została wplątana w aferę kryminalną, i to żadne tam przemyty czy inne narkotyki, ale w najprawdziwsze makabryczne morderstwo! Dla dobra śledztwa musiała pozostać w rodzinnej miejscowości na dłużej i podjąć pracę – udawaną, bo udawaną, ale jednak – w „Kronice Wadowickiej”. Po zakończeniu dochodzenia właściwie mogła powrócić do niewielkiej kawalerki i codziennego przetrząsania rubryki z ofertami pracy w lokalnych dziennikach, ale jakoś straciła do tego zapał. Towarzystwo babuni Łyczakowej gwarantowało moc wrażeń, atmosfera domku na wzgórzu wprawiała ją w błogi nastrój, a w dodatku nareszcie znalazła zatrudnienie. I to wcale nie u tego bubka Kordeckiego, redaktora – niech go szlag! – „Kroniki Wadowickiej”. No i jak miała wyjechać z Lipówki, skoro przygarnęła kota?

Choć zważywszy na okoliczności, w jakich rudy kocurek pojawił się w domku na wzgórzu, należałoby raczej stwierdzić, że to ona została przygarnięta. Nie było dnia, by Filip nie przypomniał, jak wielką łaskę okazał, zajmując miejsce na jej łóżku. Na dodatek babunia czyniła wszystko, by utwierdzić uparte kocisko w przekonaniu o jego wyjątkowości, podsuwając pod rudo-różowy nosek to filecik z kurczaczka, to szynkę wieprzową. Zmieloną, oczywiście. Dwukrotnie.

Na myśl o babuni Łyczakowej Zojka przyspieszyła kroku. Oj, źle by było, gdyby spóźniła się na pociąg i musiała łapać busa do Lipówki! Zbliżając się do przejścia podziemnego pod ulicą Piłsudskiego, przypomniała sobie, że redaktor Markowska prosiła, by napisała kilka słów na temat muralu, który z inicjatywy burmistrza powstał w tym ponurym miejscu.

– „Wadowicka” jeszcze o tym nie pisała, będziemy pierwsi! – Szefowa gorączkowała się, a Zojka entuzjastycznie kiwała głową. – Napiszesz tekst, zrobisz zdjęcia i poprosisz burmistrza o komentarz. W internecie pojawiły się pierwsze niepochlebne opinie i zarzuty, że za dużo to kosztowało. Niech się wypowie.

„Głos Wadowic” był nowym tytułem prasowym, który zadebiutował przed dwoma miesiącami i od razu podjął zaciętą rywalizację z „Kroniką Wadowicką”. Gdy Zojka zanosiła swoje CV do redakcji przy ulicy Zatorskiej, nie liczyła na cud. Jednak ku swemu zdziwieniu natychmiast została przyjęta. Szybko odkryła dlaczego. Marta Markowska, redaktor naczelna „Głosu”, była doskonale poinformowana o okolicznościach jej chwilowej pracy w „Kronice Wadowickiej” i napiętej relacji z redaktorem Kordeckim. Nie tracąc czasu i energii, zażądała szczegółowych informacji na temat konkurencji, począwszy od składu zespołu, na modelu czajnika elektrycznego w pokoju socjalnym skończywszy.

Pomijając ten niezbyt fortunny start, Zojka musiała przyznać, że współpraca z Markowską układa się pomyślnie. Szefowa była kreatywną osobą, z głową pełną świeżych pomysłów i wizją nowoczesnej gazety, która staje się numerem jeden na lokalnym rynku. Nie bała się odważnych tematów i zachęcała Zojkę do rozmów z mieszkańcami i poszukiwania ciekawych informacji. Nakład z tygodnia na tydzień rósł, a Tuszyńska coraz rzadziej wspominała o powrocie do Krakowa… Na dodatek na samą myśl, że stoją z Kordeckim po dwóch różnych stronach dziennikarskiej barykady, czuła w całym ciele przyjemne mrowienie, którego nie umiała i nie chciała wyjaśniać.

– Mural – mruknęła pod nosem, przekładając wafelek z lodami do drugiej ręki i sięgając do torebki po smartfona. – Zrobię kilka zdjęć, póki jest dobre światło, i napiszę o nim jeszcze wieczorem. A jutro wezmę lepszy aparat i strzelę fotkę do gazety. I umówię się z burmistrzem…

Nie patrząc przed siebie, grzebała w listonoszce w poszukiwaniu telefonu. Złośliwe urządzenie znowu się schowało. Wydawać by się mogło, że w niewielkiej torebce łatwiej wszystko znaleźć, ale jej torebka oczywiście musiała złośliwie temu przeczyć. W końcu Zojka odkryła, że w podszewce zrobiła się dziura i smartfon dostał się do środka. Z trudem wsunęła w otwór dwa palce i wymacała urządzenie. Teraz pozostało tylko je wyciągnąć i…

Skupiona na niełatwej misji, nie patrzyła, gdzie idzie, i z impetem weszła wprost w stojącą w przejściu osobę. Siła uderzenia sprawiła, że odbiła się jak piłka i opadła na pupę ze zduszonym okrzykiem. Torba z zakupami potoczyła się po chodniku z kostki brukowej, a parówki bez osłonek obklejone folią spożywczą poturlały się w kierunku dworca PKS. Oszołomiona Zojka oswobodziła palce z podszewki listonoszki i zaczęła zbierać kocie przysmaki. Zaraz, zaraz, czegoś mi jeszcze brakuje, myślała, pocierając czoło lepkimi palcami. Przecież miałam…

Spojrzała w górę na osobę, która poprzez zatarasowanie przejścia przyczyniła się do nieprzyjemnego upadku. Zamierzała uraczyć delikwenta kilkoma uszczypliwymi komentarzami, jednak na widok stojącego nad nią mężczyzny zamarła z uchylonymi ustami.

Twarz redaktora Marcina Kordeckiego wykrzywiła wściekłość. W zaciśniętej gniewnie pięści ściskał pasek wielkiego aparatu fotograficznego, którym z pewnością dokumentował nowy wadowicki mural. Przecież nic takiego się nie stało, chciała wykrzyknąć. A potem spuściła wzrok nieco niżej i zaklęła pod nosem.

W tej samej chwili wafelek z resztką lodów waniliowych, sterczący groteskowo na wysokości rozporka redaktora, oderwał się i opadł na chodnik z cichym plaśnięciem.

– Nudno jakoś u nas – marudziła babunia Łyczakowa, wachlując się złożoną gazetą. Zojka wsunęła do ust ostatniego ziemniaka, odsunęła talerz i odkaszlnęła lekko. Na wspomnienie incydentu w przejściu podziemnym i późniejszej jazdy pociągiem z ponurym jak chmura gradowa Kordeckim, osłaniającym futerałem na aparat zaplamione krocze, poczuła, że robi się jej gorąco. Ona nie mogła narzekać na nudę, co to to nie!

Zerknęła pod stół, gdzie właśnie toczyła się niema wojna. Rude kocisko zataczało ósemki wokół nóg mebla, omiatając wszystko dumnie wyprężonym ogonem. Przy okazji ocierało się także o nogi siedzących za stołem kobiet, pragnąc zwrócić ich uwagę na fakt, że miseczka stojąca w bliskim sąsiedztwie lodówki od paru minut pozostaje pusta. Bo przecież tych trzech samotnych chrupek i zeschniętej skórki od chleba nie sposób uznać za wystarczającą kocią rację żywieniową!

Przechadzkom Filipa z groźnie opuszczonym łbem przyglądał się Burek. Wieloletni towarzysz babuni Łyczakowej opracował swój własny sposób pozyskiwania przysmaków ze stołu, polegający głównie na cierpliwym oczekiwaniu, aż biesiadujący zapomni się na tyle, by opuścić pod obrus rękę z trzymaną kanapką lub innym rarytasem. W takiej sytuacji następowało delikatne przejęcie jedzenia. Pies zlizywał lub ostrożnie zdejmował z chleba to, co akurat mu się spodobało. I tym właśnie sposobem konsument mógł ze zdumieniem odkryć, że na kanapce z szynką po szynce ani śladu, a chleb z dżemem truskawkowym jest najzwyklejszą – tyle że mocno obślinioną – kromką. Niestety, pojawienie się w domku na wzgórzu nowego lokatora całkowicie niweczyło Burkowe zakusy. Filip tak usilnie przypominał o swoim istnieniu i obecności pod stołem, że nawet gapowata Zojka trzymała ręce przy sobie.

– Nic się nie dzieje! Zupełnie nic! – biadoliła dalej staruszka. – Dawniej, gdy pracowałaś w „Kronice”, to przynajmniej opowiadałaś o różnych takich banialukach, a teraz? Tajemnica zawodowa cię trzyma czy ki diabeł?

– Niee… – Zojka potrząsnęła głową z lekkim uśmiechem.

– I Chochołek wpadał na ciasto drożdżowe. Dlaczego już nie wpada?

– Może dlatego, że już nie podejrzewa mnie o ćwiartowanie zwłok.

– Mógłby – oznajmiła z westchnięciem babunia. – Tak przyjemnie było posłuchać głupot. Przebywając sam na sam w swoim towarzystwie, człowiek idiocieje od tej mądrości!

– Jeśli chcesz posłuchać głupot, włącz telewizor – poradziła życzliwie wnuczka.

– A ty to od razu człowiekowi tak źle życzysz! Zosia też nie zajrzy…

– Jest zajęta przygotowaniami do wesela. Poza tym może jej trochę łyso, że była kochanka jej narzeczonego próbowała mnie ukatrupić?

– Nawet twoja matka się nie pokazuje.

– Bo wie, że pilnuję, by siekierka była dobrze schowana.

– Generalnie jest do du… – urwała raptownie i zamachała niecierpliwie trzymaną w ręce gazetą. – Już wiem!

Zojka poczuła nagły niepokój. Kiedy na policzkach babuni Łyczakowej pojawiały się tak intensywne rumieńce, oddech przyspieszał, a ona sama niemal podskakiwała na poduszce wyściełającej drewniane krzesełko, należało zwietrzyć kolejny szatański plan i mieć się na baczności. Nie bez powodu do staruszki przylgnęła opinia nieobliczalnej, a o jej wyczynach z siekierką krążyły po powiecie wadowickim coraz wymyślniejsze legendy!

– O co chodzi? – zapytała nieufnie.

– Odwiedzę notariusza!

– Nie rozumiem. – Zdezorientowana wnuczka potrząsnęła głową.

– No jak możesz nie rozumieć? Przecież to oczywiste! Czym zajmuje się ta hiena, notariusz?

Dla babuni Łyczakowej wszyscy urzędnicy, politycy i inni kończący się na „-cy”, poza elektrykami i hydraulikami, byli hienami. Zojka ponownie potrząsnęła głową, tym razem nad zaczepno-obronnym tonem staruszki. Znała go aż za dobrze!

– No przecież, że testamentami! Odwiedzę takiego krwiopijcę od spadków i od razu rozniesie się po rodzinie, że chałupę na ciebie przepisuję. Przylecą tu, jakby się paliło, i będę mogła wydobyć moją siekierę… – kontynuowała z rozmarzeniem.

– Siekiera jest dobrze ukryta! – wtrąciła szybko Zojka.

Babunia posłała jej kose spojrzenie.

– Żeby na stare lata człowiek nie mógł zdecydować, kiedy rozszczypać drewna na rozpałkę…

– Na rozpałkę to ja ci chrustu nazbieram – zaoferowała się wnuczka. – Poza tym sierpień jest! A ty masz kuchenkę gazową i nie musisz w ogóle w piecu palić!

– Tak czy siak znajdę tego notariusza – stwierdziła staruszka, wertując gazetę w poszukiwaniu działu ogłoszeń. – Tak na przyszłość. Nigdy nie wiadomo, co się człowiekowi przyda na stare lata – tłumaczyła ze znaczącym uśmiechem, który powiedział Zojce, że babunia Łyczakowa i tak wprowadzi swój plan w życie i nie ma sensu stawać jej na drodze. Spracowany palec w zawrotnym tempie przesuwał się po kolejnych rubrykach z anonsami. Nagle znieruchomiał.

– Ooo, a to ciekawe…

– Co? – Zojka, która właśnie rozważała w myślach, czy lody waniliowe pozostawiają po sobie trwałe plamy, wróciła do rzeczywistości i spojrzała z zaciekawieniem na zaaferowaną staruszkę. Babunia gwizdnęła przeciągle, a Burek natychmiast zmaterializował się u jej stóp, po drodze taranując oburzonego takim traktowaniem Filipa. Sękaty palec wskazał odpowiednie miejsce w gazecie.

– Tylko spójrz!

Zojka zerknęła i również zagwizdała, jednak tak nieudolnie, że pies posłał jej tylko pobłażliwe spojrzenie. Kobiety pochyliły się nad informacją. Burek spojrzał na opiekunki, a przekonawszy się, że ich uwagę całkowicie pochłonęła czytana gazeta, wspiął się na tylne łapy, przednie oparł o blat stołu i ostrożnie uchwycił zębami wystające z półmiska udko z kurczaka. Niezauważony przez ludzi i odprowadzony żałosnym kocim miauknięciem, dał susa do ogrodu.

– Biuro matrymonialne „Do Zakochania Jeden Rok”? A cóż to znowu za cholerstwo? – zdumiała się Zojka. Nie miała pojęcia, że w Wadowicach działa biuro matrymonialne, i to jeszcze pod tak szumną nazwą. Babunia Łyczakowa wpatrywała się w zajmujące pół strony ogłoszenie jak urzeczona. – I dlaczego jeden rok, powinno być krok, prawda?

– Może się im omsknął palec. Tak jak mnie, gdy dzwoniłam po pogotowie, a dodzwoniłam się do straży i piętnaście jednostek do Guzikowej ściągnęłam!

Zojka pokiwała głową z politowaniem. Anegdota o straży pożarnej, która przybyła do kontuzjowanej sąsiadki nawet z Andrychowa, weszła już w zbiór ulubionych opowiastek dziarskiej staruszki. Była też jedną z najbarwniejszych historii przytaczanych przez babunię, rzecz w tym, że za każdym razem była coraz mocniej koloryzowana. Zojka podejrzewała, iż w okolicach Bożego Narodzenia do niedużego domku Leokadii Guzik zawita cały oddział BOR-u, zawezwany – oczywiście przypadkowo – przez babunię Łyczakową.

– Może to literówka.

– A może się zabezpieczają? Że niby mają aż rok, aby znaleźć dla ciebie tego jednego wymarzonego? Żeby potem nie było, że minął tydzień, a ty nadal bez obrączki na palcu? Albo chociaż pierścionka?

– No, też możliwe – zgodziła się Zojka. Nagle potrząsnęła głową zdumiona. – Zaraz, zaraz, dlaczego ja?

– A co, ja? – zapytała z oburzeniem staruszka. – Kto wie, co ciekawego by ci tam znaleźli. Jesteś młoda i ładna. A przynajmniej młoda. Znaczy ładna – plątała się babunia. Nagle bezceremonialnie zwinęła gazetę w rulon i cisnęła do paczki na węgiel. – Dość tych głupot, na rozpałkę będzie jak znalazł. Głodna jeszcze jestem, zjadłabym udko. Gdzie jest udko?!

Zojka wzruszyła ramionami. Babunia rozejrzała się nerwowo po kuchni, ale poza pomiaukującym kotem, okupującym okolice lodówki, nie zlokalizowała nic interesującego. Policzyła w myśli i natychmiast zdemaskowała winowajcę. Z groźną miną pogroziła pięścią nieobecnemu Burkowi i zajęła się sprzątaniem ze stołu. Zojka pomogła pozbierać naczynia, a nawet próbowała zacząć zmywać, ale została przepędzona. Staruszka w stylonowym fartuszku i z „O mój rozmarynie” na ustach raźno chwyciła butlę ludwika i ostrą myjkę. Młodej – a przynajmniej ładnej – dziennikarce nie pozostało nic innego, tylko sięgnąć po laptopa i poszukać spokojnego miejsca, w którym mogłaby napisać artykuł o kolorowym muralu zdobiącym ściany podziemnego przejścia.

Podczas tworzenia tekstu jej myśli szybowały jednak nie wokół farb i kolorowych projektów, ale lodów waniliowych i elementów męskiej garderoby.

Aspirant Paweł Chochołek przechadzał się po wadowickim rynku, niemrawo skubiąc obwarzanka z makiem. Każdemu skubnięciu towarzyszyło żałosne westchnięcie i równie żałosne spojrzenie rzucane przechodzącym ludziom. Tak naprawdę to aspirant nie lubił obwarzanków z makiem, ale sprzedawca stojący na rogu nie miał już jego ulubionych precli z dodatkiem soli. Policjant przyjął to z ponurą rezygnacją i zadowolił się innym wariantem chrupkiej przekąski. Powoli przyzwyczajał się do faktu, że ostatnio nic nie przebiegało tak, jak by sobie tego życzył.

Otóż aspirant Chochołek wracał właśnie do pracy po zasłużonym dwutygodniowym urlopie. Urlop ów naturalnie również nie wyglądał tak, jak wyobrażał sobie spragniony chwili wytchnienia policjant.

Część odpoczynku stróż prawa zdecydował się poświęcić na najprawdziwsze wczasy, jednak biuro turystyczne zbankrutowało, zanim zdołał rozgryźć różnicę pomiędzy first a last minute. Bankructwa biur podróży były w kraju na porządku dziennym, ale żeby mieć takiego pecha? Inne biura to przynajmniej bankrutowały, kiedy ich klienci byli na wczasach i mogli chociaż dużym palcem pomacać złociste piaski i turkusowe fale. A biuro wybrane przez Chochołka musiało naturalnie zbankrutować, gdy on był jeszcze w domu! Piasku i fal mógł dotknąć jedynie wtedy, gdy rozkładał kolorowe foldery na parkiecie…

…żeby ochronić je przed zachlapaniem farbą. Bo po tym całym niepowodzeniu z biurem podróży stwierdził, że w takim razie poświęci urlop na odświeżenie mieszkania. Kupił więc farby, pędzle, wałki i folie. Rozłożył na parkietach barwne foldery z biura podróży, a futryny obkleił specjalną żółtą taśmą i czekał na zatrudnionego fachowca. A nawet trzech. Pierwszy nie przyszedł, bo wyjechał do Anglii. Drugi miał przyjść, ale ostatecznie wziął inną robotę, a trzeci nawet przyszedł, ale w czasie roboty zasnął i spadł z drabiny. W wyniku upadku skręcił nogę w kostce. Zdesperowany aspirant sam złapał za pędzel i wałek. Tak się zdenerwował, że w dwie godziny machnął duży pokój i pół kuchni. I właśnie wtedy zauważył, że chyba coś jest nie tak, bo zamiast kanarkowożółtych ścian wyszło mu coś między seledynem a limonką i bynajmniej żółknąć to nie chciało. Zdenerwowany dopadł do puszki z farbą, by przekonać się, że jakiś patałach źle oznaczył jej zawartość. W efekcie mieszkanie Chochołka, a przynajmniej jego lwia część, świeciło bardziej niż neonowe kamizelki służb porządkowych.

Wytrzymać w takich ścianach nie sposób, więc biedny aspirant starał się jak najwięcej czasu spędzać poza domem. Najlepszym pomysłem wydał mu się choćby krótki wyjazd na ryby, więc zadowolony udał się do piwnicy, by skontrolować stan techniczny sprzętu wędkarskiego. Na miejscu przekonał się, że tak naprawdę sprawdzać już nie ma czego. Piwnica należąca do Chochołka została splądrowana, sprzęt wędkarski skradziony, a jakby tego było mało, ktoś wielkimi kulfonami nagryzmolił mu na ścianie słowa: „ZŁAP MNIE JERZELI POTRAFIRZ”, a na koniec jeszcze się podpisał: „CHWDP”. Zdenerwowany aspirant ponownie złapał za wałek i farbę, a po chwili z przerażeniem uświadomił sobie, że właśnie przemalował piwnicę na znienawidzony zielonkawy kolor. Wyglądała jak jednorazowa chusteczka przy szczególnie uciążliwym katarze.

Jedyna nadzieja tkwiła w starym wędkarskim druhu, Staszku Jarzynie, z którym to nie raz i nie dwa wzajemnie pożyczali sobie różne akcesoria. Kiedy jednak Paweł Chochołek zapukał do drzwi przyjaciela, zaskoczony dowiedział się, że ten właśnie porzucił stan kawalerski i w dowód miłości dla świeżo zaobrączkowanej żony cały wędkarski dobytek wyniósł na śmietnik.

Rozżalony aspirant wymamrotał gratulacje i wrócił do domu, by oglądać powtórki Ojca Mateusza, marzyć o wielkim śledztwie i walczyć z migreną powodowaną jaskrawym otoczeniem. Nagle poczuł się stary i samotny, a do tego beznadziejny do kwadratu. Bo skoro nawet taki Staszek Jarzyna, który praktycznie nie miał włosów, nosił okulary jak denka od butelek i każde wypowiedziane zdanie poprzedzał chrumkaniem, znalazł swoją drugą połowę, a on, Chochołek, dzielił życie z kanarkiem, to chyba nie świadczyło zbyt dobrze o nim samym.

Zdecydował więc, że zacznie więcej spacerować, ograniczy słodycze, kupi porządną marynarkę i spędzi trochę czasu na świeżym powietrzu, by móc pochwalić się karnacją, jakiej pozazdrościłby mu nawet Orest Możejko. Stąd też codzienne spacery po wadowickim rynku, precelek na śniadanie i nowa sztruksowa marynarka, która tak piła go pod pachami, że chodził ze skwaszoną miną i wzdychał żałośnie. Gdybym choć żonę miał… pomyślał, gryząc obwarzanka i wpatrując się ponuro w ławkę, na której samotny emeryt rozkładał właśnie woreczek z okruchami dla koczujących na placu gołębi. Bo skoro istnieje pani Jarzynowa, to dlaczego miałoby nie być pani Chochołkowej? On przynajmniej nie chrumkał i wzrok miał niezgorszy, o bujnej czuprynie już nawet nie wspominając.

Zniechęcony aspirant okręcił się na pięcie i ruszył w kierunku Galicjanki. Już niemal dwa tygodnie nie miał w ustach nic słodkiego, należała mu się jakaś rekompensata. Poza tym, jeśli chciał być jak Orest Możejko, musiał od czasu do czasu usiąść w eleganckiej kawiarni na rynku i wypić kawę z malutkiej filiżaneczki, której zawartością pragnienia nie zaspokoiłby nawet kanarek Kleofas. Prawda?

Zmierzał w stronę kawiarni, ale nim zdołał dojść choć do ulicy, zatrzymał się jak wryty. Z wrażenia uchylił usta i kawałek obwarzanka potoczył się po chodniku wprost pod chude nóżki podskakującego ptaka. Oszołomiony Chochołek wpatrywał się w wielkie kolorowe zdjęcie na wystawie. „Znajdziemy dla ciebie drugą połowę” głosił podpis wprost pod krągłym biustem atrakcyjnej blondynki. Policjant podniósł wzrok i uśmiechnął się pod nosem.

Biuro matrymonialne „Do Zakochania Jeden Rok”.

Rok?

Idealnie.

Może na następne wczasy nie pojedzie już sam?

Ciąg dalszy w wersji pełnej