-
W empik go
Dociekanki małej Janki - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 marca 2014
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Dociekanki małej Janki - ebook
„Dociekanki” to próba przyjrzenia się życiu oczami dziecka. Zabawna – choć chwilami bardzo serio – opowieść o uczuciach, ludzkich postawach i rodzinie. Janka to postać barwna i wrażliwa. Zawsze gotowa przyjść z pomocą i zwerbować do pomocy innych. Jej niespożyta energia i chęć sprawiania ludziom radości poruszą nawet największych samolubów.
Książka adresowana jest do czytelników powyżej 5 roku życia.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7942-114-5 |
| Rozmiar pliku: | 1,8 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Mama
Kiedy Janka pojawiła się na świecie, był mroźny marcowy dzień. Dwie godziny przedtem jej mama, trzymając się oburącz za ogromny jak plażowa piłka brzuch, wygramoliła się z wanny. Obwieściła domownikom, że dziecko chce się już urodzić.
Więc kiedy Janka zdecydowała się pojawić na świecie, było zimowe sobotnie popołudnie. Ze zdziwieniem odkryła, że jakaś nieznana jej dotąd siła wypycha ją z przytulnego brzucha mamy prosto w ręce obcych dla niej ludzi. Brrr, ależ tu zimno!
Obracano nią na różne strony, ważono, mierzono, oglądano. Z chłodu i przerażenia cała się trzęsła. Usta jej drżały, a czerwone policzki nadymały się od krzyku jak baloniki.
W proteście przeciwko takiemu traktowaniu, i trochę ze strachu, Janka postanowiła nie otwierać oczu. Twardo zacisnęła powieki i malutkie aksamitne piąstki. Czekała, co będzie dalej.
Niespodziewanie znalazła się w ciepłej kąpieli. Ktoś łagodnym prysznicem polewał jej pokrytą ciemnym meszkiem główkę; czymś niebywale przyjemnym nacierał brzuszek, pupę, różowe poduszeczki stóp. Potem zawinął ją w mięciutki kocyk, który ładnie pachniał.
Znowu przechwyciły ją czyjeś ręce. Tylko tak ostrożniej, mniej pewnie, jakby z obawą. Zaciśnięte w szparki powieki Janki otworzyły się. Dwa kształtne migdały oczu spoglądały z zaciekawieniem.
– Witaj, córeczko – usłyszała znajomy skądś głos, miły i melodyjny.
Słyszała go, odkąd tylko pojawiła się w brzuchu, w którym mieszkała. Kołysał ją do snu, uspokajał, zapewniał, że ją kocha, że na nią czeka, że jest jej mamą.
Kto to jest mama? Tego jeszcze nie wiedziała.
Coś dużego i różowego zadyndało jej nad głową. Obwąchiwała to, poruszając zabawnie noskiem. To coś zbliżało się niebezpiecznie do jej twarzy. Coraz bardziej i bardziej. Otarło się o brodę, jakby czegoś szukało. Przysiadło na chwilę na policzku. Zasłoniło Jance cały świat. Kręciła głową to w prawo, to w lewo, bo brakowało jej powietrza. Za którymś razem natknęła się na mokry, wystający guzik. Chwyciła go dziąsłami i ssała zachłannie.
Mleka była dużo, ledwie nadążyła połykać. Krztusiła się i znowu ssała. Najedzona, zakryła pierś mamy rączkami. Nie miała ochoty z nikim się nią dzielić. Odtąd cycuś i mama dla Janki stanowili jedno.Zwykły dzień
Odkąd Janka nauczyła się samodzielnie chodzić, nie było w całym domu kąta, w jaki by nie zajrzała, ani szafki, której nie dałaby rady otworzyć. Z wrodzoną przekorą majstrowała we wszystkich napotkanych na swej drodze zamkach, najczęściej łamiąc klucze, gdy drzwi stawiały opór.
Ranek zaczął się jak wiele innych. Mama krzątała się po kuchni. Janka ospale gmerała łyżką w talerzu z owsianką. Słońce zaczepnie ślizgało się po ich twarzach. Z głębi mieszkania dochodziły dźwięki muzyki i mama podrygiwała, balansując między szufladami.
Uwagę Janki przyciągnęła ostra czerwień jej paznokci, więc gdy tylko znalazła się w łazience, by umyć zęby i ręce, błyskawicznie doskoczyła do toaletki z kosmetykami.
Czego szukała? Nie było wątpliwości, lakieru do paznokci! Pierwszy paznokieć pomalowała jej mama. Jakie to proste! Janka ochoczo chwyciła pędzelek. Jednak nie, nie było to wcale takie łatwe.
Paznokcie były zbyt małe, pędzelek ześlizgiwał się na opuszki palców i malował nie to, co trzeba.
Poza tym nakładała zbyt grube warstwy lakieru, dlatego musiała cierpliwie czekać, aż wyschnie. Z rozczapierzonymi palcami stała oparta o brzeg wanny. W dużym prostokątnym lustrze zobaczyła sylwetkę małej dziewczynki. Postać skradała się coraz bliżej i bliżej.
Purpurowymi szponami zaatakowała zimną taflę. Wycelowała w nią nosem. Rozpłaszczył się i wyglądał jak rozdeptana figa.
Najgroźniej w lustrze wyglądały oczy. Szeroko rozwarte źrenice przeszywały ją na wskroś. Nie, to już nie była Janka, tylko jakieś drapieżne ptaszysko!
– Córeńko, podaj mi klamerki – usłyszała, gdy pewność siebie zaczęła ją opuszczać.
Mama rozwieszała pranie na balkonie. Janka w biegu chwyciła koszyk z klamerkami.
– Dziękuję, skarbie. – Wilgotna dłoń pieszczotliwie pogładziła ją po policzku.
W górze zabzyczała osa. Ktoś uruchomił windę. Dziewczynka przez chwilę nasłuchiwała. Nic się nie działo. Z nudów skubała płatki kwitnących w skrzynkach kwiatów. Mama spojrzała na nią z wyrzutem.
– Dobrze, już dobrze – zdawała się mówić mina Janki.
Klapki parzyły ją w stopy, więc z ulgą cisnęła je w kąt. Poczuła przyjemny chłód kamiennej posadzki i zaczęła skakać po całym balkonie.
– Raz i dwa, raz i dwa, teraz ty, potem ja…
Najtrudniej było przeskoczyć próg, był dość wysoki. Gdy już znalazła się po drugiej stronie, zobaczyła coś, co wzbudziło w niej szczery zachwyt. W drzwiach od balkonu tkwił duży staromodny klucz.
– Weź mnie, weź mnie! – przymilał się kusząco.
Nad tym, jak to się stało, że zatrzasnęła drzwi i przekręciła klucz w zamku, Janka nie chce się zastanawiać. Przez szybę w drzwiach widziała pobladłą nagle twarz mamy, która usiłowała jej coś wytłumaczyć, siląc się na spokój. Na próżno.
Połykając łzy, z rozpaczy bębniła pięściami o szyby, kopała drzwi i próbowała dosięgnąć klamki.
Nie wiadomo, jak by się to wszystko skończyło, gdyby nie pomoc sąsiadki z góry, która w tym czasie wracała z zakupów. Zadzwoniła po tatę Janki. Pędził najszybciej, jak mógł, by uratować swoje dziewczyny z opresji. Janka jeszcze długo wypłakiwała mu się w marynarkę. Dopiero wieczorem, gdy wszyscy troje, piszcząc z uciechy, tarzali się po dywanie, zapomniała o całym zdarzeniu.
Kiedy Janka pojawiła się na świecie, był mroźny marcowy dzień. Dwie godziny przedtem jej mama, trzymając się oburącz za ogromny jak plażowa piłka brzuch, wygramoliła się z wanny. Obwieściła domownikom, że dziecko chce się już urodzić.
Więc kiedy Janka zdecydowała się pojawić na świecie, było zimowe sobotnie popołudnie. Ze zdziwieniem odkryła, że jakaś nieznana jej dotąd siła wypycha ją z przytulnego brzucha mamy prosto w ręce obcych dla niej ludzi. Brrr, ależ tu zimno!
Obracano nią na różne strony, ważono, mierzono, oglądano. Z chłodu i przerażenia cała się trzęsła. Usta jej drżały, a czerwone policzki nadymały się od krzyku jak baloniki.
W proteście przeciwko takiemu traktowaniu, i trochę ze strachu, Janka postanowiła nie otwierać oczu. Twardo zacisnęła powieki i malutkie aksamitne piąstki. Czekała, co będzie dalej.
Niespodziewanie znalazła się w ciepłej kąpieli. Ktoś łagodnym prysznicem polewał jej pokrytą ciemnym meszkiem główkę; czymś niebywale przyjemnym nacierał brzuszek, pupę, różowe poduszeczki stóp. Potem zawinął ją w mięciutki kocyk, który ładnie pachniał.
Znowu przechwyciły ją czyjeś ręce. Tylko tak ostrożniej, mniej pewnie, jakby z obawą. Zaciśnięte w szparki powieki Janki otworzyły się. Dwa kształtne migdały oczu spoglądały z zaciekawieniem.
– Witaj, córeczko – usłyszała znajomy skądś głos, miły i melodyjny.
Słyszała go, odkąd tylko pojawiła się w brzuchu, w którym mieszkała. Kołysał ją do snu, uspokajał, zapewniał, że ją kocha, że na nią czeka, że jest jej mamą.
Kto to jest mama? Tego jeszcze nie wiedziała.
Coś dużego i różowego zadyndało jej nad głową. Obwąchiwała to, poruszając zabawnie noskiem. To coś zbliżało się niebezpiecznie do jej twarzy. Coraz bardziej i bardziej. Otarło się o brodę, jakby czegoś szukało. Przysiadło na chwilę na policzku. Zasłoniło Jance cały świat. Kręciła głową to w prawo, to w lewo, bo brakowało jej powietrza. Za którymś razem natknęła się na mokry, wystający guzik. Chwyciła go dziąsłami i ssała zachłannie.
Mleka była dużo, ledwie nadążyła połykać. Krztusiła się i znowu ssała. Najedzona, zakryła pierś mamy rączkami. Nie miała ochoty z nikim się nią dzielić. Odtąd cycuś i mama dla Janki stanowili jedno.Zwykły dzień
Odkąd Janka nauczyła się samodzielnie chodzić, nie było w całym domu kąta, w jaki by nie zajrzała, ani szafki, której nie dałaby rady otworzyć. Z wrodzoną przekorą majstrowała we wszystkich napotkanych na swej drodze zamkach, najczęściej łamiąc klucze, gdy drzwi stawiały opór.
Ranek zaczął się jak wiele innych. Mama krzątała się po kuchni. Janka ospale gmerała łyżką w talerzu z owsianką. Słońce zaczepnie ślizgało się po ich twarzach. Z głębi mieszkania dochodziły dźwięki muzyki i mama podrygiwała, balansując między szufladami.
Uwagę Janki przyciągnęła ostra czerwień jej paznokci, więc gdy tylko znalazła się w łazience, by umyć zęby i ręce, błyskawicznie doskoczyła do toaletki z kosmetykami.
Czego szukała? Nie było wątpliwości, lakieru do paznokci! Pierwszy paznokieć pomalowała jej mama. Jakie to proste! Janka ochoczo chwyciła pędzelek. Jednak nie, nie było to wcale takie łatwe.
Paznokcie były zbyt małe, pędzelek ześlizgiwał się na opuszki palców i malował nie to, co trzeba.
Poza tym nakładała zbyt grube warstwy lakieru, dlatego musiała cierpliwie czekać, aż wyschnie. Z rozczapierzonymi palcami stała oparta o brzeg wanny. W dużym prostokątnym lustrze zobaczyła sylwetkę małej dziewczynki. Postać skradała się coraz bliżej i bliżej.
Purpurowymi szponami zaatakowała zimną taflę. Wycelowała w nią nosem. Rozpłaszczył się i wyglądał jak rozdeptana figa.
Najgroźniej w lustrze wyglądały oczy. Szeroko rozwarte źrenice przeszywały ją na wskroś. Nie, to już nie była Janka, tylko jakieś drapieżne ptaszysko!
– Córeńko, podaj mi klamerki – usłyszała, gdy pewność siebie zaczęła ją opuszczać.
Mama rozwieszała pranie na balkonie. Janka w biegu chwyciła koszyk z klamerkami.
– Dziękuję, skarbie. – Wilgotna dłoń pieszczotliwie pogładziła ją po policzku.
W górze zabzyczała osa. Ktoś uruchomił windę. Dziewczynka przez chwilę nasłuchiwała. Nic się nie działo. Z nudów skubała płatki kwitnących w skrzynkach kwiatów. Mama spojrzała na nią z wyrzutem.
– Dobrze, już dobrze – zdawała się mówić mina Janki.
Klapki parzyły ją w stopy, więc z ulgą cisnęła je w kąt. Poczuła przyjemny chłód kamiennej posadzki i zaczęła skakać po całym balkonie.
– Raz i dwa, raz i dwa, teraz ty, potem ja…
Najtrudniej było przeskoczyć próg, był dość wysoki. Gdy już znalazła się po drugiej stronie, zobaczyła coś, co wzbudziło w niej szczery zachwyt. W drzwiach od balkonu tkwił duży staromodny klucz.
– Weź mnie, weź mnie! – przymilał się kusząco.
Nad tym, jak to się stało, że zatrzasnęła drzwi i przekręciła klucz w zamku, Janka nie chce się zastanawiać. Przez szybę w drzwiach widziała pobladłą nagle twarz mamy, która usiłowała jej coś wytłumaczyć, siląc się na spokój. Na próżno.
Połykając łzy, z rozpaczy bębniła pięściami o szyby, kopała drzwi i próbowała dosięgnąć klamki.
Nie wiadomo, jak by się to wszystko skończyło, gdyby nie pomoc sąsiadki z góry, która w tym czasie wracała z zakupów. Zadzwoniła po tatę Janki. Pędził najszybciej, jak mógł, by uratować swoje dziewczyny z opresji. Janka jeszcze długo wypłakiwała mu się w marynarkę. Dopiero wieczorem, gdy wszyscy troje, piszcząc z uciechy, tarzali się po dywanie, zapomniała o całym zdarzeniu.
więcej..
