-
W empik go
Donżuan powiatowy - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2011
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Donżuan powiatowy - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 160 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Zapewne nieraz zdarzyło się wam, piękne czytelniczki, w przejeździe przez jakieś miasteczko prowincjonalne widzieć defilujących na stacji kolei elegantów, których można by nazwać skarykaturowaną kopią stołecznych mód i szyku. Nie myślcie, że jakiś ważony interes sprowadził ich w czasie nadejścia pociągu – przychodzą, aby widzieć a być widzianymi; toteż kiedy jaka ładna twarzyczka pokaże się w którym oknie wagonu, elegant tego rodzaju, jakby go dama spojrzeniem na munsztuk wzięła, wnet kryguje się, przebiera nogami niby koń na paradzie, układa się w coraz inne malownicze pozy, wystudiowane przedtem dobrze przed zwierciadłem, dobywa co Chwila zegarka, muska wąsy, poprawia szkiełka na nosie i rzuca przez nie donżuańskie spojrzenia w stronę ładnej twarzyczki. Odważniejsi polują przy tej sposobności na awantury miłosne, a są nawet tacy, którzy tą drogą poszukują korzystnej posady małżonka przy jakiej posażnej pannie lub wdówce.
Każde prawie miasteczko posiada jeżeli nie kilka, to przynajmniej jeden okaz takiego prowincjonalnego donżuana. Miasteczko R., do którego ośmielam się wprowadzić was, szanowne czytelniczki, posiadało podobny okaz w osobie pana Eugeniusza Umizgalskiego.
Czym właściwie był pan Genio (tak go nazywano powszechnie), nie mógłbym wam dokładnie powiedzieć. Był niby właścicielem kamienicy w rynku, którą dostał w spadku po ciotce, a która była tak mała, że zaledwie jedną połowę jej mógł odnajmować, zostawiając drugą dla siebie, utrzymywał się ze skromnego kapitaliku, który także odziedziczył po matce; bywał rano na gazetach w cukierni, po południu grywał w bilard w kasynie, a wieczór w karty. Jeżeli się zjawił w miasteczku jaki cyrk z małpami, jaki wędrujący teatrzyk, panorama lub woskowe figury – pan Genio bywał stałym gościem i jedynym z najpierwszych protektorów tych sztuk wyzwolonych. Miał więc, jak widzimy, najrozliczniejsze zajęcia, które jednak nie dadzą się podciągnąć pod żadną rubrykę przyjętą w świecie.
Najgłówniejszym jednak zajęciem pana Genia była miłość – a raczej miłostki, którym się oddawał ze szczególniejszym zamiłowaniem. Wszystkie miejscowe piękności i nie piękności przeszły przez jego serce i on królował we wszystkich sercach niewieścich. Nie było to znowu tak trudno, jeżeli wam powiem, że był jedynym prawie przedstawicielem młodzieży w owym miasteczku. Temu należy przypisać ową łatwość zwycięstw. Najdłużej opierała się jego morderczym pociskom miłości córka jakiegoś eks-kapitana, mieszkającego tu na emeryturze, ale i ta w końcu zapisała się do liczby ofiar romansowego Genia. Romanse te były bardzo niewinnej natury – ograniczały się na spojrzeniach, na sekretnych uściśnieniach rączek przy grach towarzyskich, westchnieniach, czułych rozmowach. Dalsze usiłowania Genia rozbijały się o małomiejskie pojęcia panien, które nie mogły jakoś zrozumieć, że można kochać się dlatego tylko, aby kochać; a że Genio nie miał wcale zamiaru żenić się, więc pierwej, nim go spotkać miały niedyskretne pytania rodziców o powód bywania, cofał się dyplomatycznie, by nie był zmuszony powiedzieć coś stanowczego.
W taki sposób wszystkie 37 panien, jakie były w mieście, trzymał w szachu, żadna z nich nie traciła nadziei zostania kiedyś panią Umizgalską. Niepokoiły je tylko zbyt częste, bo prawie codzienne wycieczki pana Genia na stację kolei w czasie przybycia pociągu. Zapytywany nieraz o to, odpowiadał z bardzo poważną miną, że siedząc na partykularzu, potrzebuje koniecznie od czasu do czasu otrzeć się o świat ucywilizowany, do czego mu się na stacji kolei najłatwiejsza zdarzała sposobność.
– Koleje bowiem – mówił – są to arterie, które ze stolicy roznoszą ożywcze soki po wszystkich zakątkach kraju.
Aspiranci do stanu małżeńskiego nie miałyby nic przeciwko takiemu ocieraniu się pana Genia o świat ucywilizowany, gdyby nie były się za pośrednictwem żywych gazet miejskich dowiedziały, że z tego ucywilizowanego świata pan Genio upodobał sobie szczególnie rodzaj żeński. Utwierdzało je w tych przekonaniach i to, że zwykle na to ocieranie się o świat ucywilizowany wybierał się w najstaranniejszej toalecie, wyfryzowa – ny, wyczerniony, wypomadowany, wykrochmalony i wyperfumowany tak, że całe ulice zapowietrzał wonią.
Zwykle o czwartej godzinie po południu można go było widzieć idącego w stronę kolei – co dzień w innego koloru krawacie stosownie do pory i wewnętrznego usposobienia. Miejscowe panny z zazdrością i żalem patrzały zza firanek lub geranijek na tę wykwintną toaletę, którą niestały donżuan niósł na ofiarę obcym bogom, a raczej boginiom.
Ale jednego dnia ku wielkiemu zdziwieniu wszystkich pan Genio nie pokazał się o zwykłej godzinie na ulicy. Jedne przypisywały to chorobie, drugie skrusze, a żadnej nie wpadło na myśl, że przyczyną opóźnienia się był krawiec, który nie stawił się w oznaczonym czasie z nowym garniturem. To wstrzymało wyjście naszego bohatera o całe dziesięć minut. Mówię „wstrzymało”, gdyż pomimo opóźnienia nie dał za wygrane i wierny przyzwyczajeniu, poszedł jak zwykle w stroną kolei, tylko przyspieszonym krokiem.
Pośpiech był daremny, gdyż jeszcze nie doszedł do dworca kolei, gdy gwizd odjeżdżającego pociągu rozległ się w powietrzu. Już miał wracać ku domowi, gdy wtem na drodze wiodącej z kolei do miasta spostrzegł jakąś młodą kobietę w podróżnym ubraniu. Pan Genio nagle, jakby mu kto nowe sprężyny powprawiał, ożywił się, wyprostował, zasadził szkiełka na nos i począł z daleka już przeszywać zbliżającą się damę swymi podbójczymi spojrzeniami. Dama jednak minęła go dość obojętnie i weszła w ulicę miasta. Genio zauważył, że była brunetką, że miała twarz bladą, ogniste spojrzenie, popielatą woalkę i obrączkę na palcu. Tej szybkości orientowania się nabył przez wprawę. Szczególniej zaintrygowała go obrączka.
– Mężatka – pomyślał sobie – i do tego sama. To lubię. Awanturka gotowa.
A Genio spragniony był niesłychanie awanturek, bo znał je dotąd zaledwie ze słyszenia. Mieszczański żywioł nie nadawał się do nich. „Na to – mawiał – trzeba kobiety wielkiego świata”. A ubiór damy pachniał właśnie szykiem stolicy; Genio więc na pewniaka wietrzył awanturkę – i co prędzej zwrócił się za ową damą ze stałym postanowieniem zapoznania się z nią.
Sama mu to ułatwiła, gdyż zatrzymawszy się na rogu ulicy, rozglądała się, jakby czegoś szukała. Genio w kilku zręcznych susach już był przy niej.
– Pani zdajesz się kogoś szukać. Czy nie mógłbym być pomocnym?
Każde prawie miasteczko posiada jeżeli nie kilka, to przynajmniej jeden okaz takiego prowincjonalnego donżuana. Miasteczko R., do którego ośmielam się wprowadzić was, szanowne czytelniczki, posiadało podobny okaz w osobie pana Eugeniusza Umizgalskiego.
Czym właściwie był pan Genio (tak go nazywano powszechnie), nie mógłbym wam dokładnie powiedzieć. Był niby właścicielem kamienicy w rynku, którą dostał w spadku po ciotce, a która była tak mała, że zaledwie jedną połowę jej mógł odnajmować, zostawiając drugą dla siebie, utrzymywał się ze skromnego kapitaliku, który także odziedziczył po matce; bywał rano na gazetach w cukierni, po południu grywał w bilard w kasynie, a wieczór w karty. Jeżeli się zjawił w miasteczku jaki cyrk z małpami, jaki wędrujący teatrzyk, panorama lub woskowe figury – pan Genio bywał stałym gościem i jedynym z najpierwszych protektorów tych sztuk wyzwolonych. Miał więc, jak widzimy, najrozliczniejsze zajęcia, które jednak nie dadzą się podciągnąć pod żadną rubrykę przyjętą w świecie.
Najgłówniejszym jednak zajęciem pana Genia była miłość – a raczej miłostki, którym się oddawał ze szczególniejszym zamiłowaniem. Wszystkie miejscowe piękności i nie piękności przeszły przez jego serce i on królował we wszystkich sercach niewieścich. Nie było to znowu tak trudno, jeżeli wam powiem, że był jedynym prawie przedstawicielem młodzieży w owym miasteczku. Temu należy przypisać ową łatwość zwycięstw. Najdłużej opierała się jego morderczym pociskom miłości córka jakiegoś eks-kapitana, mieszkającego tu na emeryturze, ale i ta w końcu zapisała się do liczby ofiar romansowego Genia. Romanse te były bardzo niewinnej natury – ograniczały się na spojrzeniach, na sekretnych uściśnieniach rączek przy grach towarzyskich, westchnieniach, czułych rozmowach. Dalsze usiłowania Genia rozbijały się o małomiejskie pojęcia panien, które nie mogły jakoś zrozumieć, że można kochać się dlatego tylko, aby kochać; a że Genio nie miał wcale zamiaru żenić się, więc pierwej, nim go spotkać miały niedyskretne pytania rodziców o powód bywania, cofał się dyplomatycznie, by nie był zmuszony powiedzieć coś stanowczego.
W taki sposób wszystkie 37 panien, jakie były w mieście, trzymał w szachu, żadna z nich nie traciła nadziei zostania kiedyś panią Umizgalską. Niepokoiły je tylko zbyt częste, bo prawie codzienne wycieczki pana Genia na stację kolei w czasie przybycia pociągu. Zapytywany nieraz o to, odpowiadał z bardzo poważną miną, że siedząc na partykularzu, potrzebuje koniecznie od czasu do czasu otrzeć się o świat ucywilizowany, do czego mu się na stacji kolei najłatwiejsza zdarzała sposobność.
– Koleje bowiem – mówił – są to arterie, które ze stolicy roznoszą ożywcze soki po wszystkich zakątkach kraju.
Aspiranci do stanu małżeńskiego nie miałyby nic przeciwko takiemu ocieraniu się pana Genia o świat ucywilizowany, gdyby nie były się za pośrednictwem żywych gazet miejskich dowiedziały, że z tego ucywilizowanego świata pan Genio upodobał sobie szczególnie rodzaj żeński. Utwierdzało je w tych przekonaniach i to, że zwykle na to ocieranie się o świat ucywilizowany wybierał się w najstaranniejszej toalecie, wyfryzowa – ny, wyczerniony, wypomadowany, wykrochmalony i wyperfumowany tak, że całe ulice zapowietrzał wonią.
Zwykle o czwartej godzinie po południu można go było widzieć idącego w stronę kolei – co dzień w innego koloru krawacie stosownie do pory i wewnętrznego usposobienia. Miejscowe panny z zazdrością i żalem patrzały zza firanek lub geranijek na tę wykwintną toaletę, którą niestały donżuan niósł na ofiarę obcym bogom, a raczej boginiom.
Ale jednego dnia ku wielkiemu zdziwieniu wszystkich pan Genio nie pokazał się o zwykłej godzinie na ulicy. Jedne przypisywały to chorobie, drugie skrusze, a żadnej nie wpadło na myśl, że przyczyną opóźnienia się był krawiec, który nie stawił się w oznaczonym czasie z nowym garniturem. To wstrzymało wyjście naszego bohatera o całe dziesięć minut. Mówię „wstrzymało”, gdyż pomimo opóźnienia nie dał za wygrane i wierny przyzwyczajeniu, poszedł jak zwykle w stroną kolei, tylko przyspieszonym krokiem.
Pośpiech był daremny, gdyż jeszcze nie doszedł do dworca kolei, gdy gwizd odjeżdżającego pociągu rozległ się w powietrzu. Już miał wracać ku domowi, gdy wtem na drodze wiodącej z kolei do miasta spostrzegł jakąś młodą kobietę w podróżnym ubraniu. Pan Genio nagle, jakby mu kto nowe sprężyny powprawiał, ożywił się, wyprostował, zasadził szkiełka na nos i począł z daleka już przeszywać zbliżającą się damę swymi podbójczymi spojrzeniami. Dama jednak minęła go dość obojętnie i weszła w ulicę miasta. Genio zauważył, że była brunetką, że miała twarz bladą, ogniste spojrzenie, popielatą woalkę i obrączkę na palcu. Tej szybkości orientowania się nabył przez wprawę. Szczególniej zaintrygowała go obrączka.
– Mężatka – pomyślał sobie – i do tego sama. To lubię. Awanturka gotowa.
A Genio spragniony był niesłychanie awanturek, bo znał je dotąd zaledwie ze słyszenia. Mieszczański żywioł nie nadawał się do nich. „Na to – mawiał – trzeba kobiety wielkiego świata”. A ubiór damy pachniał właśnie szykiem stolicy; Genio więc na pewniaka wietrzył awanturkę – i co prędzej zwrócił się za ową damą ze stałym postanowieniem zapoznania się z nią.
Sama mu to ułatwiła, gdyż zatrzymawszy się na rogu ulicy, rozglądała się, jakby czegoś szukała. Genio w kilku zręcznych susach już był przy niej.
– Pani zdajesz się kogoś szukać. Czy nie mógłbym być pomocnym?
więcej..
