-
W empik go
Drań, czyli moje życie z jamnikiem - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
10 sierpnia 2022
Ebook
35,90 zł
Audiobook
44,90 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Drań, czyli moje życie z jamnikiem - ebook
Skąd imię Drań? Z piosenki Kabaretu Starszych Panów My jesteśmy tanie dranie. Mocne imię, oddające siłę jamniczego ducha. Bo każdy, kto żył z jamnikiem pod jednym dachem, wie, że to psy, których nie da się zlekceważyć. Drań, nazywany też Dranisławem lub Draniuszkiem, wkroczył w życie rodziny Zosi w szczególnie trudnym czasie – zaraz po stanie wojennym 1981 roku. Był wtedy małym kluseczkowatym szczeniaczkiem, ale niemal od razu wypełnił swoją osobowością cały dom i serca wszystkich mieszkańców. Stał się pocieszycielem w trudach oraz towarzyszem w radościach i smutkach. Bywał łobuzem, ale też nieulękłym, wiernym przyjacielem. W niewielkim jamniczym ciele dźwigał niezłomny charakter. Szczekał basem, miał na wszystko własne zdanie i kochał po swojemu. Był psem, którego nie tylko się kocha, ale też szanuje. Opowieść o Draniu przenosi czytelnika w lata 80. Opowiada o przyjaźni – ludzkiej i psiej. Pokazuje, że nawet w najtrudniejszych czasach jamnicza miłość jest jak kubek ciepłej herbaty w mroźny dzień. Drań to postać prawdziwa. Pierwszy, wyczekany pies autorki, jej wierny kumpel z czasów szkoły podstawowej. A wszyscy wiemy, że z pierwszym psem jest jak z pierwszą miłością – nigdy się go nie zapomina!
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-67406-44-4 |
| Rozmiar pliku: | 4,4 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
PROLOG
Zima 1981 roku była mroźna i smutna. W nocy z 12 na 13 grudnia obudził mnie hałas i dźwięk obcych głosów w mieszkaniu. Skuliłam się w ciasny kłębuszek pod kołdrą. Wiedziałam, co właśnie się dzieje, bo nie pierwszy raz nasz dom odwiedzała milicja. Funkcjonariusze szukali dowodów na to, że moja rodzina konspiruje przeciwko władzom: nielegalnie drukowanych gazet, wydawanych za granicą i zakazanych w kraju książek... Zawsze wpadali bez zapowiedzi, hałasowali, tupali, wyrzucali ubrania z szaf i książki z półek na podłogę, deptali, niszczyli i niemal za każdym razem zabierali ze sobą kolejną maszynę do pisania. Nigdy ich nie oddawali. Po ich wyjściu w mieszkaniu zostawał zapach strachu i okropny bałagan.
Zacisnęłam mocno powieki w nadziei, że kiedy je otworzę, będzie po wszystkim. Leżałam w jaśniejących powoli ciemnościach i wsłuchiwałam się w ciszę. Czy nadpełznie z niej smok? O ileż bardziej wolałabym usłyszeć chrzęst smoczych łusek niż tupot milicyjnych butów! Smoka można próbować przechytrzyć, a z milicją obywatelską nie było dyskusji. Jednak w panującej wokół ciszy nie słychać było nawet jednego dźwięku. Czy to możliwe, że zostałam sama?
W rodzinie nazywano mnie Prosiaczkiem, na cześć przyjaciela Kubusia Puchatka, bo byłam najmniejsza i – podobnie jak on – wielu rzeczy się bałam. Leżąc skulona pod kołdrą, przypomniałam sobie, że Prosiaczek, chociaż był tylko małym zwierzątkiem, uratował przyjaciół, gdy w czasie burzy kasztanowiec Sowy Przemądrzałej zwalił się na ziemię z głośnym „trach!”. Wysunęłam się spod kołdry i dotknęłam bosymi stopami podłogi. Była lodowata. Szłam przez puste mieszkanie z dziwnym uczuciem, że w ciemnościach wszystko wydaje się inne: większe, groźniejsze, nieznane. W dużym pokoju na tapczanie siedziała mama. Zawsze energiczna i zabiegana, tym razem całkiem nieruchoma. Nisko pochylona, wpatrywała się w leżące na kolanach ręce. Taty i braci nie było. Gdy stanęłam w drzwiach, uniosła głowę i powiedziała:
– Chodź do mnie, Zosiu. Muszę ci coś powiedzieć.
Podeszłam bliżej, a ona wzięła mnie na kolana. Miałam dziewięć lat i wciąż się na nich mieściłam, chociaż mama należała raczej do tych mniejszych (przynajmniej ciałem, bo duchem zawsze była ogromna). Powiedziała mi rzeczy trudne do zrozumienia. Tej nocy został wprowadzony stan wojenny. To znaczyło, że rząd wysłał na ulice wojsko i czołgi, nie będzie wolno wychodzić z domu po dziesiątej wieczorem i trzeba będzie jeszcze bardziej uważać na to, co się mówi i robi.
Jeszcze bardziej? – pomyślałam. Jak to w ogóle możliwe! Tatę zabrała milicja. Za co? Za to, że myślał inaczej niż rząd i że uczył tego w szkole. Dokąd dokładnie go wzięli, mama nie wiedziała. Bo przecież nie było wtedy komórek. Najstarszego brata też chcieli zabrać. Po raz pierwszy ucieszyłam się, że nie ma go w domu.
Powoli docierało do mnie, że nasze życie właśnie się zmieniło. Nie płakałam. Chciałam być odważna jak Prosiaczek w czasie burzy. Czułam, że taka właśnie powinnam być – dzielna jak mama i jak wcześniej jej mama... Gdzie był początek tej dzielności? Czy kiedyś się skończy? Pytania schowałam tam, gdzie zwykle: głęboko w środku. Tam, gdzie czaił się niewyrażony na zewnątrz strach. To właśnie wtedy pomyślałam, że byłoby mi łatwiej, gdybym miała psa. Ta jedna myśl sprawiła, że zaczęłam spokojniej oddychać. Samo słowo „pies” uspokoiło rytm serca i rozjaśniło ciemności.
Nie był to pierwszy raz, gdy pomyślałam o psie. Był czas, w którym sama chciałam być psem albo – jeszcze lepiej – wilkiem. Dopiero gdy zrozumiałam, że to raczej niemożliwe, ograniczyłam marzenie do życia z psem. Tylko że i w tym napotkałam trudności. Rodzina nie była moim pomysłem zachwycona. Mama uważała, że nie będę wystarczająco odpowiedzialna. Mówiła, że pies to wielkie zobowiązanie, na które nie jest gotowa. A tata po prostu się nie zgadzał i już.
Kiedy byłam młodsza, mama opowiadała mi o psie ze swojego dzieciństwa, jamnikoratlerce Murce. Recytowała wierszyk o niej: „Murka, murka mokronosa, herbu lufa, rasy jamlerek”. Myślałam wtedy, że to niesprawiedliwe, że i ja nie mogę mieć swojego jamlerka. Teraz, kiedy siedziałam u mamy na kolanach, przestraszona i niepewna, co będzie dalej, poczułam z całą mocą, że kiedy świat wokół wariuje, człowiekowi absolutnie potrzebny jest pies. Jamlerek. Albo – jeszcze lepiej – jamnik.
Później, tego samego dnia, mama dowiedziała się, gdzie zabrali tatę. Zaczęłyśmy go odwiedzać – najpierw w więzieniu, potem w ośrodkach internowania. Życie, chociaż nie bardzo normalne, znów miało jakiś rytm: od wizyty do wizyty. Tata schudł i urosła mu dłuższa broda. Mama mówiła, że kiedyś wyglądał jak Lenin, a teraz zaczyna przypominać Marksa. Mnie tata przypominał po prostu siebie: z łysiną nazywaną przeze mnie włosiną i brodą, która po zapuszczeniu zaczęła się wić i skręcać.
Gdy mama nie mogła zabrać mnie ze sobą, zostawałam na dwa dni u zaprzyjaźnionych uczniów i uczennic taty. Jeden z nich miał cudownego basseta. A Marta, osiemnastoletnia, długowłosa i wspaniała, dwie podpalane jamniczki: Zimbę i Nant. I chociaż ani dręczące mnie pytania, ani strach nie znikły całkiem i czasem dawały o sobie znać, obecność życzliwych ludzi, basseta i jamniczek nadawała sens mojemu nowemu, dziwnemu życiu.
Pewnego razu mama zabrała mnie ze sobą do ośrodka internowania. Gdy minął czas widzenia i strażnicy kazali nam się pożegnać, przytuliłam się mocno do taty. Był wychudzony po protestacyjnej głodówce. Pachniał papierosami i sobą.
– Czy mogłabym mieć jamnika? – wymruczałam w guziki jego koszuli w kratę. – Teraz ciebie nie ma, to chociaż byłby pies.
Tata milczał. Dopiero po chwili poczułam, że cały się trzęsie. Ze śmiechu.
– Dobrze, Zosieńko, niech będzie pies – powiedział.
Były to jedne z piękniejszych słów, jakie kiedykolwiek do mnie wypowiedziano. Zaczęłam się śmiać, a razem ze mną też mama. Staliśmy we trójkę w ośrodku dla internowanych, śmiejąc się głośno, a strażnicy patrzyli na nas, jakbyśmy stracili rozumy. Biedacy! Nie wiedzieli, że właśnie podjęliśmy jedną z najwspanialszych decyzji, jakie może podjąć człowiek: dzielenia życia z jamnikiem. W tym smutnym miejscu i trudnym czasie ta właśnie decyzja przyniosła nam chwile szczęścia.
W lipcu 1982 roku tatę wypuścili z internowania...
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Zima 1981 roku była mroźna i smutna. W nocy z 12 na 13 grudnia obudził mnie hałas i dźwięk obcych głosów w mieszkaniu. Skuliłam się w ciasny kłębuszek pod kołdrą. Wiedziałam, co właśnie się dzieje, bo nie pierwszy raz nasz dom odwiedzała milicja. Funkcjonariusze szukali dowodów na to, że moja rodzina konspiruje przeciwko władzom: nielegalnie drukowanych gazet, wydawanych za granicą i zakazanych w kraju książek... Zawsze wpadali bez zapowiedzi, hałasowali, tupali, wyrzucali ubrania z szaf i książki z półek na podłogę, deptali, niszczyli i niemal za każdym razem zabierali ze sobą kolejną maszynę do pisania. Nigdy ich nie oddawali. Po ich wyjściu w mieszkaniu zostawał zapach strachu i okropny bałagan.
Zacisnęłam mocno powieki w nadziei, że kiedy je otworzę, będzie po wszystkim. Leżałam w jaśniejących powoli ciemnościach i wsłuchiwałam się w ciszę. Czy nadpełznie z niej smok? O ileż bardziej wolałabym usłyszeć chrzęst smoczych łusek niż tupot milicyjnych butów! Smoka można próbować przechytrzyć, a z milicją obywatelską nie było dyskusji. Jednak w panującej wokół ciszy nie słychać było nawet jednego dźwięku. Czy to możliwe, że zostałam sama?
W rodzinie nazywano mnie Prosiaczkiem, na cześć przyjaciela Kubusia Puchatka, bo byłam najmniejsza i – podobnie jak on – wielu rzeczy się bałam. Leżąc skulona pod kołdrą, przypomniałam sobie, że Prosiaczek, chociaż był tylko małym zwierzątkiem, uratował przyjaciół, gdy w czasie burzy kasztanowiec Sowy Przemądrzałej zwalił się na ziemię z głośnym „trach!”. Wysunęłam się spod kołdry i dotknęłam bosymi stopami podłogi. Była lodowata. Szłam przez puste mieszkanie z dziwnym uczuciem, że w ciemnościach wszystko wydaje się inne: większe, groźniejsze, nieznane. W dużym pokoju na tapczanie siedziała mama. Zawsze energiczna i zabiegana, tym razem całkiem nieruchoma. Nisko pochylona, wpatrywała się w leżące na kolanach ręce. Taty i braci nie było. Gdy stanęłam w drzwiach, uniosła głowę i powiedziała:
– Chodź do mnie, Zosiu. Muszę ci coś powiedzieć.
Podeszłam bliżej, a ona wzięła mnie na kolana. Miałam dziewięć lat i wciąż się na nich mieściłam, chociaż mama należała raczej do tych mniejszych (przynajmniej ciałem, bo duchem zawsze była ogromna). Powiedziała mi rzeczy trudne do zrozumienia. Tej nocy został wprowadzony stan wojenny. To znaczyło, że rząd wysłał na ulice wojsko i czołgi, nie będzie wolno wychodzić z domu po dziesiątej wieczorem i trzeba będzie jeszcze bardziej uważać na to, co się mówi i robi.
Jeszcze bardziej? – pomyślałam. Jak to w ogóle możliwe! Tatę zabrała milicja. Za co? Za to, że myślał inaczej niż rząd i że uczył tego w szkole. Dokąd dokładnie go wzięli, mama nie wiedziała. Bo przecież nie było wtedy komórek. Najstarszego brata też chcieli zabrać. Po raz pierwszy ucieszyłam się, że nie ma go w domu.
Powoli docierało do mnie, że nasze życie właśnie się zmieniło. Nie płakałam. Chciałam być odważna jak Prosiaczek w czasie burzy. Czułam, że taka właśnie powinnam być – dzielna jak mama i jak wcześniej jej mama... Gdzie był początek tej dzielności? Czy kiedyś się skończy? Pytania schowałam tam, gdzie zwykle: głęboko w środku. Tam, gdzie czaił się niewyrażony na zewnątrz strach. To właśnie wtedy pomyślałam, że byłoby mi łatwiej, gdybym miała psa. Ta jedna myśl sprawiła, że zaczęłam spokojniej oddychać. Samo słowo „pies” uspokoiło rytm serca i rozjaśniło ciemności.
Nie był to pierwszy raz, gdy pomyślałam o psie. Był czas, w którym sama chciałam być psem albo – jeszcze lepiej – wilkiem. Dopiero gdy zrozumiałam, że to raczej niemożliwe, ograniczyłam marzenie do życia z psem. Tylko że i w tym napotkałam trudności. Rodzina nie była moim pomysłem zachwycona. Mama uważała, że nie będę wystarczająco odpowiedzialna. Mówiła, że pies to wielkie zobowiązanie, na które nie jest gotowa. A tata po prostu się nie zgadzał i już.
Kiedy byłam młodsza, mama opowiadała mi o psie ze swojego dzieciństwa, jamnikoratlerce Murce. Recytowała wierszyk o niej: „Murka, murka mokronosa, herbu lufa, rasy jamlerek”. Myślałam wtedy, że to niesprawiedliwe, że i ja nie mogę mieć swojego jamlerka. Teraz, kiedy siedziałam u mamy na kolanach, przestraszona i niepewna, co będzie dalej, poczułam z całą mocą, że kiedy świat wokół wariuje, człowiekowi absolutnie potrzebny jest pies. Jamlerek. Albo – jeszcze lepiej – jamnik.
Później, tego samego dnia, mama dowiedziała się, gdzie zabrali tatę. Zaczęłyśmy go odwiedzać – najpierw w więzieniu, potem w ośrodkach internowania. Życie, chociaż nie bardzo normalne, znów miało jakiś rytm: od wizyty do wizyty. Tata schudł i urosła mu dłuższa broda. Mama mówiła, że kiedyś wyglądał jak Lenin, a teraz zaczyna przypominać Marksa. Mnie tata przypominał po prostu siebie: z łysiną nazywaną przeze mnie włosiną i brodą, która po zapuszczeniu zaczęła się wić i skręcać.
Gdy mama nie mogła zabrać mnie ze sobą, zostawałam na dwa dni u zaprzyjaźnionych uczniów i uczennic taty. Jeden z nich miał cudownego basseta. A Marta, osiemnastoletnia, długowłosa i wspaniała, dwie podpalane jamniczki: Zimbę i Nant. I chociaż ani dręczące mnie pytania, ani strach nie znikły całkiem i czasem dawały o sobie znać, obecność życzliwych ludzi, basseta i jamniczek nadawała sens mojemu nowemu, dziwnemu życiu.
Pewnego razu mama zabrała mnie ze sobą do ośrodka internowania. Gdy minął czas widzenia i strażnicy kazali nam się pożegnać, przytuliłam się mocno do taty. Był wychudzony po protestacyjnej głodówce. Pachniał papierosami i sobą.
– Czy mogłabym mieć jamnika? – wymruczałam w guziki jego koszuli w kratę. – Teraz ciebie nie ma, to chociaż byłby pies.
Tata milczał. Dopiero po chwili poczułam, że cały się trzęsie. Ze śmiechu.
– Dobrze, Zosieńko, niech będzie pies – powiedział.
Były to jedne z piękniejszych słów, jakie kiedykolwiek do mnie wypowiedziano. Zaczęłam się śmiać, a razem ze mną też mama. Staliśmy we trójkę w ośrodku dla internowanych, śmiejąc się głośno, a strażnicy patrzyli na nas, jakbyśmy stracili rozumy. Biedacy! Nie wiedzieli, że właśnie podjęliśmy jedną z najwspanialszych decyzji, jakie może podjąć człowiek: dzielenia życia z jamnikiem. W tym smutnym miejscu i trudnym czasie ta właśnie decyzja przyniosła nam chwile szczęścia.
W lipcu 1982 roku tatę wypuścili z internowania...
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
