-
W empik go
Dziecko salonu - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
16 września 2020
Ebook
24,90 zł
Audiobook
20,00 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Dziecko salonu - ebook
Powieść Janusza Korczaka z 1906 roku zawierająca wątki autobiograficzne. Stanowią one literackie opracowanie jego osobistych przeżyć i doświadczeń związanych z przebywaniem w mieszkaniach najbiedniejszej ludności Warszawy. Janusz Korczak, właśc. Henryk Goldszmit (1878–1942), polsko-żydowski lekarz i pedagog, pisarz i publicysta. W swoich utworach propagował prawa dziecka oraz nowoczesne metody wychowawcze. Materiały do twórczości literackiej czerpał z bezpośredniej pracy dziećmi.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8217-803-6 |
| Rozmiar pliku: | 2,6 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Spis treści
Pudel
Pierwszy dzień w gnieździe rodzinnym
I
II
III
IV
V
VI
Dusza moja ziewa
Bez nadziei
Dziecko salonu
Wróżba
Precz
Bez steru
Grzech marzyć
Pierwszy rozdział powieści
Juraś nie wiedział
Kondycja
Z życia
W gąszcz życia
Na Solcu
Noc
Wykolejony
Ich poezja
Dziwny świat
Łzy mówią
Tomek Bityś
Przed świętami
Zośka
Nowak
Dziadek
O gramatyce
Dyplom
Nie-„milusińscy”
Ogniem i mieczem
Akt I
Akt III
Akt IV
Ono..
Bal
Na skrawkach
Wicher
...Bo pokąsamPudel
Śniło mi się, że jestem pudlem.
Miałem sierść wygoloną. Było mi cokolwiek chłodno w tym stroju, ale widziałem, że mój pan jest ze mnie zadowolony, więc wesoło machałem ogonem i patrzałem mu w oczy.
Na szyi miałem ładną, błyszczącą, cokolwiek ciasną obrożę – i znak, że jestem opłacony, że mam właściciela, który mnie karmi i poi, że należę do klasy uprzywilejowanej.
Było mi dobrze na świecie. Pchły mnie nie gryzły: codziennie mnie czesano. Ani kłopotów, ani obowiązków. Jednakże musiałem być posłuszny i wierny, a przy tym w miarę roztropny, gdyż żąda się tego od każdego psa zwyczajnego, a cóż dopiero – od pudla.
Mój pan nie prowadził mnie na smyczy podczas wspólnych przechadzek. Mogłem wyprzedzić go o kilka kroków, zboczyć lub cofnąć się i biec za nim; mogłem zatrzymać się dla obwąchania ściany domu lub latarni; mogłem pędzić za dorożką i szczekać na konie, oglądać się za przechodzącymi suczkami lub zaglądać do bram i sklepów, obok których przechodziliśmy.
Od czasu do czasu mój pan szukał mnie oczami, a wówczas nadbiegałem pośpiesznie, okazując mu obłudnie wielkie zadowolenie, aby nie bronił mi owych niewinnych rozrywek; stanowiły one jedyną rozmaitość w nudnej przechadzce po ludnych ulicach miasta, gdzie co krok musiałem zręcznie wymijać przechodniów, by nie być potrąconym lub nadeptanym. Już to ludzie strasznie są nieuważni.
Wprawdzie ten i ów zwracał na mnie uwagę, cmoknął ustami, obejrzał się za mną lub pogłaskał. A ja, stosownie do wrażenia, jakie wywierał na mnie przygodny znajomy, przebiegałem obok obojętnie, machnąłem mu w podzięce ogonem, a czasem cichutko warknąłem. Warczałem cicho, by nie słyszał ani on, ani, co najgłówniejsze, mój pan. Bo mój pan był niezmiernie wrażliwy na każdy przejaw złego wychowania mej pudlej osoby.
Zdarzało się jednak i tak, że ktoś z przechodniów silniej mnie zajął i od razu zyskiwał moją sympatię. Wówczas biegłem za nim kilkanaście kroków, ale wnet powracałem do swego pana, łasząc się i patrząc mu w oczy, by nie wzbudzić w nim podejrzeń co do mej psiej wierności i wdzięczności, i nie narazić się na gniew, który był mi niemiły.
Przede wszystkim ceniłem spokój i pogodę.
Sny bywają bajecznie nielogiczne. Już sam fakt, że człowiekowi śni się, że jest pudlem, wydaje mi się dziwny. Jednakże druga część snu była jeszcze mniej zrozumiała.
Oto razu pewnego jeden z przechodniów spojrzał na mnie i miast rzec: „jaki to ładny piesek” – powiedział poważnie, z głębokim smutkiem w oczach:
– Ten pies ma kaganiec na duszy.
Jest to coś przekraczającego wszelkie granice logiki.
Po pierwsze, nigdy żadnemu człowiekowi nie przyszłoby do głowy zastanawiać się nad duchową istotą pudla lub boleć nad jego upodleniem; po drugie, jeśliby się coś podobnego zdarzyło, pudel nie zrozumiałby przecież jego ludzkiej mowy.
A ja nie tylko zrozumiałem znaczenie przenośni, ale i odczułem ją głęboko.
W jednej chwili prysło całe moje zadowolenie z życia; to co uważałem dotychczas za naturalne i zupełnie słuszne, wydało mi się nieznośnym i wstrętnym. Zmieniłem się nie do poznania. Posmutniałem, stałem się opryskliwym i nieposłusznym; straciłem apetyt i sen. Nie smakowało mi jedzenie wykwintne, nie odczuwałem zadowolenia, gdym rozciągał się na spoczynek na puszystym, ciepłym dywanie przy piecu; nie cieszyły mnie pieszczoty mego pana i jego rodziny. Nie chciałem wykonywać tak łatwych dla mnie, uczonego pudla, sztuczek, jakimi są: chodzenie na dwóch łapach, aportowanie lub trzymanie na własnym nosie cukru, gdy ktoś z obecnych grozi mi palcem, powtarzając: „nie rusz, nie ru-u-sz”. Uważałem, rzecz śmieszna, że to mnie poniża – i unikałem ludzi.
Stosunki moje z domem mego dobroczyńcy z dnia na dzień się pogarszały. Aż doszło do tego, że podczas wymierzanej mi kary ugryzłem pana mego w rękę.
Był to wypadek tak niezwykły, tak nielicujący z moim dotychczasowym charakterem, tak niezrozumiały wobec starannego wychowania, które otrzymałem, tak wreszcie potworny, jeśli zważymy cały ciężar jego dla mnie dobrodziejstw – że postanowiono mnie bez zwłoki zastrzelić, a jego natychmiast odwieźć pod obserwację do doktora Palmirskiego.
Pan mój zdjął ze ściany dubeltówkę, wycelował i wystrzelił.
Zdaje mi się, że nie trafił...
I obudziłem się.I
Moja rozmowa ze Stefcią.
Stefcia liczy siedemnastą wiosnę życia.
– O tak, rozumie się. To jest wielki poeta: pisze bardzo ładne wierszyki. Choć z drugiej znów strony...
– Co z drugiej strony?
– Nic z drugiej strony. Ja tylko tak sobie powiedziałem. Pani ma słuszność.
– Mam słuszność? Kiedy pan wcale nie wie, o czym ja mówię.
– Ależ wiem. Pani mówi o wielkim poecie.
– A czy on żyje?
– Rozumie się, że żyje. Dlaczego by wielki poeta nie miał żyć?
– No, to niech pan powie, jak on się nazywa.
(Jesteś, moja mała, taka śliczna, że wszyscy wielcy poeci całego świata tyle mnie obchodzą, co zeszłoroczna zima).
– No, widzi pan. Czy to tak ładnie? Nie słucha pan, daje pan odpowiedzi ni przypiął, ni przyłatał. I w ogóle tak, jakby mi pan łaskę robił.
– A panna Stefcia gniewa się na mnie?
– Rozumie się, że się gniewam.
– I panna Stefcia nie chce już ze mną rozmawiać?
– Rozumie się, że nie.
– No, to niech panna Stefcia weźmie jeszcze kawałek mięsa.
– Nie chcę; dziękuję bardzo... Doprawdy, co się z panem zrobiło? Taki pan jakiś dziwny.
– A pani nie pamięta, że ja zawsze byłem taki jakiś dziwny?
– Ale dziś pan taki jakiś zamyślony, zamiast się cieszyć.
– A dlaczego to panna Stefcia każe mi się cieszyć?
– Niby pan nie wie. Przecież to pana siostry zaręczyny.
– Ale przecież moja siostra nie dziś się zaręczyła.
– Ale to są oficjalne zaręczyny.
– No, kiedy to są oficjalne zaręczyny, to niech panna Stefcia weźmie jeszcze łyżeczkę kompotu.
– Niech mnie pan przestanie nazywać ciągle panną Stefcią.
– A dlaczego ja nie mam nazywać panny Stefci panną Stefcią?
– Bo nie mam dwunastu lat.
– A ile panna Stefcia ma lat?
– Ile mam, to mam.
– Więc jakże ja mam nazywać pannę Stefcię, kiedy panna Stefcia, ile ma, to ma, lat.
– Proszę mnie wcale nie nazywać.
(Czuję ogromne zadowolenie z gadania od rzeczy. Żal mi dzieciaka, ale nie mogę inaczej. Jaka to _już_ kobieta).
– Naprawdę, taka jestem zła na pana. Tyle czasu nie widzieliśmy się. Tyle pan podróżował, tyle pan widział.
– To ja mam opowiedzieć wszystko, co widziałem?
– Myślę, że to byłoby ciekawsze niż takie bajanie.
– Kiedy ja nie mogę wszystkiego opowiedzieć.
– Ciekawa jestem bardzo, dlaczego?
– Boby się pani mama na mnie gniewała.
– O, niech się pan nie obawia.
– To mama by się nie gniewała?
– Panu się ciągle zdaje, że jestem dzieckiem. A pan to niby taki dojrzały człowiek.
– Rozumie się, że jestem dojrzały.
– Ciekawam bardzo, dlaczego?
– No, bo ja mam już wąsy, a panna Stefcia nie ma jeszcze wąsów.
– To chyba.
– Bo ja palę papierosy, a panna Stefcia nie pali papierosów.
– Jakbym chciała, tobym paliła.
– A panna Stefcia nie chce?
– Nie chcę.
– No, to niech panna Stefcia weźmie bardzo dużo lodów. A potem będziemy pili wino szampańskie.
– Ale pan tyle już pił.
– Muszę pić, bo to są przecież oficjalne zaręczyny siostry.
– A pan powie toast?
– Pan nie powie toastu.
– A jak ja pana poproszę?
– To także nie powiem.
– A jak ja pana bardzo poproszę?
– To panna Stefcia umie bardzo prosić? A jak to się bardzo prosi?
– Jaki pan niedobry.
(Rozkosznie zepsuty dzieciak. Tak mało wie, a tak wiele przeczuwa).
– Czy pani umie flirtować?
– Niech pan nie nalewa, bo nie będę piła.
– To pani tak kocha Jadzię; to pani tak dobrze życzy mojej siostrze? Bardzo ładnie... O, widzi pani, mama patrzy na panią i kiwa głową. Mama pozwala.
– Nie potrzebuję, żeby mama pozwalała albo nie pozwalała. Jak zechcę, to sama będę piła.
– A pani bardzo mamę kocha?
– O, widzi pan. Niech pan teraz nic nie mówi.
(Pierwszy toast).
– A teraz na pana kolej.
– Ale proszę wypić cały kieliszek.
– A powie pan toast?... Doprawdy, że to nieładnie: wszyscy wiedzą, że pan jest poeta.
– A czy ja także jestem wielki poeta?
– Nie, mały, uparty i nieznośny. Niech pan nie dolewa... Cicho.
(Drugi toast: nasz lekarz fabryczny).
– Czego się pan śmieje?
– Bo bardzo lubię pannę Stefcię i tak się z tego cieszę.
– Jest z czego.
– I tak mi okrutnie wesoło, że aż strach.
– Bo mnie wcale.
– To panna Stefcia smutna? Biedna panna Stefcia.
– Bardzo proszę. Mówiłam, że pan za wiele pije.
(Trzeci toast).
– O, widzi pani – teraz za gospodarzy. To zupełnie co innego. Teraz trzeba już wypić calutki kieliszek.
– Więc pan nic nie powie? Bo zaraz wstaną.
– Kiedy teraz już nie mam o czym. Jak pani bardzo chce, to powiem taki toast, żeby się cały świat mył naszymi mydłami i perfumował naszymi perfumami. To pani tatuś i mój tatuś zarobią bardzo dużo pieniędzy. Dobrze?
– Fe! jaki pan nieznośny.
– No widzi pani: fe!
– Niech się pan odsunie. Patrzą na nas.
– A gdyby nie patrzyli?...
Wstajemy.
Ogólne wrażenie:
Ptaszyno mała, jesteś urocza ze swą wstążeczką białą w czarnych włosach i swymi błękitnymi oczętami, patrzącymi z niezdrowym zaciekawieniem na świat przeczuwany; z policzkami zarumienionymi drganiem nieznanych żądz.
Całowałbym, całował, całował – bez opamiętania.II
Mama Stefci:
– Cóż, panie Januszu? Jakże moja córa? Gąsiątko jeszcze? Nic nie spoważniała... Obserwowałam was (was – z naciskiem). Zdaje mi się, że pan pokpiwał z niej trochę. Straszny to dzieciak. Pan jej rok cały nie widział?
– Panna Stefania bardzo spoważniała.
– O, bo pan ogromnie się zmienił. Nic dziwnego: zagranica szalenie kształci. Ja wszystko zawdzięczam zagranicy.
–?
– Cóż pan zamierza dalej czynić?
– Jak dotychczas, nie wiem jeszcze.
– Burzy się pan? Tak, ja rozumiem młodych.
–?
– Długo pan bawił w Wiedniu?
To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.
Pudel
Pierwszy dzień w gnieździe rodzinnym
I
II
III
IV
V
VI
Dusza moja ziewa
Bez nadziei
Dziecko salonu
Wróżba
Precz
Bez steru
Grzech marzyć
Pierwszy rozdział powieści
Juraś nie wiedział
Kondycja
Z życia
W gąszcz życia
Na Solcu
Noc
Wykolejony
Ich poezja
Dziwny świat
Łzy mówią
Tomek Bityś
Przed świętami
Zośka
Nowak
Dziadek
O gramatyce
Dyplom
Nie-„milusińscy”
Ogniem i mieczem
Akt I
Akt III
Akt IV
Ono..
Bal
Na skrawkach
Wicher
...Bo pokąsamPudel
Śniło mi się, że jestem pudlem.
Miałem sierść wygoloną. Było mi cokolwiek chłodno w tym stroju, ale widziałem, że mój pan jest ze mnie zadowolony, więc wesoło machałem ogonem i patrzałem mu w oczy.
Na szyi miałem ładną, błyszczącą, cokolwiek ciasną obrożę – i znak, że jestem opłacony, że mam właściciela, który mnie karmi i poi, że należę do klasy uprzywilejowanej.
Było mi dobrze na świecie. Pchły mnie nie gryzły: codziennie mnie czesano. Ani kłopotów, ani obowiązków. Jednakże musiałem być posłuszny i wierny, a przy tym w miarę roztropny, gdyż żąda się tego od każdego psa zwyczajnego, a cóż dopiero – od pudla.
Mój pan nie prowadził mnie na smyczy podczas wspólnych przechadzek. Mogłem wyprzedzić go o kilka kroków, zboczyć lub cofnąć się i biec za nim; mogłem zatrzymać się dla obwąchania ściany domu lub latarni; mogłem pędzić za dorożką i szczekać na konie, oglądać się za przechodzącymi suczkami lub zaglądać do bram i sklepów, obok których przechodziliśmy.
Od czasu do czasu mój pan szukał mnie oczami, a wówczas nadbiegałem pośpiesznie, okazując mu obłudnie wielkie zadowolenie, aby nie bronił mi owych niewinnych rozrywek; stanowiły one jedyną rozmaitość w nudnej przechadzce po ludnych ulicach miasta, gdzie co krok musiałem zręcznie wymijać przechodniów, by nie być potrąconym lub nadeptanym. Już to ludzie strasznie są nieuważni.
Wprawdzie ten i ów zwracał na mnie uwagę, cmoknął ustami, obejrzał się za mną lub pogłaskał. A ja, stosownie do wrażenia, jakie wywierał na mnie przygodny znajomy, przebiegałem obok obojętnie, machnąłem mu w podzięce ogonem, a czasem cichutko warknąłem. Warczałem cicho, by nie słyszał ani on, ani, co najgłówniejsze, mój pan. Bo mój pan był niezmiernie wrażliwy na każdy przejaw złego wychowania mej pudlej osoby.
Zdarzało się jednak i tak, że ktoś z przechodniów silniej mnie zajął i od razu zyskiwał moją sympatię. Wówczas biegłem za nim kilkanaście kroków, ale wnet powracałem do swego pana, łasząc się i patrząc mu w oczy, by nie wzbudzić w nim podejrzeń co do mej psiej wierności i wdzięczności, i nie narazić się na gniew, który był mi niemiły.
Przede wszystkim ceniłem spokój i pogodę.
Sny bywają bajecznie nielogiczne. Już sam fakt, że człowiekowi śni się, że jest pudlem, wydaje mi się dziwny. Jednakże druga część snu była jeszcze mniej zrozumiała.
Oto razu pewnego jeden z przechodniów spojrzał na mnie i miast rzec: „jaki to ładny piesek” – powiedział poważnie, z głębokim smutkiem w oczach:
– Ten pies ma kaganiec na duszy.
Jest to coś przekraczającego wszelkie granice logiki.
Po pierwsze, nigdy żadnemu człowiekowi nie przyszłoby do głowy zastanawiać się nad duchową istotą pudla lub boleć nad jego upodleniem; po drugie, jeśliby się coś podobnego zdarzyło, pudel nie zrozumiałby przecież jego ludzkiej mowy.
A ja nie tylko zrozumiałem znaczenie przenośni, ale i odczułem ją głęboko.
W jednej chwili prysło całe moje zadowolenie z życia; to co uważałem dotychczas za naturalne i zupełnie słuszne, wydało mi się nieznośnym i wstrętnym. Zmieniłem się nie do poznania. Posmutniałem, stałem się opryskliwym i nieposłusznym; straciłem apetyt i sen. Nie smakowało mi jedzenie wykwintne, nie odczuwałem zadowolenia, gdym rozciągał się na spoczynek na puszystym, ciepłym dywanie przy piecu; nie cieszyły mnie pieszczoty mego pana i jego rodziny. Nie chciałem wykonywać tak łatwych dla mnie, uczonego pudla, sztuczek, jakimi są: chodzenie na dwóch łapach, aportowanie lub trzymanie na własnym nosie cukru, gdy ktoś z obecnych grozi mi palcem, powtarzając: „nie rusz, nie ru-u-sz”. Uważałem, rzecz śmieszna, że to mnie poniża – i unikałem ludzi.
Stosunki moje z domem mego dobroczyńcy z dnia na dzień się pogarszały. Aż doszło do tego, że podczas wymierzanej mi kary ugryzłem pana mego w rękę.
Był to wypadek tak niezwykły, tak nielicujący z moim dotychczasowym charakterem, tak niezrozumiały wobec starannego wychowania, które otrzymałem, tak wreszcie potworny, jeśli zważymy cały ciężar jego dla mnie dobrodziejstw – że postanowiono mnie bez zwłoki zastrzelić, a jego natychmiast odwieźć pod obserwację do doktora Palmirskiego.
Pan mój zdjął ze ściany dubeltówkę, wycelował i wystrzelił.
Zdaje mi się, że nie trafił...
I obudziłem się.I
Moja rozmowa ze Stefcią.
Stefcia liczy siedemnastą wiosnę życia.
– O tak, rozumie się. To jest wielki poeta: pisze bardzo ładne wierszyki. Choć z drugiej znów strony...
– Co z drugiej strony?
– Nic z drugiej strony. Ja tylko tak sobie powiedziałem. Pani ma słuszność.
– Mam słuszność? Kiedy pan wcale nie wie, o czym ja mówię.
– Ależ wiem. Pani mówi o wielkim poecie.
– A czy on żyje?
– Rozumie się, że żyje. Dlaczego by wielki poeta nie miał żyć?
– No, to niech pan powie, jak on się nazywa.
(Jesteś, moja mała, taka śliczna, że wszyscy wielcy poeci całego świata tyle mnie obchodzą, co zeszłoroczna zima).
– No, widzi pan. Czy to tak ładnie? Nie słucha pan, daje pan odpowiedzi ni przypiął, ni przyłatał. I w ogóle tak, jakby mi pan łaskę robił.
– A panna Stefcia gniewa się na mnie?
– Rozumie się, że się gniewam.
– I panna Stefcia nie chce już ze mną rozmawiać?
– Rozumie się, że nie.
– No, to niech panna Stefcia weźmie jeszcze kawałek mięsa.
– Nie chcę; dziękuję bardzo... Doprawdy, co się z panem zrobiło? Taki pan jakiś dziwny.
– A pani nie pamięta, że ja zawsze byłem taki jakiś dziwny?
– Ale dziś pan taki jakiś zamyślony, zamiast się cieszyć.
– A dlaczego to panna Stefcia każe mi się cieszyć?
– Niby pan nie wie. Przecież to pana siostry zaręczyny.
– Ale przecież moja siostra nie dziś się zaręczyła.
– Ale to są oficjalne zaręczyny.
– No, kiedy to są oficjalne zaręczyny, to niech panna Stefcia weźmie jeszcze łyżeczkę kompotu.
– Niech mnie pan przestanie nazywać ciągle panną Stefcią.
– A dlaczego ja nie mam nazywać panny Stefci panną Stefcią?
– Bo nie mam dwunastu lat.
– A ile panna Stefcia ma lat?
– Ile mam, to mam.
– Więc jakże ja mam nazywać pannę Stefcię, kiedy panna Stefcia, ile ma, to ma, lat.
– Proszę mnie wcale nie nazywać.
(Czuję ogromne zadowolenie z gadania od rzeczy. Żal mi dzieciaka, ale nie mogę inaczej. Jaka to _już_ kobieta).
– Naprawdę, taka jestem zła na pana. Tyle czasu nie widzieliśmy się. Tyle pan podróżował, tyle pan widział.
– To ja mam opowiedzieć wszystko, co widziałem?
– Myślę, że to byłoby ciekawsze niż takie bajanie.
– Kiedy ja nie mogę wszystkiego opowiedzieć.
– Ciekawa jestem bardzo, dlaczego?
– Boby się pani mama na mnie gniewała.
– O, niech się pan nie obawia.
– To mama by się nie gniewała?
– Panu się ciągle zdaje, że jestem dzieckiem. A pan to niby taki dojrzały człowiek.
– Rozumie się, że jestem dojrzały.
– Ciekawam bardzo, dlaczego?
– No, bo ja mam już wąsy, a panna Stefcia nie ma jeszcze wąsów.
– To chyba.
– Bo ja palę papierosy, a panna Stefcia nie pali papierosów.
– Jakbym chciała, tobym paliła.
– A panna Stefcia nie chce?
– Nie chcę.
– No, to niech panna Stefcia weźmie bardzo dużo lodów. A potem będziemy pili wino szampańskie.
– Ale pan tyle już pił.
– Muszę pić, bo to są przecież oficjalne zaręczyny siostry.
– A pan powie toast?
– Pan nie powie toastu.
– A jak ja pana poproszę?
– To także nie powiem.
– A jak ja pana bardzo poproszę?
– To panna Stefcia umie bardzo prosić? A jak to się bardzo prosi?
– Jaki pan niedobry.
(Rozkosznie zepsuty dzieciak. Tak mało wie, a tak wiele przeczuwa).
– Czy pani umie flirtować?
– Niech pan nie nalewa, bo nie będę piła.
– To pani tak kocha Jadzię; to pani tak dobrze życzy mojej siostrze? Bardzo ładnie... O, widzi pani, mama patrzy na panią i kiwa głową. Mama pozwala.
– Nie potrzebuję, żeby mama pozwalała albo nie pozwalała. Jak zechcę, to sama będę piła.
– A pani bardzo mamę kocha?
– O, widzi pan. Niech pan teraz nic nie mówi.
(Pierwszy toast).
– A teraz na pana kolej.
– Ale proszę wypić cały kieliszek.
– A powie pan toast?... Doprawdy, że to nieładnie: wszyscy wiedzą, że pan jest poeta.
– A czy ja także jestem wielki poeta?
– Nie, mały, uparty i nieznośny. Niech pan nie dolewa... Cicho.
(Drugi toast: nasz lekarz fabryczny).
– Czego się pan śmieje?
– Bo bardzo lubię pannę Stefcię i tak się z tego cieszę.
– Jest z czego.
– I tak mi okrutnie wesoło, że aż strach.
– Bo mnie wcale.
– To panna Stefcia smutna? Biedna panna Stefcia.
– Bardzo proszę. Mówiłam, że pan za wiele pije.
(Trzeci toast).
– O, widzi pani – teraz za gospodarzy. To zupełnie co innego. Teraz trzeba już wypić calutki kieliszek.
– Więc pan nic nie powie? Bo zaraz wstaną.
– Kiedy teraz już nie mam o czym. Jak pani bardzo chce, to powiem taki toast, żeby się cały świat mył naszymi mydłami i perfumował naszymi perfumami. To pani tatuś i mój tatuś zarobią bardzo dużo pieniędzy. Dobrze?
– Fe! jaki pan nieznośny.
– No widzi pani: fe!
– Niech się pan odsunie. Patrzą na nas.
– A gdyby nie patrzyli?...
Wstajemy.
Ogólne wrażenie:
Ptaszyno mała, jesteś urocza ze swą wstążeczką białą w czarnych włosach i swymi błękitnymi oczętami, patrzącymi z niezdrowym zaciekawieniem na świat przeczuwany; z policzkami zarumienionymi drganiem nieznanych żądz.
Całowałbym, całował, całował – bez opamiętania.II
Mama Stefci:
– Cóż, panie Januszu? Jakże moja córa? Gąsiątko jeszcze? Nic nie spoważniała... Obserwowałam was (was – z naciskiem). Zdaje mi się, że pan pokpiwał z niej trochę. Straszny to dzieciak. Pan jej rok cały nie widział?
– Panna Stefania bardzo spoważniała.
– O, bo pan ogromnie się zmienił. Nic dziwnego: zagranica szalenie kształci. Ja wszystko zawdzięczam zagranicy.
–?
– Cóż pan zamierza dalej czynić?
– Jak dotychczas, nie wiem jeszcze.
– Burzy się pan? Tak, ja rozumiem młodych.
–?
– Długo pan bawił w Wiedniu?
To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.
więcej..
