Dzień dobry, wszyscy umrzemy - ebook

16.

Gwieździe często wydawało się, że sny są rzeczywistością, a tutaj jest świat mar i marzeń: budzimy się – gdy zasypiamy, śnimy – gdy otwieramy oczy, i nie ma od tego odstępstw. Ale ja śniłem zawsze o czymś realnym; jeśli był to lot samolotem, to możliwy, taki, który mogłem odbyć lub już odbyłem, lecz ze zmianą twarzy albo ewentualnie inną konstrukcją życia – wiedziałem jednak, że pomimo tych anomalii to ja, to ona, tyle że w winnym wymiarze.

W każdym razie siedzimy pod choinką, jesteśmy po seksie, co w naszym przypadku oznacza chwile olbrzymiej kondensacji, mamy tani wermut, trawę, światełka nie milkną, zapachy fruwają, muzyka toczy się na gramofonie. Jesteśmy przyjaciółmi, kochamy się, a za oknem szaleje orkan, lecz nie jest wściekły, jak podają w prognozie pogody (jesteśmy chyba ostatnimi ludźmi, których tak bardzo interesuje ten program), on nie walczy, to nie wojna, raczej chce nadymać tę rzeczywistość, stać się powietrzem, wywietrzyć grzechy i śmieci, naprawić krzywdy i poukładać świat na nowo. Nie może mu się udać, oj nie, nie pozwolimy mu na to.

Nasze małe mieszkanko, nasz mały pokoik staje się przytulnym azylem, działamy tak już któryś dzień, wstajemy po południu, kochamy się, bierzemy prysznic, znów się kochamy, jemy krewetki (pochłonęły większą część oszczędności, musieliśmy zrezygnować z martini), oglądamy _Seks w wielkim mieście_, składamy album i gdy nastaje wieczór, a orkan młóci o szyby, zamawiamy jedzenie, kładziemy się na materacu (który wymaga codziennego dopompowania, ale nie jest to zajecie uciążliwe, wszak o dom trzeba od czasu do czasu zadbać), pijemy, palimy i kochamy się wolno, na tyle, na ile erekcja pozwoli. Bezwiednie, lecz wymagająco – jesteśmy szczerzy.

To już któryś dzień, niewiadoma przyszłość zazdrości przeszłości, być może przywieje ją wiatr, ale nie przejmujemy się tym, całą noc gramy w miłość, rozmowami burzymy ustalone porządki, siła słów, myśli tworzy w naszych głowach nowe połączenia, zmieniamy swoje trzony, tożsamość, tak by rozumieć się chwilę przed świadomością, domalowujemy swoje postacie na płótnie pamięci, wyobraźni i reakcji, wierzymy, że to wystarczy, by dać sobie bezpieczeństwo, ciepło i krytykę, nie zawiść.

Ale świat nas nie obchodzi, coś za coś, tracimy miejsce na idee, symbole, tradycje, uświadamiając sobie, że gdybyśmy mieli możliwości, moglibyśmy zmienić wszystko, lecz ostatnie możliwości prysły wraz z podwyżką cen na wywóz śmieci, energię i wodę. Można powiedzieć, że jesteśmy ignorantami, ale tak można powiedzieć nawet o ludziach klepiących modlitwę w kościele i o ich papieżu; my czekamy, czekamy na śmierć, w możliwie jak najprzyjemniejszy sposób, a właściwie to czekamy na miłość – tak brzmi to o wiele lepiej.

Dlatego to na pewno sen, nie targają nami żadne wątpliwości.

Zrywam się trochę na siłę, lecz to nie akt, Gwiazda śpi, nikt mnie nie ogląda, ale odkąd biorę leki, wybudzam się z niemym krzykiem, jakbym coś przegapił, jakby pomylił mi się czas i był jeszcze wieczór. Tymczasem rzucam okiem na zegarek: 8:38, a do pracy na 9:00, więc coś jest tu prawdą – zaspałem. Tylko dlaczego wydaje mi się, że nie ma to żadnego znaczenia? Prawda to dziś towar deficytowy, lecz wciąż niepodlegający prawom ekonomii, gdyż choć jest jej mało, nie jest przez to cenniejsza.

Kurwa, zaspałem! Uratować może mnie tylko zaprzęgnięty, ryzykownie, do czarnej roboty, chaos, bo będę sięgał po to, czego dosięgnę. To, czy coś zjem na śniadanie, zależy od tego, czy są banany, bo kanapek nie zdążę zrobić; ubrania leżą na krześle, zapachem pach zajmę się w aucie, a zęby mam na tyle zdrowe, że nie spróchnieją od jednorazowych wagarów.

Potykam się o butelki, Gwiazda stęka, ale się nie budzi – kiedyś zrywała się, słysząc trzepotanie skrzydeł motyla, dzisiaj śpi niczym kociątko, przewijając się po prześcieradle jak nóż rozsmarowujący masło po kromce chleba; zawsze chciała spać do południa, zawsze chciała przespać większą część życia i pewnie było to związane z jej teorią rzeczywistości po drugiej stronie powiek.

Nie zdążę postawić irokeza, mój styl muszą uratować ćwieki i coś czerwonego; bluza w wiecznym praniu, spodnie podarte, może chustka, tylko czy na czoło jak Keith Richards, czy w kieszeń – dla protestu?

Nie zdążę ucałować Gwiazdy, ale moje poczucie obowiązku przewidziało taką sytuację, całuję jej obrazek zawieszony zaraz przy drzwiach wyjściowych, zamiast Najświętszej Panienki czy jej syna na krzyżu, Jezusa Chrystusa Superastara. Jeszcze jeden, dla pewności, niech wie, że moja miłość jest jak jej obrazy.

Wyruszam – w butach bez nazwy, z cholewką, w startych ciemnych jeansach bez czci dla ich jankeskich patronów; gacie od spania, podkoszulek tak samo, T-shirt z logiem H&M z tyłu, bo było najmniejsze, a splot dobrej tajwańskiej jakości, bluza niebieska nieznanej marki, chustka w kieszeni ze sklepu z akcesoriami motocyklowymi, a nie, jak by się mogło i ma się wydawać, rozdana na paradzie równości, i skóra, moja czarna skóra z ćwiekami obok suwaka, niczym zbroja, zakrzepnięta krew, za pół tysiąca polskich złotych, jako prezent od rodziców, i moja imaginacja cichego buntu, wiecznego buntu, ale nie buntu strachu czy nowelizacji.

Lecz uprzedzam, to nie ja.

Nigdy nie interesowały mnie samochody, owszem, podniecały, ale tylko niektóre, zupełnie jak z kobietami, tyle że w ich sprawie potrafiłem zagotować się szybciej i byłem jak rosół w finale pyrkania, pozostawałem esencjonalny na długo.

Nasza Honda Jazz w Wielkich Zjednoczonych Stanach Ameryki Północnej zwana Hondą Fit (nie ma wątpliwości, która nazwa jest lepsza) pyrkała i klekotała, psuła się raz po raz i dawała nam znać, że jej dni są już policzone. Nie stać nas jednak było na wymianę auta, może gdybyśmy zgromadzili wszystkie oszczędności i pożyczyli jeszcze trochę, to udałoby się kupić ciut młodszy automobil, lecz co wtedy z nową kanapą i wakacjami? Co prawda da się żyć bez mebli, ale jeśli nie wyregulujemy się latem, to zmiażdży nas jesień, a zima zmieni w bałwany, nawet jeśli, co coraz bardziej prawdopodobne, nie spadnie ani jeden płatek śniegu.

Była na gaz i miała na liczniku prawdziwe dwieście czterdzieści pięć tysięcy kilometrów, ponadto szesnaście lat na karku, czyli wyprodukowali ją, gdy ja, podlegając kolejnej nietrafionej reformie, musiałem zmienić szkołę. Wtedy też po raz pierwszy wypiłem piwo – było okropne. Z tyłu, zamiast logo Hondy, przykleiliśmy emblemat Autobotów, lecz nie jesteśmy z tego dumni; niemrawo, choć nie naiwnie, wzięliśmy udział w ometkowaniu każdej przestrzeni przez wytwórców kultury i usług, co w niektórych kręgach nazywa się po prostu żałosnym kurwieniem, gdyż nie dostajemy za to ani grosza, a jeszcze wydaliśmy swoje ciężko zarobione pieniądze, by taki znaczek pozyskać. Czy jeden grzech wystarczy? Czy jesteśmy bezmyślni i niszczymy świat? Może mieliśmy nadzieję, że nasza honda przemieni się w robota, który korzystając z dróg dla pieszych, ominie zakorkowane przez pięcioosobowe auta ulice? A może nie ma się nad czym zastanawiać i cała ta szopka to tylko pierdolenie staruszka na dziurawej ławeczce?

Zapierdalam tylko wtedy, gdy jestem spóźniony; do pracy dotarłem, wykonałem zadanie, a te stracone dziesięć minut zostało mi odpuszczone – trudno jest odrobić ustaloną w grafiku jogę, bo przecież nie przyjdziemy za tydzień dziesięć minut wcześniej.

Kolejny cel: galeria handlowa. Zawsze w drodze do niej rozmyślam filozoficznie i czasem to nagrywam; czuję się wtedy jak Juddy Krishnamurti, mniej jak Hanna Arendt. Czuję, że przepływa przeze mnie dreszcz, który nie szczypie, bardziej jakby ktoś na mój kark wylewał powoli roztopioną ciemną czekoladę. Pilnuję się, by nie stracić formy, choć nikt mnie nie słyszy, to biorę odpowiedzialność także za siebie, nie chcę się wstydzić, pragnę konkretnej przewagi mądrości nad bezmyślnością, zupełnie jakbym mógł codziennie jeść pizzę, bez finansowych strat i zawodu z powodu niedopieczenia lub pomylonych składników, lecz nie chcę, bo to niezdrowe.

Dla mnie to najwyższy stopień wtajemniczenia, wewnętrzna pralka. I choć nie stać mnie jeszcze na pralko-suszarkę, to i podczas rozwieszania prania, czynności, której nienawidzę, mogę zrozumieć kilka rzeczy więcej.

Lecz czy jestem filozofem? Nie, nie wydaje mi się, nawet moja honda jazz zasługuje bardziej na to miano niż ja, bo czymże jest ten mechanizm pod moimi stopami, wlew paliwa, tłoki, jeśli nie szukaniem odpowiedzi poprzez eliminowanie tego, czym filozofia nie jest?

Jako ostatni człowiek na świecie ślę do swoich przyjaciół esemesy, nie używam komunikatorów z portali społecznościowych, gdyż po pierwsze: nie posiadam tam kont, a po drugie: nie są one społecznościowe.

Nie powinienem jednocześnie prowadzić i pisać, ale banalność motywu, który mnie do tego prowadzi, mianowicie niemożliwa do wyobrażenia katastrofa, która przecież dotyka zawsze innych, nie nas, usprawiedliwia ten grzech i łagodzi wyrzuty sumienia. Choć nie gładzi wspomnień, które zalegają w moim nosie przed spaniem i z których powodu przysięgam, że już tak nie będę.

Jestem radosny, dzień dostosowuje się do mnie, ogniskuje atomową konstrukcję przypadku na sobie, moje ciało rozprasza się, jestem jak smugi herbaty w zalewanym wodą dzbanku. Organizmy, od mojego własnego, przez społeczne, aż po biologię i ekosystemy, maszerują na wojnę, wojnę z niewydolnością celu, jestem składnikiem w największym gotowaniu w dziejach.

Odpisał Kaczor, a zaraz po nim Dż. Czasem wydaje mi się, że mają sprzężone ze sobą telefony albo Kaczor zainstalował na swoim coś w rodzaju aplikacji przejmującej kontrolę nad innymi smartfonami, lecz nie w celu kontroli, a ku minimalizowaniu obciążeń; czyli będzie łatwiej, więc będzie lepiej.

Kaczor dorzuca jeszcze jednego esemesa, jest w nim link; cudem otwieram i skacząc po wytłuszczeniach, czytam o samolocie Jeffa Bezosa. Następnie, nie będąc jeszcze w połowie tego artykułu, dostaję link do kolejnego, który, jak się za moment okaże, również mnie zaciekawi, będąc felietonem na temat wykorzystywania przez kandydatów na prezydenta danych zebranych ukradkiem przez portale społecznościowe oraz tego, jak w przyszłości smart lodówki spreparują moje poglądy polityczne i społeczne.

Czwarty esemes brzmi:

Czy rozumiemy jeszcze ten świat?

Dż nie pisała już nic. Sprawdza się sentencja podejrzana kiedyś przeze mnie, iż według kobiet nie ma innego rozwiązania na życie, jak po prostu żyć.

Beton wydaje się niewzruszony, światła, których pochodzenie warunkuje przeznaczenie, nie mają nic do dodania, a mechanizmy, na przykład ten od automatycznych drzwi, wcale nie kontrastują z konstrukcjami stałymi – to właśnie parkingi wielkich galerii handlowych będą przedmiotem badań naukowców z przyszłości zadających sobie podobne pytania do tych, które trapią nas, jak na przykład: „czy wirusy są żywe”.

Nie wiem dlaczego, ale białe paski sugerujące miejsca parkingowe przypominają mi koronkową bieliznę wystawioną w witrynach sklepów w galerii, które mijam, zwalniając. Wstydzę się przystanąć, więc staram się skrócić kroki, by zerknąć, co jest w środku, kto obsługuje, może układa, kto kupuje, tak dla informacji.

To prawda, że będąc w galerii handlowej, czuję się jak najpodlejszy z ludzi; światło razi moje oczy, jest gęste jak budyń waniliowy, a malinowy sok ścieka po bilbordach. To prawda, to i wiele innych obrzydliwości, lecz zatrzymuję się na moment, by popatrzeć na wymarzoną kurtkę, kurtkę pilota z naszywkami za jedyne tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt dziewięć złotych. Leśne elfy szyły ją z nici z włosów księżniczki tafli jeziora.

Jak to się stało, że nawet ci, co nie biegają, potrzebują butów do biegania? Ja jestem odosobnionym przypadkiem, noszę firmowe buty, bo tylko te mają pronator, system przeciwdziałający zapadaniu się stopy do środka; mam płaskostopie i wraz ze specjalnymi wkładkami tylko tak mogę uratować swoje nogi i kręgosłup. A reszta? Poza tym ometkowywanie każdej wolnej przestrzeni wydaje się co najmniej obrzydliwe, lecz jak z tym walczyć, kiedy za jego sprawą wielu staje się żywą reklamą marki, dopłacając jeszcze do interesu, dumnie nosząc jej logo – na piersi, na czapce, na dupie.

Ludzie, których mijam, odwieszają swe dusze w szatni zaraz przy wejściu, ja również od czasu do czasu pozbywam się mojej, wszak od odkrycia, iż sumienie to jedynie koncept filozoficzny, biorę udział w nieprzyzwoitych wymianach handlowych i operacjach militarnych przeciwko nadchodzącej biedzie i wykluczeniu, staram się jednak co jakiś czas tę duszę prać, to z kolei wynik zrozumienia, iż drugiej nie dostanę.

Czy zdają sobie oni sprawę, że firmy z ubraniami, butami czy zegarkami przez ostatnie trzydzieści – a może i więcej – lat nie wyprodukowały nawet połowy sweterka, buta czy złotych wskazówek i platynowej tarczy? One zarządzają marką, całą resztą zajmują się kontrahenci, but ma być zrobiony w taki sposób, by spełniał standardy, przeznaczają na to skalkulowany budżet i nikogo nie obchodzą warunki pracy czy nędzny socjal; uśmiechnięte dzieci z reklamy stylu życia według Coca-Coli nigdy nie bawiły się w szwalni pełnej brudu i chemii.

W dzielnicy gastronomicznej tłok, od szyldów po plastikowe krzesełka wszystko jest tu doskonałym zaprzeczeniem kultury jedzenia w tej części świata, lecz nic dziwnego, że większość zapomina o prawach, gdy sieć fast foodów wydaje miliardy na zniechęcanie do rodzimych wartości poprzez obietnice szczęścia w objęciach pięknych kolegów i koleżanek nad tacą z burgerem, który to jest symbolem dostatku i blichtru płynących wprost zza oceanu, a jak wiadomo, stamtąd mogą do nas docierać tylko najlepsze rzeczy.

Jestem członkiem globalnej amerykańskiej kultury. Choć nie jem w Macu, nie ubieram się w ciuchy z wygiętym logiem i nie uważam, że konsumpcjonizm jest jedynym wyznacznikiem wolności. Nie muszę wierzyć w to aż tak, jestem członkiem globalnej amerykańskiej kultury, bo innych powoli brak, jej zwycięstwo jest bezkompromisowe, chcę przecież czytać, oglądać filmy i seriale, słuchać muzyki – i co z tego, że mogę wybrać inne języki, form zostało tylko kilka. W końcowej fazie wojny resztki obrońców przekonwertowuje się, by uniknąć zatracenia. By wygrać, nie trzeba zająć wszystkich ziem.

Wyjmuję banana, zjadam go łapczywie i cierpię katusze ambiwalencji, gdyż nie mam kanapek, które zazwyczaj tu spożywam w akcie desperackiego buntu względem tego, co przed chwilą ustaliłem, a jestem głodny, a głodny zapadam się, chudnę kilogram na minutę, a przecież i tak jestem lichy i wątły. Więc czy poczęstować się kotletem z wołowiny, czy może kurczak w panierce? Kawałek pizzy? Meksykańskie tortille z dodatkami, Chińczyk, Taj? Ryby z Norwegii, a może sushi w rolce? Jedzenie na wagę albo nowość: zupy w bemarach?

Licząc razem z zamówieniem i otrzymaniem tacki, posiliłem się w mniej niż cztery minuty, to jeszcze jeden warunek zwycięstwa: skuteczność, dziecino, żadna matka nie zrobi domowego posiłku w mniej niż pięć minut. W sumie sieć fast foodów, to miejsce między kinem a markowym ciucholandem, odzwierciedla współczesną cywilizację niczym wiersz – od frontu wszystko wygląda pięknie, lecz na żadnym etapie nikt nie dysponuje prawdą: jedzenia nie robi się na miejscu, a ci panowie i panie nie są kucharzami; obietnice domowego smaku są tak bezczelne, że nie mogą być nawet żartem; uśmiechy przy kasach nie odzwierciedlają warunków pracy ani przede wszystkim tego, że płace topią wielką część społeczeństwa w bagnach, z których nie ma powrotu; na jakimkolwiek stanowisku nie poznaje się szefa, bo ten jest kilka tysięcy kilometrów stąd, tutaj przełożony jest menagerem, a potem opiekunem i doradcą, a za moment będzie też partnerem, by i związki tworzyły się tylko w ramach firmy. Marketing niczym Bóg starający się o reelekcję ukazuje jedyną słuszną drogę i cuda – pracownicy na plakacie reklamujący dobrą pracę są aktorami, a ci w TV nigdy nie składali kanapki; synergia objawiła tendencję – korporacje wszystkich marek, łączcie się!

A potem wierzymy, że Messi, król futbolu, ćwicząc dziesięć godzin dziennie, wieczorem je chipsy, a Lewandowski myje włosy chemikaliami od Procter & Gamble.

Tylko do kogo ja to mówię? Przekonuję siebie czy małolatów z wieczną, wielką dolewką?

Część z nich to zawsze ci sami. Jest… niech no spojrzę na telefon, dziesiąta czterdzieści. Niemożliwe, że już skończyli szkołę, więc muszą być na cotygodniowych wagarach, obstawiam, że jest religia albo WF, ale co ja mogę dzisiaj wiedzieć? Może teraz ucieka się też z polaka czy matmy? Reszta ucina sobie takie wypady raz na jakiś czas, miejsce pasuje do tego idealnie, stąd nikt nikogo nie wyrzuci, po to, by było jak najbardziej egalitarnie, nie wpuszcza się tu nawet żadnych plakatów wyborczych, każdy, nawet małolat, jest potencjalnym klientem.

Pomimo usposobienia i doświadczenia ja również jestem klientem, teraz i na co dzień, amen.

Co mam do ludzi przechadzających się po galerii? To samo co do tych, którzy traktują od niedawna disco polo jako naszą muzykę narodową, w kontrze do tych obrzydliwych elit i ich Pendereckiego. Galeria dotarła do nas po tym, jak rozbłysk kultury amerykańskiej przetrawił już inne, pośrednie formy totalitaryzmu marek. Lada moment, a powstaną tu centra z mieszkaniami nad szeregiem sklepów, przedszkole i szkoła oraz cmentarz przypominający salę zabaw z automatami, tak by nikomu nie było smutno.

Obok młodociani śmieją się, że są na wagarach, lecz są na wskroś nudni. Gadam jak stary dziad, ale dzisiaj wszystko tak szybko się zmienia. Jeden mówi do drugiego, że jest chory i pije czarny płyn, rzekomo orzeźwiający lepiej niż woda. Dalej chłopak, kręcone włosy blond, i dziewczyna, krótko ścięta, trzymają się za ręce, czyta mu esemesy od innego, który ją kocha. Naśmiewają się na głos i raczą tym innych, smród się roznosi. Zastanawiałem się, jak przetrwać w takiej obserwacji wiecznej, gdzie trzeba się ciągle uśmiechać i akceptować wszystko. Kluczem jest ironia, Abecadło o tym mówił, wszystko musi być ironią. Musiał ograniczyć spotkania ze znajomymi ze studiów, bo już nie wytrzymywał tej presji, czy to, co mówię, aby na pewno jest dość ironiczne. W końcu ironią stało się samo ciało i rozpadło się w konwulsjach – ironia to nie wojna, ale jeńców nie bierze.

My też mieliśmy swoje zajawki, lecz żadne z nas w wieku jedenastu lat nie latało po galerii handlowej, gdzie krzyczą nawet spersonalizowane śmietniki.

Blondyn jest tu z młodszym bratem, to jeszcze dziecko, będące żałosną kopią twórców popkultury zza oceanu: fryzura na kręcone włosy łonowe i ta rozlazła poza, jakby się wylał na siedzenia, jakby pieprzył nawet prosty kręgosłup, wszystko w imię przynależności do świata – _whatever_. Niedaleko przechodzi taki, co tu się kręci codziennie, to widać, jego dusza pofrunęła jak balon z helem i drży w załamaniu ścian i sufitu. Na stałe opuścił szkołę, trzy razy powtórzy czwartą klasę, prędzej czy później rozerwie się, wierząc, że jest feniksem. Piją colę z wielkiej dolewki i pytają się nawzajem, czy mają szluga, ale nikt nie ma. Dziewczyna sugeruje, że za szluga by zabiła. Wierzę jej, wygląda jak skrzyżowanie megafonu z manekinem w sex-shopie z wyraźną domieszką krost pełnych ropy i ścieków tuszu.

Mądrzę się, a przecież nie mam im nic do zaoferowania, hejtuję, a świat coraz częściej mówi, że agresja jest rozwiązaniem.

Jakiś czas temu usłyszałem historię Kamili, córki kuzyna Gwiazdy, dwunastolatki, której rodzice są w trakcje rozwodu. Musiała wybierać, czy zostać z ojcem blisko szkoły, czy wyjechać z matką, której potrzebowała bardziej. Jest miła, uczynna i niezbyt frywolna, choć trochę za mocno się maluje. Zdecydowała się uciec, do nowego miasta, do nieznanych struktur, ludzi, gdyż tutaj uwzięła się na nią jej rówieśniczka, która nie mogła jej znieść. Eskalowała konflikt do tego stopnia, że pewnego razu zebrała grupkę swoich popleczniczek i zastawiła pułapkę w tunelu pod dworcem kolejowym. Pobiły ją, opluły, wszystko nagrały i śmiejąc się, odeszły. Dla jasności dodam, że nikt nie zareagował, choć sposobności było wiele.

Świat oferuje także poszerzanie pola obojętności.

Wiek Kamilki przywołuje mi na myśl wydarzenie, w którym dwunastolatka, umalowana i wybrokatowana, ze zrobionymi paznokciami i świecącymi ciuchami, wygrywa europejski konkurs piosenki, a banda dorosłych, dla których mam mniej szacunku niż dla tego dzieciaka od wiecznych wagarów, liczy kasę i obmyśla plan, w co jeszcze dorosłego wciągnąć te dzieciaki.

Złość nie daje mi szansy na dostrzeżenie w tym przedsięwzięciu jakiejkolwiek wartości.

Czy młodzież faktycznie się zmienia, czy moje obserwacje nie są śmieszną opinią, że za moich czasów, że my to byliśmy OK, że tego i tamtego nie było? Nie wiem, ale pewien jestem, że zmieniły się na świecie zasady gry i mógłbym przy tym jeszcze pogrzebać, ale sygnał zwiastujący wiadomość mknie jak nić do moich uszu. Charles jak zwykle enigmatycznie; ten facet nie potrafi odpowiedzieć wprost: „Będę, nie będę, sorry”. Jego zrymowana składnia prawdopodobnie opisuje to, co teraz robi, ale może to być też limeryk z papieru toaletowego. Nie odpisuję i wiem, że takiej reakcji oczekuje – Charles nie bawi się w uzgodnienia, jest panterą, jak chce, to drapie.

To właśnie z Charlesem obejrzałem swój pierwszy film na YouTube, Internet miałem od niedawna i jeszcze nie wiedziałem o jego bezdenności. To było coś o pseudokibicach, jakiś reportaż o chuliganach, nie pamiętam treści, a tylko jedno zdarzenie, gdy jeden z zamaskowanych kibiców próbuje sklecić zdanie, odpowiadając dziennikarzowi. Bardzo śmieszne.

Jak świat się zmienił od tego rozdziewiczenia, jak ja się zmieniłem? Charles zawsze jest taki sam, przetrwa wszystko jak karaluch, lecz ja jestem bardziej jak poczwarka, gąsienica w kokonie, z którego nie wychodzę; dzieje się tyle przemian, moja dusza tańczy we mnie, ale nie przeobrażam się jeszcze w motyla, choć wiem, że jeśli będę działał wbrew naturze, ekosystem może mnie nieźle sponiewierać.

Mógłbym napisać poemat o tym, jak przez przypadek pozostałem przy mądrości, szukając jej na równi z prawdą i wolnością, jak wybuchający Internet zawlókł mnie we wszystkie strony i jak to dzięki rewolucji mogłem się od niego zdystansować. Lecz jaki sens ma ta opowieść, gdy większość młodych ludzi nie wie, jak to jest żyć w świecie z wyłączonym transferem danych? Należę do ostatniego pokolenia, które wolę nazywać pochodem, urodzonego w świecie bez sieci i aplikacji.

Dziewczyna cierpiąca z powodu braku nikotyny zmienia obietnicę, nie zabije za szluga, ale dałaby za niego dupy.

Utwierdzam się w przekonaniu, że już o nich więcej nie napiszę, uważam, że ktoś powinien to zrobić, ale to nie będę ja. Kronikarze obecnych czasów muszą szybciej zapisywać, niż myśleć, a to umiejętność algorytmów edytora tekstu. Zlewamy się ze sztuczną inteligencją szybciej, niż myśleliśmy.

Nikogo nie będzie, Czarna Luna ucina spekulacje. Cóż, to nie samotność, to tylko puste miejsca, jakby nakroić tort i położyć kawałki na talerzach, których nikt nie weźmie; jakoś nigdy nikomu nie żal tortu, i dlaczego zawsze kroi się tak wielkie te kawałki? Inne ciasta mają swój mniej więcej ustalony kształt, ale tort zawsze jest za duży, porcje wielkie jak głowa.

Ruchome schody, niegdyś bohaterowie mojego poematu o rzeczach, które działają obok nas, a w nocy ożywają i kontemplują świat dziwnych istot, co zawsze wszystko robią na opak, zwiozły mnie na parking, minąłem dwie pary i pięcioosobową rodzinę z koszykiem. Zaraz za rozsuwanymi drzwiami, obok popielniczek, tłoczą się pracownicy sklepów i dwie panie z banku – są jak jaszczury na rozgrzanym kamieniu i zapewne nikt z nich nie rozumie, co tutaj robi, a już na pewno, dlaczego tak mało zarabiają.

Ja też nie.

Choć rozumiem obecny system, jego meandry, wizytówki kapitalizmu w postaci reklam z ludźmi, którzy żyją w 2D. Lecz nie zakładam, że tak musi być. Jest tak, bo nierówny podział wymusza klatki, muszą być one wszędzie, tak by kojarzyły się z przestrzenią publiczną, ale i z domem.

Nierówny podział – hasło zwabiające wilki wolnościowców.

Jest taka możliwość, że to ten parking opowiada nam więcej o współczesności niż papież czy Elon Musk.

W tygodniu to całkiem przytulne miejsce, choć najbardziej rażą kwiaty wetknięte w dziury między betonową barierką a sufitem. Jakby ktoś chciał nagrodzić krajobraz po bitwie, utykając w okopie paproć oczyszczającą powietrze.

Podchodzę do auta, wyciągam z bagażnika deskorolkę i idę z nią w róg, miejsce przekreślone pasami, obszar wyłączony spod panowania gumy opon i poślizgów. Rzucam ją na kauczukowe kółka i z rozpędem wskakuję jedną nogą, zaczynając ślizg, odpycham się drugą i tuż przed ścianą wykonuję ewolucję, odbijam się od niej, deskorolka robi obrót i spada tuż pod moją stopą, tam gdzie miała być. Porzucam obliczenia i rozpędzam się jeszcze raz – teraz coś nowego; znów tuż przed ścianą odbijam się, lecz tym razem (to wynik rezygnacji z planowania trajektorii na rzecz spontaniczności) nie trafiam w deskę i źle stawiając nogę, upadam. Cóż, Jezus też parę razy upadł.

Wstając, dostrzegam, że w drugim kącie, zaraz za windą, zgromadziła się grupka nastolatków, samych chłopaków, którzy stają naprzeciwko siebie i śmieją się, jakby zobaczyli plamę na sukience nauczycielki podczas menstruacji.

Próbuję powtórzyć trik.

Mają podobne fryzury, dwóch: taki pokręcony dywan, a z boku krótko, dwóch na samuraja, a piąty wygolony w paski i pofarbowane na blond miniloki.

Moje włosy są przetłuszczone, rano nie zdążyłem ich wyprać. Trudno nazwać to, co mam na głowie, fryzurą, chciałem zapuszczać, ale to męczarnia, więc teraz jestem pomiędzy, a każdy fryzjer powie, że to najgorsze, co może być.

Duszą ich rurki, a brak skarpet w adidasach przypomina mi o podstawowej zasadzie utrzymania ciepła: nie chcesz marznąć, zakryj kostki. T-shirty zza oceanu robione tym razem w Wietnamie i bluzy jak z lumpa, ale z ryjem Jay-Z i kilku innych ludzi, których nie poznaję, a którzy mogą równie dobrze być randomowymi twarzami wrzuconymi na front koszulki, by roznosić wieści, że nie liczy się estetyka, a zarządzanie marką.

Co znaczy być punkiem przed trzydziestką, w świecie, gdzie nie tylko zmieniły się zasady gry, ale i gra przestała toczyć się o zwycięstwo? Zupełnie nic. Spostrzegłem się w porę, że życie to zmiany, zmiany to pętle i wszystko można zakwestionować. Dajmy na to ja, kiedyś z irokezem, granatem w dłoni, w ćwiekach, czarnych skórach, fioletowy od wściekłości, eksperymentujący z glanami, które jednak nie przekonały mnie na dłużej, do tego: zawieszki, żyletki i bluzy czerwone, w kolorze krwi rewolucji. I wszystko jak kurz na wietrze się rozleciało.

Siadam na deskorolce, już mi się nie chce; napiłbym się, ale auto stoi za daleko. Do nastolatków dołączyły dwie dziewczyny na hulajnogach, kręcą nimi sto razy lepiej niż ja swoją deską – wykrzywioną, startą, dawno nadającą się do wyniesienia do piwnicy.

Dziś moim ulubiony strojem jest wspaniały jasny garnitur w kratę z kamizelką i brązowymi butami, który jest wynikiem inspiracji weselną kreacją kuzyna Gwiazdy. Szyty na miarę, drogi i idealnie pasujący do mojego ciała, twarzy oraz, co jest największym argumentem potwierdzającym słuszność jego powstania, do mojej duszy.

Jest jak spowiedź.

Zamieniłem bunt na garnitur. (Nie korpo).

Wysyłam wiadomość do wielu, spotkamy się dzisiaj wieczorem.

Odchodząc, czuję się pokonany, choć nie pamiętam wojny. Wkładam deskę do bagażnika i jeszcze raz zerkam w kierunku młodego stada. Wydaje się, że wszystko jest tak samo, tylko szybciej. Gdy jesteś dzieckiem, masz się przewracać, tłuc, łamać, bawić się jedzeniem na talerzu i nie znać strachu, sporo w kontekście tego, iż w okresie dojrzewania jakiś czas masz być głupi. Młodość jest przereklamowana, świadoma dorosłość to wolność, ale kto o tym wie?

Stajemy się swoim własnym koszmarem… no, może nie aż tak drastycznie, ale rzeczywiście boimy się odpowiedzialności i przekładania manier nad marzenia. Lecz jeśli w tym strachu zostajemy, dopiero wtedy zaczyna się fiasko. Daleko mi jednak do znawcy tematu, tak jak i moim znajomym; każdy z nas robi coś, o czym nawet nie myślał w szkole czy na podwórku, jest korpo, stacja benzynowa, Lidl i księgowość, jednak nie upatrywałbym w tym przekorności losu, a skazanie za nie ścisły umysł, górujący w dualny podziale przyziemnością, czyli prawem: inżynier, praca, kasa. Obsadziliśmy miejsca zarezerwowane dla humanistów dwudziestego pierwszego wieku. Nikt nie miał na nas pomysłu, Abecadło ciągle to powtarzał, ale czuliśmy się świetnie, teraz świat dogorywa i nikt nie słucha naszych pomysłów, jak go naprawić, jesteśmy śmieszni i zapewne ominie nas niesprawiedliwy jak zawsze, ale jednak ważny nowy podział tortu.

Pamiętam mój pierwszy raz w banie – jechałem na imprezę Buka i jego paczki, czułem się jak król świata, a on miał takich dziwnych i uśmiechniętych znajomych. Chciał ze mnie, Gwiazdy i Karoliny, której nie widzieliśmy już wieki, zrobić zalążek jego nowej paczki, niestety dodał do niej też Ziela, a to był przygłup, więc ja i Gwiazda odpadliśmy. Ale co to była za noc! A moje wysmarowane żelem włosy! Czerwone trampki, flakonik perfum pod kołnierzykiem, stać mnie było na trzy piwa, a jedno spiłem już w kolejce. Pamiętam wszystko, każdy szczegół: reklamę WSAiB, jarzeniówkę, która lada moment się przepali, i te dziewczyny kupujące bilety od konduktora – nawet dzisiaj, po tylu latach, rozpoznałbym je, nie mam wątpliwości! Byłem jak stumilowy krok, niczym supernowa tuż przed eksplozją, każdy cal mojego ciała pokrył się różowym puchem podniecenia, który gotował się z każdym kilometrem, zmieniając kolor najpierw na czerwony, potem na fioletowy, aż wreszcie na błękitny, stabilny, kolor właściwy gwiazd.

Szlajałem się, uwielbiałem to – noc, światła miasta, piwo, kebab, szukanie zaczepki, ucieczki i fajerwerki z upchniętej do tubek duszy.

Jestem pierwszy, tym razem wybraliśmy dziurę w płocie, przez którą można wejść na tory, teren PKP. Reszta schodzi się w odstępie kilku minut, wargi się rozszerzają, widać białe zęby, a ja czuję, jakby wnikali we mnie i tym samym wszyscy będziemy mieć jedno ciało.

Przejeżdża pierwsza kolejka, mknie dwa metry od nas, jest jak tunel wypełniony światłem. Gdy zatrzymuje się na pobliskim peronie z drugiej strony torów, wolno, acz dostojnie, toczy się elektrowóz, stara lokomotywa, której maszynista, widząc nasze ręce wykonujące gest ciu! ciu!, trąbi z całej siły i śmieje się. Upewniamy się, że na świecie są jeszcze ludzie, a nie tylko prawa.

Drylujemy rzeczywistość, upieramy się przy nadawaniu imion każdemu dniowi, tak jak każdej gwieździe, stroimy się po swojemu, ale bliżej nam dzisiaj do kwiatów – choć nie z łąki, a w doniczkach – niż do sztandarów i cierniowych koron. Gadamy bez przerwy, jakbyśmy ścigali się z kosmosem na liczbę opracowanych wymiarów – szans nie mamy żadnych, ale stajemy w szranki. Schemat się powtarza: niegdyś trwaliśmy w przegranej rewolucji mającej zmienić świat. (Czy na pewno o to chodziło? Gdzie jest świat, który wymaga zmiany? Obok bitej kobiety z Zakopanego, defraudacji środków publicznych przez banki czy w filipińskich fabrykach, gdzie ludzie umierają z przepracowania, szyjąc erotyczną bieliznę, w której Europejki kuszą swoich mężczyzn?). Dziś bijemy się o honor lub o to, by spoglądając w lustro, wiedzieć, że świat za odbiciem naszej twarzy to nie piekło.

Nasze atomowe dłonie dotykają atomowych skór, płyny wypełniają żyły, a ewolucja kości podbiera nam beztroskę, ale jesteśmy, tu i teraz, choć od ostatniego spotkania minęło więcej czasu niż kiedykolwiek. To znak, nie jesteśmy już dziećmi, to znak, że każdy ma swoje zdanie na temat piątkowego wieczoru, ale przede wszystkim to znak, że zmęczyliśmy się – pierwszy raz zmęczyliśmy się tak, że nie chce nam się szczekać.

Śmiejemy się, droga duszo, śmiejemy się i trwamy jak zgaszone pety w słoiczku po dżemie od babci.