Dziewczyna, która czuła zbyt mocno - ebook

PROLOG

Śmierć może być wybawieniem.

Modlę się o nią i w każdym momencie pragnę jej jeszcze bardziej.

Docierają do mnie stłumione krzyki i odgłosy strzelaniny, które wdzierają się do skatowanej głowy, robiąc sieczkę z obolałego mózgu. Z wysiłkiem unoszę zapuchnięte powieki dokładnie w chwili, w której ostre światło rozrywa ciemność. Mrużę oczy i oblizuję spierzchnięte wargi. Czyjeś ręce zaciskają się na mojej śmierdzącej koszulce, następnie dźwigają mnie, zmuszając do zajęcia pozycji półsiedzącej. Niemal wymiotuję żółcią.

– Jak się nazywacie, żołnierzu? – pyta mnie ktoś z wyraźnym amerykańskim akcentem.

Nie potrafię odpowiedzieć. Nie mam na to wystarczająco dużo siły.

– Byliście dzielni, żołnierzu. Czas wracać do domu.

Do domu – powtarzam w myślach.

Tylko nie do domu…Rozdział 1

Baza wojsk koalicyjnych, Ain al-Asad, zachodnia prowincja Anabar, Irak

Przemierzałem korytarz prowadzący wprost do pokoju kapitana Mayersa w asyście dźwięku ciężkich kroków, który rezonował w niemal pustej przestrzeni. Wiedziałem, że moje wezwanie jest ściśle powiązane z atakiem pocisków rakietowych, jaki przeprowadziły na naszą bazę siły milicji szyickiej wspieranej przez Iran zaledwie trzy dni wcześniej. Nim chwyciłem za klamkę, nerwowo poprawiłem pasek spodni i upewniwszy się, że wyglądam wystarczająco schludnie, zaczerpnąłem tchu, poprawiłem czapkę i wkroczyłem do wnętrza spowitego dymem papierosowym.

– Panie kapitanie… – zasalutowałem, podnosząc krótkim ruchem prawą rękę i przykładając palec wskazujący do wierzchu daszka czapki, tuż nad prawym kątem prawego oka.

– Spocznijcie, Witkowski.

Podziękowałem ledwo dostrzegalnym ruchem głowy, spocząłem i skrzyżowałem ręce za plecami, stojąc w nieznacznym rozkroku.

– Jak się czujecie, sierżancie Witkowski? – zapytał Mayers i odłożywszy do popielniczki wciąż tlącego się papierosa, oparł plecy o fotel, krzyżując ramiona za głową.

– W porządku, kapitanie – odpowiedziałem, czując na sobie przyjemny chłód pracującego na biurku niewielkiego wiatraka.

– Smród się zrobił, sierżancie Witkowski.

– Tak jest, panie kapitanie – potwierdziłem, bo doskonale wiedziałem, o czym mówił przełożony. Miałem złe przeczucia związane ze swoją obecnością w tym miejscu. Obawiałem się, że zostanę odesłany do domu. I chociaż nie byłem w nim od ponad osiemnastu miesięcy, nie śpieszyło mi się do powrotu. Przywykłem do życia w bazie, do wojskowej musztry i adrenaliny, ponaglającej przepływ krwi w żyłach w chwili, w której ruszałem na akcję. Przywykłem również do skwaru i piasku między zębami, do spierzchniętych ust i nader suchego powietrza. Lubiłem wojsko i wszystko, co było z nim związane. W piechocie służyłem od ponad trzech lat i robiłem to z pasją. Owszem, przytrafiały się trudne sytuacje, zwłaszcza podczas zwiadu. Zdarzały się również wypadki, z których nie wszyscy wychodzili cało, ale to było niewielką rysą na tle satysfakcji, jaką odczuwałem, służąc swojemu krajowi.

– Od dnia, w którym Amerykanie zlikwidowali za pomocą dronów generała Kasema Sulajmaniego na lotnisku w Bagdadzie, robi się coraz bardziej gorąco. Zapewne wiesz, że ostatni atak rakietowy wymierzony w siły koalicji znacznie zaognił stosunki pomiędzy Iranem a USA. Dodatkowo sprawa się pieprznęła, gdy parlament iracki wypowiedział umowę z Amerykanami. I jeszcze Trump uzależnił wycofanie kontyngentu z Iraku od zwrotu nakładów poniesionych przez Waszyngton. Można się spodziewać, że jeśli nasze wojska się wycofają, to siły koalicji również.

– Wracamy do domu?

– Sierżancie Witkowski, wy wracacie na pewno – powiedziawszy to, kapitan Mayers chwycił papierosa i zaciągnął się dymem.

– Kapitanie…

– Dowództwo podjęło decyzję o wysłaniu do domów wszystkich żołnierzy, którzy odnieśli rany podczas ataku rakietowego. Lecicie na urlop, sierżancie Witkowski. Na długi urlop. Siły koalicji są wdzięczne za waszą służbę.

– To tylko kilka otarć. Z tego powodu mam siedzieć w domu i pierdzieć w sofę? – ośmieliłem się powiedzieć. Zmrużyłem oczy, gdy do pomieszczenia wpadły promienie słońca. Zdążyłem jeszcze zauważyć kurz unoszący się w powietrzu, gdy głos kapitana przybrał nieco ostrzejszy ton.

– Sierżancie Witkowski, z rozkazami się nie dyskutuje, rozkazy się wykonuje.

– Tak jest, panie kapitanie!

– Wyjeżdżacie w piątek. Odpocznijcie, nacieszcie się rodziną, zasłużyliście na urlop. A jak wrócicie, będziecie działać dalej.

– Tak jest, panie kapitanie!

– Możecie odejść.

Zasalutowałem. Następnie z ciszą i pokorą odmaszerowałem, opuszczając pokój kapitana Mayersa. Próbowałem stłumić emocje, które mną targały, dlatego zacisnąłem zęby z taką siłą, że nieprzyjemny ból przeszył moją żuchwę. Wkurwiłem się. Ostatnią rzeczą, na jaką miałem ochotę, był powrót do domu i bezczynne siedzenie na dupie. Ściągnąłem czapkę i dłonią przeczesałem krótko ścięte włosy dokładnie w chwili, w której dostrzegłem sierżant Dowson zmierzającą w moją stronę. Zauważyłem nikły uśmiech na jej pokrytej piegami twarzy oraz zachęcający ruch palca wskazującego na moment przed tym, zanim zniknęła w toalecie. Przystanąłem przed drzwiami, doskonale wiedząc, że jeśli przekroczę próg, najpewniej znowu złamię regulamin. Ostatecznie parsknąłem pod nosem, wzruszyłem ramionami i doszedłem do wniosku, że i tak naginałem go już wielokrotnie.

Zdecydowanym ruchem pchnąłem szare drzwi i wszedłem do toalety. W panujących szarościach, które przecinało światło słoneczne sączące się przez kratki wentylacyjne, dostrzegłem sierżant Dowson, która zmierzając ku mnie, kusząco językiem prześledziła kształt ust. Nim się zorientowałem, byłem już we wnętrzu jednej z kabin, a pani sierżant sprawnym ruchem dłoni rozpinała suwak moich spodni. Zdążyłem jeszcze jęknąć, widząc ją klęczącą przede mną. Wsparłem dłonie na ścianach kabiny, gdy ciepłe usta kobiety zacisnęły się na moim członku, by wkrótce zsunąć się po trzonie penisa. Było mi dobrze. Sierżant Dowson potrafiła sprawić, że zapominałem o otaczającym mnie świecie. W tej chwili nie myślałem o powrocie do domu ani o zakończeniu służby. Wszystko przestało mieć jakiekolwiek znaczenie, gdy usta i dłonie łapczywie pieściły mojego penisa. Czując, że zbliżam się do granicy spełnienia, zmusiłem ją do zaprzestania pieszczot, a gdy jęknęła, wyraźnie niezadowolona, chwyciłem ją za łokieć, pociągnąłem w górę i odwróciłem twarzą w stronę drzwi. Zdecydowanym ruchem wyciągnąłem koszulę z jej spodni, następnie rozpiąłem skórzany pasek i jednym szarpnięciem ściągnąłem dolną część munduru. Widok gładkich, zgrabnych pośladków sprawił, że mój penis stał się jeszcze cięższy. Palcami prześledziłem kształt jej tyłka, a gdy sierżant biodrami naznaczyła w powietrzu zgrabną ósemkę, zacisnąłem dłonie na jej szczupłej talii i wszedłem w nią jednym, zdecydowanym ruchem. Wypełniłem ją w całości. Poruszałem się rytmicznie zachęcany cichymi jękami kobiety, a gdy poczułem, z jaką siłą zaczęła się zaciskać na moim penisie, wiedziałem, że za chwilę będzie szczytowała. Po raz kolejny wdarłem się w nią jeszcze mocniej, czując, jak zalewa mnie fala błogiego spełnienia. Sierżant Dowson jeszcze przez chwilę próbowała zapanować nad rwącym się w piersiach oddechem, a gdy w końcu jej się to udało, odwróciła się w moją stronę i kusząco zagryzła dolną wargę.

– Wracamy do domu. Zostają nieliczni – powiedziała po chwili. Podciągnęła spodnie, starannie wsunęła w nie koszulkę i zapięła pasek.

– Wiem, wszystko się posrało. – Podniosłem z podłogi czapkę, która spadła mi z głowy podczas pieprzenia sierżant Dowson. Przez chwilę obracałem ją w dłoni, następnie naciągnąłem tak, że jej daszek w nieznacznym stopniu zasłonił mi oczy.

– Cóż… Sierżancie Witkowski, jako żołnierz Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych ubolewam nad tym, że nasza współpraca właśnie dobiegła końca.

Parsknąłem pod nosem i rozbawiony pokręciłem głową.

– Dzięki za wszystko. – Mrugnęła do mnie i ułożyła dłonie na biodrach. Na twarzy wciąż miała rumieńce, za które odpowiedzialne były nasze igraszki. – Za uratowanie mi dupy podczas akcji w Bagdadzie też.

– Uważajcie na siebie, sierżant Dowson – powiedziałem i palcem wskazującym trąciłem daszek czapki stanowiącej dopełnienie munduru żołnierza.

– Tak jest, sierżancie Witkowski!

Przez chwilę przyglądałem się, jak opuszcza kabinę toalety, następnie przystaje w progu i nim odejdzie, żegna się, salutując z powagą na twarzy. Odwzajemniłem gest, oddałem honor i poczułem, że po raz kolejny życie wyślizguje mi się z rąk. Nie chciałem wracać do ojczyzny. Nie bardzo miałem do kogo. Życie w korpusie wojsk koalicyjnych trzymało mnie w ryzach, natomiast codzienność… Codzienność bez musztry rozwalała mnie niczym irackie pociski.Rozdział 2

Torquay, hrabstwo Devon, południowo-zachodnia Anglia

Odruchowo wstrzymałem powietrze w płucach, gdy taksówka wjechała na dobrze mi znane rondo. Zatrzymałem wzrok na kwiatach posadzonych w kształcie palmy oraz literach tworzących napis: „Witajcie w Angielskiej Riwierze”. Po chwili moim oczom ukazała się tablica informująca, iż tu, w Torquay, mieście położonym w hrabstwie Devon, urodziła się i tworzyła swoje historie Agatha Christie, a następnie szereg budynków z czerwonej cegły, z których każdy kolejny był podobny do poprzedniego. Wykusze w oknach, wąskie drzwi i ogródki o wielkości chusteczki do nosa… – zdecydowanie nie tęskniłem za tym widokiem. Mimo iż wychowałem się i mieszkałem w rejonie Anglii, który był powszechnie uważany za jeden z najpiękniejszych. Kornwalia miała swój klimat: piękne plaże, lazurowa woda, czerwone klify i palmy rosnące niemal przed każdym domem, ale mnie od zawsze bardziej kręciły pustynie i palące skórę słońce niż wilgotne powietrze i skrzek mew, który wdzierał się do uszu, robiąc niemal sieczkę z mózgu. Wiedziałem, że najbliższe tygodnie nie będą należały do najłatwiejszych. Nie lubiłem wspominać przeszłości i rodziców, nie akceptowałem rozdrapywania ledwo zabliźnionych ran, w przeciwieństwie do mojego starszego brata. I nawet teraz, gdy taksówka zatrzymała się na ulicy tuż przy wjeździe prowadzącym do mojego rodzinnego domu, na werandzie którego stał właśnie Tyler, wiedziałem, że żadna misja nie była tak trudna, jak ta, którą właśnie rozpocząłem.

Zapłaciłem taksówkarzowi, wysiadłem z samochodu i zarzuciwszy na ramię sporych rozmiarów torbę z logo armii, ruszyłem w stronę domu. Odnotowałem, że front posiadłości był zadbany dokładnie tak, jakby wciąż o trawnik troszczył się tata, który każdą sobotę rozpoczynał kubkiem czarnej niczym smoła kawy i uruchomieniem kosiarki. Podryfowałem wzrokiem w stronę Tylera, który ruszył ku mnie z uśmiechem. Już z odległości zauważyłem, że posiwiały mu skronie, a wyraz jego twarzy był nieco zmęczony. Zapewne winne temu było samotne rodzicielstwo, z którym mierzył się od czterech lat.

– Jared, jak dobrze cię widzieć!

Nawet nie zdążyłem zrzucić na ziemię torby, gdy ramionami przyciągnął mnie do siebie i zamknął w silnym uścisku. Speszyłem się. Nie lubiłem okazywania emocji. Byłem zdania, że silni ludzie tak nie postępują, nie afiszują się publicznie z tym, co czują. W tej kwestii byłem jak tato: oschły, powściągliwy, natomiast Tyler pod względem uczuciowym był wierną kopią matki. Nigdy nie ukrywał tego, co czuje, a już tym bardziej, co myśli.

– Cholera, człowieku, nie rób scen. – Zaśmiałem się i zmusiłem brata do rozluźnienia uścisku.

Tyler zrobił krok w tył, splótł ramiona na piersi i rozciągnął usta w szerokim uśmiechu.

– Napędziłeś mi strachu, bracie. Ten atak rakietowy… Trąbili o nim w każdej stacji telewizyjnej. Nawet nie jesteś w stanie sobie wyobrazić, jak bardzo się o ciebie bałem.

– Bo to pierwszy raz? – Wzruszyłem ramionami, zrzuciłem wreszcie torbę i minąwszy brata, przysiadłem na jednym ze schodków drewnianej werandy, odwlekając wejście do domu. Poczułem na sobie spojrzenie Tylera i gdzieś w duszy wiedziałem, że nie tak wyobrażał sobie nasze powitanie. Coś mnie ścisnęło za mostkiem, gdy zmarszczył brwi dokładnie w taki sam sposób, w jaki robiła to nasza matka. Spazmatycznie przełknąłem ślinę i siląc się na uśmiech, powiedziałem:

– Kiedyś ci coś obiecałem, prawda? Dotrzymam słowa.

Tyler milczał dłuższą chwilę, następnie rozplótł ramiona i zajął miejsce na schodku, tuż obok mnie. Tak jak ja, wbił spojrzenie w niebo, na którym Bóg swoją ręką namalował ognisty zachód słońca, i po dłuższej chwili milczenia odezwał się nieco przygaszonym głosem:

– Mam tylko ciebie i Mię, zawsze będę się o was martwił.

Spuściłem głowę. Nie lubiłem, gdy nasze rozmowy chociażby w najmniejszym stopniu nawiązywały do śmierci rodziców. I chociaż starałem się zrozumieć, że mówienie o nich przynosi Tylerowi ulgę, sam strasznie cierpiałem za każdym razem, gdy wspomnieniami cofałem się do dzieciństwa. I nawet dzisiaj, gdy siedziałem w tej pieprzonej taksówce, wiedziałem, że powrót do domu nie będzie taki sam jak niegdyś. Wiedziałem, że tym razem rodzice nie będą mnie wyczekiwali na werandzie, że nie otuli mnie zapach marchewkowego ciasta w chwili, w której przekroczę próg domu, i że nie zatonę w uścisku ciepłych ramion matki ani nie przejrzę się w oczach dumnego ojca. Właśnie dlatego obawiałem się powrotu do domu.

– Właśnie, co u Mii? – zapytałem, chcąc sprowadzić rozmowę na bezpieczny temat.

– W porządku. Aktualnie przerabiamy bunt czterolatki, ale na razie wygrywam ja, chociaż uczciwie przyznaję, że nie wiem, jak długo uda mi się utrzymać tę przewagę. – Zaśmiał się i dłonią przetarł pokryte zarostem policzki. – Jest cudowna. Jej narodziny to najwspanialsza rzecz, jaka mnie w życiu spotkała.

– Dobrze, że tak to odbierasz. Wnioskuję, że mała śpi? – Posłałem bratu krótkie spojrzenie, unosząc przy tym brew podzieloną blizną równo na pół.

– Tak, zjadła kolację, wykąpała się i po maratonie z Teletubisiami w końcu udało mi się ją zagonić do łóżka.

– Teletubisie? Serio? Nie możesz jej puszczać czegoś bardziej ambitnego?

– Na przykład? – Zmrużył oczy, wyczekując mojej odpowiedzi.

– Nie wiem. – Wzruszyłem ramionami. – Myszki Mickey, Kubusia Puchatka, czegokolwiek z klasyki.

– Akurat Kubuś Puchatek inteligencją nie grzeszył. – Tyler roześmiał się wesoło.

– Fakt – przyznałem – ale myszaty był całkiem okay. Lubiłeś tę bajkę. – Szturchnąłem brata ramieniem. Obserwowałem, jak na jego twarzy pojawia się uśmiech na wspomnienie wspólnie oglądanych seansów. Zrobiło mi się ciepło na sercu…

– Tak, myszaty był całkiem spoko. – A gdy tak przez krótką chwilę pozwoliłem sobie na podróż po przeszłości, ze wspomnień wyrwał mnie delikatny kobiecy głos. Spojrzałem w stronę ulicy i dostrzegłem drobną dziewczynę, która z entuzjazmem machała w naszą stronę.

– Cześć! – odkrzyknął Tyler, który również uniósł dłoń i uśmiechnął się całkiem szczerze.

Przez chwilę obserwowałem, jak szczupła dziewczyna, zeskoczywszy z roweru, poprowadziła go pod dom, który znajdował się po przeciwległej stronie ulicy. Przystanęła przed drewnianą furtką i przez moment szarpała się z kłódką. W końcu otworzyła ją i wprowadziwszy rower do ogródka, zamknęła za sobą drzwi.

– Ktoś kupił dom Morrisonów? – zapytałem. Z niezrozumiałych powodów chciałem się dowiedzieć czegoś więcej o tajemniczej dziewczynie. Przykuła moją uwagę swoim uśmiechem i jasnymi włosami, w których dostrzegłem pasemka w kolorze różu. Była inna. Nietypowa. Ubrana w zwiewną sukienkę do ziemi z długimi rękawami i z materiałową opaską z kokardą, którą zawiązała na czubku głowy. Sprawiała wrażenie tajemniczej, nieco romantycznej kobiety, w obecności której człowiek ma ochotę się uśmiechać. Było w niej coś intrygującego, coś, co sprawiało, że chciałem z nią porozmawiać.

– Tak. Nowa lokatorka wprowadziła się do niego niespełna rok temu.

– Dlaczego mi o tym nie wspomniałeś?

– A powinienem? – zdziwił się.

Pomyślałem, że najwyraźniej nie widział potrzeby informowania mnie o tak nieistotnych sprawach, jak pojawienie się nowej sąsiadki. Być może właśnie dlatego, że czas naszych rozmów był mocno ograniczony, a może…

– No tak. Młoda, atrakcyjna, w dodatku blondynka…

– Jared… – przerwał mi Tyler. – London to świetna dziewczyna i zasługuje na kogoś, kto będzie potrafił zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa, a nie przelotny seks. I uprzedzając twoje kolejne pytanie: nie, nie ma faceta.

– Aż tak dobrze ją znasz? – Ponownie szturchnąłem brata łokciem. Lubiłem się z nim przekomarzać, bo szybko tracił cierpliwość i kontrolę nad emocjami. Gdyby uczestniczył w misjach, z całą pewnością nie wróciłby do domu żywy. Zginąłby na pierwszej akcji właśnie dlatego, że nie potrafiłby zapanować nad uczuciami, skutecznie zamazującymi obraz sytuacji. W takich chwilach liczył się spokój i opanowanie, które pozwalały na chłodną kalkulację. Przekonałem się o tym na własnej skórze podczas akcji w Bagdadzie, gdy oddziały Talibów otworzyły do nas ogień. Przeżyłem, bo potrafiłem zapanować nad strachem i racjonalnie myśleć. Ci, którzy tego nie potrafili, wrócili do domów i rodzin – w cynkowych trumnach.

– Lubię ją.

– Czekaj, chwila… Czy ty i ona…? – Wyprostowałem plecy, bo ta perspektywa za cholerę mi się nie podobała.

– Co? Nie, daj spokój! – Tyler machnął lekceważąco dłonią. – To tylko sąsiadka, w dodatku sporo ode mnie młodsza. Chciałem powiedzieć, żebyś trzymał się od niej z daleka, rozumiesz? Po prostu wsuń swoje łapska głęboko w kieszenie spodni i…

– Więc mówisz, że ma na imię London i jest wolna…

Tyler z bezradności wywrócił oczami. Znał mnie. W dodatku bardzo dobrze. Wiedział, że od najmłodszych lat lubiłem otaczać się dziewczynami. Po prostu miałem w sobie coś takiego, że wszystkie do mnie lgnęły niczym ćmy do światła. Podobno byłem zabawny, przystojny, zawsze wiedziałem, co powiedzieć, w dodatku zasilałem szeregi armii. Każda dziewczyna marzyła o tym, by móc przyprowadzić takiego chłopaka do domu. Problem polegał na tym, że w związku nie potrafiłem zagrzać miejsca dłużej niż kilka dni, w porywach do kilku tygodni. Sądziłem również, że Tyler bał się, iż po moim wyjeździe będzie zmuszony spoglądać w oczy London i udawać, że nie widzi w nich bólu porzucenia. A ja naprawdę byłem zdolny do tego, by ją w sobie rozkochać, a potem wrócić tam, gdzie było moje miejsce. Do armii.

– Tak, nazywa się London White i z całą pewnością nie zasługuje na to, co zamierzasz jej zrobić.

Wstał, wsunął dłonie w kieszenie spodni i nim wszedł do domu, rzucił przez ramię:

– Przygotowałem zapiekankę z mięsem, mam też piwo w lodówce, skusisz się?

– Pewnie, że tak. – Podniosłem z ziemi torbę i nim ruszyłem w ślad za bratem, zdążyłem jeszcze dostrzec, jak w mieszkaniu należącym do London rozbłysło żółte światło żarówki, a następnie wszystkie okna, jedno po drugim, zostały przez nią szczelnie zasłonięte. Dziś już nic więcej nie zobaczę. A szkoda, bo okna mojego pokoju wychodzą wprost na jej dom.

Przystanąłem w progu, nabrałem w płuca powietrza i z żalem, który przelał się przez moje serce, wkroczyłem do domu. Mimo iż znałem to miejsce tak dokładnie, dzisiaj stało się wyjątkowo obce. Zabrakło w nim ludzi, których kochałem, a ich nieobecność w sposób brutalny uświadomiła mi, jak bardzo za nimi tęskniłem i jak ogromnie cierpiałem. W tej jednej chwili zrozumiałem, co był zmuszony przeżywać Tyler każdego dnia, żyjąc wśród ścian, które wciąż pachniały wspomnieniami.Rozdział 3

Obudził mnie pulsujący ból i zapach smażonego boczku. Przysiadłem na skraju łóżka i rękoma ścisnąłem głowę, starając się zlekceważyć skrzek mew, który nasilał bolesne kłucie w skroniach. Zawsze tak reagowałem na zmianę klimatu. Po długich miesiącach spędzonych w miejscu suchym i gorącym nagle zmuszony byłem odnaleźć się w znacznie wilgotniejszym i chłodniejszym.

Wstałem, podszedłem do okna i z zadowoleniem oceniłem, że dzisiejsza pogoda zapowiadała się obiecująco. Przez chmury przebijało się słońce, które z każdym dniem powinno grzać coraz bardziej. Tak. Zdecydowanie należałem do ludzi, którzy preferowali ciepło. Mój ojciec, swego czasu, za każdym razem, gdy trząsłem się z zimna, zwykł mawiać, że gówno to nawet w puchu zmarznie. I nie było w tym nic obraźliwego. Faktycznie należałem do ludzi ciepłolubnych.

Wskoczyłem w dresowe spodnie, wciągnąłem na siebie koszulkę i z pluszowym jednorożcem zakupionym na jednej ze stacji benzynowych, boso zbiegłem na parter. Przystanąłem w progu i z niedowierzaniem przyjrzałem się bratanicy, która z apetytem pałaszowała płatki. Urosła. Gdy ją widziałem ostatnim razem, chodziła jeszcze w pieluchach. Zatrzymałem wzrok na dwóch kitkach sterczących na głowie Mii niczym palmy i zastanawiałem się, kiedy mój brat zmienił się w ojca niemal idealnego. I jak, do cholery, nauczył się robić kitki?

– No, nareszcie. Dochodzi ósma. Już miałem sprawdzić, czy żyjesz. – Tyler, odstawiwszy patelnię z palnika kuchenki, wręczył mi talerz wypełniony dużą ilością smażonego boczku, sadzonymi jajami oraz fasolką w sosie pomidorowym. – Na grzanki musisz chwilę poczekać.

– Dzięki. Kiepsko się czuję. – Odstawiłem śniadanie na blat stołu i bacznie obserwowany przez bratanicę podszedłem do niej, przykucnąłem, na stole zaś postawiłem pluszową zabawkę w kolorach tęczy.

– Hej, księżniczko, pamiętasz mnie?

Mia zmarszczyła nos, przyjrzała mi się uważnie, następnie przesunęła wzrok na swojego ojca i cicho zapytała:

– To wujek z komputera?

Tyler zaśmiał się pełną piersią. Nie będąc w stanie nic powiedzieć, skinął głową i szeroko rozłożył ręce, jakby chciał w ten sposób dać mi do zrozumienia: Jared, co ja ci poradzę na to, że zostałeś wujkiem z komputera?

– Dokładnie ten sam – pospieszyłem jej z pomocą. – A ten tęczowy stwór to prezent dla ciebie.

Mia odsunęła miskę i wyciągnęła dłonie po pluszową zabawkę, która natychmiast została przez nią wyściskana i wygłaskana, a ja zająłem miejsce przy stole.

– Tato, mogę zabrać jednorożca do przedszkola?

– Znasz zasady, mała. – Tyler pokręcił głową i wyjąwszy grzanki z opiekacza, włożył je do wiklinowego koszyka na pieczywo, który służył nam od lat.

– Umówmy się, że jak ty będziesz w przedszkolu, to wujek z komputera się nim zaopiekuje. Co ty na to?

Spojrzałem na brata znad parującego talerza. Już miałem skomentować, że nie będę żadną niańką dla pluszowego stwora, gdy Mia pisnęła entuzjastycznie i posłała mi pełne wdzięczności spojrzenie.

– Wujku?

– W porządku, ten jeden raz mogę zrobić wyjątek.

Uśmiechnęła się promiennie i nie przestając tulić pluszaka, ponownie przysunęła do siebie miskę i wróciła do jedzenia płatków.

– Masz jakieś konkretne plany na dziś? – Tyler chwycił kubek wypełniony kawą i oparłszy się o blat kuchenny, skrzyżował nogi w kostkach. Wyglądał dostojnie w jasnej koszuli i nudnym krawacie. Sprawiał wrażenie mężczyzny niezależnego, mocno stąpającego po ziemi. Czasami zastanawiałem się, jakim cudem jesteśmy tak różni.

Od zawsze byłem żywiołowym dzieckiem, potem nastolatkiem, który sprawiał kłopoty, by w dorosłym życiu związać się z armią, ku rozpaczy matki. Natomiast Tyler był moim zupełnym przeciwieństwem. Rozważny, grzeczny, typ idealnego kandydata na męża i ojca z dobrze płatną posadą. Menadżer apteki, który dla każdego emeryta miał ciepłe słowo i szeroki, pełen zrozumienia uśmiech.

– Mam – potaknąłem – o ile w garażu nadal jest moja pianka do pływania i deska.

– Chcesz surfować? W marcu?

– Dlaczego nie? – Wsunąłem do buzi spory kawałek boczku i upiłem łyk soku pomarańczowego.

– Po prostu mnie to dziwi. Woda jest jeszcze zimna, a ty…

– Właśnie. Jeśli mam się zaaklimatyzować, wolę to zrobić w sposób błyskawiczny.

Tyler podumał przez chwilę, następnie spojrzał na zegarek i się skrzywił.

– Oby nie skończyło się to dla ciebie infekcją. Deska i pianka są w garażu, dokładnie tam, gdzie je zostawiłeś.

– Świetnie. Muszę odreagować. Przyznaję, że trochę mi tego brakowało.

– Trochę? – Zaśmiał się pod nosem. – Całą młodość spędziłeś w wodzie, więc nie próbuj mi wmówić, że brakowało ci jej tylko trochę.

Miał rację. Zresztą jak zawsze.

***

Było coś uspokajającego w szumie lazurowej wody, która dzisiejszego ranka okazała się wyjątkowo wzburzona. Fale łamały swoje grzbiety jeden po drugim, dostarczając przyjemności surfowania. Fakt, nie były to bałwany morskie pokroju australijskiej plaży Gold Coast, ale i tak było przyjemnie. Wiejący wiatr zapowiadał zbliżający się sztorm, co z kolei sprawiło, że zwolenników surfowania przy takich warunkach pogodowych było zaledwie kilku. Niebo, które rano rozrywały promienie słoneczne, teraz stało się ciężkie i szare, skutecznie zniechęcając do dalszej przygody. Siedząc na desce, kołysany delikatnie, dostrzegłem znajomą sylwetkę. London właśnie przemierzała piaszczystą plażę w towarzystwie czterech psów, które bezustannie domagały się jej uwagi. Przez chwilę obserwowałem, jak dziewczyna z zaangażowaniem rzucała frisbee na zmianę z piłką ku radości czworonogów. Położyłem się na desce i, najszybciej jak to możliwe, dotarłem do brzegu. Chciałem z nią porozmawiać. Musiałem. Całym sobą czułem, że przyciąga mnie do niej jakaś siła. A gdy w końcu znalazłem się tuż obok niej, London uśmiechnęła się szeroko i minęła mnie z obojętnością. Zaledwie kilka kroków później podniosła z piasku frisbee i po raz kolejny skierowała je w morskie fale.

Rzuciłem deskę i biegiem ruszyłem w jej stronę. Krzyknęła, gdy niespodziewanie zastąpiłem jej drogę. Przystanęła i przyłożyła dłoń do serca.

– Ależ mnie przestraszyłeś. – Oddychała ciężko, a jej piersi wdzięcznie unosiły się i opadały.

– Przepraszam – rzuciłem pośpiesznie i spojrzałem pod nogi, starając się nie zdeptać skaczących wokół niej psów. – Jesteś London, prawda?

Podniosła z ziemi piłeczkę, a gdy się wyprostowała, wiatr odgarnął włosy z jej twarzy. Pomyślałem, że jest piękna. Magnetyzujące spojrzenie o barwie szafiru i kusząco wykrojone usta sprawiły, że nie mogłem oderwać od niej spojrzenia. Z luźno splecionego warkocza, przerzuconego przez prawe ramię, wyswobodziło się kilka pasemek jasnych włosów, którymi bawił się wiatr. Najwyraźniej się speszyła i wykręciła głowę w drugą stronę. Z trudem usłyszałem, jak zapytała:

– Skąd znasz moje imię? – Rzuciła piłeczką, za którą ruszyły psy, poszczekując w najlepsze.

– Od Tylera, jestem jego bratem.

Zmierzyła mnie krótkim spojrzeniem, uśmiechnęła się tajemniczo i jakby nigdy nic, zrobiła nieznaczny krok w bok i ruszyła przed siebie. Parsknąłem pod nosem. Błyskawicznie wróciłem po deskę, a następnie ponownie zrównałem swoje kroki z krokami London. Wiatr zawiał od strony zatoki i otulił mnie zapach dziewczyny: lekko cukierkowy, z ukrytą w nim wonią waty cukrowej. Spodobał mi się.

– To twoje psy? – rzuciłem, starając się przekrzyczeć huk fal, który przybierał na sile z każdą minutą.

– Nie, nie należą do mnie. – Patrzyła przed siebie, lekceważąc moją obecność.

– Dodatkowe zajęcie?

– Nie… – Zaśmiała się i pokręciła głową. – Zwykła sąsiedzka życzliwość. Psy należą do pani Rose i pana Manfreda. Czasami zabieram je na dłuższy spacer. Właściciele są już w podeszłym wieku i… Sam rozumiesz. – Wzruszyła ramionami.

– Jasne. To bardzo miły gest. Nie każdego byłoby na to stać.

Przystanęła, podniosła frisbee i, tak jak wcześniej, rzuciła je w spienione morskie fale.

– Co robisz dziś wieczorem?

– Pracuję.

– A jutro?

Posłała mi rozbawione spojrzenie, następnie uśmiechnęła się i ponownie zatonęła wzrokiem gdzieś w morskich falach.

– Jutro też.

– Ale chyba dysponujesz jakimś wolnym wieczorem?

– Raczej nie, nie jestem zainteresowana, bracie Tylera. – Mrugnęła nieco kokieteryjnie, przywołała do siebie psy i nie mówiąc nic więcej, odeszła w stronę promenady.

Potrzebowałem chwili, żeby zrozumieć, że właśnie dostałem kosza. Obserwowałem, jak szła, kusząco kręcąc biodrami, i liczyłem na to, że nim opuści plażę, spojrzy jeszcze w moim kierunku. Nic takiego się nie zdarzyło.

– Punkt dla ciebie, London – wyszeptałem. Po raz ostatni spojrzałem na pieniące się fale i wciąż czując pod nosem cukierkowy zapach, skierowałem swoje kroki w stronę domu. Z każdą chwilą robiło się coraz chłodniej i pomału zaczynałem szczękać zębami.Rozdział 4

Tyler siedział na ganku i w zamyśleniu przyglądał się Mii, która podskakiwała na trampolinie. Znałem go na tyle dobrze, by wiedzieć, że coś go trapiło. Mało tego, byłem niemal pewien, że to „coś” miało związek ze mną.

Od mojego przyjazdu minął tydzień. Powoli odnajdywałem się w rzeczywistości. W miarę sprawnie krążyłem pomiędzy domem, plażą, siłownią i centrum wspinaczkowym. Wieczory spędzałem przed komputerem, głównie oglądając programy dokumentalne dotyczące wojny na Bliskim Wschodzie i bezskutecznie próbując podglądać London. Brakowało mi wojska. Tęskniłem za służbą. Przesiąkłem wojną dokładnie w ten sam sposób, co mój ojciec. A wojna zmieniała ludzi. Niekoniecznie na lepszych.

Usiadłem obok brata i podałem mu piwo. Korzenne – je lubił najbardziej. Przyjął butelkę z uśmiechem na twarzy, upił kilka łyków i ponownie zatopił wzrok w bawiącej się Mii.

– Dobra, brat, dajesz, bo ta skisła atmosfera w domu staje się nie do zniesienia.

Spojrzał na mnie, zaskoczony moją bezpośredniością.

– Wiem, że coś cię gryzie. Lepiej to z siebie wyrzucić niż tłumić w środku.

Zawahał się, następnie powiedział:

– Słuchaj, w Royal Marins, w Exmouth, odbywa się rekrutacja żołnierzy zawodowych. Pomyślałem, że może to odpowiedni czas, byś zatroszczył się o swoją przyszłość.

Wstrzymałem oddech. Wiedziałem, do czego zmierzał. Znowu zaczynaliśmy wałkować ten sam temat. Nie miał dla mnie litości.

– Mógłbyś kupić dom w okolicy i zostać w kraju. Poza tym proponują naprawdę dobre zarobki, szanse na awans, a w przyszłości wczesną i godną emeryturę. W dalszym ciągu robiłbyś to, co kochasz.

– Tyler… – powiedziałem ciężko i dłonią przeczesałem włosy.

– Wiem, że to nie to samo co misja, ale myślę, że zrobiłeś wystarczająco dużo dla ojczyzny i czas pozwolić wykazać się innym. Powinieneś się ustatkować, założyć rodzinę i żyć jak normalny człowiek.

– To nie ty będziesz o tym decydował – wycedziłem przez zaciśnięte zęby.

– Posłuchaj… – Spuścił głowę i z większą siłą objął dłońmi butelkę. – To naprawdę świetna okazja. Mógłbyś tam chociaż pojechać i zorientować się w sytuacji.

– Nie.

– Dlaczego?

Spojrzałem na brata. W jego oczach dostrzegłem strach pomieszany z desperacją. Wcześniej widywałem go w spojrzeniu matki, za każdym razem, gdy ojciec wyjeżdżał na misje pokojowe. W tym wszystkim najdziwniejsze było to, że strach i obawa zawsze towarzyszyły tym, którzy zmuszeni byli pozostać w kraju: rodzicom, dzieciom, nigdy żołnierzom, którzy misje traktowali jak kolejne zadanie do wykonania. Znałem to z autopsji. Przecież tkwiłem także i po drugiej stronie barykady. Byłem dzieckiem człowieka, który w domu bywał tylko przez cztery tygodnie w roku. Widziałem matkę, która z niepokojem wysłuchiwała wiadomości z frontu. Często stawała na ganku i spoglądając w bezkres rozciągającego się oceanu, cichutko płakała. Pamiętam też dzień, w którym oświadczyłem, że chcę zaciągnąć się do wojska. Wciąż czuję na sobie to przepełnione dumą spojrzenie ojca, w uszach zaś słyszę głos matki mówiącej: „Prędzej ci nogi z tyłka powyrywam, niż pozwolę zasilić szeregi brytyjskiej armii”. A potem było już tylko gorzej: łzy, pretensje, lament i obawy. Ojciec potrzebował długich tygodni, by ją uspokoić. Nigdy nie pogodziła się z moją decyzją. Nie potrafiła…

– Bo sam będę decydował o swoim życiu.

Tyler parsknął pod nosem. Zirytowało mnie to, ale zacisnąłem pięści i starałem się nie dopuścić do sytuacji, w której stracę kontrolę nad emocjami. Nie chciałem tego. Nie potrzebowałem kolejnej kłótni. Przerabialiśmy to wielokrotnie.

– Tak się składa, że masz rodzinę, która się o ciebie martwi, i…

– To twój problem, że nie potrafisz sobie z tym poradzić. – Wzruszyłem ramionami.

– Próbuję ci powiedzieć, że…

– Cholera! Doskonale wiem, co próbujesz mi powiedzieć. Może dla odmiany, zamiast mówić, postarałbyś się słuchać, może nawet zrozumieć, co? – Wstałem, zszedłem z ganku i stanąłem na wprost brata. – Ja nie wtrącam się w twoje życie, nie mówię ci, co powinieneś robić, a czego nie.

– Jared, kurwa, nie porównuj pracy w aptece do służby w armii i kul przelatujących ci nad głową – odgryzł się kąśliwie.

– Tu nie chodzi o porównanie. Ty po prostu chcesz mieć kontrolę nad moim życiem. Dokładnie tak jak matka. Próbujesz mnie zmieniać na siłę.

– To prawda – przyznał i posłał mi zafrasowane spojrzenie. – Masz rację. Boję się i wierz mi, że ostatnią rzeczą, jakiej chciałbym w życiu doświadczyć, jest widok twojej trumny okrytej flagą narodową. Już raz to przerabiałem. Ty też. Wiesz, jak to cholernie boli. Wiesz, co czuła matka i jak to się skończyło.

– Ale to się zdarza, bracie. – Rozłożyłem ręce w geście bezradności. – Śmierć jest nieodzownym elementem wojny. Tego się nie da uniknąć. Wielu z nas już straciło życie w nierównej walce, zapewne jeszcze kilku je straci, ale ja nie mam zamiaru wracać do domu nogami do przodu.

– Mówisz, jakbyś miał na to jakikolwiek wpływ. Oszukujesz się, Jared. Jesteś jak ojciec, on też łudził się, że doczeka emerytury. A mimo to zginął. A potem przez niego odeszła matka.

Coś we mnie pękło. Jakaś tama, która do tej pory trzymała w ryzach moje emocje, puściła, pozwalając fali wściekłości zalać mnie od wewnątrz.

– Ojciec zginął jak bohater – warknąłem – a matka straciła życie, bo była słaba.

Tyler wstał w nerwowym zrywie i doskoczył do mnie. Widziałem, z jaką siłą zaciskał zęby, jak mięśnie policzków drżały mu niespokojnie. Przez chwilę mierzył mnie wrogim spojrzeniem, by w końcu zaśmiać się niewesoło.

– Jeśli tak giną bohaterowie: rozerwani na strzępy, to, cholera, mam nadzieję, że nigdy nim nie zostaniesz. I nie mów mi, że nasza matka była słabą kobietą, bo żeby się zabić, trzeba mieć zajebiście wielką odwagę, Jared.

Zacisnąłem pięści. Przez chwilę mierzyliśmy się spojrzeniami, głusi na wołanie stojącej tuż obok nas Mii. Dopiero gdy chwyciła Tylera za rękę, a on zmuszony był przenieść na nią wzrok, wypuściłem z płuc wstrzymywane powietrze. Odwróciłem się i bez słowa ruszyłem w stronę furtki z zamiarem udania się na plażę. Musiałem ochłonąć. Uspokoić emocje. A przede wszystkim wyrzucić ze świadomości słowa, którymi uraził mnie brat.

Pierwszy tydzień kwietnia był wyjątkowo ciepły. Wiosna zmusiła okoliczne drzewa do wystrzelenia pąkami. Na plaży pojawili się turyści, którzy oblegali promenadę i budki z lodami. Zaczęło robić się tłoczno, chociaż nie było jeszcze tak tragicznie jak w szczycie sezonu. Wówczas plaża Babbacombe była wypełniona po brzegi rodzinami chcącymi spędzić tu urlop.

Kupiłem rybę z frytkami i niespiesznym krokiem ruszyłem w stronę mariny. W głowie wciąż słyszałem słowa Tylera, które boleśnie dźgały mój mózg. To prawda, byłem taki sam jak ojciec, ale to nie oznaczało, że musiałem skończyć jak on. Wierzyłem, że tak się nie stanie. Rozumiałem obawy brata, ale chciałem żyć w zgodzie ze sobą. Chciałem robić w życiu to, co dawało mi satysfakcję, bo przecież o to chodziło, by realizować swoje marzenia. Tyler wielokrotnie powtarzał, że przez wojsko stałem się nieczułym człowiekiem. Możliwe. Szczerze mówiąc, w dupie miałem to, co myśleli inni, jak mnie odbierali i czy akceptowali moje wybory. Najważniejsze, że ja czułem się dobrze z tym, jak wygląda moje życie. Wyznawałem zasadę, że każdy powinien żyć zgodnie ze swoim sumieniem i w pełni wykorzystać czas, który został mu dany. Nie myślałem o śmierci. Gdybym się nad nią zastanawiał, najpewniej już dawno podzieliłbym los „cynkowych chłopców”, jak zwykliśmy mówić o tych, którzy wrócili do domu w trumnach. Śmierć można było oszukać. W pierwszej kolejności zabierała tych, którzy się bali, wahali, zastanawiali… Ja do nich nie należałem. Miałem plany. I zamierzałem je zrealizować. Bez względu na cenę.

Wrzuciłem do ust ostatni kawałek ryby, gdy moim oczom ukazała się przezabawna sytuacja. London, dziewczyna z sąsiedztwa, która mnie unikała na wszelkie możliwe sposoby, stała pośród tłumu, tuż przy molo, wzbudzając zainteresowanie przechodniów. Potrzebowałem chwili, by zrozumieć sytuację, i gdy po raz kolejny próbowała dosięgnąć ręką zębatki umiejscowionej przy tylnym kole roweru, pojąłem, w czym tkwił problem. Ruszyłem w jej stronę, starając się ukryć swoje rozbawienie. Dziewczyna szarpała kwiecistą spódnicą, próbując ją uwolnić, ale jej starania okazały się daremne. Dostrzegłem faceta, który też szedł w jej stronę, zapewne z chęcią udzielenia pomocy, i natychmiast przyśpieszyłem kroku, by dotrzeć do London pierwszy. Delikatny wiatr przyniósł jej słodki zapach, który wdarł się do moich nozdrzy i przyjemnie w nich zatańczył. Odruchowo przeczesałem dłonią włosy, a gdy stanąłem tuż obok London, zrozumiałem, że jestem lekko zdenerwowany. Nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło. Potrafiłem panować nad emocjami, ale obecność London, jej zapach… To wszystko sprawiło, że chciałem w jej oczach wypaść jak najlepiej. I właśnie teraz nadarzyła się ku temu okazja. Obym jej nie spieprzył.

– Cześć, potrzebujesz pomocy?

Uniosła głowę i wiatr wzbił w powietrze jej jasne włosy. Najpierw zmarszczyła brwi, następnie uśmiechnęła się, wyraźnie zakłopotana, po czym przyłożyła dłoń do czoła, tworząc z niej daszek chroniący przed promieniami słońca.

– Cześć, bracie Tylera. Tak, potrzebuję pomocy. Spódnica wkręciła mi się w zębatkę i nie potrafię jej wyciągnąć – wyjaśniła. Wciąż stała z rowerem pomiędzy nogami, nie mogąc wykonać większego ruchu. Jakby na potwierdzenie swoich słów ponownie szarpnęła kwiecistą spódnicą, ale nie zmieniło to jej sytuacji.

Kucnąłem i rzuciłem okiem na zębatkę.

– I jak? Będziesz w stanie mi pomóc?

Usłyszałem ponad głową jej delikatny głos.

– Tylko wówczas, gdy w ramach podziękowania pozwolisz mi się zaprosić na kolację. – Tak, to był dobry moment, by zmusić London do spędzenia ze mną trochę czasu. Była zdesperowana. Podobnie jak ja. Błysnąłem zębami i zacisnąłem dłonie na kwiecistej tkaninie, gdy London nieoczekiwanie poczerwieniała na twarzy, następnie zdecydowanym ruchem jeszcze raz szarpnęła spódnicą, a gdy to nie pomogło, ku mojemu zaskoczeniu chwyciła za ramię przechodzącego obok mężczyznę i zapytała:

– Przepraszam, czy byłby pan na tyle uprzejmy i mi pomógł? Wkręciłam spódnicę w zębatkę i…

Co jest, do cholery? Co ona odpierdala? Bez jaj…

– Spokojnie, landrynko, jesteś w dobrych rękach – zapewniłem, jednocześnie posłałem facetowi spojrzenie mówiące: Spieprzaj mi stąd. Nie zrozumiał przekazu. Pochylił się i spojrzał ponad moim ramieniem na koło zębate.

– Bez strat się nie obejdzie.

Poważnie? Bystrzak z niego!

– Poradzimy sobie, możesz już iść – rzuciłem i odetchnąłem z ulgą, gdy typ się wyprostował i odszedł, żegnając nas szybkim: „Powodzenia”.

– Jak mnie nazwałeś? Landrynką? – wysyczała ponad moją głową.

– Nie lubisz landrynek? – spytałem, podejmując pierwszą próbę uwolnienia spódnicy.

– W twoich ustach to określenia zabrzmiało, jakby zawierało podtekst erotyczny.

Uniosłem głowę, spojrzałem na London i nie potrafiłem się nie roześmiać.

– To cię bawi? – fuknęła.

– A ciebie nie?

– A wyglądam, jakby mi było do śmiechu? – Ponownie szarpnęła spódnicą i nerwowo przestąpiła z nogi na nogę. – Cholera, zrób coś z tym, bo za chwilę zsikam się w majtki.

Przysięgam, że tym tekstem rozwaliła system. Chciałem to w jakiś sposób skomentować, ale obawiałem się, że tylko pogorszę sytuację. Naprawdę zaczynałem ją lubić.

– Ściągaj spódnicę.

– Co?

– Inaczej nie dam rady jej wyjąć z zębatki.

Zaśmiała się niewesoło.

– Nie rozbiorę się na środku ulicy.

– Masz coś do ukrycia? – Zmrużyłem oczy, bo słońce wciąż świeciło jak oszalałe.

London pobladła. Następnie w nerwowym odruchu wsunęła pasemko włosów za ucho i nim się odezwała, przygryzła dolną wargę. Przysięgam, że ten gest odbił się przyjemnym uczuciem w okolicach mojego krocza. – Daj spokój, nikt nie zwróci na ciebie uwagi. Jesteśmy na plaży, co druga panna spaceruje tu w majtkach.

– W stroju kąpielowym, nie w majtkach. I nie jesteśmy na plaży, tylko na promenadzie. Naprawdę nie widzisz różnicy?

– Czepiasz się szczegółów. Wolisz zaświecić tyłkiem czy zsikać się w majtki?

Jęknęła zdesperowana.

– Nie ściągnę spódnicy za żadne skarby.

– W porządku. – Wzruszyłem ramionami. – Ale uczciwie ostrzegam, że nie wiem, jak się sprawy potoczą. Nie biorę odpowiedzialności za kieckę.

– Cholera, jesteś żołnierzem, prawda? Wyglądasz na silnego, więc po prostu szarpnij tę cholerną spódnicę i miejmy to za sobą – warknęła.

Poczułem nieodpartą ochotę, żeby wstać i zamknąć jej usta swoimi. W tej konkretnej chwili byłem skłonny zedrzeć z niej tę szmatkę, przerzucić ją przez ramię i zaciągnąć do pierwszego ustronnego miejsca, jakie znalazłbym po drodze, a potem…

– Bracie Tylera? – przerwała mi rozmyślania. – Za chwileczkę zsikam się na oczach twoich i wszystkich spacerujących tu ludzi.

Zaśmiałem się, a gdy dostrzegłem jej błagalny wzrok, chwyciłem spódnicę i dwoma silnymi szarpnięciami uwolniłem ją z zębatki. Oczywiście tkanina rozdarła się w dość efektowny sposób, czemu towarzyszyło żałosne jęknięcie London. Musiała czuć do niej sentyment.

– Po robocie, zębatka nie ucierpiała – powiedziałem, zadowolony z siebie.

– Czy mógłbyś? – London wcisnęła mi w ręce kierownicę roweru i bez słowa wyjaśnienia ruszyła w stronę publicznych toalet. Potrafiła całkiem szybko przebierać nogami. Byłem pełen podziwu dla jej sprawności.

– Tylko nie zgub czegoś po drodze! – krzyknąłem za nią, nie mogąc sobie darować. W oczekiwaniu na jej powrót przejrzałem zawartość rowerowego koszyka. Wyjąłem z niego telefon, a gdy zorientowałem się, że nie ma ustawionej żadnej blokady zabezpieczającej, wszedłem w kontakty i dodałem swój numer do listy adresatów, po czym puściłem do siebie strzałkę. Następnie niespiesznym krokiem udałem się w stronę toalet, prowadząc przy swoim boku różowy rower, czym wzbudzałem niemałe zainteresowanie. Przystanąłem przy barierce w oczekiwaniu na jej powrót. Gdy wyszła z toalety, zauważyłem, że spódnica, która sięgała jej niemal do kostek, teraz swobodnie falowała na wietrze wskutek efektownego rozcięcia.

– Lepiej? – spytałem, unosząc brew.

Potaknęła głową, odebrała z moich rąk rower i z uwagą prześledziła zawartość wiklinowego koszyka zamocowanego do kierownicy.

– Sprawdzasz, czy cię nie okradłem? – Parsknąłem śmiechem.

– Nigdy nie wiemy, czego możemy się spodziewać po ludziach, których napotykamy na swojej drodze.

– Bez jaj, landrynko, przecież ci pomogłem. – Zaśmiałem się. Cholera, naprawdę była urocza. Taka inna niż te wszystkie dziewczyny, które niemal sikały po nogach na mój widok.

– Jeszcze raz nazwiesz mnie landrynką… – Dźgnęła palcem powietrze.

– W porządku. – Uniosłem ramiona, poddając się. – To co robisz jutro wieczorem?

– Pracuję. – Uśmiechnęła się z ledwo dostrzegalnym łobuzerskim błyskiem w oku, po czym wsiadła na rower i bez pożegnania odjechała w kierunku domu.

Kolejny punkt dla ciebie, London – podsumowałem, rozbawiony jej zachowaniem. Wsunąłem ręce w kieszenie spranych jeansów i wciąż czując pod nosem słodki zapach, wolnym krokiem poszedłem w stronę domu z nadzieją, że Tyler zdążył odzyskać spokój.

Zastałem go w kuchni, gdzie szykował kolację. Właśnie kroił pomidory otoczony dźwiękami piosenki Linkin Park, która wydobywała się z radia. Oparłem się ramieniem o framugę i odezwałem:

– Nie chcę więcej rozmawiać na ten temat. Nie zmienię zdania. To moje życie i mam prawo do decydowania o sobie.

Odłożył nóż, wytarł dłonie w lnianą ścierkę i odwróciwszy się w moją stronę, posłał mi zafrasowane spojrzenie.

– Dobrze, Jared.

Zdziwiłem się, że nie podjął próby przekonywania mnie do swoich racji, jak miało to miejsce kilka godzin wcześniej. Ze świstem wypuściłem z płuc powietrze, odwróciłem się i z uczuciem nieopisanej ulgi poszedłem do swojego pokoju. Zauważyłem, że London zdążyła już spuścić rolety w oknach, mimo że słońce wciąż wisiało wysoko na niebie. Robiła tak za każdym razem, gdy wracała do domu. Zupełnie jakby wpadające promienie drażniły ją, może nawet denerwowały. Była zagadką. A ja postanowiłem rozwikłać jej tajemnicę. Potrzebowałem do tego jedynie odrobiny czasu i sprzyjających okoliczności oraz Internetu.Polecamy również:

Czasami najbardziej szalone decyzje okazują się tymi najlepszymi

Dla Ivy Storm ten rok nie mógł zacząć się gorzej. Właśnie rzucił ją narzeczony, a marzenie o posiadaniu dziecka stało się niemożliwą do zrealizowania mrzonką. Z pomocą najlepszej przyjaciółki odzyskuje jednak równowagę i postanawia zawalczyć o własne szczęście. Daje sobie dwanaście miesięcy, by zostać matką. Nawet jeśli potencjalnego ojca swojego dziecka miałaby znaleźć w ekskluzywnym klubie dla swingersów… Jedna noc, jedna nieodwracalna decyzja i konsekwencje, które przerosłyby każdego. Życie Ivy dopiero teraz nabiera prędkości, a każdy kolejny wiraż jest po stokroć bardziej niebezpieczny niż poprzedni…

Ta zwariowana, romantyczna i bardzo pikantna powieść udowodni wam, że koniec zawsze jest początkiem czegoś nowego, a miłość… cóż, ona zwykle przychodzi w najmniej spodziewanym momencie.