Dzika karta - ebook

Prolog

Gorignak, Tau I Thermia I, 2.11.2214 ESD, 19:11 cza­su lo­kal­ne­go

Wie­dział, że jest źle, gdy sta­cja prze­ka­źni­ko­wa nie od­po­wia­da­ła na wy­wo­ła­nia ra­dio­we. Kie­dy wraz z dru­ży­ną Mor­ten ze­szli le­d­wie wi­docz­ną w noc­nej ule­wie ście­żką na dno ska­li­stej ko­tli­ny i nie wy­wo­łał ich ża­den po­ste­ru­nek war­tow­ni­czy, byli już nie­mal pew­ni. Gdy zaś sie­rżant od­kry­ła, że pe­ry­metr nie re­agu­je za­rów­no na kody, jak i na sy­gna­ły – Ste­in­mann stra­cił wszel­ką na­dzie­ję. Ale kie­dy na swo­im ze­sta­wie wi­zyj­nym po­rucz­nik zo­ba­czył wy­sa­dzo­ne pan­cer­ne wro­ta i le­żące przy nich sku­lo­ne cia­ło, mu­siał przy­znać, że wy­pro­wa­dzi­ło go to z rów­no­wa­gi. Przez do­bre kil­ka chwil na­dal tkwił w przy­klęku za wy­so­kim ka­mie­niem, ob­ser­wu­jąc pro­wa­dzące te­raz w ciem­no­ść we­jście. Po­tem za­czął kląć. Dla­cze­go nie mo­gło udać się raz, choć je­den je­dy­ny raz od cho­ler­ne­go im­pe­rial­ne­go lądo­wa­nia? Czy by­ło­by to zbyt wie­le? Je­den suk­ces w ci­ągu osiem­na­stu go­dzin dzia­łań na­praw­dę by mu wy­star­czył.

– Po­rucz­ni­ku… – Mor­ten spoj­rza­ła na nie­go po­przez ze­staw wi­zyj­ny, na­dal jed­nak mie­rząc lufą er­ka­emu w stro­nę wrót. – Co ro­bi­my?

Ste­in­mann po­wo­li opa­no­wał ca­łko­wi­cie ir­ra­cjo­nal­ną prze­cież wście­kło­ść. Wła­ści­wie nie po­wi­nien był się spo­dzie­wać ni­cze­go in­ne­go. Im­pe­rial­ne siły od sa­me­go lądo­wa­nia dzia­ła­ły na ska­li­stym Go­ri­gna­ku, jak­by ob­ro­ńcy w ogó­le nie ist­nie­li, a wszyst­kie wa­żne dla UE punk­ty i pla­ców­ki znaj­do­wa­ły się na ich ma­pach. Flo­ta na­to­miast… dia­bli wie­dzie­li, co się sta­ło z flo­tą, ale jak mo­żna się było spo­dzie­wać, zo­sta­wi­ła tre­pów do­kład­nie tam gdzie zwy­kle.

– Roz­staw po­ste­ru­nek ob­ser­wa­cyj­ny. Rzu­ćcie oczka i nie daj­cie się po­de­jść. Chcę wie­dzieć, czy te dra­nie na­dal tu są.

– Tak jest. – Mor­ten ski­nęła gło­wą. – A pan, sir?

– Ja? To chy­ba oczy­wi­ste. – Po­rucz­nik Au­gust Ste­in­mann wes­tchnął ci­ężko. – Pój­dę po­roz­ma­wiać z na­szy­mi przy­ja­ció­łmi.

Klep­nął Mor­ten w na­ra­mien­nik pan­ce­rza i ru­szył z po­wro­tem ście­żką, po­przez ule­wę, ku kra­wędzi ko­tli­ny.

***

Żo­łnie­rzy Do­wódz­twa Ope­ra­cji Spe­cjal­nych była szóst­ka. Cze­ka­li ra­zem z po­zo­sta­ły­mi sek­cja­mi plu­to­nu Ste­in­man­na na za­bez­pie­czo­nym sta­no­wi­sku po­mi­ędzy po­ro­śni­ęty­mi gęstą pląta­ni­ną ska­ło­chwy­tów gła­za­mi. Do­wo­dził nimi nie­ja­ki po­rucz­nik Wierz­bow­ski – nie­co po­wy­żej śred­nie­go wzro­stu, o po­ci­ągłej twa­rzy i jak­by odro­bi­nę zbyt szcze­rych, przy­ja­znych oczach, na­da­jących mu zwod­ni­czo sym­pa­tycz­ny wy­gląd. Że to tyl­ko po­zo­ry, Ste­in­mann prze­ko­nał się sto­sun­ko­wo szyb­ko, i do te­raz zda­nia nie zmie­nił na lep­sze.

Oesy od pierw­sze­go spo­tka­nia za­cho­wy­wa­ły się zgod­nie ze swo­ją złą sła­wą. Ich od­dział po­ja­wił się na Go­ri­gna­ku na­gle, tuż po im­pe­rial­nym de­san­cie. Na­tych­miast po lądo­wa­niu do­wód­ca udał się do szta­bu ba­ta­lio­nu i za­żądał wspó­łpra­cy – oczy­wi­ście za nic ma­jąc plan dzia­łań jed­nost­ki. Wy­ra­źnie miał też na to ja­kiś pa­pier, bo ma­jor Aen­drit­ta, zwa­na przez pod­wład­nych Sta­lo­wą Ly­dią, ugi­ęła się przed jego żąda­nia­mi wła­ści­wie od razu. Być może zresz­tą słusz­nie – po­rucz­nik za­żądał za­le­d­wie plu­to­nu woj­ska, i to tyl­ko do za­bez­pie­cze­nia mało istot­nej pla­ców­ki prze­ka­źni­ko­wej. Dla Aen­drit­ty mo­gło to ozna­czać w isto­cie nie­wy­so­ką cenę za po­zby­cie się pro­ble­mu. Sam Ste­in­mann miał na ten te­mat wła­sne zda­nie – oesom, po­dob­nie jak duża część kor­pu­su ko­lo­nial­ne­go, zwy­czaj­nie nie ufał, a „mało istot­na pla­ców­ka prze­ka­źni­ko­wa” brzmia­ła dla nie­go nie­po­ko­jąco jak „taj­ne ope­ra­cje”. A to jak za­wsze nie wró­ży­ło ni­cze­go do­bre­go. Te­raz, w nie­mal ab­so­lut­nej ciem­no­ści nocy Go­ri­gna­ka, kie­dy gęste chmu­ry prze­sła­nia­ły na­wet wąt­pli­we świa­tło gwiazd, a moc­ny deszcz przy­gi­nał do pia­sko­wych skał ni­skie krze­wy ska­ło­chwy­tów, Ste­in­mann mu­siał przy­znać, że obec­no­ść oesów zwy­czaj­nie go nie­po­ko­iła.

– Będzie­my mu­sie­li prze­nie­ść sta­no­wi­sko bli­żej pla­ców­ki – po­wie­dział Wierz­bow­ski, pa­trząc na po­rucz­ni­ka po­przez ciem­ną osło­nę ze­sta­wu wi­zyj­ne­go. Jego głos brzmiał ma­to­wo w słu­chaw­ce kom­lin­ka, zu­pe­łnie jak­by wia­do­mo­ść o za­gła­dzie po­ste­run­ku nie zro­bi­ła na nim żad­ne­go wra­że­nia. – Mu­si­my we­jść do środ­ka.

– To może być trud­ne – od­pa­rł Ste­in­mann nie­pew­nie. – Nie wie­my, gdzie znaj­du­ją się ci, któ­rzy tak za­ła­twi­li na­szych. Zo­sta­wi­łem tam Mor­ten i je­śli…

– Wiem, że to ry­zy­kow­ne – ofi­cer oesów mó­wił na­dal do­kład­nie tym sa­mym to­nem. – I do­brze ro­zu­miem, że nie chce pan ry­zy­ko­wać lu­dzi. Ale, nie­ste­ty, mu­si­my we­jść do środ­ka, i to jak naj­szyb­ciej. Bez pa­ńskie­go ze­spo­łu to na­dal mo­żli­we, lecz o wie­le trud­niej­sze, je­śli po­ja­wi się prze­ciw­nik.

– Dla­te­go wła­śnie pro­po­nu­ję zo­stać tu­taj, po­zwo­lić Mor­ten za­ło­żyć pe­łen pe­ry­metr i zo­ba­czyć, co od­kry­je­my.

– Nie mamy na to cza­su – uci­ął tam­ten. – Je­że­li prze­ciw­nik od­sze­dł, nie wró­ci, a je­śli po­zo­stał w za­sadz­ce, dru­ży­na sie­rżant Mor­ten zwy­czaj­nie go nie od­kry­je, nie w tych wa­run­kach. Mu­si­my tam we­jść, umoc­nić te­ren i za­ła­twić spra­wę szyb­ko.

– Je­śli tam na nas cze­ka­ją, pa­ku­je­my się w sam śro­dek za­sadz­ki.

– Je­śli tam na nas cze­ka­ją – od­po­wie­dział ofi­cer – to zna­czy, że wie­dzą, jak istot­na była ta pla­ców­ka, a wte­dy za­sadz­ka na­wet nie roz­po­czy­na li­sty kło­po­tów, w ja­kich się zna­le­źli­śmy.

Ste­in­mann po­pa­trzył na wy­ci­na­ne roz­bi­ja­ny­mi kro­pla­mi desz­czu na tle nocy syl­wet­ki oesów. Za­baw­ne, jak często ta­kie rze­czy mó­wią wła­śnie ci, któ­rzy z ja­kie­goś po­wo­du nie mu­szą so­bie z ewen­tu­al­ną za­sadz­ką ra­dzić, po­my­ślał gorz­ko, już wie­dząc, że za chwi­lę będzie mu­siał ustąpić.

***

Na ekra­nie kon­so­le­ty, osło­ni­ętym przed za­ci­na­jącą gęsto ni­czym prysz­nic ule­wą częścio­wo po­chy­łą ska­łą, a częścio­wo syl­wet­ką sa­me­go Ste­in­man­na, ja­rzył się podświe­tlo­ny na zie­lo­no pro­wi­zo­rycz­ny pe­ry­metr roz­sta­wio­ny przez jego plu­ton. Żad­nych in­tru­zów, żad­nych kon­tak­tów – przy­naj­mniej nie ta­kich, któ­re wy­chwy­ci­ły­by roz­miesz­czo­ne w ko­tli­nie sen­so­ry. Po raz ko­lej­ny spraw­dził mel­dun­ki z po­ste­run­ków, ale wszyst­kie się zgła­sza­ły – i nie mel­do­wa­ły ni­cze­go nie­po­ko­jące­go. Nie stłu­mi­ło to w ża­den spo­sób nie­po­ko­ju ofi­ce­ra, nie­mo­gące­go uwol­nić się od na­tar­czy­wej my­śli, że sie­dzą do­kład­nie w miej­scu, gdzie on sam chcia­łby wi­dzieć prze­ciw­ni­ka, gdy­by pró­bo­wał ata­ko­wać ukry­tą w ska­li­stej ko­tlin­ce pla­ców­kę.

Spro­wa­dził swój plu­ton w oko­li­cę roz­bi­te­go bun­kra do­bre pół go­dzi­ny temu. Dwie dru­ży­ny ze­szły ostro­żnie ró­żny­mi ście­żka­mi w dół ko­tli­ny i za­jęły po­zy­cje obok trzy­ma­jącej war­tę Mor­ten. Na gó­rze, po prze­ciw­nych ko­ńcach ska­li­stej niec­ki, po­zo­sta­li tyl­ko Ti­ley i Roe. W ci­ągu ko­lej­nych mi­nut od roz­sta­wie­nia się przy celu, za po­mo­cą prze­no­śnych sen­so­rów OC-7KA, na­zy­wa­nych piesz­czo­tli­wie oczka­mi, od­dział two­rzył, a na­stępie po­sze­rzał stre­fę oczuj­ni­ko­wa­ną. Ste­in­mann, co praw­da, był prze­ko­na­ny, że po­śród gęstych gła­zów i po­ra­sta­jących je krze­wów, ci­ągle fa­lu­jących pod za­ci­na­jącym desz­czem, będą dzia­ła­ły co naj­mniej ka­pry­śnie, ale – le­piej było mieć ta­kie czuj­ni­ki niż żad­ne. Nie­co wi­ęk­sze mo­żli­wo­ści mie­li war­tow­ni­cy, osło­ni­ęci CSS-owym ka­mu­fla­żem i ob­ser­wu­jący oko­li­cę przez wzmac­nia­cze ob­ra­zu. Mimo to Ste­in­mann na­dal miał wra­że­nie, że będą po­trze­bo­wać wi­ęcej niż tro­chę szczęścia, by wy­kryć pod­kra­da­jące­go się wro­ga. Na ra­zie jed­nak istot­nie nikt ich nie ata­ko­wał – a to mógł być do­bry znak.

Sa­mych oesów nie było już wte­dy z nimi. Cała szóst­ka we­szła w ciem­no­ść za roz­bi­ty­mi wro­ta­mi pla­ców­ki prze­ka­źni­ko­wej na­tych­miast po przy­by­ciu na miej­sce i od tej chwi­li nie ode­zwa­li się ani razu. Je­dy­ne, co po­zo­sta­wi­li za sobą, to kody wy­wo­ław­cze, któ­re mie­li po­dać, wra­ca­jąc, oraz su­ro­wy za­kaz łącz­no­ści da­le­kie­go za­si­ęgu, któ­re­go na ra­zie Au­gust Ste­in­mann za­mie­rzał prze­strze­gać. A przy­naj­mniej tak dłu­go, do­pó­ki nie będzie to ozna­cza­ło za­gro­że­nia dla jego lu­dzi.

– Jak pan my­śli, cze­go oni chcą? – usły­szał głos Mor­ten w kom­lin­ku.

– Nie mam po­jęcia – od­po­wie­dział po­rucz­nik, zer­ka­jąc ze swo­jej po­zy­cji na znisz­czo­ny bun­kier. Sys­tem wi­zyj­ny uka­zy­wał moc­no prze­kon­tra­sto­wa­ny ob­raz ja­śniej­szej ramy wrót, ewi­dent­nie wy­sa­dzo­nych od ze­wnątrz, sza­ro­ść ko­mo­ry we­jścio­wej i roz­dar­te wro­ta na jej ko­ńcu. Za nimi, o czym wie­dział, znaj­do­wał się ostro skręca­jący pod kątem pro­stym ko­ry­tarz idący sko­sem w dół, w głąb trze­wi pla­ców­ki. – Ża­den inny prze­ka­źnik ich nie in­te­re­so­wał.

– Na­praw­dę?

– W sek­to­rze dzia­łań ba­ta­lio­nu są jesz­cze dwa ta­kie jak ten. Na­wet nie za­jąk­nęli się na ich te­mat. Tu musi być coś spe­cjal­ne­go.

– Cie­ka­we co. Może za­po­mnie­li cze­goś, kie­dy byli tu ostat­nio?

Fak­tem było, że Do­wódz­two Ope­ra­cji Spe­cjal­nych na­wie­dzi­ło Go­ri­gnak już dru­gi raz od roz­po­częcia woj­ny. Za pierw­szym ra­zem byli tu­taj na sa­mym jej po­cząt­ku i przy­by­li na po­kła­dach okrętów moc­no po­trza­ska­ne­go ze­spo­łu unij­no-ame­ry­ka­ńskie­go, wra­ca­jąc chy­ba z pierw­szej lub jed­nej z pierw­szych bi­tew no­we­go kon­flik­tu na te­re­nie Im­pe­rium. Ste­in­mann po­dej­rze­wał, że wła­śnie tam­ten łączo­ny ze­spół od­po­wia­dał za im­pe­rial­ne ude­rze­nie – pew­nie po do­ga­da­niu się z Ame­ry­ka­na­mi UE po­czu­ła się sil­na i, jak to zwy­kle by­wa­ło, prze­li­czy­ła się. Wkrót­ce bo­wiem na­de­szły wie­ści o chi­ńskim ude­rze­niu na sta­bil­ną od lat li­nię fron­tu, a po­tem po­dob­no też na Ame­ry­ka­nów. Naj­wy­ra­źniej Nie­bia­ński Smok, kie­dy już się go roz­dra­żni­ło, nie uzna­wał pó­łśrod­ków.

– Nie sądzę, że­byś się kie­dy­kol­wiek mia­ła do­wie­dzieć. – Ste­in­mann za­śmiał się po­nu­ro. – Ale za­py­taj, może ci po­wie­dzą.

– Ja­sne…

Po­rucz­nik opa­rł się o ska­łę, prze­bie­gł wzro­kiem wszyst­kie po­zy­cje wła­snych lu­dzi, le­d­wo wi­docz­ne w prze­sło­ni­ętej kur­ty­ną wody nocy. Wsłu­chał się w bęb­ni­ący o hełm deszcz. Zda­wał się od­ci­nać go od świa­ta ca­łko­wi­cie i choć Ste­in­mann wie­dział, że pod­wład­ni są w po­bli­żu, na­gle po­czuł się bar­dzo, bar­dzo sa­mot­ny. Pan­cerz mimo hy­dro­fo­bo­wych ma­te­ria­łów wy­da­wał się ci­ężki od wody, a ka­ra­bin dziw­nie nie­po­ręcz­ny. W ze­sta­wie wi­zyj­nym nie­bo było czar­ną po­wierzch­nią upstrzo­ną sza­ry­mi punk­ta­mi prze­bar­wień wzmac­nia­cza ob­ra­zu. Mężczy­znę stop­nio­wo ogar­nia­ło znu­że­nie, czas upły­wał w dziw­nym tem­pie, od­li­cza­nym od­de­cha­mi i zmia­na­mi ryt­mu fa­lo­wa­nia ugi­ętych pod ci­ęża­rem stru­mie­ni wody ska­ło­chwy­tów. Mi­ja­ły mi­nu­ty.

Ock­nął się z za­my­śle­nia na głos Wierz­bow­skie­go, rwący się i przy­tłu­mio­ny w słu­chaw­ce. Tam­ci mu­sie­li być jesz­cze w bun­krze.

– Po­rucz­ni­ku Ste­in­mann. Wy­cho­dzi­my do was.

– Ze­brać lu­dzi do wy­mar­szu? – Mi­mo­cho­dem spraw­dził na­de­sła­ny pa­kiet ko­dów wy­wo­ław­czych. Zga­dza­ły się.

– Tak jest. Mamy wszyst­ko, co było nam po­trzeb­ne.

Ofi­cer spoj­rzał w stro­nę we­jścia do bun­kra i już po chwi­li zo­ba­czył sze­ść plam sza­ro­ści zna­czących po­zy­cje lu­dzi Do­wódz­twa Ope­ra­cji Spe­cjal­nych. Od­dział po­ko­nał truch­tem kil­ka­na­ście me­trów te­re­nu przed bra­mą i za­pa­dł po­mi­ędzy ska­ło­chwy­ty, by za chwi­lę po­ja­wić się tuż obok ze­spo­łu Mor­ten i sa­me­go Ste­in­man­na.

– Jak sy­tu­acja? – za­py­tał po­rucz­nik.

Ku jego za­sko­cze­niu, oes od­po­wie­dział.

– Prze­szli me­to­dycz­nie po­miesz­cze­nie po po­miesz­cze­niu – mó­wił, od­bie­ra­jąc od ni­skiej, drob­nej ka­pral uru­cho­mio­ną kon­so­le­tę. Spoj­rzał na ekran. – Wy­bi­li całą ob­sa­dę, pra­wie bez wal­ki, nasi praw­do­po­dob­nie zo­rien­to­wa­li się, że są ata­ko­wa­ni, do­pie­ro w chwi­li, kie­dy wy­sa­dzo­no wro­ta. Fa­cho­wa ro­bo­ta. Sprzętu pra­wie nie tknęli pod­czas ak­cji, znisz­czy­li go pó­źniej.

Od­dał kon­so­le­tę pod­wład­nej, od któ­rej ją za­brał. Coś do niej po­wie­dział, ale na pry­wat­nym ka­na­le, a po­przez deszcz Ste­in­mann nie wy­ła­pał ani sło­wa. Po­tem zwró­cił się na po­wrót ku do­wód­cy plu­to­nu.

– Bar­dzo praw­do­po­dob­ne, że pró­bu­ją prze­chwy­cić łącz­no­ść, ale wy­gląda na to, że się na­ci­ęli, przy­naj­mniej tro­chę.

– Skąd pan wie?

Tam­ten przez chwi­lę mil­czał, ob­ser­wu­jąc ka­pral przy ze­sta­wie łącz­no­ścio­wym.

– Wiem. – Spraw­dził ma­ga­zy­nek, po czym od­wró­cił się w stro­nę pod­wład­nej i zno­wu coś po­wie­dział, bo tam­ta ski­nęła gło­wą. – Pa­nie po­rucz­ni­ku, za mo­ment…

Im­pe­rium ude­rzy­ło na­gle i bez ostrze­że­nia, do­kład­nie tak, jak Ste­in­mann się oba­wiał. Ni­cze­go nie wy­ła­pa­ły oczka, ogłu­szo­ne przez usia­ny ska­ła­mi te­ren i rzęsi­stą ule­wę. Na­gle po pro­stu usły­szał w słu­chaw­ce na ogól­nym ka­na­le głos Eve­la, nie­wy­ra­źny i znie­nac­ka urwa­ny. Do­kład­nie w tym sa­mym mo­men­cie w kom­lin­ku roz­le­gł się pod­nie­sio­ny głos Fuchs.

– Ogień na po­zy­cje dru­ży­ny C z kie­run­ku zero-pięć-osiem! – mel­do­wa­ła sie­rżant. – Ozna­czam po­zy­cje trzech strzel­ców, Evel do­stał!

– Ogień na po­zy­cje dru­ży­ny A, kie­ru­nek dwa-dwa-czte­ry – zgło­sił Kolm. Po­śród szu­mu desz­czu ofi­cer usły­szał stłu­mio­ny ja­zgot ka­ra­bi­nu ma­szy­no­we­go, a po chwi­li wtó­ru­jące mu ka­ra­bin­ki dru­ży­ny sie­rżant.

– Cele, mel­do­wać cele. – Skie­ro­wał ka­ra­bin na po­da­ny przez Fuchs na­miar, ale nic nie do­strze­gł. Ob­ró­cił się więc do Mor­ten. – Ob­staw­cie zero-pięć-osiem, na­tych­miast, chcę mieć ob­raz tam­te­go te­re­nu jak naj­szyb­ciej!

Dwa kie­run­ki, po­my­ślał zde­ner­wo­wa­ny. Tam­ci jak nic zdąży­li się przy­go­to­wać i ude­rzy­li do­pie­ro, kie­dy uzna­li, że mają wy­star­cza­jąco do­bre po­zy­cje do ata­ku. Praw­do­po­dob­nie usi­ło­wa­li ich za­go­nić na po­łud­nie, a to zna­czy­ło, że tam za­pew­ne też ktoś cze­ka. Spoj­rzał bez­rad­nie w ciem­no­ść w kie­run­ku prze­ciw­le­głym do na­tar­cia wro­ga, z ir­ra­cjo­nal­ną na­dzie­ją, że wy­pa­trzy pu­łap­kę, ale oczy­wi­ście nie do­strze­gł ni­ko­go.

– Po­rucz­ni­ku, mu­si­my się ewa­ku­ować jak naj­szyb­ciej – zwró­cił się do oesa. – Spró­bu­je­my ude­rzyć pe­łną siłą na pó­łnoc­ny wschód przez zero-pięć-osiem.

– Do­sko­na­ły po­my­sł.

– Może nam pan po­móc?

Gdzieś bar­dzo bli­sko roz­le­gło się rów­ne stac­ca­to er­ka­emu Mor­ten, do któ­re­go chwi­lę pó­źniej do­łączy­ły krót­kie se­rie z ka­ra­bin­ków jej lu­dzi.

– Spró­bu­je­my prze­drzeć się na po­łud­nie – po­wie­dział spo­koj­nie ofi­cer oesów. – Ru­szy­my jed­no­cze­śnie z wami. Po­wo­dze­nia.

– Ja­sne. – Spoj­rze­nie Ste­in­man­na na szczęście było zu­pe­łnie nie­wi­docz­ne przez ze­staw wi­zyj­ny. Oczy­wi­ście, że oesy nie mo­gły mu po­móc, po co pa­ko­wać się w noc­ną po­tycz­kę, sko­ro może ją za nich za­ła­twić pie­cho­ta. Za­klął gło­śno, upew­niw­szy się jed­nak, że wcześ­niej wy­łączył mi­kro­fon kom­lin­ka. Wierz­bow­ski jed­nak już zaj­mo­wał się czy­mś in­nym, zwró­co­ny w stro­nę wła­sne­go od­dzia­łu. Zresz­tą nie to było te­raz wa­żne. Ste­in­mann mu­siał za­dbać o swo­ich.

Po­rucz­nik ro­zej­rzał się, wsłu­chu­jąc w stłu­mio­ny od­głos wy­strza­łów. Jak nic dwa ka­emy, po­my­ślał, przy­naj­mniej pięć do sze­ściu osób, na ka­żdym z kie­run­ków ata­ku… Se­ria eks­plo­zji roz­ja­śni­ła ekran jego go­gli, za­bły­snął bia­ło-zło­tym świa­tłem od­czyt ter­micz­ny, je­den, po­tem szyb­ko kil­ka na­stęp­nych. W kom­lin­ku usły­szał gło­śny mel­du­nek Kolm. Na od­czy­tach znik­nęły sy­gna­ły dwóch oczek, ktoś – trud­no mu było po­wie­dzieć kto – wy­da­rł się do mi­kro­fo­nu. Bli­ski za­si­ęg, oce­nił, gra­na­ty mo­ździe­rza au­to­ma­tycz­ne­go. I to od razu cel­ne, na­wet w tych pie­przo­nych wa­run­kach.

– Roe! Ti­ley! – wrza­snął do mi­kro­fo­nu. – Na­mierz­cie mi, skąd wali mo­ździerz! Kolm, Mor­ten, Vic­kers, za mną, zero-pięć-osiem!

Ru­szył w wy­zna­czo­nym kie­run­ku, sta­ra­jąc się trzy­mać ni­sko i w po­bli­żu wy­ższych gła­zów. Do­oko­ła mi­ga­ły mu syl­wet­ki lu­dzi Mor­ten, na prze­mian po­ja­wia­jących się i gi­nących po­mi­ędzy ska­ła­mi. Mi­nęła mi­nu­ta, po­tem ko­lej­ne klu­cze­nia pra­wie na oślep. Cho­le­ra, nie wi­dział jesz­cze ani jed­ne­go wro­ga, cza­sem je­dy­nie strze­lał, mie­rząc w po­je­dyn­cze bły­ski wy­bu­chów i de­li­kat­ne ciepl­ne od­czy­ty pro­wa­dze­nia ognia.

– Roe, Ti­ley?

– Ti­ley, jest ruch na za­chod­niej ścia­nie, czte­ry oso­by, roz­ka­zy?

– Prze­każ na­miar Vic­ker­so­wi. – Ste­in­mann od­ru­cho­wo spoj­rzał w po­da­nym kie­run­ku. – Vic­kers, wal­cie z er­ka­emów na po­da­ny na­miar, Ti­ley, ko­ry­guj!

Za­ja­zgo­ta­ły dwa ręcz­ne ka­ra­bi­ny ma­szy­no­we dru­ży­ny Vic­ker­sa, po chwi­li do­łączy­ły do nich gra­nat­nik i lżej­sza broń. Krót­ką, in­ten­syw­ną ka­no­na­dę za­kłó­cił ko­lej­ny wy­buch gra­na­tów, gdzieś mi­ędzy Ste­in­man­nem a ze­spo­łem Fuchs.

– Tu Roe. Mam na­miar na mo­ździerz, jest za pó­łnoc­ną kra­wędzią, ob­sta­wiam ja­kieś osiem­dzie­si­ąt do stu me­trów – usły­szał zdu­szo­ny mel­du­nek zwia­dow­cy. – We­dług od­czy­tu trans­por­ter.

– Cho­le­ra. – Ste­in­mann za­trzy­mał się, opa­rł o ska­łę. – Mor­ten, stać, mają ci­ężkie wspar­cie.

Trans­por­ter, był tego pe­wien, nie po­ja­wił się tam sam, za­pew­ne Im­pe­rium mia­ło roz­sta­wio­ną przy­naj­mniej dru­ży­nę pie­cho­ty na po­zy­cjach osło­no­wych.

– Wy­tną nas tu­taj! – wrza­snął ktoś, ca­łkiem traf­nie pod­su­mo­wu­jąc ich sy­tu­ację.

Pew­nie, że wy­tną, po­my­ślał po­rucz­nik. Wyj­rzał zza ska­ły tyl­ko po to, by cof­nąć się na­tych­miast, kie­dy tuż obok nie­go bzyk­nęła kula, tak bli­sko, że usły­szał ją mimo ule­wy. Chwi­lę pó­źniej ko­lej­na se­ria mo­ździe­rzo­wych gra­na­tów ude­rzy­ła w dno ko­tli­ny.

– Nie mo­że­my iść na pó­łnoc, wpa­ku­je­my się w ich ci­ężkie wspar­cie. – Tym ra­zem był nie­mal pe­wien, że zo­ba­czył strzel­ca nie wi­ęcej niż pi­ęćdzie­si­ąt me­trów od sie­bie. Bez na­my­słu wy­mie­rzył i po­słał kil­ka krót­kich se­rii w stro­nę ciepl­ne­go od­czy­tu, po czym sku­lił się i bły­ska­wicz­nie zmie­nił po­zy­cję, wpa­da­jąc za kępę ska­ło­chwy­tów.

– Roe, Ti­ley, po­trze­bu­je­my tra­sy ewa­ku­acyj­nej, nie mo­że­my tu zo­stać – po­wie­dział, strze­pu­jąc kro­ple z mo­krych ręka­wic. – Vic­kers, po­łącz nas z ba­ta­lio­nem, mu­si­my mieć wspar­cie z po­wie­trza. Wstrzy­mu­je­my marsz na pó­łnoc, znaj­dźcie osło­ny i cze­ka­my!

Dzia­ło się do­kład­nie tak, jak się oba­wiał. Prze­ciw­nik oto­czył ko­tli­nę i te­raz wy­łu­ski­wał ich, oto­czo­nych na gor­szych po­zy­cjach. Ste­in­mann miał wra­że­nie, iż to, że plu­ton na­dal wal­czy, wy­ni­ka głów­nie z fa­tal­nej po­go­dy. Ale to nie mo­gło trwać dłu­go.

Pra­wie kwa­drans mi­nął, nim do­sta­li od­po­wie­dź z ba­ta­lio­nu, kwa­drans, w któ­rym jego od­dział ani tro­chę nie po­pra­wił wła­snej sy­tu­acji. Ostrzał Vic­ker­sa zmu­sił do cof­ni­ęcia się im­pe­rial­ne woj­sko na za­chod­nim ze­jściu, ale sie­rżant mu­siał prze­rwać ak­cję, kie­dy z ko­lei w jego dru­ży­nę wstrze­lał się trans­por­ter. Mor­ten nie żyła, a przy­naj­mniej – nie od­zy­wa­ła się. Fuchs i jej lu­dzie na­dal pro­wa­dzi­li ogień w kie­run­ku po­je­dyn­czych kon­tak­tów, któ­re po­ja­wia­ły się na dnie ska­li­stej niec­ki. Kil­ka mi­nut temu zgi­nął Roe, tak na­gle, że Ste­in­mann nie wie­dział na­wet, co się sta­ło. Ale wróg na kra­wędzi ko­tli­ny po­zo­sta­wał dla nich prak­tycz­nie nie do ru­sze­nia, nie z ich po­zy­cji.

– Po­rucz­ni­ku, jest wia­do­mo­ść z ba­ta­lio­nu! – Ma­cov, łącz­no­ścio­wiec Vic­ker­sa, mó­wił gło­śno, pró­bu­jąc prze­krzy­czeć trza­ski na łączach. – Na­wi­ąza­li kon­takt bo­jo­wy z wro­giem. Wy­ślą nam wspar­cie, kie­dy tyl­ko będą w sta­nie.

Na kil­ka se­kund wo­kół Ste­in­man­na za­pa­dła ab­so­lut­na ci­sza. Umil­kł deszcz, wy­strza­ły i trzask kom­lin­ków, umil­kły na­wet eks­plo­zje mo­ździe­rzo­wych gra­na­tów. Przez krót­ką chwi­lę po otrzy­ma­niu wia­do­mo­ści po­rucz­nik sły­szał tyl­ko swój od­dech.

Kon­takt z wro­giem. To zna­czy­ło, że po­mo­cy nie będzie. Ba­ta­lion miał wła­sne pro­ble­my i plu­ton Ste­in­man­na był na da­le­kim miej­scu, je­śli cho­dzi o uwa­gę do­wód­ców. Zła noc, po­my­ślał zre­zy­gno­wa­ny, słu­cha­jąc mel­dun­ku Fuchs, któ­ra wła­śnie tra­ci­ła ko­lej­ne­go żo­łnie­rza w bli­skiej eks­plo­zji.

– Ti­ley? – po­wie­dział znu­żo­nym gło­sem. – Wy­co­fuj się poza stre­fę wal­ki, nie otwie­raj ognia do ni­ko­go, chy­ba że będziesz bez­po­śred­nio za­gro­żo­na.

– A co z plu­to­nem? – spy­ta­ła rze­czo­wo i po­rucz­nik po­czuł na­gle pew­ną dumę z pod­wład­nej.

Ste­in­mann wes­tchnął ci­ężko. W słu­chaw­ce roz­le­gł się czy­jś krót­ki, roz­pacz­li­wy krzyk.

– Plu­ton wy­co­fu­je się in­dy­wi­du­al­nie – od­pa­rł ci­cho. – Często­li­wo­ść awa­ryj­na trze­cia, spraw­dzaj co go­dzi­nę.

Prze­łączył kom­link na ka­nał ogól­ny, by wy­dać od­po­wied­nie roz­ka­zy swo­im lu­dziom. Po­go­da była fa­tal­na, li­czeb­no­ść do ni­cze­go. Je­śli mie­li ucie­kać, to te­raz były do­sko­na­łe wa­run­ki. Co nie zna­czy­ło, że mają duże szan­se. Przez chwi­lę po­my­ślał jesz­cze o oesach, któ­re za­pew­ne wy­ko­rzy­sta­ły cha­os po­tycz­ki, by wy­co­fać się po ci­chu. Cho­ler­ne dra­nie.

***

Unij­ny nisz­czy­ciel za­bły­snął ak­ty­wa­cją na­pędu me­trycz­ne­go, a po­tem znik­nął, po­zo­sta­wia­jąc po so­bie je­dy­nie pu­stą prze­strzeń. Ad­mi­rał Liao Tzu przez dłu­ższy czas mil­czał, pa­trząc na ekran tak­tycz­ny „Szma­rag­du”, na iko­ny re­pre­zen­tu­jące idące z po­ści­giem okręty wy­asy­gno­wa­ne z jego eska­dry.

– Łącz­no­ść z „Pie­śni Bo­jo­wej” – zgło­sił łącz­no­ścio­wiec, spo­gląda­jąc ukrad­kiem na ad­mi­ra­ła i sto­jące­go przy nim man­da­ry­na.

Ad­mi­rał le­d­wo do­strze­gal­nie ski­nął gło­wą. Do­wo­dząca „Pie­śnią” była am­bit­na i z pew­no­ścią nie­uda­na po­goń będzie ją tra­pi­ła jesz­cze przez ja­kiś czas, na­wet je­śli Liao spo­dzie­wał się ta­kie­go re­zul­ta­tu, z chwi­lą kie­dy wy­zna­czył oba nisz­czy­cie­le do po­ści­gu za umy­ka­jącym „Pio­łu­nem”. Ther­mia, nad któ­rą obec­nie znaj­do­wa­ła się wi­ęk­szo­ść eska­dry „Szma­rag­du”, była zbyt da­le­ko od Go­ri­gna­ka, by zdążyć.

– Pro­szę prze­ka­zać ko­man­dor Gao, że wy­wi­ąza­ła się z na­ło­żo­ne­go na nią obo­wi­ąz­ku wzo­ro­wo – po­wie­dział, spo­gląda­jąc na łącz­no­ściow­ca. – Te­raz niech za­wró­ci swój ze­spół i po­wró­ci na or­bi­tę Ther­mii.

Spoj­rzał raz jesz­cze na ho­lo­gra­ficz­ny ekran tuż obok swo­je­go sta­no­wi­ska. Wy­świe­tlał on ra­port z prze­słu­cha­nia unij­nych żo­łnie­rzy schwy­ta­nych przy po­ste­run­ku łącz­no­ścio­wym Eta-29. Oczy­wi­ście do­my­śla­li się, że w ba­zach da­nych pla­ców­ki znaj­do­wa­ło się coś istot­ne­go, w in­nym przy­pad­ku prze­cież Do­wódz­two Ope­ra­cji Spe­cjal­nych ni­g­dy nie wy­sła­ło­by tam swo­ich lu­dzi. Nie mie­li jed­nak po­jęcia, co do­kład­nie. Ża­den z nich nie wie­dział o wia­do­mo­ściach na te­mat prze­chwy­co­nych przez UE ope­ra­to­rów pro­jek­tu De­dal, któ­re wy­sła­no wkrót­ce po bi­twie w The­ta II Ke­pler wła­śnie za po­śred­nic­twem tam­tej pla­ców­ki. Nikt na­wet nie łączył obec­no­ści żo­łnie­rzy Do­wódz­twa z po­by­tem w sys­te­mie eskadr umy­ka­jących z Bor­ta­li.

– Po­zwo­lę so­bie za­dać py­ta­nie, szla­chet­ny Żu­ra­wiu, gdyż po­zo­sta­ję bez­rad­ny wo­bec zło­żo­no­ści za­my­słu Nie­bia­ńskie­go Smo­ka – po­wie­dział Liao, prze­nió­słszy spoj­rze­nie z ho­lo­gra­mu na star­ca w żó­łtych je­dwab­nych sza­tach, ob­ser­wu­jące­go go nie­ru­cho­mym spoj­rze­niem czar­nych jak ob­sy­dian oczu. – Czy nie osła­bi­li­śmy wła­snej po­zy­cji po­przez nasz nie­uda­ny po­ścig za „Pio­łu­nem”?

– Wręcz prze­ciw­nie. – Na po­marsz­czo­nej jak su­szo­na śliw­ka twa­rzy man­da­ry­na wy­kwi­tł po­god­ny uśmiech, a opusz­ki dłu­gich, chu­dych pal­ców ze­tknęły się na wy­so­ko­ści pier­si star­ca. – Do­pie­ro te­raz ob­raz, któ­ry chciał na­ma­lo­wać Nie­bia­ński Smok, jest kom­plet­ny. Do­pie­ro te­raz mo­żna wy­ci­ągnąć z nie­go wnio­ski, na któ­re mie­li­śmy na­dzie­ję. A jak mówi mędrzec, je­śli znasz sie­bie i swe­go wro­ga, prze­trwasz po­my­śl­nie sto bi­tew.

Liao Tzu spoj­rzał na ekran tak­tycz­ny, po­tem na wy­świe­tlo­ną obok nie­go mapę sie­ci po­łączeń me­trycz­nych, wraz z na­nie­sio­ną na nią zło­tą kulą, ma­jącą śro­dek w jed­nym z unij­nych sys­te­mów.

– Oba­wiam się, o szla­chet­ny, że po­zwo­li­li­śmy wro­go­wi po­znać na­sze ser­ca i za­mia­ry. Te­raz będzie go­to­wy.

Man­da­ryn przez dłu­ższy czas mil­czał, przy­gląda­jąc się Liao spo­koj­nym wzro­kiem.

– Kie­dy prze­ciw­nik po­zwa­la trwo­dze o ży­cie opa­no­wać umy­sł, pro­wa­dzi go in­stynkt – po­wie­dział w ko­ńcu. – Nie my­śli i nie pla­nu­je. Tyl­ko dzia­ła. I pędzi ra­to­wać, co ma naj­cen­niej­sze­go. Wpraw­ny łow­ca wie, że wy­star­czy tyl­ko spoj­rzeć do­kąd. ■