-
W empik go
Ekipa na tropie. Niezapomniane urodziny - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
25 października 2023
Ebook
39,90 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Ekipa na tropie. Niezapomniane urodziny - ebook
Filip, młodszy brat Kuby zaplanował niezwykłą niespodziankę dla Kuby, postanowił zorganizować niezapomnianą imprezę urodzinową. Chłopcy wraz z rodzicami wyjeżdżają nad jezioro, gdzie czekają już na nich sąsiadki Oliwka i Jagoda. Jest słoneczny, ostatni weekend października, przyjęcie zaplanowane jest na sobotnie popołudnie.
Oprócz tortu, piniaty i gier terenowych, dzieci zdobią dynie i postanawiają uczcić zbliżające się święto Halloween spacerem po okolicznych domach w myśl zabawy: cukierek albo psikus. Podczas wędrówki po osiedlu Filip ma wrażenie, że ktoś ich obserwuje, a potem docierają do ostatniego domku na Zapomnianej ulicy, który wygląda jak rodem z horrorów. Właściciel tego miejsca, wbrew ich oczekiwaniom nie proponuje cukierków, tak jak inni sąsiedzi, tylko wybiera psikus.
Co zrobią dzieci? Czy naprawdę ktoś ich śledził? Kim był? Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedź czytając drugi tom „Ekipy na tropie”. To pełna zwrotów akcji obowiązkowa pozycja dla dzieci, które lubią przygody i nie boją się wyzwań.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-83292-91-5 |
| Rozmiar pliku: | 3,8 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1
Chłopcy, wstawajcie, bo spóźnicie się do szkoły!
Głos dobiega z dalekiej otchłani. Otwieram jedno oko dokładnie w momencie, gdy mama wchodzi do mojego pokoju i odsłania żaluzje, wpuszczając do środka promienie jesiennego słońca. Odwracam się do ściany i narzucam kołdrę na głowę. Naprawdę już jest poranek? Chce mi się spać tak bardzo, jakbym dopiero położył się do łóżka.
– Filip, wstawaj. – Mama podchodzi do mnie i zdejmuje kołdrę z mojej głowy. – Zapomniałeś, że po szkole jedziemy nad jezioro? – pyta, ściszając głos.
Choć mamy z Kubą dwa osobne pokoje, ona utrzymuje konspiracyjny ton.
– Uszykowałeś swoje rzeczy? – pyta, szepcząc.
– Tak – odpowiadam, wyskakując z łóżka.
Rzeczywiście, to już dziś, trzeba trzymać rękę na pulsie i o niczym nie zapomnieć. Balony spakowane, kolorowe czapki i konfetti przygotowane, babcia Oliwki i Jagody obiecała przygotować tort... Odhaczam w myślach poszczególne punkty z listy „idealne urodziny Kuby”, gdy mama bierze do ręki plecak z moimi rzeczami.
– Świetnie. – Uśmiecha się. – Wczoraj, gdy Kuba zasnął, spakowałam jego ubrania, tata zaniósł już walizkę do samochodu, dam mu teraz twój plecak – znów szepce, na palcach kierując się w stronę drzwi. – Kuba nie może się w żaden sposób domyślić, że coś kombinujemy – dodaje, posyłając mi uśmiech.
Robię gest, że zamykam na suwak usta i wyrzucam za siebie klucz.
Przy śniadaniu rozmowa się nie klei. Chyba wszyscy obawiają się, że powiedzą coś, co nas zdradzi. Kowboj kręci się wokół nas, co chwilę kładąc pysk na kolanach kolejnej osoby, jakby czuł, że jest jakoś inaczej niż zwykle, i swoim psim zwyczajem próbuje dowiedzieć się, o co tym razem chodzi ludziom. Kuba zdaje się na szczęście nie zauważać tego i jak zwykle marudzi nad owsianką.
– Naprawdę muszę to jeść? – pyta.
– Nic się nie zmieniło od wczoraj – odpowiada mama.
Trzy dni w tygodniu jemy na śniadanie owsiankę, w pozostałe kanapki, jajecznicę, a w weekend gofry czy omlety.
– A wiecie, że jest prawie tyle samo dni do świąt Bożego Narodzenia, ile minęło od wakacji – mówi Kuba, grzebiąc łyżką w misce.
Jest koniec października, dość ciepły, ale już prawie wszystkie liście opadły z drzew i ranki bywają naprawdę chłodne.
– To prawda – odzywa się mama. – Za niecałe dwa miesiące Wigilia, jak ten czas leci. – Kręci głową i wstaje od stołu. – Po szkole wróć od razu do domu – dodaje, kładąc przed Kubą śniadaniówkę. – I ty też. – Spogląda na mnie, posyłając mi lekki, prawie niewidoczny uśmiech.
– Chciałem spotkać się z kolegami, umówiliśmy się po szkole na boisku – protestuje Kuba.
– W przyszłym tygodniu pójdziesz – mówi mama, otwierając zmywarkę. – Dzisiaj wróćcie od razu do domu, dobrze?
Kiwam niemo głową, Kuba siedzi z kwaśną miną.
– Jak zjecie, opłukać i wstawić talerze do zmywarki – przypomina.
– Mamo, naprawdę? Przecież zaczyna się weekend, dlaczego muszę wracać od razu do domu? – Kuba drąży temat.
Mama znika w przedpokoju, zapewne szykuje się do wyjścia z Kowbojem. Czasem idzie z nim na spacer, odprowadzając nas na lekcje. Mieszkamy blisko szkoły, niecałe dziesięć minut na piechotę, bez konieczności przechodzenia na drugą stronę ulicy. Rodzice od kilku miesięcy pozwalają mi wracać z Kubą do domu. Dzisiaj po matematyce, którą mój brat w piątki kończy lekcje, będę czekał przed jego klasą, aby od razu zgarnąć go do domu i jak najszybciej wyjechać nad jezioro.
– Naprawdę muszę od razu po szkole wracać? – Kuba nie daje za wygraną.
– Tak – na zadane przez Kubę pytanie odpowiada tata. – Właściwie to będę czekać przed waszą szkołą od razu po lekcjach, tak około czternastej trzydzieści – precyzuje.
Świetnie, to oznacza, że od razu po szkole pojedziemy nad jezioro. Dla Kuby będzie to prawdziwe zaskoczenie. Wczoraj dzwoniłem do Oliwki, ona jest odpowiedzialna za przygotowanie podchodów, przekonała mnie, że to znakomita gra terenowa. Bawią się często na obozach harcerskich, na które moja koleżanka od dwóch lat jeździ.
– Nie spóźnijcie się – rzuca tato, odwracając się w progu. – Lecę – dodaje i już go nie ma.
Drogę do szkoły pokonujemy, opowiadając sobie o kolejnych etapach budowy w Cities Skylines. To moja ulubiona gra komputerowa, Kuba nie jest aż tak wielkim jej fanem, ale wydaje się zainteresowany tym, co mówię, a ja specjalnie nawijam jak katarynka, żeby nie zadawał niewygodnych pytań, bo gdy tylko wyszliśmy z domu, zastanawiał się, po co tata będzie czekać na nas po lekcjach, skoro mamy kilka minut na pieszo do domu. Puściłem to pytanie mimo uszu, nie chcąc kłamać, a teraz nie mogę pozwolić dojść mu do głosu. Niespodzianka to niespodzianka. Gdy rozstajemy się w szatni, oddycham z ulgą.
– Cześć, Filip – wita się Dominik, gdy wchodzę do mojej szatni. – Masz bibułę? – pyta, siadając na ławce i rozwiązując sznurowadła. – Ja zapomniałem – wyjaśnia. – Uszykowałem sobie na biurku i nie zabrałem. – Krzywi się.
– Mam – mówię, otwierając plecak i sprawdzając zawartość teczki. – Pożyczę ci.
Całe szczęście, że spakowałem ją wczoraj od razu po przyjściu ze szkoły.
– Myślisz, że będziemy robić maski na Halloween? – pyta. – W środę w szkole ma się odbyć bal przebierańców.
Pani nie wyjaśniła, po co mamy przynieść bibułę, ale Dominik może mieć rację, przecież za kilka dni przypada Halloween. To też będzie jedna z atrakcji jutrzejszego przyjęcia urodzinowego Kuby, tata przygotował dynie, które będziemy wycinać i ozdabiać.
– Za kogo się przebierasz na bal przebierańców? – Dominik przerywa moje myśli. – Ja za ducha. Mama dała mi stare prześcieradło, w którym wyciąłem dziury na oczy.
– Ja jeszcze nie wiem – mówię zgodnie z prawdą.
Nie miałem czasu przemyśleć kwestii przebrania, bo przez ostatnie dni skupiony byłem na przygotowaniach do zorganizowania tajnego przyjęcia dla mojego brata. To pierwszy raz w życiu, gdy jestem odpowiedzialny za dopięcie wszystkiego na ostatni guzik, inni mi tylko pomagają.
– Lecimy – rzuca Dominik, gdy dzwonek rozbrzmiewa, odbijając się echem od ścian.
Jak się okazuje już na pierwszej lekcji, bibuła nie jest nam potrzebna do zrobienia masek na bal przebierańców, tylko do wykonania kotylionów na nadchodzące Narodowe Święto Niepodległości. Co prawda wypada dopiero za dwa tygodnie, 11 listopada, ale dzień przed tym świętem ma się odbyć apel, a nasza klasa odpowiedzialna jest za oprawę artystyczną wydarzenia.
– Kto mi przypomni, co upamiętnia dzień 11 listopada? – pyta pani Marzena.
– Upamiętnia odzyskanie przez Polskę niepodległości – mówi Ania.
– Pamiętacie, w którym to było roku?
– W 1918 – odzywam się.
– Bardzo dobrze – chwali mnie pani. – Zapamiętajcie: w 1918 roku Polska odzyskała po 123 latach niepodległość i wróciła na mapy Europy.
– Po 123 latach – wtrąca Bartek. – Łatwo zapamiętać 1, 2, 3.
– To prawda. – Pani się uśmiecha. – Bardzo proszę, żebyście w weekend w domu przećwiczyli jeszcze raz teksty naszych patriotycznych piosenek na apel – dodaje. – Możecie zachęcić do śpiewania także rodziców czy rodzeństwo.
Znam już na pamięć tekst Roty i My, pierwsza brygada, nawet w myślach nucę słowa, gdy przykładam do siebie białe i czerwone kawałki bibuły, robiąc kotylion. Zanim jednak nastąpi 11 listopada, czeka mnie sporo atrakcji, jutro przyjęcie urodzinowe niespodzianka, potem bal halloweenowy, Dominik już wie, za kogo się przebierze, ja natomiast nie mam pomysłu.
W tamtym roku wyjechaliśmy z rodzicami do Włoch, bo pierwszy listopada wypadał w poniedziałek i wykorzystaliśmy długi weekend na zagraniczną podróż. Byłem pod wrażeniem pomysłowości Włochów, gdy wieczorem ostatniego dnia października wybraliśmy się na spacer po Turynie. W restauracji obsługiwały nas kelnerki przebrane za wiedźmy, a nad stołem zwisały sztuczne pajęczyny i ogromne pająki, oczywiście też nieprawdziwe. A potem ulicami miasta przeszła parada przebierańców. Niektóre stroje były rzeczywiście przerażające, mama mówiła, że to nie dla dzieci, ale tata powiedział, że to przecież tylko zabawa. Robił dużo zdjęć, będę musiał poprosić go, aby mi je pokazał, może to mnie zainspiruje do wybrania stroju dla siebie.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
Chłopcy, wstawajcie, bo spóźnicie się do szkoły!
Głos dobiega z dalekiej otchłani. Otwieram jedno oko dokładnie w momencie, gdy mama wchodzi do mojego pokoju i odsłania żaluzje, wpuszczając do środka promienie jesiennego słońca. Odwracam się do ściany i narzucam kołdrę na głowę. Naprawdę już jest poranek? Chce mi się spać tak bardzo, jakbym dopiero położył się do łóżka.
– Filip, wstawaj. – Mama podchodzi do mnie i zdejmuje kołdrę z mojej głowy. – Zapomniałeś, że po szkole jedziemy nad jezioro? – pyta, ściszając głos.
Choć mamy z Kubą dwa osobne pokoje, ona utrzymuje konspiracyjny ton.
– Uszykowałeś swoje rzeczy? – pyta, szepcząc.
– Tak – odpowiadam, wyskakując z łóżka.
Rzeczywiście, to już dziś, trzeba trzymać rękę na pulsie i o niczym nie zapomnieć. Balony spakowane, kolorowe czapki i konfetti przygotowane, babcia Oliwki i Jagody obiecała przygotować tort... Odhaczam w myślach poszczególne punkty z listy „idealne urodziny Kuby”, gdy mama bierze do ręki plecak z moimi rzeczami.
– Świetnie. – Uśmiecha się. – Wczoraj, gdy Kuba zasnął, spakowałam jego ubrania, tata zaniósł już walizkę do samochodu, dam mu teraz twój plecak – znów szepce, na palcach kierując się w stronę drzwi. – Kuba nie może się w żaden sposób domyślić, że coś kombinujemy – dodaje, posyłając mi uśmiech.
Robię gest, że zamykam na suwak usta i wyrzucam za siebie klucz.
Przy śniadaniu rozmowa się nie klei. Chyba wszyscy obawiają się, że powiedzą coś, co nas zdradzi. Kowboj kręci się wokół nas, co chwilę kładąc pysk na kolanach kolejnej osoby, jakby czuł, że jest jakoś inaczej niż zwykle, i swoim psim zwyczajem próbuje dowiedzieć się, o co tym razem chodzi ludziom. Kuba zdaje się na szczęście nie zauważać tego i jak zwykle marudzi nad owsianką.
– Naprawdę muszę to jeść? – pyta.
– Nic się nie zmieniło od wczoraj – odpowiada mama.
Trzy dni w tygodniu jemy na śniadanie owsiankę, w pozostałe kanapki, jajecznicę, a w weekend gofry czy omlety.
– A wiecie, że jest prawie tyle samo dni do świąt Bożego Narodzenia, ile minęło od wakacji – mówi Kuba, grzebiąc łyżką w misce.
Jest koniec października, dość ciepły, ale już prawie wszystkie liście opadły z drzew i ranki bywają naprawdę chłodne.
– To prawda – odzywa się mama. – Za niecałe dwa miesiące Wigilia, jak ten czas leci. – Kręci głową i wstaje od stołu. – Po szkole wróć od razu do domu – dodaje, kładąc przed Kubą śniadaniówkę. – I ty też. – Spogląda na mnie, posyłając mi lekki, prawie niewidoczny uśmiech.
– Chciałem spotkać się z kolegami, umówiliśmy się po szkole na boisku – protestuje Kuba.
– W przyszłym tygodniu pójdziesz – mówi mama, otwierając zmywarkę. – Dzisiaj wróćcie od razu do domu, dobrze?
Kiwam niemo głową, Kuba siedzi z kwaśną miną.
– Jak zjecie, opłukać i wstawić talerze do zmywarki – przypomina.
– Mamo, naprawdę? Przecież zaczyna się weekend, dlaczego muszę wracać od razu do domu? – Kuba drąży temat.
Mama znika w przedpokoju, zapewne szykuje się do wyjścia z Kowbojem. Czasem idzie z nim na spacer, odprowadzając nas na lekcje. Mieszkamy blisko szkoły, niecałe dziesięć minut na piechotę, bez konieczności przechodzenia na drugą stronę ulicy. Rodzice od kilku miesięcy pozwalają mi wracać z Kubą do domu. Dzisiaj po matematyce, którą mój brat w piątki kończy lekcje, będę czekał przed jego klasą, aby od razu zgarnąć go do domu i jak najszybciej wyjechać nad jezioro.
– Naprawdę muszę od razu po szkole wracać? – Kuba nie daje za wygraną.
– Tak – na zadane przez Kubę pytanie odpowiada tata. – Właściwie to będę czekać przed waszą szkołą od razu po lekcjach, tak około czternastej trzydzieści – precyzuje.
Świetnie, to oznacza, że od razu po szkole pojedziemy nad jezioro. Dla Kuby będzie to prawdziwe zaskoczenie. Wczoraj dzwoniłem do Oliwki, ona jest odpowiedzialna za przygotowanie podchodów, przekonała mnie, że to znakomita gra terenowa. Bawią się często na obozach harcerskich, na które moja koleżanka od dwóch lat jeździ.
– Nie spóźnijcie się – rzuca tato, odwracając się w progu. – Lecę – dodaje i już go nie ma.
Drogę do szkoły pokonujemy, opowiadając sobie o kolejnych etapach budowy w Cities Skylines. To moja ulubiona gra komputerowa, Kuba nie jest aż tak wielkim jej fanem, ale wydaje się zainteresowany tym, co mówię, a ja specjalnie nawijam jak katarynka, żeby nie zadawał niewygodnych pytań, bo gdy tylko wyszliśmy z domu, zastanawiał się, po co tata będzie czekać na nas po lekcjach, skoro mamy kilka minut na pieszo do domu. Puściłem to pytanie mimo uszu, nie chcąc kłamać, a teraz nie mogę pozwolić dojść mu do głosu. Niespodzianka to niespodzianka. Gdy rozstajemy się w szatni, oddycham z ulgą.
– Cześć, Filip – wita się Dominik, gdy wchodzę do mojej szatni. – Masz bibułę? – pyta, siadając na ławce i rozwiązując sznurowadła. – Ja zapomniałem – wyjaśnia. – Uszykowałem sobie na biurku i nie zabrałem. – Krzywi się.
– Mam – mówię, otwierając plecak i sprawdzając zawartość teczki. – Pożyczę ci.
Całe szczęście, że spakowałem ją wczoraj od razu po przyjściu ze szkoły.
– Myślisz, że będziemy robić maski na Halloween? – pyta. – W środę w szkole ma się odbyć bal przebierańców.
Pani nie wyjaśniła, po co mamy przynieść bibułę, ale Dominik może mieć rację, przecież za kilka dni przypada Halloween. To też będzie jedna z atrakcji jutrzejszego przyjęcia urodzinowego Kuby, tata przygotował dynie, które będziemy wycinać i ozdabiać.
– Za kogo się przebierasz na bal przebierańców? – Dominik przerywa moje myśli. – Ja za ducha. Mama dała mi stare prześcieradło, w którym wyciąłem dziury na oczy.
– Ja jeszcze nie wiem – mówię zgodnie z prawdą.
Nie miałem czasu przemyśleć kwestii przebrania, bo przez ostatnie dni skupiony byłem na przygotowaniach do zorganizowania tajnego przyjęcia dla mojego brata. To pierwszy raz w życiu, gdy jestem odpowiedzialny za dopięcie wszystkiego na ostatni guzik, inni mi tylko pomagają.
– Lecimy – rzuca Dominik, gdy dzwonek rozbrzmiewa, odbijając się echem od ścian.
Jak się okazuje już na pierwszej lekcji, bibuła nie jest nam potrzebna do zrobienia masek na bal przebierańców, tylko do wykonania kotylionów na nadchodzące Narodowe Święto Niepodległości. Co prawda wypada dopiero za dwa tygodnie, 11 listopada, ale dzień przed tym świętem ma się odbyć apel, a nasza klasa odpowiedzialna jest za oprawę artystyczną wydarzenia.
– Kto mi przypomni, co upamiętnia dzień 11 listopada? – pyta pani Marzena.
– Upamiętnia odzyskanie przez Polskę niepodległości – mówi Ania.
– Pamiętacie, w którym to było roku?
– W 1918 – odzywam się.
– Bardzo dobrze – chwali mnie pani. – Zapamiętajcie: w 1918 roku Polska odzyskała po 123 latach niepodległość i wróciła na mapy Europy.
– Po 123 latach – wtrąca Bartek. – Łatwo zapamiętać 1, 2, 3.
– To prawda. – Pani się uśmiecha. – Bardzo proszę, żebyście w weekend w domu przećwiczyli jeszcze raz teksty naszych patriotycznych piosenek na apel – dodaje. – Możecie zachęcić do śpiewania także rodziców czy rodzeństwo.
Znam już na pamięć tekst Roty i My, pierwsza brygada, nawet w myślach nucę słowa, gdy przykładam do siebie białe i czerwone kawałki bibuły, robiąc kotylion. Zanim jednak nastąpi 11 listopada, czeka mnie sporo atrakcji, jutro przyjęcie urodzinowe niespodzianka, potem bal halloweenowy, Dominik już wie, za kogo się przebierze, ja natomiast nie mam pomysłu.
W tamtym roku wyjechaliśmy z rodzicami do Włoch, bo pierwszy listopada wypadał w poniedziałek i wykorzystaliśmy długi weekend na zagraniczną podróż. Byłem pod wrażeniem pomysłowości Włochów, gdy wieczorem ostatniego dnia października wybraliśmy się na spacer po Turynie. W restauracji obsługiwały nas kelnerki przebrane za wiedźmy, a nad stołem zwisały sztuczne pajęczyny i ogromne pająki, oczywiście też nieprawdziwe. A potem ulicami miasta przeszła parada przebierańców. Niektóre stroje były rzeczywiście przerażające, mama mówiła, że to nie dla dzieci, ale tata powiedział, że to przecież tylko zabawa. Robił dużo zdjęć, będę musiał poprosić go, aby mi je pokazał, może to mnie zainspiruje do wybrania stroju dla siebie.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------
więcej..
