El Principe - ebook

Rozdział 1

— Nareszcie co tak długo?!

— Motor mi trochę nawalił, jak się wzbogacę na tym świństwie, kupię sobie nową pyrkawę.

— Masz dla mnie kokę?

— Mam, ale na razie nie proś o więcej, gliny węszą po okolicy, wczoraj zrobili nagonkę... była niezła jatka. Truposzów było chyba z piętnastu.

— Dobra dawaj towar! Jestem dzisiaj na głodzie — warknął Eliseu i szybko wydarł małą białą działkę z czarnych rąk Meci, lokalnego przemytnika.

Ćpun od trzech dni nic nie przyjmował, był jak bezmięsna postać, którą od czasu do czasu popychał wiatr. Jego oczy na tle zniszczonej twarzy wydawały się wyłupiaste a blada, trupia cera nie przypominała już tej ciemnej skóry mulata sprzed kilku lat. Tego osiemnastolatka czekała tylko jedna droga.

Wychudłymi, trzęsącymi się rękoma wysypał proszek na mały uliczny papier znajdujący się na bruku i upadając na kolana, pochylił głowę do ziemi, aby wciągnąć to świństwo do nosa przez cienki wkład od długopisu.

— Zaraz! A forsa?! — krzyknął Mecia.

— Oddam jutro…

— Chyba się mylisz, jeżeli myślisz, że będę przemycał dla ciebie towar za darmo!

— Powiedziałem jutro! A teraz spieprzaj stąd, bo nie będę dwa razy powtarzał! — warknął oburzony Eliseu, podrywając się z kolan i przyciskając dilera do muru.

— Dobra, nie denerwuj się tak, lepiej zażyj tę swoją mąkę, bo sępy już krążą. Jutro jestem po hajs, inaczej masz w mordę, pamiętaj! — oświadczył trzynastolatek i swoimi długimi nogami wskoczył na motor, odpalając go, zapuścił dwa razy ostro gaz i odjechał, spoglądając po drodze jeszcze na kilku narkomanów wałęsających się po ulicy niczym nocne zombie.

* * *

Rio de Janeiro jest wspaniałym miastem, do którego chętnie przybywają turyści. Rytmy samby, plaża Copacabana, kolorowe drinki. Piękno tego miejsca dla przyjezdnych potrafi być rajem. Brazylijczycy mówią o nim „Cidade maravilhosa” — wspaniałe miasto. Życie kręci się tutaj wokół turystyki, surfowania czy gry w piłkę nożną. Jednak to wszystko jest tylko na pozór, ten przybytek kontrastów potrafi być równie piękny co zdradliwy. Obok niezliczonych willi i przepychu, żyją tutaj również ludzie z favel, nędzarze, którzy twierdzą, że żyją za plecami Chrystusa, dlatego on ich nie widzi. Przepaść, która dzieli, biednych i bogatych jest ogromna, dlatego też te dwa światy nie są w stanie się zauważyć. Jedyne co łączy Favelados i ludzi dobrze usytuowanych to powietrze, którym oddychają. W mieście slamsów prowizoryczne domy wyrastają jak grzyby po deszczu, jeden przy drugim. Wodę zdobywa się z górskich potoków, a elektryczność jest podłączana nielegalnie. Nie ma mowy tutaj o prywatności, skoro w jednym pomieszczeniu zazwyczaj żyje po kilka osób. Slumsy to jedna wielka rodzina, której selekcja odbywa się naturalnie, zwykle poprzez dosięgnięcie kulą w czasie spaceru po ulicy czy jedzenia obiadu. O szkołach nie ma mowy, nie nauczy ona Favelados życia tam, gdzie jest wszechobecna bieda a w dzielnicach żądzą gangi, które sterują ruchem życia codziennego. To bossowie narkotykowi żądzą prawem i organizują leczenie, zabawy, handel, a nawet rozwiązują spory. Jest tylko jeden warunek, należy milczeć. Policja tutaj nie ma wstępu. Z biedy i braku edukacji narkotyki i przemoc są najpowszechniejsze. Z braku innych możliwości i chęci choćby minimalnego oderwania się od dna, ten prosty zarobek kusi wielu i pociąga na dno.Rozdział 2

W ciasnocie swojego domu, pośród sterty brudnych naczyń stała Eunice Silva zanurzająca ręce w zimnej wodzie i wyglądająca z niepokojącą miną przez podziurawione od kul okno, ponieważ jej syn znów gdzieś się włóczył od samego rana, tylko Bóg jeden wiedział, gdzie się podziewało to chłopaczysko. Matka musiała mieć do niego wiele cierpliwości. Eunice była wdową od trzynastu lat, jej mąż zginął potrącony przez samochód, jak się przypuszcza, pewnie były to typowe porachunki gangsterskie. Od tamtej pory musiała sama łożyć na wychowanie syna sprzedażą ryb na ulicy. Kilka lat po śmierci męża mimo nędzy, w jakiej żyła, przygarnęła do siebie jeszcze jednego pięcioletniego chłopca Cesara, dokładnie w wieku jej dziecka, został on porzucony na ulicy przez ojca, jego prawdziwa matka odsiadywała wyrok za narkotyki, więc mały, bez jakiej kolwiek pomocy nie mógłby być zdany na łaskawy los. Chwilę po tym, jak Eunice skończyła szorować podłogę w kuchni, niebieskie drzwi frontowe zaskrzypiały. Do domu wbiegł jak zwykle głodny Mecia z rozczochranymi, czarnymi szpilarami na głowie, wpierw ucałował zapracowaną matkę w czoło i sięgnął po kawałek chleba leżącego na małym stole.

— Gdzieś ty się włóczył przez cały dzień… już zaczynałam się martwić!

— Jak zwykle nie potrzebnie, przecież wiesz, że twój synek marnotrawny zawsze do ciebie wróci.

— Nie żartuj sobie, gdzie cię znowu wywiało?!

— Kopałem piłkę z kumplami…

— Mecia! Mów prawdę…

— No przecież mówię.

— I niby na grze w piłkę zarabiasz, tak?

— Nie rozumiem?

— Dzisiaj rano pod twoją poduszką znalazłam pieniądze, skąd je masz, skoro nie pracujesz…

— Pożyczyłem od kumpla.

— Pożyczyłeś? Niby na co… z czego chcesz je oddać…? Popadłeś w długi?

— Nie, nic się nie martw, wszystko będzie dobrze — uspokoił Mecia i sięgnął po wodę do picia która stała w plastikowej butelce na kuchennej białej starej szafce.

— Nie obawiaj się, nie mam żadnych długów i na razie nie zamierzam w nie popadać.

— Wziąłbyś się wreszcie do porządnej roboty, dlaczego nie weźmiesz przykładu z Cesara.

— Nie ma mowy, on cały czas grzebie się w smarze samochodowym i co z tego ma, śmieszne kilka reali…

— Przynajmniej uczciwie zarobionych! Zobaczysz, że kiedyś wpędzisz mnie do grobu.

— Zobaczysz, że kiedyś będziemy bogaci — uśmiechnął się Mecia, tuląc matkę — Właśnie, gdzie Cesar? Już powinien być w domu…

— Chyba wróci później, rano wychodząc, mówił mi, że będą mieli dzisiaj sporo pracy.

— W takim razie wyjdę mojemu drogiemu braciszkowi naprzeciw…

— Znów mnie zostawiasz? Wracaj…

— Zrobię mu niespodziankę i odwiedzę go w pracy — zawołał chłopak i znów przepadł za drzwiami.Rozdział 3

Cesar jeszcze ze względu na swój młody wiek był chłopakiem o średnim wzroście i szczupłej budowie ciała. Jako jeden z nielicznych mieszkających w Mandeli był w połowie gringo po matce, która była emigrantką z Europy, dlatego jego włosy były gładkie, krukowate i proste a skóra bielsza od pozostałych mieszkańców faveli. Jednak czarny kolor oczu i bystry charakter odziedziczył po ojcu. Cesar oprócz dnia, w którym został porzucony na ulicy z dwoma realami w dłoni, nie miał z nim więcej wspomnień, dlatego też nigdy nie myślał o tym, aby go odszukać. Domyślał się, że o ile ten mężczyzna jeszcze nie przepadł gdzieś w ciemnej ulicy, a jego poćwiartowanego ciała nie wciśnięto do kanału, to pewnie siedzi w pudle i szmugluje, co się da. Młody gringo raczej nie miał zamiaru się tym zadręczać, ponieważ miał na głowie zbyt wiele pracy. W wieku dwunastu lat zatrudnił się w warsztacie samochodowym, aby nie żerować na ulicy, jak większość jego rówieśników, dlatego już od roku każdy jego dzień był wypełniony harówą, która miała go kiedyś wyprowadzić na porządnego człowieka. Uważał, że to była jego życiowa szansa, na którą nie każdy mógł sobie pozwolić, zresztą nie widział on żadnej przyjemności w tym, aby cały dzień latać po mieście z pistoletem w ręku lub na siłę krztusić się od palenia cracka.

* * *

Właścicielem warsztatu samochodowego był stary, gruby Ruben, który ze względu na podeszły wiek potrzebował kogoś do pomocy. Zresztą nie miał czasu, aby w nim przebywać ze względu na swoje liczne kochanki, dlatego jego pomocnik najczęściej naprawiał te stare rupcie sam, przy okazji kołując trochę więcej grosza dla siebie. Tego dnia, gdy Cesar w ostatnich minutach pracy kończył montować radio w aucie, do warsztatu wparował Mecia, pogwizdując.

— Jak się masz pracusiu — uśmiechnął się, oparty o maskę samochodu.

— Co tutaj robisz?

— Jak to, co… chciałem odwiedzić mojego ukochanego brata w pracy.

— Lepiej poszukałbyś swojej, zamiast cały dzień się obijać, myślisz, że matka będzie cię utrzymywać całe życie…

— Oj nie złość się, wież, że ja jestem wolny jak ptak… a gdzie ten zboczeniec?

— Zajęty, jakaś blondyna go odwiedziła.

— Ha, ha...nawet ja nie mam takiego powodzenia, stary satyr. Za ile kończysz?

— Już prawie, tylko jeszcze muszę dokręcić radio.

— Oleje też wymieniłeś?

— Do tego grata?! Co ty, nie warto, gość znów przyjdzie za kilka dni, a ja będę miał robotę — zaśmiał się młody mechanik.

— Nie da się tu czegoś opchnąć? Tyle tu rupieci… — zapytał Mecia, węsząc po warsztacie.

— Nie, Ruben zauważył, że nie ma tego francuza, którego buchnąłeś w zeszłym tygodniu, do tej pory się piekli, a ja się muszę tłumaczyć! Gotowe…

— Już skończyłeś?

— Tak, na dzisiaj to koniec, możemy już iść — stwierdził Cesar i wysiadł z pojazdu, zamykając go na kluczyk.

* * *

Droga do ich domu nie była zbyt daleka, wynosiła około kilometra, prowadziła przez miejski targ, na którym ludzie handlowali jedzeniem,

wąskie zaśmiecone uliczki i wyszczerbione chodniki wiodące w górę faveli, na której pomiędzy stertą wiszącego prania a nielegalną plątaniną kabli stał mały niebieski budynek z anteną satelitarną, wciśniętą w boczną poobijaną ścianę. Bracia jednak nie spieszyli się zbytnio na domowy obiad, dlatego szli wolnym krokiem, zdając sobie relację z życia codziennego w Mandeli.

— Wczoraj gliny sprzątnęły Ezequiela…

— Jak to? Gdzie?

— Ten kretyn razem z Fabriciem znowu napadli na ciężarówkę z gazem, mieli pecha, bo nie wiadomo z kąt, pojawiły się gliny, podobno Fabricio nieźle oberwał, nie wiadomo czy się wykaraska.

— Co z Ezequielem?

— Odsiedzi swoje i wyjdzie, skoro dał się złapać jego sprawa...nikt nie będzie za nim płakać.

Idąc dalej chodnikiem, uwagę chłopaków przykuła sczerniała noga, która wystawała ze śmietnika, nie był to rzadki widok, więc bracia tylko pokiwali głowami, zapewne był to jakiś bezdomny, nikomu bliżej nieznany nędzarz, który posiadał kilka reali i za wszelką cenę walczył, aby ich nie oddać. Favela Mandela, jak i zresztą ich większość miała to do siebie, że tutaj liczyło się prawo silniejszego. Słabsi i ulegli nie mieli, jakich kolwiek szans na istnienie.

— Powiedz mi bracie, jak to jest, że ci bogacze tam w swoich willach pławią się w luksusie, a my tutaj żyjemy na samym końcu łańcucha pokarmowego — zapytał Mecia, kopiąc mały kamień leżący na chodniku.

— Nie wiem, tak ten świat jest urządzony i kropka, my go na pewno nie naprawimy.

— Wiesz, co ja bym sobie kupił, gdybym miał tyle forsy, co na przykład ten piłkarz Roberto Carlos?

— No co…

— ...no właśnie nie wiem, ale na pewno matce kupiłbym nowe ciuchy, żeby wreszcie chodziła jak dama, tobie oczywiście też bym coś odpalił, w końcu jesteśmy braćmi prawda… — nim Mecia zdążył poklepać druha po ramieniu, zauważył jego utkwiony gdzieś w oddali wzrok.

— Na co tak patrzysz? — zapytał zaciekawiony.

— Na tę dziewczynę, która stoi po drugiej stronie ulicy.

— Tą grubą i zezowatą, która sprzedaje ryby? Co w niej takiego…

— Nie głupku! Na tę drugą w krótkich spodenkach i pomarańczowej bluzce. Śliczna prawda…

— Czy ciebie całkiem oślepiło?! Przecież to… ona czeka na jakiegoś gacha i tyle.

— Nie widziałem jej tutaj wcześniej.

— Bo jest nowa, Felipe mówił, że podobno ma czternaście lat i ma na imię Sancha.

— Myślisz, że mógłbym z nią porozmawiać?

— Zgłupiałeś? Zresztą chcesz się z nią zadać, to proszę bardzo, ale nie przyprowadzaj jej do domu, bo matka dostanie zawału. Zresztą Felipe wspominał, że ona należy do Neymara, no wiesz… tego bossa, który rządzi naszą favelą.

Mecia jeszcze długo nawijał, chcąc już iść do domu, lecz Cesar stał przez dłuższą chwilę, nie dając się popchnąć z miejsca, widok dziewczyny o bursztynowym spojrzeniu i hebanowych włosach urzekł go w jednej chwili, przykuwając tym samym uwagę tej nierządnicy, która podniosła na chwilę swe oczy, po czym znów spuściła głowę ze wstydu, kobieta ta jak słusznie przypuszczał Mecia, należała do Neymara, została sprzedana w wieku lat dwunastu, dlatego nie była panią swego życia, lecz niewolnicą oddającą swoje ciało. Gdyby tylko spróbowała chociaż raz ucieczki, natychmiast zostałaby nauczona moresu, jak to bywało przy kilku takich próbach, ona nieustannie była pilnowana.

Cesar po dłuższej chwili w końcu zrozumiał, że nie miał najmniejszych szans na rozmowę z tą dziewczyną, do której i tak już podjechało jakieś auto, więc zdołowany chciał ruszyć dalej, kiedy zauważył, że jego druh gdzieś przepadł, gdy dokładnie się rozejrzał pomiędzy tłumem ludzi, zorientował się, że jego przyjaciel prowadził jakąś rozmowę z nieznanym mężczyzną, więc także postanowił podejść.

— Mecia, co ty wyprawiasz? Co to za koleś?!

— Tylko nie koleś! — wrzasnął nerwowo czarnoskóry, trzymając dłużnika za koszulę — Pamiętaj, jak mi nie oddasz forsy, to ci rozwalę łeb!

— Jakiej forsy! Poszukaj sobie innego frajera! — wtrącił Cesar, popychając furiata do tyłu.

— Bierzesz towar na sprzedaż i nie płacisz! Masz kilka dni, bo inaczej szef się z tobą policzy! — odburknął jeszcze raz i odszedł, poprawiając sobie mankiet od kurtki.

Mecia nim zdążył coś powiedzieć w swojej obronie, dostał ręką w głowę, tego było już za wiele…

— Co ty wyprawiasz?! Bierzesz od nich kokę za friko?! Chcesz skończyć w kanale?! Albo, żeby nas wszystkich pozabijali?!!

— Zapłacę im, zawsze się wywiązywałem! Teraz mi coś nie poszło…

— Matka miała rację, jesteś zwykłym obibokiem…! Już ja się tobą zajmę, a potem policzę się z tamtym chłystkiem.

— Ale bracie…

— Do domu, ale już gałganie! — krzyknął wściekły Cesar, lecz nim dał kolejnych kilka kroków, znów się zatrzymał, bo właśnie coś mu się przypomniało.

— Czekaj! — zawołał

— O co znów chodzi?

— Który dzisiaj jest?

— Chyba dwudziesty trzeci… nie 24 Czerwca, bo co?

— No jak to, co...matka ma dzisiaj urodziny — oświadczył głośno Cesar i znów przeleciał bratu ręką po głowie.

— O kurza morda! Rzeczywiście.

— Chodź, skoczymy po tort dobrze, że przypomniałem sobie w ostatniej chwili.

— Ale byłaby wtopa…

Nim upłynęło dwadzieścia minut, obydwaj synowie wracali do domu z dużym tortem, który podwędzili z witryny sklepowej.Rozdział 4

Eunice korzystając z wolnej chwili od sprzątania i gotowania, siedząc przed starym podrapanym telewizorem na połatanej kanapie, właśnie popłakiwała nad jednym ze swych ulubionych seriali, którego emisja ze względu na wysoką oglądalność zajmowała popołudniowe pasmo. Widocznie kobieta sama zapomniała o swoim święcie, zamiast tego przejmując się losem Hose Antonia i ubogiej Mariety. Jej łzy skapywały niczym grochy na widok niesprawiedliwości, jaka działa się w tym odcinku, na szczęście była to już końcówka, inaczej pewnie ze łzami Eunice popłynęłoby całe mieszkanie. Nim kobieta zdążyła wstać z kanapy, usłyszała za sobą ciche szepty i czyjeś delikatne kroki, gdy się odwróciła, ujrzała swych synów z zielono żółtym tortem o barwach piłkarskiej Brazylii i trzema świeczkami, Eunice tak jak oni i większość mieszkańców Mandeli była fanką piłki nożnej, nim zdążyła coś powiedzieć, chłopcy dumnie zaczęli odśpiewywać sto lat a po nim hymn Brazylii, po jego skończeniu wręczyli ciasto we właściwe ręce i ucałowali jubilatkę, która kończyła czterdzieści trzy lata, z czego połowa tego życia była staraniem się, aby przeżyć każdy następny dzień.

— Moi chłopcy, ja sama nie pamiętałam, dziękuję, jednak wolę nie wiedzieć skąd macie te niespodziankę

— Oj mamo, wiesz, że dla ciebie zrobimy wszystko, po prostu cię kochamy — powiedział z czułością Mecia

— Wiem, jednak nie chcę, żebyście się dla mnie narażali, w jaki kolwiek sposób, mam nadzieję, że to ostatni raz — oznajmiła srogo matka, kładąc ciasto na stole w kuchni, wzięła nóż do ręki i już miała go pokroić, kiedy nagle cały rozprysnął się po ścianie od kilku kul wpadających przez okno, cała trójka upadła na podłogę, zasłaniając swe głowy rękoma.

— Znowu jakieś cholerne porachunki! — krzyknął zezłoszczony Cesar, wstając z kolan — Czemu, chociaż dzisiaj nie może byś spokojnie!

— Synku nie denerwuj się tak, wież, że tutaj nie ma życia, pozostaje nam tylko naprawić to okno, z którego i tak już nic nie zostało — westchnęła solenizantka, wpatrując się żałośnie w swój roztrzepany prezent.

— No tak, pozostaje nam go tylko zlizać ze ściany — zaśmiał się Mecia, chcąc na siłę rozbawić sytuację, która przybrała jak zwykle feralny obrót. Resztę popołudnia rodzina z braku wyboru, spędziła na myciu podłogi i zdrapywaniu żółto zielonych barw narodowych ze ściany.Rozdział 5

Cesar szedł ulicą, wpatrując się po drodze na grupę kolorowych dzieciaków, grającą na boisku, kilku podlotków o mało go nie przewróciło, ganiając się z pistoletami w ręku i udając bossów, w końcu to ulica była ich naturalnym środowiskiem i głównym miejscem spotkań. Chłopak jak każdego ranka wybierał się do swego miejsca pracy, do którego zresztą miał już nie daleko, mimo że maszerował z ochotą, smagany lekkim wiatrem, to jednak odczuwał zmęczenie na myśl o tym, że jego bogatsi rówieśnicy, zamiast pracować, mogli się uczyć i cieszyć dzieciństwem bez żadnych przeszkód, ale cóż zrobić, kiedy jemu przyszło urodzić się właśnie w tym zapomnianym przez Boga i ludzi, marnym zakątku świata, w którym szara rzeczywistość witała go codziennie. Gdy mijał męski salon fryzjerski Francisca, tutejszego sprawozdawcy wszystkich wiadomości, jego policzki nagle zrobiły się czerwone a przestrzeń, znów gdzieś zniknęła, stanął bez ruchu, wpatrując się przed siebie, znów zobaczył tę samą dziewczynę, którą miał okazję spotkać dzień wcześniej, pamiętał, że jej imię brzmiało Sancha, nie było w nim nic niezwykłego, jednak przy niej wydawało się jakby piękniejsze. Dama z ulicy o hebanowych włosach, ubrana we wstyd miotała swym spojrzeniem w przejeżdżające samochody, z nadzieją, że żaden z nich nie zechce się zatrzymać, lecz męskich świń tutaj nie brakowało. Cesar chciał podejść, nie wiedząc, jeszcze, o co niby miałby zapytać, lecz znów wyprzedził go jakiś stary drań na motorze, który lubił towarzystwo młodych dziewczyn.

— Cholera! — żebyś zdechł stary zboczeńcu — krzyknął wściekły za odjeżdżającym pojazdem, dziewczyna siedząca na siedzeniu tuż za gachem widocznie usłyszała głos Cesara, ponieważ odwróciła swą głowę, przez chwilę wpatrując się w niego, jak by chciała powiedzieć, żeby dał spokój, bo to i tak nic nie da, najwyraźniej chodziło jej o dwóch przypakowanych mężczyzn w okularach, którzy stali po drugiej stronie ulicy zauważając silnie zdenerwowanego chłopaka, byli to oczywiście ochroniarze tej młodej prostytutki, która była bacznie obserwowana przez cały czas. Na szczęście dla Cesara, że zaprzestał awantury i dał temu spokój, ruszając dalej w swoim kierunku, inaczej pewnie byłoby z nim cienko. Zresztą nie było już o co walczyć, skoro motor dawno zniknął w oddali pomiędzy wąskimi uliczkami.

* * *

Eliseu siedział na chodniku, opierając zwisającą głowę o jeden z dużych śmietników, przepełniony po brzegi starymi gazetami i odpadkami po jedzeniu, właśnie dochodził do siebie po kolejnej dawce koki, która pomału znikała z jego organizmu. Jego świadomość wciąż była na pograniczu obłędu, więc momentami miał wrażenie, że znajdował się w wesołym miasteczku, gdzieś na jednej z pięknych wysp, być może te omamy były wywołane marzeniami z dzieciństwa o lepszym życiu, które nigdy nie nadeszło. W każdym razie Eliseu był przez chwilę szczęśliwy, machając rękoma i mamrocząc coś pod nosem. Jego długie, chude nogi spoczywały na ulicy, wprawiając tym samym w zdenerwowanie przejeżdżających kierowców, którzy trąbili swymi rozsypującymi się autami. Jednak do pełnej świadomości, narkomana przywrócił mocny kopniak, którego ktoś wymierzył mu w nogę.

— Wstawaj karaluchu! No już — usłyszał nad sobą, gdy otworzył szeroko oczy i podniósł ociężałą głowę, ujrzał wysoką, zbudowaną męską postać, wpatrującą się w niego szyderczym wzrokiem, ubraną w białą polówkę i żółtą hawajską koszulę.

— Czego chcesz? Kim jesteś? — spytał ociężale, próbując wstać

— Przysyła mnie Neymar

— Ten...król wszystkich narkomanów? Niech żyje sto lat, dzięki niemu mam takie wspaniałe fazy…

— Ty jesteś Eliseu Tak?

— Tak to ja…

— Więc przestań pieprzyć i wstawaj! — warknął mężczyzna, podnosząc chłopaka siłą i przyciskając go do kontenera

— Ej… spokojnie, o co te nerwy… mógłbym, wiedzieć, o co chodzi?

— Szefa doszły słuchy, że nie płacisz jego pracownikom za towar, dlatego ci charytatywni idioci mają u niego długi

— Spokojnie zapłacę

— Kiedy…?!

— Nie wiem, oddam... przysięgam, że…

— Nic z tego, my nie pracujemy społecznie, masz szczęście, że nie ma tutaj zbyt wielu gapiów, przynajmniej nie będą musieli patrzeć, jak zdychasz — odpowiedział zbir i cofnął się dwa kroki do tyłu, wyciągając przed siebie pistolet skierowany prosto w serce Eliseu.

— Stary nie wygłupiaj się, oddam wam wasze cenne reale...proszę, nie rób tego...boje się śmierci…

— Dłużnik zawsze pozostaje dłużnikiem… żegnaj — Bandyta już miał naciskać na spust, kiedy w ostatniej chwili z całej siły został pchnięty na chodnik przez Mecie, który pospieszył koledze na ratunek.

Nieszczęśnik, upadając, nacisnął spust, z którego wylatująca kula przeszyła jego brodę i głowę, pozostawiając ogromną dziurę, z której ku przerażeniu kilkorgu podrostków przypadkowo bawiących się, natychmiast trysnęła krew, plamiąc koszulę Eliseu.

— Coś ty zrobił?!

— Jak to co! Właśnie uratowałem ci życie kretynie

— To był tajniak Neymara, ten drań teraz na pewno nas zabije

— Wynośmy się stąd… szybko — krzyknął Mecia, nie tracąc czasu, zbytnio się nie rozczulając, razem ze wspólnikiem zniknął gdzieś za rogiem krętych uliczek, pozostawiając martwe zakrwawione ciało do analizy, którą zajęło się kilkoro małych dzieciaków, którzy w swym młodym życiu mieli okazję zobaczyć pierwszy raz na swoje oczy trupa z bliska.Rozdział 6

Godzina zaczęła wybijać późne popołudnie, coś między piętnastą trzydzieści a szesnastą. Przy małym, zatłoczonym barze, Cesar stojąc w kolejce, przyglądał się odręcznie nabazgranemu menu z serwowanymi daniami. Jego uwagę przykuła bifana — cienko pokrojone bitki, podawane w bułce i do tego butelka piwa. Głód po pracy nie pozwalał mu zrobić ani jednego kroku dalej, więc ta przekąska była idealna. Jednak gdy wreszcie dobił się do pana sprzedającego, jego spojrzenie znów gdzieś odleciało.

— Co zamawiasz chłopcze? — spytał niski sprzedawca w niebieskim fartuchu, przyprawionym odrobiną keczupu.

— Ja… — bąknął z głową odwróconą w kierunku Sanchy, która jak co dzień oczekiwała klientów, stojąc na ulicy w kusej mini.

— Tak właśnie ty… w kolejce jest jeszcze sporo osób, więc jeżeli masz ją tak po prostu zajmować bez zamawiania czego kolwiek, to tracisz mój cenny czas, inni też są głodni.

— Przepraszam, chciałbym bifanę z dużą ilością mięsa, dobrze wysmażonego.

— Już się robi… — odrzekł sprzedawca, wyciągając schowaną bułkę z dolnej szuflady barowej, jednocześnie przyglądając się cały czas jednym okiem nastolatkowi, który cały czas wpatrzony był w dziewczynę z naprzeciwka. Od razu widać było, że już nie w głowie było mu jedzenie. Z każdą chwilą coraz bardziej odrywał się od rzeczywistości, pochłonięty widokiem tej młodej kobiety. Upojony jej obecnością, jeszcze tylko na chwilę oderwał swoje oczy, słysząc za sobą:

— Gotowe chłopcze, należy się trzy reale…

Cesar wyjął z kieszeni monety, dał je sprzedawcy, wyciągnął dłonie po swój posiłek, nawet na niego nie spoglądając i oddał go w ręce kolejnego przypadkowego kupującego, stojącego w kolejce. Wreszcie zdobył w sobie odwagę, żeby się przełamać i podejść do tej kruczoczarnej dziewczyny. Nim przebiegł ulicę, która ich dzieliła, serce waliło mu, jak młot a w głowie ze zdenerwowania nie pojawiała się żadna myśl. Sam nie wiedział, kiedy stanął przed nią, niczym sztywny kołek, nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa, cały oblany nadzieją, że to ona zechce, przemówić pierwsza a on usłyszy jej drobny subtelny głos…

Sancha stojąc równie drętwo, nie bardzo pojmowała, co niby to wszystko miałoby znaczyć. Cóż to był za klient, który nie potrafił wykrztusić z siebie ani słowa, nie używał wobec niej wulgaryzmów ani nie ślinił się dziko.

Po chwili pojęła… jego barani wzrok mówił wszystko… młoda kobieta uśmiechnęła się odrobinę i wzięła chłopaka za rękę. Cesar po raz pierwszy poczuł jej delikatne blade dłonie… spoglądając na nie, dostrzegł dwie cienkie szramy przebiegające po obu nadgarstkach… wszystko rozumiał. Nie pytał o nic, spoglądając tylko na jej delikatne jasnoczerwone usta.

— Ty nie jesteś taki jak oni...prawda? Przemówiła z nadzieją, że się nie myliła.

— Nie… ja nie, nie chce o nic pytać, nie chcę cię wykorzystać, chce, tylko abyś spędziła ze mną to popołudnie, spacerując po plaży i słuchając szumu morza.

— Co ty wygadujesz?! — odsunęła z lękiem swe dłonie — Ty masz pojęcie…

— Wiem, co jest grane, wiem, że te typy cały czas cię śledzą, na krótką chwilę chce cię od nich uwolnić

— Zabiją mnie… — drżąc, spoglądała się dyskretnie wokół

— Nic ci nie zrobią, chodź — oznajmił odważnie Cesar i pociągając Sanche za rękę, wpakował ją do pierwszej nadjeżdżającej taksówki, do której także sam wsiadł.

* * *

Plaża Copacabana była cudowna, tłum ludzi, który znajdował się na niej w szczycie dnia, teraz ze zbliżającym się wieczorem powoli malał, drobny piasek pod stopami robił się chłodniejszy a błękitne fale, coraz bardziej wzbierały i dawały się słyszeć swym szumem. Cesar przychodził tutaj od dziecka, gdy tylko czuł się odrobinę samotny. Lubił obserwować surferów na wzburzonych falach i dzieci mało zgrabnie uczące się pływać. Czasami siadając na piasku pośród mijających go osób, zastanawiał się, czy tak właśnie mogłoby wyglądać jego dzieciństwo, gdyby jego rodzice byli mu choć trochę oddani… ale wiedział, że to były tylko puste mrzonki bez racji bytu… zdawał sobie sprawę, że każdy na tym świecie miał wyznaczone swoje miejsce. Jego było właśnie tutaj i teraz, na tej plaży przy dziewczynie, która ku nieprzyjemnym spojrzeniom niektórych gapiów szła boso, trzymając żółte szpilki w prawej ręce, przy jego boku po delikatnym brązowym piasku, który przylepiał się do jej drobnych stóp. Oboje przez dłuższą chwilę nic nie mówili, po prostu szli przed siebie w milczeniu, próbując wyłapywać swoje spojrzenia oraz myśli. Sancha po raz pierwszy w życiu poczuła, że ktoś ofiarował jej szacunek, jakiego nigdy dotąd nie zaznała, czuła jak by w tym krótkim czasie jej dusza zaczęła na chwilę odpoczywać. Pamiętała to uczucie jeszcze z czasów, kiedy nie była niewolnicą. Po plaży miała okazję spacerować po raz pierwszy. Nie bacząc na prześladujący ją wzrokiem tłum, zatrzymała chłopaka swoją dłonią, gdy spojrzała mu w twarz, dała do zrozumienia, że dziękuje mu za tą chwilę wytchnienia, nie potrafiła wydusić z siebie ani słowa, z jej zapłakanych oczu wylewała się cała rozpacz i ból, jaki w sobie trzymała, wiedziała, że Cesar ją rozumiał, ten nieznany do tej pory człowiek, który kilka razy minął ją na ulicy, teraz ją rozumiał i współczuł. Nie oceniał, lecz patrzył z miłością i szacunkiem.

Gdy znów ujął jej dłonie, uniósł lekko opuszczoną głowę w górę i przyciągnął do siebie jej ciało, tuląc je bardzo mocno.

— Już dobrze — powtarzał, głaszcząc ją po głowie — już dobrze… te dranie nie mają ci prawa nic zrobić… nie pozwolę na to… prędzej sam zginę.

— Oddałbyś za mnie życie? — spytała nieśmiało, odrywając się od jego pomarańczowej koszuli.

— Jeżeli podarujesz mi teraz chociaż jeden uśmiech, oddam, co tylko zechcesz, tylko przestań się smucić… Sancho

— Skąd wiesz jak mam…

— Dowiedziałem się przypadkiem — mówił dalej, gładząc jej długie włosy… przepraszam, nie przedstawiłem się, jestem Cesar Perejra tutejszy naprawiacz starych aut i skarbnik majątku Rubena, tego ramola.

Sancha roześmiała się szerzej niż wcześniej, wreszcie rozbawiły ją czyjeś słowa i sposób, w jaki zostały wypowiedziane. Nawet nie przypuszczała, że tego popołudnia los na krótką chwilę zamiast perfidności mężczyzn, zechce jej w zamian podarować przyjemny spacer po plaży z kimś tak dobrze wychowanym.

* * *

Plaża Copacabana prawie zupełnie opustoszała, tylko nieliczne dzieciaki czasami przebiegły obok siedzącej na piasku pary, uganiając się za piłką. Zbliżał się zachód słońca, jego czerwony blask odbijał się na twarzy młodej prostytutki, która wpatrywała się w swego przyjaciela z ogromnym zaciekawieniem i spokojem. Cesar dostrzegł to, więc postanowił nie przerywać tej chwili i obserwować jej różowe policzki. Jednak po chwili postanowił, przerwać milczenie

— Piękny, prawda — wskazał na zachodzące słońce.

— Tak, bez porównania, po tej stronie Rio jest ono wyjątkowe, gdy stoi się obok śmietnika lub koło zamkniętej już butki z mięsem, taki widok nie ma kompletnie znaczenia, ale tutaj nabiera on wyjątkowego sensu, chciałabym mieszkać tam, w środku tej czerwonej kuli, może tam jest inny świat, zupełnie inny od tego zaplutego i owładniętego grzechem miasta, w którym jest tyle przemocy.

— Też chciałbym to wiedzieć…

— Wiesz… raz już widziałam takie słońce z bliska, wydawało mi się nawet, że jestem w środku i było mi tak ciepło, że nie chciałam się budzić.

— Kiedy miałaś taką okazję — spytał Cesar, nie pojmując do końca znaczenia tych słów.

— Wtedy kiedy podcięłam sobie żyły — jego mina nagle spoważniała, ponieważ przypomniał sobie o dwóch szramach na jej nadgarstkach.

— To było w łazience, kilka miesięcy po tym, jak znalazłam się w haremie Neymara, nie mogłam sobie poradzić z cierpieniem, jakie mnie dotknęło, więc postanowiłam skończyć ze sobą i z całym oszustwem tego świata. Gdy leżałam naga pod prysznicem, tracąc powoli świadomość a z moich dłoni, coraz bardziej sączyła się krew, modliłam się po cichu, żeby nikt mnie nie znalazł, po raz pierwszy w życiu miałam nadzieję, że gdy się obudzę, znajdę się w lepszym miejscu, takim jasnym i ciepłym jak to słońce… ale to tylko mrzonka — stwierdziła Sancha i otarła ostatnie łzy płynące z jej oczu — Ty masz jakąś rodzinę? — spytała nieśmiało, spoglądając na zatroskaną twarz Cesara.

— Ja… mam przybranego brata i matkę, która przygarnęła mnie do siebie z ulicy, gdy byłem mały. Zawsze będę jej za to wdzięczny, jeżeli chodzi o moich prawdziwych rodziców, to matki nie pamiętam, a ojciec porzucił mnie na ulicy, z kilkoma realami w dłoni.

— Masz o nim jakieś wieści?

— Nie i nie zamierzam go szukać, jeżeli jeszcze nie skończył, gdzieś w rynsztoku to pewnie przekupuje, kogo się da w pudle, aby go wypuścili. Nikt normalny nie zostawia swego dziecka na pastwę losu, pośród szwendających się pijanych meneli… sama rozumiesz — siedząc tak i rozmawiając, Cesar chciał jeszcze coś powiedzieć na temat swego życia, lecz nagle w jego słowa wkradł się głośny ryk wielkoluda, znajdującego się za jego plecami, nim zdołał się odwrócić, ten łotr już szarpał za ramie własność należącą do jego szefa, ciągnąc ją za sobą

— Tu się ukryłaś ty mała dziwko! Myślałaś, że cię nie znajdę?!

— Zostaw ją — krzyknął Cesar, co tylko rozwścieczyło bardziej tego bezdusznego faceta, który z całej siły powalił podrostka na ziemię i na pamiątkę spotkania kopnął go w brzuch ku przerażeniu Sanchy, która nie zamierzała się sprzeciwiać, wiedząc, że i tak nic nie zdoła zrobić… jedyne co mogła to błagać zbira Neymara, aby darował życie chłopakowi, nic więcej… gdy została uderzona w twarz po raz pierwszy tego wieczoru, została zawleczona do auta z ciemnymi szybami i siłą tam wepchnięta, tylko jej krzyk i płacz pozostał niestłumiony. Obolały Cesar, gdy tylko zdołał się podnieść na równe nogi, chciał biegnąć za autem, lecz wiedział, że nie da rady. Z oddali mógł tylko obserwować jej zapłakaną twarz.Rozdział 7

Ten wieczór jeszcze się nie kończył, nagle zaczął przenikać jakimś dziwnym chłodem. Nie wiedzieć czemu z okolicznych budynków w popłochu, jak by za wspólną namową odfrunęły wszystkie ptaki, spłoszone zapachem śmierci, która po raz kolejny krążyła wokół pod postacią dwóch mężczyzn ubranych w czarne marynarki. Ci podstępni oprawcy byli wysłani na ulice Rio w poszukiwaniu osoby, która zamordowała jednego z nich. Sam Neymar wydał im polecenie, aby osobiście przyprowadzić do niego tego, który był winny śmierci jego najbliższego współpracownika. Już samo ich stąpanie po Mandeli zwiastowało czyjś kolejny koniec i wprawiło w osłupienie paru kilkuletnich małolatów, którzy natychmiast przerywając swą zabawę, zwinęli się gdzieś pomiędzy krętymi uliczkami, tylko jeden z nich o grubszej budowie ciała nie zdołał zbiec, ponieważ potknął się ze strachu o krawężnik i upadł na ziemię, rozwalając sobie nos.

Jeden ze zbirów podbiegł, łapiąc go lewą ręką za żółtą koszulkę i przystawiając mu broń do czoła, potrząsał dzieciakiem, chcąc uzyskać informację na temat niedawnego zajścia.

— Kilka dni temu zginął tutaj człowiek Neymara, a wy wszyscy wiecie, kto to jest Neymar, dlatego, jeżeli chcesz, abym cię teraz puścił, grzecznie wydaj mi tego, kto to zrobił…