Eri czarodziejka - ebook

I. NAUKA U MARU­SZY

– Och, Eri, to zupeł­nie nie tak! – Maru­sza, nie­za­do­wo­lona z postę­pów dziew­czynki, ciężko wes­tchnęła.

Eri czuła się zmę­czona cią­gnącą się od rana lek­cją. Prawdę mówiąc, głowa ją roz­bo­lała od tych wszyst­kich ziół, któ­rych nazw musiała się nauczyć na pamięć. A każde było od cze­goś innego, na coś innego poma­gało lub mogło szko­dzić. Na doda­tek w cha­cie szep­tu­chy pano­wał zaduch. Poprzed­niego dnia zbie­rały na łące macie­rzankę. Teraz jej pęczki suszyły się u powały, wypeł­nia­jąc powie­trze cięż­kim, słod­ka­wym zapa­chem.

– Chore rośliny pod­le­wamy napa­rem z rumianku, a nie z mięty – pouczała Maru­sza. Przed nią na stole leżały zasu­szone białe kwiatki z żół­tym oczkiem. – Możemy też posa­dzić rumia­nek obok sła­bej i cho­rej rośliny, a wnet odzy­ska ona zdro­wie i siły. Miętę nato­miast… – tłu­ma­czyła dalej, wska­zu­jąc na zie­lone listki – …warto posa­dzić przy kapu­ście. Wyro­śnie piękna i dorodna. Wywar z mięty pomaga ludziom na bolące brzu­chy…

To aku­rat Eri dobrze wie­działa. Nie­raz bowiem mama parzyła miętę jej ojcu i bratu, gdy zje­dli za dużo na obiad czy kola­cję.

– Dobrze jest wtedy wypo­wie­dzieć zaklę­cie: _Brzydka bole­ści, zni­kaj bez wie­ści_.

Eri ski­nęła głową, sta­ra­jąc się wszystko dokład­nie zapa­mię­tać. Od pół roku uczyła się u szep­tu­chy, wpro­wa­dzana w sekrety, które od poko­leń prze­ka­zy­wały sobie wiedźmy i zie­larki. W przy­szło­ści sama chciała zostać cza­ro­dziejką tak powa­żaną jak Maru­sza.

– A fasola do czego służy? – zapy­tała, wska­zu­jąc kupkę zia­re­nek leżącą w rogu stołu.

Maru­sza wzięła jedno i pod­rzu­ciła na dłoni.

– To tali­zman chro­niący przed złymi mocami. Dla­tego mamy wkła­dają fasolę do dzie­cię­cych łóżek, aby jej moc odpę­dzała nie­do­bre sny, które przy­cho­dzą do śpią­cych, by im noc uprzy­krzyć. Moc podobną, choć znacz­nie więk­szą, posiada też czo­snek, któ­rego woń pło­szy złe duchy i nocne widzia­dła.

Dziew­czynka przy­glą­dała się roz­ło­żo­nym na stole zio­łom, korzon­kom i ziar­nom, zbie­ra­nym w lesie i na pobli­skiej łące lub w przy­do­mo­wym ogródku. Spoj­rzała też na zawie­szoną nad sto­łem półkę. Szep­tu­cha trzy­mała tam wiel­kie moź­dzie­rze; ucie­rała w nich na pro­szek lecz­ni­cze zioła i korzonki. Koło naj­więk­szego moź­dzie­rza sie­dział kot Puszek, pupil Maru­szy. Jak zwy­kle obser­wo­wał lek­cję i nawet ją komen­to­wał gło­śnym mru­cze­niem. Na skraju półki Eri zauwa­żyła okrą­głe zie­lone puz­derko. Wczo­raj go nie było!

– Maru­szo, a co to jest? – zapy­tała, wska­zu­jąc puz­derko pal­cem.

Wiedźma się zawa­hała.

– Tego ci nie wolno ruszać – oznaj­miła po chwili. – To magiczny pro­szek z man­dra­gory, rośliny rosną­cej w dale­kich kra­jach. Mogą go uży­wać tylko osoby wta­jem­ni­czone w naj­więk­sze sekrety naszej nauki, potrafi on bowiem prze­mie­niać jedno w dru­gie… – Zamil­kła i wycią­gnęła rękę, jakby chciała zdjąć z półki zie­lone puz­derko, ale wtedy skrzyp­nęły drzwi i do chaty zaj­rzał skrzat Deczko, który słu­żył u Maru­szy jako odźwierny.

– Szep­tu­cho – rzekł gło­śno – ze wsi przy­szła stara Hana z jesz­cze jedną kobietą. Przy­nio­sły w kobiałce nie­mowlę, chore i ze straszną wysypką. Pro­szą cię o pomoc.

Rze­czy­wi­ście z dworu dobiegł płacz dziecka. Maru­sza szybko wyszła z chaty, gdyż ni­gdy nie odma­wiała pomocy potrze­bu­ją­cym. Dziew­czynka się ucie­szyła, że będzie miała chwilę prze­rwy. Zaczęła sobie na stole ukła­dać z zia­re­nek fasoli różne wzorki – kółka i ser­duszka – ale to ją znu­dziło. Coraz czę­ściej zer­kała na zie­lone puz­derko, które wyda­wało się jej wyjąt­kowo piękne i kuszące. A gdyby tak szybko coś prze­mie­nić, zanim wróci Maru­sza? Wzrok Eri padł na zasu­szoną łodyżkę lawendy. Może prze­mie­nić ją w kwiat róży…?

Wię­cej się nie zasta­na­wiała. Wspięła się na stół i się­gnęła po puz­derko. Otwo­rzyła wieczko i zaj­rzała do środka. Poczuła się roz­cza­ro­wana, zoba­czyw­szy szary pro­szek podobny do popiołu. Wcale nie wyglą­dał na magiczny. Się­gnęła jed­nak po szczyptę, zamie­rza­jąc posy­pać lawendę… Pomy­ślała, że przy­da­łoby się zaklę­cie, ale go nie znała. O prze­mia­nach jesz­cze się nie uczyła.

– Stań się różą – powie­działa po pro­stu. I syp­nęła pro­szek.

Wtedy stało się nie­szczę­ście. Sie­dzący do tej pory spo­koj­nie Puszek nie­spo­dzie­wa­nie hyc­nął na stół, pro­sto na lawendę. I magiczny pro­szek, zamiast na roślinę, spadł na jego futerko.

Bły­snęło i buch­nęło dymem. Kiedy opar się roz­wiał, prze­ra­żona Eri zoba­czyła, że na stole, zamiast kotka, biega w kółko… mała szara myszka, wyraź­nie prze­stra­szona. Dziew­czynka zamknęła oczy i potrzą­snęła głową, mając nadzieję, że to przy­wi­dze­nie. Nie­stety, kiedy je otwo­rzyła, po stole wciąż krę­ciła się mysz. A Puszek znik­nął! Eri rozej­rzała się roz­pacz­li­wie po cha­cie, ale ulu­bieńca szep­tu­chy ni­gdzie nie było.

Spoj­rzała znowu na myszkę. I wtedy do głowy zakra­dła się jej nie­przy­jemna myśl: czyżby prze­mie­niła w nią Puszka? Pochy­liła się nad zwie­rząt­kiem i przyj­rzała mu się uważ­nie, ale nie wyda­wało się podobne do zagi­nio­nego kota. Choć myszka była tak samo jak on łakoma, bo przy­sta­nęła przy uło­żo­nym z fasoli ser­duszku i zaczęła chru­pać zia­renka.

Drzwi skrzyp­nęły i w izbie poja­wiła się Maru­sza.

– Uży­łam uzdra­wia­ją­cego zaklę­cia i dziecku już lepiej, wysypka znika – powie­działa, a widząc zmar­twioną minę Eri, zapy­tała: – Czy coś się stało? – I spoj­rzała na stół.

Łakoma myszka wzięła się wła­śnie do pogry­za­nia korzon­ków. Wzrok Maru­szy padł na zie­lone puz­derko z otwar­tym wiecz­kiem.

– Mówi­łam ci, abyś go nie ruszała!

Dziew­czynka ze wstydu poczer­wie­niała jak piwo­nia.

– Nnno bbo ja chcia-chcia­łam… – jąkała się – ale wtedddy Pu-pusz­szekkk…

Wiedźma kolejny raz tego dnia ciężko wes­tchnęła i pokrę­ciła z rezy­gna­cją głową. Deli­kat­nie ujęła myszkę, uło­żyła sobie na dłoni i pochy­la­jąc się nad nią, szep­nęła kilka słów, któ­rych Eri nie dosły­szała, choć cie­ka­wie nad­sta­wiała ucha… Było to coś o odmia­nie i sta­wa­niu się na powrót. Po wypo­wie­dze­niu zaklę­cia Maru­sza poło­żyła zwie­rzątko na stole, wzięła odro­binę proszku z puz­derka i syp­nęła na mysie futerko. Tak jak poprzed­nio bły­snęło, zady­miło… i przed nimi na stole sie­dział wyraź­nie oszo­ło­miony, ale cały i zdrowy Puszek. Koci­sko miauk­nęło i sko­czyło na półkę, gdzie scho­wało się za wiel­kim moź­dzie­rzem.

– Zawsze słu­chaj swo­ich nauczy­cieli – przy­ka­zała Maru­sza. Zamknęła puz­derko i wrzu­ciła do jed­nej z prze­past­nych kie­szeni w far­tu­chu. – Tym razem skoń­czyło się dobrze, ale musisz się jesz­cze dużo nauczyć o cza­ro­wa­niu.

Zawsty­dzona dziew­czynka spu­ściła oczy. Maru­sza jak zwy­kle miała rację.

– Na czym to skoń­czy­ły­śmy? Aha, na czosnku… a te zie­lone listki przy­po­mi­na­jące nać pie­truszki to lub­czyk, ziele o wiel­kiej mocy…

*

Następ­nego dnia, w ramach kary za swoją nad­mierną cie­ka­wość i oka­zane nie­po­słu­szeń­stwo, Eri musiała cały ranek poma­gać skrza­towi w pra­cach gospo­dar­skich. Deczko miał dla niej wiele zadań – a to wody w wia­derku przy­nieść, a to dre­wie­nek do pale­ni­ska dorzu­cić, o to zagnieść cia­sto na pod­pło­myki. W tym cza­sie Maru­sza sie­działa na zydlu w kącie izby i czy­tała wielką księgę opra­wioną w czer­woną skórę, mocno już wytartą od czę­stego uży­wa­nia. Od czasu do czasu zer­kała na Eri, aby spraw­dzić, czy dziew­czynka z nale­żytą pil­no­ścią wyko­nuje zle­cone jej zaję­cia. Karty księgi były pokryte tajem­ni­czymi zna­kami. Eri wie­działa już, że to są runy – za ich pomocą mago­wie zapi­sują swoją wie­dzę. Miała nadzieję, że kie­dyś nauczy się je odczy­ty­wać. Maru­sza jej to obie­cała, pod warun­kiem że Eri będzie czy­nić postępy.

Koło połu­dnia szep­tu­cha uznała, że jej uczen­nica już wystar­cza­jąco odpo­ku­to­wała swoje nie­po­słu­szeń­stwo, zamknęła książkę i ski­nęła na dziew­czynkę, która wła­śnie koń­czyła skro­ba­nie mar­chewki na zupę.

– Zostaw to i podejdź do stołu. Co tam widzisz?

Eri wyko­nała pole­ce­nie. Na bla­cie dostrze­gła kilka kolo­ro­wych kamy­ków uło­żo­nych w rzą­dek.

– To kamie­nie szla­chetne – pouczyła ją Maru­sza. – Róż­nią się od polnych kamieni czy rzecz­nych oto­cza­ków tak samo jak zioła od zwy­kłej trawy. Posia­dają magiczne wła­ści­wo­ści, wzmac­niają też dzia­ła­nie cza­rów.

Wiedźma pode­szła do stołu i pod­nio­sła krwi­sto­czer­wony, przej­rzy­sty kamyk wiel­ko­ści ziarna bobu. Błysz­czał w świe­tle pada­ją­cym od okna. Eri wydał się piękny.

– To rubin – wyja­śniła nauczy­cielka. – Znany jest z tego, że odbiera lękli­wość i nastraja czło­wieka rado­śnie. Powinni go nosić przy sobie ludzie bojaź­liwi i skłonni do smutku. Pomaga też w miło­ści. Jeśli chło­pak wprawi go w pier­ścień i ofe­ruje swej wybrance, może być pewien, że jej uczu­cie pozo­sta­nie silne i trwałe. Także jeśli szep­tu­cha pod­czas przy­rzą­dza­nia lub­czyku… napoju na wznie­ce­nie miło­ści, już ci o nim mówi­łam… położy rubin obok naczy­nia, wywar nabie­rze podwój­nej mocy i sku­tecz­no­ści, wła­śnie za sprawą kamie­nia.

Odło­żyła go na bok i się­gnęła po podłużny jasno­zie­lony kamyk, nie więk­szy od małego palca u dłoni. Wyda­wał się prze­źro­czy­sty niczym woda w leśnej sadzawce.

– A to jest szma­ragd, kamień życia, wzro­stu i plen­no­ści. Pole­cany rol­ni­kom i ogrod­ni­kom, pomoże w dobrych zbio­rach. Noszą go także przy sobie ludzie, któ­rym pogar­sza się wzrok i pamięć…

– I co, im też pomaga? – wtrą­ciła Eri.

– Jeśli ma w środku skazę, to nie. Magiczne wła­ści­wo­ści posia­dają bowiem tylko naj­czyst­sze kamie­nie… o, takie jak ten sza­fir. – Maru­sza ujęła w palce nie­bie­ski okruch, rze­czy­wi­ście nie­ska­zi­telny jak bez­chmurne niebo. – Przy­nie­sie wła­ści­cie­lowi życiowe powo­dze­nie i szczę­ście… a zara­zem zabez­pie­czy przed róż­nymi przy­kro­ściami. Z kolei ten prąż­ko­wany, czyli agat…

W tym momen­cie na para­pe­cie otwar­tego okna wylą­do­wał z ogłu­sza­ją­cym łopo­tem skrzy­deł dorodny kruk, strą­ca­jąc doniczkę z brat­kami. Huk­nęła o deski pod­łogi i roz­pę­kła się na pół. Pta­szy­sko gło­śno skrzek­nęło i spoj­rzało na Maru­szę. Dziew­czynka zauwa­żyła, że kruk do pra­wej łapy ma przy­tro­czony drew­niany kołek pokryty tajem­ni­czymi zna­kami. Poznała runy, takie same jak na kar­tach księgi czy­ta­nej przez Maru­szę.

Kruk jesz­cze raz skrzek­nął, zesko­czył na stół i nie­zdar­nie poczła­pał w stronę wiedźmy. Ta nie oka­zała naj­mniej­szego zdzi­wie­nia. Odwią­zała kołek od jego nogi i zbli­żyła do oczu. Przy­glą­dała mu się dłuż­szą chwilę, odcy­fro­wu­jąc drobne znaki.

– Oba­wiam się, Eri, że na jakiś czas musimy prze­rwać nasze lek­cje – powie­działa, cią­gle z zasta­no­wie­niem przy­glą­da­jąc się kołecz­kowi.

– Dostała wia­do­mość z Czte­rech Wież – szep­nął Deczko do ucha dziew­czynki. – Za pomocą kru­ków mago­wie prze­sy­łają sobie wia­do­mo­ści.

Ptak spoj­rzał pyta­jąco na szep­tu­chę i po raz kolejny skrzek­nął. Maru­sza ski­nęła głową, wtedy obró­cił się i wsko­czył na para­pet, skąd skrzat w ostat­niej chwili zabrał doniczkę z pięk­nie kwit­ną­cym ole­an­drem. Kruk roz­po­starł skrzy­dła i tyle go widzieli.

Deczko sap­nął poiry­to­wany i zabrał się do sprzą­ta­nia po nie­spo­dzie­wa­nym gościu. Bratki na szczę­ście nie­zbyt ucier­piały i Eri miała nadzieję, że uda się je prze­sa­dzić. Spoj­rzała na wciąż zamy­śloną wiedźmę.

– Jak długo cię nie będzie? – zapy­tała.

Maru­sza ciężko wes­tchnęła i poło­żyła kołek na stole.

– Trudno powie­dzieć. Nie piszą, po co jestem wzy­wana. Mam przy­je­chać jak naj­szyb­ciej. Może wrócę dopiero zimą.

Eri nie kryła roz­cza­ro­wa­nia. Bar­dzo pra­gnęła kon­ty­nu­ować naukę. Tyle cie­ka­wych rze­czy chciała się jesz­cze dowie­dzieć. Zda­wała sobie jed­nak sprawę, że wezwa­nia od Wiel­kiej Rady magów nie wolno lek­ce­wa­żyć. Nie pozo­stało jej nic innego, jak pomóc skrza­towi w przy­go­to­wa­niach do podróży. Szep­tu­cha zamie­rzała wyru­szyć wcze­snym ran­kiem w jego towa­rzy­stwie. Uczen­nicy pole­ciła, aby opie­ko­wała się chatą i dbała o rośliny.

„Pod­le­wa­nie kwiat­ków to nie to samo co pozna­wa­nie zaklęć” – pomy­ślała Eri. Z dru­giej strony, jak czę­sto mawiał jej brat Janis, lep­szy rydz niż nic. Nieco tym pocie­szona poszła do spi­żarni po suchary i koła­cze. Maru­szy i Decz­kowi droga do Zamku Magów zaj­mie co naj­mniej trzy dni, musieli po dro­dze coś jeść.II. POŁU­DNICE

Począt­kowo Eri cie­szyła się, że nie musi już wsta­wać o wscho­dzie słońca, aby wcze­snym ran­kiem zdą­żyć do Maru­szy na pierw­szą lek­cję. Szep­tu­cha była pod tym wzglę­dem bar­dzo wyma­ga­jąca, twier­dziła, że śpio­chy to naj­gorsi ucznio­wie. „Kto się wyle­guje do połu­dnia w łóżku, ten cza­ro­dzie­jem nie zosta­nie” – zwy­kła mawiać na widok zie­wa­ją­cej dziew­czynki.

Po wyjeź­dzie Maru­szy Eri mogła co dzień pospać dłu­żej. Szybko jed­nak stwier­dziła, że jej się zwy­czaj­nie… nudzi. Zaj­mo­wała się prze­waż­nie swoim małym bra­cisz­kiem Miszą. Prze­wi­jała go, kar­miła i koły­sała, nucąc przy tym pod nosem, co maluch bar­dzo lubił. Dzięki temu jej mama miała wię­cej czasu na pracę w gospo­dar­stwie, a że nastał czas żniw, całe dnie spę­dzała w polu z tatą i Jani­sem. Eri zosta­wała w domu sama z Miszą. Już po kilku dniach zro­zu­miała, jak bar­dzo bra­kuje jej lek­cji z szep­tu­chą. Zawsze dowia­dy­wała się na nich cze­goś nowego i cie­ka­wego. Teraz przez więk­szość dnia towa­rzy­szył jej gawo­rzący chłop­czyk. Opieka nad nim nie była tak zaj­mu­jąca jak pozna­wa­nie zaklęć i magicz­nych wła­ści­wo­ści ziół i kamieni.

Pole­cono jej też, aby pod­czas nie­obec­no­ści star­szych doglą­dała zwie­rząt w gospo­dar­stwie, zwłasz­cza tych mniej­szych – kur i kró­li­ków (kro­wami i świ­niami zaj­mo­wał się Janis). Musiała dbać, aby regu­lar­nie dosta­wały karmę i wodę. Czę­sto brała ze sobą Miszę, chłop­czyk bowiem uczył się cho­dzić i potra­fił już samo­dziel­nie zro­bić nawet kil­ka­na­ście kro­ków. Musiała go pil­no­wać, bo gdy na przy­kład sypała ziarno kurom, potra­fił nie­spo­dzie­wa­nie odbiec i scho­wać się w jakimś zaka­marku podwórka. Kie­dyś wlazł do psiej budy i sie­dział tam, psot­nik jeden, cicho jak tru­sia, aż w końcu zasnął. Ileż ona się go wtedy naszu­kała i nawo­łała! W końcu go zna­la­zła, jak spał wtu­lony w futro Burka, kudła­tego owczarka pil­nu­ją­cego obej­ścia.

Kilka dni po tym, jak Maru­sza wyru­szyła do Zamku Magów, ludzie we wsi zaczęli mówić o połu­dni­cach.

Eri wie­działa, co to za istoty, opo­wia­dała o nich kie­dyś stara Hana, a i Maru­sza coś wspo­mi­nała. Ci, któ­rzy je widzieli, opi­sy­wali połu­dnice jako rodzaj zjaw, duchów jakby utka­nych z mgły. Zwano je także polnymi marami. Poja­wiały się latem i snuły w powie­trzu skra­jem pól niczym dym, czy­ha­jąc na nie­ostroż­nych i cie­kaw­skich żni­wia­rzy. Nie były to bowiem istoty ludziom przy­ja­zne – gdy połu­dnica napo­tkała samot­nego paste­rza czy ora­cza, przy­bie­rała postać powab­nej nie­wia­sty i przy­zy­wała go do sie­bie. Gdy ten dawał się oma­mić, rzu­cała na niego czar nie­wo­lący. Nie­szczę­śnik, spę­tany zaklę­ciem, podą­żał za nią przez wiele dni i nocy, speł­nia­jąc każde jej pole­ce­nie, dopóki nie omdlał ze zmę­cze­nia. Zapa­dał wtedy w sen trwa­jący tyle samo, ile nie­wola. Wra­cał potem do domu chory i wynędz­niały, aby jesz­cze dru­gie tyle w łożu odle­żeć i dopiero wró­cić do zdro­wia.

Ale połu­dnice czy­hały nie tylko na doro­słych. Stara Hana opo­wie­działa kie­dyś inną, znacz­nie bar­dziej dra­ma­tyczną histo­rię.

– Kil­ka­na­ście lat temu połu­dnice poka­zały się na polach leżą­cych nie­opo­dal Lasu. Tak jakby z niego wyszły. Potem, pod wie­czór, poja­wiły się na skraju wsi. Ludzie rzu­cili się do domów po suszone liście jemioły, bo dym z nich odpę­dza polne mary. Roz­pa­lili liście w kocioł­kach i poszli tam, gdzie widziano zjawy. A one tym­cza­sem zakra­dły się do jed­nej chaty, gdzie w koły­sce leżał mały chło­piec…

Stara kobieta prze­rwała i otarła łzę z policzka.

– To był syn mojej córki, Karik. Nie miał nawet roczku… Matka, podob­nie jak inni, poszła na skraj wsi z garn­kiem peł­nym tlą­cej się jemioły. Gdyby została w domu i pil­no­wała koły­ski, mogła­bym widzieć, jak mój wnuk dora­sta…

– A co te połu­dnice z nim zro­biły? – zapy­tała wów­czas Eri, która wraz z innymi dziećmi słu­chała opo­wie­ści Hany.

– Wcze­śniej, zanim przy­były, po oko­licy roze­szła się wieść, że w Lesie poja­wiła się Widara, zła cza­ro­dziejka. To ona nasłała połu­dnice, aby szko­dziły ludziom. Powia­dano, że nie­raz już roz­ka­zy­wała im porwać małego chłopca. Zmie­niała go we włuka, stwora o gło­wie wilka i ciele czło­wieka, który sta­wał się jej wier­nym, naj­wier­niej­szym sługą. O, jestem pra­wie pewna, że wła­śnie ten los spo­tkał mojego nie­szczę­snego Karika… Dla­tego kiedy tylko zoba­czy­cie połu­dnice, pil­nuj­cie koły­sek – prze­strze­gała stara kobieta – i nawet na chwilę od nich nie odchodź­cie!

Tego dnia doro­śli wyszli w pole bar­dzo wcze­śnie. Ziarno doj­rze­wało i nale­żało jak naj­szyb­ciej sko­sić zboże, żeby zdą­żyć przed desz­czem. Eri jak zwy­kle została w domu z Miszą. Posprzą­tała po śnia­da­niu, zamio­tła izbę i wyszła na podwórko. Rzu­ciła kurom prosa, a kró­li­kom dała świe­żej trawy, któ­rej zawczasu naciął Janis, jesz­cze zanim poszedł poma­gać rodzi­com przy żni­wach. Tro­chę bawiła się z Miszą, nakar­miła go kaszką z mle­kiem, a gdy mały bra­ci­szek zasnął, zabrała się do przy­go­to­wy­wa­nia obiadu. Rodzice i Janis mieli wró­cić z pola bar­dzo późno i chciała, aby cze­kała na nich gorąca i pożywna zupa.

Na tych i innych gospo­dar­skich zaję­ciach zeszło jej do popo­łu­dnia. W pew­nej chwili, gdy Eri usta­wiała gar­nek na piecu, usły­szała dobie­ga­jące z dworu pod­nie­sione głosy. Zer­k­nęła przez okno i zoba­czyła sąsiada, kowala Sam­sona, i jego dwóch synów. Wszy­scy trzej pędzili ku polom z dymią­cymi kocioł­kami w rękach. Ten widok przy­po­mniał Eri słowa Hany. Zanie­po­ko­jona wyszła przed dom. W oddali, na skraju wio­ski, dostrze­gła dwie wyso­kie mgli­ste posta­cie. Przy­po­mi­nały kobiety ubrane w prze­wiewne szaty utkane z paję­czyny. Nie­wąt­pli­wie były to widma, prze­świ­ty­wało przez nie słońce. Wyglą­dały, jakby na coś lub kogoś cze­kały. Prze­stra­szona dziew­czynka czym prę­dzej wró­ciła do chaty i usia­dła przy koły­sce brata. Mały psot­nik Misza na­dal słodko spał, uśmie­cha­jąc się przez sen.

Po pew­nym cza­sie Eri usły­szała głosy wra­ca­ją­cych sąsia­dów. Roz­ma­wiali gło­śno. Cie­szyli się, że połu­dnice na ich widok, a zapewne rów­nież z powodu woni palo­nej jemioły, pierzch­nęły jak nie­pyszne, a wła­ści­wie roz­pły­nęły się w powie­trzu jak dym z ogni­ska roz­wiany nagłym podmu­chem wia­tru. Eri ode­tchnęła z ulgą i popa­trzyła na nie­świa­do­mego zagro­że­nia bra­ciszka, który wciąż uśmie­chał się przez sen. Pew­nie mu się śniła zabawa z Bur­kiem. Eri pomy­ślała, że powinna wyjść na dwór i sama spraw­dzić, co z tymi połu­dni­cami. Nie­dawno, pod­czas pobytu u szep­tu­chy, pod­słu­chała, jak Maru­sza, chcąc odpę­dzić ptaki wyja­da­jące groch z ogródka, wyma­wia zaklę­cie, które miało je odstra­szyć. Usi­ło­wała je sobie teraz przy­po­mnieć. Cie­kawe, czy zadzia­ła­łoby też na połu­dnice…

Ale żad­nych mar polnych nie zauwa­żyła, pew­nie poszły tam, skąd przy­szły. Zresztą nie mogła sobie przy­po­mnieć zaklę­cia. Wtem od strony kur­nika dobie­gło ją gło­śne gda­ka­nie prze­stra­szo­nych kur. Ani chybi do środka musiała się dostać łasica. Widziała taką jedną, rudą z bia­łym kra­wa­tem, jak krę­ciła się w pobliżu domu. W przy­stę­pie gniewu Eri chwy­ciła sto­jącą w sieni mio­tłę i pobie­gła przez podwórko do kur­nika, aby prze­go­nić ama­tora dar­mo­wych jajek.

– Mam cię, łobu­zie! – wrza­snęła, wpa­da­jąc do środka.

Przy­wi­tało ją ner­wowe gda­ka­nie. Kury wyglą­dały na poru­szone, ale gdyby w kur­niku znaj­do­wała się łasica, dar­łyby się wnie­bo­głosy. Dziew­czynka rozej­rzała się uważ­nie, ale ni­gdzie nie zauwa­żyła futrza­stego intruza. Zaj­rzała pod grzędy, we wszyst­kie kąty, łasicy jed­nak nie zna­la­zła. Mimo to drób wciąż nie chciał się uspo­koić. Kiedy tak stała, zasta­na­wia­jąc się, co też mogło się stać z leśnym zwie­rzę­ciem, wydało jej się, że sły­szy odle­gły dzie­cięcy płacz…

Misza! Zosta­wiła go samego!

Wypa­dła z kur­nika jak strzała, wciąż z mio­tłą w ręku, i popę­dziła do domu, pro­sto do koły­ski. Miała wra­że­nie, że dostrzega nad nią coś jakby mgli­sty cień czy opar… Spoj­rzała na posła­nie, gdzie jesz­cze przed chwilą spał jej młod­szy bra­ci­szek.

Lecz Miszy w koły­sce nie było!

Stała nad pustą kolebką, nie wie­rząc wła­snym oczom. Serce trze­po­tało jej w pier­siach niczym prze­stra­szony ptak. Z tru­dem docie­rała do niej straszna prawda.

Jej małego brata porwały połu­dnice!III. ZNAJDŹ ENNĘ!

Ludzie począt­kowo myśleli, że mała Eri osza­lała.

Dziew­czynka, gło­śno szlo­cha­jąc, gorącz­kowo bie­gała po wsi, zaglą­da­jąc w każdy kąt i nawo­łu­jąc po imie­niu młod­szego brata. Chciała zaj­rzeć do każ­dej chaty, obórki, sto­doły, psiej budy, nie­le­d­wie pod każdą ławę. Wypy­tu­ją­cym mówiła nie­skład­nie o malcu, kur­niku, łasicy, pustej koły­sce i połu­dni­cach. Wtedy dopiero zro­zu­miano, że Misza znik­nął, naj­pew­niej za sprawą mgli­stych zjaw. Jeden z synów kowala Sam­sona natych­miast pognał na pole, aby zawia­do­mić rodzi­ców chłopca.

Eri, gdy w końcu zro­zu­miała, że nie znaj­dzie malca, usia­dła w pia­sku na środku bie­gną­cej przez osadę drogi i roz­pła­kała się na cały głos, wci­ska­jąc piąstki do oczu. Tak ją zna­leźli mama, tato i Janis. Mama, z twa­rzą białą jak prze­ście­ra­dło, nie krzy­czała na córkę, ale z jej przy­mknię­tych oczu pły­nęły łzy. Usia­dła obok dziew­czynki i objęła ją mocno. Sto­jący nad nimi ojciec miał chmurne czoło i posępną minę, podob­nie jak star­szy brat. Męż­czyźni wymie­nili poro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nia, a potem zer­k­nęli na gości­niec pro­wa­dzący w stronę Lasu. Wtedy pode­szła do nich Hana wraz z kowa­lem Sam­so­nem. Stara kobieta wyglą­dała na bar­dzo prze­jętą i zgnę­bioną.

– Widara musiała powró­cić – powie­działa gło­sem peł­nym nie­po­koju. – To mi wygląda na jej sprawkę. Wysłała połu­dnice, aby upro­wa­dziły jej dziecko, tak jak kie­dyś mego wnuka Karika. Chce z niego zro­bić swego sługę, włuka, wil­ko­człeka.

Sły­sząc te słowa, Janis pod­niósł sierp, któ­rym ciął zboże na polu, i groź­nie nim potrzą­snął.

– Prze­klęta wiedźma! – zakrzyk­nął. – Ni­gdy nie pozwolę, aby zamie­niła mojego brata w potwora. Pójdę do Lasu i znajdę Miszę!

Ojciec długo mil­czał, ciężko wzdy­cha­jąc. Eri widziała, jak bar­dzo cierpi z powodu straty młod­szego syna. W końcu się ode­zwał. Mówił powoli, cicho, ale zde­cy­do­wa­nie.

– Razem pój­dziemy. I nie wró­cimy, chyba że z dziec­kiem.

Hanie słowa obu męż­czyzn bar­dzo się nie spodo­bały. Z miną pełną dez­apro­baty ener­gicz­nie pokrę­ciła głową.

– Nie wie­cie, z kim macie do czy­nie­nia. Widara to potężna cza­ro­dziejka o złym sercu i wiel­kiej mocy. My, zwy­kli ludzie, nie powin­ni­śmy się z nią mie­rzyć. Wej­dzie­cie do Lasu i ni­gdy z niego nie wyj­dzie­cie, bo ona na to nie pozwoli. Nim się obej­rzy­cie, pad­nie­cie ofiarą jej cza­rów, naśle na was swoje sługi. Nie po to kazała porwać dziecko, aby je oddać. To nie prze­lewki! Z tak groźną wiedźmą może się zmie­rzyć tylko któ­raś z wie­dzą­cych, szep­tu­cha strze­gąca wio­ski od złego… Ach, gdyby tu była Maru­sza!

Hana z rezy­gna­cją potrzą­snęła głową. Wtedy ode­zwał się kowal Sam­son, czło­wiek powszech­nie sza­no­wany za rozum i roz­wagę.

– Hana ma rację, nie nam, zwy­kłym ludziom, mie­rzyć się z cza­rami, a już na pewno nie ze złą magią. Misza prze­padł, pogódź­cie się z tym.

Przy­tu­lona do boku matki Eri prze­stała chli­pać i usły­szała swój piskliwy gło­sik:

– Ja pójdę…

Matka drgnęła gwał­tow­nie i odsu­nęła ją od sie­bie. Otarła łzy i spoj­rzała na córkę z gnie­wem.

– Ani mi się waż! – krzyk­nęła. – Nie dość, że Misza… – Głos jej się zała­mał i wybuch­nęła pła­czem. – Nie pozwolę, abyś i ty… – wyszep­tała.

Lecz dziew­czynka nie zamie­rzała rezy­gno­wać.

– No bo ja też jestem cza­ro­dziejką… Dużo się dowie­dzia­łam od Maru­szy, sporo już umiem, cza­ro­wać i nie tylko… – mówiła coraz pew­niej­szym tonem, zer­ka­jąc z nadzieją na doro­słych.

Ale oni, wstrzą­śnięci, nie chcieli o niczym sły­szeć.

– Moje dziecko, cał­kiem rozum postra­da­łaś! – wołała matka, łapiąc córkę za rękę. – Ni­gdzie nie pój­dziesz! Nie pozwa­lam!

– Mama ma rację – dodał ojciec. – Kim ty jesteś, aby wal­czyć z tak potężną i złą cza­ro­dziejką! To sprawa doro­słych!

– Mam w kuźni miecz i włócz­nię, które wyko­na­łem dla jed­nego ryce­rza, ale on się już wię­cej nie poja­wił i oręża nie ode­brał – wtrą­cił kowal. – Zajdź­cie do mnie, to wam je dam, może się na coś przy­da­dzą.

Tylko stara Hana mil­czała. Od dłuż­szej chwili stała lekko pochy­lona, pocie­ra­jąc czoło, jakby się nad czymś zasta­na­wiała. Rzu­cała na Eri uważne spoj­rze­nia. Nagle wypro­sto­wała się gwał­tow­nie.

– Żelazo na nic się zda prze­ciwko cza­rom – oznaj­miła. – Moc można zwal­czyć tylko inną mocą. Złą moc – dobrą. A ona – wska­zała na dziew­czynkę – ją ma.

– Uwa­żasz, że powinna pójść do Lasu szu­kać chłopca? – zapy­tał kowal.

Stara kobieta przy­tak­nęła, a potem pogła­dziła Eri po rudych wło­sach.

– Nie ina­czej. To nie jest dziecko podobne do innych. Pamię­ta­cie, jak pora­dziła sobie z Widu­kin­dem…? Jeśli nie Maru­sza, to tylko ona. W tym drob­nym ciele drze­mie moc więk­sza, niż wam się wydaje. Z całej naszej wsi tylko ta mała dziew­czynka może się prze­ciw­sta­wić Wida­rze i oca­lić brata przed zamianą w wil­ko­człeka… Czasu zostało mało, bo tak wiel­kie czary są odpra­wiane przy pełni księ­życa… Bra­kuje tylko kilku dni. Powinna iść natych­miast!

– Obie postra­da­ły­ście rozum! – Ojciec Eri nie krył wzbu­rze­nia. – Moja córka ni­gdzie nie pój­dzie. Wyru­szymy z Jani­sem przed świ­tem, a ona ma zostać z matką! Tak powie­dzia­łem i tak się sta­nie! A teraz wra­camy do domu.

Eri i jej matka wstały, otrze­pu­jąc suk­nie z pia­sku. Dziew­czynka poczuła, jak rodzi­cielka mocno ujmuje ją za rękę. Za drugą dłoń zła­pał Janis, jakby się bał, że sio­stra posłu­cha sta­rej kobiety i nie zwa­ża­jąc na ojcow­skie zakazy, puści się pędem po gościńcu w stronę wid­nie­ją­cej za wio­ską pusz­czy. Poszli razem w stronę domu, ale nim prze­kro­czyli jego próg, Eri obej­rzała się za sie­bie. Hana wciąż stała pośrodku drogi i patrzyła na nią prze­ni­kli­wie.

Mała cza­ro­dziejka już wie­działa, co powinna zro­bić.

*

W domu męż­czyźni zaczęli przy­go­to­wy­wać się do drogi. Spraw­dzali buty i odzież podróżną, łatali dawno nie­uży­wane płasz­cze, w któ­rych mole wygry­zły dziury. Mama szy­ko­wała im jedze­nie, w czym poma­gała jej wciąż pocią­ga­jąca nosem Eri. Razem pie­kły pod­pło­myki, goto­wały boczek i pod­wę­dzały ser. Zapasy musiały być obfite, zano­siło się bowiem na długą wyprawę. Ojciec oświad­czył, że nie zamie­rzają wra­cać bez Miszy. Będą go szu­kać aż do skutku, choćby nawet mieli scho­dzić wzdłuż i wszerz cały Las, zaglą­da­jąc pod każdy krzak.

Jeśli mama, tato i Janis mieli do Eri pre­ten­sje o nie­do­pil­no­wa­nie malca, sta­rali się tego nie oka­zy­wać. Matka uspo­ka­jała popła­ku­jącą córkę, mówiąc, że to prze­cież nie jej wina, skoro za porwa­niem stoi potężna i okrutna cza­ro­dziejka. Czyż mogła się jej prze­ciw­sta­wić dziew­czynka, sama będąca jesz­cze dziec­kiem?

– Nic nie pora­dzisz prze­ciwko złym cza­rom – powie­działa mama, ze smut­kiem spo­glą­da­jąc na pustą koły­skę. – To połu­dnice wywa­biły cię na podwórko, abyś im nie prze­szko­dziła zabrać Miszy. Złe, pod­stępne istoty. Nie powin­naś się winić, tato i Janis na pewno go odnajdą.

Eri słu­chała pocie­szeń w mil­cze­niu i łykała łzy. Dobrze wie­działa, że to ona zawi­niła, nie powinna była spusz­czać z oka koły­ski, choćby nawet sto łasic gra­so­wało w kur­niku. Zbyt pewna sie­bie, sądziła, że ona, uczen­nica słyn­nej Maru­szy, da sobie radę nie tylko z łasi­cami, lecz także połu­dni­cami. Lecz mary oka­zały się spryt­niej­sze, wywio­dły ją w pole. Tak, szep­tu­cha miała rację: Eri musi się jesz­cze wiele nauczyć.

Przy­go­to­wa­nia do wyprawy prze­cią­gnęły się do nocy. Gdy na ciem­nie­ją­cym nie­bie poka­zał się księ­życ, cała rodzina poło­żyła się spać. Męż­czyźni zamie­rzali wyru­szyć w drogę przed świ­tem. Liczyli na to, że połu­dnice nie zdo­łały się zbyt­nio odda­lić i że dogo­nią je w ciągu dnia. Byle tylko nie weszły zbyt głę­boko w pusz­czę, bo tam mogły się łatwo ukryć.

Eri nie zmru­żyła oka. Leżąc w łóżku, cier­pli­wie cze­kała, aż reszta rodziny zaśnie. Gdy z sąsied­niego pokoju usły­szała pochra­py­wa­nie taty, a z kuchni poświ­sty­wa­nie śpią­cego na ławie Janisa, pod­nio­sła się i po cichutku zaczęła się ubie­rać. Prócz butów i sukienki wło­żyła grubą pele­rynę z kap­tu­rem, ponie­waż noc w lesie mogła być chłodna, spod łóżka wycią­gnęła przy­go­to­waną wcze­śniej płó­cienną torbę. Poru­szała się bez­sze­lest­nie. Weszła do kuchni, ostroż­nie omi­ja­jąc śpią­cego brata. Spa­ko­wała duży, jesz­cze cie­pły kołacz, upie­czony przez mamę na śnia­da­nie, oraz kawa­łek wędzo­nego sera. Tyle musiało jej wystar­czyć.

Pode­szła do drzwi i otwo­rzyła je, bar­dzo uwa­ża­jąc, aby nie skrzyp­nęły. Szyb­kim kro­kiem prze­mie­rzyła podwórko i zna­la­zła się na dro­dze. Pia­sek na gościńcu lekko lśnił w świe­tle księ­życa. Wieś jesz­cze spała, tylko cza­sem dało się sły­szeć pia­nie zbyt wcze­śnie prze­bu­dzo­nego koguta.

Postą­piła parę kro­ków i przy dro­dze dostrze­gła wro­śnięty w zie­mię duży głaz. Kowal Sam­son skuł kie­dyś na pła­sko jego wierz­cho­łek, for­mu­jąc rodzaj sze­ro­kiej ławy. Mogli na niej odpo­cząć wędrowcy, któ­rzy prze­cho­dzili przez ich osadę. Eri ze zdzi­wie­niem stwier­dziła, że mimo głę­bo­kiej nocy ktoś tu sie­dzi…

– Podejdź bli­żej, cze­ka­łam na cie­bie – usły­szała zna­jomy głos.

No tak, mogła się tego spo­dzie­wać! To była Hana. Stara kobieta ski­nęła na dziew­czynkę i wska­zała jej miej­sce obok sie­bie. Przez dłuż­szą chwilę obie mil­czały.

– Wiem, że jesteś za mała na to, co cię czeka – ode­zwała się w końcu Hana. – Ale musisz pójść do Lasu, bo tylko ty możesz oca­lić Miszę. Nikt inny, tylko ty – powtó­rzyła.

Eri ski­nęła głową. Wie­działa to dosko­nale. Z jej winy doszło do porwa­nia bra­ciszka i to ona musiała go ura­to­wać, napra­wić to, co zepsuła. Nikt jej w tym nie wyrę­czy.

– Mam sio­strę, Ennę, ale ostatni raz widzia­ły­śmy się przed wie­loma laty. To zie­larka, zna się też na cza­rach. Doszły do mnie wie­ści, że zamiesz­kała w Lesie, w zakątku zwa­nym Wrzo­so­wym Uro­czy­skiem. Enna ci pomoże, dla­tego koniecz­nie musisz ją odna­leźć.

– A gdzie jest to uro­czy­sko? – zapy­tała Eri.

– Tego nie wiem, sły­sza­łam tylko, że na wscho­dzie. Gdy wej­dziesz do Lasu, idź w stronę wscho­dzą­cego słońca. I pytaj o Ennę tych, któ­rych napo­tkasz.

Hana wes­tchnęła i spoj­rzała na księ­życ, wielki i jasny. W jego świe­tle, pra­wie tak wyraź­nie jak w dzień, było widać piasz­czy­stą drogę i pobie­lane wap­nem ściany chat.

– Do pełni zostało pięć dni… Tyle masz czasu. Musisz zapo­biec prze­mia­nie, bo gdy Widara dokona obrzędu, Misza sta­nie się włu­kiem, być może już na zawsze. Tak jak mówi­łam, Enna ci pomoże. Pokaże, jak powin­naś użyć mocy, którą masz, aby poko­nać złą cza­ro­dziejkę. Idź już, zanim twoi wstaną i zoba­czą, że cię nie ma.

Hanna wycią­gnęła zza pazu­chy cał­kiem spory węze­łek zro­biony z wzo­rzy­stej chu­sty i wci­snęła dziew­czynce do rąk.

– Tu masz tro­chę chleba, wędzo­nej kieł­basy i suszoną rybę na drogę. W lesie będziesz mogła zbie­rać jagody, jeżyny i grzyby suro­jadki, szu­kaj też dzi­kich jabłek. Enna też cię nakarmi. – Hana rap­tow­nie wstała. – Chodźmy, nie­długo będzie świ­tać. Odpro­wa­dzę cię kawa­łek.

Roz­stały się na skraju wio­ski. Stara kobieta, wyraź­nie wzru­szona, długo przy­ci­skała do sie­bie Eri. Na koniec pogła­dziła ją po gło­wie, po czym odwró­ciła się i podą­żyła do swo­jej chaty. Niebo na wscho­dzie poró­żo­wiało i dziew­czynka zro­zu­miała, że musi jak naj­szyb­ciej znik­nąć w Lesie, nim jej bli­scy zechcą ją zatrzy­mać.

Choć bar­dzo jej cią­żyła torba, do któ­rej wło­żyła zapasy otrzy­mane od Hany, szła szybko. Do kępy buków ozna­cza­ją­cych gra­nicę pusz­czy dotarła wraz z pierw­szymi pro­mie­niami słońca. Wtedy się zorien­to­wała, że nogi bez­wied­nie zanio­sły ją do miej­sca, gdzie zaczy­nała się ścieżka pro­wa­dząca na polanę z chatą Maru­szy. Eri pomy­ślała, że wła­ści­wie mogłaby tam zaj­rzeć. Co prawda przed­wczo­raj pod­le­wała kwiatki, ale chyba powinna to zro­bić jesz­cze raz, na zapas… A może szep­tu­cha wró­ciła? Opo­wie­dzia­łaby jej, co się przy­da­rzyło Miszy!

Raźno podą­żyła ścieżką i po kilku chwi­lach dostrze­gła prze­świ­tu­jące mię­dzy drze­wami ściany i strze­chę domo­stwa cza­ro­dziejki. Od razu jed­nak zauwa­żyła, że z komina nie uno­sił się dym – a Deczko zwy­kle już o świ­cie roz­pa­lał ogień pod kuch­nią. Jej nauczy­cielka, zgod­nie ze swoją zapo­wie­dzią, jesz­cze nie wró­ciła z Zamku Magów.

Eri minęła ostat­nie drzewa i wnet zna­la­zła się u drzwi chaty. Nie były zamknięte. Maru­sza cie­szyła się takim powa­ża­niem wśród oko­licz­nych miesz­kań­ców, że nie musiała się oba­wiać intru­zów czy zło­dziei. Bo kto o zdro­wych zmy­słach zadzie­rałby z cza­ro­dziejką? Dziew­czynce przy­szło do głowy, że mogłaby wyko­rzy­stać pobyt w cha­cie szep­tu­chy i nie tylko pod­lać rośliny, lecz także poży­czyć sobie od niej to i owo… Poznała już tro­chę zaklęć, wie­działa też, że przy­da­łoby się wzmoc­nić ich dzia­ła­nie odro­biną magicz­nych sub­stan­cji. Gospo­dyni pew­nie nawet nie zauważy braku paru pęcz­ków ziół czy kłę­buszka wełny… A zresztą odda jej po powro­cie.

Eri ostroż­nie uchy­liła skrzy­piące drew­niane odrzwia i wsu­nęła się do środka. Z lubo­ścią ode­tchnęła powie­trzem prze­peł­nio­nym moc­nym aro­ma­tem ziół i kwia­tów. Po czym zaczęła mysz­ko­wać, zaglą­da­jąc na półki i do roz­ma­itych koszy i pude­łek, w któ­rych jej nauczy­cielka prze­cho­wy­wała magiczne przed­mioty.

W pew­nej chwili, gdy szu­kała fla­szeczki z goto­wym wywa­rem z lub­czyku, dostrze­gła na półce zna­jome zie­lone puz­derko. Aż zamarła ze zdu­mie­nia: tak mocny cza­ro­dziej­ski pro­szek, a Maru­sza nie zabrała go ze sobą? Odru­chowo obej­rzała się za sie­bie, jakby szep­tu­cha czy Deczko mogli ją widzieć, i zgar­nęła pude­łeczko do kie­szeni płasz­cza. Potem szybko pod­lała rośliny, rozej­rzała się, by spraw­dzić, czy wszystko w porządku, i wyszła z chaty. Sta­nęła, patrząc na skraj Lasu i zasta­na­wia­jąc się, w którą stronę powinna pójść. Z polany w głąb pusz­czy pro­wa­dziło kilka ście­żek wydep­ta­nych przez Maru­szę, bo inni bali się zapusz­czać dalej. Gadali, że w Borach Fan­do­riań­skich mieszka roz­ma­ite licho, z któ­rym lepiej nie mieć do czy­nie­nia. Sły­sząc to, Eri zawsze się uśmie­chała pod nosem, bo Las prze­cież wcale nie był taki straszny. Ona w każ­dym razie ni­gdy się go nie bała.

Ale dokąd teraz iść? Hana kazała jej udać się na wschód, tam miało być to Wrzo­sowe Uro­czy­sko, gdzie miesz­kała Enna. Powinna posłu­chać i poszu­kać zie­larki.

Kiedy spoj­rzała na wschodni skraj polany, zauwa­żyła, że tuż obok wiel­kiego dębu, na obro­słym mchami pniaku, ktoś sie­dzi…VI. W MOCY SZEM­RINA

Eri nie przy­pusz­czała, że Borowy, w opo­wie­ściach uka­zy­wany jako groźny straż­nik lasu, może się oka­zać tak miłym i gościn­nym gospo­da­rzem.

Sie­dzieli teraz przy wiel­kim pła­skim gła­zie peł­nią­cym funk­cję stołu w jego domu, a może raczej dwo­rzysz­czu – jeśli tak można nazwać pla­cyk oko­lony przez grupę dorod­nych kasz­ta­nów, rosną­cych tak gęsto, że ich pnie sta­no­wiły jakby ściany, sple­cione zaś ze sobą korony two­rzyły rodzaj bal­da­chimu. Stół był zasta­wiony roz­ma­itymi leśnymi sma­ko­ły­kami: jago­dami, jeży­nami, poziom­kami, orze­chami, dzi­kimi jabłusz­kami (wcale nie­kwa­śnymi, jak się prze­ko­nała Eri), grzy­bami suro­jad­kami, a także jadal­nymi korze­niami nie­zna­nych im roślin. Mięsa ani chleba nie było, ponie­waż, jak wyja­śnił leśny sta­rzec, w jego kró­le­stwie nikt nie polo­wał ani nie upra­wiał zboża.

– Żyjemy tu tak, jak na początku, nim jesz­cze poja­wili się ludzie i nastała era ognia i żelaza – wyja­śnił. – Dla­tego musi­cie się poży­wić tym, co daje Las. Dla nas jest wystar­cza­jąco hojny.

Nie narze­kali na jadło­spis, bo słod­kie owoce i chru­piące korzonki sma­ko­wały im nad­zwy­czaj­nie. Jak powie­dział Borowy, pocho­dziły z jego ogrodu, który miał tę wła­ści­wość, że wszystko rosło i doj­rze­wało w nim przez cały rok, nie­za­leż­nie od tego, czy była zima, czy lato.

– Dla­tego zawsze mam czym poczę­sto­wać nie­spo­dzie­wa­nych gości – wyja­śnił. – Choć ostatni czło­wiek odwie­dził mnie wiele lat temu. Zawi­tała tu pewna zie­larka, pra­gnąca osie­dlić się w Lesie…

Eri natych­miast prze­stała zaja­dać smaczny korzo­nek i nad­sta­wiła ucha.

– Zie­larka? – zapy­tała. – Czy nazy­wała się Enna?

Borowy popa­trzył na nią uważ­nie.

– Tego nie wiem – odparł po namy­śle. – Nie wyja­wiła mi swego imie­nia. Bar­dzo była cie­kawa ziół rosną­cych na mojej łące, wypy­ty­wała o ich moc i wła­ści­wo­ści.

Dziew­czynka nie miała wąt­pli­wo­ści – to musiała być Enna. Kogóż innego inte­re­so­wa­łyby takie sprawy?

– A dokąd stąd poszła?

Wło­darz lasu odchy­lił się nieco i spo­glą­dał przez dłuż­szą chwilę to na Eri, to na Mika, który się nie odzy­wał, uda­jąc, że jest bar­dzo zajęty spo­ży­wa­niem pozio­mek, dorod­nych jak tru­skawki.

– A dokąd wy idzie­cie, jeśli można wie­dzieć? – odpo­wie­dział wresz­cie Borowy pyta­niem na pyta­nie. – Dwoje dzieci wędru­ją­cych przez groźne i budzące lęk u ludzi Bory Fan­do­riań­skie to nie­co­dzienny widok. Co was tu spro­wa­dza?

Eri poczuła bole­sne ukłu­cie w sercu. Znowu sta­nął jej przed oczyma mały bra­ci­szek. Nie mogła się powstrzy­mać i wybuch­nęła pła­czem. Szlo­cha­jąc i łyka­jąc łzy, opo­wie­działa o wszyst­kim: o pil­no­wa­niu Miszy, łasi­cach, połu­dni­cach, Wida­rze i posta­no­wie­niu, że bez chłop­czyka nie wróci do domu, i o poszu­ki­wa­niu zie­larki. Borowy słu­chał i kiwał ze zro­zu­mie­niem liścia­stą głową, a dziew­czynka powoli się uspo­ka­jała. Gdy skoń­czyła swoją histo­rię, ode­zwał się:

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki