Everless - ebook

1

Większość ludzi uważa las za przerażający, wierzy w stare klechdy o wróżkach, które zamrożą czas w ich krwi, albo o wiedźmach, które szeptem rozsypią ich lata po śniegu. Powiada się nawet, że duch samego Alchemika krąży po tych lasach, wciągając wraz z oddechem całą wieczność.

Ja mam dość rozsądku, żeby nie obawiać się podobnych bujd. W lasach kryje się prawdziwe zagrożenie – złodzieje, którzy czatują z ostrymi nożami i alchemicznym proszkiem u pasa na każdego, kto opuści bezpieczną wioskę, żeby ukraść mu czas. Nazywamy ich krwawcami. To przez nich tata nie lubi, kiedy chodzę na polowania, ale nie mamy wyboru. Na szczęście w zimie brak poszycia, w którym złodzieje mogą się ukryć, a śpiew ptaków nie zagłusza ich kroków.

Zresztą znam te lasy lepiej niż ktokolwiek inny. Zawsze je kochałam, uwielbiam splecione wysoko nad głową gałęzie drzew, które przepuszczają promienie słońca, a zatrzymują kąśliwy wiatr. Mogłabym spędzać tu całe dnie, po prostu wędrować wśród drzew połyskujących oblodzonymi pajęczynami, wśród promieni słońca ostrych jak sztylety. Do widzenia.

Mrzonki. Nigdy nie zostawiłabym ojca samego, szczególnie jeśli jest…

– Nie jest – mówię sobie.

Kłamstwo zamarza w mroźnym powietrzu, spada na ziemię jak śnieg. Kopię je noskiem buta.

Tata twierdzi, że niektóre z drzew w tym lesie mają tysiąc lat. Rosły tutaj, zanim ktokolwiek z obecnie żyjących przyszedł na świat, rosły nawet przed narodzinami Królowej, a nawet zanim Alchemik i Czarodziejka zaklęli czas w krew i metal – jeśli w ogóle były kiedyś takie czasy. Te drzewa będą stały jeszcze długo po naszym zniknięciu. Choć nie są drapieżnikami, jak wilki czy ludzie. Korzenie pod moimi stopami nie żyją przez setki lat dzięki temu, że inne rośliny usychają i szarzeją. I nie można ich wykrwawić, żeby odebrać im czas.

Gdybyśmy mogli być bardziej podobni do drzew.

Stary muszkiet taty ciąży mi na plecach, bezużyteczny. Na przestrzeni wielu mil nie napotkałam żadnej zwierzyny, a za parę godzin zrobi się ciemno i stragany na targu pogrążą się w mroku. Wkrótce będę musiała pójść do miasta i stanąć przed kredytodawcą czasu. Liczyłam, że polowanie uspokoi moje nerwy, przygotuje mnie na to, co muszę zrobić. A tymczasem jestem coraz bardziej przerażona.

Jutro w Crofton będą pobierane haracze. Rodzina Gerlingów, jak co miesiąc, napełni kufry naszą krwawicą, nazywając to opłatą za ich ochronę. Za ich ziemię. W zeszłym miesiącu nie mogliśmy zapłacić i poborca nam darował – tata wyglądał na bardzo chorego, a ja na zbyt młodą – ale nie z dobroci. W tym miesiącu zażąda podwójnej opłaty, może nawet jeszcze wyższej. Teraz, kiedy skończyłam siedemnaście lat i prawo zezwala na wykrwawianie moich lat, wiem, co muszę zrobić.

Tata będzie wściekły, jeżeli pozostanie przy zdrowych zmysłach.

Jeszcze tylko jedna próba, mówię sobie, przechodząc przez strumień płynący wśród drzew. Jego szmer zamilkł, bo woda zamarzła – ale w głębi dostrzegam błysk zieleni, brązu i złota: pstrąg, wijący się w niewidzialnym nurcie. Żywy pod lodem.

Przyklękam szybko i kolbą strzelby rozbijam taflę lodu. Czekając, aż woda się uspokoi i ponownie zobaczę błysk łusek, zanoszę bezgłośne, desperackie błagania do Czarodziejki. Krwawe pieniądze, jakie dostanę za tego pstrąga nie będą miały większego wpływu na wysokość haraczu, jaki musi zapłacić tata, ale nie chcę przyjść na targ z pustymi rękami. I nie przyjdę.

Koncentruję się, staram się uspokoić przyspieszone bicie serca.

I wtedy – czasami tak się zdarza – cały świat zdaje się zwalniać. Nie, wcale się nie zdaje. Gałęzie naprawdę przestają szeptać na wietrze. Cichnie nawet ledwo słyszalne trzaskanie śniegu wtapiającego się w ziemię, jakby świat wstrzymał oddech.

Spoglądam w dół, na lekki połysk łusek w mętnej wodzie – on również zastygł, czas się zatrzymał. Uderzam, zanim ta chwila minie, zanurzam gołą rękę w strumieniu.

Szokujące zimno obejmuje mój nadgarstek, palce mi drętwieją. Ryba pozostaje w bezruchu – osłupiała – kiedy po nią sięgam, zupełnie jakby chciała zostać złapana.

Kiedy zaciskam palce wokół jej śliskiego ciała, czas znowu zaczyna biec. Ryba miota się, jest jednym wielkim mięśniem, gwałtownie wciągam powietrze i o mało jej nie tracę. Ale nie udaje się jej odzyskać wolności, z wprawą wyciągam ją z wody i wrzucam do worka. Przez sekundę obserwuję, z lekkimi mdłościami, jak ryba miota się w środku, aż cały worek podskakuje.

Potem torba nieruchomieje.

Nie wiem, dlaczego czas niekiedy tak zwalnia, całkiem niespodziewanie. Nie mówię o tym tacie, żeby go nie niepokoić – widział kiedyś, jak z pewnego człowieka wykrwawiono dwadzieścia lat za to tylko, że głosił, iż jednym machnięciem ręki potrafi cofnąć czas o godzinę. Pokątne wiedźmy, takie jak Calla z naszej wioski, są tolerowane jako rozrywka dla zabobonnych – dopóki płacą haracz. Kiedyś chodziłam słuchać opowieści Calli o zakłóceniach czasu, o zwalnianiu jego biegu, co powoduje czasem nawet pękanie albo trzęsienie ziemi, ale tata zabronił mi chodzić do niej w obawie, że to mogłoby zwrócić na nas uwagę. Nadal pamiętam zapach jej perfum – korzenny, doprawiony krwią starożytnych rytuałów. Ale jeśli tata mnie czegoś nauczył, to tego, że dopóki nie podnosimy głowy, jesteśmy bezpieczni.

Chowam dłonie pod pachami, żeby je rozgrzać, ponownie przechodzę na drugą stronę strumienia i wytężam wzrok. Ale nie pojawia się już żadna ryba, a słońce wsuwa swoje promieniste ramiona pomiędzy drzewa.

Niepokój ściska mi żołądek.

Nie mogę już dłużej odwlekać wyprawy na targowisko.

Od lat wiedziałam, że w końcu do tego dojdzie, ale i tak klnę pod nosem. Zawracam w stronę miasteczka i zarzucam ociekającą wodą sakwę na ramię. Zaszłam dalej niż zwykle i teraz tego żałuję, bo moje zniszczone buty przemokły na śniegu, a drzewa pochłaniają resztki ciepła dnia.

W końcu las się przerzedza i w polu widzenia pojawia się bita droga prowadząca do miasta, którą koła setek wozów zmieniły w zamarzniętą breję. Brnę poboczem i zbieram siły na to, co mnie czeka. Prześladują mnie myśli o ostrzu noża kredytodawcy czasu i fiolkach czekających na napełnienie krwią, która potem zostanie przekształcona w żelazo. I o fali wyczerpania, które, jak słyszałam, następuje po wysączeniu czasu z żył.

Ale znacznie gorsza jest perspektywa wysłuchiwania, jak za cienką ścianą naszej chaty tata wierci się i przewraca z boku na bok na sienniku. Czarodziejka wie, jak bardzo on potrzebuje wypoczynku. Przez ostatni miesiąc niknął w oczach, jak zimowy księżyc.

Mogłabym przysiąc, że jego oczy szarzeją – a to znak, że czas człowieka dobiega końca.

To tłumaczy, dlaczego dziś rano zapomniał o moich urodzinach, choć wolałabym jakiekolwiek inne, nie tak proste wyjaśnienie.

Tata nigdy dotąd nie zapomniał o moich urodzinach, ani razu. Gdyby tylko przyznał, że sprzedawał czas, choć błagałam go, żeby tego nie robił, choć prosiłam, aby mi pozwolił oddać mu kilka lat. Gdyby tylko Czarownica i Alchemik istnieli naprawdę, gdybym mogła ich uwięzić i zażądać, aby znaleźli sposób na przedłużenie mu życia.

A jeśli – nie mogę pogodzić się z tą myślą – a jeśli został mu już tylko miesiąc albo dzień?

Przychodzi mi na myśl stara żebraczka z Crofton, która wykrwawiła ostatni tydzień życia za miskę zupy, kuśtykała od drzwi do drzwi, pozdrawiała każdego z mieszkańców miasteczka i błagała o jedno czy dwudniową monetę, albo choćby o kromkę chleba. Najpierw zapomniała imiona ludzi – potem zatarła się w jej pamięci topografia wioski, więc snuła się po polach, podnosiła rękę i pukała w powietrze.

Znaleźliśmy ją z tatą w pszenicy, zimną jak lód. Jej czas upłynął. A zaczęło się od zapominania.

Na myśl o niej zaczynam biec. Popędza mnie własna krew, która domaga się, żebym zamieniła ją na pieniądze.

***

Crofton zapowiada swoją obecność najpierw dwoma cienkimi smużkami dymu, potem zza pagórka wyłania się patchwork dachów. Wąska ścieżka prowadząca do naszej chaty odchodzi na wschód od głównej drogi, sporo przed granicami miasteczka. Ale mijam ją i idę dalej, w stronę hałaśliwego, zadymionego targowiska.

W obrębie niskiego, kamiennego muru, który z grubsza wyznacza granice Crofton, domy cisną się do siebie, stłoczone jak ludzie w zbitym tłumie. Zupełnie jakby ta bliskość mogła odegnać chłód, odepchnąć lasy, albo spowolnić upływ czasu. Przechodnie mijają mnie w pośpiechu, okutani wieloma warstwami odzieży, z głowami pochylonymi na wietrze.

Targowisko to po prostu długi odcinek zabłoconego bruku u zbiegu trzech dróg. Dziś po południu bardzo tu tłoczno i hałaśliwie: haracz muszą płacić wszyscy, więc pełno sprzedających. Mężczyźni w prostych, farmerskich ubraniach i kobiety z dziećmi w chustach na plecach targują się o bele materiału, bochenki chleba i bydlęce kości pełne szpiku, ignorując garstkę żebraków, którzy wędrują od straganu do straganu, powtarzając jak refren – Godzinkę? Godzinkę? – ale ich błagania giną w ogólnym gwarze. Powietrze jest ciężkie od dymu z ognisk, na których warzą się tłuste potrawy.

Przed kantorem Edwina Duade, lichwiarza czasu, wije się długa kolejka; tata i ja nie jesteśmy jedynymi, którzy ciułają każdy miesiąc, żeby związać koniec z końcem. Ten widok powoduje u mnie zawsze ból brzucha – tuziny osób zgrupowanych pod ścianami i czekających, by czas wysączony z ich krwi przemienił się w krwawe monety. Wiem, że powinnam do nich dołączyć, ale jakoś nie mogę się zmusić, by stanąć w kolejce. Jeśli tata się dowie…

Może lepiej najpierw coś zjem, wzmocnię się trochę, zanim sprzedam swój czas. No i przehandluję również swoją dzisiejszą zdobycz, choć jest dość mizerna.

Ruszam do kramu rzeźnika, za ladą stoi moja przyjaciółka Amma i podaje paski suszonego mięsa gromadce uczennic w czystych fartuszkach. Czuję ukłucie nostalgii połączonej z zazdrością. Mogłam być jedną z tych dziewczynek. I byłam, kiedyś. Po wygnaniu z Everless, posiadłości Gerlingów –na samą myśl o tym czuję przypływ gniewu, który znam równie dobrze jak bicie własnego serca – tata wydawał wszystkie zaoszczędzone pieniądze na książki i papier dla mnie, żebym mogła chodzić do szkoły. Ale kiedy jego wzrok się pogorszył, stracił pracę i skończyły się pieniądze na książki i papier. Tata nauczył mnie wszystkiego, co umie, ale to nie to samo co szkoła.

Odpycham te myśli od siebie i macham ręką do Ammy, kiedy udaje mi się pochwycić jej spojrzenie. Uśmiecha się do mnie, marszcząc przy tym bliznę przecinającą jeden z jej policzków. To pamiątka po najeździe krwawców na wioskę, w której przyszła na świat, po ataku, który pozbawił życia jej ojca, a matce pozostawił tylko odrobinę krwi, zaledwie na kilka dni. Czepiała się życia, dopóki nie dowiozła córek do Crofton, potem jej czas się wyczerpał i zostawiła malutką Alię pod opieką Ammy.

Dla Ammy – i prawdopodobnie dla wielu z tych uczennic, pomiędzy którymi się teraz przeciskam – moja nienawiść do Gerlingów mogłaby być niezrozumiała. Gerlingowie strzegą swoich miast przed krwawcami i rozbójnikami w rodzaju tych, którzy zabili rodziców Ammy, nadzorują również handel. W zamian za ochronę oczekują lojalności – no i, oczywiście, krwawych pieniędzy co miesiąc. Granice Sempery są pilnie strzeżone, żeby nie dopuścić do ucieczki kogoś, kto zna tajemnicę krwawego metalu, dlatego tata i ja pozostajemy na ziemiach Gerlingów, choć przed wielu laty wygnano nas z Everless za spalenie kuźni.

Pamiętam Everless – korytarze pokryte gobelinami, drzwi z lśniącego brązu, mieszkańców paradujących w złocie, srebrze i klejnotach. Żaden z Gerlingów nie ganiałby nikogo po lasach, żeby poderżnąć mu gardło, ale i tak są złodziejami.

– Słyszałam, że wyznaczyli już datę, na pierwszy dzień wiosny – wyrzuca z siebie jedna z uczennic.

– Nie, wcześniej – twierdzi druga z naciskiem. – On jest taki zakochany, że nie mógłby czekać ze ślubem do wiosny.

Słucham tego jednym uchem, wiem, że gadają o czymś, co jest w ostatnich dniach na ustach wszystkich – o ślubie Roana, który połączy dwa najpotężniejsze rody w Semperze.

O ślubie lorda Gerlinga, poprawiam się w myślach. To nie jest już tamten chudy jak patyk, szczerbaty chłopiec, którego znałam, który bawił się z dziećmi służby w chowanego. Po ślubie z Iną Gold, podopieczną Królowej, stanie się niejako synem Jej Królewskiej Mości. Królestwo Sempery jest podzielone pomiędzy pięć rodów, ale Gerlingowie kontrolują jedną trzecią terytorium państwa. Dzięki ślubowi Roana staną się jeszcze potężniejsi. Amma patrzy na mnie i przewraca oczami.

– No, już – mówi i odprawia uczennice. – Dość tego gadania.

Dziewczęta czmychają, wirują jaskrawe kolory, rozpromienione twarze. Amma, w odróżnieniu od nich, wygląda na zmordowaną, ma włosy mocno ściągnięte w koński ogon i ciemne kręgi pod oczami. Wiem, że musi być na nogach od świtu, zajęta wieszaniem i krojeniem mięsa. Wyciągam nędznego pstrąga i kładę go na wadze.

– Długi dzień? – Jej ręce już są w ruchu, już zawijają rybę w papier.

– Na wiosnę będzie lepiej. – Uśmiecham się z wysiłkiem. Amma jest najlepszą przyjaciółką na świecie, ale nawet ona nie zdaje sobie sprawy, jak źle się wiedzie mnie i tacie. Gdyby wiedziała, że będę wykrwawiona, litowałaby się nade mną – albo, co gorsza, zaproponowałaby pomoc. Nie chcę tego. Amma ma dość własnych kłopotów.

Daje mi za rybę zaplamioną krwią monetę godzinową, a w prezencie dorzuca pasek suszonego mięsa. Kiedy je przyjmuję, nie cofa ręki.

– Miałam nadzieję, że dzisiaj przyjdziesz – mówi, zniżając głos. – Muszę ci coś powiedzieć.

Jej palce są lodowate, a ton aż nazbyt poważny.

– Co? – pytam, siląc się na lekki ton. – Czy Jacob poprosił cię wreszcie, żebyś z nim uciekła? – Jacob to miejscowy chłopak, którego oczywista słabość do Ammy stanowi od lat temat naszych żartów.

Amma potrząsa głową i nie uśmiecha się.

– Opuszczam wioskę – mówi, nadal trzymając mnie mocno za rękę. – Będę pracowała w Everless. Zatrudniają więcej służby do pomocy w przygotowaniach do wesela. – Uśmiecha się niepewnie.

Z mojej twarzy znika uśmiech, w piersi czuję rozchodzący się chłód.

– Everless – powtarzam za nią tępo.

– Jules, słyszałam, że płacą rok za miesiąc pracy. – Jej oczy błyszczą. – Cały rok! Wyobrażasz sobie?

Rok, który nam ukradli, myślę.

– Ale… – Gardło mi się ściska. Przez większość czasu udaje mi się trzymać wspomnienia z Everless, z dzieciństwa, na wodzy. Ale twarz Ammy, tak pełna nadziei, wyzwala je i zalewają mnie jak fala przypływu – labirynty korytarzy, rozległe trawniki, uśmiech Roana. A potem to wszystko pochłaniają płomienie. W ustach czuję smak goryczy.

– Nie słyszałaś plotek? – pytam. Uśmiech Ammy blednie, więc milknę, nie chcę mącić jej szczęścia. Ale nie mogę już cofnąć wypowiedzianych słów, więc brnę dalej. – Że zatrudniają wyłącznie dziewczęta. Ładne kobiety. Stary lord Gerling zabawia się ze służącymi pod nosem żony.

– To ryzyko, które muszę podjąć – odpowiada cicho. Jej ręce opadają, wypuszcza moją dłoń. – Alia też jedzie, i Karina również. Jej mąż jest hazardzistą i przegrał ich czas. – Widzę gniew w oczach Ammy, bo Karina jest dla niej jak matka i Amma wpada we wściekłość na widok jej cierpienia. – Nikt nie ma pracy. Everless to dla mnie jedyna szansa, Jules.

Chcę dalej polemizować, przekonywać ją, że los dziewczyny w Everless jest niewdzięczny i poniżający, że wszystkie stają się wyłącznie bezimiennymi pracownicami, ale nie mogę. Amma ma rację – ci, którzy służą Gerlingom, są dobrze wynagradzani, przynajmniej jak na standardy Crofton, choć krwawe pieniądze, jakie otrzymują, są odbierane – kradzione – ludziom takim jak Amma, ja i tata.

Ale ja wiem, co znaczy głód, a Amma nie podziela mojej nienawiści do Gerlingów, nie zna ich okrucieństwa tak dobrze jak ja. Więc uśmiecham się do Ammy, najlepiej jak potrafię.

– Na pewno będzie wspaniale. – Mam nadzieję, że nie usłyszała w moim głosie powątpiewania.

– Pomyśl tylko, zobaczę na własne oczy Królową! – wykrzykuje Amma. Tata w sekrecie pogardza Królową, ale większość rodzin ma do niej niemal nabożny stosunek. Właściwie mogłaby być boginią: żyje od czasów Czarodziejki. Kiedy krwawe żelazo rozpanoszyło się w żyłach wszystkich ludzi, nadciągnęli najeźdźcy z innych królestw. Królowa, stojąca wówczas na czele semperańskiej armii, rozgromiła ich i od tamtej pory rządzi.

– I zobaczę Inę Gold – kontynuuje Amma. – Pewnie jest bardzo piękna.

– Musi być piękna, jeśli wychodzi za lorda Gerlinga – odpowiadam lekko. Ale ściska mnie w brzuchu na myśl o lady Gold. Wszyscy znają jej historię: jest sierotą, jak wiele innych, została porzucona jako niemowlę na kamienistej plaży koło pałacu na wybrzeżu Sempery, w ofierze dla Królowej. W obliczu wielu zamachów na swoje życie, szczególnie w początkowym okresie, Królowa postanowiła nie mieć własnych dzieci ani współmałżonka; obiecała natomiast wybrać dziecko, które wychowa na księżniczkę bądź księcia – i jeśli okaże się tego godne, przekazać mu koronę, gdy będzie gotowa zrezygnować z tronu. Możliwe, że rodzice Iny byli jeszcze bardziej zdesperowani niż wieśniacy z Crofton. Dziewczynka wpadła w oko jednej z dam dworu Królowej i władczyni wybrała Inę Gold na swoją córkę – a dwa lata temu oficjalnie wyznaczyła ją na swą następczynię.

Obecnie Ina ma siedemnaście lat. Jest w tym samym wieku co Amma i ja – ale odziedziczy tron, królewski bank czasu i będzie żyła setki lat. A jej życie będzie upływało na festynach, balach i rzeczach, których ja nie potrafię sobie nawet wyobrazić, i nie będzie sobie zawracała głowy mną, ani wszystkimi innymi, pędzącymi swoje małe, nędzne życie poza murami pałacu.

Wmawiam sobie, że to właśnie jest przyczyną zazdrości, która stoi mi kością w gardle, a nie jej małżeństwo z Roanem.

– Ty też mogłabyś pojechać, Jules – mówi cicho Amma. – Nie byłoby źle, gdybyśmy trafiły tam razem i mogły się nawzajem wspierać.

Przez sekundę wyobrażam to sobie – wąskie korytarze dla służby i rozległe trawniki, wspaniałe marmurowe klatki schodowe.

Ale to niemożliwe. Tata nigdy się nie zgodzi. Zostaliśmy zmuszeni do ucieczki z Everless, ucieczki od Gerlingów. To przez nich głodujemy.

Przez Liama.

– Nie mogę zostawić taty – odpowiadam. – Przecież wiesz.

– To do zobaczenia po moim powrocie – wzdycha Amma. – Chciałabym zaoszczędzić tyle czasu, żeby móc wrócić do szkoły.

– Dlaczego tak się ograniczasz? – szydzę. – Może zakocha się w tobie jakiś szlachcic i porwie cię do swojego zamku.

– Ale co by wtedy zrobił Jacob? – Amma puszcza do mnie oko, a ja śmieję się z przymusem. Bo uświadamiam sobie, jak bardzo będę samotna przez długie miesiące jej nieobecności. Nagle ogarnia mnie obawa, że już nigdy nie zobaczę przyjaciółki, więc biorę ją w objęcia. Pomimo wielogodzinnej pracy przy oddzielaniu kości i chrząstek, włosy Ammy nadal pachną polnymi kwiatami.

– Wrócę, zanim się obejrzysz – zapewnia. – I będę miała co opowiadać.

– W to nie wątpię – mówię. Ale nie dodaję: mam tylko nadzieję, że to będą szczęśliwe opowieści.

***

Zwlekam z odejściem od Ammy, jak długo się da, ale słońce nie przestaje się zniżać. Więc w końcu, pełna przerażenia, wlokę się do lichwiarza czasu. Kluczę między straganami, żeby znaleźć koniec długiej kolejki, prowadzącej pod drzwi Duade’a z wypalonym symbolem klepsydry. Za nimi będzie błysk ostrza i proszek, który zmienia krew i czas w żelazo.

Nie podnoszę oczu znad ziemi, żeby nie widzieć ludzi wychodzących z kantoru, pobladłych, bez tchu i trochę bliższych śmierci. Próbuję sobie powtarzać, że niektórzy z nich już nigdy więcej nie odwiedzą lichwiarza czasu – że w następnym tygodniu, po znalezieniu pracy, pójdą do domu, wrzucą krwawe monety do herbaty i wypiją je. Ale coś takiego nie zdarza się tutaj, w Crofton; przynajmniej ja nigdy tego nie widziałam. My tylko zawsze się wykrwawiamy, tylko zawsze sprzedajemy nasz czas.

Po kilku minutach moją uwagę przyciąga jakieś zamieszanie, więc podnoszę wzrok. Ze sklepu wychodzi trzech mężczyzn – dwóch poborców, ludzi z Everless, z herbem rodziny panującej na piersiach i krótkimi mieczami wiszącymi u pasa; pomiędzy nimi lichwiarz czasu, Duade, trzymany przez nich pod ręce.

– Puśćcie mnie! – krzyczy Duade. – Nie zrobiłem nic złego!Tłum wydaje zduszony pomruk, czuję, jak panika ogarnia nas wszystkich. Z pewnością w kantorze Duade’a dochodziło do wielu nielegalnych zdarzeń, ale policja Gerlingów zawsze przymykała na to oko, wystarczyło znaczące mrugnięcie, skinienie głową i miesięczna moneta przechodziła z ręki do ręki. Lichwiarz czasu może i jest typem obleśnym i pazernym, ale od czasu do czasu wszyscy go potrzebujemy.

Dzisiaj ja go potrzebuję.

W czasie bezowocnej szarpaniny Duade’a z funkcjonariuszami, na placu rozlega się niespodziewanie stukot końskich kopyt uderzających o bruk. Wszyscy milkną, Duade nieruchomieje w uścisku poborców, gdy zza rogu wyłania się młody mężczyzna na białym koniu, w kapturze naciągniętym na głowę dla ochrony przed zimnem.

Roan. Serce mi mocniej zabiło, pomimo wszystko. W ostatnich miesiącach, po dojściu do pełnoletności, Roan Gerling zaczął odwiedzać wioski należące do jego rodziny. Kiedy pojawił się po raz pierwszy, ledwo go poznałam, taki się stał smukły i piekielnie przystojny. Od tej pory, ilekroć idę na targ, mam skrytą nadzieję, że go zobaczę, choć wiem, że on mnie nie zauważy. Chciałabym go nienawidzić za te piękne ubrania, za to rozglądanie się dookoła z lekkim, łaskawym uśmiechem, przypominającym nam, że to on jest właścicielem każdego drzewka, domu i kamienia w bruku. Ale wspomnienia związane z Roanem wrosły mi zbyt głęboko w serce, bym mogła go nienawidzić, choćbym najbardziej się starała. Poza tym poborcy stają się w jego obecności bardziej pobłażliwi. Cokolwiek się dzieje z Duadem, Roan położy temu kres.

Ale kiedy wracam spojrzeniem do stojących przed kantorem mężczyzn, na twarzy uwięzionego między dwoma poborcami Duade’a maluje się wyraz, który w żadnym wypadku nie jest ulgą. To czyste przerażenie.

Odwracam się, zdezorientowana, w momencie, gdy chłopak zrzuca z głowy kaptur. Ma proste, szerokie ramiona, złocistą skórę i ciemne włosy. Ale jest samą surowością: groźnie ściągnięte brwi; ostry nos; wysokie, arystokratyczne czoło.

Powietrze ucieka mi z płuc.

To nie Roan. To Liam. Liam, starszy brat Roana, który, jak sądziłam, jest w bezpiecznym oddaleniu, studiuje historię w jakiejś obrośniętej bluszczem akademii nad oceanem. Liam, który od dziesięciu lat nawiedza moje senne koszmary. Tak często śniła mi się nasza ucieczka, że nie potrafię już oddzielić koszmarów od wspomnień; jedno tata postarał się wbić mi do głowy: Liam Gerling nie jest naszym przyjacielem.

Liam próbował zabić Roana, kiedy byliśmy dziećmi. Bawiliśmy się wszyscy troje w kuźni i Liam wepchnął brata do ognia. Gdybym nie wyciągnęła Roana, zanim objęły go płomienie, spłonąłby żywcem. W nagrodę musieliśmy uciekać z jedynego domu, jaki znałam, ponieważ tata obawiał się tego, co mógłby mi zrobić Liam, gdybyśmy zostali w Everless. Jako jedyna wiedziałam co zrobił.

Potem, kiedy miałem dwanaście lat, Liam odnalazł mnie i tatę w chatce pod Rodshire. Tata wygonił Liama, ale ich bijatyka obudziła mnie w środku nocy, a kiedy wyszłam z sypialni, tata złapał mnie za rękę i uciekliśmy po raz drugi.

Stoję teraz jak sparaliżowana, w poczuciu, że urzeczywistniły się moje najgorsze obawy – po tych wszystkich latach Liam znalazł mnie i mojego ojca, znowu.

Wiem, że powinnam się odwrócić, ale nie mogę oderwać od niego oczu, nie mogę przestać widzieć go takim, jakim był dziesięć lat temu, kiedy spoglądał na mnie z nienawiścią przez ścianę dymu, w dniu, w którym uciekliśmy z Everless na zawsze.

I słyszę w uszach głos taty: Jeżeli zobaczysz kiedyś Liama Gerlinga, uciekaj.2

Nawet w wieku dziesięciu lat Liam był zimny i wyniosły. W niespełna rok po opuszczeniu przez nas posiadłości został wysłany do szkoły z internatem, ale pogłoski o nim nie przestawały krążyć po wszystkich ziemiach należących do jego rodziny. Służący z Everless, przysyłani z różnymi sprawami do Crofton, opowiadali, że spokój Liama potrafi w mgnieniu oka zmienić się we wściekłość, że rodzice obawiali się go i dlatego odesłali go z domu. Ale to nie wściekłość sprawiła, że wepchnął brata do paleniska w kuźni, a potem wytropił nas w Rodshire. Powodowało nim okrucieństwo. Nie mogę sobie wyobrazić, do jakich rozmiarów urosło w nim zło na przestrzeni lat.

Cofam się do najbliższej bramy i zachodzę w głowę, jak mogłam go wziąć za Roana. Chłopcy są tego samego wzrostu i tej samej mocnej budowy, obaj mają czarne, kręcone włosy – ale loki Roana są niesforne i rozwichrzone, natomiast Liama ulizane, zaczesane do tyłu. Ma wąskie, zaciśnięte usta, bez śladu humoru, a oczy zmrużone i nieprzeniknione. Wznosząc się na koniu ponad tłumem, przypomina posąg, siedzi w siodle sztywno wyprostowany – dumny, nieubłagany, ponadczasowy. Przesuwa wzrokiem po nas, małych ludziach, czekających na spotkanie z Duadem.

Sięgam do kaptura, żeby ukryć twarz, ale za późno – jego spojrzenie już spoczęło na mnie. Czy wyobraziłam sobie tylko, że zatrzymało się przez chwilę, że jego oczy przyglądają się badawczo mojej twarzy? Trwoga dławi mnie w gardle, trzęsącymi się rękami naciągam kaptur na włosy. Chcę odwrócić się i uciec z tej kolejki, ale stałabym się przez to jeszcze bardziej podejrzana.

Na szczęście miejski plebs najwyraźniej nie wzbudza zainteresowania Liama. Przesuwa spojrzenie ze mnie na swoich strażników, którzy trzymają między sobą Duade’a.

Stary lichwiarz czasu robi wrażenie śmiertelnie przerażonego. Roan odwołałby swoich ludzi, ale Liam jest pozbawiony jego dobroci.

– Proszę… – Cisza wokół panuje taka, że z miejsca, w którym stoją, słyszę błagania Duade’a. – To była pomyłka, milordzie, przysięgam, nic więcej.

– Złamałeś prawo. Wykrwawiłeś czas z dziecka. – Głos Liama jest głębszy, ale równie zimny jak w dzieciństwie. – Zaprzeczysz?

Po twarzach otaczających mnie ludzi przemyka cień dawnego bólu i już wiem, że w tej kolejce stoją rodzice. Dziecięcy czas jest nieprzewidywalny, trudno go zmierzyć, łatwo pobrać za dużo i przez przypadek zabić dawcę. Ale wiele osób nie ma wyboru i wyobrażam sobie, że patrzenie, jak dziecko się wykrwawia, to najsroższa kara, gorsza od wszystkiego, co Gerlingowie mogliby sobie wymarzyć.

– Skąd mogłem wiedzieć, że ona była jeszcze dzieckiem? – Duade spogląda na Liama dzikim wzrokiem, z ust płynie mu nieprzerwany potok bezużytecznych wykrętów. – Wierzę w to, co mi się mówi, milordzie, jestem tylko sługą…

Głos Liama przecina powietrze, zimny i ostry jak nóż.

– Zabrać go do Everless. Wykrwawić rok.

Duade’a zatyka na chwilę.

– Rok? – Przez chwilę robi wrażenie kompletnie osłupiałego. Potem na jego twarzy pojawia się panika. – Lordzie Gerling, błagam…

Poborcy wloką Duade’a do czekającego wozu. Liam robi taki ruch nogą, jakby zamierzał zsiąść z konia, a mnie mdłości podchodzą do gardła. Obawiam się, że zaraz zemdleję. W tym momencie coś odwraca uwagę Liama, a ja opuszczam głowę i uciekam z kolejki w stronę zaułka, prowadzącego skrótem do domu.

Na końcu targowiska oglądam się za siebie. I natychmiast tego żałuję. Ludzie odpływają już spod kramu lichwiarza czasu, ale Liam jest tam nadal i patrzy prosto na mnie. Moje serce gubi rytm, na chwilę, która zdaje się ciągnąć w nieskończoność, zamieram, sparaliżowana jego przenikliwym spojrzeniem. Jeśli mnie rozpozna…

Uciekaj. Głos ojca.

Ale Liam już trąca piętami boki konia i zawraca na główną drogę, jakby nie mógł się doczekać, by zostawić za sobą tak godne pogardy miejsce jakim jest nasze miasteczko. Biorę oddech, który nawet w moich własnych uszach brzmi urywanie, odwracam się również i śpieszę do domu.

Gdy wybiegam z miasta na nasze nieurodzajne pole pszenicy, panika, spowijająca jak obłok mój mózg, rozwiewa się nieco, pozostaje tylko głębokie, nieodparte przerażenie, które ściska mój żołądek od czasu, gdy poczułam na sobie spojrzenie Liama. Od tamtego wieczora, w którym zostaliśmy wypędzeni z Everless, miewam koszmarne sny – wypełnione dymem ogniste horrory o ścigającym mnie zabójcy bez twarzy. Obrazy pełne ognia, grozy i kwaśnego zapachu topionego metalu i płonącej słomy, który znowu czuję w nozdrzach, kiedy przypominam sobie oczy Liama.

Nie widział mnie od dziesięciu lat, powtarzam sobie raz za razem. Tata i ja byliśmy tylko służącymi, a ja miałam wtedy siedem lat, koślawe kolana i czapeczkę służącej na głowie. Tatę mógłby rozpoznać, ale mnie raczej nie.

Dopiero na widok naszej chaty i strużki dymu unoszącej się z komina przypominam sobie, że miałam przynieść do domu obiad. Cóż, dzisiaj będzie nam musiał wystarczyć pasek suszonej sarniny, który dostałam w prezencie od Ammy. Mam nadzieję, że dla taty godzinowa moneta, jaką dostałam za pstrąga, będzie warta pustego brzucha.

Słońce schodzi coraz niżej. Spoglądam na zachód, w stronę horyzontu, gdzie niebo ma kolor szary i złocisto-czerwony. Mija kolejny dzień.

Na tylnych drzwiach naszego domu wisi przywiędły wieniec z choiny, a w oknie lisi ornament, który skleciłam z gwoździ i drutu, kiedy byłam mała. Moja matka najwidoczniej wierzyła w tego typu talizmany. Tata mówi, że mogła całymi godzinami wiązać nitką gałęzie albo polerować starożytną, drewnianą statuetkę Czarodziejki – uroczą figurkę z zegarem w jednej, a nożem w drugiej ręce – która stoi na parapecie i ma nam zapewnić ochronę oraz długowieczność. Podobna rzeźba, tylko znacznie większa i nie tak piękna, stoi pod zachodnim murem Crofton, a ludzie pobożni – albo zdesperowani – zanoszą do niej modły o błogosławieństwo. Wiem, choć tata nigdy o tym nie mówi, że zachował te przedmioty ze względu na pamięć mamy. Nie wierzy w nie, podobnie jak ja. Jeżeli Czarodziejka istnieje naprawdę, to nie wysłuchuje naszych próśb.

Po wejściu do domu zatrzymuję się na moment w ciemnej kuchni, czekam, aż moje oczy przyzwyczają się do ciemności, ale nade wszystko obawiam się stanąć przed ojcem z pustymi rękami. Nie dlatego, że tata będzie miał do mnie pretensję – bo nigdy nie ma – ale jestem boleśnie świadoma jego wychudzenia i drżących rąk. Co mógł zapomnieć, kiedy mnie nie było –moje imię? Moją twarz? W panice wywołanej pojawieniem się Liama Gerlinga i zamieszaniem, jakie spowodował, kompletnie zapomniałam o haraczu. A teraz, po zabraniu Duade’a do Everless, gdzie kredytodawca czasu Gerlingów go wykrwawi, jaką mam szansę na sprzedanie mu cząstki siebie przed przybyciem poborców?

Zamieram, kiedy z sąsiedniego pokoju dobiega nieznany mi głos. Trzaskanie ognia tłumi słowa, ale to niewątpliwie męski głos. Znowu ogarnia mnie przerażenie. Czyżby Liam jednak mnie rozpoznał? Czy przysłał kogoś po mnie?

Podchodzę do progu i rozsuwam kotarę. I staję jak wryta.

Dopiero po chwili dociera do mnie sens sceny rozgrywającej się przed moimi oczami. Poborca haraczu, człowiek z Crofton, który co miesiąc nawiedza dom po domu jak jakaś zaraza, siedzi naprzeciw mojego ojca przy kominku. Pojawił się wcześnie, wcześniej niż zwykle. Pomiędzy nimi na stole z surowego drewna leży szereg przedmiotów: niewielka miska z brązu, szklana fiolka, srebrny nóż. Takie same narzędzia walają się na ladzie w przeszklonej witrynie kramu lichwiarza czasu. Narzędzia do pozyskiwania czasu.

Tata podnosi na mnie wzrok. Jego zamglone oczy rozszerzają się.

– Jules – mówi, z trudem podnosząc się zza stołu. – Nie spodziewałem się ciebie przez zapadnięciem zmroku.

Serce mi się ściska; zmrok już zapadł.

– Co się tutaj dzieje? – pytam głosem zmienionym przez łzy, choć przecież wiem. Poborca zerka w moją stronę, wydaje się zdecydowanie zbyt wielki w chacie tak małej jak nasza.

Ojciec opada z powrotem na krzesło.

– Płacę nasz haracz – odpowiada spokojnie. – Może wyjdziesz na dwór nacieszyć się ładną pogodą?

– A więc cztery miesiące – wcina się poborca, zanim zdążę odpowiedzieć. Jego głos jest rzeczowy, nawet lekko znudzony. – Opłata za ten miesiąc i poprzedni.

– Cztery miesiące? – Robię krok w stronę stołu i podnoszę głos. – Nie możesz, tato.

Człowiek Gerlingów rzuca mi przelotne spojrzenie i wzrusza ramionami.

– To kara za spóźnienie. – Jeszcze raz przesuwa po mnie spojrzeniem i odwraca się do swoich narzędzi. – Czas jest do spalenia, dziewczyno.

To znane powiedzonko w miasteczku – po co chomikować czas, skoro każdy dzień jest monotonnie brutalny, taki sam jak poprzedni i ten, który przyjdzie potem? Ale kiedy słyszę to od człowieka, który nigdy nie zaznał głodu czy zimna, ręce same zaciskają mi się w pięści. Wyciągam jednak z kieszeni monetę godzinową i podaję mu.

– Weź to, a ja…

Poborca kwituje mój gest krótkim, pozbawionym humoru śmiechem.

– Zatrzymaj swoją godzinkę, dziewczyno – mówi. – I nie bądź taka wściekła. Kiedy wyczerpie się czas twojego ojca, ty odziedziczysz te długi. Nie cierpię być z kimś w złych stosunkach.

Przekleństwo, które już cisnęło mi się na usta, zamiera w gardle. Kiedy wyczerpie się czas twojego ojca. Jakby spodziewał się, że to nastąpi wkrótce. Czy zmierzył krew mojego ojca?

Tata odwraca wzrok i zaciska zęby tak mocno, że aż chodzi mu szczęka, a kiedy tamten sięga po nóż, tata łapie go pierwszy.

Rysuje równą linię na nadgarstku z takim spokojem, jakby kreślił ją węglem na papierze, a nie nożem na skórze. Zbiera się krew.

– Cztery miesiące, tak – powtarza jak echo i przykłada szklaną fiolkę do nadgarstka, żaby złapać strumyczek krwi. – Mam jeszcze duży zapas.

Ale to chyba nie jest tylko moje wyobrażenie, że jego twarz z każdą sekundą staje się coraz bledsza, a wyżłobione w niej zmarszczki coraz głębsze; albo że osuwa się trochę na krześle, kiedy napełniona jego krwią fiolka zostaje zakorkowana i znika w sakiewce człowieka Gerlingów. Łapię nadgarstek taty, zanim zdąży sięgnąć po następną fiolkę.

– Nie. – Drugą ręką odsuwam nóż, żeby znalazł się poza jego zasięgiem. – Cztery miesiące życia za dwumiesięczne należności? Musi być jakiś inny sposób.

– Jules.

Ignoruję lekką wymówkę w głosie taty i zwracam się do poborcy. Wygląda na znudzonego, co rozwściecza mnie niemal tak samo jak fakt, że zabiera czas mojego ojca. Ale przełykam gniew i staram się, żeby mój głos brzmiał słodko jak miód, udaje mi się nawet przywołać na twarz odpowiedni uśmiech.

– Proszę pozwolić, żebym to ja sprzedała swój czas, sir. Może pan dostać pięć miesięcy.

W oczach mężczyzny pojawia się błysk zainteresowania, mogę sobie wyobrazić, co myśli – przekaże należny haracz Gerlingom, a dodatkowy miesiąc zostawi sobie. Ale w tym momencie wcina się mój ojciec.

– Ona ma szesnaście lat.

– Siedemnaście – prostuję i z przykrością widzę, jak wskutek moich słów stropiony ojciec marszczy czoło. – Dzisiaj jest jedenasty dzień miesiąca, tato. Mam siedemnaście lat.

Poborca przenosi spojrzenie ze mnie na ojca, niepewny, któremu z nas wierzyć, a potem wydaje pomruk i potrząsa głową.

– Nie. Nie ściągnę na siebie gniewu Czarodziejki za wykrwawienie dziecka.

Czarodziejki, czy Liama Gerlinga?

– Proszę. – W półobrocie zwracam się do taty, kierując swoje słowa do obu mężczyzn. – Ja jeszcze nigdy nie dawałam czasu. Mogę go potem odpracować.

– Łatwo powiedzieć, że go odpracujesz – mówi tata z uporem. – Trudniej to zrobić. Poborco, proszę o następną fiolkę.

– Będę pracować w Everless. – Te słowa padły z moich ust, zanim jeszcze myśl w pełni ukształtowała się w mojej głowie. Ojciec gwałtownie odwraca się w moją stronę i patrzy na mnie ostrzegawczo.

– I? – Poborca nawet nie drgnął.

– I… – Mrugam, próbując przypomnieć sobie, co mówiła Amma na targowisku. – Płacą rok za miesiąc pracy. Jeśli dzisiaj daruje nam pan część należności, to spłacę dług podwójnie. I zapłacę za następne dwa miesiące z góry – dodaję, starając się usunąć z głosu nutkę desperacji.

Łapówka. Wzbudziłam jego zainteresowanie. Mierzy mnie wzrokiem od stóp do głów, szacuje mnie w sposób, który sprawia, że cierpnie mi skóra, ale z podniesioną głową znoszę jego wzrok przesuwający się po moim ciele. Wiem, jak Gerlingowie cenią sobie młodość i urodę. Nie jestem Iną Gold, ale przynajmniej odziedziczyłam po matce długie nogi i lśniące włosy. W innym stroju mogłabym spokojnie uchodzić za dziewczynę z Everless.

– Jules! – Ojciec z wysiłkiem wstaje od stołu i łapie laskę. Na stojąco góruje nad nami i przez tę jedną bolesną sekundę widzę w nim takiego mężczyznę, jakim był kiedyś – dumnego i tak silnego, że mógłby zatrzymać każdego poplecznika Gerlingów. Spoglądam na blat stołu. Przykro mi, że go ignoruję. Ale nie wiem, ile czasu sprzedał, ile mu jeszcze zostało.

– Wykluczone. Zabraniam ci…

– Siadaj – rzuca poborca ze zniecierpliwieniem. – Mam lepsze rzeczy do roboty niż wysłuchiwanie kłótni wieśniaków.

Ojciec powoli opada na krzesło, gniew i strach pogłębiają zmarszczki na jego czole.

– Pozwolę wam rozstrzygnąć to między sobą – mówi poborca głosem pełnym potępienia i odpycha się od stołu. – Jeśli zamierzasz jechać do Everless, to jutro przed świtem spotkamy się na targowisku. Zobaczymy, czy się nadasz. Jeśli nie, to przyjdę tu jutro po resztę haraczu.

– Dziękuję panu za cierpliwość – odpowiadam. Tata nie spuszcza ze mnie wzroku. – Do zobaczenia jutro.

Poborca mruczy coś niezrozumiale. Cisza aż dzwoni w uszach, kiedy wychodzi, trzaskając drzwiami.

– Ile czasu ci jeszcze zostało? – Pytanie padło z moich ust, jakby kierowało się własną wolą.

Tata albo nie usłyszał, albo postanowił je zignorować. Wpatruje się w stół i tamuje rozcięcie na ręce kawałkiem materiału.

– Jules…

– Ile czasu? – nie ustępuję.

– Dość. – Trudno powiedzieć, czy to odpowiedź, czy reprymenda. Bierze głęboki oddech. – Jesteś dzieckiem. Powinnaś wrócić do szkoły.

– Powinieneś mi powiedzieć, że zalegamy z haraczem. Mogłam zapłacić. Mam czas.

– Nie. – Po raz pierwszy głos ojca brzmi ostro. – Nie dopuszczę do tego.

– Ale trudno znaleźć pracę. – Gniew, który starałam się zdławić, wściekłość, której nie mogłam okazać poborcy, buzuje we mnie i wzbiera. – Dokąd to nas doprowadzi, dokąd doprowadzi ciebie? Potrzebuję cię, tato. – Ze wstydem czuję, że łzy napływają mi do oczu. – Czy pomyślałeś o tym, zanim pozwoliłeś, żeby poborca cię wykrwawił?

– Jeszcze nie wszystko wiesz o świecie, Jules. – Konfrontacja ze mną pozbawiła go sił, bezwładnie osuwa się na krzesło. Ogarnia mnie poczucie winy: przed chwilą oddał miesiąc krwi i musi być wyczerpany. – Gerlingowie to źli, chciwi ludzie – ojciec zieje złością. – Ten chłopak, Liam, skazałby nas na śmierć, żeby nie wydała się prawda o ogniu…

Jego słowa giną w ataku kaszlu. Następne są tak ciche i słabe, że zastanawiam się, czy na pewno je usłyszałam.

– Nie dopuszczę, by cię dostali.

– Nie dostaną mnie. Nawet mnie nie zauważą – zapewniam, starając się usunąć z głosu poczucie frustracji. Jestem zmęczona ukrywaniem się, czekaniem. – A jeśli zarobię dość czasu, mogę wrócić do szkoły.

– Nie. – W głosie taty pojawia się stalowa nuta. – Nie wrócisz do Everless. Zabraniam ci.

– Tato, proszę. Nikt mnie nie pozna. – Słyszę, jak brzmi mój głos – błagalnie, dziecinnie. Wybuch taty wstrząsnął mną. Wiem, że nienawidzi Gerlingów – ja również – ale nie warto wykrwawić się na śmierć, żeby trzymać mnie z dala od nich. Czyżby strach opanował bez reszty jego mózg?

– Nadal jestem twoim ojcem – mówi. – Dopóki mieszkasz pod moim dachem, będziesz robiła to, co ci każę.

Otwieram usta, żeby z nim dyskutować i nagle przychodzi mi do głowy paskudna myśl.

On nie może mnie powstrzymać.

Po wyrzuceniu Liama tamtej nocy, kiedy miałam dwanaście lat, tata postanowił przekreślić naszą przeszłość. Gdyby mieszkańcy wioski wiedzieli, że zamieszkał wśród nich były kowal Gerlingów, który popadł w niełaskę, unosiliby brwi i zadawali pytania: dlaczego tata zamienił taką dobrą posadę na nędzne życie wśród nich? Albo co gorsza – co będzie, jeśli Liam nas znajdzie i wywrze zemstę? Znacznie łatwiej, stwierdził tata, wymyślić jakąś nudną, pospolitą historię. O farmerze z córką, którzy opuścili swoje pola po klęsce nieurodzaju. Nauczył mnie kłamać, żeby nikt nie przyglądał się nam zbyt uważnie.

Nie zdaje sobie sprawy, że nauczył mnie aż za dobrze.

Wzdycham ciężko.

– Amma jedzie do Everless – mówię. – Może rzeźnik da mi jej posadę.

Wzrok taty łagodnieje.

– Może. – Nakrywa dłonią moją rękę. – Przykro mi, że w ogóle musisz pracować. Ale przynajmniej zostaniesz tutaj i będziemy razem.

Uśmiecham się do niego i żałuję, że nie mogę powiedzieć prawdy – że choć niedobrze mi ze strachu na myśl o powrocie do Everless, to jednak tam pojadę. Tata uśmiecha się z ulgą, więc wiem, że mnie nie przejrzał. Wstaję, całuję go w czoło i idę do kuchni, żeby zająć się obiadem.

Kiedy tata nie patrzy, biorę z parapetu figurkę Czarodziejki – tę, która należała do mojej matki – i wsuwam ją do kieszeni. Może Czarodziejka przyniesie mi szczęście. Może myśl o niej doda mi sił.

O świcie będzie mi potrzebne i jedno, i drugie.