Fala krwi - ebook

Pro­log

Biedny Kaj

Droga pro­wa­dząca do pod­upa­dłego go­spo­dar­stwa w Ska­nii, gdzie mie­ści się ośro­dek szko­le­niowy, jest za­blo­ko­wana od ty­go­dnia. Ostatni atak grupy osza­la­łych fe­mi­ni­stek na­zy­wa­ją­cych sie­bie Fa­lo­chro­nami wy­wo­łał zbio­rową pa­ra­noję wśród tu­tej­szych męż­czyzn. Wy­ko­rzy­stali wszystko, co się dało, od za­rdze­wia­łych ma­szyn rol­ni­czych po ko­zły do pi­ło­wa­nia, worki z pia­skiem i taczki wy­peł­nione ka­mie­niami, by mieć pew­ność, że nikt nie­po­wo­łany nie za­krad­nie się od żad­nej strony. Tak jak wcze­śniej udało się to tym dziw­kom. Zwłasz­cza by nikt nie mógł się tu do­stać sa­mo­cho­dem. Ostat­nim ra­zem, gdy się tu zja­wiły, po­wstało za­mie­sza­nie i zgi­nęli lu­dzie. To się nie może po­wtó­rzyć.

Po­sta­wiony na war­cie Kaj drży na ca­łym ciele. Znaj­duje się na po­czątku stu­pięć­dzie­się­cio­me­tro­wej, wy­bo­istej drogi szu­tro­wej pro­wa­dzą­cej od kra­jówki nu­mer sie­dem­dzie­siąt aż do bu­dyn­ków go­spo­dar­stwa. Sie­dzi na koźle do pi­ło­wa­nia, oto­czony wor­kami z pia­skiem, wpa­trzony w prze­strzeń. Co ja­kiś czas na sie­dem­dzie­siątce wi­dać prze­jeż­dża­jący sa­mo­chód. Z rzadka prze­myka tam­tędy z tur­ko­tem ja­kaś cię­ża­rówka. Kilka po­je­dyn­czych mo­to­cy­kli. Przez więk­szość czasu jest jed­nak ci­cho i spo­koj­nie. Jak na od­lu­dziu. Praw­do­po­dob­nie dla­tego po­sta­no­wili się osie­dlić wła­śnie tu, w nie­wiel­kiej od­le­gło­ści od naj­bar­dziej wy­su­nię­tego na po­łu­dnie krańca je­ziora Vomb­sjön.

Rzut ka­mie­niem stąd znaj­duje się po­li­gon Björka, woj­skowy te­ren wciąż wy­ko­rzy­sty­wany przez siły zbrojne i po­li­cję. W prze­szło­ści była to rów­nież baza lot­ni­cza, ale za­mknięto ją pra­wie dwa­dzie­ścia lat temu.

Grubo tkana szara tu­nika, ubra­nie, które Si­xten upar­cie każe im no­sić, dra­pie go w uda. Kaj uważa, że to głup­ko­waty strój, ale skoro nikt się nie sprze­ci­wia, on też nie za­mie­rza. Poza tym naj­wi­docz­niej uwol­nie­nie ge­ni­ta­liów ma ja­kiś sens ‒ może zda­niem Si­xtena po­winni mieć świa­do­mość tkwią­cej w nich po­tęgi fal­lusa i stale od­czu­wać jego moc.

Kaj znowu wraca my­ślami do po­ran­nego wy­kładu. Do­ty­czył mę­sko­ści i przod­ków. I stra­chu. Nie zda­wał so­bie sprawy, jak bar­dzo się boi. Do­piero Si­xten Törn­holm mu to uświa­do­mił. Za­nim po­znał go na fo­rum in­ter­ne­to­wym dla męż­czyzn ży­ją­cych w mi­mo­wol­nym ce­li­ba­cie, Kaj był pe­wien, że od­czuwa złość. Albo smu­tek. Te­raz jed­nak wie, że to strach. I że tak nie może być.

Opiera łok­cie na ko­la­nach i lekko wzdy­cha, wpa­tru­jąc się w ota­cza­jącą go za­sty­głą w bez­ru­chu prze­strzeń. Po­wie­trze dziś jest go­rące i su­che. Może na­wet tro­chę za su­che. Choć to zro­zu­miałe, w końcu jest śro­dek lata.

Pod­ska­kuje i pra­wie spada z ko­zła, gdy na­gle ką­tem oka do­strzega przy dro­dze brą­zowo-po­ma­rań­czo­wego mo­tyla. Kaj par­ska ner­wo­wym śmie­chem i po­trząsa głową. Od czasu ataku na farmę wszy­scy żyją w cią­głym na­pię­ciu, i to nie w ten przy­jemny spo­sób. Nie jest to pod­eks­cy­to­wa­nie, ja­kie od­czu­wali, gdy dwóch z nich przy­je­chało z tą fe­mi­ni­styczną suką w ba­gaż­niku i gdy za­mknęli ją w stajni.

Nie wie­dzieli, co wła­ści­wie mają z nią zro­bić. Dys­ku­to­wali o tym w kółko przez całe dwa dni. Roz­mowy nie na­le­żały do spo­koj­nych. Choć nie mo­gli się do­ga­dać, co ma się stać z Eleną Co­vaci, każdy męż­czy­zna na far­mie czuł tę upa­ja­jącą wła­dzę. Bo ją schwy­tali. Uniesz­ko­dli­wili i za­mknęli. Tę, która pod­szy­wała się pod męż­czy­znę, a po­nadto wy­ko­rzy­sty­wała do swo­ich ce­lów ich naj­bar­dziej czuły punkt ‒ fora in­ter­ne­towe. I mie­szała z bło­tem Si­xtena. Ich przy­wódcę ‒ je­dyną osobę na far­mie fak­tycz­nie ma­jącą świa­do­mość, co to zna­czy być praw­dzi­wym męż­czy­zną, jak na­leży się za­cho­wy­wać i my­śleć. Każdy z uczest­ni­ków jego szko­le­nia za­wdzię­cza mu wy­do­sta­nie się z piw­nicy domu swo­jej matki, ucieczkę od sa­mot­nego ży­cia in­cela i pod­ję­cie wy­zwa­nia, by stać się praw­dzi­wym sam­cem alfa. Zo­stać czę­ścią sil­nej grupy. Grupy z wła­dzą. Nie cho­dzi o uwy­dat­nioną szczękę i szorst­kość nad­garst­ków, jak wy­ja­śniał Si­xten.

„Całe szczę­ście” ‒ my­śli Kaj, nie­świa­do­mie po­cie­ra­jąc swój zwiot­czały pod­bró­dek. Wszystko za­leży od na­sta­wie­nia. Na­leży wy­ko­rzy­stać mi­nione ty­siąc­le­cia mę­sko­ści. I nie po­strze­gać sie­bie jako ofiary.

‒ By­cie ofiarą ozna­cza nie­kom­pe­ten­cję ‒ mówi Kaj bar­dzo sta­now­czym to­nem, ze wzro­kiem utkwio­nym w błysz­czą­cym czar­nym owa­dzie po­ru­sza­ją­cym się drogą. Słowa prawdy spra­wiają, że się pro­stuje. W tym mo­men­cie mie­niąca się na nie­bie­sko ważka bez­sze­lest­nie prze­la­tuje przed jego sto­pami. Po­wie­trze stoi nie­ru­chomo, ale drży tuż nad ho­ry­zon­tem. Pach­nie roz­grzaną słoń­cem zie­mią.

Gdy już usta­lili, że każdy, kto chce, może bez ogra­ni­czeń wy­ko­rzy­sty­wać ciało Eleny, i za­częli się za­sta­na­wiać, co jesz­cze z nią zro­bią… wtedy wszystko się po­pier­do­liło. Na­gle z pi­skiem opon dwa sa­mo­chody za­je­chały na po­dwó­rze i wy­ło­niły się z nich te cho­lerne suki, ni­czym de­spe­ra­dos z ja­kie­goś sta­rego we­sternu. Z bro­nią w ręku!

Kaj wciąż nie może się po­go­dzić z tym, jak się za­cho­wał, gdy roz­pę­tało się to pie­kło. Sie­dział w głów­nym bu­dynku i czy­tał naj­now­szy wpis Jor­dana Pe­ter­sona na blogu, kiedy usły­szał huk.

„I stchó­rzy­łem”. To wspo­mnie­nie wy­wo­łuje w nim po­czu­cie wstydu.

Gdy wy­bu­chła strze­la­nina, sku­lony po­biegł do to­a­lety i tam się za­mknął. Wy­szedł do­piero po dłuż­szej chwili, gdy wszystko uci­chło. Są­dzi jed­nak, że nikt nie za­uwa­żył, jak bar­dzo się bał. Wi­dzi swoje za­ci­śnięte ręce na udach i je roz­luź­nia. Gdyby mógł cof­nąć czas, nie stchó­rzyłby, jest tego nie­mal pe­wien. I być może… sta­nąłby twa­rzą w twarz z za­gro­że­niem, wraz ze swo­imi braćmi.

Tak czy ina­czej, męż­czy­znom udało się prze­go­nić na­rwane fe­mo­idy. I na­gle pro­blem z tym, co mają zro­bić z Eleną Co­vaci, znik­nął, bo Si­xten za­strze­lił ją w trak­cie ataku. Wła­śnie dla­tego po­zo­stałe dziew­czyny spie­przały w po­pło­chu.

„Ucie­kły jak tchórz­liwe dziwki, któ­rymi w rze­czy­wi­sto­ści są”.

Fakt, że po­li­cja nie zja­wiła się po ca­łym zaj­ściu, to we­dług Si­xtena znak. Gdyby te cho­lerne fe­mi­nistki chciały na nich do­nieść, zro­bi­łyby to już dawno temu. A skoro tego nie zro­biły, to ra­czej pla­nują coś znacz­nie gor­szego.

Ze­mstę.

I dla­tego dzień w dzień Kaj tkwi na war­cie w tym upale. My­śli swo­bod­nie wę­drują wła­śnie w tam­tym kie­runku, do owego pa­mięt­nego dnia i wy­da­rzeń, które po nim na­stą­piły.

Po wszyst­kim to Kaj i Lenny mu­sieli za­ko­pać ciało Eleny w le­sie za sto­dołą. Wo­lałby za­po­mnieć o tym za­da­niu. Mimo że za­wi­nęli zwłoki w stare worki po mące, wgłę­bie­nie wska­zy­wało na brak… twa­rzy tej suki. Kula wy­strze­lona przez Si­xtena prze­szyła kark i wy­le­ciała przo­dem, wraz z więk­szo­ścią twa­rzo­wej czę­ści czaszki, która le­żała po­tem na dzie­dzińcu po­roz­rzu­cana jak kon­fetti z mięsa i ko­ści. Póź­niej przy­znał, że nie tak miało być. Że ce­lo­wał w ko­lana, ale wszystko działo się za szybko. Kaj nie mu­siał po­ma­gać w sprzą­ta­niu po­dwórka, bo w tym cza­sie na­ba­wiał się pę­che­rzy na pal­cach od wy­ko­py­wa­nia rę­kami tego cho­ler­nego grobu. On i chło­pak, który mu po­ma­gał, nie dali rady zro­bić zbyt głę­bo­kiego dołu, ale nikt nie musi o tym wie­dzieć.

Dwa dni po tym wy­da­rze­niu Si­xten prze­kuł nie­po­kój i po­ru­sze­nie pa­nu­jące wśród męż­czyzn w coś zu­peł­nie in­nego. Wzbu­dził w nich pew­ność sie­bie. Mó­wił o Ko­bie­cie-La­ser. O tym, że męż­czyźni mu­szą się zmie­rzyć z ko­bie­tami w tym stwo­rzo­nym przez nie bru­tal­nym świe­cie i rów­nież sto­so­wać be­stial­skie środki, a na­wet uciec się do za­bi­ja­nia… skoro one tego wła­śnie chcą.

„Ko­bieta-La­ser. Taa, niech ją szlag”.

Kaj kręci głową i spluwa ze zło­ścią na żwi­rową drogę, słońce praży go w głowę. Ech, fe­mi­nistki. Wszystko przez to, że się za mało bzy­kają, to jego dia­gnoza. Mi­nął po­nad mie­siąc i na­dal nic się nie dzieje. Mimo to ża­den z nich nie może się wy­lu­zo­wać. Cały czas ma się prze­czu­cie, że coś się wy­da­rzy, i to wkrótce, nie mó­wiąc o tym, że ko­biety bie­gają po uli­cach i strze­lają do męż­czyzn jak do zwy­kłej zwie­rzyny w tej no­wej dżun­gli. Dżun­gli, w któ­rej role się od­wró­ciły: ko­biety są łow­cami, a na męż­czyzn się po­luje.

„Prze­cież to chore”.

Wszy­scy my­śleli, że to sza­le­niec dzia­ła­jący w po­je­dynkę, ale z ro­ze­sła­nego ma­ni­fe­stu wy­ni­kało, że tak na­prawdę była w to za­mie­szana cała grupa ko­biet. I ich też nie zła­pali. Wręcz całe to gówno zdaje się roz­prze­strze­niać i na­wet zwy­czajne dziew­czyny za­częły się zbroić. Hasz­tag #Fa­lo­chrony jest jed­nym z naj­czę­ściej uży­wa­nych w Szwe­cji, a na YouTu­bie cały czas po­ja­wiają się nowe fil­miki, w któ­rych ko­biety lub młode dziew­czyny wzy­wają do bru­tal­nego oporu.

„Oporu prze­ciwko czemu? ‒ za­sta­na­wia się Kaj. ‒ Mi­ło­ści?”

To je­dyna rzecz, ja­kiej kie­dy­kol­wiek pra­gnął. Naj­wy­raź­niej to zbyt wiele i te­raz jest jak jest.

Wojna.

Za­sę­pia się bar­dziej i znowu spluwa. Przy­po­mina so­bie film z ma­ni­fe­stu, po­ka­zy­wany jako sen­sa­cja we wszyst­kich pro­gra­mach in­for­ma­cyj­nych ja­kiś mie­siąc temu, i prze­szywa go dreszcz mimo le­ją­cego się żaru z nieba. Ma wra­że­nie, że wszystko wy­mknęło się spod kon­troli.

„No do­bra ‒ my­śli ‒ chcą wojny, to pro­szę bar­dzo. Aku­rat wojna to coś, w czym męż­czyźni mają ty­siące lat do­świad­cze­nia. Ostat­nim ra­zem zo­sta­li­śmy za­sko­czeni. Nie by­li­śmy przy­go­to­wani. Tego błędu nie po­peł­nimy po­now­nie”.

Prze­rywa swoje roz­my­śla­nia, sły­sząc od­le­gły dźwięk za­kłó­ca­jący ten spo­kojny letni dzień. Skąd do­cho­dzi? Kaj nie po­trafi tego okre­ślić, brzmi jak… Czy to ja­dąca w tę stronę cię­ża­rówka? Nie, to inny ro­dzaj dźwięku, jakby… gwizd.

Ze­ska­kuje z ko­zła, pro­stuje ze­sztyw­niałe plecy i pod­nosi wal­kie-tal­kie z za­ku­rzo­nego brą­zo­wo­sza­rego worka z pia­skiem. Trzyma urzą­dze­nie przy ustach, jed­no­cze­śnie zer­ka­jąc w stronę drogi nu­mer sie­dem­dzie­siąt.

Wspo­mnie­nie ataku ter­ro­ry­stycz­nego w Ni­cei wy­pływa na po­wierzch­nię świa­do­mo­ści i na­gle Kaj za­czyna się de­ner­wo­wać. Je­śli udało im się zdo­być pie­przoną cię­ża­rówkę, to ko­zły i worki z pia­skiem na nic się nie zda­dzą. Zo­sta­nie z niego mo­kra plama po­chła­nia­jąca kurz z drogi, za­nim zdąży wsz­cząć alarm. Serce mu trze­po­cze.

„Czy po­wi­nie­nem zejść z drogi?”

Na­ci­ska przy­cisk z boku wal­kie-tal­kie.

‒ Farma, od­biór! Tu straż­nik nu­mer je­den. Coś sły­szę. Wy też? Od­biór!

Mały gło­śnik trzesz­czy.

‒ Straż­niku nu­mer je­den, tu farma. Co sły­szysz? Od­biór.

Kaj opusz­cza krót­ko­fa­lówkę i pró­buje wy­tę­żyć słuch. No wła­śnie. Co on tak wła­ści­wie sły­szy? To zna­jomy, a za­ra­zem nie­ty­powy od­głos. I jest co­raz bli­żej.

‒ Nie je­stem pe­wien ‒ mówi z ocią­ga­niem ‒ cze­kaj­cie… to…

Wła­śnie w tym mo­men­cie roz­po­znaje dźwięk.

‒ He­li­kop­ter! ‒ wy­krzy­kuje z ulgą i prze­ra­że­niem jed­no­cze­śnie. ‒ Sły­szę he­li­kop­ter. Co mam ro­bić? Od­biór.

Gdy od­po­wiedź nie przy­cho­dzi od razu, za­czy­nają mu się po­cić ręce. Prze­kłada wal­kie-tal­kie z jed­nej ręki do dru­giej i wy­ciera spo­coną dłoń o szorstką tu­nikę.

‒ Halo? Farma? Od­biór.

‒ Straż­niku nu­mer je­den, wi­dzisz he­li­kop­ter? Od­biór ‒ od­zywa się w końcu męż­czy­zna po dru­giej stro­nie.

Wła­śnie wtedy he­li­kop­ter po­ja­wia się w za­sięgu wzroku Kaja, na wprost niego. Gdy wi­dzi nie­bie­sko-biały ko­lor, od­dy­cha z ulgą.

‒ Tak. Farma, wi­dzę go. To tylko po­li­cja, więc nie­ważne ‒ mówi, pod­czas gdy duża me­ta­lowa ma­szyna zbliża się do niego. ‒ Ale… kurde, leci tak ni­sko... ‒ do­daje, za­po­mi­na­jąc za­koń­czyć sło­wem „od­biór”.

Męż­czy­zna na far­mie coś mówi. Te­raz jed­nak trudno to usły­szeć, bo po­li­cyjny he­li­kop­ter kie­ruje się w stronę Kaja tkwią­cego na swoim ża­ło­snym po­ste­runku.

Kaj pod­nosi głos, by prze­krzy­czeć co­raz gło­śniej­szy war­kot śmi­gieł.

‒ Co ta­kiego? Od­biór.

‒ Po­wie­dzia­łem, że pew­nie to ćwi­cze­nia na po­li­go­nie Björka. Mo­żesz… ‒ Reszty Kaj nie sły­szy, bo he­li­kop­ter prze­la­tuje tuż nad nim.

„Czy im w ogóle wolno la­tać tak ni­sko?”

Po­dmuch wia­tru unosi tu­many ku­rzu, szar­pie tu­niką Kaja i roz­wiewa mu włosy na wszyst­kie strony. Na ja­kiej są wy­so­ko­ści? Pięt­na­ście me­trów?

„Może to ktoś, kto do­piero uczy się ob­słu­gi­wać taką ma­szynę?” ‒ my­śli Kaj i się od­wraca, pod­czas gdy he­li­kop­ter da­lej leci tuż nad żwi­rową drogą. W kie­runku farmy.

Ma złe prze­czu­cia. Męż­czy­zna czuje je w ca­łym ciele, ni­czym wi­jące się i ką­sa­jące ja­do­wite węże. Dla­czego leci tak ni­sko? I dla­czego aku­rat tu­taj? Prze­cież mają bazę lot­ni­czą i po­li­gon nie­da­leko stąd. A jed­nak kie­rują się pro­sto na farmę. Coś tu nie gra. Nic a nic. Dźwięk cich­nie, w miarę jak he­li­kop­ter od­dala się od Kaja. Przy­naj­mniej te­raz jest w sta­nie znowu sły­szeć wła­sne my­śli.

‒ Też go te­raz sły­szymy ‒ mówi męż­czy­zna przez wal­kie-tal­kie. ‒ O, cho­lera, leci strasz­nie ni­sko… ‒ Kaj za­uważa, że męż­czy­zna rów­nież za­po­mina do­dać na końcu „od­biór”.

Co tak na­prawdę go nie­po­koi? Po­li­cjanci chyba mogą la­tać, gdzie im się po­doba. Mimo wszystko… coś na­dal mu tu nie gra. Wielka me­ta­lowa be­stia skręca w prawo. Za­ta­cza sze­roki łuk, w dół za farmą, a kiedy zwraca się bo­kiem w stronę Kaja, drzwi he­li­kop­tera na­gle się otwie­rają.

Kilka se­kund po tym, jak sły­szy krzyki przez krót­ko­fa­lówkę, wi­dzi pierw­szy słup dymu i do­piero wtedy od­zy­skuje kon­trolę nad mię­śniami.

Upusz­cza wal­kie-tal­kie, które lą­duje mię­dzy sto­pami. Kiedy Kaj za­czyna biec, ją­dra obi­jają mu się o we­wnętrzną stronę ud. Ucieka, by ra­to­wać swoje ży­cie. Z dala od farmy. Z dala od pie­kła.Kilka mi­nut wcze­śniej

Roz­dział 1

Linn

„Nie bę­dziemy miały dużo czasu, za­nim po­ścig za­cznie się na do­bre” ‒ my­śli Linn, roz­glą­da­jąc się po wnę­trzu nieco pod­sta­rza­łego po­li­cyj­nego he­li­kop­tera. Eu­ro­cop­ter 135, wy­słu­żony szwedzki śmi­gło­wiec, nie­dawno za­stą­piony przez po­li­cję zu­peł­nie nową flotą Bell 429. Do­wie­działa się o tym w ciągu ostat­niego mie­siąca w trak­cie pla­no­wa­nia i re­ko­ne­sansu. Na po­li­go­nie Björka, nie­da­leko Ve­be­röd i Sjöbo, na­dal re­gu­lar­nie wy­ko­rzy­stuje się jed­nak star­sze mo­dele w róż­nego ro­dzaju szko­le­niach i ćwi­cze­niach.

„Nie krad­nie się po­li­cyj­nego he­li­kop­tera ot tak”.

To bę­dzie wielka sprawa. Jesz­cze rok czy dwa lata temu ta myśl by ją prze­ra­żała. Te­raz ra­czej ją eks­cy­tuje. Jakby je­dyne, co jej po­zo­stało, to ro­bie­nie ta­kich cho­rych rze­czy. Ta­kich, które spra­wiają, że czuje, że żyje. I wła­śnie tak jest. Wszystko inne jest mar­twe. Wszystko. Linn rów­nież, a przy­naj­mniej jej wnę­trze.

Trzyma się pa­ska przy­mo­co­wa­nego nad drzwiami. Ob­lewa ją fala go­rąca wy­wo­łana wy­rzu­tem ad­re­na­liny, całe ciało śpiewa. Nie tylko ona czuje pod­nie­ce­nie. Adela, sie­dząca na miej­scu pi­lota, czy jak to na­zwać, krzy­czy, nie kry­jąc pod­eks­cy­to­wa­nia.

Adela jest jedną z naj­star­szych człon­kiń Fa­lo­chro­nów. Po od­by­ciu za młodu służby woj­sko­wej w Izra­elu zo­stała wy­kwa­li­fi­ko­waną pi­lotką śmi­głowca.

„Tę umie­jęt­ność zde­cy­do­wa­nie mo­żemy wy­ko­rzy­stać w obec­nej sy­tu­acji” ‒ za­uważa Linn.

Adela i Le­onora po­znały się dzie­sięć lat temu w klu­bie strze­lec­kim i szybko się za­przy­jaź­niły, gdy od­kryły, że mają ze sobą wiele wspól­nego. Za­równo za­in­te­re­so­wa­nie Va­le­rie So­la­nas, jak i chęć uka­ra­nia bru­tal­nych i po­pa­pra­nych męż­czyzn. I jak to mó­wią: oto cała hi­sto­ria.

Linn ob­ser­wuje po­zo­stałe ko­biety na po­kła­dzie. Ve­ro­nica, Leo i Ba­har. Nowe przy­ja­ciółki. Nie, sio­stry, nowe sio­stry. Na śmierć i ży­cie, je­śli zaj­dzie taka po­trzeba. Wszyst­kie wy­glą­dają na prze­ra­żone i pod­eks­cy­to­wane jed­no­cze­śnie. Po­cząt­kowo nie były w stu pro­cen­tach pewne, czy wie­rzyć Adeli, że rze­czy­wi­ście zre­ali­zuje ten po­mysł, na który wpa­dła pod­czas bu­rzy mó­zgów. Że po­trafi la­tać ta­kim po­two­rem. Po­tem jed­nak za­częła mó­wić o ką­tach na­tar­cia śmi­gła, opo­rze ae­ro­dy­na­micz­nym, si­łach no­śnych i róż­nych in­nych rze­czach, o któ­rych Linn nie ma po­ję­cia. Wtedy do­tarło do nich, że tak na­prawdę przez cały czas miały u swego boku wy­szko­loną w woj­sku pi­lotkę śmi­głowca.

„Je­śli czło­wiek po­trafi la­tać jed­nym he­li­kop­te­rem, to po­trafi la­tać wszyst­kimi” ‒ oznaj­miła z prze­ko­na­niem Adela.

‒ Chry­ste, po­spiesz się! ‒ wy­krzy­kuje zdy­szana Ba­har, przy­ci­ska­jąc twarz do okna i wpa­tru­jąc się w po­ło­żony ka­wa­łek da­lej bu­dy­nek, w któ­rym prze­bywa cała masa po­li­cjan­tów.

‒ Tak, bła­gam ‒ wtó­ruje jej Ve­ro­nica. ‒ Kurwa, to nie na moje nerwy ‒ do­daje, co chwilę kle­piąc się po po­licz­kach, jakby to był ja­kiś spo­sób na roz­ła­do­wa­nie na­pię­cia.

We­dług Adeli, która pla­no­wała tę ak­cję przez po­nad ty­dzień, dzi­siej­sze ćwi­cze­nia na te­re­nie po­li­gonu Björka to szko­le­nie kon­tro­le­rów ru­chu lot­ni­czego mo­ni­to­ru­ją­cych po­li­cyjne śmi­głowce. A te­raz ‒ pra­wie mie­siąc póź­niej ‒ jej plan zo­stał wresz­cie wpro­wa­dzony w ży­cie.

Cier­pli­wość. Nie jest to jedna z naj­moc­niej­szych stron Linn, ale by coś tak spek­ta­ku­lar­nego się udało i by one wy­szły z tego bez szwanku, wszystko trzeba do­brze prze­my­śleć i sta­ran­nie za­pla­no­wać.

Sama kra­dzież he­li­kop­tera, w trak­cie gdy uczest­nicy ćwi­czeń lot­ni­czych je­dli obiad w bu­dynku, oka­zała się za­ska­ku­jąco ła­twa. Zna­la­zła się na po­kła­dzie wraz z Ve­ro­nicą, Adelą, Ba­har i Leo oraz z ła­dun­kiem wy­bu­cho­wym za­le­d­wie kilka mi­nut po do­tar­ciu na te­ren po­li­gonu. Ma­szyna stała na pły­cie po­sto­jo­wej z od­blo­ko­wa­nymi drzwiami i cze­kała.

„Oczy­wi­ście. Ra­czej nikt się nie spo­dziewa, że ktoś bę­dzie pró­bo­wał po­rwać he­li­kop­ter”.

Zwłasz­cza taki z wiel­kim gra­na­to­wym na­pi­sem „PO­LI­CJA”. A gdyby ja­kiś zwy­kły czło­wiek spró­bo­wał to zro­bić, to pew­nie i tak by się za­bił, bo la­ta­nie taką ma­szyną jest na­prawdę nie­bez­pieczne, je­śli się tego nie po­trafi. Fa­lo­chrony jed­nak nie są jak zwy­kli lu­dzie, to pewne. Po­mału do­wia­duje się o tym cała Szwe­cja. Poza tym Adela jesz­cze ich nie za­wio­dła. Udało im się już za­jąć miej­sca w środku.

Za­pewne nie mi­nie wiele czasu, gdy po­łowa sił po­li­cyj­nych kraju ‒ i praw­do­po­dob­nie także woj­sko ‒ bę­dzie ich ści­gać, ale kilka mi­nut po­winno im w zu­peł­no­ści wy­star­czyć. Prze­cież zor­ga­ni­zo­wa­nie po­ścigu za skra­dzio­nym po­li­cyj­nym he­li­kop­te­rem chwilę po­trwa, a stąd na farmę jest naj­wy­żej mi­nuta lotu. To zna­czy je­śli w ogóle uda im się od­le­cieć.

Linn ob­ser­wuje spięte ko­biety we­wnątrz bla­sza­nego po­twora. Sie­dząca przy ste­rze Adela pod­ska­kuje z ra­do­snego pod­eks­cy­to­wa­nia i w po­śpie­chu prze­gląda ksią­żeczkę le­żącą na przed­nim sie­dze­niu. Ba­har wciąż pa­trzy przez okno. Ve­ro­nica po­ru­sza ustami tak, jakby coś bez prze­rwy bez­gło­śnie mó­wiła, jakby sama sie­bie pró­bo­wała pod­nieść na du­chu. I Leo ‒ je­dyna, która wy­gląda jak zwy­kle. Twarz ni­czym wy­kuta z ka­mie­nia.

‒ Co tak długo? ‒ pyta Leo Adelę.

‒ In­struk­cja użyt­ko­wa­nia w lo­cie ‒ od­po­wiada, ma­cha­jąc ksią­żeczką.

Pod­nosi wzrok. Wszyst­kie oczy są na nią zwró­cone. Od­gar­nia na plecy dłu­gie czarne ra­sta­war­ko­czyki, cia­sno sple­cione w rzę­dach tuż przy skó­rze. Jesz­cze raz spo­gląda na ksią­żeczkę, po czym wzru­sza ra­mio­nami i z ner­wo­wym uśmie­chem rzuca ją za sie­bie. Z przodu koło niej nikt nie sie­dzi. Zwy­kle pi­lo­towi to­wa­rzy­szy na­wi­ga­tor lotu. Adela dziś o tym mó­wiła. Nie jest to jed­nak ko­nie­czne do wy­ko­na­nia lotu.

‒ Okej, okej, zro­zu­mia­łam, moje pa­nie. Te­raz, kurwa. Je­dziemy z tym!

Adela wci­ska prze­łącz­nik ozna­czony jako „BAT MA­STER”, po czym na­tych­miast za­czy­nają wyć różne sy­gnały dźwię­kowe, co po­wo­duje, że wszyst­kie ko­biety z tyłu śmi­głowca pod­ska­kują i się kulą. Adela krzy­czy coś nie­zro­zu­miale, jed­no­cze­śnie szu­ka­jąc ja­kie­goś przy­ci­sku po­środku de­ski roz­dziel­czej na dole. W końcu znaj­duje wła­ściwy i wy­cie ustaje.

‒ Sorry, sy­gnały alar­mowe ‒ wy­ja­śnia. Ma lekko za­ru­mie­nioną twarz i te­raz jej od­dech też jest przy­spie­szony. ‒ Włą­czam wy­ci­sze­nie. Nie bę­dziemy się nimi przej­mo­wać ‒ do­daje i szybko na­ci­ska gu­zik na su­fi­cie z na­pi­sem „FA­DEC”. Na­stęp­nie uru­cha­mia sil­niki. Kiedy za­czy­nają war­czeć, Linn ciężko w to uwie­rzyć.

„Może nam się to uda”.

Te­raz trzeba dzia­łać szybko. Nie da się po ci­chu wy­star­to­wać he­li­kop­te­rem. Pot ścieka Linn po ple­cach, gdy spo­gląda w stronę od­da­lo­nego o kil­ka­set me­trów bu­dynku. Spo­dziewa się, że w każ­dej chwili może wy­sko­czyć z niego po­li­cja i woj­sko. Z au­to­ma­tyczną bro­nią go­tową do strzału. Gło­śno prze­łyka ślinę.

Leo czę­sto po­wta­rza, że za­wsze masz wię­cej czasu, niż za­kła­dasz, kiedy ro­bisz coś, co wy­woła u lu­dzi szok, po­nie­waż opa­no­wa­nie na­ra­sta­ją­cej pa­niki i za­mie­sza­nia chwilę trwa. O ile ‒ w prze­ci­wień­stwie do in­nych ‒ pa­nu­jesz nad sobą, masz spore szanse na ucieczkę.

„Na to mu­simy te­raz li­czyć” ‒ my­śli Linn.

Sil­niki się roz­grze­wają i po kilku se­kun­dach he­li­kop­ter unosi się nad zie­mią, choć nieco chwiej­nie. Przez chwilę wisi nie­ru­chomo za­le­d­wie parę me­trów nad as­fal­tem.

‒ Trzeba zsu­nąć się z po­duszki po­wietrz­nej two­rzo­nej przez ło­paty wir­nika! ‒ wy­krzy­kuje Adela… i wtedy za­czy­nają się wzno­sić.

Gdy przy­spie­szają, Linn czuje ła­sko­ta­nie w brzu­chu i z fa­scy­na­cją ob­ser­wuje, jak Adela prawą ręką ob­słu­guje ster, a lewą ‒ dźwi­gnię skoku ogól­nego, przy czym jed­no­cze­śnie ope­ruje pe­da­łami, po­ru­sza­jąc obiema sto­pami w dziw­nie skom­pli­ko­wa­nym tańcu, po to by he­li­kop­ter ro­bił to, co ona chce.

‒ W końcu mam to we krwi! ‒ krzy­czy Adela, jakby z ulgą, gdy po­li­gon i wszy­scy za­sko­czeni po­li­cjanci oraz adepci lot­nic­twa szybko zni­kają im z pola wi­dze­nia.

‒ Adela, kurwa, je­steś bo­gi­nią! ‒ woła Ve­ro­nica, wy­raź­nie ode­tchnąw­szy z ulgą.

Linn pa­trzy na Leo, jak otwiera pu­dełko, roz­gar­nia wełnę drzewną i wy­ciąga dwie szklane bu­telki z ka­wał­kami tka­niny we­tknię­tymi w szyjki. W drzwiach stoi Ve­ro­nica. To do niej Ba­har bę­dzie po­da­wać bu­telkę za bu­telką. Oprócz ben­zyny, znaj­duje się w nich olej sil­ni­kowy i smoła. Po pierw­sze dla­tego, że za­gęsz­czają mik­sturę, dzięki czemu ob­le­pia po­wierzch­nię, a po dru­gie po to, by stwo­rzyć gę­sty czarny dym, który z ko­lei utrudni ży­cie gnoj­kom w dole. W su­mie mają dwa­dzie­ścia bu­te­lek.

Kok­tajle Mo­ło­towa to może pry­mi­tywna broń, ale za to sku­teczna. Zwłasz­cza je­śli jest ich dużo i spa­dają z góry. Pie­przeni in­cele na far­mie wy­ko­nali nie­złą ro­botę, je­śli cho­dzi o ochronę przed ata­kiem lą­do­wym. Zbu­do­wali so­lidne ba­ry­kady, przez które prak­tycz­nie nie da się prze­do­stać. Ale przed tym nie zdążą się uchro­nić.

Fa­lo­chrony do­szczęt­nie spalą to cho­lerne miej­sce. Farma sta­nie w pło­mie­niach, za­nim kto­kol­wiek się zo­rien­tuje, co się dzieje. Poza tym na wła­sne ży­cze­nie tych idio­tów służby ra­tun­kowe będą mieć utrud­niony prze­jazd. Lato jest wy­jąt­kowo su­che w tym roku, więc wszystko po­winno się za­pa­lić szybko i bez pro­blemu.

We­dług Linn do­tar­cie tam po­li­cyj­nym he­li­kop­te­rem to ge­nialny po­mysł. Je­śli do­pi­sze im szczę­ście, po wy­rzu­ce­niu bu­te­lek za­pa­nuje na tyle duży chaos, że zdążą do­le­cieć na lą­do­wi­sko, ja­kieś trzy ki­lo­me­try na pół­nocny wschód, gdzie będą na nie cze­kać trzy sa­mo­chody na fał­szy­wych bla­chach. Adela i Ba­har mają je­chać jed­nym, Leo i Ve­ro­nica dru­gim, a Linn sama wsią­dzie do trze­ciego. Na­stęp­nie od­jadą ‒ każda w in­nym kie­runku. Je­śli je­den z sa­mo­cho­dów bę­dzie ści­gany lub zo­sta­nie zła­pany, to przy­naj­mniej po­zo­stałe uciekną. Taki jest plan. Je­śli im się po­szczę­ści. A jak nie, to…

„Cho­ciaż cię po­msz­czę, ko­cha­nie” ‒ my­śli Linn, wi­dząc oczami wy­ob­raźni piękną twarz Eleny. Błysk w oczach, który tak bar­dzo ko­chała. Ku­rze łapki i fi­glarny uśmiech da­jący jej po­czu­cie sensu ży­cia.

„Córka gang­stera ‒ do­daje w my­ślach, a oczy za­cho­dzą jej łzami. ‒ Za­wsze miała go­towe roz­wią­za­nie. Ni­gdy przed ni­czym się nie cof­nęła”.

Ko­bieta, która wciąż in­try­go­wała i po­cią­gała ją swoją skom­pli­ko­waną oso­bo­wo­ścią. Jej du­sza przy­po­mi­nała ka­lej­do­skop. Kiedy wy­da­wało się, że Linn ma w gło­wie kom­pletny ob­raz Eleny, ten się zmie­niał. Ko­bieta, która ko­chała ją przez całe te upiorne wa­ka­cje przed dwoma laty i która miała ją ko­chać da­lej. Miały być szczę­śliwe.

„Dla­czego los jest tak okrutny? Wła­śnie gdy po raz pierw­szy w ży­ciu zna­la­złam mi­łość, zo­stała mi ona bru­tal­nie ode­brana”.

Po­trząsa głową. Musi za­cho­wać ja­sność umy­słu. Nie ma tu miej­sca na po­grą­ża­nie się w smutku. Li­czy się tylko ze­msta. Bo to nie ży­cie za­brało jej Elenę, tylko ci je­bani in­cele w dole na far­mie. Czuje to w ciele. Jak my­śli roz­pę­tują bu­rzę w jej du­szy. Po­dmu­chy roz­pa­lo­nej do bia­ło­ści nie­na­wi­ści, po­py­cha­jące ją ślepo do przodu w to, co musi się te­raz wy­da­rzyć.

„Za­letą he­li­kop­tera ‒ roz­my­śla da­lej ‒ jest to, że jest szybki i nie musi trzy­mać się drogi”.

Lot na farmę zaj­muje chwilę. Mi­nie co naj­mniej dzie­sięć mi­nut, za­nim po­li­cja przy­leci tu wła­snym śmi­głow­cem. Je­śli chcą je sku­tecz­nie ści­gać, mu­szą rów­nież wzbić swoje he­li­kop­tery w po­wie­trze, a w tej chwili naj­bliż­szy z nich znaj­duje się w Malmö, po­zo­stałe są roz­siane po ca­łym kraju. To zna­czy z wy­jąt­kiem tego, który wła­śnie po­rwały Fa­lo­chrony.

„Boże ‒ my­śli w mo­men­cie, gdy so­bie to uświa­da­mia, i w żo­łądku skręca ją tak, że od­biera jej dech. ‒ Na­prawdę to zro­bi­ły­śmy. Po­rwa­ły­śmy ten pie­przony he­li­kop­ter. Po­li­cyjny!”

Spo­gląda na ti­mer w ze­garku, który uru­cho­miła, gdy wy­star­to­wały tym mon­strum. Mi­nęły czter­dzie­ści dwie se­kundy. Leo coś mówi, ma­cha ręką i po­ka­zuje, że znaj­dują się te­raz w za­sa­dzie bez­po­śred­nio nad farmą.

‒ Co mó­wi­łaś? ‒ Linn musi pod­nieść głos, żeby ją było sły­szeć.

Leo pod­cho­dzi bli­żej i pa­trzy na nią swoim lo­do­wa­tym i twar­dym spoj­rze­niem.

‒ Po­wie­dzia­łam, że wie­dzia­łam, że zo­sta­niesz jedną z nas.

Linn czuje, jak coś we­wnątrz niej chro­bo­cze. Ni­czym pa­zury po por­ce­la­no­wej po­wierzchni.

„Ale ja nie je­stem jedną z was ‒ chcia­łaby po­wie­dzieć. ‒ Nie za­bi­jam bez­myśl­nie. To wszystko dzieje się z ja­kie­goś po­wodu. I to waż­nego. Nie tylko dla­tego, że wszy­scy tam w dole są męż­czy­znami”.

‒ Czy się mylę? ‒ kon­ty­nu­uje Leo ostrzej­szym gło­sem i z unie­sio­nym pod­bród­kiem, przy­su­wa­jąc się do niej jesz­cze bli­żej. ‒ Wa­hasz się? Te­raz, kiedy wszyst­kie ro­bimy to dla cie­bie?

„Nie po­doba mi się twój ton” ‒ stwier­dza w my­ślach po­iry­to­wana Linn, po czym wy­mie­rza so­bie men­tal­nego li­ścia. „Co ja, do cho­lery, so­bie my­ślę?”

To ona przy­szła do nich z prośbą o po­moc, kiedy jej ży­cie le­gło w gru­zach. Nie na od­wrót. To ona za­pu­kała do ich drzwi, za­ła­mana i zdru­zgo­tana, nie­ma­jąca ni­kogo poza zgorzk­nia­łym ko­tem, Pa­nem Sy­kiem, i pa­lą­cym pra­gnie­niem ze­msty. Zna­la­zła Fa­lo­chrony. Bła­gała je o po­moc. A one sprzy­mie­rzyły się z nią. Zgo­dziły się ją wes­przeć. Są tu te­raz dla niej i wła­śnie po­rwały ten pie­przony he­li­kop­ter, by przede wszyst­kim ona mo­gła za­spo­koić swoje pra­gnie­nie ze­msty.

‒ Nie wa­ham się ‒ od­po­wiada zde­cy­do­wa­nym to­nem, tym­cza­sem Adela sze­ro­kim łu­kiem zmie­nia kie­ru­nek lotu.

Leo ob­rzuca Linn dziw­nym spoj­rze­niem, po czym pod­pala szmatkę w pierw­szej bu­telce. Linn otwiera boczne drzwi he­li­kop­tera, pró­buje otrzą­snąć się ze wszyst­kiego i sku­pić na tym, co tu i te­raz. Na tej chwili. Na ze­mście. To naj­waż­niej­sza część planu. Kok­tajle Mo­ło­towa może i są sku­teczne, ale mogą też oka­zać się nie­bez­pieczne dla osoby, która ich używa.

„W naj­gor­szym ra­zie czło­wiek może szybko za­mie­nić się w ludzką po­chod­nię”. Linn drży na ca­łym ciele.

*

Na ze­wnątrz sza­leje wiatr, a ło­skot śmi­gieł unie­moż­li­wia po­ro­zu­mie­wa­nie się jak­kol­wiek ina­czej niż za po­mocą ge­stów. Linn do­strzega spo­glą­da­ją­cego w górę prze­ra­żo­nego męż­czy­znę na dro­dze do­jaz­do­wej, który roz­ma­wia z kimś przez wal­kie-tal­kie. Pusz­cza pa­sek nad drzwiami i wy­sta­wia mu środ­kowy pa­lec. Chwieje się przez chwilę, po czym znowu chwyta się pa­ska i od­zy­skuje rów­no­wagę. Na­stęp­nie rzuca pierw­szą bu­telkę w dół na bu­dy­nek stajni, tam, gdzie ci skur­wiele trzy­mali Elenę. Gdzie ją… gdzie ona…

Na­tych­miast przed oczami po­ja­wiają się ob­razy Eleny po­strze­lo­nej w tył głowy przez Si­xtena Törn­holma. W za­sa­dzie cią­gle do niej po­wra­cają. Gdy kła­dzie się spać. Gdy sły­szy no­stal­giczne dźwięki pia­nina. Gdy wi­dzi ko­bietę z dłu­gimi si­wymi wło­sami. Gdy sły­szy za­bawny dow­cip, który chcia­łaby opo­wie­dzieć swo­jej uko­cha­nej tylko po to, by jesz­cze je­den je­dyny raz usły­szeć jej śmiech. Wtedy na­tych­miast się po­ja­wiają. Ob­razy, od któ­rych ni­gdy, prze­ni­gdy nie bę­dzie mo­gła się uwol­nić. Sze­roko otwarte oczy Eleny. Kiedy śmierć po­ja­wiła się zni­kąd i wszystko jej za­brała.

Wzrok Linn męt­nieje. Musi wziąć się w garść. Leo i Fa­lo­chrony są sza­lone, ale co z tego. Czyż ona sama też nie jest, skoro znaj­duje się tu z nimi w tej wła­śnie chwili? Po­trze­buje ich. Może po­winna być bar­dziej taka jak one. Pro­stuje się.

Gdy po­now­nie zmu­sza się, by smu­tek ustą­pił miej­sca wi­chrom nie­na­wi­ści, czuje się tak, jakby w końcu zdjęła rękę z roz­grza­nej płyty.

„Zro­bimy to. Ra­zem”.

Zde­cy­do­wa­nym ski­nie­niem głowy po­ka­zuje Leo, żeby po­dała jej ko­lejną bu­telkę i kilka se­kund póź­niej trzyma w dłoni za­pa­lony kok­tajl Mo­ło­towa. Tym ra­zem zrzuca go na dach głów­nego bu­dynku. Ve­ro­nica też wkra­cza do ak­cji.

‒ Smaż­cie się w pie­kle, pier­do­lone chuje! ‒ ry­czy i rzuca.

Bu­telka za bu­telką, za­po­wiedź śmierci w pło­mie­niach, spa­dają na ośro­dek dla in­celi Si­xtena Törn­holma, a silne za­pa­chy ben­zyny i spa­le­ni­zny wy­peł­niają płuca. Po tym jak wszyst­kie dwa­dzie­ścia bu­te­lek się roz­bija i każda z nich wznieca ogień, wy­wo­łu­jąc po­żar wy­su­szo­nych słoń­cem bu­dyn­ków, lu­dzie za­czy­nają wy­bie­gać na po­dwó­rze. Snują się za­mro­czeni jak prze­stra­szone i ża­ło­sne kur­czaki.

„Nie, nie kur­czaki”.

Kury przy­naj­mniej zno­szą jajka. A ci idioci nie dają nic ni­komu, poza beł­ko­tem. Prze­ra­żone i ża­ło­sne ko­guty. Linn czuje przy­jemny dreszcz, gdy wi­dzi, jak je­den z nich staje w pło­mie­niach. Męż­czy­zna rzuca się na zie­mię i wije, ale tu­nika, którą ma na so­bie, naj­wy­raź­niej wy­ko­nana jest z ma­te­riału ide­al­nie na­da­ją­cego się na pod­pałkę. Ja­kiś fa­cet prze­biega obok, nie zwra­ca­jąc uwagi na pło­ną­cego ko­legę.

„Tchórz­liwe skur­wiele. To wa­sza wina, że Elena nie żyje. Ve­ro­nica ma ra­cję. Mam na­dzieję, że bę­dzie­cie sma­żyć się w pie­kle, gdy już tam tra­fi­cie”.

Od­czu­łaby jesz­cze więk­szą sa­tys­fak­cję, gdyby mo­gła rzu­cić ostat­nim kok­taj­lem Mo­ło­towa pro­sto w głowę sa­memu Si­xte­nowi. Wi­dzieć, jak wije się w ago­nii za to, co zro­bił. Przez chaos, który za­pa­no­wał w dole ‒ oraz przez gęst­nie­jący sza­ro­czarny dym ‒ nie spo­sób jed­nak stwier­dzić, czy ten drań znaj­duje się wśród męż­czyzn wy­bie­ga­ją­cych z bu­dynku.

Nie mi­nęło wię­cej niż kilka mi­nut od mo­mentu, gdy wy­star­to­wały z po­li­gonu Björka. Wszyst­kie bu­telki zo­stały wy­rzu­cone, w dole pod nimi sza­leje pie­kło. Linn z Ve­ro­nicą za­my­kają drzwi, po czym Adela leci na pół­nocny wschód, w kie­runku wschod­niego brzegu je­ziora Vomb­sjön. Po­dej­mują ry­zyko, nie od­la­tu­jąc zbyt da­leko od po­li­gonu, lecz z tego co im wia­domo, był to je­dyny he­li­kop­ter w tym miej­scu.

‒ Mamy was, skur­wy­syny! ‒ krzy­czy Adela trium­fal­nie, gdy zo­sta­wiają za sobą mo­rze pło­mieni, a Leo gra­tu­luje im wszyst­kim ko­lej­nego do­brze prze­pro­wa­dzo­nego ataku.

Linn przy­bija piątkę z Ve­ro­nicą, ale unika za­do­wo­lo­nego spoj­rze­nia Leo, bo wie, że te­raz mogą po­ja­wić się w nim nowe wy­ma­ga­nia.

„Zro­bi­ły­śmy to dla cie­bie. Te­raz mu­sisz za­cząć ro­bić coś dla nas”.

Po­trząsa głową. Bie­rze głę­boki, do­da­jący otu­chy od­dech. „Jesz­cze przyj­dzie czas na mar­twie­nie się”. Sku­pia się na tym, co te­raz musi zro­bić.

Pora wpro­wa­dzić w ży­cie ko­lejną część planu.Roz­dział 2

Linn

Adela bar­dzo do­kład­nie wy­pa­truje miej­sca, w któ­rym mają wy­lą­do­wać. Tuż przy Södra Öved­svägen, w nie­wiel­kiej od­le­gło­ści od skrzy­żo­wa­nia z więk­szą drogą, Har­lösa­vägen. Eve­lyn, mimo upo­rczy­wej mi­greny mę­czą­cej ją przez trzy dni po­je­chała tam każ­dym sa­mo­cho­dem po ko­lei i za­par­ko­wała je­den po dru­gim nie­da­leko drogi. Po­zo­sta­wało mieć na­dzieję, że nikt ich jesz­cze nie za­uwa­żył. Rzadko ktoś tędy prze­jeż­dża, ale to miej­sce znaj­duje się bli­sko kilku bar­dziej uczęsz­cza­nych tras.

Linn wzdryga, się czu­jąc dłoń na ra­mie­niu. Leo przy­su­nęła się bli­żej i sie­dzi te­raz obok niej.

‒ Obej­rzyj się ‒ mówi, a w oczach łow­czyni o ogo­rza­łej twa­rzy wi­dać blask triumfu i ra­do­ści.

Linn się od­wraca. Uczu­cie, które ją ogar­nia, gdy wi­dzi w dole gę­sty, kłę­biący się, czarny dym, jest nie do opi­sa­nia. Może so­bie tylko wy­obra­zić krzyki, ja­kie w tej chwili wy­dają ci skur­wiele. A jed­nak uważa, że to zbyt ła­godne. Zbyt miłe.

Oj­ciec zo­stał uka­rany nie­mal na­tych­miast po tym, jak za­bił ko­chaną małą Moę. Linn strze­liła do niego ze strzelby, pro­sto w klatkę pier­siową z za­le­d­wie dwóch me­trów i zgi­nął na miej­scu. Carl Wal­ter jest te­raz tylko stroną w Wi­ki­pe­dii cza­sem od­wie­dzaną przez ża­ło­snych męż­czyzn. I cza­sem przez Linn. Na­pi­sano tam mię­dzy in­nymi, że „zmarł w 2016”. Nie może się na­cie­szyć tą kon­kretną li­nijką tek­stu.

Si­xte­nowi i ban­dzie po­słusz­nych mu im­be­cyli jed­nak dane było żyć przez po­nad mie­siąc po tym, co spo­tkało Elenę. Mo­gli się śmiać, jeść, od­dy­chać, żyć, a Elena… nie może. Już ni­gdy nie bę­dzie mo­gła tego zro­bić.

Na­gle ogar­nia ją po­czu­cie, że wszystko skoń­czyło się zbyt szybko. Jakby po­żar był mimo wszystko zbyt ła­godną karą. Si­xten i jego ża­ło­śni wy­znawcy za­słu­gi­wali na ko­goś ta­kiego jak Jo­han Kinne. Sa­dy­stycz­nego mor­dercę, który tor­tu­ro­wałby ich przez wiele dni.

Choć na­wet to by nie wy­star­czyło.

Ko­bieta kaszle i prze­łyka ślinę, gdy he­li­kop­ter na­gle szybko opada ni­sko nad zie­mią. Gdy kępki trawy, wy­ry­wane przez po­dmu­chy wia­tru, wzno­szą się wo­kół ogrom­nego me­ta­lo­wego kor­pusu, czuje ucisk w żo­łądku.

‒ Pół mi­nuty do lą­do­wa­nia ‒ mówi gło­śno Adela. ‒ Czy wszyst­kie wie­cie, do­kąd ma­cie je­chać?

Leo ści­ska ra­mię Linn i po­chyla się ku niej.

‒ Do­pa­dły­śmy ich. Wszyst­kich. Ni­gdy już nie będą mo­gli ko­rzy­stać z tej farmy.

Przy­wód­czyni Fa­lo­chro­nów może i ma serce z ka­mie­nia, jest bez­kry­tyczna i cał­ko­wi­cie stuk­nięta, ale tu ma ra­cję. Linn roz­ko­szuje się my­ślą, którą Leo wła­śnie ujęła w słowa.

„Do­pa­dły­śmy ich. Wszyst­kich”.

Jest su­che lato, w ca­łym kraju sza­leją po­żary traw i la­sów. Poza tym farmę z każ­dej strony ota­czają róż­nego ro­dzaju ba­ry­kady. Mi­nie tro­chę czasu, za­nim na­dej­dzie po­moc. Linn ma na­dzieję, że ni­gdy to nie na­stąpi.

‒ To dla cie­bie, ko­cha­nie ‒ szep­cze, gdy he­li­kop­ter chwieje się w po­wie­trzu, po czym do­tyka ziemi.

Od wy­star­to­wa­nia z po­li­gonu mi­nęło sześć mi­nut i dzie­sięć se­kund. Za­pewne pa­nuje tam te­raz, de­li­kat­nie mó­wiąc, za­mie­sza­nie. Adela ob­li­czyła, że po­ścig z Malmö po­jawi się na miej­scu w ciągu ja­kichś dzie­się­ciu mi­nut, o ile od razu wsz­częto alarm.

Serce pod­ska­kuje Linn do gar­dła, gdy wi­dzi, że ti­mer wska­zuje sześć mi­nut i trzy­dzie­ści cztery se­kundy. Wkrótce zjawi się tu po­li­cja i za­cznie dep­tać im po pię­tach. Mu­szą wiać te­raz, je­śli chcą mieć ja­ką­kol­wiek szansę na ucieczkę.

Jesz­cze ostat­nie uści­ski po wyj­ściu z he­li­kop­tera, na su­chej jak słoma tra­wie, i Adela z Ba­har ru­szają w jed­nym kie­runku, Ve­ro­nica z Leo w dru­gim, a Linn w trze­cim. Te­raz musi biec tak szybko, jak ni­gdy do­tąd. Na szczę­ście sa­mo­chód, któ­rym za­mie­rza uciec, wcale nie jest da­leko i jak na ra­zie praw­do­po­dob­nie nie za­blo­ko­wano żad­nej drogi.

„Tak my­ślę…”

Ru­sza z ser­cem wa­lą­cym tak, jakby grało na bęb­nie ba­so­wym w ze­spole de­ath­me­ta­lo­wym. Wcho­dzi w chasz­cze przy dro­dze. Prze­dziera się przez prze­rze­dzone za­ro­śla, bie­gnie za­ku­rzoną szu­trową drogą. Od­wraca się i wi­dzi Ba­har zni­ka­jącą w krza­kach. W tym mo­men­cie w od­dali roz­lega się dźwięk pierw­szych sy­ren.

„Cho­lera, ale szybko!”

Prze­waga dziew­czyn po­lega na tym, że po­li­cjanci nie wie­dzą, kogo szu­kają. Nikt ich nie wi­dział, gdy po­ry­wały he­li­kop­ter. Linn nie są­dzi, by kto­kol­wiek zdą­żył do­strzec, kto za­ata­ko­wał, poza jed­nym ko­le­siem spie­prza­ją­cym z farmy, który je wi­dział, gdy nad nim prze­la­ty­wały. Choć z pew­no­ścią mają swoje po­dej­rze­nia, albo będą je mieć po tym, jak mi­nie pierw­szy szok.

Sy­reny sły­chać co­raz bli­żej. Linn omiata wzro­kiem prze­strzeń wo­kół sie­bie, ko­szulka lepi się od potu. Jest parno i go­rąco. To, że zna­la­zły się tuż nad naj­więk­szym po­ża­rem w kraju, nie po­maga.

„Gdzie on, do cho­lery, JEST?”

Od­dech zmie­nia się w ści­śnięty, świsz­czący dźwięk, który jest oznaką pa­niki. Nie wi­dzi już żad­nej z po­zo­sta­łych ko­biet. Wy­jące sy­reny się zbli­żają, sły­chać też w od­dali cha­rak­te­ry­styczny ło­skot ło­pat wir­nika. He­li­kop­ter po­li­cyjny. Który za­raz tu bę­dzie.

„Kurwa mać”.

Eve­lyn po­wie­działa, że za­par­ko­wała sa­mo­chody dość bli­sko sie­bie. Żeby nikt nie mu­siał biec wię­cej niż kil­ka­set me­trów, żeby nie zwra­cały uwagi prze­chod­niów ani nie za­kłó­cały ru­chu. Miało wy­glą­dać to tak, jakby trzy różne grupy lu­dzi po­sta­no­wiły spę­dzić dzień na ło­nie na­tury i za­par­ko­wały w po­bliżu pięk­nego te­renu wo­kół je­ziora i klasz­toru Öved. Lub po­szły zbie­rać grzyby. Tu, na po­łu­dniu, se­zon na kurki za­czyna się już w czerwcu.

Gdzieś w po­bliżu, nieco z tyłu, sły­chać ru­sza­jący z pi­skiem opon sa­mo­chód i pod­ry­wa­jące się z ziemi żwir i ka­myki. Za­le­d­wie kilka se­kund póź­niej roz­lega się dźwięk od­pa­la­nia ko­lej­nego auta, pa­sek kli­nowy pisz­czy i gło­śno zgrzyta, ale po chwili na­wet stam­tąd do­cho­dzi od­głos od­jeż­dża­ją­cego sa­mo­chodu. No do­bra. To zna­czy, że udało im się uciec.

„Zo­sta­łam tylko ja. Prze­klęty sa­mo­chód, gdzie on, do cho­lery, jest?”

War­kot he­li­kop­tera staje się gło­śniej­szy, sły­chać ko­lejne sy­reny. Przy odro­bi­nie szczę­ścia okaże się, że to tylko straż po­żarna, a nie po­li­cja. Choć Linn w to wątpi. Od­suwa wy­su­szoną ga­łązkę wierzby, pra­wie ją ła­miąc, i bie­gnie da­lej.

Krzak, przez który się prze­dziera, ma grube kolce, o które ha­czą jej bo­jówki. Nie może ru­szyć jedną nogą. Klnie i siłą wy­ciąga ją z za­ro­śli. Po­li­cyjny he­li­kop­ter jest na­prawdę bli­sko. Wtedy za­uważa sa­mo­chód i od­czuwa ulgę tak dużą jak wy­pi­cie ca­łej szklanki zim­nej wody w upalny dzień.

Mię­dzy dwoma krza­kami je­żyn ro­sną­cymi w tym miej­scu chyba od cza­sów epoki kredy do­strzega tył ciem­no­zie­lo­nej mazdy. Tylny zde­rzak jest na­kra­piany rdzą, a drzwi od strony kie­rowcy mają zu­peł­nie inny ko­lor niż reszta ka­ro­se­rii. Za­pewne po prze­je­cha­niu pa­ru­dzie­się­ciu ki­lo­me­trów sa­mo­chód bę­dzie się nada­wał na złom, ale nic lep­szego nie udało im się za­ła­twić w tak krót­kim cza­sie. Naj­bar­dziej za­le­żało im na tym, by sa­mo­chody były w ko­lo­rach nie­rzu­ca­ją­cych się w oczy: zie­lo­nym, be­żo­wym i sza­rym. I żeby nie ku­po­wać ich od męż­czyzn. Leo nie chce ro­bić in­te­re­sów z męż­czy­znami i w tej kwe­stii Linn mu­siała ustą­pić.

Klęka tuż przy przed­niej opo­nie z le­wej strony auta i maca ręką pod błot­ni­kiem, z któ­rego od­pada za­bru­dzona sma­rem rdza.

„Gdzie on jest?!”

Pod­ska­kuje, gdy ła­mie pa­zno­kieć o coś ostrego. Gwał­tow­nie wciąga po­wie­trze. Pró­buje się opa­no­wać. Dzia­łać spo­koj­nie. Eve­lyn miała zo­sta­wić klu­czyk tu­taj, na opo­nie. Lecz je­dyne, co Linn czuje, to nie­re­gu­larne wgłę­bie­nia, żwir i za­kli­no­wane ka­myki.

Sły­szy wy­raź­nie, że ści­ga­jący je he­li­kop­ter znaj­duje się za­le­d­wie kil­ka­set me­trów od niej, a wi­docz­ność z tej wy­so­ko­ści jest bar­dzo do­bra. Na ra­zie chro­nią ją krzaki i le­śne za­ro­śla, ale za chwilę prze­staną. Je­śli mają na po­kła­dzie ka­merę ter­mo­wi­zyjną, ża­den las jej nie ochroni.

Kiedy w końcu wy­czuwa pal­cami coś, co spada obok koła, gło­śno od­dy­cha z ulgą.

Pod­nosi klu­czyk i go ca­łuje, po czym otwiera drzwi kie­rowcy i wsiada do sa­mo­chodu aku­rat w mo­men­cie, gdy na dro­dze od­da­lo­nej o kil­ka­set me­trów prze­jeż­dża ra­dio­wóz z nie­bie­skimi świa­tłami i włą­czo­nymi sy­re­nami z pręd­ko­ścią chyba ty­siąca ki­lo­me­trów na go­dzinę.

Ma wra­że­nie, że znaj­duje się w roz­grza­nym pie­kar­niku, sie­dze­nie pa­rzy ją w uda, na­wet przez spodnie. Linn opusz­cza szybę po swo­jej stro­nie za po­mocą ar­cha­icz­nej korbki, ale po­nie­waż na ze­wnątrz po­wie­trze stoi, nie­wiele to daje. W tym cho­ler­nym gra­cie musi być co naj­mniej z sześć­dzie­siąt stopni.

Ręka jej drży, gdy wkłada klu­czyk do sta­cyjki. Po­pra­wia lu­sterko wsteczne, wi­dzi swoje roz­bie­gane wiel­kie oczy i kro­ple potu na czole. Po­trząsa głową.

„Za­raz bę­dzie po wszyst­kim. Po pro­stu jedź. Spo­koj­nie i zgod­nie z pra­wem. Ni­czym nie­dzielna prze­jażdżka. Nie ma w tym nic dziw­nego”.

Kła­dzie rękę na czar­nej kie­row­nicy, ale szybko musi ją stam­tąd za­brać, bo skóra ‒ albo pla­stik, czy co to, do cho­lery, jest ‒ pa­rzy. Linn znów klnie pod no­sem i bie­rze czapkę le­żącą na sie­dze­niu pa­sa­żera. Miała ją za­ło­żyć na głowę, by ukryć ła­two roz­po­zna­walne, krótko ścięte pla­ty­nowe włosy. Nie ma wyj­ścia. Pew­nie i tak umar­łaby na udar cieplny, gdyby ją za­ło­żyła w tej go­rą­cej śmier­tel­nej pu­łapce. Na­ciąga czapkę na lewą rękę i chwyta przez nią kie­row­nicę.

Ko­lejny ra­dio­wóz prze­jeż­dża główną drogą, w kie­runku farmy, którą do­piero co pod­pa­liły. Pot co­raz szyb­ciej spływa pod ko­szulką. Ko­bieta upew­nia się, że dźwi­gnia zmiany bie­gów jest na lu­zie, wci­ska sprzę­gło i ha­mu­lec oraz prze­kręca klu­czyk.

Nic się jed­nak nie dzieje.Roz­dział 5

Linn

Znowu je­dzie w ra­dio­wo­zie. Z przodu sie­dzi dwóch po­li­cjan­tów z za­cię­tymi mi­nami. Ona ‒ sama na tyl­nym sie­dze­niu. Spo­cona, brudna, po­ko­nana. Jak to w ogóle moż­liwe? Linn opiera skroń o szybę i wierci się, by usiąść jak naj­wy­god­niej, ale nie jest to ła­twe, gdy jest się za­ku­tym w kaj­danki i po­obi­ja­nym po nie­uda­nej ucieczce.

Nie miała szans. Ból ko­lana, na które upa­dła w ro­wie, wciąż pro­mie­nieje wzdłuż ca­łej nogi, gdy pró­buje nią po­ru­szyć. Są w dro­dze do aresztu śled­czego w Trel­le­borgu. Wszyst­kie inne w po­bliżu były naj­wy­raź­niej prze­peł­nione. Obrońca z urzędu rów­nież się tam wy­biera. Linn ma głę­boką na­dzieję, że nie bę­dzie to ktoś, kogo zna. Cho­lera, co za że­nada. Cho­ciaż… nie. W ja­kiejś czę­ści czuje się od­po­wie­dzialna za to, co zro­biły.

„Dla Eleny” ‒ my­śli. I dla Moi. Tej, która z po­wodu ojca Linn ni­gdy nie bę­dzie mo­gła mieć wię­cej niż szes­na­ście lat, a mimo to zdą­żyła po­zo­sta­wić po so­bie ślad i wpły­nąć na ży­cie jej i Eleny. Tej, która chciała się po­świę­cić, od­dać się w ręce po­li­cji i wziąć na sie­bie mor­der­stwo gwał­ci­ciela Ro­berta. Jej plan zo­stał rap­tow­nie prze­rwany przez be­stial­stwo ojca Linn.

Oraz dla ca­łej reszty. Dla córki Eve­lyn, Amandy, która ode­brała so­bie ży­cie; za małe dziecko Tiny, które jest na far­mie nie­da­leko Fje­lie, uro­dzone za­le­d­wie kilka ty­go­dni temu, i nie ma, kurwa, po­ję­cia, w ja­kim nie­spra­wie­dli­wym świe­cie przy­szło jej żyć. Tina po­sta­no­wiła nadać jej imię Va­le­rie. Wia­domo. Po Va­le­rie So­la­nas.

„Po­win­nam była za­dzwo­nić do An­tona i go ostrzec” ‒ uświa­da­mia so­bie Linn. Te­raz, gdy ją zła­pali, jego ży­cie sta­nie się nie­zwy­kle trudne. Dzien­ni­ka­rze rzucą się na niego jak wy­gło­dzone sępy.

Do jej świa­do­mo­ści wdziera się pe­wien ob­raz. Jak mama i młod­szy brat An­ton leżą na za­krwa­wio­nej drew­nia­nej pod­ło­dze w pen­sjo­na­cie pod Ljung­by­hed. A ona my­ślała, że oboje nie żyją po ko­lej­nym bru­tal­nym ataku ojca. Do­piero gdy czuje słony smak w ustach, orien­tuje się, że łzy spły­wają jej po po­licz­kach. Pod­nosi skute dło­nie i wy­ciera twarz ‒ na ile się da.

„Mam na­dzieję, że resz­cie udało się uciec”.

Ra­dio­wóz skręca na drogę do­jaz­dową do Trel­le­borga, przy któ­rej ro­śnie rząd ogrom­nych palm, ni­czym na La­zu­ro­wym Wy­brzeżu. Obrzy­dliwy za­pach wo­do­ro­stów uno­szący się w po­wie­trzu daje jed­nak do zro­zu­mie­nia, że to zde­cy­do­wa­nie nie jest to miej­sce. Śmier­dzi tu wy­mio­ci­nami. Linn za­ci­ska szczęki.

I tak było warto, o ile po­zo­sta­łym ko­bie­tom udało się wró­cić na farmę. Linn nie ma ni­kogo poza An­to­nem. Może spę­dzić resztę ży­cia w wię­zie­niu, je­śli tak jest jej pi­sane. Bo w końcu to zro­biła. Ze­mściła się na ojcu i na Si­xte­nie Törn­hol­mie oraz jego pie­przo­nych in­ce­lach. Udało jej się, mimo że od mie­siąca była ści­gana za za­bój­stwo. Zna­la­zła się na li­ście naj­bar­dziej po­szu­ki­wa­nych prze­stęp­ców. Jej hi­sto­ria po­ja­wiła się na­wet w se­rialu do­ku­men­tal­nym Efter­lyst o naj­groź­niej­szych kry­mi­na­li­stach.

Może by­łoby do­brze, gdyby na wiele lat tra­fiła do za­kładu kar­nego dla ko­biet, bio­rąc pod uwagę to na­gra­nie, które krąży po naj­mrocz­niej­szych za­ka­mar­kach in­ter­netu. Na za­pi­sie z ka­mery niani elek­tro­nicz­nej w sy­pialni Erika Lind­ströma wy­raź­nie wi­dać, że to Elena, Linn i Moa zło­żyły mu nocną wi­zytę, bo na­cią­gnęły ma­ski na twarz do­piero po wej­ściu do środka. Nie­trudno się do­my­ślić, kto strzela Eri­kowi w głowę.

Za­słu­żył so­bie jed­nak na to. Źle trak­to­wał żonę i dzieci. A i to mało po­wie­dziane. Pod­czas spo­tka­nia z dziećmi w obec­no­ści ku­ra­tora Erik dźgnął żonę w pierś, uszka­dza­jąc jej płuco, przez co pra­wie zmarła.

Czło­nek Hells An­gels, Erik Lind­ström. Jak, do dia­bła, mo­gły to prze­oczyć?

Linn czuje, że po­pada w obłęd i za­raz wy­buch­nie hi­ste­rycz­nym śmie­chem. Cho­lera, kto by po­my­ślał! Są­dziły, że Lind­ström to fra­jer. Prze­mo­cowy spa­ślak. Taki, który uprzy­krza ży­cie swo­jej by­łej żo­nie i ich wspól­nym dzie­ciom, ale nic poza tym. Miały tylko wejść i go na­stra­szyć, a po­tem szybko wyjść. Taki był plan. Pakt. Lecz wszystko wy­mknęło się spod kon­troli. Lind­ström nie żyje, a na do­da­tek oka­zało się, że do­piero co zo­stał peł­no­praw­nym człon­kiem pie­przo­nego Hells An­gels. Cóż, przy­naj­mniej Linn nie musi się ich bać, do­póki sie­dzi w wię­zie­niu. Bo, z tego co jej wia­domo, nikt nie wie o po­zo­sta­łych człon­ki­niach Fa­lo­chro­nów. A z tych z na­gra­nia z sy­pialni Lind­ströma tylko ona jesz­cze żyje.

Tylko ona jesz­cze żyje. Ta myśl cią­gle wraca.

Cią­gle.

I cią­gle.

Tylko ona jesz­cze żyje.

Ostat­nie, co Linn po­wie­działa Moi, to że ma so­bie iść. Że jest dziec­kiem, a ona nie chce, żeby brała udział w tym, co pla­no­wały.

Oczy pieką od wzbie­ra­ją­cego pła­czu, czuje na­ra­sta­jące po­czu­cie winy. Ner­wowo ła­pie po­wie­trze, gdy ra­dio­wóz skręca na pod­jazd aresztu. Pró­buje sku­pić się na czymś in­nym. Jej my­śli są jed­nak jak śmier­telni wro­go­wie. Jak dra­pież­niki żądne krwi. Ata­kują ją raz za ra­zem, bez względu na to, jak bar­dzo stara się ich uni­kać.

Roz­wście­czony gang mo­to­cy­klowy, który pró­buje ją do­rwać, to ostat­nie, co jej te­raz po­trzeba. Na ra­zie nie jest to jed­nak naj­więk­szy pro­blem Linn.

Sa­mo­chód się za­trzy­muje i wy­ska­kują z niego po­li­cjanci. Otwie­rają drzwi i wy­pusz­czają ją. Pora na po­bra­nie od­ci­sków pal­ców i zdję­cia. Po­tem zo­sta­nie aresz­to­wana w re­kor­dowo krót­kim cza­sie. Linn w dro­dze do bu­dynku zwraca twarz ku słońcu i stara się chło­nąć każdy pro­mień, jakby miała go nie wi­dzieć przez długi, długi czas.

„Ale zro­bi­łam to. Do­rwa­łam ich, wszyst­kich”.